Λύση του Κυπριακού μέσα από το μνημόνιο

Η εξυγίανση της Τράπεζας Κύπρου και η πρώτη θετική αποτίμηση της τρόικας για την εφαρμογή του μνημονίου σαφέστατα και αλλάζουν το βαρύ κλίμα που επικράτησε μετά τις δραματικές αποφάσεις των Γιούρογκρουπ του Μαρτίου. Ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας, με επιμονή και υπομονή και κυρίως με τη συνδρομή του διοικητή της Κεντρικής Τράπεζας Πανίκου Δημητριάδη, του υπουργού Οικονομικών Χάρη Γεωργιάδη και μιας πλειάδας τεχνοκρατών, κατάφερε να επαναφέρει τα πράγματα σε διαχειρίσιμη κατάσταση. Χωρίς να υποστηρίζει κανείς ότι έχουμε περάσει τον κάβο, η κυβέρνηση είναι σε θέση να ασχοληθεί πλέον σοβαρά και με το Κυπριακό, όπως ήδη έχει προαναγγείλει ο κ. Πρόεδρος, θέτοντας τον Σεπτέμβριο ως μήνα προετοιμασίας και τον Οκτώβριο ως τον μήνα επανέναρξης ενός νέου γύρου συνομιλιών. Αν όλες οι πλευρές αποκρυπτογραφήσουν το νέο σκηνικό, τα πράγματα σίγουρα θα κυλήσουν ευκολότερα.

Αλλαγή σκηνικού

Σε τι διαφέρει το σημερινό σκηνικό από το αντίστοιχό του την περίοδο του 2004; Η Κυπριακή Δημοκρατία βρίσκεται υπό καθεστώς μνημονίου, με την τρόικα να έχει τον πρώτο και τον τελευταίο λόγο στη διαχείριση της οικονομίας της χώρας. Σε ό,τι αφορά τους Τουρκοκύπριους, τα πράγματα έχουν επίσης αλλάξει. Το 2004 διαβίωναν υπό ένα καθεστώς απλόχερης, σχεδόν προπαγανδιστικής, επιδότησης από την Άγκυρα, σε μια προσπάθεια να πλησιάσουν το βιοτικό επίπεδο των Ε/Κ. Σήμερα η κυβέρνηση Ερντογάν έχει θέσει το βόρειο υποτελές της κρατίδιο υπό καθεστώς ενός ιδιότυπου τουρκικού μνημονίου, με πάγωμα μισθών στο δημόσιο, προκαλώντας εκνευρισμό και δυσφορία, στάση που αντικατοπτρίστηκε και στις πρόσφατες εκλογές.

Με λίγα λόγια, οι δύο κοινότητες είναι σήμερα υποχρεωμένες να αναζητήσουν δημιουργικά τη λύση μέσα από ένα καθεστώς λιτότητας. Με τα δύο μνημόνια ένθεν και ένθεν να δημιουργούν νέα δεδομένα και υποχρεωτικά να λειτουργούν ως καταλύτες και κυρίως ως φορέας εξορθολογισμού στη λύση του Κυπριακού. Αν επικρατήσει αυτή η λογική, αν ο στείρος εθνικισμός και οι φοβίες μας αντικατασταθούν από τον ορθολογισμό που επιτάσσουν τα νέα οικονομικά δεδομένα, αυτή η εξέλιξη δεν είναι κατ’ ανάγκη κακή, ούτε για τους Ε/Κ ούτε για τους Τ/Κ. Για πολλούς λόγους:

* Το ισχυρό μνημόνιο που δεσμεύει τους Ε/Κ θα τους υποχρεώσει να εγκύψουν πιο σοβαρά στο θέμα της λειτουργικότητας της ομοσπονδίας. Με βάση το σχέδιο Ανάν και εν μέσω μιας νεόπλουτης λογικής, κάποιοι έκαναν λόγο για 60.000 καλοπληρωμένους ομοσπονδιακούς δημόσιους υπαλλήλους. Σήμερα αυτοί οι αριθμοί ηχούν γελοίοι, όταν και στις δύο κοινότητες πρέπει να αφυπηρετήσουν χιλιάδες υπάλληλοι για να μην βουλιάξουν τα δημόσια οικονομικά. Το ζητούμενο εν ολίγοις σήμερα είναι μια μικρή και συμπαγής ομοσπονδιακή πολιτεία, η οποία μέσα από τις αρχές της επικουρικότητας και της αναλογικότητας θα βοηθήσει τις δύο κοινότητες να αναπτυχθούν όσο το δυνατόν πιο αυτόνομα και δημιουργικά.

* Το 2004 όλοι έκαναν λόγο για εισροή δισεκατομμυρίων υπό μορφή προσφορών από την ΕΕ και άλλους δωρητές για ανακατασκευή πόλεων και συντήρηση περιουσιών. Σήμερα, εν μέσω λιτότητας, χρειαζόμαστε ένα ευέλικτο κράτος το οποίο θα κινηθεί εντός της ΕΕ για άντληση κεφαλαίων -μέσα από διαδικασίες μόχλευσης- από την Ευρωπαϊκή Τράπεζα Αναπτύξεως, ιδιωτικές συμφωνίες BOT και αντιπαροχές. Από τους δωρητές ίσως να αναμένουμε μερικές εκατοντάδες εκατομμύρια που σαφέστατα δεν αρκούν.

