Η ελπίδα πεθαίνει τελευταία

Προορισμός των ηγετών είναι να δημιουργούν περισσοτέρους ηγέτες και όχι οπαδούς. Αυτό είναι το στοίχημα σήμερα τόσο για τον Νίκο Αναστασιάδη όσο και τον Μουσταφά Ακιντζί. Κανένας από τους δυο δεν έχει να αποδείξει τίποτα σε ό,τι αφορά τις προθέσεις του στην επίλυση του Κυπριακού. Φάνηκε εξάλλου από τα πλατιά τους χαμόγελα και κυρίως από τις δηλώσεις τους μετά τις τρεις τελευταίες συναντήσεις.

Σε τι μοιάζουν Ακιντζί και Αναστασιάδης; Και οι δύο σπιλώθηκαν πολιτικά και απομονώθηκαν, αλλά τελικά

Ο δρόμος στον οποίο θα κινηθούν τις αμέσως επόμενες βδομάδες οι κύριοι Αναστασιάδης και Ακιντζί δεν είναι στρωμένος με ροδοπέταλα. Είναι μάλλον σίγουρο ότι θα προκύψουν δυσκολίες και ότι οι διαπραγματεύσεις θα παρουσιάσουν σκαμπανεβάσματα. Όμως αυτό δεν πρέπει να πτοήσει κανένα

 κατάφεραν μέσα από τη λαϊκή ψήφο να επανέλθουν. Τι σημαίνει αυτό; Ότι ο λαός πολλές φορές παρασύρεται, αλλά πάντα διατηρεί ένα αξιόπιστο κριτήριο, να αναγνωρίζει τους πολιτικούς, με όλες τις αδυναμίες και τα ελαττώματά τους, που κοιτάνε μπροστά. Η πολιτική εξάλλου είναι σύμφυτη με την ελπίδα, και όποιος πολιτικός δεν ξέρει να τη διαχειρίζεται δεν μπορεί να είναι πολιτικός. Μπορεί να φωνασκεί, μπορεί να τρομοκρατεί τον κόσμο για κάποιο διάστημα, μπορεί ακόμα να τον πείσει να τον ακολουθήσει, αλλά δεν μπορεί να επιβιώσει μακροπρόθεσμα. Κανένας λαός δεν αντέχει τη μιζέρια, τη μεμψιμοιρία και το κλάμα ως πολιτική του. Όλοι θέλουμε να ελπίζουμε για το καλύτερο και κυρίως να προσπαθούμε για το καλύτερο, γιατί αυτή η νοοτροπία είναι ριζωμένη βαθιά στα μισγάγκεια του ανθρώπινου DNA. Είναι το κυρίαρχο στοιχείο που επέτρεψε στο ανθρώπινο είδος να επιβιώσει.

Επί του πρακτέου 

Εν ολίγοις, αυτό που χρειαζόμαστε σήμερα είναι οι δύο αυτοί ηγέτες να δώσουν τον βηματισμό για όλους τους υπολοίπους, υλοποιώντας τις εξαγγελίες και το όραμά τους στο τραπέζι των συνομιλιών. Το Κυπριακό και οι ατέρμονες συζητήσεις όλα αυτά τα χρόνια έχουν δημιουργήσει οπαδούς οι οποίοι δεν διαφέρουν από τους οπαδούς των ποδοσφαιρικών ομάδων. Αυτό που χρειαζόμαστε τούτη τη στιγμή είναι πολίτες ενημερωμένους, οι οποίοι θα αναλάβουν το μερίδιο της ευθύνης που τους αναλογεί. Και όποιος αναλαμβάνει την ευθύνη του, είτε ως πολιτικός είτε ως πολίτης, μεταμορφώνεται την ίδια στιγμή σε ηγέτη. Δηλαδή ηγείται και προχωρεί από το παρόν στο μέλλον. Αυτό εξάλλου χρειαζόμαστε σήμερα. Να βάλει ο καθένας το λιθαράκι του σε μια πορεία από το παρόν προς το μέλλον. Όλα τα προηγούμενα χρόνια αυτό που Ε/Κ και Τ/Κ κάναμε ήταν να ανακυκλωνόμαστε στο αδιέξοδο παρελθόν. Με αποτέλεσμα να μένουμε στο παρελθόν, αφήνοντας τον σχεδιασμό του παρόντος και του μέλλοντος στα χέρια κάποιων επιτήδειων. Οι οποίοι οδήγησαν τη χώρα μας πρώτα στην εθνική τραγωδία και στη συνέχεια στην οικονομική καταστροφή.

Τα ΜΟΕ που εξαγγέλθηκαν, και αυτά που ακόμα θα εξαγγελθούν, είναι προς τη σωστή κατεύθυνση αλλά δεν αρκούν. Αυτό που περιμένει η Κύπρος εδώ και 41 χρόνια είναι μια συνολική λύση, η οποία θα την πάρει ένα ακόμα βήμα μπροστά.

• Θέλουμε μια λύση η οποία θα μετατρέπει τη χώρα μας σε κράτος δικαίου και θα αποκαθιστά σε μεγάλο βαθμό αυτά που έγιναν εις βάρος του κυπριακού λαού το 1963 και το 1974.
• Θέλουμε μια λύση η οποία θα βοηθήσει ολόκληρο τον κυπριακό λαό να ανακάμψει οικονομικά, σταματώντας ταυτόχρονα την ξέφρενη φυγή των νέων από τη χώρα μας.
• Θέλουμε μια λύση η οποία θα στηρίζεται στις αρχές της Ευρώπης και θα επιτρέπει, λαμβάνοντας τις όποιες πρακτικές δυσκολίες υπάρχουν, την αποκατάσταση της ψυχικής και πολιτικής ενότητας του κυπριακού λαού.

Οι δυσκολίες

Ο δρόμος στον οποίο θα κινηθούν τις αμέσως επόμενες βδομάδες οι κύριοι Αναστασιάδης και Ακιντζί δεν είναι στρωμένος με ροδοπέταλα. Είναι μάλλον σίγουρο ότι θα προκύψουν δυσκολίες και ότι οι στις διαπραγματεύσεις θα παρουσιαστούν σκαμπανεβάσματα. Όμως αυτό δεν πρέπει να πτοήσει κανέναν, για έναν και μοναδικό λόγο. Όλα αυτά τα χρόνια χάσαμε πολύ χρόνο -πολλές φορές άδικα-, με την Τουρκία να το εκμεταλλεύεται και να δημιουργεί τετελεσμένα. Σήμερα, εάν εξαιρέσουμε τις τρεις κοινές επαναστάσεις Ε/Κ και Τ/Κ του 1833 κατά του σουλτάνου, και τη συμφωνία της Ζυρίχης - Λονδίνου το 1960, έχουμε ακόμα μία ευκαιρία να συμπορευθούμε. Για πρώτη φορά διαμορφώνεται με τόση σαφήνεια ένα κοινό μέτωπο Ε/Κ και Τ/Κ με κοινό στόχο την επίλυση του Κυπριακού στη λογική ενός σχεδίου που πρώτα και κύρια θα εξυπηρετεί τους Κυπρίους. Ελπίζουμε αυτήν την εκπεφρασμένη βούληση να την κάνει σεβαστή η Τουρκία. Μπορεί να διαψευσθούμε επί τούτου, μπορεί και όχι, αλλά τα δεδομένα είναι εκεί. Η ελπίδα είναι εκεί και πεθαίνει πάντα τελευταία.