Το εργαλείο του Θεού

 Αν υπάρχει Θεός, οι περισσότεροι συμφωνούν ότι είναι ένας. Αν ζητήσουμε συστάσεις για τον χαρακτήρα του Θεού, αντιλαμβανόμαστε ότι όλοι τον θεωρούν ως μια δύναμη καλού. Ο Θεός των χριστιανών είναι οικτίρμων και ελεήμων. Είναι παντοδύναμος και πανάγαθος. Ο Θεός των μουσουλμάνων είναι Αρ-Ραχμάν, δηλαδή ο πιο φιλεύσπλαχνος, είναι Αρ-Ραχίμ, δηλαδή ο πιο συμπονετικός, είναι Αλ-Μαλίκ, δηλαδή απόλυτος Κύριος, είναι επίσης Αλ-Κουντούς, δηλαδή ο πιο ιερός. 

Αν όμως αυτός είναι ο Θεός που οι άνθρωποι πιστεύουν και του αποδίδουν όλες αυτές τις καλές ιδιότητες τίθεται ένα ερώτημα: Γιατί στο όνομά του διαπράττονται οι μεγαλύτερες ατιμίες, τα χειρότερα εγκλήματα, γιατί εξ ονόματός του αναλήφθηκαν όλοι σχεδόν οι πόλεμοι στον 21ο αιώνα;

Μάλλον η απάντηση είναι απλή:  Το σίγουρο και επιστημονικά εξακριβωμένο είναι ότι ο Θεός έχει μετατραπεί σε εργαλείο στα χέρια αυτών που διατείνονται ότι τον εκπροσωπούν. Πώς αλλιώς να εξηγηθεί όταν τα βασικά θεολογικά αναγνώσματα όλων των θρησκειών μιλούν για αγάπη, αλλά στα χέρια των εκπροσώπων του Θεού μετατρέπονται σε εργαλεία διαχωρισμού και μίσους μεταξύ των απλών ανθρώπων; Στην πραγματικότητα οι προτεραιότητες των ιερατείων δεν είναι να μεταφέρουν τον Παράδεισο στις ζωές των ανθρώπων, αλλά να διαχειριστούν την Κόλαση. Όλες οι θρησκείες στα χέρια των ιερατείων έχουν μετατραπεί σε ένα παντοδύναμο εργαλείο άσκησης πολιτικής εξουσίας στη Γη. 

«Πώς έχει εργαλειοποιηθεί ο Θεός;», θα μπορούσε να διερωτηθεί κάποιος. 

* Αν δεν υπήρχε Αλλάχ, με ποια αφορμή ένας μουσουλμάνος θα έμπαινε σε ένα σχολείο στη Γαλλία και θα αποκεφάλιζε έναν καθηγητή γιατί προσέβαλε τον προφήτη του, τον Μωάμεθ; Με ποιον άλλο τρόπο θα ασκούσε επιρροή εξ αποστάσεως πάνω του κάποιος ιμάμης σε κάποια συνοικία της Βαγδάτης; 

* Αν δεν υπήρχε ο Μωάμεθ, με ποια δικαιολογία ένας άλλος μουσουλμάνος θα έμπαινε σε εκκλησία της Νίκαιας στη Γαλλία για να σκοτώσει τρεις ανθρώπους; Ποιος μουσουλμάνος θρησκευτικός ηγέτης ερμήνευσε το Κοράνι και αποφάσισε ότι όποιος προσβάλλει τον Μωάμεθ πρέπει να πεθαίνει; 

* Αν δεν υπήρχε Θεός στο όνομα του οποίου οι άνθρωποι δεν διαχωρίζονταν σε χριστιανούς και μουσουλμάνους, ο Άντερς Μπέρινγκ Μπρέιβικ πώς θα σκότωνε στις 22 Ιουλίου 2011 στη Νορβηγία 77 ανθρώπους γιατί πίστευε ότι η Ευρώπη είναι χριστιανική ήπειρος και πρέπει να καθαρίσει από τους μουσουλμάνους; Ποιος χριστιανός παπάς του μετέφερε τη νοσηρή ιδέα ότι οι μουσουλμάνοι είναι μια φάρα μολυσμένων; 