* Το 2010 στις διαπραγματεύσεις Χριστόφια - Ταλάτ έκλεισε το κεφάλαιο οικονομία, στο οποίο γινόταν λόγος για μια κεντρική τράπεζα και κάποια προσωρινά υποκαταστήματα στις δύο κοινότητες. Σήμερα το κεφάλαιο αυτό θα πρέπει να ιδωθεί μέσα από τη θέσπιση και λειτουργία του ESM και την υπαγωγή όλων των ευρωπαϊκών τραπεζών σε απευθείας επιτήρηση από τη Φρανκφούρτη.

* Το μνημόνιο και οι απαραβίαστες δεσμεύσεις που έχει αναλάβει κυρίως η Κυπριακή Δημοκρατία θα υποχρεώσουν τη διαπραγματευτική ομάδα των Ηνωμένων Εθνών να κινηθεί έξω από την παλιομοδίτικη λογική του power game στο Κυπριακό. Η περιφερειακή ισχύς της Τουρκίας σήμερα δεν μπορεί να επιβληθεί επί μιας χώρας της ευρωζώνης διά μέσου παράλογων απαιτήσεων εκτός κοινοτικού κεκτημένου, ούτε και βεβαίως η αναγνωρισμένη διεθνώς θέση της Κυπριακής Δημοκρατίας μπορεί να στερήσει από τους Τουρκοκύπριους το δικαίωμα για πολιτική ισότητα. Η ΕΕ από την πλευρά της δεν μπορεί να διατυπώνει τη θέση του 2004 ότι "οτιδήποτε αποφασίσουν οι δύο κοινότητες θα ενσωματωθεί στο κοινοτικό κεκτημένο" αφού σήμερα το κοινοτικό κεκτημένο επιβάλλεται στην Κύπρο, έχει όνομα, διατάξεις και υποχρεώσεις, και κυρίως μετριέται σε δισεκατομμύρια. Με λίγα λόγια, η πλήρης και ολοκληρωτική ενσωμάτωση της Κύπρου μέσω ενός σκληρού μνημονίου στην ευρωζώνη θα εξαναγκάσει την ΕΕ να μην παριστάνει τον απλό παρατηρητή στο Κυπριακό, απεναντίας, θα την υποχρεώσει να εμπλακεί ενεργά και αποφασιστικά στην επίλυσή του. Την ίδια στιγμή θα αναγκάσει τα Ηνωμένα Έθνη να μπουν σοβαρά στη λογική μιας ευρωπαϊκής λύσης, συναντώντας ίσως για πρώτη φορά τις πραγματικές ανάγκες των Τουρκοκυπρίων και όχι τα γεωπολιτικά συμφέροντα της Τουρκίας.

Η ανάπτυξη

Η λέξη κλειδί σήμερα και για τις δύο κοινότητες, πέρα από τον εξορθολογισμό των διαδικασιών της λύσης του Κυπριακού, είναι η ανάπτυξη. Και οι δύο κοινότητες έχουν πιάσει οικονομικά πάτο, οπότε είναι ίσως ευκολότερο να υπάρξει συναίνεση και συνέργειες για έξοδο από την κρίση. Η λύση αποτελεί την ασφαλέστερη οδό για έξοδο από τα μνημόνια. Πώς μπορεί αυτό να επιτευχθεί;

* Η επιστροφή και ανοικοδόμηση του Βαρωσιού και της Μόρφου, καθώς και η ανάγκη κατασκευής νέων συνοικισμών για όλους τους Τουρκοκυπρίους που θα μετακινηθούν βορειότερα, θα επαναφέρει την οικοδομική βιομηχανία ως μια από τις ατμομηχανές της κυπριακής οικονομίας.

* Η ενιαιοποίηση της αγοράς με την προσθήκη σε αυτή 250.000 Τουρκοκυπρίων ανεβάζει τον αριθμό των καταναλωτών στο ένα εκατομμύριο προς όφελος όλων των κυπριακών επιχειρήσεων.

* Η λύση του Κυπριακού ανοίγει την αγορά των 80 εκατ. κατοίκων της Τουρκίας στους Κύπριους επιχειρηματίες, ενώ πολλοί Τούρκοι μεγιστάνες (όπως έγινε στην περίπτωση των Ρώσων) ίσως να προτιμήσουν να έχουν τη βάση τους σε μια ευρωπαϊκή χώρα.

* Η σταθερότητα και η ασφάλεια που θα προκύψουν από μια λύση θα προσελκύσουν σοβαρές επενδύσεις και θα δώσουν νέο σημαντικό έναυσμα στην αύξηση του τουρισμού.

* Τέλος, η λύση θα αναδείξει την Κύπρο ως το μοναδικό κράτος στην περιοχή με μηδενικά προβλήματα με τους γείτονές του στην Ανατολική Μεσόγειο, μετατρέποντάς την ευκολότερα σε ενεργειακό κέντρο για πώληση LNG και ακόμα σε χαπ για μεταφορά φυσικού αερίου μέσω συστήματος αγωγών με προορισμούς την Ελλάδα και την Τουρκία.

Η Προοπτική

Με λίγα λόγια, οι προοπτικές που δημιουργούνται από την επίλυση του Κυπριακού σήμερα σε σχέση με το 2004 είναι κάτι παραπάνω από ορατές. Τότε εμείς οι Ε/Κ, μέσα από την ψευδαίσθηση ενός ισχυρού μοντέλου ανάπτυξης, γίναμε υποχείριοι των φόβων μας και της προπαγάνδας κάποιων πολιτικών. Σήμερα έχω την εντύπωση ότι είμαστε πολύ πιο υποψιασμένοι και πολύ πιο σοφοί για να ξανακάνουμε το ίδιο λάθος.

