Είναι έτοιμος ο Χριστοδουλίδης να αντιμετωπίσει τον Τουφάν Ερχιουρμάν;

Ποιος στ' αλήθεια πιστεύει ότι θα μπορούσε να λυθεί ένα από τα πιο καυτά κεφάλαια του Κυπριακού, όπως είναι το περιουσιακό, μέσα από τη νέα τακτική της κυβέρνησης Χριστοδουλίδη να κυνηγά και να φυλακίζει διάφορους αλλοδαπούς σφετεριστές ε/κ γης στα κατεχόμενα; 

Είναι αλήθεια ότι το κυνήγι των σφετεριστών έχει επιφέρει ένα μούδιασμα στις παράνομες πωλήσεις ακινήτων στα κατεχόμενα, από την άλλη κάθε λογικός άνθρωπος αναγνωρίζει ότι, όσες συλλήψεις και να γίνουν, το φαινόμενο αυτό δεν θα σταματήσει. 

Δεν είναι η πρώτη φορά. Παρόμοια προβλήματα στους σφετεριστές ε/κ γης κατάφερε να δημιουργήσει η Κυπριακή Δημοκρατία μετά τις αποφάσεις του ΕΔΑΔ στην υπόθεση Τιτίνας Λοιζίδου στις 18 Δεκεμβρίου 1996 η οποία καταδίκασε την Τουρκία για παράνομη κατακράτηση της οικίας της στην Κερύνεια. Σοβαρή ανακοπή στους σφετερισμούς προκάλεσε για μικρό διάστημα και η υπόθεση 'Οραμς, όταν το 2010 βρετανικό δικαστήριο αποφάσισε ότι η βρετανική αυτή οικογένεια έπρεπε να πληρώσει αποζημιώσεις στον Μελέτη  Αποστολίδη για παράνομη κατοχή της γης του στη Λάπηθο και επίσης να κατεδαφίσει το παράνομο κτίσμα.

Τι πραγματικά κερδίσαμε ως ε/κ πλευρά από τις δύο αυτές υποθέσεις; Κανένας Ε/Κ πρόσφυγας δεν επέστρεψε δυστυχώς στη γη και την περιουσία του μετά τις αποφάσεις αυτές. Υπήρξε ωστόσο ένα σημαντικό πολιτικό κέρδος, το οποίο ελάχιστα αναγνωρίσαμε, αφού ως γνωστόν οι μαξιμαλισμοί είναι πιο αποδοτικοί στην κάλπη. Αν αξιολογούσαμε με περισσότερη νηφαλιότητα την κατάσταση ίσως διαπιστώναμε ότι οι αποφάσεις για την Τιτίνα και τους Όραμς βελτίωσαν κατά πολύ τις διατάξεις στο περιουσιακό, εμβολιάζοντας και το σχέδιο Ανάν το 2004 και το πλαίσιο Γκουτέρες το 2017, με πρώτη και καλύτερη διάταξη ότι το δικαίωμα ιδιοκτησίας του Ε/Κ πρόσφυγα παρά την κατοχή δεν απαλλοτριώνεται. 

 

Υπόθεση Αϊκούτ

Οι συλλήψεις πρόσφατα του Ισραηλινού Σιμόν Αϊκούτ, διευθυντή της Αφίκ Γκρουπ, και δύο άλλων γυναικών για παράνομες αναπτύξεις στο Τρίκωμο αποτελούν την τρίτη φάση των ε/κ αντιδράσεων για το περιουσιακό. Σαφέστατα οι κινήσεις αυτές έχουν στείλει κάποια μηνύματα σε αυτούς που αγοράζουν παράνομα γη στον βορρά, ωστόσο και πάλιν ας μην έχουμε αυταπάτες. Το θέμα από την υπόθεση της Τιτίνας έως σήμερα έχει καταστεί πολύπλοκο λόγω κυρίως της παρέλευσης του χρόνου. Το δικαίωμα ιδιοκτησίας των Ε/Κ παραμένει αλλά, όπως διαφάνηκε σε άλλες αποφάσεις του ΕΔΑΔ (π.χ. απόφαση Δημόπουλος), δικαιώματα απέκτησαν και όσοι Τ/Κ γεννήθηκαν και μεγάλωσαν σε περιουσίες Ε/Κ. Λύση επίσης δεν μπορούσαν να δώσουν οι χιλιάδες προσφυγές Ε/Κ στο ΕΔΑΔ, για αυτό και στην πορεία δημιουργήθηκε η τ/κ επιτροπή αποζημιώσεων με στόχο να δίνει και άλλες θεραπείες σε Ε/Κ πρόσφυγες, όπως αποζημίωση και ανταλλαγή. Όλοι αναγνωρίζουν ότι η παρέλευση του χρόνου χωρίς πολιτική λύση δεν ευνοεί κυρίως τους Ε/Κ πρόσφυγες. Αν το 1996 οι καταπατήσεις και το κτίσιμο σε ε/κ γη αφορούσαν το 1-2%, σήμερα έχουν ξεπεράσει το 8%, οπότε φαινόμενα όπως η δραστηριοποίηση του Αφίκ Γκρουπ αποτελούν απλώς την κορυφή του παγόβουνου.

 Σύμφωνα με δημοσιεύματα τουρκοκυπριακών εφημερίδων, αρκετές εκατοντάδες εταιρείες στα κατεχόμενα έχουν Τούρκους και Ισραηλινούς μετόχους. Πρόσφατα η τουρκοκυπριακή εφημερίδα Αβρούπα αναδημοσίευσε είδηση από την τουρκική εφημερίδα Σαμπάχ ότι «πουλήθηκαν τεράστιες εκτάσεις στις κατεχόμενες περιοχές της Κύπρου σε χιλιάδες Εβραίους, Ιρανούς, Βρετανούς, Ρώσους, Ουκρανούς και Πολωνούς. Πού θα μπορούσε να μας οδηγήσει αυτό το διαχρονικό κυνηγητό των σφετεριστών 52 χρόνια μετά την εισβολή; Πιστεύει κάποιος ότι θα μπορούσε η Κυπριακή Δημοκρατία να εξαναγκάσει το υποτελές στην Τουρκία κρατίδιο του βορρά να προσφέρει αποτελεσματικές θεραπείες στους νόμιμους Ε/Κ ιδιοκτήτες που έχασαν τις περιουσίες τους, χωρίς την υπογραφή μιας πολιτικής συμφωνίας για λύση του Κυπριακού;

 

Το 2004 

Αποτελεσματικές θεραπείες στο περιουσιακό με βάση τις αποφάσεις του ΕΔΑΔ δόθηκαν με το σχέδιο Ανάν το 2004, ενώ ήταν στο τραπέζι και το 2017 στο Κραν Μοντανά. Βασισμένες στο τρίπτυχο επιστροφή-αποζημίωση-ανταλλαγή, δεν ήταν τέλειες αλλά σίγουρα ήταν και είναι πολύ καλύτερες από την προσφυγή στην τ/κ επιτροπή περιουσιών, η οποία όποτε θέλει και της συμφέρει επιδικάζει αποζημιώσεις, και απείρως καλύτερες από την παγίωση του status quo και την κατάσταση σφετερισμού που βρίσκονται σήμερα οι ε/κ περιουσίες στον βορρά. 

 Με λίγα λόγια, όσους σφετεριστές κι αν συλλάβει η Κυπριακή Δημοκρατία το θέμα δεν θα λυθεί. Το τ/κ κρατίδιο μάλλον τελευταία έμαθε πώς να ενημερώνεται από την Ιντερπόλ για όσους επικηρρύσει η Κυπριακή Δημοκρατία, οι δε ξένοι μεσίτες αποφεύγουν να ταξιδεύουν μέσω των νόμιμων εισόδων της Δημοκρατίας αλλά έρχονται στην Τύμπου μέσω Τουρκίας. 

 

Πολιτικές επιπλοκές

Μόνο μια πολιτική λύση του Κυπριακού θα έδινε κάποιες θεραπείες και στο περιουσιακό, χωρίς βεβαίως να είναι κανένας απόλυτα ικανοποιημένος. Ούτε ο Ε/Κ ιδιοκτήτης ο οποίος είτε θα αποζημιωθεί είτε θα κάνει ανταλλαγή με κάποιον Τ/Κ ιδιοκτήτη στον νότο, ούτε βέβαια και οι Τ/Κ οι οποίοι μετά από 52 χρόνια ίσως χρειαστεί να μετακινηθούν από τα σπίτια που κατοικούν σήμερα. Από την άλλη, μια πολιτική λύση θα έδινε την ευκαιρία στους Ε/Κ να διεκδικήσουν το 90% της γης στον βορρά, επί του οποίου δεν έχει γίνει καμιά ανάπτυξη και το οποίο στη συντριπτική του πλειονότητα ανήκει σε Ε/Κ. Χωρίς λύση για αυτές τις τεράστιες εκτάσεις που σήμερα παραμένουν ανεκμετάλλευτες, δεν μπορούμε να κάνουμε τίποτε.  

Χωρίς λύση απόλυτα ικανοποιημένος σήμερα είναι ο κ. Ερσίν Τατάρ ο οποίος μέσω προεκλογικής εκστρατείας προπαγανδίζει τη θέση του ότι οι Ε/Κ θέλουν να καταστρέψουν την τ/κ οικονομία και να οδηγήσουν σε εξαθλίωση τους Τουρκοκυπρίους. Ως απόρροια αυτής της πολιτικής για πρώτη φορά η πλειοψηφία των Τ/Κ -σύμφωνα με δημοσκοπήσεις της ΟΥΝΦΙΚΥΠ στην Κύπρο- δεν στηρίζει τη λύση ΔΔΟ. 

