Πριν 20 χρόνια, στις 24 Απριλίου 2004, οι Ελληνοκύπριοι απέρριψαν με συντριπτική πλειοψηφία το σχέδιο του Γενικού Γραμματέα Κόφι Ανάν για λύση Διζωνικής Δικοινοτικής Ομοσπονδίας. Ο διεθνής παράγοντας τότε είχε επενδύσει πολλά σε αυτό, οι Τουρκοκύπριοι επίσης, αλλά και οι Βρυξέλλες που ήθελαν λειτουργική ένταξη ολόκληρης της Κύπρου στην ΕΕ. Η πλειοψηφία της ηγεσίας των Ελληνοκυπρίων τότε, δηλαδή ο Τάσσος Παπαδόπουλος (ΔΗΚΟ), ο Δημήτρης Χριστόφιας (ΑΚΕΛ) και ο Βάσος Λυσσαρίδης (ΕΔΕΚ), δεν πίστεψε στο σχέδιο. Οι Γλαύκος Κληρίδης και Γιώργος Βασιλείου το στήριξαν και έδωσαν τη μάχη έχοντας δίπλα τους ένα μικρό ποσοστό του ΔΗΣΥ, του ΑΚΕΛ και ένα κομμάτι της Κοινωνίας των Πολιτών. Υπάρχει το 2004 και η περίπτωση Νίκου Αναστασιάδη, ο οποίος ουσιαστικά έπαιξε μια παρτίδα πολιτικού πόκερ. Υποστήριξε το σχέδιο για δύο λόγους. Και οι δύο έμπλεοι αμοραλισμού: α) Για να κερδίσει τότε την εύνοια του Κληρίδη και να παραμείνει στην ηγεσία του ΔΗΣΥ, β) επειδή πίστευε, τότε, ότι το ΝΑΙ θα μπορούσε να κινηθεί μέχρι και 40%, διεμβολίζοντας με αυτό τον τρόπο και άλλους πολιτικούς χώρους.

Μετά από καμιά δεκαετία, ο ίδιος μας είπε ότι στήριξε τότε το σχέδιο, αλλά δεν το διάβασε καλά. Όταν το διάβασε καλά, δηλαδή το 2013 που ήθελε την ψήφο του ΔΗΚΟ στις προεδρικές, έφριξε!

Το σχέδιο τελικά καταψηφίστηκε και στη συνέχεια δίχασε και προβλημάτισε.

Οι του ΟΧΙ

Ο προβληματισμός δεν ήταν πάντα νηφάλιος μεταξύ των Ελληνοκυπρίων. Κάποια επιχειρήματα βέβαια, 20 χρόνια μετά παραμένουν, αν ορθά ή λάθος πράξαμε. Οι πολιτικοί που έπεισαν την πλειοψηφία του 76% υποστηρίζουν ότι:

1. Οι Ελληνοκύπριοι διά του «όχι» τους προέβαλαν αντίσταση στην τουρκοποίηση ολόκληρης της Κύπρου, σώζοντας έστω το 64% του εδάφους της ΚΔ. Παρέλαβαν κράτος, παρέδωσαν κράτος και όχι κοινότητα.

2. Το ΟΧΙ και η ακολουθήσασα ένταξη της Κύπρου στην ΕΕ βοήθησε την Κυπριακή Δημοκρατία να ισχυροποιήσει τη θέση της στην αφόρητη πίεση που ασκούσε η Τουρκία από το 1964. Σήμερα είμαστε σε καλύτερη θέση.

Οι του ΝΑΙ

Οι μειοψηφήσαντες υποστηρικτές του ΝΑΙ, μεταξύ των οποίων και ο γράφων, εστιάζουν σε παραμέτρους που πηγάζουν από τη μη λύση.

1. Η άρνησή μας να δεχτούμε ΔΔΟ το 2004 επέτρεψε στην Τουρκία να ενσωματώσει τις τότε 130.000 Τ/Κ σε μια τουρκική πλέον βόρεια Κύπρο των 400.000 εποίκων, οι οποίοι συνδέονται άμεσα με τα 80 εκατ. Τούρκων της ηπειρωτικής Τουρκίας. Τότε, διά της ένταξης στην ΕΕ ολόκληρης της Κύπρου, οι 130.000 Τ/Κ θα μπορούσαν να ενσωματωθούν στα 500 εκατ. Ευρωπαίων πολιτών.

2. Το 2004 χάσαμε την πρώτη και ίσως μοναδική ευκαιρία για επανένωση της Κύπρου μετά την τουρκική εισβολή του 1974. Επιτρέψαμε στην Τουρκία να βάλει τις βάσεις για έλεγχο ολόκληρης της Κύπρου, αφού της αφήσαμε το 36% του εδάφους επί του οποίου μπορεί να αναπτύξει την επόμενη δεκαετία έναν πληθυσμό πέραν των 2 εκατομμυρίων, κτίζοντας μια οικονομία υπερτριπλάσια της Κυπριακής Δημοκρατίας.

Η εισβολή

Οι Ελληνοκύπριοι και ο Ελληνισμός γενικότερα υπέστησαν το 1974 μια δεύτερη συνεχόμενη ήττα από τους Τούρκους στον 20ό αιώνα. Μετά από συνεχόμενες νίκες κατά τη διάρκεια των Βαλκανικών Πολέμων και του Α' Παγκοσμίου Πολέμου, οι οποίες διέλυσαν την Οθωμανική Αυτοκρατορία, ο Ελληνισμός το 1922 έχασε τη Μικρά Ασία, ενώ το 1974 έχασε τη μισή Κύπρο. Στο νέο του βιβλίο, ο Χρήστος Π. Παναγιωτίδης με τίτλο «Η Μικρασιατική Καταστροφή του 1922 και η Κυπριακή Καταστροφή του 1974», παρουσιάζει συγκριτικά τους βασικούς πρωταγωνιστές αυτών των δύο δραματικών γεγονότων της Ιστορίας της Ελλάδος και της Κύπρου και καλόν θα ήταν να το διαβάσουμε όλοι. Και στις δύο περιπτώσεις καταγράφεται η πολιτική ένδεια των πολιτικών της Κύπρου και της Ελλάδας και η αδυναμία σύλληψης και αντίληψης των γεωπολιτικών δεδομένων της εποχής.

Η διαφορά

Συγκρίνοντας αυτές τις δύο ήττες, κατά την άποψή μου, μπορεί κάποιος να εντοπίσει και μια τεράστια διαφορά.

Η Ελλάδα, μετά τον πόλεμο του 1922 είχε στην εξουσία τον Ελευθέριο Βενιζέλο, τον οποίο έφεραν άρον - άρον από το Παρίσι για να διαπραγματευτεί τους όρους της Συνθήκης της Λωζάνης το 1923. Στην Κύπρο, μετά την εισβολή του 1974, επέστρεψε ο Μακάριος από την Αθήνα, επίσης για να διαπραγματευθεί. Ποια η διαφορά των δύο;

1. Ο Ελευθέριος Βενιζέλος αντιλήφθηκε ότι η ήττα δεν μπορούσε να ανατραπεί. Ότι στα περίχωρα των Αθηνών και της Θεσσαλονίκης στοιβάζονταν ενάμισι εκατ. Έλληνες Μικρασιάτες πρόσφυγες. Αποδέχτηκε λοιπόν ανταλλαγή πληθυσμών, με αποτέλεσμα γύρω στα 1 εκατ. μουσουλμάνοι να φύγουν από τη Βόρειο Ελλάδα και να μεταφερθούν στην Τουρκία. Με αυτό τον τρόπο η Ελλάδα έγινε το πιο ομοιογενές κράτος στην Ευρώπη. Την ίδια στιγμή διασφάλισε τα σύνορα της χώρας μέχρι τον Έβρο, εξασφάλισε την ελληνικότητα των νησιών του Βορειανατολικού Αιγαίου, προσπάθησε να διασφαλίσει την ελληνική κοινότητα στην Κωνσταντινούπολη, και ακόμα μέσα από 6 παραγράφους υποχρέωσε την Τουρκία να απαρνηθεί κάθε είδους διεκδίκηση επί της Κύπρου. Η Ελλάδα ηττήθηκε το 1922, αλλά είχε έναν πολιτικό που έβλεπε πέρα από την ήττα και την επόμενη μέρα.

2. Ο Μακάριος Γ' επέστρεψε στην ηττημένη Κύπρο το 1974 με κλάδους ελαίας και συγχωροχάρτια. Δεν έβλεπε την επόμενη μέρα για τους Κύπριους αλλά για τον ίδιο, ζητώντας τη συγκατάβαση των πρώην συνεργατών του της ΕΟΚΑ Β, τους οποίους ήθελε να εξευμενίσει για να συνεχίσει να κυβερνά. Ο μόνος που κατάλαβε ότι ηττηθήκαμε και ότι έπρεπε να βρούμε τρόπους όσο είναι νωρίς να κάνουμε κάτι ώστε να μην απωλέσουμε εντελώς τον έλεγχο, ήταν ο Γλαύκος Κληρίδης. Ο οποίος από το 1964, ως άλλος Αριστείδης Στεργιάδης (ο τραγικός Έλληνας διοικητής της Σμύρνης 1919-1922) πρότεινε οδυνηρές λύσεις, αλλά ο Μακάριος δεν ήταν Βενιζέλος. Ήταν ο Δημήτριος Γούναρης, ο οποίος νόμιζε ότι μπορεί να περάσει στην αντεπίθεση, να διαβεί τον Σαγγάριο και να καταλάβει την Άγκυρα. Ο Μακάριος κήρυξε μακροχρόνιο αγώνα και άφησε στο πόδι του τους Σπύρο Κυπριανού και Τάσσο Παπαδόπουλο για να τηρήσουν τις υποθήκες του.

Τα ΟΧΙ

Κάποιοι από μας ποτέ δεν καταλάβαμε τι σημαίνει μακροχρόνιος αγώνας.

1. Προετοιμαζόμαστε και εξοπλιζόμαστε για μια νέα στρατιωτική αντιπαράθεση με την Τουρκία των 80 εκατ. πολιτών και των 3 εκατ. στρατού, όπου θα τα παίξουμε όλα για όλα;

2. Πιστεύουμε ότι θα κερδίσουμε σε βάθος χρόνου οικονομικά τη μάχη της απελευθέρωσης και επανένωσης της Κύπρου;

Εξήντα χρόνια μετά τη δημιουργία του κυπριακού προβλήματος, πενήντα χρόνια μετά την εισβολή και είκοσι χρόνια μετά το δημοψήφισμα για λύση Ομοσπονδίας, αξίζει να προβληματιστούμε. Μπορούμε να ελπίζουμε σε κάτι χειροπιαστό από έναν μακροχρόνιο αγώνα, όπως τον ονειρεύτηκαν ο Μακάριος, ο Σπύρος και ο Τάσσος;

Πριν 20 χρόνια, μάλλον αυτό πιστεύαμε, γι' αυτό και το 76% του κυπριακού λαού καταψήφισε το σχέδιο λύσης. Με βάση αυτή τη λογική, ο αμοραλιστής Νίκος Αναστασιάδης πήγε το 2017 στο Κραν Μοντανά. Πήγε για να σκοτώσει ένα ακόμα σχέδιο Ομοσπονδίας βάζοντας στο τραπέζι τη λύση δύο κρατών. Μήπως τελικά πρέπει να δεχτούμε ότι η κατάληξη του μακροχρόνιου δεν μπορεί να οδηγήσει πουθενά αλλού και ότι ο Ερσίν Τατάρ είναι ο συνεχιστής της αδιέξοδης πολιτικής Μακαρίου και Αναστασιάδη;

Κάποιοι υποστηρίζουν ότι έφτασε ο καιρός να σκεφτούμε out of the box σε ό,τι αφορά τη λύση του Κυπριακού, μεταξύ των οποίων και η ομάδα της κ. Μαρία Άνχελα Ολγκίν. Εμείς λέμε ότι δεν μπορούμε να ανακαλύψουμε ξανά τον τροχό. Η λύση ομοσπονδίας είναι λύση έξω από το κουτί διότι χρειάζεται μεγάλες υπερβάσεις και τεράστια εναλλακτική σκέψη για εφαρμογή της στην Κύπρο. Κάποιος βέβαια πρέπει να εξηγήσει στους εμπλεκόμενους πολιτικούς ότι θα πρέπει να καθίσουν ξανά στο τραπέζι. Με μια διευκρίνιση: Ότι αυτός που θα φύγει, θα πληρώσει και το τίμημα.

