Η αγάπη ενός σκύλου

Τον πρωτοσυνάντησα μια πρωτοχρονιά πριν 4 χρόνια έξω από το σπίτι μου στον Στρόβολο. Είχε ένα βλέμμα απόγνωσης και ικεσίας μα καθόλου θυμό. Κι όμως έπρεπε.
Η κόρη μου χωρίς να ρωτήσει κανέναν τον σπίτωσε. Επί μια βδομάδα έβαζα αγγελίες στις εφημερίδες: "Ανευρέθη σκύλος ράτσας κόλεϊ. Για πληροφορίες στο τηλέφωνο....."Χωρίς να το καταλάβω ο σκύλος βαφτίστηκε Μάξ, άρχισε να ξαπλάρει στο χαλί δίπλα από την τηλεόραση, και επί καθημερινής βάσεως με τη γλώσσα έξω και την ουρά σαν σβούρα, προϋπαντούσε τα παιδιά μου μόλις επέστρεφαν από το σχολείο. Δυό μήνες μετά, στο ράφι των οικογενειακών φωτογραφιών προστέθηκε και ο Μάξ, ενώ δεν άργησα να αντιληφθώ ότι αυτό το παρατημένο σκυλί μου ήταν κάτι παραπάνω: Σε έκθεση που έγραψε στο δημοτικό η κόρη μου με θέμα "η οικογένεια μου", αντιλήφθηκα ότι διαθέτω ακόμα ένα παιδί. "Η οικογένεια μου αποτελείται από τον πατέρα μου, τη μητέρα μου, τον αδελφό μου Κρίτωνα Διονυσίου, εμένα την Ειρήνη Διονυσίου και τον σκύλο μας τον Μάξ Διονυσίου".Ειλικρινά τα πράγματα δεν μπορούσαν να είναι διαφορετικά. Ένα σκυλί είναι μια διαφορετική ψυχή. Μπορεί ο εγκέφαλος του νάναι μικρότερος από τον ανθρώπινο, αλλά είναι αρκετά μεγάλος για να χωρέσουν σε αυτόν μερικές αξίες που εμείς οι νοήμονες δίποδοι εύκολα ξεχνάμε: Ανιδιοτελής αγάπη, απέραντη ευγνωμοσύνη, ακατάλυτη πίστη ....στον άνθρωπο.Ίσως ξενίζει πολλούς η επιλογή του θέματος μου σήμερα, αισθάνομαι όμως έντονα για τον τρόπο που η Βουλή και ο φίλος μου πρόεδρος της επιτροπής Γεωργίας Χρίστος Μαυροκορδάτος κινούνται για αλλαγή της νομοθεσίας για τους σκύλους. Οι αλλαγές που πιέζουν να γίνουν κάποιες κυνηγετικές οργανώσεις (δεν θέλουν ούτε ταυτότητα, ούτε πιστοποιητικό θανάτου, ούτε έλεγχο των γεννήσεων) ουσιαστικά επιστρέφουν την Κύπρο πίσω στο μεσαίωνα: Στην Κύπρο των κρεμασμένων, των δηλητηριασμένων και των εγκαταλειμμένων σκυλιών. Στην Κύπρο των κυνηγόσκυλων μιας χρήσεως, στην Κύπρο της απανθρωπιάς απέναντι σε ένα τετράποδο που γεννήθηκε στην κυριολεξία για να λατρεύει τον άνθρωπο. Γράφω αυτό το κείμενο για να ταχθώ δίπλα στους ελάχιστους ανθρώπους σε αυτή τη χώρα - οι περισσότεροι τους θεωρούν γραφικούς- για να δηλώσω ενυπόγραφα ότι τα σκυλιά έχουν τη δική τους ψυχή και αξίζουν της αγάπης μας. Γράφω αυτό το κείμενο σε ένδειξη ευγνωμοσύνης στο σκύλο μου Μάξ επειδή όλα αυτά τα χρόνια με βοήθησε να κατανοήσω βαθύτερα τη σημασία της λέξης αγάπη.