Ο περήφανος κυπριακός λαός

Σε κάθε ευνομούμενο δημοκρατικό κράτος όλοι έχουν δικαιώματα και υποχρεώσεις. Αυτή η θέση εμπεδώθηκε σταδιακά μέσα από επαναστάσεις και αγώνες λαών αλλά και τάξεων, τουλάχιστον σε κάποιες περιοχές του πλανήτη, γι’ αυτό και οι περιοχές αυτές θεωρούνται και οι πιο προχωρημένες. Σε αυτές τις περιοχές ανήκει και η Κυπριακή Δημοκρατία, η οποία παρουσιάζεται ως μια δημοκρατική πολιτεία εντός της ευρωπαϊκής ζώνης και, ως εκ τούτου, διαθέτει πολίτες που είναι ίσοι ενώπιον των νόμων και του Συντάγματος. Πόσο αληθής είναι αυτός ο συλλογισμός; Ο έλεγχος μπορεί να γίνει μέσα από την προσωπική εμπειρία του καθενός από μας, αλλά και από τη συλλογική μας εμπειρία ως κοινωνία. Οι ενδείξεις είναι εμφανείς ακόμα και από κάποια εκ πρώτης όψεως ασήμαντα παραδείγματα:
　

• Το όριο ταχύτητας π.χ. που ισχύει στους αυτοκινητόδρομους είναι 120 χλμ. Προχθές ο γράφων το ξεπέρασε και δικαίως τιμωρήθηκε με πρόστιμο. Στον ίδιο αυτοκινητόδρομο βέβαια διακινείται ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας, υπουργοί και βουλευτές. Ιδίοις όμμασι τους είδα να παραβιάζουν το όριο ταχύτητας ξεπερνώντας πολλές φορές τα 170 χλμ. Τιμωρούνται; Όχι, αλλά το χειρότερο δεν είναι αυτό. Ουδείς αστυνομικός της Τροχαίας τολμά να διανοηθεί ότι μπορεί να τους σταματήσει (τουλάχιστον τους αναγνωρίσιμους) και να τους δώσει κλήση. Συνεκδοχικά μπορεί κανείς να εικάσει ότι το όριο ταχύτητας και ο υφιστάμενος νόμος που το καθορίζει ισχύει μόνο για τους απλούς πολίτες αυτής της χώρας. Για τους πολιτικούς οι αυτοκινητόδρομοι δεν διαφέρουν από την αγωνιστική πίστα του Μόντε Κάρλο.

• Κατά τη διάρκεια της μεγάλης οικονομικής κρίσης του 2013 πάνω από 200.000 Κύπριοι και ξένοι πολίτες έχασαν τις καταθέσεις και τις μετοχές τους στη Λαϊκή, κουρεύτηκαν σε ποσοστό 48% στην Τράπεζα Κύπρου, είδαν τις μετοχές τους σε όλες τις εμπορικές τράπεζες τις οποίες αγόρασαν προς 10 και 12 λίρες να γίνονται σεντς, είδαν τις καταθέσεις τους σε αξιόγραφα να γίνονται κωλόχαρτα. Ο μέσος Κύπριος από την άλλη σε ποσοστό 20% πέρασε στην ανεργία, στον ιδιωτικό τομέα είχαμε μειώσεις μέχρι και 50% μισθών και στο Δημόσιο 30%. Όλοι χάσαμε για να καλύψουμε τις δημοσιονομικές αλχημείες της διακυβέρνησης Χριστόφια και τα κουρέματα της κυβέρνησης Αναστασιάδη, εκτός από κάποιους της ελίτ. Δεν είδαμε κανένα ανώτατο στέλεχος ή μέλος δ.σ. τράπεζας που χειραγωγούσε μετοχές, που έδινε χαριστικά δάνεια, που έπαιρνε μίζες (π.χ. από την αγορά της Uniastrum) να οδηγείται ενώπιον της δικαιοσύνης. Δεν είδαμε κανέναν πολιτικό που έκανε τράμπες, που του χάριζαν τα δάνεια οι τράπεζες, που έπαιρνε μίζες από τη Focus του Ζολώτα να μπαίνει φυλακή. Δεν είδαμε κανέναν μεγαλοεπιχειρηματία που δεν πληρώνει σήμερα τις δόσεις του στις τράπεζες να οδηγείται στις Κεντρικές Φυλακές. Εκεί θέση έχουν μόνο τα πρεζόνια, αυτοί που δεν πληρώνουν τη διατροφή της συζύγου και τα λαπόρτα της Τροχαίας. Το αποτέλεσμα της διαφορετικής συμπεριφοράς του κράτους και της ετεροβαρούς εφαρμογής των νόμων και του Συντάγματος αποτυπώνεται στον πληθυσμό των Κεντρικών Φυλακών.