Με βάση αυτό το σκεπτικό ο Τ/Κ ηγέτης και οι εθνικιστές Τουρκοκύπριοι και έποικοι, που τον στηρίζουν, δικαιολογούν την άρνησή τους να ξεκινήσουν ουσιαστικές διαπραγματεύσεις για το Κυπριακό και να ανοίξουν άλλα οδοφράγματα. Επιπλέον έχουν προχωρήσει σε ανόητα εκδικητικά αντίμετρα συλλαμβάνοντας Ε/Κ πρόσφυγες που επισκέπτονται το Τρίκωμο για να εξακριβώσουν τι κτίζεται επί των περιουσιών τους.  

Σαφέστατα και η κυβέρνηση Χριστοδουλίδη δεν υστερεί σε κινήσεις που δεν βοηθούν καθόλου. Ο κ. Πρόεδρος, ενώ δηλώνει ότι θέλει άμεση έναρξη διαπραγματεύσεων στο Κυπριακό και μάλιστα απ' εκεί που έμειναν στο Κραν Μοντανά, έχει επιβάλει πολύ αυστηρότερους ελέγχους στα οδοφράγματα, λες και υπάρχουν σύνορα, δεν έχει τηρήσει τη συμφωνία για διεύρυνση του οδοφράγματος στον Αγιο Δομέτιο, οπότε επικρίνεται από την ΟΥΝΦΙΚΥΠ, έχει καθιερώσει στα ΜΟΕ τον όρο περί αμοιβαιότητας λες και υπάρχουν δύο κράτη που συζητούν μεταξύ τους μια διμερή συμφωνία και έχει επαναφέρει τις ξεναγήσεις ξένων επισκεπτών στην Πράσινη Γραμμή, τακτική που έχει καταργηθεί μετά το άνοιγμα των οδοφραγμάτων το 2003. Κάποιες από τις ενέργειες αυτές μας απομακρύνουν από τη λύση, ρίχνουν νερό στον μύλο της τουρκικής προπαγάνδας και ίσως συνιστούν και έμμεση αναγνώριση «κράτους». Το αστείο είναι ότι όταν αυτά επισημαίνονται, όπως έγινε στην αντικατοχική εκδήλωση των Βαρωσιωτών, αντί προβληματισμού επιλεχθηκε η επίθεση στον συντονιστή της εκδήλωσης. Για ποιο λόγο; Διότι διαμαρτυρήθηκε ότι η λύση του Κυπριακού και το Βαρώσι κυκλοφορούν πλέον σαν φαντάσματα.   

 

Τα δύο περιθώρια του Προέδρου

Όποιος παρακολουθεί τις δηλώσεις του Προέδρου της Δημοκρατίας και κυρίως τις αντιδράσεις των κομμάτων που τον στήριξαν αντιλαμβάνεται ότι δεν υπάρχει καμιά σπουδή στην επίλυση του Κυπριακού. Πρόκειται για μια πολιτική που ικανοποιεί ακόμη και τον πιο ακραίο εθνικιστή στην Κύπρο: Κυνηγάμε περισσότερο για σκοπούς εντυπώσεων τους σφετεριστές γης και τους φυλακίζουμε. Δεν ανοίξαμε και ούτε θα ανοίξουμε κανένα νέο οδοφραγμα διότι τέτοιες κινήσεις (λένε κάποιοι) διευκολύνουν την οικονομία των Τ/Κ, επιστρέψαμε στις ξεναγήσεις όλων των ξένων επισήμων στην Πράσινη Γραμμή για να τους δείξουμε τα αποτελέσματα της κατοχής, το τελωνείο προχωρεί σε εκτεταμένες έρευνες σε αυτοκίνητα που πηγαινοερχονται στον βορρά, τα σχολεία μας έχουν μετατραπεί σε φυτώρια εθνικισμού, καλούμε τους Ε/Κ και τους τουρίστες να μην επισκέπτονται τον βορρά και ενθαρρύνουμε τέλος διάφορα εθνικιστικά κόμματα όπως το ΕΛΑΜ και η ΕΔΕΚ να εγείρουν κάθε τόσο θέμα για κλείσιμο των οδοφραγμάτων, ένα αίτημα που ίσως φανεί χρήσιμο στη συνέχεια.   

Αν τον ερχόμενο Οκτώβριο εκλεγεί στα κατεχόμενα ο Ερσίν Τατάρ, ο Νίκος Χριστοδουλίδης, με βάση τα όσα λέει και όσα πράττει σήμερα, θα μπορούσε να συνεχίσει να κολοκυνθίζει το Κυπριακό έως τις προεδρικές εκλογές του 2028. Αυτή είναι η τακτική του Προέδρου. Δημόσια κόπτεται για λύση του Κυπριακού, δημόσια ζητά λύση σε μια προσπάθεια να εκθέσει -και σε μεγάλο βαθμό το επιτυγχάνει- έναν πολιτικό χαμηλής εμβέλειας όπως ο Τατάρ. Αν εκλεγεί ο κ. Τατάρ τον ερχόμενο Οκτώβριο και συνεχίσει να βάζει στο τραπέζι τις ακραίες του θέσεις, τότε, ο Νίκος Χριστοδουλίδης μπορεί να έχει σχετική ελευθερία ελιγμών. Σε σημείο που κανένας δεν θα θεωρούσε απίθανο να προχωρήσει ακόμα και σε προσωρινό κλείσιμο των οδοφραγμάτων. Μια τέτοια κίνηση ίσως του έλυνε το πρόβλημα της εκλεξιμότητας, με το ΕΛΑΜ να δεσμεύεται να τον στηρίξει από τον πρώτο γύρο των Προεδρικών. Αν κρίνουμε από πρόσφατες δημοσκοπήσεις, χωρίς τους υπερεθνικιστές ο Νίκος Χριστοδουλίδης δεν έχει σοβαρό πολιτικό μέλλον. 

Υπάρχει βέβαια και ένα ακόμα σενάριο, ίσως πολυ πιο δύσκολο για τον ίδιο, που έχει να κάνει με την εκλογή νέου Τ/Κ ηγέτη. Ήδη ο ηγέτης του ΡΤΚ, Τουφάν Ερχιουρμάν, είναι ξέκάθαρος στο Κυπριακό. Θα επανέλθει στη λύση Διζωνικής Δικοινοτικής Ομοσπονδίας αλλά υπό όρους. Ποιοι είναι οι όροι; Τι θα γίνει σε περίπτωση νέας αποτυχίας ενός ακόμα γύρου διαπραγματεύσεων στο Κυπριακό με ευθύνη των Ελληνοκυπρίων; Εν τοιαύτη περιπτώσει οι Τ/Κ θέλουν να γνωρίζουν ποιο θα είναι το μέλλον του κρατιδίου τους. Για να είναι πειστικός, δεν θα διστάσει με βαση την ομάδα Κυπριακού που έχει δίπλα του να δεχθεί να υπάρξουν επιπτώσεις και για τους Τ/Κ σε περίπτωση που αυτοί ευθύνονται για τη μη επίτευξη λύσης.  

Είναι έτοιμος να αντιμετωπίσει έναν σοβαρό αντίπαλο όπως ο Ερχιουρμάν ο Νίκος Χριστοδουλίδης; Αν είναι έτοιμος σαφέστατα το ενδεχόμενο μιας λύσης θα του επέτρεπε να διεκδικήσει με αξιώσεις την εκλογή του ως ο πρώτος ομοσπονδιακός Πρόεδρος της Κύπρου, χωρίς να εξευτελισθεί επαιτώντας την ψήφο του ΕΛΑΜ αλλά με τη στήριξη όλων μας. Προς το παρόν δεν φαίνεται καθόλου έτοιμος. Η ανάλυση στο επιτελείο του είναι ότι η Τουρκία δεν θέλει λύση στο Κυπριακό, για αυτό θα στηρίξει και θα εκλέξει τον Ερσίν Τατάρ. Οπότε κανένα πρόβλημα! Αν βεβαίως η πρόβλεψη δεν αποδειχθεί ορθή, οφείλει να γνωρίζει ότι με τον Ερχιουρμάν στην ηγεσία των Τ/Κ θα γίνει η τελευταία συζήτηση για λύση Ομοσπονδίας στην Κύπρο. Μια νέα αποτυχία θα σημάνει και το τέλος της συζήτησης του Κυπριακού όπως το γνωρίζουμε μέχρι σήμερα. 

Ποιες προοπτικές έχει ο Οδυσσέας Μιχαηλίδης;

 

«Όσοι επενδύουν στο όνομα Οδυσσέας Μιχαηλίδης μάλλον θα πρέπει να αναμένουν να εξετάσουν πρώτα και κύρια τον πολιτικό οδικό χάρτη που θα χαράξει ο ίδιος». 

 

Του Διονύση Διονυσίου

Ο τέως Γενικός Ελεγκτής φαίνεται αυτήν την περίοδο να είναι η προσωπικότητα στην Κύπρο με την υψηλότερη δημοτικότητα. Αυτό λέει η τελευταία δημοσκόπηση της Redwolf αλλά και άλλες έρευνες που προηγήθηκαν. Τι σημαίνει αυτό; Ότι αν ιδρύσει κόμμα θα είναι πρώτο σε ποσοστά στις βουλευτικές του 2026; Σημαίνει ακόμα ότι είναι η επικρατέστερη επιλογή για την προεδρία της Δημοκρατίας το 2028; Πόσο μετρά στην πολιτική η δημοφιλία κάποιων ανθρώπων; Σίγουρα το είναι δημοφιλής κάποιος είναι μια καλή αρχή. Κάποιοι ειδικοί πάντως επιμένουν ότι άλλο δημοτικότητα, δηλαδή κάποιος μου είναι συμπαθής και άλλο ψήφος εμπιστοσύνης, δηλαδή θα τον ψηφίσω ανεξαρτήτως αν μου είναι συμπαθής, διότι πιστεύω ότι θα κάνει τη δουλειά του σωστά. Μέσα από τη δημοσκόπηση φαίνεται καθαρά ότι οι Κύπριοι πολίτες άρχισαν να αναγνωρίζουν και να κάνουν αυτή τη διάκριση και μάλιστα από πολύ παλιά. Αυτό για τους πιο ηλικιωμένους ήταν και το παράπονο του Βάσου Λυσσαρίδη για την ΕΔΕΚ: «Όλοι μας αγαπούν αλλά πολύ λίγοι μας ψηφίζουν», έλεγε. Με λίγα λόγια η συμπάθεια δεν σημαίνει και εμπιστοσύνη στις ικανότητες κάποιου στον οποίο λίγο ή πολύ παραδίδουμε τη διαχείριση της καθημερινής μας ζωής, αλλά και του μέλλοντος της χώρας.