Ύμνος στον Κύπριο απατεώνα

Στη χώρα μας υπάρχει κράτος δικαίου. Για παράδειγμα, άμα είσαι κανένας θρασύς κακομοίρης της σειράς και τολμήσεις να μπεις σε φούρνο Ζορπά αδειάζοντας το ταμείο, η αστυνομία στήνει ειδικές βάρδιες - καραούλια έξω από τα καταστήματα, μεταμφιέζει αστυνομικούς σε ψωμάδες και τοποθετεί επί εικοσιτετραώρου βάσεως κάμερες για να συλληφθεί ο ληστής. Αν είσαι πάλιν κανένας αλαζών κακομάζαλος που δεν έχεις να φας και εισβάλεις σε κανένα περίπτερο, πάντα με στόχο το ταμείο, δεν έχεις σωτηρία. Αργά ή γρήγορα η αστυνομία και η Νομική υπηρεσία θα σε μπαγλαρώσουν -και καλά κάνουν- και θα βρεθείς στις Κεντρικές να κάνεις έν-δυο-κάτω με βάση το πρόγραμμα γυμναστικής του κυρίου Τρυφωνίδη. Εκεί βέβαια μέχρι να βγεις θα έχεις την ευκαιρία για ανώτερες σπουδές στην τέχνη της κλεπτικής, αφού θα ειδικευθείς στα σκληρά, στους εμπρησμούς και στα κτυπήματα κατά παραγγελία. Αλλά και πάλιν δεν πρέπει να ανησυχούμε. Τους τύπους αυτούς, έτσι και επισημανθούν, όσο αναβαθμισμένες σπουδές κι αν έχουν, η αστυνομία κάποια στιγμή θα τους μπαγλαρώσει και πάλιν. Είπαμε, στη χώρα μας υπάρχει Σύνταγμα και κράτος δικαίου.

Βέβαια, εάν είσαι ένας καθώς πρέπει κύριος, φοράς δηλαδή γραβάτα, ακριβό σακάκι σε φίνο ράφτη στο Λονδίνο, κυκλοφορείς με ακριβό αυτοκίνητο με 4 φουγάρα και είσαι πολιτικός, τραπεζίτης, λογιστής, δικηγόρος ή ντιβέλοπερ δεν έχεις κανένα πρόβλημα. Μπορείς να λες όσα ψέματα θέλεις, μπορείς να κλέβεις όσο θέλεις, μπορείς να δηλώνεις ό,τι θέλεις και μπορείς να κτίζεις πάνω σε οικόπεδα που ο συντελεστής δόμησής τους αλλάζει ανάλογα με το τι έχει στον νου του ο αρχιτέκτονάς σου. Εσύ, κύριε μου, δεν έχεις κανένα πρόβλημα. Είσαι ελίτ με βούλα.

Γι’ αυτό μην ανησυχείς αν παρ’ ελπίδα κάποιοι αδαείς και ελαφριοί τολμήσουν να σε κατηγορήσουν. Δεν θυμάσαι, μέγα Κύπριε στυλοβάτη αυτού του τόπου;

·        Το 1999 κατέκλεψες 100.000 Κύπριους στο χρηματιστήριο. Πουλούσες χαρτάκια. Αγόραζες και πωλούσες σε κλειστές περιόδους, στοίβαζες σε τράπεζες εκατομμύρια, αγόραζες χωράφια, έβγαζες μαύρα χρήματα στο εξωτερικό. Θυμάσαι μεγαλεία; Έπαθες τίποτε; Και βέβαια όχι. Οι φάκελοι με τις καταγγελίες εναντίον σου στοιβάχτηκαν στη Νομική υπηρεσία. Ο τότε γενικός εισαγγελέας, επειδή προφανώς εκτίμησε τη συνεισφορά σου στον τόπο, τους πέταξε στον κάλαθο των αχρήστων και οι δικαστές μας σε δικαίωσαν.

·        Έμεινες τότε με εκατομμύρια αλώβητος και τα ’βαλες στις τράπεζες για να παίρνεις τόκο 6-7% ή αγόρασες γη. Μας πήραν μετά είδηση και οι Ρώσοι και άρχισαν να κουβαλούν κι αυτοί βρόμικα δισεκατομμύρια με τον ίδιο τόκο, με μπροστάντζες κάτι μεγαλοδικηγόρους. Πώς όμως ο καλός σου συνεταίρος τραπεζίτης θα σου πλήρωνε τον τόκο; Άρχισε να δίνει δάνεια σε μας τους έξυπνους με μεγαλύτερο τόκο. Και δώσε κάρτες για διακοπές και αυτοκίνητα και σπίτια με τρελά επιτόκια, φόρτωσε τον Κύπριο με τον υψηλότερο δανεισμό ανά νοικοκυριό στον κόσμο. Άρχισαν να ανεβαίνουν οι τιμές των ακινήτων σε σημείο που για να αγοράσεις ένα δυάρι ήθελες 300.000 ευρώ. Είχες μάλιστα τόση προσφορά χρήματος, που άρχισες να επεκτείνεσαι στην Ελλάδα, τη Ρωσία, τη Ρουμανία, την Ουκρανία, τη Μολδαβία. Εξάλλου δικά σου ήταν τα λεφτά; Οι μίζες όμως; Ξέρεις εσύ!

·        Το σωτήριο έτος 2008 άρχισες να σκέφτεσαι αρνητικά, αλλά αναθάρρησες ότι το πάρτι δεν τέλειωσε. Βγήκε στην εξουσία ο λαοπρόβλητος αριστερός, ο οποίος φρόντισε να σου συνεχίσει τον σεφτέ. Ένα δισ. τον χρόνο δανειζόταν η κυβέρνηση πλέον για κοινωνικές παροχές. Κατάφερε μέσα σε 4 χρόνια να διπλασιάσει το δημόσιο χρέος, με την έγκριση του προϋπολογισμού από τη λαοπρόβλητη Βουλή μας, πληρώνοντας αβέρτα τόκους σε σένα τον μεγάλο.