• Στις Κεντρικές φυλακές της Δημοκρατίας υπάρχουν αυτήν τη στιγμή μερικές εκατοντάδες κρατούμενοι. Το ένα τρίτο από αυτούς είναι βαποράκια και χρήστες ναρκωτικών. Οι περισσότεροι είναι πολίτες που δεν έχουν πληρώσει διατροφή, έχουν εκδώσει ακάλυπτες επιταγές, δεν έχουν πληρώσει κάποιο πρόστιμο ή τις δόσεις τους και πάει λέγοντας. Μερικές επίσης δεκάδες βρίσκονται πίσω από τα σίδερα γιατί έχουν διαπράξει σεξουαλικά εγκλήματα και φόνους. Στις Κεντρικές Φυλακές εξ όσων πληροφορούμαι δεν βρίσκεται κανένας πολιτικός ή επιχειρηματίας, παρά το ότι αυτή η χώρα από το σκάνδαλο του ΧΑΚ το 1999 έως και σήμερα έχει σταδιακά οδηγηθεί στην οικονομική καταστροφή και την εξαθλίωση, παρά τις εξεταστικές επιτροπές και τα πορίσματα που έχουν εκδοθεί.

Συμπερασματικά, οι νόμοι σε αυτή τη χώρα ισχύουν για τους απλούς πολίτες που διαπράττουν ποινικά αδικήματα και όχι για τους ισχυρούς. Εκτός βέβαια κι αν ισχύει ότι οι πολιτικοί και οι μεγαλοεπιχειρηματίες σε αυτό το κράτος είναι άψογοι έναντι του νόμου και οι μόνοι που παρανομούν είναι οι απλοί πολίτες.

Η εφαρμογή των νόμων
Ένα κράτος δεν μπορεί να πάει μπροστά, εάν δεν εξελιχθεί σε κράτος δικαίου μέσω της εφαρμογής των νόμων του. Γιατί στην Κύπρο δεν ισχύει αυτό; Υπάρχουν πάρα πολλοί λόγοι, με τους πολίτες, πέρα από τη διεφθαρμένη ελίτ της χώρας, να μην είναι άμοιροι ευθυνών.

• Καταρχάς στην πλειονότητά τους οι Κύπριοι πολίτες συμπεριφέρονται ως δουλοπάροικοι. Η Κύπρος έγινε κράτος μόλις το 1960 σέρνοντας πίσω του αιώνες Φραγκοκρατίας, Οθωμανοκρατίας και Αγγλοκρατίας. Οι περισσότεροι Κύπριοι έχουν μάθει να φιλούν τα χέρια των ισχυρών, έχουν γλώσσα για να γλείφουν και όχι για να επιχειρηματολογούν και να διαμαρτύρονται και κυρίως είναι διεφθαρμένοι ώς το κόκαλο. Το επίπεδο και το ήθος ενός λαού εξάλλου το κρίνεις μεταξύ άλλων και από τις παροιμίες του.

Οι κυπριακές παροιμίες «απόν φορτώννει πόσσω σου τάνα του να φορτώσει», ή «χέρι που δεν μπορείς να κόψεις φίλα το», ή «κρύψε να περάσουμε» είναι ενδεικτικές του υψηλού δείκτη κοινωνικής διαφθοράς και υποκρισίας στη χώρα μας. Όσο υπήρχε η ψευδεπίγραφη ευημερία της τελευταίας τριακονταετίας η ηλίθια αυτή συμπεριφορά εμφανιζόταν και ως ίδιον ενός sui generis κυπριακού life style.

Τα φράγκα όμως τέλειωσαν και ο μέσος Κύπριος δίνει σήμερα τη μάχη για να μην χάσει την έπαυλη 800 τ.μ. που στήθηκε δίκην Μεγάρου των Ηλυσίων επί της οδού Ελαιώνων. Πώς θα μπορούσε να αλλάξει αυτή η νοοτροπία; Μπορούμε σταδιακά να αλλάξουμε μέσω της παιδείας. Όταν όμως το εκπαιδευτικό σύστημα της χώρας είναι παρωχημένο, όταν η καινοτομία είναι ανύπαρκτη, όταν οι μαθητές μέσα από στερεότυπες εθνικές και θρησκευτικές εκδηλώσεις μαθαίνουν να χειροκροτούν, να υπακούουν και όχι να σκέφτονται, όταν οι δάσκαλοι και οι καθηγητές της χώρας είναι στην πλειονότητά τους κοινοί σφουγγοκωλάριοι, μισθοθήρες και θεσιθήρες, οι νέες γενιές είναι καταδικασμένες να ακολουθήσουν το ιστορικό κεκτημένο της παροιμιώδους κυπριακής αμπαλατοσύνης.