Κάποιος θα αντιτείνει ότι η ρήση αυτή του Βάσου Λυσσαρίδη ξεπεράστηκε σε κάποιο βαθμό με την εκλογή Νίκου Χριστοδουλίδη και αργότερα την εκλογή του Φειδία Παναγιώτου. Σε αυτό βέβαια συνέτεινε και η ευρύτερη απαξίωση των κομμάτων τα τελευταία χρόνια με αποτέλεσμα οι ψηφοφόροι να αναζητούν νέα πρόσωπα και νέες ιδέες. Δεν ξέρουμε πόσο το φαινόμενο αυτό θα κρατήσει, το σίγουρο είναι ότι οι νεοφανείς αυτοί πολιτικοί είναι πολύ πιο αναλώσιμοι από τους παλαιότερους. Όταν ο Νίκος Χριστοδουλίδης εξάγγειλε το 2022 την υποψηφιότητα του, η στήριξη του έφτανε έως και το 65%. Δύο χρόνια μετά έπεσε στο 20%. Ο Φειδίας το 2024 εξελέγη με 17%. Σήμερα τα ποσοστά του είναι κάτω από 10%.

 

Ο πιο δημοφιλής

Οι 6 στους 10 ερωτηθέντες στην έρευνα της Redwolf έχουν καλή άποψη για τον τέως Γενικό Ελεγκτή, ο οποίος λαμβάνει 59% θετική δημοτικότητα και 17% αρνητική. Όταν στη συνέχεια ζητήθηκε η ψήφος των πολιτών στα κόμματα, το κόμμα του Οδυσσέα πήρε 10% κι αυτό με αναγωγή. Με λίγα λόγια καλό παιδί, έκανε καλά τη δουλειά του ως Γενικός ελεγκτής, αλλά δεν κάνει ή έστω δεν μας ενθουσιάζει ως πολιτικός αρχηγός. Αυτή είναι μια προφανής απάντηση, ωστόσο δεν είναι η μόνη και πιθανόν ούτε και η πιο σωστή. Υπάρχει και μια δεύτερη απάντηση που λέει ότι οι πιο σοβαροί πολίτες προτιμούν να μείνουν στην αναμονή εξ ου και το υψηλό ποσοστό του 20% των αναποφάσιστων της έρευνας. 

 

Η Αννίτα

Στη δεύτερη θέση δημοφιλίας είναι η πρόεδρος του Δημοκρατικού Συναγερμού (ΔΗΣΥ), Αννίτα Δημητρίου, με 45% θετική δημοτικότητα και ταυτόχρονα 36% αρνητική. Την ίδια στιγμή η Αννίτα διαθέτει τα πιο υψηλά ποσοστά εμπιστοσύνης αφού οι πολίτες δίνουν την πρωτιά στο κόμμα της τον ΔΗΣΥ με 20%. Αυτό θα μπορούσε να σημαίνει ότι την εμπιστεύονται πολύ περισσότερο να ηγηθεί και ίσως να κυβερνήσει; Ο Οδυσσέας είναι δημοφιλής στο 60% αλλά μόνον ένας στους 6 τον εμπιστεύεται να κυβερνήσει. Η Αννίτα είναι λιγότερο δημοφιλής αλλά την εμπιστεύεται ο ένας στους δύο.

Ο Στέφανος Στεφάνου, γενικός γραμματέας του ΑΚΕΛ, έχει 27% θετική δημοτικότητα και 38% αρνητική. Το Κόμμα του όμως ψηφίζεται από το 17%.

Βεβαίως, όπως προαναφέρθηκε με βάση πάντα τα υψηλά ποσοστά των αναποφάσιστων, οι αριθμοί δεν μπορεί να είναι απόλυτα σωστοί.

 

Το κόμμα του Οδυσσέα

Σε ό,τι αφορά το κόμμα του Οδυσσέα, το ερώτημα που τίθεται είναι θεωρητικό. Αυτή τη στιγμή δεν υπάρχει κόμμα, ενώ ο ίδιος μίλησε περισσότερο για Κίνηση Πολιτών και πλατφόρμα. Ακόμα και σε περίπτωση που προχωρήσει σε ίδρυση κόμματος κάτι που είναι πιθανόν, τότε τα πράγματα αλλάζουν. Εν τοιαύτη περιπτώσει ο κόσμος δεν θα ψηφίσει Οδυσσέα Μιχαηλίδη αλλά και την ομάδα που θα απαρτίζει το κόμμα. Κάπου εδώ σε σχέση και με τα ονόματα που κυκλοφορούν τίθενται κάποια ερωτήματα:

1. Τα ονόματα που ακούγονται και ακόμα έχει προσεγγίσει ο τέως Ελεγκτής μπορούν να συνυπάρξουν αρμονικά σε ένα νέο κόμμα; Με βάση αυτά που λένε οι ίδιοι υπάρχει ένας τεράστιος κύκλος αποκλεισμού εκ των προτέρων: «Αν είναι αυτός δεν είναι δυνατόν να είμαι κι εγώ». Αν βεβαίως οι δημοσκοπήσεις δείχνουν εκλογική επιτυχία τότε οι όποιες ενστάσεις είναι δυνατόν να υποχωρήσουν. Η εμπειρία βέβαια λέει ότι θα εμφανιστούν μετά.

2. Ο Οδυσσέας Μιχαηλίδης μπορεί να αναδειχθεί σε έναν ηγέτη με ισορροπημένες απόψεις σε όλα τα θέματα για να μπορέσει να λειτουργήσει σε ένα πολυσυλλεκτικό κόμμα το οποίο θα κινείται από την άκρα δεξιά έως και την Αριστερά; Σήμερα κάνει σχετικά εύκολες τοποθετήσεις και κυρίως χωρίς αντίλογο σε διάφορα θέματα. Τα προβλήματα με τους πολιτικούς είναι όταν απαιτηθεί να γίνουν αρκετά συγκεκριμένοι κάτι που οδηγεί σε αυτό που λένε, πρέπει να σπάσουν αβγά.

3. Πώς θα ξεπεράσει την παύση του από τη θέση του Γενικού Ελεγκτή; Μια πρόσθετη δυσκολία γι' αυτόν θα είναι η ανάσυρση της απόφασης του Ανωτάτου με βάση την οποία κρίθηκε ανίκανος και άτομο που επέδειξε ανάρμοστη συμπεριφορά σε θεσμούς και ανθρώπους αυτής της χώρας. Δεν είναι λίγοι αυτοί που τον θεωρούν εμμονικό και επιλεκτικό θεωρώντας ότι αν πραγματικά αποκτήσει δύναμη δεν θα λειτουργήσει τίποτα στη χώρα μας, κυρίως σε ό,τι αφορά τη δημόσια υπηρεσία. Όπως επισημαίνουν, υπάρχει κίνδυνος να παραλύσει το κράτος εντελώς, αφού ο κ. Μιχαηλίδης θεωρεί τους πάντες a priori ως ύποπτους για διαφθορά. 

 

Προοπτικές κόμματος Οδυσσέα

Κάποιες δημοσκοπήσεις αρχικά έδειξαν το φερόμενο κόμμα Μιχαηλίδη να κινείται ακόμα και πάνω από 15%, έως και 20% διαλύοντας το ΔΗΚΟ και επιφέροντας σημαντική συρρίκνωση στο ΑΚΕΛ. Οι τελευταίες έρευνες δείχνουν ότι η δυναμική του περιορίζεται στο 10% με το ΔΗΚΟ να μπορεί να κρατηθεί πέριξ του 7%. Με τα πιο πάνω ποσοστά το κόμμα του θα είναι από τρίτο έως και πέμπτο, οπότε θα μπορούσε να έχει και ρόλο και λόγο στη διαμόρφωση των εσωτερικών εξελίξεων. Με βάση τα νούμερα βέβαια ο Οδυσσέας Μιχαηλίδης δεν φαίνεται ότι μπορεί να σαρώσει τα πάντα στο διάβα του, ούτε να κερδίσει εύκολες μάχες. Το φαινόμενο Χριστοδουλίδη αρχικά και το φαινόμενο Φειδία στη συνέχεια δεν έπεισαν, αν κρίνουμε πάντα από τις μετρήσεις, ότι οι πολίτες συνεχίζουν να θεωρούν ότι βελτιώνουν το πολιτικό σύστημα εκλέγοντας απλώς νέους πολιτικούς.  

Εν κατακλείδι όσοι επενδύουν στο όνομα Οδυσσέας Μιχαηλίδης μάλλον θα πρέπει να αναμένουν να εξετάσουν πρώτα και κύρια τον πολιτικό οδικό χάρτη που θα χαράξει ο ίδιος. Αναμένουμε την εξαγγελία κινήματος ή κόμματος, εντός του Μαΐου, περιμένουμε με ενδιαφέρον να δούμε το πολιτικό προσωπικό που θα το στελεχώσει και πάνω απ' όλα το πολιτικό στίγμα που θα στείλει. Αν το κίνημα αυτό κατέλθει στις βουλευτικές τότε θα έχουμε εικόνα για τις προοπτικές του από τον Μάιο του 2026. Αν όχι, τότε το στοίχημα για τον κ. Μιχαηλίδη θα είναι πώς θα μπορέσει να κρατηθεί στην επικαιρότητα συντηρώντας τη δυναμική που έχει σήμερα έως τις προεδρικές του 2028. 