ΔΙΟΝΥΣΗΣ ΔΙΟΝΥΣΙΟΥΔημοσιεύθηκε 21.4.2024 στην εφημερίδα Πολίτης

Το DNA του Προέδρου Μακαρίου και ο διάλογος με τους Αμερικανούς

 

Το 1979, ο Κύπριος πρέσβης Νίκος Κρανιδιώτης, από τους βασικούς διαχρονικά συμβούλους του προέδρου Μακαρίου, έστειλε μια επιστολή προς τον πρώην υπουργό Εξωτερικών της Ελλάδας Ευάγγελο Αβέρωφ. Επρόκειτο για μια ιστορική επιστολή, στην οποία αποκάλυπτε τι συνέβη τη μέρα της επίσκεψης του Μακαρίου στις ΗΠΑ, στις 5 Ιουνίου 1962, και συγκεκριμένα τι διαμείφθηκε κατά τη συνάντηση με τον Πρόεδρο Κένεντι. Σύμφωνα με την επιστολή, ο Αμερικανός Πρόεδρος αναφέρθηκε στις ιδιαίτερες σχέσεις του Μακαρίου με τη Βοστώνη, την ιδιαίτερη πατρίδα του, όπου ο Μακάριος ως γνωστό σπούδασε Θεολογία το 1947, και συμπλήρωσε: «Η Κύπρος κατέχει εξαιρετική θέση στον κόσμο. Καταβάλατε, Μακαριότατε, σοβαρές προσπάθειες ώστε να διατηρήσει η χώρα σας τη θέση αυτή και την υγιή απόστασή της ως ανεξάρτητη χώρα. Οι αγώνες σας είναι πολύ γνωστοί. Σας αναγνωρίζουμε και σας θαυμάζουμε Μακαριότατε, ως θαρραλέο μαχητή της ελευθερίας».

Ο Αρχιεπίσκοπος Μακάριος δεν ήταν δυνατό να μην εντυπωσιασθεί από τη διπλωματική αβρότητα του Κένεντι. Δύο χρόνια μετά την Ανεξαρτησία ο Πρόεδρος της Κυπριακής Δημοκρατίας βρισκόταν στον Λευκό Οίκο και συνομιλούσε με τον ίσως πιο αγαπητό Αμερικανό Πρόεδρο, τον Τζον Φιτζέραλντ Κένεντι. Οπότε, ως πονηρός Κύπριος το τράβηξε όσο νόμιζε ότι τον έπαιρνε. Όπως γλαφυρά περιγράφει στην επιστολή του ο Κρανιδιώτης, «σε μια στιγμή ευφορίας, περί το τέλος του προγεύματος, ο Μακάριος, με το σύνηθες φιλοπαίγμον ύφος του, απευθυνόμενος προς τον Κένεντι είπε «Κύριε Πρόεδρε, αν ήξερα ότι θα εκλεγείτε Πρόεδρος των Ηνωμένων Πολιτειών, δεν θα υπέγραφα το 1959 τις Συμφωνίες. Με τη δική σας παρέμβαση, τα πράγματα θα ημπορούσαν να είναι πολύ καλύτερα». Ο Κένεντι, που μέχρι τη στιγμή εκείνη ήταν φιλομειδής και ευχάριστος, πήρε απότομα σοβαρό ύφος και απάντησε: ‘Όχι Μακαριότατε, πολύ καλά κάνατε και τις υπογράψατε. Κάτω από τις συνθήκες που δημιουργήθηκαν, ήταν το καλύτερο που μπορούσατε να επιτύχετε. Άλλωστε, πρέπει να ξέρετε ότι πολλά μεσολαβούν μεταξύ των χειλέων του Προέδρου και των εντεταλμένων οργάνων της Πολιτείας’»....

Τι κατάλαβε

Μάλλον ο Αρχιεπίσκοπος δεν κατάλαβε τι του είπε ο Κένεντι, αφού 17 μήνες μετά, στις 30 Νοεμβρίου 1963, με επιστολή του στις 3 εγγυήτριες δυνάμεις ζητούσε δραστικές αλλαγές στο Σύνταγμα της Ζυρίχης. Η επιστολή του έδωσε την αφορμή και δρομολόγησε εξελίξεις που οδήγησαν στις αιματηρές διακοινοτικές ταραχές του 1963/64 με ταυτόχρονη αποχώρηση των Τουρκοκυπρίων από την κυβέρνηση. Τότε ξεκίνησε το Κυπριακό ως διεθνές πρόβλημα το οποίο έγινε πολύ πιο σύνθετο και συνάμα τραγικό για τους Ελληνοκυπρίους, μετά την τουρκική εισβολή του 1974.

Ο Πρόεδρος Μακάριος ήταν ιδιαίτερα αγαπητός μεταξύ των Κυπρίων γιατί όλοι μπορούσαν να ταυτιστούν μαζί του. Μιλούμε για μια Κύπρο πονηρών χωριατών που κατάφεραν να επιβιώσουν μετά από 300 χρόνια Οθωμανοκρατίας και 82 χρόνια βρετανικής Αποικιοκρατίας. Τα κατάφεραν με κύρια χαρακτηριστικά την εφευρετικότητα, την πονηριά και τον αμοραλισμό τους, στοιχεία βέβαια που αποτελούσαν ταυτόχρονα και τα μεγάλα μειονεκτήματα της κυπριακής κοινωνίας. Η ελληνική παροιμία, αυτή που μιλά για το σχοινί του χωριάτη, μας ταιριάζει πολύ. Το σχοινί ως γνωστό μονό δεν φθάνει, διπλό όμως φθάνει και περισσεύει. Η γνωστή αυτή παραδοξολογία παραπέμπει στην παροιμιώδη ελληνική αφέλεια, που συνήθως αποκλείει τον απλό και καθαρό τρόπο σκέψης και πρακτικής, καταφεύγοντας σε προσπάθειες που απαιτούν διπλάσιο κόπο, οι οποίες συνήθως δεν οδηγούν σε λύσεις αλλά σε νέα αδιέξοδα.

Οι συζητήσεις με τις ΗΠΑ

Οι Αμερικανοί, μετά την απογοήτευση του 2004, εδώ και μια δεκαετία μπήκαν σε έναν νέο διάλογο με την Κύπρο τις παραμέτρους του οποίου έθεσε ο νυν Αμερικανός Πρόεδρος Τζο Μπάιντεν όταν επισκέφθηκε τη Λευκωσία (21 Μαΐου 2014) ως Αντιπρόεδρος. Ήταν ένα πρότζεκτ στον πυρήνα του οποίου βρέθηκε τότε το φυσικό αέριο ως καταλύτης για αναβάθμιση της Ανατολικής Μεσογείου σε θάλασσα ειρήνης και συνεργασίας. Προς αυτή την κατεύθυνση ήρθαν στην Κύπρο αμερικανικοί και ευρωπαϊκοί κολοσσοί εξειδικευμένοι στις εξορύξεις φυσικού αερίου και πετρελαίου. Η Κύπρος με βάση τον σχεδιασμό θα μπορούσε να ήταν ο συνδετικός κρίκος ενός ενεργειακού τόξου μεταξύ Αιγύπτου -Ισραήλ, Λιβάνου -Τουρκίας και Ελλάδας, λειτουργώντας ως τίμιος διαμεσολαβητής. Για να το καταφέρει βέβαια αυτό είχε ανάγκη από μια σοβαρή και τίμια ηγεσία.

Δυστυχώς δεν είχε. Ο Μακάριος και το πολιτικό του DNA επιβίωσαν και επιβιώνουν σε όλους τους ηγέτες αυτής της χώρας, με ένα κοινό χαρακτηριστικό: Εξαντλούνται στα μικρά, χάνονται σε προσωπικές φιλοδοξίες και συμφέροντα. Δεν μπορούν να δουν τη μεγάλη εικόνα. Αυτήν που εξυπηρετεί τα συμφέροντα όλων. Για να είμαστε δίκαιοι, σε αυτό συμβάλλει και η Τουρκία. Οι πολιτικοί στην Άγκυρα δεν ήταν ποτέ large με μια μικρή κοινότητα όπως ήταν οι Ε/Κ αφού πάντα κατάφερναν να τους φοβίζουν και να τους τρομοκρατούν, διευκολύνοντας έτσι την καταφυγή τους σε έναν εύκολο εθνικισμό και κυρίως σε αναζήτηση προστατών έως και πατρόνων. Αποδυναμώνοντας με αυτόν τον τρόπο διαχρονικά κάποιες φωνές λογικής, όπως αυτές των πολιτικών Γλαύκου Κληρίδη και Γιώργου Βασιλείου που μπορούσαν έστω να δουν λίγο πέρα από τη μύτη τους.

Ο Μακάριος τότε σκέφτηκε ότι τα καλά λόγια του Κένεντι θα μπορούσαν να μετουσιωθούν σε στήριξη για αλλαγή των Συμφωνιών της Ζυρίχης. Ο Αναστασιάδης αντί να λύσει το Κυπριακό επιχείρησε να χρησιμοποιήσει το φυσικό αέριο, την εξόρυξη του οποίου εγγυήθηκαν οι Αμερικανοί παρά τις φωνές και τα casus belli της Τουρκίας, δήθεν για να εκβιάσει περαιτέρω την Τουρκία ώστε να αποδεχθεί τις ε/κ θέσεις στο Κυπριακό. Αντί να εκμεταλλευθεί την προοπτική της λειτουργίας ενός ενεργειακού τόξου, ευτέλισε την αμερικανική ανάλυση και προχώρησε σε ευκαιριακές τριμερείς με το Ισραήλ και την Αίγυπτο (που δεν είχαν καλές σχέσεις με την Άγκυρα) γιατί νόμιζε ότι μπορούσε να απομονώσει την Τουρκία από την Ανατολική Μεσόγειο! Τι πέτυχε; Σκότωσε μια προοπτική η Κύπρος να γίνει μέρος της επιχείρησης εκμετάλλευσης του φυσικού αερίου στην περιοχή με έναν τζίρο πέραν του 1 τρις δολάρια, αφού δεν αντιλήφθηκε το αυτονόητο: Ότι οι πολυεθνικές εταιρείες γεωτρήσεων δεν μπορούσαν να παραγνωρίσουν το γεωπολιτικό εκτόπισμα της Τουρκίας και το εύρος της αγοράς της, οπότε το κυπριακό φυσικό αέριο καταδικάστηκε να μείνει στα έγκατα της Μεσογείου. Τελικά ο Νίκος Αναστασιάδης βρήκε διέξοδο στα διαβατήρια. Σε μια μπίζνα 7 δις δολάρια, που εξυπηρετούσε κυρίως Ρώσους και Κινέζους επενδυτές αμφιβόλου ποιότητας, η οποία αποδείχθηκε ιδιαίτερα κερδοφόρα για πολύ λίγους πολιτικούς, δικηγόρους και λογιστές και όχι τον κυπριακό λαό. O Νίκος Αναστασιάδης αρκέστηκε δυστυχώς στην ευημερία των αριθμών, κάποιων φίλων συγγενών και κολλητών και όχι κατ' ανάγκη των πολιτών.

Με την Ευρώπη επίσης

Η στροφή αυτή του Αναστασιάδη (που δρομολογήθηκε, είναι αλήθεια, επί Προεδρίας Τάσσου Παπαδόπουλου ο οποίος μετά τον Μιλόσεβιτς άρχισε να βάζει την Κύπρο στη λογική των υπεράκτιων εταιρειών και των ευρωπαϊκών διαβατηρίων), με την αμέριστη συνδρομή και του νυν Προέδρου Νίκου Χριστοδουλίδη, στηρίχθηκε στο έωλο επιχείρημα ότι η Δύση μετά τα κουρέματα είναι ο εχθρός. Έτσι σταδιακά έδεσε πλήρως τη χώρα στο άρμα της Ρωσίας, η οποία επί Χριστόφια μας έδωσε δάνειο με τεράστιο επιτόκιο για να σωθούμε και κατέστησε την Κύπρο το μαύρο πρόβατο της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Κάποτε στην Κύπρο φώναζαν «ο Μακάριος στη Μόσχα». Ο Νίκος Αναστασιάδης όχι μόνο πήγε στη Μόσχα αλλά εγκαταστάθηκε στη Μόσχα, αφού είχε εταιρείες και γραφεία στη ρωσική πρωτεύουσα, συνομιλούσε δε με τον Πούτιν και τον Λαβρόφ ανά πάσα στιγμή. Αν ο Μακάριος χαρακτηρίστηκε ως ο Κάστρο της Μεσογείου, αλήθεια, ο Αναστασιάδης ποιος ήταν;

Αυτός βεβαίως που διεκδικούσε με πάθος ότι ήταν ο αυθεντικός διάδοχος του Μακαρίου δεν ήταν ο Αναστασιάδης αλλά ο Τάσσος Παπαδόπουλος. Η Κύπρος έκανε αίτηση να γίνει μέλος της Ευρωπαϊκής Ένωσης με την ένταξη, όπως υποσχεθήκαμε, να αποτελεί καταλύτη της λύσης η οποία θα οδηγούσε στην επανένωση της χώρας μας με ταυτόχρονη άρση των τετελεσμένων της εισβολής. Αυτή ήταν η μεγάλη εικόνα. Τελικά ο Τάσσος Παπαδόπουλος επιχείρησε να μετατρέψει την ΕΕ σε μέρος των ισορροπιών του Κυπριακού. Η Ευρώπη ήταν η υπερδύναμη δηλαδή την οποία ξεγελάσαμε με διάφορα ψέματα για να μπούμε, όπως δήλωσε ο μακαρίτης Αρχιεπίσκοπος Χρυσόστομος Β΄, και τώρα θα περνούσαμε στο Plan B, δηλαδή η Ευρώπη να εξαναγκάσει την Τουρκία να δεχτεί τη λύση που θέλαμε. Με λίγα λόγια, ο Τάσσος πήρε το φιλοπαίγμον ύφος του Μακαρίου προς τον Κένεντι και το έκανε επιστήμη και πράξη βγάζοντας από τα ρούχα του τον Γκίντερ Φερχόιγκεν. Όταν η Ευρώπη δεν δέχτηκε την αποστολή που της αναθέσαμε, τότε, οι Ευρωπαίοι «έγιναν ψεύτες και υποκριτές και κυρίως φιλότουρκοι».