·        Βέβαια θα πρέπει να παραδεχτείς ότι από το 2010, όταν άρχισε να πλακώνει η κρίση, άρχισες να ψυχανεμίζεσαι. Αλλά και πάλιν το μεγάλο σου μυαλό βρήκε τη λύση. Πού θα βρούμε λεφτά να λαδώνουμε την τροχαλία; Υπήρχαν και κάποιοι Κύπριοι που δεν θέλησαν να το παίξουν επενδυτές ή σπάταλοι. Έτσι ανακάλυψες τα αξιόγραφα, μεγάλε! Τους έδωσες 7% τόκο και δεν τους πλήρωνες, και στη συνέχεια τους έδωσες 9% για να μην φωνάζουν, αλλά και πάλιν δεν τους πλήρωνες. Είσαι θεόρατος!

 Βέβαια κάποια στιγμή το πολύχρωμο μπαλόνι δεν άντεξε και έσπασε. Κάποια σου τα κούρεψαν, κάποια έβγαλες έξω, κάποια τα έχεις σε χωράφια. Εξακολουθείς όμως να είσαι πολιτικός, τραπεζίτης, δικηγόρος, λογιστής και ντιβέλοπερ. Καιρός για αγρανάπαυση, λοιπόν, πλην των δικηγόρων βέβαια που ετάχθησαν δήθεν για να υπερασπίσουν αυτούς που τα έχασαν όλα, με στόχο να τους πάρουν και τα σώβρακα. Τώρα ξεκουράσου, αλλά ποτέ μην ξεχνάς ότι εξακολουθείς να είσαι ελίτ. Αλί και τρισαλί σε αυτούς που δεν είναι. Τα κλεφτρόνια, τα πρεζόνια, οι κατσικοκλέφτες και όσοι δεν πληρώνουν τις δόσεις τους είναι όλοι φυλακή. Είδες κανέναν από τη φάρα σου από το 1999 μέχρι σήμερα να μπει πίσω από τα σίδερα; Οπότε μην ανησυχείς. Το κράτος σου είναι εδώ. Το κράτος είσαι εσύ!

Κλείνω με ένα ανέκδοτο. Αποφάσισαν δήθεν κάποιοι να διορίσουν ερευνητική επιτροπή για να σε δικάσουν και να σε καταδικάσουν, μιας και η Νομική υπηρεσία, η αστυνομία και τα κυπριακά δικαστήρια κουράστηκαν όλα αυτά τα χρόνια να σε αθωώνουν. Μην φοβάσαι όμως, δικέ μου! Είδες κανέναν να καταδικάζει τον εαυτό του; Το είπε εξάλλου και η ερευνητική προχθές. Δεν μπορείτε να καταδικαστείτε: «Εγείρονται ουσιώδη συνταγματικά και νομικά ζητήματα, τα οποία δεν μπορούσαν να παραγνωριστούν». Οπότε, έρευνα γιοκ. Το κράτος δικαίου σας για μία ακόμα φορά υπερίσχυσε. Μεγάλε Κύπριε απατεώνα! Είσαι άπαικτος!

Συστημική βλακεία

Συζητούσα πρόσφατα με ένα φίλο δημοσιογράφο από την Ολλανδία για τη διαφθορά. «Και στην Ολλανδία υπάρχει διαφθορά», παραδέχτηκε, «ωστόσο αυτή δεν είναι συστημική. Δεν καταλύει το κράτος». Προσπάθησα να κατανοήσω τι εννοούσε, μιας και αντιλήφθηκα ότι πέρα από το ολλανδικό μοντέλο που είχε υπόψη του, είχε διαβάσει και την έκθεση της Alvarez & Marsal για την Κύπρο.

Για παράδειγμα, είπε, στην Ολλανδία δεν θα βρεις εύκολα τραπεζίτη ο οποίος θα πάρει τα λεφτά των καταθετών του για να δίνει ανεμοδάνεια (ύστερα από παρεμβάσεις κομμάτων και εν γένει πολιτικών) σε επιχειρηματίες χωρίς εξασφαλίσεις. Δεν είναι επίσης δυνατόν να βρεις επικεφαλής τραπεζικού οργανισμού ο οποίος να περνά αποφάσεις από την τράπεζά του για δανειοδότηση της ίδιας της επιχείρησής του με συνοπτικές διαδικασίες. Δεν θα βρεις υπουργούς να ενοικιάζουν ακίνητα στο κράτος. Δεν θα βρεις Προέδρους να διαθέτουν δικηγορικά γραφεία και να κάνουν πράξεις με επιχειρήσεις και ηγεσίες άλλων τριτοκοσμικών χωρών. Μου είπε και άλλα πολλά:

·        Για παράδειγμα, η συντριπτική πλειοψηφία των Ολλανδών πληρώνουν τους φόρους τους, παρά το ότι αυτοί φθάνουν κοντά στο 50% των απολαβών τους. Γιατί το κάνουν; Διότι δεν θεωρούν ότι το κράτος τούς κλέβει. Αντιθέτως, με τη φορολογία που πληρώνουν μπορούν να απολαμβάνουν πραγματικά δωρεάν παιδεία, υγεία και πολιτισμό.

·        Πληρώνουν γιατί γνωρίζουν ότι θα έχουν καλές συγκοινωνίες, σοβαρά σώματα ασφαλείας και μια αξιόπιστη δημόσια υπηρεσία, η οποία λειτουργεί για να λύνει προβλήματα και όχι για να δημιουργεί πρόσθετα. Στην Κύπρο, κλέβουμε το κράτος μας, επειδή το θεωρούμε μεγαλύτερο κλέφτη από μας.