 

Οι υπόλοιποι

Ας δούμε και τις δημοτικότητες των υπολοίπων πολιτικών αρχηγών. Ο Γιώργος Περδίκης, πρόεδρος του Κινήματος Οικολόγων, έχει 25% θετική δημοτικότητα και 39% αρνητική. Ο Χρίστος Χρίστου, πρόεδρος του ΕΛΑΜ, έχει 23% θετική δημοτικότητα και 47% αρνητική. Ο Νικόλας Παπαδόπουλος, πρόεδρος του ΔΗΚΟ, έχει 13% θετική δημοτικότητα και 51% αρνητική. Ο Μάριος Καρογιάν, πρόεδρος της ΔΗΠΑ, έχει 9% θετική δημοτικότητα και 68% αρνητική. Τέλος ο Μαρίνος Σιζόπουλος, πρόεδρος της ΕΔΕΚ, έχει 7% θετική δημοτικότητα και 68% αρνητική.

 

 

ΣΦΑΙΡΙΚΑ Ήταν 1η Απριλίου 2017

Τόσο το ενωτικό δημοψήφισμα του 1950 όσο και ο απελευθερωτικός αγώνας της ΕΟΚΑ 1955-59, συγκαταλέγονται ανάμεσα στις ιστορικές στιγμές που οι Έλληνες της Κύπρου θέλησαν να πάρουν τη μοίρα τους στα χέρια τους. Εξήντα εφτά χρόνια μετά το δημοψήφισμα και εξήντα δύο μετά τον απελευθερωτικό αγώνα, οι Ε/Κ οφείλουν να τιμούν τις επετείους τους, αλλά πρωτίστως να προβληματίζονται. Η Ιστορία μπορεί να μας διδάξει και κυρίως να μας αλλάξει αν πραγματικά θέλουμε να μάθουμε κάτι από αυτήν.

1η Απριλίου 1955

Ο αγώνας του 1955-59 ήταν ένας καθόλα γενναίος αγώνας, δίνοντας σάρκα και οστά στην πολιτική βούληση των Ε/Κ όπως αυτή εκφράστηκε στις 15 Ιανουαρίου 1950 μέσα από το ενωτικό δημοψήφισμα. Ήταν το αποκορύφωμα του διαχρονικού ενωτικού κινήματος, το οποίο εκδηλώθηκε στην Κύπρο ταυτόχρονα με την Ελληνική Επανάσταση του 1821. Η ιστορική εξήγηση αυτής της στάσης των Ελλήνων της Κύπρου είναι απλή και συνάμα κατανοητή. Η Οθωμανική Αυτοκρατορία βρισκόταν υπό διάλυση και οι Ελληνοκύπριοι θεωρούσαν την Κύπρο ως ένα ακόμα ελληνικό νησί. Έτσι, όπως διεκδικούσε η Κρήτη, η Σάμος, η Χίος και η Ρόδος την ενσωμάτωσή τους στο νέο Ελληνικό Κράτος που προέκυψε με πρωτεύουσα το Ναύπλιο το 1829 και η Κύπρος έκρινε ότι είχε δικαίωμα να διεκδικήσει το ίδιο. Το ίδιο αίτημα, με μεγαλύτερη ένταση, εκδηλώθηκε και επί Αγγλοκρατίας, με την ηγεσία των Ελληνοκυπρίων να επενδύει στο ότι η Μεγάλη Βρετανία ως "ένα χριστιανικό και πολιτισμένο έθνος θα απέδιδε τελικά την Κύπρο στην Ελλάδα". Θα μπορούσε κανείς να γράψει διδακτορικές διατριβές για να αντιληφθεί, να σχολιάσει και να κατανοήσει τον αγώνα των Κυπρίων ενωτικών από το 1821 έως και το 1960. Θα μπορούσε να σταθεί με σεβασμό μπροστά στις μορφές του Στροβολιώτη ιδεολόγου Ιωάννη Καρατζιά (σύντροφος του Ρήγα Φεραίου), επίσης του επαναστάτη Νικόλαου Θησέα, ή του Μιχάλη Κυπραίου, του υπασπιστή του στρατηγού Μακρυγιάννη, για τον οποίο εξιστορεί στα απομνημονεύματά του: "...εκεί που ριχτήκαμεν στο γιουρούσι, μου πληγώθηκε βαρέως και ύστερα απέθανε ο καλός και γενναίος πατριώτης Μιχάλης Κυπραίος, απούστειλα και πήγεν εις την αγγλικήν φρεγάτα όταν κιντυνεύαμεν εις το Νιόκαστρο...". Θα μπορούσε ακόμα να τιμήσει με περηφάνια τα παιδιά της ΕΟΚΑ που πάλεψαν για την ελευθερία της χώρας μας: Αυξεντίου, Μάτσης, Λένας, Καραολής, Δράκος, Παλληκαρίδης...

Το λάθος

Είναι λάθος να τιμούμε την Ιστορία μας και τους ανθρώπους που την έγραψαν; Η απάντηση είναι κατηγορηματικά όχι. Ποιο είναι το λάθος; Το λάθος -που είναι και ιστορικό λάθος- είναι να την ανακυκλώνουμε. Να μεταφέρουμε μηχανικά τους ήρωες μιας εποχής του παρελθόντος και να τους δίνουμε ρόλο στο παρόν αναζητώντας συνεχιστές τους. Είναι λάθος να λέμε ότι συνεχίζουμε τον αγώνα του Αυξεντίου ή του Μάτση ή του Παλληκαρίδη. Οι ήρωες αυτοί μετουσίωσαν σε πολιτική τη βούληση των Ελλήνων της Κύπρου τη δεκαετία του 1950. Το 2017, αν θέλουμε να τους τιμήσουμε πραγματικά, οφείλουμε να βάλουμε φυλαχτό στον κόρφο μας, το κουράγιο τους και την αποφασιστικότητά τους για να δώσουμε τους δικούς μας αγώνες. Σε διαφορετική περίπτωση είμαστε αφελείς και κυρίως ανιστόρητοι, για ένα και απλό λόγο: Δεν ζούμε στο παρόν, αλλά στο παρελθόν. Ισοπεδώνουμε την Ιστορία μας, τις εμπειρίες μας, τα πάθη και τα παθήματά μας. Διαγράφοντας άλλες εξίσου σημαντικές ιστορικές περιόδους από τις οποίες εξίσου έχουμε να μάθουμε. Γιατί αποτύχαμε και αποτυγχάνουμε ακόμα να κτίσουμε μια κοινή πατρίδα Ελληνοκύπριοι και Τουρκοκύπριοι; Διότι δεν μάθαμε τίποτα από τις προηγούμενες δεκαετίες. Κρατήσαμε φυλαχτό τον αγώνα του Αυξεντίου τη δεκαετία του 1950 για Ένωση και πετάξαμε στον κάλαθο των αχρήστων τη θυσία των Μισιαούλη και Καβάζογλου στη δεκαετία του 1960 για Ανεξαρτησία. Οι Ε/Κ, προσανατολισμένοι προς την Ένωση με την Ελλάδα, δεν μπόρεσαν να αντικρίσουν τους Τ/Κ ως μια ομάδα με την οποία θα έπρεπε να συνεργαστούν. Οι Τ/Κ εξαιτίας αυτής της στάσης αναζήτησαν προστάτες. Αρχικά συμπορεύτηκαν με τους Βρετανούς και σταδιακά προσδέθηκαν στο άρμα της Τουρκίας διεκδικώντας διχοτόμηση και διπλή ένωση. Ποιος φέρει την ευθύνη γι' αυτό; Οι απλοί πολίτες ή οι ηγέτες; Αυτή την περίοδο η Κύπρος δυστυχώς δεν ευτύχησε να έχει νέες και χαρισματικές ηγεσίες για να την οδηγήσουν στη νέα εποχή. Της έμειναν αμανάτι οι παλιοί, παρότι οι περισσότεροι νέοι σε ηλικία. Το 1960 ο Αρχιεπίσκοπος Μακάριος ήταν 47 ετών, ο Φαζίλ Κιουτσιούκ 54, ο Σπύρος Κυπριανού 28 και ο Ραούφ Ντενκτάς 36. Οι αγωνιστές της ΕΟΚΑ και οι αγωνιστές της ΤΜΤ έμελλε να οδηγήσουν την Κύπρο και στις δεκαετίες του 1960 και του 1970, ανακυκλίζοντας την αντιπαράθεσή τους και επαναλαμβάνοντας αυτή την φορά την Ιστορία ως φάρσα. Τι δεν έμαθαν αυτοί οι ηγέτες από τη δεκαετία του 1950; Ότι αυτό που προείχε ήταν η απελευθέρωση από τους Άγγλους. Αν όλοι μαζί πολεμούσαν τους Βρετανούς τότε το αποτέλεσμα σίγουρα θα ήταν ένα κοινό ανεξάρτητο κράτος, με τις δύο κοινότητες να σέβεται η μια την άλλη. Επειδή δεν το έκαναν, συνέχισαν να μεταφέρουν τους άλυτους λογαριασμούς τους και στις επόμενες δεκαετίες. Και επειδή δεν πρέπει να μασάμε τα λόγια μας, θα πρέπει να ειπωθεί και αυτό. Τη μεγαλύτερη ευθύνη την φέρει εδώ η πλειοψηφούσα ε/κ πλευρά. Η οποία δημοσίως είχε θέσει τους στόχους της, επειδή μέσα από αυτούς τους στόχους απέκλεισε τους Τ/Κ, με αποτέλεσμα να τους αναγκάσει να βρουν εναλλακτικές πολιτικές οδούς.
Με λίγα λόγια, δεν μπορούμε να αντικρίζουμε την Ιστορία μας επιλεκτικά. Οφείλουμε να τη βλέπουμε συνολικά. Το 1960, καλώς ή κακώς, υπογράψαμε τις Συνθήκες Ζυρίχης - Λονδίνου. Δημιουργήσαμε ένα δικό μας ενιαίο κράτος. Κάναμε επίσης ένα τεράστιο συμβιβασμό, σε σχέση με τους στόχους που είχαμε ως κοινότητα τις προηγούμενες δεκαετίες. Αναγνωρίσαμε τους Τ/Κ ως συνεταίρους σε αυτό το κράτος το οποίο με βάση τις συνθήκες ξεκίνησε να λειτουργεί ως δικοινοτικό. Δυστυχώς αποτύχαμε να το λειτουργήσουμε, με αποτέλεσμα την πρώτη διχοτόμησή του το 1963 όταν αποχώρησαν οι Τ/Κ, το πραξικόπημα της Ελλάδας και την εισβολή της Τουρκίας του 1974. Αποτύχαμε γιατί αντιμετωπίσαμε τα προβλήματά μας με τη λογική του 1950. Μετά το 1974 κάναμε ένα νέο συμβιβασμό, την ομοσπονδία. Θα αποτύχουμε και πάλιν αν δεν μπορέσουμε έστω και την υστάτη να απογαλακτιστούμε από τη λογική του 1950. Μπορούμε;

