Χάσαμε τον Γιωργάκη. Stop

Καταπληκτικό παιδί. Τον έβλεπα συχνά τα καλοκαίρια στην παραλία να διασκεδάζει με τους φίλους του πίνοντας τις μπιρίτσες του και συζητώντας κυρίως ποδοσφαιρικά. Παρότι Λεμεσιανός, Ομονοιάτης βέρος. Αυτό δεν μπορούσα ποτέ να το καταλάβω. Χάθηκε μια ομάδα να υποστηρίξεις στη Λεμεσό, του έλεγα κι αυτός γελούσε. «Η Ομόνοια είναι παγκύπρια θρησκεία, κύριε Διονύση». Ψήφιζε ΑΚΕΛ όχι γιατί θεωρούσε τον εαυτό του αριστερό, αλλά γιατί διαισθανόταν μια ταξική συγγένεια με το κόμμα αυτό, χωρίς καν να μπορεί να την προσδιορίσει. Εργάζεται σε ναυτιλιακή εταιρεία. Στα 28 του χρόνια, κτυπούσε 2.000-2.500 χιλιάδες μηνιαίως. Παιδί με φιλότιμο, πάντα ευγενικός, έξω καρδιά, πρόθυμος πάντα να κεράσει τους φίλους του.



Αυτό το καλοκαίρι τον ξαναείδα στο ίδιο στέκι. Τα μπράτσα του ήταν κτυπημένα με σβάστικες. Φορούσε αμάνικες φανέλες με σταυρούς, δικέφαλους αετούς και βασιλικές σημαίες. Κάθισα στην παρέα των νεαρών με έναν κόμπο να μου σφίγγει το στομάχι.



«Τι έγινε, ρε Γιωργάκη;». «Δεν βλέπεις, κύριε Διονύση; Δουλεύουμε δυο-τρεις μέρες τη βδομάδα. Χάσαμε τον μισό μας μισθό. Δεν μπορούμε πλέον να κυκλοφορήσουμε σαν άνθρωποι. Τα λεφτά τα τρώνε οι μετανάστες και οι Τουρκοκύπριοι. Εμείς ζητιανεύουμε…».



Θυμήθηκα τον Έρικ Χόσμπαουμ και την ιστορία του «Σύντομου 20ού αιώνα». Οι απλοί άνθρωποι της εργατικής τάξης σε περιόδους οικονομικής κρίσης ταλαιπωρούνται από ξενοφοβικά σύνδρομα. Η οικονομική κρίση εκτρέπεται σε κοινωνική, με την ανεργία να καλπάζει. Νομοτελειακά η κρίση γίνεται ιδεολογική.

Ο πρώην μετριοπαθής εργάτης που ανήκει στις παραδοσιακές συντεχνίες οργανώνεται τώρα και θέλει να διασφαλίσει τη δουλειά του έναντι άλλων εργατών, λιγότερο προνομιούχων από τον ίδιο, τους οποίους αντιμετωπίζει ως ανταγωνιστές. Ξεπερνιέται έτσι η πάλη των τάξεων του Μαρξ και πραγματώνεται ο σοσιαλισμός των φοβισμένων και των απληροφόρητων.





Ο Γιωργάκης είναι αυτήν τη στιγμή οργανωμένος στο ΕΛΑΜ. Στο ΕΛΑΜ, όπως μου είπε, έχει οργανωθεί και ο Κώστας. Αυτός είναι Αελίστας, όπως και ο Αντώνης, που είναι Απολλωνίστας και ο Θεόδωρος, που είναι Αποελίστας. Ο Κώστας μάλιστα σταμάτησε να δηλώνει οπαδός της ΑΕΛ, γιατί, λέει, διάβασε στον «Φιλελεύθερο» ένα ρεπορτάζ που έλεγε ότι το κίτρινο χρώμα που έχει η ΑΕΛ το πήρε από έναν Τουρκοκύπριο, προπολεμικά, που ήταν οπαδός της Φενέρ Μπαχτσέ.



Τόλμησα να ρωτήσω:

«Καλά, ρε παιδιά, εσείς που σκοτώνεστε στα γήπεδα, τώρα γίνατε όλοι μέλη του ΕΛΑΜ;».

Πήρα αποστομωτική απάντηση: «Αυτό που προέχει τώρα, κύριε Διονύση, είναι να σώσουμε τους Κυπραίους από τους ξένους. Θα πεινάσουμε όπως πάμε».



Σαφέστατα και κάποιοι στην ηγεσία του ΕΛΑΜ δεν είναι χαζοί. Απεναντίας, φαίνεται να είναι μετρ στην προπαγάνδα, όπως υπήρξαν εξάλλου όλα τα υπερεθνικιστικά και φασιστικά καθεστώτα. Προς το παρόν, ακολουθούν τα βήματα της Χρυσής Αυγής στην Ελλάδα. Πρόσφατα στη Λεμεσό μοίρασαν τρόφιμα, δώρα και ρουχισμό σε Ε/Κ και Ελλαδίτες στην πλατεία Ηρώων. Ζητούσαν ταυτότητες για να μοιράσουν τη βοήθεια. Οι ξένοι που προσήλθαν αποπάρθηκαν σκαιώς. Οι πρόσφατες δημοσκοπήσεις τούς δείχνουν να μπαίνουν στη Βουλή και φιλοδοξούν σε ποσοστά όπως και η Χρυσή Αυγή στην Ελλάδα. Δραστηριοποιούνται κυρίως μεταξύ των νέων ανέργων, ξεκίνησαν καμπάνιες σε λύκεια και γυμνάσια, και τα μέλη τους πλέον ενθαρρυμένα μιλούν ανοικτά και δημόσια. Για να μην παρεξηγηθώ, σαφέστατα και η δημοκρατία μας αντέχει τον λόγο ενός ξενοφοβικού φασίστα. Αυτό που με ενοχλεί είναι ότι σχεδόν δεν υπάρχει αντίλογος.