Ο διάλογος με τις ΗΠΑ

Σήμερα, η έναρξη του στρατηγικού διαλόγου με τις ΗΠΑ μετά τη συνάντηση Μπλίνκεν -Κόμπου ανοίγει έναν δίαυλο προοπτικής και συνεργασίας με τη Δύση. Είναι ό,τι πιο λογικό θα μπορούσε να γίνει, φτάνει να κατανοήσουμε τι είναι αυτό που επιδιώκουμε και, κυρίως, ποια είναι η μεγάλη εικόνα.

Ο διάλογος με τις ΗΠΑ δυστυχώς σήμερα δεν είναι τόσο επικεντρωμένος σε θέματα φυσικού αερίου και ειρηνικής συνεργασίας όσο ήταν την περίοδο 2014-15. Τότε ήταν η ώρα της Κύπρου. Σήμερα οι όποιες συζητήσεις και αναβαθμίσεις σχέσεων γίνονται θα πρέπει να εντάσσονται σε ένα ευρύτερο πλαίσιο έχοντας ως γνώμονα τον πόλεμο στη Γάζα, τις νέες γεωπολιτικές ισορροπίες που απορρέουν από τον πόλεμο στην Ουκρανία, τη στάση του Ιράν και των αντιπροσώπων του όπως η Χεζμπολάχ και οι Χούθι και κυρίως στην ανάγκη του Ισραήλ, του περικυκλωμένου από παντού Ισραήλ, να διαθέτει μια ασφαλή διέξοδο και βάση σε κοντινή απόσταση. Στο βάθος της εικόνας η Κύπρος, αν δεν μπουρδουκλωθεί σε νέες περιπέτειες, π.χ. με τη Χεζμπολάχ, μπορεί να ελπίζει ότι μπορεί να κάνει το βήμα μπροστά, διαδραματίζοντας τον ρόλο που της αναλογεί στα σενάρια ειρήνης που θα προκύψουν, όταν προκύψουν.

Τούτων λεχθέντων ελπίζουμε και ευχόμαστε η πρόσφατη συμφωνία μεταξύ Κυπριακής Δημοκρατίας και Ηνωμένων Πολιτειών να ιδωθεί στη μεγάλη της εικόνα. Προς το παρόν δεν το βλέπουμε. Εντός της κυβέρνησης επικρατεί μια ευφορία ότι οι ΗΠΑ στέκονται στο πλευρό της Κύπρου έναντι οποιουδήποτε θέλει να την απειλήσει ή, κυρίως, να την εκβιάσει να κάνει «απαράδεκτες υποχωρήσεις» στο Κυπριακό. Η λογική μας παραμένει πάντοτε απλοϊκή έως αφελής και συνάδει με αυτήν του 2004, όταν μπήκαμε στην ΕΕ. Είναι η ίδια που υιοθέτησε ο Νίκος Αναστασιάδης το 2015 νομίζοντας ότι οι Αμερικανοί θα του βγάλουν το φυσικό αέριο για να εκβιάζει τους Τούρκους. Τα νόμιζε όλα αυτά, θεωρώντας ότι μπορεί να κάνει ταυτόχρονα και τις δουλειές του με τους Ρώσους. Όλα παραπέμπουν στο πολιτικό DNA του Μακαρίου ο οποίος νόμιζε ότι μπορεί να παίζει ανεύθυνα ακόμα και με τους φίλους και τους συμμάχους του.

Το ΑΚΕΛ

Διαφωνούμε πλήρως με τη θέση του ΑΚΕΛ το οποίο με αφορμή την έναρξη του στρατηγικού διαλόγου έκανε λόγο για «υποταγή της χώρας μας στις ΗΠΑ», κάτι που, όπως είπε, «δεν την καθιστά πυλώνα ασφάλειας, αλλά το αντίθετο».

Η Κύπρος δεν είναι υπερδύναμη για να ασκεί πολιτική κατά το δοκούν και συμφέρον. Αυτό το παιχνίδι δεν κατάφερε να το παίξει ούτε η Τουρκία των 80 εκατομμυρίων πολιτών. Αποτελεί, εν ολίγοις, πλεονέκτημα η χώρα μας να θεωρείται ένας συνεπής και προβλέψιμος σύμμαχος στο στρατόπεδο που ανήκουμε και πάντα ανήκαμε. Πρώτα και πάνω απ' όλα ως μέλος της Δύσης και της ευρωπαϊκής μας οικογένειας. Φτάνει να ξέρουμε τι θέλουμε. Αν αυτό ήταν κατανοητό από τον Πρόεδρο Μακάριο το 1960 μάλλον δεν θα μπαίναμε στις περιπέτειες που βιώσαμε. Αν αυτό μπορούσε να το αντιληφθεί ο Τάσσος Παπαδόπουλος το 2004 και ο Νίκος Αναστασιάδης το 2017 πολύ πιθανό να ζούσαμε σήμερα σε μια ειρηνική και ασφαλή ευρωπαϊκή Κύπρο. Θα επαναλάβει τα ίδια λάθη ο Νίκος Χριστοδουλίδης; Προς το παρόν είναι εγκλωβισμένος στη μικρή εικόνα.

Δημοσιεύτηκε στον Πολίτη 

ΔΙΟΝΥΣΗΣ ΔΙΟΝΥΣΙΟΥ23.6.2024

50 χρόνια μετά την εισβολή: Ποιο τελικά είναι το πρόβλημά μας;

 

ΔΙΟΝΥΣΗΣ ΔΙΟΝΥΣΙΟΥ

Δημοσιεύθηκε 21.7.2024

Στις 20 Ιουλίου 1974 ήμουν 14 ετών. Είναι δύσκολο κανείς να ξεχάσει. Ούτως ή άλλως λόγω επετείων και εκδηλώσεων οι συνειρμοί είναι αναπόφευκτοι. Τι πήγε στραβά εκείνες τις δύσκολες μέρες; Το μόνο σίγουρο είναι ότι η τουρκική εισβολή δεν μας προέκυψε γιατί κάτι πήγε στραβά εκείνες τις δύσκολες μέρες.

Το 1964

Το καλοκαίρι του 1964 έκλεινα 4 χρονών και ακόμα θυμάμαι εκείνα τα ξεθυμασμένα σκάγια να τσιμπούν τα πόδια μου στον περίβολο της Παναγίας της Καθολικής στη Λεμεσό. Ζούσαμε τότε δύο δρόμους μακριά από τα 4 Φανάρια και την τ/κ συνοικία. Οι διακοινοτικές ταραχές στην παιδική μας αντίληψη τότε ήταν ακόμα ένα παιχνίδι, όπου πάντα νικούσαν οι Έλληνες. Νικήσαμε τους Εγγλέζους το 1959 με την ΕΟΚΑ, τώρα ήταν η ώρα να κατατροπώσουμε τους Τούρκους. Για κάποιους άλλους, ακόμα και σήμερα, οι ταραχές αποτελούν αδιευκρίνιστο συμβάν. Τι ήταν; Φασαρίες μεταξύ Ελλήνων και Τούρκων; Ένας νέος αγώνας για ένωση με την Ελλάδα; Τουρκανταρσία και απόπειρα της Τουρκίας να διχοτομήσει τη χώρα μας; Μια σύρραξη στην οποία πρωταγωνιστούσαν οι πιο ανώριμες γενιές, ένα δηλαδή αιματηρό παιχνίδι μεταξύ των αγωνιστών της ΕΟΚΑ και της ΤΜΤ με βασικά όπλα έναν ανόητο εθνικισμό και κάτι δίκαννα της κακιάς ώρας; Κάποιοι ταμπουρώθηκαν εκεί στην οδό Αγίας Ειρήνης για να περικυκλώσουν σταδιακά τον τουρκομαχαλά από τη θάλασσα στο ύψος του Άη-Αντώνη. Κάποιοι ανέβηκαν στη στέγη της ΚΕΟ και του Κεραμείου. Οι Τ/Κ έπιασαν τις τέσσερις μεριές του γεφυριού του Γαρύλλη για να αποτρέψουν την εισοδο στη συνοικία τους. Από τότε η Λεμεσός των γειτονιών αυτών έχασε την ξεγνοιασιά της. Ο φίλος μου ο Μεχμέτ πήγαινε για κολύμπι με τους δικούς του το πολύ μέχρι το παλιό λιμάνι, εμείς περνούσαμε από την τ/κ συνοικία μόνο με αυτοκίνητο. Πραγματικά μας έλειψαν τα αρνίσια σουβλάκια του Νιαζί και του Αρίφι από το 1964 και μετά.

1968

Το 1968 στο Θ' Δημοτικό του Καψάλου ήμασταν όλοι εξοργισμένοι γιατί κάποιος συμμαθητής μας τόλμησε στις προεδρικές εκλογές να αμφισβητήσει τον Μακάριο. Όταν έτσι για πλάκα πήγε να ψελλίσει το όνομα Ευδόκας τον σπάσαμε στο ξύλο. Την επόμενη Κυριακή έτρεχα από πίσω τον πατέρα μου μέχρι την κάλπη μήπως και ψηφίσει Ευδόκα. Μου υποσχέθηκε ότι θα ψήφιζε Μακάριον και μόνο Μακάριον και μάλλον το έκανε. Κάποια στιγμή ο Μακάριος πραγματοποίησε επίσκεψη στη Λεμεσό και ο πατέρας μου μάς πήγε με τον μικρότερο αδελφό μου να τον γνωρίσουμε. Καθόταν εκεί στη βεράντα όπου σήμερα λειτουργεί το μοναστήρι του Αγίου Νικολάου των Γάτων, μαζί με τον τότε Κιτίου Άνθιμο. Ήταν απόγευμα, ανήμερα των Θεοφανίων. Μόλις μας είδε ο Αρχιεπίσκοπος με εκείνο το φιλοπαίγνον του μειδίαμα, όπως τον περιέγραφε και ο πρέσβης Νίκος Κρανιδώτης, ρωτά: Ξέρετε να ψάλλετε; Αλίμονο! Ψάλλαμε το «Εν Ιορδάνη Βαπτιζομένου σου Κύριε», με τον Αρχιεπίσκοπο να χαμογελά και να χαϊδεύει στη συνέχεια τα κεφάλια μας. Συνέχισε με μια κίνηση ματ που δεν ξέχασα ποτέ. Κοιτάζοντάς μας με εκείνο το σπινθηροβόλο του βλέμμα, σχεδόν με κινήσεις φτασμένου μάγου, έβγαλε από την τεράστια τσέπη του ράσου του ένα πορτοφόλι. Το ανοίγει και με ταχυδακτυλουργική μαεστρία τσιμπά με τα δυο του δάκτυλα και μας δίνει -ολίγον επιδεικτικά, είναι αλήθεια- από μια λίρα. Σε μια περίοδο που με 3 γρόσια τρώγαμε τότε ταχινόπιτα συν ένα παγωτό τριαντάφυλλο στο ξυλάκι, η λίρα ήταν ένας έξοχος μποναμάς. Μια λίρα είχε 20 σελίνια και 200 γρόσια.

Το 1972

Τα επόμενα χρόνια ξεχάσαμε τον Μακάριο. Αλλάξαμε ακόμα και ποδοσφαιρική ομάδα αφού από ΑΕΛ γίναμε Απόλλων. Τον πατέρα μου, παρότι παπάς, τον σακάτεψαν στο ξύλο δυο φορές οι άντρες του Εφεδρικού γιατί δεν μνημόνευε τον Αρχιεπίσκοπο Μακάριο. Μνημόνευε Άνθιμο και, όταν αυτός πέθανε, Οικουμενικό Πατριάρχη. Όταν εκπαραθύρωσαν τον μητροπολίτη Κιτίου Άνθιμο. Θυμάμαι, γυρνάγαμε κάθε Κυριακή σε διάφορα σπίτια στην παλιά πόλη της Λεμεσού τα οποία κάποιοι Θεολόγοι ονόμαζαν κατακόμβες. Κάθε φορά το ίδιο. Την Κυριακή το πρωί λειτουργία, τα ξημερώματα της Δευτέρας το σπίτι τιναζόταν στον αέρα. Όπως έμαθα στη συνέχεια, το συνεργείο για τις βόμβες στη Λεμεσό ένα ήταν. Τη μια μέρα έβαζαν βόμβες κάτω από τα αυτοκίνητα των μακαριακών, την επόμενη κάτω από τα αυτοκίνητα των γριβικών.