Τι μάθαμε;

Σκεφτείτε μόνο τούτο. Οι ηγεσίες των Ε/Κ και των Τ/Κ κατά την περίοδο 1950-60 διαφέρουν και πολύ από τις σημερινές ηγεσίες των Ελληνοκυπρίων και των Τουρκοκυπρίων; Κατά τη δεκαετία του 1960 έγιναν πολλά λάθη. Ίσως όμως η Ιστορία να μην είναι τόσο σκληρή, κρίνοντας εκ του αποτελέσματος, τους τότε πρωταγωνιστές. Μεγάλωσαν και ωρίμασαν πολιτικά μέσα σε ένα κλίμα που ο εθνικισμός βρισκόταν στα φόρτε του παγκοσμίως. Τα κινήματα υπέρ της αυτοδιάθεσης των λαών ήταν διάσπαρτα επίσης, η δε Μεγάλη Βρετανία που έχανε συνεχώς έδαφος, αυτά τα κινήματα φρόντιζε να τα αποσυντονίζει και να τα οδηγεί σε μεταξύ τους σύγκρουση. Το "διαίρει και βασίλευε" των Βρετανών αυτή την περίοδο λειτούργησε άψογα στην Κύπρο, όπως λειτούργησε και μερικά χρόνια νωρίτερα χωρίζοντας από την Ινδία το Πακιστάν. Οι Ε/Κ ζητωκραύγαζαν υπέρ της Ένωσης, οι Τ/Κ υπέρ της διχοτόμησης και της ένωσής τους με την Τουρκία, οι δε Βρετανοί έκαναν τη δουλειά τους. Που δεν ήταν τίποτε άλλο από το να κρατήσουν τον στρατηγικό έλεγχο της Κύπρου μετά την κρίση στο Σουέζ το 1956, αλλά και την αναζωπύρωση του Ψυχρού Πολέμου στη δεκαετία του 1960. Στόχος ήταν να ελεγχθούν οι "ανώριμοι Κύπριοι" οι οποίοι δεν μπορούσαν να κατανοήσουν το διεθνές περιβάλλον και τα διεθνή εμπλεκόμενα συμφέροντα. Και προς αυτό τον στόχο στρατεύθηκαν και οι "μητέρες πατρίδες". Το 1964, επί κυβερνήσεως Γεωργίου Παπανδρέου, κατά παράβαση των Συμφωνιών Ζυρίχης και Λονδίνου, αλλά με την ανοχή όλων στάλθηκε στην Κύπρο μια ελληνική μεραρχία 10.000 ανδρών με αξιόλογο βαρύ οπλισμό. Η Ελλάδα, ως μέλος του ΝΑΤΟ και εν μέσω Ψυχρού Πολέμου, ανέλαβε τη στρατιωτική στήριξη της Κύπρου σε μια προσπάθεια να πεισθούν οι Ε/Κ ότι είναι ασφαλείς από την Τουρκία και κυρίως ο Μακάριος να σταματήσει να αλληθωρίζει προς τη Μόσχα. Ούτε αυτή η κίνηση στάθηκε αρκετή ώστε οι Ε/Κ να σταματήσουν να μηρυκάζουν το παρελθόν. Επανέφεραν το αίτημα της Ένωσης για να παιχθεί η δεύτερη πράξη της διχοτόμησης το 1974, διά της εισβολής στην Κύπρου 40.000 στρατιωτών της Τουρκίας και πάλιν υπό την ανοχή όλων.

 Το παρόν μας ως ιστορική φάρσα 

Η Ιστορία και ο ηρωικός αγώνας του 1955 μπορεί σήμερα να δώσει απαντήσεις μόνο σε αυτούς που θέτουν τις σωστές ερωτήσεις. Το ίδιο ισχύει και για το τ/κ ταξίμ. Οι ηγέτες μας κατά την περίοδο της Αγγλοκρατίας έκαναν τις επιλογές τους. Μοναχικές επιλογές. Ηρωικές επιλογές. Κόντρα στα σημεία των καιρών και στα διεθνή συμφέροντα. Ήταν λάθος ο αγώνας της ΕΟΚΑ; Υπό τις συνθήκες και την αντίληψη των τότε πρωταγωνιστών όχι. Μπορεί πολιτικά να ήταν αφελής αγώνας, αφού οι Κύπριοι ηγέτες δεν είχαν θέαση του κόσμου. Το βλέμμα τους ήταν καρφωμένο χωρίς περιφερειακή όραση στην Αθήνα. Μας εμπνέουν οι ήρωες της ΕΟΚΑ; Ναι, μας εμπνέουν γιατί πίστευαν σε κάτι για το οποίο ήταν διατεθειμένοι να δώσουν ακόμα και τη ζωή τους. Αλλά σήμερα την 1η Απριλίου 2017 χρειαζόμαστε διαφορετικούς ήρωες. Τους οποίους, σε επίπεδο ηγεσίας, δεν έχουμε δυστυχώς. Σήμερα μας κυβερνούν φοβισμένα ανθρωπάκια. Ζούμε όμως σε μια εποχή εξίσου ηρωική με το παρελθόν. Γι' αυτό χρειαζόμαστε κατεπειγόντως τους ήρωες του παρόντος, για να σταματήσουμε να ζούμε τη φάρσα ενός ανακυκλωμένου παρελθόντος, το οποίο γελοιωδώς βιώνουμε μέσα από τη συζήτηση στη Βουλή για το ενωτικό δημοψήφισμα του 1950. Μόνο που σήμερα ήρωας δεν είναι αυτός που θυσιάζει τη ζωή του ή παίρνει τη ζωή όσων νομίζει ότι τον απειλούν στον γεωγραφικό χώρο όπου ζει. Οι σημερινοί ήρωες δεν είναι εθνικιστές. Κι αυτό γιατί οι σημερινοί εθνικιστές φοβούνται. Οι ήρωες δεν φοβούνται. Ήρωας είναι αυτός που στη γειτονιά του αλλά και στο παγκόσμιο χωριό όπου ζει, ξέρει να αγαπά τον συνάνθρωπό του. Που μπορεί να συνυπάρχει. Ήρωας είναι αυτός που ανεξαρτήτως χρώματος και φυλής αγωνίζεται να βελτιώσει τη ζωή του, αλλά και τη ζωή των άλλων. Ας πάρουμε λοιπόν μια σταγόνα από το κουράγιο του Γρηγόρη Αυξεντίου να μπολιάσουμε το δικό μας. Με οδηγό τούτη την αγάπη και την ελπίδα ότι μια μέρα οι ξύλινοι σταυροί θα μπουμπουκιάσουν τριαντάφυλλα.... "Γεια σας"!

 

Πριν 20 χρόνια, στις 24 Απριλίου 2004, οι Ελληνοκύπριοι απέρριψαν με συντριπτική πλειοψηφία το σχέδιο του Γενικού Γραμματέα Κόφι Ανάν για λύση Διζωνικής Δικοινοτικής Ομοσπονδίας. Ο διεθνής παράγοντας τότε είχε επενδύσει πολλά σε αυτό, οι Τουρκοκύπριοι επίσης, αλλά και οι Βρυξέλλες που ήθελαν λειτουργική ένταξη ολόκληρης της Κύπρου στην ΕΕ. Η πλειοψηφία της ηγεσίας των Ελληνοκυπρίων τότε, δηλαδή ο Τάσσος Παπαδόπουλος (ΔΗΚΟ), ο Δημήτρης Χριστόφιας (ΑΚΕΛ) και ο Βάσος Λυσσαρίδης (ΕΔΕΚ), δεν πίστεψε στο σχέδιο. Οι Γλαύκος Κληρίδης και Γιώργος Βασιλείου το στήριξαν και έδωσαν τη μάχη έχοντας δίπλα τους ένα μικρό ποσοστό του ΔΗΣΥ, του ΑΚΕΛ και ένα κομμάτι της Κοινωνίας των Πολιτών. Υπάρχει το 2004 και η περίπτωση Νίκου Αναστασιάδη, ο οποίος ουσιαστικά έπαιξε μια παρτίδα πολιτικού πόκερ. Υποστήριξε το σχέδιο για δύο λόγους. Και οι δύο έμπλεοι αμοραλισμού: α) Για να κερδίσει τότε την εύνοια του Κληρίδη και να παραμείνει στην ηγεσία του ΔΗΣΥ, β) επειδή πίστευε, τότε, ότι το ΝΑΙ θα μπορούσε να κινηθεί μέχρι και 40%, διεμβολίζοντας με αυτό τον τρόπο και άλλους πολιτικούς χώρους.

Μετά από καμιά δεκαετία, ο ίδιος μας είπε ότι στήριξε τότε το σχέδιο, αλλά δεν το διάβασε καλά. Όταν το διάβασε καλά, δηλαδή το 2013 που ήθελε την ψήφο του ΔΗΚΟ στις προεδρικές, έφριξε!

Το σχέδιο τελικά καταψηφίστηκε και στη συνέχεια δίχασε και προβλημάτισε.