* Αν δεν υπήρχε Θεός τα συμπεράσματα της έκθεσης του EUMC (European Monitoring Center on Racism) δεν θα ήταν τόσο θλιβερά. Ότι πολλοί ευρωπαίοι μουσουλμάνοι υφίστανται διακριτική μεταχείριση στους τομείς της

απασχόλησης, της εκπαίδευσης και της στέγασης. Με την ανεργία π.χ. των μουσουλμάνων στην ΕΕ να είναι σχεδόν τριπλάσια από αυτή των χριστιανών.

Ο απόλυτος Θεός

Τείνω εν ολίγοις να καταλήξω στο συμπέρασμα ότι αυτός ο απόλυτα καλός Θεός δημιουργεί πολλές φορές διά των εκπροσώπων του απόλυτα κακούς ανθρώπους. 

Τείνω να συμφωνήσω με τον πάλαι ποτέ 11χρονο υιό μου, για την αυθάδεια του οποίου κλήθηκα εσπευσμένως στο Δημοτικό Σχολείο Στροβόλου για να μου υποδειχθεί ότι είναι προβληματικός, τουτέστιν είναι κλονισμένης πίστεως. Όπως μου εξηγήθηκε σε δραματικούς τόνους, κατά τη διάρκεια του μαθήματος των Θρησκευτικών έβγαλε τη γλώσσα του περίπατο, όταν η καλή δασκάλα μιλούσε για τις πίσσες της Κολάσεως, τα κοχλάζοντα καζάνια και τον διάβολο, δηλώνοντας ότι προτιμά τον Δία, την Ήρα, την Αφροδίτη και τον Ήφαιστο γιατί έμοιαζαν περισσότερο με μας τους ανθρώπους.

Το αρχαίο ανυπέρβλητο ελληνικό πνεύμα, όπως κατανοούμε όλοι μας, δεν εργαλειοποιούσε τους θεούς ως απόλυτα καλούς ή και κακούς. Τους προσάρμοζε στο ανθρώπινο μέτρο και όλοι μαζί προσπαθούσαν να το ξεπεράσουν ή όλοι μαζί να καταποντιστούν. Ο Πλάτων στην «Πολιτεία» του μιλώντας για τη διαπαιδαγώγηση των παιδιών στον Αδείμαντο ψέγει αυτή την αντίληψη και τα βάζει και με τον Όμηρο: "Δεν πρέπει λοιπόν να δώσομε πίστη στον Όμηρο, ούτε σε κανέναν άλλον [379d] ποιητή, όταν ανόητα ξεστομίζει αυτή τη βλαστήμια για τους θεούς και λέγει πως τάχα υπάρχουν δυο πιθάρια στου Δία στο κατώφλι, γεμάτα το ένα με καλές, με κακές τ' άλλο μοίρες και ότι σ' όποιον ο Δίας ανακατώσει και δώσει κι από τα δυο πιθάρια, πότε δεξά θα του έρχουνται και πότε ζερβά πάλι, σ' όποιον όμως δώσει μονάχ' από το ένα, χωρίς ν' ανακατατώσει κι απ' το άλλο το πρώτο, αυτόν μια πείνα λυσσιακή παντού στη γη τον διώχτει [379e] κι ούτε πως ο Δίας μας είναι των καλών και των κακών ταμίας".

Ο Πλάτωνας τα βάζει και με τον Αισχύλο τονίζοντας ότι "ούτε ακόμη θ' αφήσομε τους νέους ν' ακούουν εκείνα που λέγει ο Αισχύλος, ότι τάχα ο θεός αφορμή βρίσκει σαν θέλει σύρριζα να ξεπατώσει σπίτι". 