Εισβολή

Στις 20 Ιουλίου 1974 ξύπνησα πολύ νωρίς. Μου έδωσε η μητέρα μου εκείνη την πλαστική τσάντα με φαΐ, τουτέστιν λίγο ψωμί, μισό χαλλούμι και μια μεγάλη ντομάτα. Η τσάντα ήταν δώρο σε όλους τους πελάτες του Συνεργατικού της γειτονιάς μας από τον υπεύθυνό του, τον κ. Τάκη, τον φανταστικό τότε αριστερό εξτρέμ της ΑΜΕΚ Καψάλου. Ξεκίνησα από την Αγία Φυλάξεως να πάω περπατητός στα φώτα του Επαμεινώνδα. Απ' εκεί παίρναμε κάθε μέρα το λεωφορείο για να πάμε να δουλέψουμε στο Φασούρι, στις αποθήκες συσκευασίας σουλτανίνας. Περιμέναμε το λεωφορείο όταν άρχισαν να ηχούν οι σειρήνες. Σε λίγο μας πλησίασαν κάποιοι αστυνομικοί: «Πηγαίνετε έσσω σας. Κάμνουν εισβολή οι Τούρτζοι στην Κερύνεια».

Επέστρεψα γρήγορα πίσω. Όλη η γειτονιά, ανάστατη, στον δρόμο. Αρκετοί άντρες πήγαν στο ΚΕΝ Λεμεσού και ζήτησαν όπλα. Τους είπαν ότι δεν υπάρχει τίποτα, οπότε επέστρεψαν πίσω. Το ΡΙΚ μετέδιδε εμβατήρια και συνθήματα. «Νυν υπέρ πάντων ο αγών», «Ο εχθρός στη θάλασσα», αλλά και εκείνο το «Αι ημέτεραι δυνάμεις αναδιπλούνται ομαλώς». Δεν ξέρω τι ακριβώς μου συνέβη. Κλείστηκα σε ένα δωμάτιο και έκλαψα μέχρι εξαντλήσεως. Τίποτα πια δεν ήταν το ίδιο. Εκείνη την ασήκωτη θλίψη της εισβολής την κουβαλώ πάντα μαζί μου.

Πρόσφυγες

Οι αλάνες και το χαρουπόδασος μέχρι την Αγία Φύλα, που αποτελούσαν τα παιδικά μας καταφύγια, έγιναν τα επόμενα χρόνια απέραντοι προσφυγικοί συνοικισμοί. Το σχολείο μας πρωινό και απογευματινό και οι τοπικές διαλεκτολογικές ζώνες φύρδην μύγδην. «Βούννα το» ο Βαρωσιώτης, «σύρμου μου το» ο Λεμεσιανός, τελικά όλοι βρήκαμε ένα modus operandi και μπορέσαμε να επιβιώσουμε στη μισή Κύπρο. Όσο κι αν μας νευριάζει, αυτό που μας λέει συνεχώς η Τουρκία και οι επιτελείς της μάλλον έχει και μια δόση αλήθειας. Ζήσαμε μετά το 1974 οι Ελληνοκύπριοι χωρίς ιδιαίτερες συγκρούσεις μεταξύ μας. Μας τέλειωσαν οι μακαριακοί και οι γριβικοι, τα Εθνικά Μέτωπα, η ΕΟΚΑ Β, οι Κοκκινοσκούφηδες του Λυσσαρίδη και το Εφεδρικό του Πανταζή.

Η λύση

Μας τέλειωσαν επίσης και οι συγκρούσεις με τους Τουρκοκύπριους. «Εμείς ποδά, τζείνοι ποτζεί». Πρόσφυγες, Αγνοούμενοι, Περιουσίες, Δεν ξεχνώ. Εκείνο το Δεν Ξεχνώ μας κόλλησε, είναι αλήθεια, στον κροταφικό λοβό που ελέγχει τη μνήμη. Μόνο που ποτέ δεν μας έδωσε απαντήσεις. Δεν ξεχνώ, αλλά μετά τι; Κάποιοι ήρθαν να προσθέσουν: «Δεν Ξεχνώ και Αγωνίζομαι». Πόσοι από μας αγωνίστηκαν και κυρίως τι πέτυχαν; Όλα αυτά τα χρόνια κάθε άνθρωπος στην Κύπρο προβληματίζεται. Μήπως πρέπει να ξαναπολεμήσουμε; Κι αν τα χάσουμε όλα; Μήπως να βρούμε μια λύση; Πώς να βρούμε λύση όταν οι μισοί θεωρούν την Ομοσπονδία προδοσία; Τελικά μήπως το status quo είναι η πιο ρεαλιστική λύση; Κάποιοι το πάνε και ένα βήμα παρακάτω: «Να κτίσουμε σιόρ και έναν τοίχο. Με να τους θωρουμεν, με να μας θωρούν».

Οι σπουδές μου στην Ελλάδα δεν με βοήθησαν και πολύ ώστε να δώσω απαντήσεις σε τέτοιου είδους ερωτήματα. Την πρώτη μέρα στη Φιλοσοφική Σχολή Θεσ/νίκης, κάπου εκεί στην είσοδο Έλληνες πατριώτες έσπασαν στο ξύλο έναν Έλληνα μουσουλμάνο της Θράκης ο οποίος είχε το θράσος να θέλει να σπουδάσει Ελληνική Λογοτεχνία. Τελικά πήγε στην Τουρκία για σπουδές. Πολύ λίγο άλλαξαν τα πράγματα στην Ελλάδα και τα επόμενα χρόνια, αν αναλογιστούμε τις διαδηλώσεις για τα Σκόπια, τους μακεδονομάχους με τους δικέφαλους αετούς, τους παπάδες με τις μαγκούρες και τους σταυρούς και τους τσολιάδες με τα γιαταγάνια. Δυστυχώς η συντριπτική πλειονότητα των Ελλήνων είμαστε ακόμα προβληματικοί, χωρίς να παραγνωρίζω ότι στη γειτονιά μας υπάρχουν ίσως και χειρότεροι.

Η πτήση

Από καθαρή τύχη ταξίδεψα στη Νέα Υόρκη in style. Κάτι έγινε λάθος με τη θέση economy που έκλεισα, οπότε αναβαθμίστηκα στην πρώτη θέση και με τα φτερά της TWA προσγειώθηκα στα 24 μου στο Αεροδρόμιο Κένεντι.

Η Νέα Υόρκη, τουλάχιστον την εποχή που πήγα εγώ, δεν ήταν μια ακόμα πόλη. Ήταν ένα παγκόσμιο πείραμα συνύπαρξης ανθρώπων, φυλών, γλωσσών, ηθών, παραδόσεων. Σε αυτή την πόλη τίποτα δεν ήταν τέλειο αλλά και τίποτα άχρηστο. Όλα συνέβαλλαν σε μια καθημερινή εμβάθυνση μιας ουμανιστικής εμπειρίας που στην κυριολεξία μπορούσε να σε συναρπάσει. Μαθαίνεις σταδιακά σε αυτή την πόλη ότι η ανοχή είναι υπέροχη, ότι η διαφορά δεν είναι ενοχλητική αν μάθεις να τη γιορτάζεις. Στην Αστόρια την 25η Μαρτίου τα αρνιά γύριζαν θορυβωδώς στις σούβλες, την πρωτοχρονιά στην China Town πέρα από τους πολύχρωμους δράκους οι γειτονιές από τα γύρω εστιατόρια μύριζαν broccoli and beef και shrimp fried rice. Στη Little Italy η πίτσα ήταν πάντα ζεστή και νόστιμη με τον Ιταλό μαγαζάτορα έτοιμο πάντα για καβγά και φιλοφρονήσεις. Την ημέρα του Αγίου Πατρικίου ο East River βαφόταν πράσινος και γινόμασταν με τους Ιρλανδούς στουπί πίνοντας μπίρες, ενώ την 31η Οκτωβρίου κατά τη διάρκεια του Halloween η πόλη γιόρταζε και τιμούσε τους αγίους, αλλά και τους νεκρούς προγόνους των Αγγλοσαξόνων, ξεκοιλιάζοντας κολοκύθες και μοιράζοντας σοκολατάκια στα παιδιά.

Το 1993

Επέστρεψα στην Κύπρο με χαρά και μια ελπίδα ότι μπορούμε κι εμείς. Στη Νέα Υόρκη μαθαίνεις κάτι βασικό. Βλέπεις, ακούς, αναστοχάζεσαι, αλλάζεις. Τα επόμενα χρόνια με τη διαδικασία ένταξής μας στο άλλο πολυπολιτισμικό πείραμα της Ενωμένης Ευρώπης οι ελπίδες μεγάλωσαν. Έπρεπε να συνομιλήσουμε με ειλικρίνεια μεταξύ μας, αλλά και με τους Τουρκοκύπριους.

Το 1993 μου ανέθεσαν να κάνω αφιέρωμα για το πραξικόπημα στο Τρίτο Πρόγραμμα του ΡΙΚ. Αποφάσισα ότι δεν θα καλέσω για ακόμα μια χρονιά την Ουρανία Κοκκίνου και τον Πάτροκλο Σταύρου. Στο κεντρικό μέρος της εκπομπής ήταν προσκεκλημένος ο εκ των οργανωτών του Εφεδρικού υποστράτηγος Αχειλλίδης και ο υπαρχηγός της ΕΟΚΑ Β Σταύρος Σταύρου Σύρος. Η Ελένη Βρετού είχε μια αποκαλυπτική συνέντευξη με τον Βάσο Λυσσαρίδη ο οποίος κατηγορούσε το ΑΚΕΛ ότι κρύφτηκε την ημέρα του πραξικοπήματος. Το Πρωινό Δρομολόγιο εκείνης της μέρας έσπασε κάθε ακροαματικότητα. Ο Δημήτρης Χριστόφιας με κατήγγειλε ενώπιον της Βουλής ότι παρέδωσα τα μικρόφωνα του καναλιού στους πραξικοπηματίες και οι κύριοι Κατσουρίδης και Χατζηδημητρίου ενέγραψαν θέμα για το ΡΙΚ στην Επιτροπή Εσωτερικών. Ο γενικός διευθυντής του ΡΙΚ Ποταμίτης ήρθε έξω από το στούντιο και μου ζήτησε να διακόψω την εκπομπή. Δεν δέχτηκα. Του είπα, αν επέμενε, να μπει μέσα και να το κάνει ο ίδιος. Ο Νίκος Αναστασιάδης την επομένη με πήρε γρυλλίζοντας να μου πει ότι τα έκανα θάλασσα γιατί όλοι θα νόμιζαν ότι μου ζητήθηκε από την κυβέρνηση Κληρίδη που μόλις είχε εκλεγεί να δώσω μικρόφωνο στον Σύρο. Εμφανίστηκα ενώπιον της Επιτροπής Εσωτερικών σχεδόν μόνος. Κανένας εκπρόσωπος του κρατικού ΡΙΚ. Δίπλα μου καθόταν ο πρόεδρος της Ένωσης Συντακτών Ανδρέας Καννάουρος και ο Σπύρος Κέττηρος ως συνάδελφος δημοσιογράφος. Ο Καννάουρος, όταν κάποια στιγμή με είδε να νευριάζω και να καταγγέλλω τη Βουλή ότι με φιμώνει, μου κράτησε το χέρι με πατρική στοργή. Ειρήσθω εν παρόδω την επόμενη χρονιά το ΡΙΚ και στο Τρίτο και στην Τηλεόραση έφερε τους ίδιους... και ακόμα δυσκολότερους να ακουστούν, αφού οι Δημήτρης Ανδρέου και Κώστας Γεννάρης εκτός από τον Σύρο πήραν συνέντευξη και από τον Μπουλέντ Ετζεβίτ.