Οι του ΟΧΙ

Ο προβληματισμός δεν ήταν πάντα νηφάλιος μεταξύ των Ελληνοκυπρίων. Κάποια επιχειρήματα βέβαια, 20 χρόνια μετά παραμένουν, αν ορθά ή λάθος πράξαμε. Οι πολιτικοί που έπεισαν την πλειοψηφία του 76% υποστηρίζουν ότι:

1. Οι Ελληνοκύπριοι διά του «όχι» τους προέβαλαν αντίσταση στην τουρκοποίηση ολόκληρης της Κύπρου, σώζοντας έστω το 64% του εδάφους της ΚΔ. Παρέλαβαν κράτος, παρέδωσαν κράτος και όχι κοινότητα.

2. Το ΟΧΙ και η ακολουθήσασα ένταξη της Κύπρου στην ΕΕ βοήθησε την Κυπριακή Δημοκρατία να ισχυροποιήσει τη θέση της στην αφόρητη πίεση που ασκούσε η Τουρκία από το 1964. Σήμερα είμαστε σε καλύτερη θέση.

Οι του ΝΑΙ

Οι μειοψηφήσαντες υποστηρικτές του ΝΑΙ, μεταξύ των οποίων και ο γράφων, εστιάζουν σε παραμέτρους που πηγάζουν από τη μη λύση.

1. Η άρνησή μας να δεχτούμε ΔΔΟ το 2004 επέτρεψε στην Τουρκία να ενσωματώσει τις τότε 130.000 Τ/Κ σε μια τουρκική πλέον βόρεια Κύπρο των 400.000 εποίκων, οι οποίοι συνδέονται άμεσα με τα 80 εκατ. Τούρκων της ηπειρωτικής Τουρκίας. Τότε, διά της ένταξης στην ΕΕ ολόκληρης της Κύπρου, οι 130.000 Τ/Κ θα μπορούσαν να ενσωματωθούν στα 500 εκατ. Ευρωπαίων πολιτών.

2. Το 2004 χάσαμε την πρώτη και ίσως μοναδική ευκαιρία για επανένωση της Κύπρου μετά την τουρκική εισβολή του 1974. Επιτρέψαμε στην Τουρκία να βάλει τις βάσεις για έλεγχο ολόκληρης της Κύπρου, αφού της αφήσαμε το 36% του εδάφους επί του οποίου μπορεί να αναπτύξει την επόμενη δεκαετία έναν πληθυσμό πέραν των 2 εκατομμυρίων, κτίζοντας μια οικονομία υπερτριπλάσια της Κυπριακής Δημοκρατίας.

Η εισβολή

Οι Ελληνοκύπριοι και ο Ελληνισμός γενικότερα υπέστησαν το 1974 μια δεύτερη συνεχόμενη ήττα από τους Τούρκους στον 20ό αιώνα. Μετά από συνεχόμενες νίκες κατά τη διάρκεια των Βαλκανικών Πολέμων και του Α' Παγκοσμίου Πολέμου, οι οποίες διέλυσαν την Οθωμανική Αυτοκρατορία, ο Ελληνισμός το 1922 έχασε τη Μικρά Ασία, ενώ το 1974 έχασε τη μισή Κύπρο. Στο νέο του βιβλίο, ο Χρήστος Π. Παναγιωτίδης με τίτλο «Η Μικρασιατική Καταστροφή του 1922 και η Κυπριακή Καταστροφή του 1974», παρουσιάζει συγκριτικά τους βασικούς πρωταγωνιστές αυτών των δύο δραματικών γεγονότων της Ιστορίας της Ελλάδος και της Κύπρου και καλόν θα ήταν να το διαβάσουμε όλοι. Και στις δύο περιπτώσεις καταγράφεται η πολιτική ένδεια των πολιτικών της Κύπρου και της Ελλάδας και η αδυναμία σύλληψης και αντίληψης των γεωπολιτικών δεδομένων της εποχής.

Η διαφορά

Συγκρίνοντας αυτές τις δύο ήττες, κατά την άποψή μου, μπορεί κάποιος να εντοπίσει και μια τεράστια διαφορά.

Η Ελλάδα, μετά τον πόλεμο του 1922 είχε στην εξουσία τον Ελευθέριο Βενιζέλο, τον οποίο έφεραν άρον - άρον από το Παρίσι για να διαπραγματευτεί τους όρους της Συνθήκης της Λωζάνης το 1923. Στην Κύπρο, μετά την εισβολή του 1974, επέστρεψε ο Μακάριος από την Αθήνα, επίσης για να διαπραγματευθεί. Ποια η διαφορά των δύο;

1. Ο Ελευθέριος Βενιζέλος αντιλήφθηκε ότι η ήττα δεν μπορούσε να ανατραπεί. Ότι στα περίχωρα των Αθηνών και της Θεσσαλονίκης στοιβάζονταν ενάμισι εκατ. Έλληνες Μικρασιάτες πρόσφυγες. Αποδέχτηκε λοιπόν ανταλλαγή πληθυσμών, με αποτέλεσμα γύρω στα 1 εκατ. μουσουλμάνοι να φύγουν από τη Βόρειο Ελλάδα και να μεταφερθούν στην Τουρκία. Με αυτό τον τρόπο η Ελλάδα έγινε το πιο ομοιογενές κράτος στην Ευρώπη. Την ίδια στιγμή διασφάλισε τα σύνορα της χώρας μέχρι τον Έβρο, εξασφάλισε την ελληνικότητα των νησιών του Βορειανατολικού Αιγαίου, προσπάθησε να διασφαλίσει την ελληνική κοινότητα στην Κωνσταντινούπολη, και ακόμα μέσα από 6 παραγράφους υποχρέωσε την Τουρκία να απαρνηθεί κάθε είδους διεκδίκηση επί της Κύπρου. Η Ελλάδα ηττήθηκε το 1922, αλλά είχε έναν πολιτικό που έβλεπε πέρα από την ήττα και την επόμενη μέρα.

2. Ο Μακάριος Γ' επέστρεψε στην ηττημένη Κύπρο το 1974 με κλάδους ελαίας και συγχωροχάρτια. Δεν έβλεπε την επόμενη μέρα για τους Κύπριους αλλά για τον ίδιο, ζητώντας τη συγκατάβαση των πρώην συνεργατών του της ΕΟΚΑ Β, τους οποίους ήθελε να εξευμενίσει για να συνεχίσει να κυβερνά. Ο μόνος που κατάλαβε ότι ηττηθήκαμε και ότι έπρεπε να βρούμε τρόπους όσο είναι νωρίς να κάνουμε κάτι ώστε να μην απωλέσουμε εντελώς τον έλεγχο, ήταν ο Γλαύκος Κληρίδης. Ο οποίος από το 1964, ως άλλος Αριστείδης Στεργιάδης (ο τραγικός Έλληνας διοικητής της Σμύρνης 1919-1922) πρότεινε οδυνηρές λύσεις, αλλά ο Μακάριος δεν ήταν Βενιζέλος. Ήταν ο Δημήτριος Γούναρης, ο οποίος νόμιζε ότι μπορεί να περάσει στην αντεπίθεση, να διαβεί τον Σαγγάριο και να καταλάβει την Άγκυρα. Ο Μακάριος κήρυξε μακροχρόνιο αγώνα και άφησε στο πόδι του τους Σπύρο Κυπριανού και Τάσσο Παπαδόπουλο για να τηρήσουν τις υποθήκες του.

Τα ΟΧΙ

Κάποιοι από μας ποτέ δεν καταλάβαμε τι σημαίνει μακροχρόνιος αγώνας.

1. Προετοιμαζόμαστε και εξοπλιζόμαστε για μια νέα στρατιωτική αντιπαράθεση με την Τουρκία των 80 εκατ. πολιτών και των 3 εκατ. στρατού, όπου θα τα παίξουμε όλα για όλα;

2. Πιστεύουμε ότι θα κερδίσουμε σε βάθος χρόνου οικονομικά τη μάχη της απελευθέρωσης και επανένωσης της Κύπρου;

Εξήντα χρόνια μετά τη δημιουργία του κυπριακού προβλήματος, πενήντα χρόνια μετά την εισβολή και είκοσι χρόνια μετά το δημοψήφισμα για λύση Ομοσπονδίας, αξίζει να προβληματιστούμε. Μπορούμε να ελπίζουμε σε κάτι χειροπιαστό από έναν μακροχρόνιο αγώνα, όπως τον ονειρεύτηκαν ο Μακάριος, ο Σπύρος και ο Τάσσος;

Πριν 20 χρόνια, μάλλον αυτό πιστεύαμε, γι' αυτό και το 76% του κυπριακού λαού καταψήφισε το σχέδιο λύσης. Με βάση αυτή τη λογική, ο αμοραλιστής Νίκος Αναστασιάδης πήγε το 2017 στο Κραν Μοντανά. Πήγε για να σκοτώσει ένα ακόμα σχέδιο Ομοσπονδίας βάζοντας στο τραπέζι τη λύση δύο κρατών. Μήπως τελικά πρέπει να δεχτούμε ότι η κατάληξη του μακροχρόνιου δεν μπορεί να οδηγήσει πουθενά αλλού και ότι ο Ερσίν Τατάρ είναι ο συνεχιστής της αδιέξοδης πολιτικής Μακαρίου και Αναστασιάδη;

Κάποιοι υποστηρίζουν ότι έφτασε ο καιρός να σκεφτούμε out of the box σε ό,τι αφορά τη λύση του Κυπριακού, μεταξύ των οποίων και η ομάδα της κ. Μαρία Άνχελα Ολγκίν. Εμείς λέμε ότι δεν μπορούμε να ανακαλύψουμε ξανά τον τροχό. Η λύση ομοσπονδίας είναι λύση έξω από το κουτί διότι χρειάζεται μεγάλες υπερβάσεις και τεράστια εναλλακτική σκέψη για εφαρμογή της στην Κύπρο. Κάποιος βέβαια πρέπει να εξηγήσει στους εμπλεκόμενους πολιτικούς ότι θα πρέπει να καθίσουν ξανά στο τραπέζι. Με μια διευκρίνιση: Ότι αυτός που θα φύγει, θα πληρώσει και το τίμημα.