Παρόμοιες εντυπώσεις έχω από ταξίδια μου στη Δανία, στην Αγγλία και στη Σουηδία. Ο κόσμος σέβεται το κράτος παρότι είναι πολύ πιο αυστηρός με τους πολιτικούς του. Ένας υπουργός π.χ. στην Αγγλία έχασε τη θέση του γιατί χρέωσε  τα ρούχα του καθαριστηρίου του στα δημόσια ταμεία. Άλλος υπουργός διαπομπεύθηκε γιατί παραβίασε το όριο ταχύτητας. Ένας υπουργός παραιτήθηκε γιατί γκρεμίστηκε ένα γεφύρι της δεκαετίας του 1940. Σε μας οι πολιτικοί ανατινάζουν τη χώρα και δεν λένε ούτε συγγνώμη.

Σε σοβαρές χώρες του εξωτερικού οι πολιτικοί εν ολίγοις αναμένεται να προσπαθούν να λειτουργούν ως πρότυπα καλού και αγαθού πολίτη. Χωρίς να ισχυρίζομαι ότι δεν υπάρχουν εξαιρέσεις, οι πολιτικοί σε δημοκρατικές χώρες αισθάνονται ότι αναλαμβάνουν ένα αξίωμα για να υπηρετήσουν τον κόσμο. Συνήθως εισέρχονται στον χώρο αυτό ευκατάστατοι και φεύγουν ευκατάστατοι. Δεν χρησιμοποιούν το λειτούργημά τους για να πλουτίσουν. Δεν κυκλοφορούν με λιμουζίνες για να κάνουν show. Δεν περνούν τα Σαββατοκύριακά τους σε γάμους και κυρίως δεν διαμαρτύρονται ότι αμείβονται με πολύ λίγα τα οποία (sic) δεν τους φθάνουν για τα φακελάκια που δίνουν σε νεόνυμφους, τους οποίους τις περισσότερες φορές δεν γνωρίζουν.

Σε αυτές τις χώρες επίσης υπάρχουν και σοβαρά ΜΜΕ τα οποία συνήθως δεν χαρίζονται σε τέτοια μασκαραλίκια. Κάνουν αυστηρή κριτική στους πολιτικούς και τα κόμματα, δεν εξευτελίζονται για μια διαφήμιση, απεναντίας θεσμικά στηρίζονται από την Πολιτεία για να μπορούν να κάνουν τη δουλειά τους.

Οι εγγυητές

Σε σοβαρές και δημοκρατικές χώρες, όμως, υπάρχει εγγυητής του πολιτεύματος και του κράτους δικαίου. Με βάση το Σύνταγμα τον ρόλο αυτό πρέπει να έχει η Τρίτη εξουσία. Τα δικαστήρια και η Νομική υπηρεσία οφείλουν να προσάγουν υπόπτους και να αποδίδουν δικαιοσύνη. Στις υπό αναφορά χώρες αυτή η διαδικασία θεωρείται αυτονόητη. Στην Κύπρο τα δικαστήρια χρειάζονται χρόνια να αποδώσουν δικαιοσύνη, επιτρέποντας την ανομία. Η Νομική υπηρεσία, παρά το ότι η χώρα μας έχει χρεοκοπήσει λόγω διαφθοράς, δεν έχει καταφέρει να προσαγάγει κανένα ενώπιον του δικαστηρίου. Όπως είπε ο Τζον Μόρτιμερ «δεν χρειάζεται εξυπνάδα ο νομικός. Απλώς κοινή λογική και καθαρά νύχια». Ή αν θέλουμε να δούμε τι έγινε στη γειτονιά μας «καθαρά χέρια». Πρόκειται για τη γνωστή επιχείρηση που οδήγησε στη διάλυση της Πρώτης Ιταλικής Δημοκρατίας το 1992, όταν μια ομάδα δικαστικών υπό τον Αντόνιο ντι Πιέτρο άρχισε να ερευνά υποθέσεις σκανδάλων. Βρήκαν τότε τον μπελά τους ο πρωθυπουργός Μπετίνο Κράξι που αυτοεξορίστηκε, και ο Σίλβιο Μπερλουσκόνι που υποφέρει μέχρι σήμερα.

Γιατί απευθύνομαι κυρίως στους δικαστικούς; Διότι είναι οι μόνοι που μπορούν να κάνουν ανεξάρτητα τη δουλειά τους με αξιοπρέπεια. Μπορεί να διορίστηκαν από τους πολιτικούς, αλλά δεν μπορούν να τους παύσουν. Μπορούν, αν υπάρχει έστω μια μικρή ομάδα στη Νομική υπηρεσία και τα δικαστήρια που πιστεύουν σε αυτή τη χώρα, να αναλάβουν τις ευθύνες τους; Οι περισσότεροι πολιτικοί μας είναι χωμένοι στον βούρκο. Αυτοί οι λίγοι που απέμειναν δίνουν άνισο αγώνα. Τα ΜΜΕ ελέγχονται στην πλειονότητά τους από διαπλεκόμενους εκδότες και έχουν ως λειτουργούς τους άτομα  που φοβούνται ότι θα απολυθούν ανά πάσα στιγμή. Οι ελάχιστοι που φωνάζουν μάλλον ηχούν γραφικοί. Η αστυνομία είναι κομματοκρατούμενη και στελεχωμένη από αγράμματους οι οποίοι δεν μπορούν να χωρίσουν δυο γαϊδάρων άχυρο. Οι τίμιοι αστυνομικοί είναι παραπεταμένοι. Η δημόσια υπηρεσία έχει καταφέρει να εγκλωβίσει την πνευματική ελίτ της χώρας σε μια διελκυστίνδα προαγωγών, καριέρας και αδιαφορίας για τα κοινά. Λίγοι τολμούν να οχυρωθούν πίσω από τον νόμο και να κάνουν σωστά τη δουλειά τους.

