Είναι καλό από καιρού εις καιρόν να διαβάζουμε το Σύνταγμα της Κυπριακής Δημοκρατίας, όσο κι αν κάποιοι το χαρακτηρίζουν δοτό. Τόσο οι πολιτικοί όσο και οι πολίτες μπορούν μέσα από τις διατάξεις και τα άρθρα του να αντιληφθούν ότι αυτό το δοτό (από τους Άγγλους) Σύνταγμα, πέραν από υποχρεώσεις, διασφαλίζει και πολλά ανθρώπινα δικαιώματα. Ξεκίνησα την ανάγνωσή του μετά τη δημοσιογραφική διάσκεψη του Προέδρου της Δημοκρατίας με θέμα την παρουσίαση του νομοσχεδίου για τις εκποιήσεις περιουσιών.
ΑΡΘΡΟΝ 28
1. Πάντες είναι ίσοι ενώπιον του νόμου, της διοικήσεως και της Δικαιοσύνης και δικαιούνται να τύχωσι ίσης προστασίας και μεταχειρίσεως.
Δεν γνωρίζω πώς τελικά θα καταλήξει το εν λόγω νομοσχέδιο στη Βουλή, ούτε και από ποια άλλα νομοσχέδια θα συνοδευτεί. Αυτό που κρατάω είναι ότι πάντες είναι ίσοι ενώπιον του νόμου …και δικαιούνται να τύχουν ίσης προστασίας και μεταχείρισης. Αντιλήφθηκε έστω και ένας πολίτης αυτής της Δημοκρατίας από το 2011 που ξέσπασε επίσημα η κρίση να έχουμε όλοι την ίδια προστασία και μεταχείριση; Προστασίας μέχρι στιγμής τυγχάνουν οι μεγαλοϊδιοκτήτες γης που γέμισαν την αγορά με φούσκες, οι τραπεζίτες που διαχειρίστηκαν τα δισ. και τα εξαφάνισαν, και οι πολιτικοί που τα έπαιρναν από τους πιο πάνω για να συντηρούν κόμματα και κομματόσκυλα. Χρωστάμε εξαιτίας αυτής της νοοτροπίας την τελευταία 15ετία (για να μην ξεκινήσω από το 1992 και το σκάνδαλο των χρημάτων του Μιλόσεβιτς) γύρω στα 40 δισ. Όλοι μιλούν για εγκληματίες, όλοι μιλούν για έρευνες της αστυνομίας, αλλά πορίσματα ερευνών και εγκληματίες στη φυλακή δεν βλέπουμε. Με λίγα λόγια και διά της εις άτοπον απαγωγής, προστασίας τυγχάνουν μέχρι στιγμής μόνον αυτοί που έχουν καταστρέψει αυτό τον τόπο, αφού εδώ και 15 χρόνια ΚΑΝΕΝΑΣ δεν έχει οδηγηθεί ενώπιον της δικαιοσύνης. Αυτοί που σίγουρα ΔΕΝ τυγχάνουν ίσης μεταχείρισης είναι οι απλοί πολίτες αυτής της χώρας. Οι οποίοι κλήθηκαν μέσα από το κούρεμα των καταθέσεών τους, τις σκληρές φορολογίες, τις μειώσεις μισθών, την απώλεια περιουσιών και εργασίας να πληρώσουν τα σπασμένα. Δικαιολογημένα, λοιπόν, και με βάση τον έως τώρα εκ των πραγμάτων αληθή συλλογισμό, μπορεί κανείς να ερωτήσει τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας: Ποιους αφορούν τα 13 σημεία του νόμου περί εκποιήσεων που εξήγγειλε τη βδομάδα που πέρασε; Ποιος θα χάσει το σπίτι του, κύριε Πρόεδρε, νομίζετε; Αυτοί οι 30 απατεώνες που η πολιτική ηγεσία και το κυπριακό κατεστημένο στηρίζουν από την κλοπή του ΧΑΚ και εξής ή οι απλοί πολίτες που δεν έχουν στον ήλιο μοίρα;
Συνεκδοχικά το ΑΡΘΡΟΝ 16 του Συντάγματος, που αναφέρει ρητά ότι «Η κατοικία εκάστου είναι απαραβίαστος», μάλλον ηχεί ως πολιτικό ανέκδοτο.