ΔΙΟΝΥΣΗΣ ΔΙΟΝΥΣΙΟΥΔημοσιεύθηκε 21.4.2024 στην εφημερίδα Πολίτης

Το DNA του Προέδρου Μακαρίου και ο διάλογος με τους Αμερικανούς

 

Το 1979, ο Κύπριος πρέσβης Νίκος Κρανιδιώτης, από τους βασικούς διαχρονικά συμβούλους του προέδρου Μακαρίου, έστειλε μια επιστολή προς τον πρώην υπουργό Εξωτερικών της Ελλάδας Ευάγγελο Αβέρωφ. Επρόκειτο για μια ιστορική επιστολή, στην οποία αποκάλυπτε τι συνέβη τη μέρα της επίσκεψης του Μακαρίου στις ΗΠΑ, στις 5 Ιουνίου 1962, και συγκεκριμένα τι διαμείφθηκε κατά τη συνάντηση με τον Πρόεδρο Κένεντι. Σύμφωνα με την επιστολή, ο Αμερικανός Πρόεδρος αναφέρθηκε στις ιδιαίτερες σχέσεις του Μακαρίου με τη Βοστώνη, την ιδιαίτερη πατρίδα του, όπου ο Μακάριος ως γνωστό σπούδασε Θεολογία το 1947, και συμπλήρωσε: «Η Κύπρος κατέχει εξαιρετική θέση στον κόσμο. Καταβάλατε, Μακαριότατε, σοβαρές προσπάθειες ώστε να διατηρήσει η χώρα σας τη θέση αυτή και την υγιή απόστασή της ως ανεξάρτητη χώρα. Οι αγώνες σας είναι πολύ γνωστοί. Σας αναγνωρίζουμε και σας θαυμάζουμε Μακαριότατε, ως θαρραλέο μαχητή της ελευθερίας».

Ο Αρχιεπίσκοπος Μακάριος δεν ήταν δυνατό να μην εντυπωσιασθεί από τη διπλωματική αβρότητα του Κένεντι. Δύο χρόνια μετά την Ανεξαρτησία ο Πρόεδρος της Κυπριακής Δημοκρατίας βρισκόταν στον Λευκό Οίκο και συνομιλούσε με τον ίσως πιο αγαπητό Αμερικανό Πρόεδρο, τον Τζον Φιτζέραλντ Κένεντι. Οπότε, ως πονηρός Κύπριος το τράβηξε όσο νόμιζε ότι τον έπαιρνε. Όπως γλαφυρά περιγράφει στην επιστολή του ο Κρανιδιώτης, «σε μια στιγμή ευφορίας, περί το τέλος του προγεύματος, ο Μακάριος, με το σύνηθες φιλοπαίγμον ύφος του, απευθυνόμενος προς τον Κένεντι είπε «Κύριε Πρόεδρε, αν ήξερα ότι θα εκλεγείτε Πρόεδρος των Ηνωμένων Πολιτειών, δεν θα υπέγραφα το 1959 τις Συμφωνίες. Με τη δική σας παρέμβαση, τα πράγματα θα ημπορούσαν να είναι πολύ καλύτερα». Ο Κένεντι, που μέχρι τη στιγμή εκείνη ήταν φιλομειδής και ευχάριστος, πήρε απότομα σοβαρό ύφος και απάντησε: ‘Όχι Μακαριότατε, πολύ καλά κάνατε και τις υπογράψατε. Κάτω από τις συνθήκες που δημιουργήθηκαν, ήταν το καλύτερο που μπορούσατε να επιτύχετε. Άλλωστε, πρέπει να ξέρετε ότι πολλά μεσολαβούν μεταξύ των χειλέων του Προέδρου και των εντεταλμένων οργάνων της Πολιτείας’»....

Τι κατάλαβε

Μάλλον ο Αρχιεπίσκοπος δεν κατάλαβε τι του είπε ο Κένεντι, αφού 17 μήνες μετά, στις 30 Νοεμβρίου 1963, με επιστολή του στις 3 εγγυήτριες δυνάμεις ζητούσε δραστικές αλλαγές στο Σύνταγμα της Ζυρίχης. Η επιστολή του έδωσε την αφορμή και δρομολόγησε εξελίξεις που οδήγησαν στις αιματηρές διακοινοτικές ταραχές του 1963/64 με ταυτόχρονη αποχώρηση των Τουρκοκυπρίων από την κυβέρνηση. Τότε ξεκίνησε το Κυπριακό ως διεθνές πρόβλημα το οποίο έγινε πολύ πιο σύνθετο και συνάμα τραγικό για τους Ελληνοκυπρίους, μετά την τουρκική εισβολή του 1974.

Ο Πρόεδρος Μακάριος ήταν ιδιαίτερα αγαπητός μεταξύ των Κυπρίων γιατί όλοι μπορούσαν να ταυτιστούν μαζί του. Μιλούμε για μια Κύπρο πονηρών χωριατών που κατάφεραν να επιβιώσουν μετά από 300 χρόνια Οθωμανοκρατίας και 82 χρόνια βρετανικής Αποικιοκρατίας. Τα κατάφεραν με κύρια χαρακτηριστικά την εφευρετικότητα, την πονηριά και τον αμοραλισμό τους, στοιχεία βέβαια που αποτελούσαν ταυτόχρονα και τα μεγάλα μειονεκτήματα της κυπριακής κοινωνίας. Η ελληνική παροιμία, αυτή που μιλά για το σχοινί του χωριάτη, μας ταιριάζει πολύ. Το σχοινί ως γνωστό μονό δεν φθάνει, διπλό όμως φθάνει και περισσεύει. Η γνωστή αυτή παραδοξολογία παραπέμπει στην παροιμιώδη ελληνική αφέλεια, που συνήθως αποκλείει τον απλό και καθαρό τρόπο σκέψης και πρακτικής, καταφεύγοντας σε προσπάθειες που απαιτούν διπλάσιο κόπο, οι οποίες συνήθως δεν οδηγούν σε λύσεις αλλά σε νέα αδιέξοδα.

Οι συζητήσεις με τις ΗΠΑ

Οι Αμερικανοί, μετά την απογοήτευση του 2004, εδώ και μια δεκαετία μπήκαν σε έναν νέο διάλογο με την Κύπρο τις παραμέτρους του οποίου έθεσε ο νυν Αμερικανός Πρόεδρος Τζο Μπάιντεν όταν επισκέφθηκε τη Λευκωσία (21 Μαΐου 2014) ως Αντιπρόεδρος. Ήταν ένα πρότζεκτ στον πυρήνα του οποίου βρέθηκε τότε το φυσικό αέριο ως καταλύτης για αναβάθμιση της Ανατολικής Μεσογείου σε θάλασσα ειρήνης και συνεργασίας. Προς αυτή την κατεύθυνση ήρθαν στην Κύπρο αμερικανικοί και ευρωπαϊκοί κολοσσοί εξειδικευμένοι στις εξορύξεις φυσικού αερίου και πετρελαίου. Η Κύπρος με βάση τον σχεδιασμό θα μπορούσε να ήταν ο συνδετικός κρίκος ενός ενεργειακού τόξου μεταξύ Αιγύπτου -Ισραήλ, Λιβάνου -Τουρκίας και Ελλάδας, λειτουργώντας ως τίμιος διαμεσολαβητής. Για να το καταφέρει βέβαια αυτό είχε ανάγκη από μια σοβαρή και τίμια ηγεσία.

Δυστυχώς δεν είχε. Ο Μακάριος και το πολιτικό του DNA επιβίωσαν και επιβιώνουν σε όλους τους ηγέτες αυτής της χώρας, με ένα κοινό χαρακτηριστικό: Εξαντλούνται στα μικρά, χάνονται σε προσωπικές φιλοδοξίες και συμφέροντα. Δεν μπορούν να δουν τη μεγάλη εικόνα. Αυτήν που εξυπηρετεί τα συμφέροντα όλων. Για να είμαστε δίκαιοι, σε αυτό συμβάλλει και η Τουρκία. Οι πολιτικοί στην Άγκυρα δεν ήταν ποτέ large με μια μικρή κοινότητα όπως ήταν οι Ε/Κ αφού πάντα κατάφερναν να τους φοβίζουν και να τους τρομοκρατούν, διευκολύνοντας έτσι την καταφυγή τους σε έναν εύκολο εθνικισμό και κυρίως σε αναζήτηση προστατών έως και πατρόνων. Αποδυναμώνοντας με αυτόν τον τρόπο διαχρονικά κάποιες φωνές λογικής, όπως αυτές των πολιτικών Γλαύκου Κληρίδη και Γιώργου Βασιλείου που μπορούσαν έστω να δουν λίγο πέρα από τη μύτη τους.