Επανέρχομαι στην Ολλανδία. Ξέρεις, μου λέει ο συνομιλητής μου, γιατί στη χώρα μου υπάρχει μικρότερη συστημική (δηλαδή κρατική) διαφθορά; Είναι θέμα πιθανοτήτων. Αυτός που θα διαπράξει αδίκημα ξέρει ότι υπάρχει ένα ποσοστό ποσοστό  50% να συλληφθεί και να δικασθεί. Στην Κύπρο, αν κρίνουμε από την κατάσταση που επικρατεί, το ποσοστό αυτό είναι μηδενικό. Έχει καταστραφεί μια ολόκληρη χώρα, έχει καταλυθεί το κράτος, έχει εξαθλιωθεί ένας λαός και δεν προσήχθη ούτε ένας ενώπιον του δικαστηρίου. Και όχι μόνο αυτό. Οι υφιστάμενοι θεσμοί αυτού του κράτους προσπαθούν να σώσουν όλους αυτούς που μας κατέστρεψαν. Εν ολίγοις αυτή η χώρα, πέρα από συστημική διαφθορά, παράγει απλόχερα και συστημική βλακεία.

Τα μαθηματικά του Εθνικού Συμβουλίου

Τελικά ποιος θα αποφασίζει στο Κυπριακό; Ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας, που τον Φεβρουάριο του 2013 εξελέγη από το 58% του κυπριακού λαού, το Εθνικό Συμβούλιο με ομόφωνες αποφάσεις, ή το 75% των κομμάτων που συναποτελούν το Εθνικό, με βάση τα ποσοστά που πήραν στις βουλευτικές του 2011, θα μπορούν να επιβάλλουν τις αποφάσεις τους στον Πρόεδρο; Βεβαίως στην Κύπρο ως γνωστόν νομίζουμε ότι ελέγχουμε τα πάντα και μπορούμε να αποφασίζουμε για τα πάντα. Παραγνωρίζοντας ότι η λύση ή μη λύση του προβλήματός μας ίσως επηρεάζει εξελίξεις στην Ανατολική Μεσόγειο και ακόμα στην ΕΕ, της οποίας η Κύπρος είναι πλήρες μέλος. Αγνοώντας προφανώς ότι ίσως επηρεάζει τις σχέσεις και τις ισορροπίες στο ΝΑΤΟ. Αγνοώντας ότι είμαστε μέλος της ευρωζώνης, η οποία το 2014 μπαίνει σε διαδικασία ομοσπονδοποίησης, αγνοώντας ακόμα ότι για τα επόμενα 3 χρόνια τις σοβαρές αποφάσεις στην Κύπρο δεν παίρνουμε εμείς αλλά η τρόικα. Αυτά βέβαια είναι advanced μαθηματικά για το Εθνικό Συμβούλιο.

 Η δική μας εικόνα

Ας κινηθούμε λοιπόν στη λογική της απλής αριθμητικής. Ο ίδιος ο Νίκος Αναστασιάδης, για να είναι απόλυτα πειστικός ότι έχει απεμπολήσει το σχέδιο Ανάν το οποίο στήριξε μόνος κι έρημος το 2004, δεσμεύτηκε να διορίσει διαπραγματευτή και επιπλέον να δημιουργήσει μια νέα διαδικασία συναίνεσης σε ό,τι αφορά τη διαδικασία λήψης αποφάσεων στο Εθνικό. Οι σχετικές αποφάσεις λήφθηκαν την περασμένη Τρίτη.

·        Διορίστηκε ως διαπραγματευτής ο πρέσβης Ανδρέας Μαυρογιάννης, ο οποίος θα πλαισιώνεται από ομάδα συμβούλων τους οποίους θα προτείνουν τα κόμματα, ενώ θα παραμείνουν και οι επιτροπές κατά τομέα Κυπριακού που λειτούργησαν επί διακυβέρνησης Χριστόφια.

·        Ο Πρόεδρος θα προεδρεύει του Εθνικού Συμβουλίου, αλλά θα δεσμεύεται από αποφάσεις της πλειοψηφίας του 75%. Εάν διαφωνεί, μπορεί να καταφεύγει σε δημοψήφισμα για να αποφασίζει κατευθείαν ο λαός.

Σε μια χώρα όπου υπάρχουν πολιτικοί με σύνεση και υπευθυνότητα, σε μια χώρα που η επιστημονική ανάλυση έχει κυρίαρχο ρόλο στη λήψη αποφάσεων, σε μια χώρα τέλος που λαός και πολιτεία κινούνται με βάση τις αρχές του ρεαλισμού, η πιο πάνω λύση ίσως θα ήταν τέλεια. Επειδή όμως όλοι ζούμε στην Κύπρο που όλοι γνωρίζουμε, οφείλουμε να συνεχίσουμε τις πράξεις αριθμητικής.