Το 2003

Το 2003, όταν άνοιξαν τα οδοφράγματα, όλοι αντιληφθήκαμε ότι οι Τ/Κ ήταν εκεί, ελάχιστα διαφορετικοί από ό,τι το 1974. Το ίδιο Κυπραίοι, το ίδιο λαφαζάνηδες, το ίδιο συμφεροντολόγοι, το ίδιο αξιαγάπητοι με μας. Τόσους αιώνες μαζί, θα μας άλλαζαν 30 χρόνια;

Πέρασαν, ωστόσο, ακόμα 20 χρόνια χωρίς να γίνει τίποτα. Τα τελευταία 50 χρόνια θα θέλαμε πιο τολμηρούς και έξυπνους πολιτικούς. Τόσα χρόνια στο σχολείο δεν έμαθαν άραγε ότι η Γεωγραφία δεν αλλάζει; Ότι οι άνθρωποι βελτιώνονται όταν ζουν μαζί και όχι χωριστά; Ότι οι πολιτισμικές μας διαφορές δεν είναι λόγος πολέμου, αλλά πλούτος και πρόσθετη εμπειρία που μας κάνει πλουσιότερους και σοφότερους; Αυτό δεν μπορέσαμε να το δούμε όταν ψηφίζαμε το 2004 στα δημοψηφίσματα. Δεν κατανοήσαμε τι χάθηκε το 2017 όταν έληξε άδοξα η διάσκεψη στο Κραν Μοντανά.

50 χρόνια μετά...

Το πρόβλημα δεν είναι αν θα προκύψει μια καλή ή κακή λύση. Με βάση την παράδοση, το συναίσθημα και την όποια παιδεία κουβαλούμε, η λύση δεν μπορεί να μας ικανοποιεί στον βαθμό που θέλουμε. Μια βιώσιμη λύση δεν μπορεί από την πρώτη στιγμή να ικανοποιεί ούτε τους Ε/Κ ούτε τους Τ/Κ. Η λύση, όπως κάθε βιώσιμη λύση, είναι αυτή που κτίζεται μέρα με τη μέρα, χρόνο με τον χρόνο. Δυστυχώς αποτύχαμε, παρότι αρκετοί παλέψαμε να αλλάξουμε τα πράγματα μετά το 1964 και το 1974. Το status quo όμως δεν θα αλλάξει από μόνο του και, όπως συμφωνούν όλοι οι Ε/Κ πολιτικοί, ΔΕΝ μας βολεύει. Παρ' όλα αυτά η πλειοψηφούσα τάση στη χώρα μας επιμένει σε αυτό το status quo. Το οποίο επέβαλε η Τουρκία, το οποίο επιτηρεί η Τουρκία και το οποίο ανά πάσα στιγμή μπορεί να αλλάξει και πάλιν υπέρ της η Τουρκία καταβροχθίζοντάς μας ως κοινότητα. Όσοι Ε/Κ προσπάθησαν και επιχείρησαν να κάνουν κάτι δεν κέρδισαν κανένα παράσημο. Όσοι διανοήθηκαν ότι μέσα από μια λύση μπορούσαν τα πράγματα να γίνουν καλύτερα, αίφνης έγιναν ανθέλληνες, τουρκόσποροι, προδότες, οπαδοί της οποιασδήποτε λύσης.

50 χρόνια μετά και πλέον θα το πω, έπαψε να με απασχολεί τόσο αν θα υπάρξει λύση ή όχι στην Κύπρο. Προσωπικά θεωρώ ότι η λύση Ομοσπονδίας εντός της ΕΕ είναι ό,τι καλύτερο θα μπορούσε να μας συμβεί μετά το 1974. Μια λύση εντός της ΕΕ προσφέρει αυτοπεποίθηση και προοπτικές στους Τ/Κ και, κυρίως, περιορίζει αισθητά την εξάρτησή τους από την Άγκυρα. Αν αυτό δεν είναι εφικτό, πρέπει όλοι υπεύθυνα να δούμε με ποιον τρόπο τουλάχιστον διασφαλίζεται η ειρήνη στην Κύπρο. Αυτοί που κινδυνεύουν από την εκκρεμότητα στη γραμμή αντιπαράταξης είναι οι Ε/Κ. Ας το κατανοήσουν αυτό οι οπαδοί του status quo. Οφείλουμε να σκεφτούμε περισσότερο, οφείλουμε να προστατεύσουμε τα παιδιά και τα εγγόνια μας.

Ο Αναστασιάδης και το παιδί για όλες τις δουλειές

 Κανένας δεν είναι υπεράνω της φήμης και της αξιοπιστίας της χώρας μας, δήλωσε ο Πρόεδρος Χριστοδουλίδης μετά την πρώτη ομοβροντία δημοσιευμάτων της έρευνας του ICIJ Cyprus Confidential, για να συμπληρώσει ότι τα δημοσιεύματα στον ξένο Τύπο δεν είναι κάτι που τον έκαναν να νιώθει περήφανος.

Remaining Time-0:00

Fullscreen

Mute

Αξιοπιστία

Αν ο κύριος Χριστοδουλίδης θέλει να προσδώσει στοιχειώδη αξιοπιστία σε αυτά που είπε και ότι η... ζωή αυτή τη φορά δεν συνεχίζεται, με εγκαίνια, επισκέψεις, χειραψίες, αγκαλίτσες και φιλάκια, θα πρέπει να κάνει κάτι περισσότερο.

Αν μείνει στα όμορφα λόγια αλήθεια τι αξιοπιστία θα μπορούσε να έχει ο νέος μας Πρόεδρος ο οποίος διετέλεσε το δεξί χέρι για μια δεκαετία του τέως Προέδρου Αναστασιάδη, ο οποίος σύμφωνα με τη διεθνή έρευνα ήταν «ο κύριος εκπρόσωπος της φατρίας που καθιέρωσε μια πρακτική παροχής υπεράκτιων υπηρεσιών και προσέλκυσε Ρώσους πελάτες, οι οποίοι με όχημα 800 εταιρείες μετέτρεψαν την Κύπρο σε βάση εξυπηρέτησης των συμφερόντων του Πούτιν και των ολιγαρχών του, παραβιάζοντας όλα τα μέτρα που λήφθηκαν εναντίον της Ρωσίας μετά την εισβολή στην Κριμαία και εξής;».

Ο Νίκος Χριστοδουλίδης ως κυβερνητικός εκπρόσωπος και ως υπουργός Εξωτερικών ήταν παρών στο ίδιο τραπέζι με τον Νίκο Αναστασιάδη και άλλους υπουργούς που κατέχουν σήμερα θεσμικές θέσεις-κλειδιά όταν τέθηκε σε λειτουργία το κυπριακό μοντέλο ανάπτυξης, για να εξυπηρετήσει, δυστυχώς, πολύ λίγους.

Ο Νίκος Χριστοδουλίδης, ήταν ο πρώτος υπουργός του Νίκου Αναστασιάδη, ο άνθρωπος της εμπιστοσύνης του. Όταν για παράδειγμα ο τέως Πρόεδρος ήθελε να δει τον Βγενόπουλο, αυτός που τον οδηγούσε στις σουίτες του Αναστασιάδη στο ξενοδοχείο Μεγάλη Βρετανία, ήταν ο Νίκος Χριστοδουλίδης. Όταν το 2015 ο Αναστασιάδης επικεφαλής αντιπροσωπείας υπουργών, συγγενών και φίλων βρέθηκε στην Κίνα και πάλιν δίπλα του ήταν ο Νίκος Χριστοδουλίδης. Ήταν ο άνθρωπος για όλες τις δουλειές, ακόμα και τις πιο περίεργες.

Αυτή είναι η εικόνα που έχει ο κόσμος, οπότε αν ο Πρόεδρος Χριστοδουλίδης θέλει πραγματικά να πείσει για την αξιοπιστία του, αν επιθυμεί να απογαλακτιστεί από τον τέως Πρόεδρο και την επιρροή του οφείλει να προχωρήσει σε κινήσεις οι οποίες να συνάδουν με αυτό που δήλωσε και είναι ομολογουμένως σωστό: Ότι «κανένας δεν είναι υπεράνω της φήμης και της αξιοπιστίας της χώρας μας». Αν πραγματικά εννοεί αυτά που λέει, αν αυτές οι δηλώσεις δεν πρέπει να συμπεριληφθούν στη γνωστή του φλυαρία η οποία έχει αρχίσει πλέον να ενοχλεί, οφείλει να προχωρήσει πάραυτα σε μια κίνηση στέλνοντας εντός και εκτός Κύπρου το μήνυμα ότι η χώρα μας αλλάζει πορεία και κατεύθυνση.

Έρευνες

Ο τέως Πρόεδρος Αναστασιάδης εξετάστηκε στο πλαίσιο τριών ερευνών. Μια τριπλή έρευνα εναντίον του διεξήγαγε η Ελεγκτική Υπηρεσία, για τα θέματα της Ryanair, της ανάπτυξης στο Πέρα Πεδί και τα ταξίδια με το τζετ του Σαουδάραβα στις Σεϋχέλλες. Στη συνέχεια το δικηγορικό του γραφείο συμπεριελήφθη στην έκθεση Καλογήρου και τέλος είχαμε την έκθεση της Επιτροπής Νικολάτου.

Ο τέως Πρόεδρος χρησιμοποιεί όλες αυτές τις εκθέσεις και υποστηρίζει ότι έχει ερευνηθεί και ότι αποδείχθηκε καθαρός. Εν ολίγοις δεν προέκυψε κάτι εναντίον του.

Αλήθεια! Θα πρέπει όλοι να πιστέψουμε ότι από τις τρεις αυτές διερευνήσεις δεν προέκυψε καμιά υπόνοια εναντίον του ιδίου και του γραφείου του;

* Στην υπόθεση της Ryanair για παράδειγμα όταν άρον-άρον τη μετέφεραν σε άλλο φιλικό δικηγορικό γραφείο δεν ήταν ύποπτο και δεν υπήρξε καμιά υπόνοια όταν αποδείχθηκε ότι δικηγόροι του γραφείου Νίκος Αναστασιάδης ΔΕΠΕ έκαναν ψεύτικα email του φιλικού γραφείου για να χειριστούν τη δουλειά που ξεκίνησε από το γραφείο του Προέδρου;

* Στην υπόθεση του τζετ του Σαουδάραβα δεν υπήρξε υπόνοια για δωροδοκία μετά από παραδοχή του ίδιου του Αναστασιάδη ότι πήγε δωρεάν οικογενειακώς στις Σεϋχέλλες; Όταν αποδείχθηκε ότι ο Σαουδάραβας πλήρωσε για ένα διαβατήριο αλλά σε αυτόν και στα παιδιά του (και από την πρώτη και από τη δεύτερη γυναίκα του) δόθηκαν γύρω στα 40 διαβατήρια; Όταν αποδείχθηκε ότι τα ακίνητα που αγόρασε στο πλαίσιο της επένδυσής του έχουν ενοικιασθεί από κρατικά ιδρύματα;

* Στα τρία βιβλία που εξέδωσε ο βασικός του συνεργάτης Μακάριος Δρουσιώτης στα αλήθεια δεν προκύπτει καμιά υπόνοια για διαφθορά ή για ποινικά αδικήματα εκ μέρους του τέως Προέδρου;

Ερωτούμε προς αυτή την κατεύθυνση και αναμένουμε απαντήσεις αρχικά από τους επικεφαλής των ερευνών. Δηλαδή τον γενικό ελεγκτή, την κ. Δήμητρα Καλογήρου και τον δικαστή κ. Μύρωνα Νικολάτο. Ο Νίκος Αναστασιάδης εξήλθε αλώβητος από τις έρευνες αυτές; Καμία υπόνοια;

Ερωτούμε επίσης τον τέως Γενικό Εισαγγελέα Κώστα Κληρίδη και τον νυν Γενικό Εισαγγελέα Γιώργο Σαββίδη. Δεν προέκυψε ή δεν προκύπτει κύριοι καμιά υπόνοια εναντίον του τέως Προέδρου; Καμία υπόνοια για διάπραξη ποινικού αδικήματος, καμιά σύγκρουση συμφέροντος, καμιά εν γένει παραβίαση της πολιτικής δεοντολογίας;

Επιλεκτική δικαιοσύνη

Τους τελευταίους μήνες βλέπουμε να προσάγονται ενώπιον της δικαιοσύνης μια σειρά από δικηγορικά γραφεία, στην Πάφο, στη Λάρνακα, στο Παραλίμνι και αλλού. Βλέπουμε να βρίσκεται κατηγορούμενος ενώπιον δικαστηρίου και ο τέως πρόεδρος της Βουλής όχι γιατί παρανόμησε, αλλά διότι εξευτέλισε τη χώρα δείχνοντας έτοιμος να παρανομήσει πέφτοντας θύμα μιας φάρσας. Διαβάσαμε τελευταία τους όρκους αστυνομικών ερευνητών ενώπιον δικαστηρίων και ενδιάμεσες αποφάσεις δικαστών. Όλες οι διαδικασίες έγιναν με βάση εύλογες υποψίες και υπόνοιες ότι διαπράχθηκαν κάποιες παρανομίες. Ερωτούν κάποιοι νομικοί: Αν υπήρξαν υπόνοιες για τα δικηγορικά αυτά γραφεία καλώς ξεκίνησαν οι διαδικασίες αλλά γιατί όχι διαδικασίες για όλους; Γιατί αφήνεται στο απυρόβλητο ο Νίκος Αναστασιάδης όταν υπάρχουν εκατοντάδες στοιχεία εναντίον του τα οποία ο μέσος λογικός άνθρωπος θεωρεί ότι έπρεπε να διερευνηθούν;

Εν εναντία περιπτώσει, απαιτούμε από τη Νομική Υπηρεσία μια δήλωση-διευκρίνιση. Ζητούμε από τους κυρίους Κώστα Κληρίδη και Γιώργο Σαββίδη να μας πουν ότι δεν διατάχθηκε καμιά ποινική έρευνα εναντίον του τέως Προέδρου Αναστασιάδη διότι δεν υπάρχει καμιά υπόνοια εναντίον του.