• Το νεοσύστατο κυπριακό κράτος είναι αλήθεια ότι δεν κατόρθωσε να αρθεί στο ύψος της πολυπλοκότητας της εποχής του. Η Κύπρος είναι υποχρεωμένη να λειτουργεί στην ΕΕ και την ευρωζώνη, αλλά το κυπριακό πολιτικό σύστημα στέλνει ως εκπροσώπους του (αν κρίνουμε από τους ευρωβουλευτές που μας εκπροσώπησαν έως τώρα) άτομα με μειωμένη μόρφωση και αντίληψη, χωρίς τη γνώση μιας βασικής γλώσσας, χωρίς ίχνος τεχνοκρατικής επάρκειας. Οι τράπεζές μας παρότι μέρος του ευρωσυστήματος στελεχώνονταν μέχρι πρόσφατα οικογενειακά και λειτουργούσαν τοκογλυφικά. Οι θεσμοί (Νομική υπηρεσία, Επιτροπή Κεφαλαιαγοράς, αστυνομία, Ελεγκτική υπηρεσία κ.ά.) δείχνουν ανήμποροι και ανεπαρκείς να τεκμηριώσουν καταγγελίες και εγκλήματα λευκού κολάρου, αφού τα μεγάλα δικηγορικά γραφεία της Κύπρου και οι μεγάλοι λογιστικοί οίκοι καταφέρνουν να τους τυλίγουν μέχρι σήμερα σε μια κόλλα λαδόχαρτο. Στην Κύπρο γενικά οι θεσμοί είναι υποχείρια των ατόμων που διορίζονται και γι’ αυτό γίνονται γιο-γιο. Σε σοβαρές χώρες οι θεσμοί είναι πάνω από τα άτομα.

Σε σοβαρές χώρες ψάχνουν ικανά άτομα να αρθούν στο ύψος των θεσμών, π.χ. στην ηγεσία της αστυνομίας ή της Εισαγγελίας. Στην Κύπρο ακόμα διορίζονται άτομα από την ελίτ και την κυβέρνηση για να στελεχώσουν θεσμικές θέσεις όχι για να υπηρετήσουν το κράτος και τους πολίτες, αλλά αυτούς που τους έχουν διορίσει. Στην Κύπρο τέλος -κι αυτό είναι το χειρότερο- οι νόμοι κόβονται και ράβονται στα μέτρα της διεφθαρμένης ελίτ που μας κυβερνά.
　

Οι τέσσερις κατηγορίες ανθρώπων

Με βάση το βιβλίο «Οι νόμοι της ηλιθιότητας και του συμφέροντος» του Θ. Λιανού υπάρχουν, κατά τους κλασικούς Έλληνες φιλοσόφους, 4 κατηγορίες ανθρώπων:

• Εκείνοι των οποίων οι πράξεις είναι ηθικές και νόμιμες μπορούν να χαρακτηρισθούν ως χρηστοί
• Εκείνοι των οποίων οι πράξεις είναι ηθικές αλλά παράνομες μπορούν να χαρακτηρισθούν ως καλοί
• Εκείνοι των οποίων οι πράξεις είναι ανήθικες και παράνομες μπορεί να χαρακτηρισθούν ως κακοί
• Εκείνοι των οποίων οι πράξεις μπορούν να χαρακτηρισθούν ως ανήθικες αλλά νόμιμες μπορεί να χαρακτηρισθούν ως επικίνδυνοι.

Στη χώρα μας, η πολιτικοοικονομική ελίτ ανήκει στην πλειονότητά της στην τέταρτη κατηγορία. Και ξέρετε γιατί ανήκουν στην τέταρτη κατηγορία των επικινδύνων; Διότι οι περισσότεροι από μας ανήκουμε στην τρίτη κατηγορία των κακών. Όταν δε οι πολίτες είναι κακοί εκλέγουν στην εξουσία επικίνδυνους. Αυτές οι δύο κατηγορίες πολιτών και πολιτικών συνθέτουν κατά κύριο λόγο σήμερα το αξεπέραστο κυπριακό κράτος. Ένα κράτος μπουρδέλο με διακριτούς ρόλους! Ρόλο τσατσάς εκτελεί ο εκάστοτε Πρόεδρος της Δημοκρατίας, ρόλο πατρώνων έχουν αναλάβει κάποιοι πολιτικοί και μεγαλοκαρχαρίες, οπότε αντιλαμβάνεστε ποιος εκπορνεύεται;