Ο ηθικός Πλάτωνας ενοχλείτο από τη λαϊκή αυτή Θεολογία, αλλά πραγματικά δεν ξέρω τι θα έγραφε αν ζούσε και έβλεπε τον Πάπα Ουρβανό Β να κηρύσσει το 1095 την Α Σταυροφορία και να ζητά την κατάληψη της Ιερουσαλήμ και τα κεφάλια των μουσουλμάνων επί πίνακι. 

Είμαι σίγουρος ότι θα προτιμούσε οι μάζες να ασχολούνται με τον Δία και την Αθηνά παρά με Θεούς οι οποίοι παρουσιάζονταν ως απόλυτοι. Είμαι σίγουρος ότι θα κατανοούσε γιατί στην αρχαιότητα δεν γίνονταν θρησκευτικοί πόλεμοι αλλά αυτοί μας προέκυψαν όταν οι σύγχρονοι Θεοί κατέστησαν από τα κάθε λογής ιερατεία αλάνθαστοι και απόλυτα αρμόδιοι να αποφασίζουν περί ζωής και θανάτου. Είμαι σίγουρος ότι θα λάτρευε τον Προμηθέα που τα έβαλε τότε με τους θεούς για να βοηθήσει τους ανθρώπους προσφέροντάς τους τη φωτιά, σε αντίθεση με τους σημερινούς οπαδούς των θρησκειών που βάζουν φωτιές και καίνε συνανθρώπους τους, για να τιμήσουν τον Θεό τους. 

Ο Διαφωτισμός

Η Γαλλία είναι η χώρα που αποτέλεσε τον κινητήριο μοχλό του Διαφωτισμού. Ανακαλύπτοντας εξ υπαρχής την αρχαία ελληνική φιλοσοφία της απορίας που γεννά την αμφιβολία και την ερώτηση, και παραπέμπει στην έρευνα και την επιστήμη. Ο Διαφωτισμός έστειλε το μήνυμα ότι δεν υπάρχουν απόλυτες αλήθειες, οπότε η διαφωνία είναι απόλυτα αποδεκτή. Εξ ου και το απόφθεγμα του Βολταίρου "διαφωνώ με αυτό που λες, αλλά θα υπερασπίζομαι μέχρι θανάτου το δικαίωμά σου να το λες". Για τους Γάλλους λοιπόν είναι αυτονόητο το δικαίωμα του κάθε σκιτσογράφου, του κάθε ζωγράφου και του κάθε συγγραφέα να γίνεται ακόμα και ιερόσυλος. 

Αυτή η νοοτροπία δεν είναι αυτονόητη σε λαούς που δεν έχουν αυτή την παιδεία. Λαούς ημιμαθείς, που η ημιμάθειά τους είναι χειρότερη από την αμάθειά τους. Λαοί όπως εμείς οι Έλληνες, οι Τούρκοι, οι Εβραίοι και διάφοροι άλλοι στη Χερσόνησο της Αραβίας που μπορεί να είναι και χειρότεροι. Το κύριο στοιχείο ενός ημιμαθούς είναι ο έωλος εγωισμός του. Θεωρεί ότι τα ξέρει όλα διά της επίκλησης στην αυθεντία, δηλαδή σε κάποιον στρατηγό του Θεού. Με εργαλείο τον Θεό, γνωρίζουν, πέραν πάσης αμφιβολίας, τι είναι το σωστό, τι είναι το λάθος, φτάνοντας στο σημείο του ανόητου τζιχαντιστή ο οποίος ελέω Θεού νόμιζε ότι έχει το δικαίωμα να αποκεφαλίζει συνανθρώπους του. 

Με λίγα λόγια, αν δεν υπήρχαν Θεοί και Δαίμονες μήπως θα μπορούσαμε ευκολότερα να γίνουμε καλύτεροι άνθρωποι; Ένα απλοϊκό ερώτημα θέτω. Το οποίο στις δυτικές κοινωνίες για να είμαστε δίκαιοι έχει τεθεί και έχει απαντηθεί από τον 18ο αιώνα. Εμείς στην Ανατολή εξακολουθούμε να περνάμε τον Γολγοθά της ανοησίας μας.