Θα πρέπει να μας το πουν. Διαφορετικά -ορθά ή λανθασμένα- βρίσκονται σε αντίθετη κατεύθυνση με την κοινή γνώμη της χώρας η οποία θεωρεί τον Αναστασιάδη ύποπτο για παρανομίες που πρέπει να διερευνηθούν. Δεν είμαστε σε θέση να αμφισβητήσουμε την τιμιότητα των επικεφαλής της Νομικής Υπηρεσίας Γιώργου Σαββίδη και Σάββα Αγγελίδη. Γι' αυτό που είμαστε όμως σίγουροι είναι ότι όσο παραμένουν αδρανείς και δεν τοποθετούνται ζημιώνουν τον θεσμό που υπηρετούν διότι ο κόσμος τους θεωρεί μέρος της διαφθοράς. Ότι έχουν διορισθεί για να συγκαλύψουν τη διαφθορά του τέως Προέδρου στην κυβέρνηση του οποίου έχουν υπηρετήσει ως υπουργοί. Τι επιλογές έχουν ενώπιόν τους;

Είτε θα μας ξεκαθαρίσουν ότι δεν υπάρχει καμιά υπόνοια εναντίον του κυρίου Αναστασιάδη και θα μας ζητήσουν να βγάλουμε τον σκασμό, είτε θα ζητήσουν να ξεκινήσει μια σοβαρή έρευνα εναντίον του. Αν δεν μπορούν να κάνουν τίποτε από τα πιο πάνω γιατί είναι φίλοι με τον τέως Πρόεδρο, ας παραιτηθούν.

Γιατί έρευνα;

Προβλέπουμε ότι δεν θα γίνουν πολλά οπότε ζητούμε από τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας να αναλάβει ο ίδιος την ευθύνη για την έναρξη μιας πραγματικά ανεξάρτητης έρευνας για τον Νίκο Αναστασιάδη. Το ίδιο αίτημα απευθύνουμε και στην πρόεδρο της Βουλής. Της ζητούμε, αντί να συναγελάζεται με τον τέως, να στηρίξει κάθε προσπάθεια ώστε να λάμψει η αλήθεια. Πρέπει να πάψει να ανακυκλώνεται όλη αυτή η μεμψιμοιρία που μόνο κακό κάνει και στον ίδιο τον τέως αλλά και στη χώρα μας, αφού όλες οι έρευνες τον παρουσιάζουν ως τον εγκέφαλο και τον αρχηγό ενός κυπριακού οικονομικού μοντέλου διαφθοράς.

Μέχρις στιγμής τον τέως Πρόεδρο τον ερεύνησαν θεσμοί και κυρίως άτομα εξαρτώμενα και διορισμένα από τον ίδιο, ενόσω ήταν Πρόεδρος. Ουδέποτε διεξήχθη εναντίον του μια έρευνα συνολική και στη λογική του follow the money. Χρειάζεται μια ομάδα forensic η οποία θα ξεκαθαρίσει άπαξ και δια παντός το θέμα. Διαφορετικά θα πρέπει όλοι να κατανοήσουμε ότι το θέμα της προβληματικής Κύπρου θα βρίσκεται συνεχώς στην επικαιρότητα για όσο διάστημα δεν υπάρχει έρευνα και τιμωρία.

Προχθές στην Πορτογαλία και μόνον η υποψία που αφέθηκε εναντίον του Πρωθυπουργού Κόστα τον οδήγησε σε παραίτηση. Στην Κύπρο ο τέως Πρόεδρος αντί τουλάχιστον να βρίσκεται υπό διερεύνηση, κινείται ως να κυβερνά ακόμα, εμφανίζοντας σε κάθε περίπτωση τον Νίκο Χριστοδουλίδη ως έναν νεαρό μαθητευόμενο πολιτικό που όπως λέει δεξιά αριστερά, χρειάζεται οπωσδήποτε τη βοήθειά του για να μην τα κάνει θάλασσα. Ενόσω ο Νίκος Χριστοδουλίδης δεν αντιδρά και συνεχίζει να φλυαρεί, ο μέσος Κύπριος πολίτης, είτε τον ψήφισε, είτε όχι, νομιμοποιείται να πιστεύει και να θεωρεί ότι εξακολουθεί να είναι ο συνεχιστής και το παιδί για όλες τις δουλειές του Αναστασιάδη.

Ο εντιμότατος θωρακισμένος συμπολίτης μας Ajmal Rahmani

 

Δημοσιεύτηκε 30 Αυγουστου 2020 

Φήμες περί απόπειρας δολοφονίας εναντίον Κύπριου υπηκόου από το Αφγανιστάν

.

---

Εδώ και τέσσερα χρόνια ο διάσημος ανά τας οδούς και τα ρύμας της Καμπούλ, πρωτεύουσας του Αφγανιστάν, Haji Ajmal Rahmani Mir Rahman, άλλως "θωρακισμένος Ajmal" ("Armoured Ajmal), είναι συμπολίτης μας εδώ στην Κύπρο. Του εκδόθηκε κυπριακό διαβατήριο στις 13 Ιουλίου 2016, με ημερομηνία λήξης στις 13 Ιουλίου 2021. Ο κ. Ajmal Rahmani γεννήθηκε στο Αφγανιστάν, είναι σήμερα μέλος της Αφγανικής Βουλής, έχει ως χώρο διαμονής του το Ντουμπάι, αλλά για λόγους έκδοσης κυπριακού διαβατηρίου δηλώνει και κάτοικος Κύπρου με διεύθυνση την περιοχή Άμμος του Καμπούρη στην Αγία Νάπα, στο ίδιο δηλαδή σύμπλεγμα επαύλεων που έχει την πολυτελή κατοικία του ο επίσης Κύπριος υπήκοος από τη Μαλαισία και φυγόδικος Τζο Λόου. Το όνομα του Κυπροαφγανού συμπατριώτη μας απασχολεί σήμερα για δύο λόγους:
Πρώτον, εντός Ιουλίου επιχείρησε να επεκτείνει τις δραστηριότητές του στην Κύπρο, δεύτερον, λόγω ενός post σε ιστοσελίδα φίλων του στο facebook για φήμη που κυκλοφορεί περί απόπειρας δολοφονίας εναντίον του και σοβαρού τραυματισμού του.
Η κυπριοποίηση

Ο κ. Haji Ajmal Rahmani έφτασε στην Κύπρο μέσω των ίδιων καναλιών που έφτασε και ο Μαλαισιανός φυγόδικος Τζο Λόου, με μια διαφορά. Ο Αφγανός χρησιμοποιεί την Κύπρο ως βάση για μια σειρά επιχειρήσεων που έχει σε διάφορες περιοχές του κόσμου έχοντας τραπεζικούς λογαριασμούς σε κυπριακή τράπεζα. Πρόσφατα επιχείρησε να επεκτείνει περαιτέρω τις δραστηριότητές του, αλλά με βάση τα νέα κριτήρια που έχουν επιβληθεί πλέον στην Κύπρο, ως πολιτικά εκτεθειμένο πρόσωπο, αυτό δεν κατέστη δυνατόν. Από το 2012 ο Ajmal Rahmani είναι κάτοχος και τρίτου διαβατηρίου (πέραν του αφγανικού και του κυπριακού) από τα St. Kitts and Nevis. Το διαβατήριό του εκδόθηκε στις 24 Απριλίου 2012 και λήγει στις 23 Απριλίου 2022.


Στην Κύπρο ο κ. Ajmal Rahmani είναι άγνωστος, στο Αφγανιστάν όμως είναι πολύ γνωστή προσωπικότητα. Είναι γιος του προέδρου του Κοινοβουλίου του Αφγανιστάν (Wolesi Jirga) από το 2018 Al-Haj Mir Rahman Rahmani, πρώην στρατηγού, πολεμάρχου (επί σοβιετικής κατοχής) και επιχειρηματία στην επαρχία Parwan, όπου διετέλεσε και πρόεδρος του επιμελητηρίου. Ο πατέρας του ξεκίνησε με μια εταιρεία μεταφορών και αργότερα μπήκε στον κατασκευαστικό τομέα. Μετά την πολιτογράφησή του ως Κύπριου υπηκόου ο Ajmal Rahmani έφερε στην Κύπρο και τον πατέρα του Al-Ηaj και τις τρεις αδελφές του, περί τα μέσα του 2016, οι οποίοι είναι σήμερα επίσης Κύπριοι υπήκοοι και κάτοχοι κυπριακών διαβατηρίων. Με τον πατέρα Rahmani ασχολήθηκε τις προηγούμενες μέρες και το Al Jazeera.

Πολιτική καριέρα

Ο νεαρός Ajmal Rahmani, σύμφωνα με τον διεθνή Τύπο, εγκαταστάθηκε στην Καμπούλ όπου έγινε γνωστός ως "θωρακισμένος Ajmal", αφού είχε αντιπροσωπεία εισαγωγής θωρακισμένων πολυτελών αυτοκινήτων τα οποία διέθετε στην ελίτ του Αφγανιστάν. Κάθε πλούσιος φύλαρχος, ολιγάρχης ή επιχειρηματίας στο Αφγανιστάν δεν έχει άλλη επιλογή πλην του θωρακισμένου αυτοκινήτου λόγω της υψηλής εγκληματικότητας, της απειλής των Ταλιμπάν και του πολέμου φατριών που επικρατεί. Εδώ αξίζει να σημειωθεί ότι το Αφγανιστάν θεωρείται μια χώρα με πολύ υψηλούς δείκτες διαφθοράς. Με βάση τον διεθνή οργανισμό Transparency International, από 180 χώρες που έχουν ελεγχθεί, το 2019 το Αφγανιστάν βρισκόταν στην 173η θέση. Σήμερα μαζί με τον πατέρα του θεωρούνται από τους πλουσιότερους ανθρώπους στο Αφγανιστάν. Έχει πάρει πτυχίο Bachelor of Arts από το Πανεπιστήμιο της Καμπούλ και έχει κάνει μεταπτυχιακό στο Business Administration στο Πανεπιστήμιο Hult του Λονδίνου.
 Ο Ajmal μπήκε στην πολιτική αρκετά ενωρίς, λίγο μετά την εφηβεία του, όταν μέσα από περίπλοκες αφγανικού τύπου διαδικασίες εξελέγη στο εμπορικό επιμελητήριο της Καμπούλ τον Νοέμβριο του 2011. Ανέλαβε επικεφαλής της Επιτροπής Μεταφορών, όπου δραστηριοποιούνται και οι οικογενειακές του επιχειρήσεις. Σύμφωνα με σχετικά δημοσιεύματα ("Afghanistan's business elite has its own election" στις 23 Nov. 2011, του Martine van Bijlert) οι εκλογές ήταν φαρσοκωμωδία, αφού ψήφιζαν και μαθητές λυκείου με ταυτότητες, ενώ υπήρξαν και διαμαρτυρίες για καλπονοθεία. Το Εμπορικό Επιμελητήριο της Καμπούλ όπως αναφέρει το δημοσίευμα λειτουργεί ως ένα κλαμπ των εκατομμυριούχων της χώρας και είναι σημαντικό γιατί υποδέχεται όλους τους ξένους επιχειρηματίες που θέλουν να επενδύσουν αλλά και έχει εικόνα των πολλών δισ. δολαρίων που εισέρχονται στη χώρα μέσω της αμερικανικής και ευρωπαϊκής βοήθειας με στόχο την ανασυγκρότησή της. Ο Ajmal Rahmani εμφανιζόταν τότε ως ιδιοκτήτης δύο εταιρειών: Της Ajmal Rahmani Construction and Road Building και της Afghan International Transport and Logistics. Η εταιρεία αυτή για κάποιο χρονικό διάστημα μπήκε στη μαύρη λίστα για παρατυπίες αλλά στη συνέχεια επανήλθε. Η πρώτη εταιρεία κατηγορήθηκε επανειλημμένα για κατασκευαστικές απάτες, κυρίως δρόμων, ωστόσο η οικογένεια Rahmani απέρριψε όλες τις κατηγορίες. Η εταιρεία Construction and Road Building που ιδρύθηκε το 2002 κατασκεύασε τον αυτοκινητόδρομο Kabul-Parwan μεταξύ 2012 και 2014. Όπως αναφέρεται σε σχετική έκθεση (Anna Larson and Noah Coburn, United States Institute Of Peace www.usip.org Special Report), ο δρόμος κατασκευάστηκε εν μέσω καταγγελιών για διαφθορά, ωστόσο η οικογένεια Rahmani υποστήριξε ότι έγινε με δικά της έξοδα για να βοηθήσει το λαό του Αφγανιστάν.
Το 2018 ο Ajmal Rahmani εξελέγη βουλευτής στην περιφέρεια της Καμπούλ. Οι εκλογές έγιναν τον Οκτώβριο του 2018 και η καταμέτρηση ολοκληρώθηκε... τον Γενάρη του 2019. Με βάση την καταμέτρηση ο Ajmal Rahmani ήταν πρώτος σε σταυρούς προτίμησης με πάνω από 12.000 ψήφους. Τον Μάιο του 2019 πραγματοποιήθηκαν εκλογές για την ανάδειξη προέδρου της Βουλής και υποψήφιος ήταν ο πατέρας του, ο επίσης Κύπριος υπήκοος Al-Haj Mir Rahman Rahmani, ο οποίος ψηφίστηκε νέος πρόεδρος του σώματος εν μέσω αμφισβήτησης. Υπήρξαν καταγγελίες για εκτεταμένη καλπονοθεία, επήλθε μάλιστα και σύρραξη στη Βουλή όπου έπεσαν γροθιές μεταξύ των δύο αντιμαχόμενων φραξιών. (Βλέπε βίντεο στο YouTube: Afghan Lawmakers Brawl As New Speaker Tries To Take Seat). Με λίγα λόγια η Κύπρος μπορεί πλέον να περηφανεύεται, μετά τον Δημήτρη Συλλούρη, ότι διαθέτει δύο Κύπριους προέδρους Κοινοβουλίων. Αν λάβουμε υπόψη και τις πολιτογραφήσεις του υπουργού Οικονομικών και του αρχηγού της Αστυνομίας της Καμποτίας, που αποκάλυψε τον Οκτώβριο του 2019 το πρακτορείο Ρόιτερ, η Κύπρος διαθέτει και δύο υπουργούς Οικονομικών και δυο αρχηγούς της Αστυνομίας.