Το 75% του Εθνικού

Σύμφωνα με τις αποφάσεις της περασμένης Τρίτης, ο κ. Πρόεδρος θα είναι υποχρεωμένος να υλοποιεί τις ντιρεκτίβες του Εθνικού Συμβουλίου που θα λαμβάνονται με πλειοψηφία 75%. Η δύναμη των κομμάτων καθορίζεται ως γνωστόν με βάση τα ποσοστά που πήραν στις βουλευτικές εκλογές του 2011. Ας θυμηθούμε τα ποσοστά αυτά: 1. ΔΗΣΥ 34,28% 2. ΑΚΕΛ 32,67% 3. ΔΗΚΟ 15,76% 4. ΕΔΕΚ 8,93% 5. ΕΥΡΩΚΟ 3,88% 6. ΟΙΚΟΛΟΓΟΙ 2,21%. Με βάση τα πιο πάνω νούμερα συνάγεται ότι για να επιβληθεί κάποια απόφαση στο Κυπριακό στον Πρόεδρο της Δημοκρατίας χρειάζεται συνεργασία ΔΗΣΥ και ΑΚΕΛ με ένα εκ των ΔΗΚΟ και ΕΔΕΚ. Σε διαφορετική περίπτωση την τελική ευθύνη των αποφάσεων θα την έχει ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας. Με δεδομένο ότι το πιο πάνω σενάριο φαίνεται εξαιρετικά δύσκολο, καθίσταται κατανοητό ότι η απόφαση για δεσμευτικές αποφάσεις του 75% για τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας λήφθηκε μάλλον για επικοινωνιακούς λόγους παρά ουσιαστικούς. Τα μαθηματικά του Εθνικού δεν ευνοούν κανέναν παρά μόνο τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας. Εν ολίγοις, τι είχες Γιάννη μου; Ό,τι είχα πάντα. Συζήτηση όμως να γίνεται!

Οι επιτροπές

Στο Εθνικό συμφωνήθηκε επίσης να παραμείνουν οι επιτροπές οι οποίες συστάθηκαν επί προηγούμενων προέδρων για διαπραγμάτευση και επεξεργασία των διαφόρων κεφαλαίων του Κυπριακού. Συγκεκριμένα, επί προεδρίας Χριστόφια λειτουργούσαν 6 επιτροπές. Διακυβέρνησης και Διαμοιρασμού της Εξουσίας, Ευρωπαϊκής Ένωσης, Οικονομικών, Εδαφικού, Περιουσιακού, και της επιτροπής για θέματα Ασφάλειας. Το έργο αυτών των επιτροπών εμφανίστηκε ενώπιον των ηγετών των δύο πλευρών, συζητήθηκε και καταγράφηκε στο έγγραφο των συγκλίσεων Ντάουνερ. Ένα 77σέλιδο έγγραφο, το οποίο όμως δεν αγγίζει τα καυτά θέματα της ασφάλειας, δεν δίνει οριστική λύση στο περιουσιακό, το εδαφικό και τις εγγυήσεις. Εξαντλεί όμως από την άλλη τη σχολαστικότητά του για να εξηγήσει πώς πρέπει να λειτουργεί η Κεντρική Τράπεζα της Κύπρου και πώς μέσα από υποκαταστήματα στον Βορρά και τον Νότο θα ελέγχεται το τραπεζικό σύστημα. Θέσεις βέβαια ξεπερασμένες, εάν λάβει κανείς υπόψη ότι επί Κυπριακής Προεδρίας της ΕΕ λήφθηκε απόφαση για άσκηση κεντρικής εποπτείας από την ΕΚΤ σε ολόκληρο το ευρωπαϊκό τραπεζικό σύστημα της ευρωζώνης.

Σχέδιο εξ υπαρχής;

Βέβαια υπάρχει και το ενδεχόμενο ο κ. Πρόεδρος να υλοποιήσει την προεκλογική του δέσμευση για συγγραφή ενός νέου σχεδίου το οποίο θα κατατεθεί στο τραπέζι των διαπραγματεύσεων. Εν τοιαύτη περιπτώσει θα πρέπει να αναμένεται η κατάθεση παρόμοιου σχεδίου και από την άλλη πλευρά, οπότε η κάθε πλευρά μπορεί εξ υπαρχής να θέσει νέα θέματα στο τραπέζι, εγκαταλείποντας τις τυχόν οδυνηρές παραχωρήσεις που έγιναν τα τελευταία δέκα χρόνια συνομιλιών. Στην πράξη μια τέτοια διαδικασία δεν μπορεί να υπάρξει. Οι συγκλίσεις Ντάουνερ, ακόμα και το σχέδιο Ανάν 5, όπως δήλωσε ο Τάσσος Παπαδόπουλος, δεν θα κατεβούν από το τραπέζι, αφού σε κάποια θέματα έχουν τη χρησιμότητά τους. Αυτό που θα επιχειρηθεί αυτήν τη φορά είναι να εμβολιασθεί ο διάλογος με περισσότερο ευρωπαϊκό πνεύμα και να εμποτισθεί η λειτουργία του νέου κράτος με τα νέα δεδομένα που δημιούργησε στην Κύπρο η είσοδος της Κύπρου στην ευρωζώνη το 2008. Κυρίως για τους Τ/Κ αυτή η διαδικασία αναμένεται να προκαλέσει σοκ, γιατί θα υποχρεωθούν να κάνουν τεράστια άλματα σε ελάχιστο χρόνο.

