Τρίτη 2 Φεβρουαρίου 2016

Οι δικοί μου...τρεις Ιεράρχες

Τιμήθηκε χθες από σύμπασα την πολιτική και εκπαιδευτική ηγεσία σε πανελλήνια κλίμακα η εορτή των Γραμμάτων. Τιμήθηκαν ο Βασίλειος ο Μέγας, ο Γρηγόριος ο Θεολόγος και ο Ιωάννης ο Χρυσόστομος. 

Αν διαβάσει κανείς το έργο τους, αβίαστα καταλήγει στο συμπέρασμα ότι και οι τρεις ήταν έξοχοι χειριστές του ελληνικού λόγου. Και οι τρεις συγκαταλέγονται στους επιφανέστερους χριστιανούς θεολόγους όλων των εποχών. Μπορούν ωστόσο να θεωρούνται και οι προστάτες των γραμμάτων;

Αν με τον όρο «γράμματα» εννοούμε τη γραφή και την ανάγνωση σίγουρα ναι. Αυτή ήταν εξάλλου και η σημαντική συμβολή των χριστιανών κατά την περίοδο του Βυζαντίου και του Μεσαίωνα. Οι ιερείς, ως οι πιο μορφωμένοι, ήταν αυτοί που δίδασκαν τους νέους τα βασικά, κυρίως μέσα από την ανάγνωση των Γραφών, του Ψαλτηρίου και των Βίων των αγίων. Ειδικά στον ελληνικό χώρο θα πρέπει να θυμηθούμε με ευγνωμοσύνη όλους τους γνωστούς αλλά και αφανείς ιερείς αποδίδοντάς τους ένα εύγε για τη συντήρηση της ελληνικής γλώσσας.

Αν βεβαίως με τον όρο γράμματα εννοούμε κάτι περισσότερο από τη γραφή και την ανάγνωση, αν γραμματιζούμενος είναι ο κάθε άνθρωπος που μπορεί να ερωτά, να προβληματίζεται και κυρίως να παράγει νέα σκέψη, τότε μάλλον είναι ατυχής η απόφαση του Εθνικού και Καποδιστριακού Πανεπιστημίου Αθηνών να καθιερώσει σε συνεδρίαση του Ακαδημαϊκού του Συμβουλίου, στις 9 Αυγούστου 1841, την 30ή Ιανουαρίου ως ημέρας των Γραμμάτων στη μνήμη των τριών ιεραρχών. Από κάπου εκεί -ίσως και άθελά τους- οι τότε ακαδημαϊκοί να συνέτειναν στη σημερινή σύγχυση μεταξύ επιστήμης και θεολογίας μετατρέποντας τα σχολεία μας σε ένα χώρο αντιπαράθεσης μεταξύ των οπαδών της κριτικής σκέψης και των απαρασάλευτων δογμάτων.

Στατικοί και διαλεκτικοί 

Λατρεύω όλους τους φιλοσόφους γενικά που δεν σταματούν να ερωτούν, που αμφισβητούν που δεν καταλήγουν σε αδιαμφισβήτητες αλήθειες. Τον Σωκράτη, τον Πλάτωνα, τον Αριστοτέλη, τον Ηράκλειτο, τον Βολταίρο, τον Μαρξ, τον Στίβεν Χόγκινς. Οι χριστιανοί θεολόγοι δίκην φιλοσοφίας σταμάτησαν να ερωτούν και να αμφιβάλλουν, επειδή θεώρησαν ότι ανακάλυψαν τη μία και μοναδική αλήθεια. Κάπου εκεί άρχισαν να λειτουργούν ως τροχοπέδη στην ελληνική και την παγκόσμια σκέψη:

• Αναγορεύοντας τον Θεοδόσιο «Μέγα» γιατί έκλεισε τις φιλοσοφικές σχολές της Αθήνας και «Παραβάτη» τον Ιουλιανό ο οποίος θέλησε να κρατήσει το φως που καίει αναμμένο, ως άλλος Προμηθέας.
• Καίγοντας στην πυρά και αφορίζοντας τους αμφισβητίες, ακόμα και τους επιστήμονες γιατί τόλμησαν να μας πουν ότι η Γη γυρίζει, ενώ κάτι τέτοιο δεν σημειωνόταν στα κιτάπια τους.
• Ελέγχοντας την πολιτική σκέψη την οποία ταύτισαν με την εξουσία, με τα κράτη και τα έθνη. Προκαλώντας έτσι σταυροφορίες, τζιχάντ και άλλους ιερούς πολέμους.
• Εξουσιάζοντας την ηθική, ακόμα και το lifestyle, και διαχωρίζοντας τους ανθρώπους σε καλούς και κακούς, αναλόγως του ντυσίματός τους, του κουρέματός τους, πολύ δε περισσότερο των σεξουαλικών τους προτιμήσεων.

Οι δικοί μου

Αντίθετα οι… δικοί μου τρεις ιεράρχες δεν είναι τρεις αλλά χίλιοι δεκατρείς. Είναι οι στρατιές των σκεπτόμενων ανθρώπων. Των ελεύθερων ανθρώπων που αντέχουν να κολυμπούν στο χάος όχι με τα κεράκια που αγοράζουν από τα παγκάρια των Εκκλησιών, αλλά πορεύονται στη ζωή αντλώντας φως από τον καταιγισμό των περσείδων στο αχανές στερέωμα του γαλαξία. Που επιμένουν να ζουν, όσο ζουν, για να προσδιορίσουν τα όρια της ύπαρξής τους. Που μοναδική τους φιλοδοξία είναι να αφήσουν πίσω τους περισσότερο φως, περισσότερους δρόμους και λεωφόρους για να βρουν τον δρόμο τους οι ατέλειωτες γενεές ανθρώπων που έρχονται.  

Γι’ αυτό θαρσείτε και όπως έλεγαν και οι αρχαίοι ημών πρόγονοι: Keep up thinking  Παίδες!