Επιχειρήσεις

Ο Ajmal Rahmani φρόντισε αρκετά νωρίς να αναζητήσει κυπριακό διαβατήριο, αφού αρχικά είχε αποκτήσει κατοικία και στο Ντουμπάι. Την Πέμπτη 7 Αυγούστου 2014 δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα "Αλήθεια" η σχετική αναγκαία ανακοίνωση που απορρέει εκ του νόμου, με βάση την οποία κοινοποιήθηκε η πρόθεσή του να διεκδικήσει κυπριακή υπηκοότητα. Εκαλείτο μάλιστα όποιος γνώριζε κάτι εναντίον του να υποβάλει γραπτή έκθεση στον υπουργό Εσωτερικών. Ο κ. Rahmani πήρε διαβατήριο και κυπριακή υπηκοότητα στις 13 Ιουλίου 2016 μέσω του γνωστού οίκου Henleys & Partners η οποία τον έφερε στην Κύπρο. Ο Ajmal Rahmani, μέχρι τότε κάτοικος Hills Fourth στο Ντουμπάι, δήλωσε για τις ανάγκες έκδοσης του κυπριακού διαβατηρίου ως τόπο διαμονής τη συνοικία Άμμος του Καμπούρη στην Αγία Νάπα, όπου αγόρασε πολυτελή εξοχική κατοικία. Υπενθυμίζουμε ότι μέσω της ίδιας διαδικασίας η Henleys & Partners στις 23 Σεπτεμβρίου 2015 αγόρασε έπαυλη ύψους 5 εκατ. ευρώ και στον φυγόδικο Μαλαισιανό Τζο Λόου στην ίδια συνοικία της Αγίας Νάπας. Η διαδρομή των χρημάτων της αγοράς του κ. Ajmal Rahmani ξεκίνησε από γερμανική τράπεζα με πρώτη ενδιάμεσο βελγική τράπεζα. Στην Κύπρο τα χρήματα για την αγορά της έπαυλης ύψους 2.350.000 ευρώ έφτασαν μέσω της τράπεζας της Βαλέτας με έδρα τη Μάλτα.
Στις 15 Ιανουαρίου 2019 ο Ajmal Rahmani ίδρυσε την εταιρεία Pyramaxia Limited με έδρα τη Λευκωσία έχοντας ο ίδιος τη θέση του διευθυντή. Η εταιρεία αυτή εμφανίζεται ως ιδιοκτήτρια πολλών ακινήτων στη χώρα μας. Ο Rahmani είναι επίσης βασικός μέτοχος και διευθυντής της αυστριακής εταιρείας Ocean Holding GmbH με έδρα τη Βιέννη. Αντικείμενο της δραστηριότητας της εταιρείας αυτής είναι η απόκτηση, ιδιοκτησία, διαχείριση, πραγματοποίηση επενδύσεων σε ακίνητα. Γενικά ο κ. Rahmani είναι πρόεδρος και εκτελεστικός διευθυντής του Rahmani Group που δραστηριοποιείται στους τομείς της ενέργειας, του real estate, των υποδομών, των οικονομικών υπηρεσιών στο Αφγανιστάν, στο Ντουμπάι, στο Πακιστάν, στο Χονγκ Κονγκ, στην Κύπρο, την Ολλανδία, τη Γερμανία και την Αυστρία.
Ο θείος του
Θείος του Ajmal Rahmani και αδελφός του πατέρα του είναι ο απόστρατος πλέον στρατηγός Abdul Wahid Rahman Baba Jan. Στο Αφγανιστάν είναι γνωστός ως "General Babajan", και ήταν μέλος της φατρίας Parcham του Δημοκρατικού Κόμματος του Αφγανιστάν κατά τη διάρκεια της προεδρίας του Dr. Najibullah. Προήχθη σε στρατηγό και ανέλαβε τη φρουρά της Καμπούλ κατά τη διάρκεια της προεδρίας Najibullah μέχρι που συνενώθηκε με τα στρατεύματα του Ahmed Shah Massoud. Κάποιες μονάδες στρατού υπό την ηγεσία του φέρεται να έχουν εμπλοκή στις σφαγές στην Afshar το 1993. Μετά την ήττα των Μουτζαχεντίν - Ταλιμπάν ο στρατηγός συμμάχησε πλήρως με τους Αμερικανούς και το ΝΑΤΟ. Ο ανεψιός του κατηγορήθηκε τότε για διαφθορά. Συγκεκριμένα ότι πλήρωνε 20.000 τον μήνα Αμερικανούς για να κλείνει στρατιωτικά συμβόλαια εκ μέρους του στρατηγού. Ο ίδιος ο Μπαπατζάν δήλωσε αργότερα ότι δεν είχε καμιά σχέση με τις δοσοληψίες των συγγενών του. (Πηγή: Who is Who in Afganistan- afghan-bios.info).
Ο Ajmal Rahmani έχει πάντως πολύ στενές σχέσεις και επαφές με Αμερικανούς στρατιωτικούς αξιωματούχους. Σε ανάρτησή του στο facebook στις 17 Σεπτεμβρίου 2018 παρουσιάζει με φωτογραφικό υλικό συνάντησή του με υψηλόβαθμους στρατιωτικούς στην επαρχία Parwan. Μεταξύ αυτών ο στρατηγός Austin S. Miller (διοικητής των ΝΑΤΟϊκών και αμερικανικών στρατευμάτων στο Αφγανιστάν), ο πρέσβης του ΝΑΤΟ στο Αφγανιστάν Cornelius Zimmermann καθώς και ο υποδιοικητής του ΝΑΤΟ στην περιοχή, αντιστράτηγος Richard J. Cripwell Miller και πολλοί άλλοι.
Φλασάκι
Ο φιλάνθρωπος Only Haji Ajmal Rahmani
Ο Ajmal Rahmani είναι επικεφαλής του Rahmani Foundation, ένα ίδρυμα το οποίο επιδίδεται σε φιλανθρωπίες. Πρόσφατα λόγω και της πανδημίας, εξαιτίας της οποίας η χώρα θρήνησε 1.250 νεκρούς, μοίρασε 50.000 μάσκες για προστασία από τον κορωνοϊό. Το 2020 το ίδρυμα αυτό έχει αναλάβει ως ο κύριος σπόνσορας του αφγανικού πρωταθλήματος ποδοσφαίρου.

Στις 8 Αυγούστου 2020 στην ιστοσελίδα φίλων και θαυμαστών του κ. Rahmani με όνομα "Only Haji Ajmal Rahmani" καταγράφηκε διάψευση μιας περίεργης φημολογίας που κυκλοφορεί στην Καμπούλ. Μεταφέρουμε ακριβώς τη δήλωση φίλου του κ. Rahmani με τίτλο "Απορρίπτοντας μια φήμη":

"Στις σελίδες των κοινωνικών δικτύων υπάρχει μια φήμη που όλο και περισσότερο εξαπλώνεται και κυκλοφορεί, η οποία αναφέρει ότι έγινε επίθεση στο σπίτι του Haji Ajmal Rahmani, του αξιότιμου εκπροσώπου των πολιτών της Καμπούλ. Σύμφωνα με τη φήμη αυτή ο Haji Ajmal Rahmani τραυματίστηκε. Πρόκειται περί ψευδούς είδησης και εγώ ως ένας από τους ανθρώπους που βρίσκονται κοντά του απορρίπτω εντελώς αυτό το ψέμα. Αναφέρω δε στους έντιμους πολίτες του Αφγανιστάν ότι ο νεαρότερος πολιτικός μας είναι πλήρως υγιής. Μην λαμβάνετε υπόψη ψευδείς φημολογίες". Μετά τη διάψευση αυτή, στα ανώτατα κυβερνητικά κλιμάκια της Λευκωσίας είναι διάχυτο ένα αίσθημα ανακούφισης.

#Διαβατηρια #CyprusPassports 

Μηδέν στρατεύματα, μηδέν εγγυήσεις, μηδέν εις το πηλικον

Ο πρόεδρος του ΔΗΚΟ Νικόλας Παπαδόπουλος δικαιολόγησε την επιλογή του κ. Νίκου Χριστοδουλίδη ως υποψήφιου του κόμματός του στις προεδρικές εκλογές του 2023, δίνοντας έμφαση σε ένα επιχείρημα: «Ο Νίκος Χριστοδουλίδης στο Κραν Μοντανά επέμενε (μαζί με τον Νίκο Κοτζιά) σε μηδέν στρατεύματα και μηδέν εγγυήσεις».

Τι πρακτικά σημαίνει αυτή η δήλωση του κ. Παπαδόπουλου και ποιο πολιτικό περιτύλιγμα επιχειρεί να προσδώσει στον κ. Χριστοδουλίδη, ο οποίος από την περασμένη Κυριακή αποτελεί τον εκλεκτό του ΔΗΚΟ;

* Το ΔΗΚΟ προσεγγίζει τη λύση του Κυπριακού με βάση τη θέση αυτή. Για να συμφωνήσει σε λύση, θέλει να τερματισθούν οι εγγυήσεις του 1960 και να φύγει και ο τελευταίος Τούρκος στρατιώτης από την Κύπρο.

* Το ΔΗΚΟ υποστηρίζει τον κ. Χριστοδουλίδη διότι ο κ. Νικόλας Παπαδόπουλος είναι πεπεισμένος ότι αυτές είναι και οι θέσεις στο Κυπριακό του υποψηφίου που επέλεξε.

Η πραγματικότητα 

Στην πράξη βέβαια η δήλωση του κ. Νικόλα Παπαδόπουλου δεν έχει κανένα αντίκρυσμα. Ως θέμα συζήτησης, κανένας Κύπριος πολίτης δεν θέλει εγγυήσεις και στρατεύματα στην Κύπρο, οπότε η εκ του περισσού επίδειξη πατριωτισμού μας προσβάλλει. Το ζητούμενο εδώ δεν είναι τι θέλουμε, αλλά τι προκύπτει από τις μακροχρόνιες διαπραγμάτευσεις στο Κυπριακό, και αυτό αφορά ακόμα και τους προκατόχους του κ. Παπαδόπολου στην ηγεσία του ΔΗΚΟ και της κυβέρνησης.