ΑΡΘΡΟΝ 9
Έκαστος έχει το δικαίωμα αξιοπρεπούς διαβιώσεως και κοινωνικής ασφαλείας. Ο νόμος θα προβλέψει περί προστασίας των εργατών, αρωγής προς τους πτωχούς και συστήματος κοινωνικών ασφαλίσεων.
Όταν μια χώρα έχει το 20% του πληθυσμού της ανέργους, όταν σύμφωνα με τη Στατιστική υπηρεσία Κύπρου και τη Eurostat σχεδόν 250.000 Κύπριοι βρίσκονται αντιμέτωποι με τον κίνδυνο της φτώχειας, ενώ 120.000 πολίτες ζουν με εισόδημα κάτω του ορίου της φτώχειας, μπορεί να μιλά κανείς για αξιοπρεπή διαβίωση όπως επιτάσσει το Σύνταγμα; Ποια προστασία παρέχεται στους εργάτες, που στη συντριπτική τους πλειονότητα είναι άνεργοι, ποιος κινείται ως αρωγός στους πτωχούς που κατακλύζουν τα κοινοτικά παντοπωλεία; Κι ας μην μιλούμε πλέον για σύστημα κοινωνικών ασφαλίσεων, όταν ο μισός πληθυσμός δεν είναι σε θέση να καταβάλει τις εισφορές του, ενώ τα ταμεία των Κοινωνικών Ασφαλίσεων έχουν αφανισθεί υπό μορφή δανείων από την προηγούμενη κυβέρνηση ή έχουν επενδυθεί σε ύποπτα αναπτυξιακά έργα για να εξοφληθούν τα χρέη μελών της Κεντρικής Επιτροπής του ΑΚΕΛ σε ελεγχόμενες ποδοσφαιρικές ομάδες;
ΑΡΘΡΟΝ 10Ουδείς τελεί εις κατάστασιν δουλείας ή υποτελείας.
Παλιότερα δούλοι και υποτελείς γίνονταν οι λαοί που έχαναν έναν πόλεμο. Σήμερα η υποτέλεια είναι οικονομική και δυστυχώς το μνημόνιο αποτελεί μια μορφή, όσο οξύμωρο κι αν ακούγεται, σωτήριας δουλείας. Οι πολιτικοί μας λειτούργησαν όπως ο τελευταίος βασιλιάς της Περγάμου Άτταλος Γ΄ το 133 π. Χ., ο οποίος αποφάσισε να αφήσει στη διαθήκη του το βασίλειό του στην πιο ισχυρή δύναμη της εποχής του, τη Ρώμη. Ο Άτταλος πίστευε ότι μόνον έτσι θα σωθεί η πόλη από τις ξένες επιβουλές, οι δικοί μας πολιτικοί προφανώς διότι δεν είχαν άλλη επιλογή εδώ που έφεραν τα πράγματα. Και στις δύο περιπτώσεις μιλούμε για άμεση παραδοχή της αποτυχίας τους. Και απέτυχαν και συνεχίζουν να αποτυγχάνουν, όχι γιατί δεν μπόρεσαν να διαχειρισθούν την πολυπλοκότητα των προβλημάτων που είχαν να αντιμετωπίσουν: Ο ΄Ατταλος Γ΄, αντί να συνασπισθεί με τις υπόλοιπες ελληνικές πόλεις στον πόλεμο κατά των Ρωμαίων, συνασπίσθηκε μαζί τους πολεμώντας τους ομόφυλούς του. Οι πολιτικοί στην Κύπρο, αντί να συνασπισθούν με τον λαό και να ηγηθούν της χώρας εξυπηρετώντας τα καλώς νοούμενα συμφέροντά του, συνασπίσθηκαν με 50 ντόπιους και ξένους απατεώνες προσφέροντας τη χώρα μας στο πιάτο σε κάποιους διεθνείς ολιγάρχες, «χλωμοί και κουρασμένοι, ιδεώδεις εν τη λύπη των, ελπίζοντας ακόμη να τους σπλαχνισθούν οι φαύλοι».
Σωστά το είπε ο Μακαριότατος, αλλά περίμενα ότι θα έκανε και ο ίδιος την αυτοκριτική του. Από το Κοινό των ευημερούντων Κυπρίων μετεξελιχθήκαμε σε Κοινό των αχαΐρευτων!