Ο Μακάριος τότε σκέφτηκε ότι τα καλά λόγια του Κένεντι θα μπορούσαν να μετουσιωθούν σε στήριξη για αλλαγή των Συμφωνιών της Ζυρίχης. Ο Αναστασιάδης αντί να λύσει το Κυπριακό επιχείρησε να χρησιμοποιήσει το φυσικό αέριο, την εξόρυξη του οποίου εγγυήθηκαν οι Αμερικανοί παρά τις φωνές και τα casus belli της Τουρκίας, δήθεν για να εκβιάσει περαιτέρω την Τουρκία ώστε να αποδεχθεί τις ε/κ θέσεις στο Κυπριακό. Αντί να εκμεταλλευθεί την προοπτική της λειτουργίας ενός ενεργειακού τόξου, ευτέλισε την αμερικανική ανάλυση και προχώρησε σε ευκαιριακές τριμερείς με το Ισραήλ και την Αίγυπτο (που δεν είχαν καλές σχέσεις με την Άγκυρα) γιατί νόμιζε ότι μπορούσε να απομονώσει την Τουρκία από την Ανατολική Μεσόγειο! Τι πέτυχε; Σκότωσε μια προοπτική η Κύπρος να γίνει μέρος της επιχείρησης εκμετάλλευσης του φυσικού αερίου στην περιοχή με έναν τζίρο πέραν του 1 τρις δολάρια, αφού δεν αντιλήφθηκε το αυτονόητο: Ότι οι πολυεθνικές εταιρείες γεωτρήσεων δεν μπορούσαν να παραγνωρίσουν το γεωπολιτικό εκτόπισμα της Τουρκίας και το εύρος της αγοράς της, οπότε το κυπριακό φυσικό αέριο καταδικάστηκε να μείνει στα έγκατα της Μεσογείου. Τελικά ο Νίκος Αναστασιάδης βρήκε διέξοδο στα διαβατήρια. Σε μια μπίζνα 7 δις δολάρια, που εξυπηρετούσε κυρίως Ρώσους και Κινέζους επενδυτές αμφιβόλου ποιότητας, η οποία αποδείχθηκε ιδιαίτερα κερδοφόρα για πολύ λίγους πολιτικούς, δικηγόρους και λογιστές και όχι τον κυπριακό λαό. O Νίκος Αναστασιάδης αρκέστηκε δυστυχώς στην ευημερία των αριθμών, κάποιων φίλων συγγενών και κολλητών και όχι κατ' ανάγκη των πολιτών.

Με την Ευρώπη επίσης

Η στροφή αυτή του Αναστασιάδη (που δρομολογήθηκε, είναι αλήθεια, επί Προεδρίας Τάσσου Παπαδόπουλου ο οποίος μετά τον Μιλόσεβιτς άρχισε να βάζει την Κύπρο στη λογική των υπεράκτιων εταιρειών και των ευρωπαϊκών διαβατηρίων), με την αμέριστη συνδρομή και του νυν Προέδρου Νίκου Χριστοδουλίδη, στηρίχθηκε στο έωλο επιχείρημα ότι η Δύση μετά τα κουρέματα είναι ο εχθρός. Έτσι σταδιακά έδεσε πλήρως τη χώρα στο άρμα της Ρωσίας, η οποία επί Χριστόφια μας έδωσε δάνειο με τεράστιο επιτόκιο για να σωθούμε και κατέστησε την Κύπρο το μαύρο πρόβατο της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Κάποτε στην Κύπρο φώναζαν «ο Μακάριος στη Μόσχα». Ο Νίκος Αναστασιάδης όχι μόνο πήγε στη Μόσχα αλλά εγκαταστάθηκε στη Μόσχα, αφού είχε εταιρείες και γραφεία στη ρωσική πρωτεύουσα, συνομιλούσε δε με τον Πούτιν και τον Λαβρόφ ανά πάσα στιγμή. Αν ο Μακάριος χαρακτηρίστηκε ως ο Κάστρο της Μεσογείου, αλήθεια, ο Αναστασιάδης ποιος ήταν;

Αυτός βεβαίως που διεκδικούσε με πάθος ότι ήταν ο αυθεντικός διάδοχος του Μακαρίου δεν ήταν ο Αναστασιάδης αλλά ο Τάσσος Παπαδόπουλος. Η Κύπρος έκανε αίτηση να γίνει μέλος της Ευρωπαϊκής Ένωσης με την ένταξη, όπως υποσχεθήκαμε, να αποτελεί καταλύτη της λύσης η οποία θα οδηγούσε στην επανένωση της χώρας μας με ταυτόχρονη άρση των τετελεσμένων της εισβολής. Αυτή ήταν η μεγάλη εικόνα. Τελικά ο Τάσσος Παπαδόπουλος επιχείρησε να μετατρέψει την ΕΕ σε μέρος των ισορροπιών του Κυπριακού. Η Ευρώπη ήταν η υπερδύναμη δηλαδή την οποία ξεγελάσαμε με διάφορα ψέματα για να μπούμε, όπως δήλωσε ο μακαρίτης Αρχιεπίσκοπος Χρυσόστομος Β΄, και τώρα θα περνούσαμε στο Plan B, δηλαδή η Ευρώπη να εξαναγκάσει την Τουρκία να δεχτεί τη λύση που θέλαμε. Με λίγα λόγια, ο Τάσσος πήρε το φιλοπαίγμον ύφος του Μακαρίου προς τον Κένεντι και το έκανε επιστήμη και πράξη βγάζοντας από τα ρούχα του τον Γκίντερ Φερχόιγκεν. Όταν η Ευρώπη δεν δέχτηκε την αποστολή που της αναθέσαμε, τότε, οι Ευρωπαίοι «έγιναν ψεύτες και υποκριτές και κυρίως φιλότουρκοι».

Ο διάλογος με τις ΗΠΑ

Σήμερα, η έναρξη του στρατηγικού διαλόγου με τις ΗΠΑ μετά τη συνάντηση Μπλίνκεν -Κόμπου ανοίγει έναν δίαυλο προοπτικής και συνεργασίας με τη Δύση. Είναι ό,τι πιο λογικό θα μπορούσε να γίνει, φτάνει να κατανοήσουμε τι είναι αυτό που επιδιώκουμε και, κυρίως, ποια είναι η μεγάλη εικόνα.

Ο διάλογος με τις ΗΠΑ δυστυχώς σήμερα δεν είναι τόσο επικεντρωμένος σε θέματα φυσικού αερίου και ειρηνικής συνεργασίας όσο ήταν την περίοδο 2014-15. Τότε ήταν η ώρα της Κύπρου. Σήμερα οι όποιες συζητήσεις και αναβαθμίσεις σχέσεων γίνονται θα πρέπει να εντάσσονται σε ένα ευρύτερο πλαίσιο έχοντας ως γνώμονα τον πόλεμο στη Γάζα, τις νέες γεωπολιτικές ισορροπίες που απορρέουν από τον πόλεμο στην Ουκρανία, τη στάση του Ιράν και των αντιπροσώπων του όπως η Χεζμπολάχ και οι Χούθι και κυρίως στην ανάγκη του Ισραήλ, του περικυκλωμένου από παντού Ισραήλ, να διαθέτει μια ασφαλή διέξοδο και βάση σε κοντινή απόσταση. Στο βάθος της εικόνας η Κύπρος, αν δεν μπουρδουκλωθεί σε νέες περιπέτειες, π.χ. με τη Χεζμπολάχ, μπορεί να ελπίζει ότι μπορεί να κάνει το βήμα μπροστά, διαδραματίζοντας τον ρόλο που της αναλογεί στα σενάρια ειρήνης που θα προκύψουν, όταν προκύψουν.

Τούτων λεχθέντων ελπίζουμε και ευχόμαστε η πρόσφατη συμφωνία μεταξύ Κυπριακής Δημοκρατίας και Ηνωμένων Πολιτειών να ιδωθεί στη μεγάλη της εικόνα. Προς το παρόν δεν το βλέπουμε. Εντός της κυβέρνησης επικρατεί μια ευφορία ότι οι ΗΠΑ στέκονται στο πλευρό της Κύπρου έναντι οποιουδήποτε θέλει να την απειλήσει ή, κυρίως, να την εκβιάσει να κάνει «απαράδεκτες υποχωρήσεις» στο Κυπριακό. Η λογική μας παραμένει πάντοτε απλοϊκή έως αφελής και συνάδει με αυτήν του 2004, όταν μπήκαμε στην ΕΕ. Είναι η ίδια που υιοθέτησε ο Νίκος Αναστασιάδης το 2015 νομίζοντας ότι οι Αμερικανοί θα του βγάλουν το φυσικό αέριο για να εκβιάζει τους Τούρκους. Τα νόμιζε όλα αυτά, θεωρώντας ότι μπορεί να κάνει ταυτόχρονα και τις δουλειές του με τους Ρώσους. Όλα παραπέμπουν στο πολιτικό DNA του Μακαρίου ο οποίος νόμιζε ότι μπορεί να παίζει ανεύθυνα ακόμα και με τους φίλους και τους συμμάχους του.

Το ΑΚΕΛ

Διαφωνούμε πλήρως με τη θέση του ΑΚΕΛ το οποίο με αφορμή την έναρξη του στρατηγικού διαλόγου έκανε λόγο για «υποταγή της χώρας μας στις ΗΠΑ», κάτι που, όπως είπε, «δεν την καθιστά πυλώνα ασφάλειας, αλλά το αντίθετο».

Η Κύπρος δεν είναι υπερδύναμη για να ασκεί πολιτική κατά το δοκούν και συμφέρον. Αυτό το παιχνίδι δεν κατάφερε να το παίξει ούτε η Τουρκία των 80 εκατομμυρίων πολιτών. Αποτελεί, εν ολίγοις, πλεονέκτημα η χώρα μας να θεωρείται ένας συνεπής και προβλέψιμος σύμμαχος στο στρατόπεδο που ανήκουμε και πάντα ανήκαμε. Πρώτα και πάνω απ' όλα ως μέλος της Δύσης και της ευρωπαϊκής μας οικογένειας. Φτάνει να ξέρουμε τι θέλουμε. Αν αυτό ήταν κατανοητό από τον Πρόεδρο Μακάριο το 1960 μάλλον δεν θα μπαίναμε στις περιπέτειες που βιώσαμε. Αν αυτό μπορούσε να το αντιληφθεί ο Τάσσος Παπαδόπουλος το 2004 και ο Νίκος Αναστασιάδης το 2017 πολύ πιθανό να ζούσαμε σήμερα σε μια ειρηνική και ασφαλή ευρωπαϊκή Κύπρο. Θα επαναλάβει τα ίδια λάθη ο Νίκος Χριστοδουλίδης; Προς το παρόν είναι εγκλωβισμένος στη μικρή εικόνα.

Δημοσιεύτηκε στον Πολίτη 

ΔΙΟΝΥΣΗΣ ΔΙΟΝΥΣΙΟΥ23.6.2024