* Ο πρόεδρος του ΔΗΚΟ Σπύρος Κυπριανού από το 1979 έως και το 1988 συζήτησε το Κυπριακό με τους κυρίους Κουεγιάρ και Βαλντχαιμ, αλλά ουδέποτε έθεσε θέμα μηδέν στρατευμάτων σε διαπραγματεύσεις. Πώς, εξάλλου, μπορούσε να το κάνει από τη στιγμή που στο τραπέζι των διαπραγματεύσεων δεν τέθηκε ποτέ θέμα κατάργησης των εγγυήσεων του 1960;

* Ο πρόεδρος του ΔΗΚΟ Τάσσος Παπαδόπουλος, επίσης ουδέποτε έθεσε θέμα μηδενικών στρατευμάτων ενώπιον του Κόφι Ανάν. Στο Σχέδιο Ανάν που διαπραγματεύτηκε, έθεσε θέμα σταδιακής μείωσης στρατευμάτων. Δεν άγγιξε επίσης το θέμα των εγγυήσεων, αλλά το άφησε να συζητηθεί σε ευθετότερο χρόνο.

Η δυνατότητα

Ο μόνος Κύπριος ηγέτης που είχε ενώπιόν του τη δυνατότητα για μηδέν εγγυήσεις και μηδέν στρατεύματα ήταν ο Πρόεδρος Μακάριος το 1956, προφανώς γιατί η Τουρκία ήταν τότε απούσα από την Κύπρο. Το 1956 είχε συμφωνήσει τα πάντα με τον κυβερνήτη Τζον Χάρτιγκ για παροχή αυτοκυβέρνησης στην Κύπρο και χρονοδιάγραμμα για ανεξαρτησία, χωρίς καμιά εμπλοκή της Τουρκίας. Με τους Τ/Κ να συμμετέχουν στην κυβέρνηση με έναν υπουργό θρησκευτικών υποθέσεων. Τότε ο μακαριότατος κυριολεκτικά κλότσησε την καρδάρα με το γάλα, δίνοντας την ευκαιρία στον Ντενκτάς να βγάλει την ΤΜΤ έξω, να αρχίσει να σκοτώνει Ε/Κ και να εμπεδώνει τον διαχωρισμό. Διευκολύνοντας τους Βρετανούς να τον εκβιάσουν με λύση δύο κρατών και να τον αναγκάσουν να πάει στο Λονδίνο για να υπογράψει λύση Ανεξαρτησίας στη λογική ενός δικοινοτικού κράτους. Υπό τις συνθήκες που δημιούργησε η αβάστακτη ξεροκεφαλιά του Μακαρίου, δεν ήταν κακή η λύση Ανεξαρτησίας.

Ο δεύτερος Κύπριος ηγέτης που είχε καλές δυνατότητες να συζητήσει και να πετύχει μηδέν εγγυήσεις και μηδέν στρατεύματα, παρά τα τετελεσμένα των Δικοινοτικών Ταραχών της περίοδου 1963/64 και κυρίως της εισβολής του 1974, ήταν ο κ. Νίκος Αναστασιάδης στο Κραν Μοντανά. Το πλαίσιο Γκουτέρες προνοούσε και τις δύο αυτές πτυχές. Μπορούσαμε, αν υπήρχε μια σοβαρή διάθεση για διαπραγμάτευση, να επιτευχθούν και οι δύο αυτοί στόχοι. Επρονοείτο κατάργηση των εγγυήσεων μέσα από τη Συνθήκη Εγκαθίδρυσης της λύσης υπό την εποπτεία του ΟΗΕ. Από την άλλη, είχε συμφωνηθεί να αποχωρήσει σε μικρό χρονικό διάστημα σχεδόν το σύνολο του τουρκικού στρατού, και αυτό που απέμενε προς συζήτηση ήταν πότε θα αποχωρούσαν οριστικά οι 650 Τούρκοι στρατιώτες της ΤΟΥΡΔΥΚ και οι 950 της ΕΛΔΥΚ. Στ’ αλήθεια, ποιος σοβαρός πολιτικός θα μπορούσε να εγείρει θέμα 650 στρατιωτών για τη λύση, όταν εξαιτίας της μη λύσης παραμένουν στην Κύπρο 40.000 Τούρκοι στρατιώτες, χάνεται η Μόρφου και το Βαρώσι και παραβιάζεται η κυπριακή ΑΟΖ; Ο Νίκος Αναστασιάδης πήγε στο Κραν Μοντανά έχοντας καλές προοπτικές να επιστρέψει ως ο μεγαλύτερος ηγέτης που ανέδειξε η Κύπρος. Επέστρεψε ως φρικτή καρικατούρα του Μακαρίου, του Σπύρου και του Τάσσου.

Η διαπραγμάτευση

Όταν κάποιος έχει ένα πρόβλημα το οποίο θέλει να λύσει, καταφεύγει είτε σε πόλεμο για να ανατρέψει την κατάσταση υπέρ του, αν έχει τη δύναμη, είτε σε διαπραγμάτευση σε μια προσπάθεια με συναίνεση να βελτιώσει τα πράγματα.

Η ε/κ πλευρά αποφάσισε από το 1974 να μπει σε μια διαπραγμάτευση με στόχο την επανένωση της χώρας μας. Σε αυτή τη διαπραγμάτευση είναι λογικό η κάθε πλευρά να μπαίνει με μαξιμαλιστικές θέσεις σε μια προσπάθεια να κερδίσει ό,τι μπορεί περισσότερο. Αν θέλει βέβαια να εξευρεθεί λύση, σίγουρα έχει στη διάθεσή της και δεύτερη και τρίτη γραμμή διαπραγμάτευσης, αναλόγως πάντα και των υποχωρήσεων της άλλης πλευράς. Σε αυτή τη διαπραγμάτευση, η ε/κ πλευρά ήξερε ότι θα δώσει και θα πάρει. Ήξερε ότι θα κερδίσει και θα χάσει.

Προπαγάνδα

Αν κάποιος μπαίνει σε διαπραγμάτευση χωρίς να το θέλει αλλά γιατί είναι υποχρεωμένος να μπει, τότε εμμένει από την αρχή μέχρι το τέλος στις αρχικές του θέσεις. Τις οποίες, για να πείσει κυρίως την εσωτερική κοινή γνώμη, βαφτίζει πατριωτικές, θέσεις αρχών, ως θέσεις ακόμα συνάδουσες με το διεθνές δίκαιο και τις παγκόσμιες αξίες. Την ίδια στιγμή κρύβει σημαντικά γεγονότα από τον λαό που θα τον βοηθούσαν να αποδεκτεί έναν συμβιβασμό, επιλέγοντας τη γνωστή πρακτική που παραπέμπει σε προπαγάνδα.

Το αφήγημα γίνεται πιο εύπεπτο και η προπαγάνδα πιο αποτελεσματική κάθε φορά που κάποιοι Τούρκοι και Τ/Κ πολιτικοί (μετά από ένα νέο αδιέξοδο στο Κυπριακό) ανεβάζουν τους τόνους διατυπώνοντας νέες αξιώσεις και εμπεδώνοντας νέα τετελεσμένα. Ανεξαρτήτως τι κάνουν οι Τούρκοι, οι ευθύνες των οποίων στην Κύπρο μετά το 1974 είναι εγκληματικές, ως Ε/Κ οφείλουμε να δούμε με περισσότερη προσοχή τα του οίκου μας. Κι αυτό γιατί κάθε φορά που πήγαμε σε διαπραγματεύσεις με σοβαρότητα, η Τουρκία τα χρειάστηκε και αναγκάστηκε να συζητήσει. Το 2004 αποδέκτηκε τη λύση Διζωνικής, το 2017 έβαλε στο τραπέζι την κατάργηση των εγγυήσεων.

Πολλοί Ε/Κ πολιτικοί, δυστυχώς, δεν είναι έτοιμοι για έναν συμβιβασμό. Προτιμούν να πορεύονται με μισές αλήθειες και ερωτήματα του στυλ τι ήθελε η Τουρκία και εισέβαλε το 1974 στην Κύπρο, επιλέγουν να πωλούν στον λαό τη θεωρία ότι όλος ο κόσμος βρίσκεται στο πλευρό των Τούρκων και συνωμοτεί κατά της χώρας μας γιατί κοιτάζει το συμφέρον του. Όπότε, η δική μας μοίρα, η δική μας ιστορία, επιτάσσει να φυλάμε Θερμοπύλες.

Στην Κύπρο, οι 140.000 πρόσφυγες και η συντριπτική πλειοψηφία των μη προσφύγων τάχθηκαν να φυλάνε Θερμοπύλες. Μερικές εκατοντάδες πολιτικοί και επιχειρηματίες γης κατάφεραν να μετατρέψουν την ελεύθερη Κύπρο σε λάφυρο ενός πολέμου που χάσαμε. Οι επιχειρηματίες, αφού οι πρόσφυγες έχασαν τις περιουσίες τους, είδαν τη γη στις ελεύθερες περιοχές να δεκαπλασιάζει την αξία της. Οι πολιτικοί έκαναν λόγο για οικονομικό θαύμα και επιδόθηκαν σε προγράμματα προσέλκυσης επενδύσεων, με επενδυτές αρχικά τύπου Μιλόσεβιτς. Η συνέχεια δόθηκε διά της πρόσκλησης Ρώσων και Κινέζων ολιγαρχών, προσφέροντας αυτό που on camera εκστόμισε ο Δημήτρης Συλλούρης. Full Support σε άτομα που κατάκλεψαν τις χώρες τους, είναι κυνηγημένοι από την Ιντερπολ, αλλά βρήκαν στη φιλόξενη Κύπρο, because this is Cyprus, τον κατάλληλο χώρο να ξεπλύνουν τα χρήματά τους. Ίσως να μην είναι υπερβολικό αν πούμε ότι σήμερα η Κύπρος διαθέτει πολιτικούς από τους πλουσιότερους στον κόσμο. Αυτό ίσως εξηγεί σε κάποιο βαθμό γιατί η μη λύση του Κυπριακού προάγει τη διαφθορά κάποιων πολιτικών στη χώρα μας.

Ο Νικόλας

Ο πρόεδρος του ΔΗΚΟ κ. Νικόλας Παπαδόπουλος, παρά το ότι είναι νεαρός σε ηλικία, επιμένει να εμφανίζεται ως ένας πολιτικός που κλωνοποιήθηκε από το παρελθόν. Σε σημείο που προκαλεί θλίψη σε κάθε σκεπτόμενο Κύπριο που τον παρακολουθεί. Αποφάσισε, μάλιστα, να συμπαρασύρει σε αυτή τη λογική και τον νεαρότερο του κ. Νίκο Χριστοδουλίδη. Σε συνέντευξή του την Πέμπτη στην εκπομπή του Ανδρέα Κιμίτρη στο ΡΙΚ, ο κ. Παπαδόπουλος, πέρα από το σλόγκαν «μηδέν στρατεύματα, μηδέν εγγυήσεις», μας εξήγησε ότι ο κ. Χριστοδουλίδης δεν αποδέχεται ούτε το πλαίσιο Γκουτέρες όπως αυτό κατατέθηκε στο Κραν Μοντανά, δηλαδή δεν αποδέχεται ούτε την πολιτική ισότητα σε ένα ομοσπονδιακό κράτος. Δεν μας είπε βέβαια ότι με αυτές τις θέσεις στην ουσία αποδεχόμαστε το status quo στην Κύπρο που επιβλήθηκε και λειτουργεί υπέρ της Τουρκίας και ότι η μοναδική του κατάληξη πλέον είναι η λύση δύο κρατών στη χώρα μας. Απεναντίας, μας εξήγησε ότι αν ο κ. Χριστοδουλίδης εκλεγεί, θα συνεχίσει αυτό που ξεκίνησε ως ΥΠΕΞ, δηλαδή να επιβάλει μέσω της ΕΕ κυρώσεις στην Τουρκία μέχρι να καμφθεί και να υποχωρήσει στο Κυπριακό. Ως γνωστόν, την πολιτική αυτή υιοθέτησε ο κ. Χριστοδουλίδης για τέσσερα χρόνια ως υπουργός Εξωτερικών, χωρίς να πετύχει κάποιες κυρώσεις κατά της Τουρκίας, με μόνο αποτέλεσμα να χάσουμε και το Βαρώσι. Με λίγα λόγια, ο κ. Παπαδόπουλος παρουσίασε τον κ. Χριστοδουλίδη ως τον αυθεντικό διάδοχο του Σπύρου Κυπριανού και του Τάσσου Παπαδόπουλου, ο οποίος αν εκλεγεί θα επιμένει στην πολιτική της πρόταξης κάποιων αρχών και αξιών και όχι σε έναν δημιουργικό διάλογο.

Φευ! Ο κ. Παπαδόπουλος, αντί να ονειρευτεί το μέλλον, αντί να αναγνωρίσει ότι αυτό που απομένει στην Κύπρο είναι να ακολουθήσει τον ευρωπαϊκό δρόμο επίλυσης προβλημάτων, περισσότερο φαίνεται να θέλει να εκπροσωπεί το χρεοκοπημένο πολιτικό και οικονομικό κατεστημένο αυτής της χώρας. Στο οποίο συμπεριλαμβάνει και τον κ. Νίκο Χριστοδουλίδη.