Πού ποντάρουν;



Στοιχηματίζουν σαφέστατα στην οικονομική κρίση και ποντάρουν στην έλλειψη γνώσης. Λανσάρουν μαύρες στολές, ελληνικές σημαίες, σπαρτιατικά σύμβολα, και σε μια πειθαρχία στρατιωτική, που εκ πρώτης όψεως εντυπωσιάζει κυρίως τους νέους. Η τακτική τους επιβάλλει να εστιάζουν σε εύκολους στόχους. Για παράδειγμα, δεν θα τους δούμε να περικυκλώνουν τράπεζες ή το υπουργείο Οικονομικών και να διαμαρτύρονται για τα δισεκατομμύρια που καλείται να πληρώσει σήμερα ο Κύπριος φορολογούμενος. Κυνηγούν τους ξένους εργάτες και τους Τ/Κ παρουσιάζοντάς τους ως το μεγαλύτερο πρόβλημα που έχει σήμερα η χώρα μας.



· Σήμερα στην Κύπρο υπάρχουν γύρω στις 400.000 φορολογούμενοι. Ας δεχτούμε ότι ξοδεύουμε για τους αιτητές πολιτικού ασύλου και τους Τ/Κ στα νοσοκομεία μας ένα ποσό 30 εκατ. ευρώ τον χρόνο. Αυτό αναλογεί στον κάθε φορολογούμενο 75 ευρώ ετησίως. Την ίδια στιγμή, ο Κύπριος φορολογούμενος καλείται να υποστεί μειώσεις στον μισθό του λόγω οικονομικής κρίσης της τάξης των 500 ευρώ μηνιαίως. Υπάρχει μέτρο σύγκρισης; Κι αυτό το γράφω χωρίς να εννοώ ότι θέλω η Κύπρος να γίνει ξέφραγο αμπέλι για τους μετανάστες.

· Προτάσσουν τα ξενοφοβικά τους σύνδρομα εν ονόματι του ελληνισμού. Ξεχνούν ότι η ελληνική σκέψη πραγματώνεται και πέρα από τα ελληνικά σύνορα. Υιοθετούν τακτικές των ναζί τη στιγμή που γνωρίζουν ότι οι Έλληνες οδηγήθηκαν στα Άουσβιτς και τα Νταχάου από τους χιτλερικούς, ξεχνούν ότι στην περίοδο της Κατοχής εκατοντάδες χιλιάδες Έλληνες πέθαναν από την πείνα και την εξαθλίωση. Μπορεί λοιπόν κάποιος που αυτοαποκαλείται Έλληνας να είναι νεοναζί; Μόνο ανιστόρητοι μπορούν να το κάνουν.



Ιστορική αναλογία



Τόσο ο Χίτλερ όσο και ο Μουσουλίνι, αργότερα και ο Μεταξάς, με τον ίδιο τρόπο ξεκίνησαν. Ως προστάτες του λαού και του έθνους. Κτυπούσαν μετανάστες, έκαιγαν περιουσίες ξένων, έριχναν στην πυρά βιβλία που τα θεωρούσαν επικίνδυνα. Μόλις αναρριχήθηκαν στην εξουσία, κατάργησαν τη δημοκρατία, στην οποία δεν πιστεύουν. Οι φασίστες πιστεύουν σε ένα κράτος-θεό που ελέγχεται από ένα κόμμα με οπαδούς μελανοχιτώνες, δεν θέλουν συντεχνίες ούτε πάλη των τάξεων, αλλά και την Εκκλησία, που σήμερα τους εκθειάζει, περιορισμένη στα θρησκευτικά της καθήκοντα. Πάνω απ’ όλα το κράτος-θεός και ο ηγέτης του, ο οποίος είναι ημίθεος.

Εν ολίγοις, πρέπει να ξυπνήσουμε και κυρίως να βγουν από το λήθαργο όλοι αυτοί οι λαϊκιστές πολιτικάντηδες της Κύπρου που διασύρουν και ευτελίζουν καθημερινά το δημοκρατικό πολίτευμα παπαρολογώντας για οτιδήποτε άλλο εκτός από την προαγωγή λύσεων στα πραγματικά προβλήματα των ανθρώπων. Διαφορετικά, θα μας ξυπνήσει ένα πρωί το παράγγελμα «εγέρθητι» ενός κοντόχοντρου και μισότρελου φασίστα, ο οποίος διά της λαϊκής ψήφου θα επιχειρήσει να διαφεντέψει τις ζωές μας. Προς το παρόν χάσαμε τον Γιωργάκη, κι αυτό με θλίβει.