Τουρκία

Θα ξεκινήσουν διαπραγματεύσεις;

Κάποιοι αναμένουν ότι τον ερχόμενο Οκτώβριο θα ξεκινήσουν διαπραγματεύσεις, οι οποίες μάλιστα θα είναι ταχύρρυθμες. Προς αυτή την κατεύθυνση κινείται ο ΟΗΕ, οι Αμερικανοί, αλλά και σημαντικά στελέχη της Κομισιόν στην ΕΕ. Το ζητούμενο βέβαια, σύμφωνα με διπλωματική πηγή, δεν είναι κατά πόσον θα ανταποκριθεί η ε/κ πλευρά ή η τ/κ. Αυτό που προκαλεί κάποιες σκέψεις είναι κατά πόσον θα είναι έτοιμος ο Ταγίπ Ερντογάν να προχωρήσει σε αποφάσεις και να δώσει το πράσινο φως για ουσιαστικές συζητήσεις. Ο προβληματισμός απορρέει από το τρωθέν προφίλ του Τούρκου πρωθυπουργού από τα γεγονότα στην πλατεία Ταξίμ, τα οποία έχουν φέρει ένα πολύ σημαντικό μέρος της κοινής γνώμης της Τουρκίας εναντίον του. Ο φόβος έγκειται στο ότι ίσως κάποιες δυνάμεις και κόμματα στην Τουρκία αναγάγουν ανάμεσα στα άλλα και το Κυπριακό σε όπλο εναντίον του Ταγίπ Ερντογάν, προκαλώντας προβλήματα στην υλοποίηση των υποσχέσεων που μέχρι στιγμής έχει δώσει ότι η Τουρκία είναι έτοιμη για σοβαρό διάλογο. Τεράστιας σημασίας είναι επίσης οι εξελίξεις στη Συρία, αλλά κυρίως στην Αίγυπτο. Η εκπαραθύρωση του Μόρσι και η επανεμπλοκή του στρατού στα της Αιγύπτου ξύπνησε μνήμες και στην Τουρκία, με τους μετριοπαθείς του ΑΚΠ να κακίζουν τον Ερντογάν για την εμμονή του να περάσει την ισλαμική του ατζέντα. Βεβαίως μέχρι στιγμής τα μηνύματα από την Άγκυρα σε όλους τους εμπλεκόμενους εξακολουθούν να είναι θετικά για το Κυπριακό, διότι η χώρα προσβλέπει στην υψηλή ατζέντα για την περιοχή, παρότι δεν κρύβει τις ανησυχίες της στο εσωτερικό.

Διεθνές περιβάλλον

Κλειδί οι ΗΠΑ

Ρόλο στον καθορισμό των νέων ισορροπιών του Κυπριακού μετά από 10 χρόνια απραξίας διαδραματίζουν αυτήν την περίοδο οι Ηνωμένες Πολιτείες με βάση τόσο τις παλαιότερες δημόσιες δηλώσεις του ΥΠΕΞ Τζον Κέρι, όσο και της υποψήφιας υφυπουργού Εξωτερικών Βικτώριας Νούλαντ. Απαντώντας ενώπιον του Κογκρέσου σε ερώτηση της γερουσιαστού Τζιν Σιαχίν για την Κύπρο, η κ. Νούλαντ επανέλαβε: «Πιστεύω ότι τώρα υπάρχει ευκαιρία. Οι καταστάσεις», είπε, «κι οι συμπεριφορές αλλάζουν, όχι απλώς εντός της Κύπρου, αλλά επίσης και στην Ελλάδα και την Τουρκία, και πρέπει να κεφαλαιοποιήσουμε πάνω σ’ αυτό».
Η κυρία Νούλαντ αναφέρθηκε και στο φυσικό αέριο ανοιχτά των ακτών της Κύπρου, το οποίο αποκάλεσε «ισχυρότατο κίνητρο για να αποκτήσουμε τη λύση που επιθυμούμε, η οποία είναι μια διζωνική δικοινοτική ομοσπονδία, εντός της οποίας μπορούν να μοιραστούν τα οφέλη». Εδώ πρέπει να υπενθυμίσουμε και μια δήλωση της κ. Νούλαντ ενόσω υπηρετούσε ως εκπρόσωπος Τύπου του Στέιτ Ντιπάρτμεντ. Δήλωσε πρόσφατα ότι οι ΗΠΑ υποστηρίζουν (supports) το δικαίωμα της Κύπρου να εκμεταλλευθεί τα ενεργειακά της κοιτάσματα. Η λέξη «στηρίζουν» αντί π.χ. αναγνωρίζουν έχει τη σημασία της και προστίθεται σε κινήσεις επί επιχειρηματικού πεδίου. Όπως π.χ. η πρόσφατη υπογραφή στην παρουσία του Αμερικανού και του Ισραηλινού πρέσβη του Μνημονίου Συναντίληψης για την κατασκευή τερματικού στο Βασιλικό. Πρόκειται για μια εναρμόνιση λόγων και έργων που εγγυούνται την οικονομική ανάπτυξη στην Κύπρο την επόμενη πεντηκονταετία, σύμφωνα με πολιτικούς αναλυτές.

Βεβαίως αυτές οι δηλώσεις ποσώς υπονοούν ότι οι Αμερικανοί βάζουν όλα τα αβγά σε ένα καλάθι. Από τη μια οι συνεχείς δημόσιες δηλώσεις εκ μέρους του Στέιτ Ντιπάρτμεντ δεν βγάζουν τους Τ/Κ έξω από τα οφέλη της αξιοποίησης των υδρογονανθράκων με τη λύση του Κυπριακού, ενώ την ίδια στιγμή παρασκηνιακά προτείνουν τόσο στην Κύπρο όσο και στο Ισραήλ να μελετήσουν το ενδεχόμενο μέρος του φυσικού αερίου της Λεβαντίνης να διοχετευθεί μέσω αγωγού προς την Τουρκία και την ΕΕ. Αυτήν τη λογική φαίνεται να έχει αποδεχθεί το Ισραήλ μέσω της απόφασης της Κνεσέτ να επιτρέψει εξαγωγές φυσικού αερίου από τη χώρα. Σε τέτοιο ενδεχόμενο το αέριο θα διοχετευθεί στην Ευρώπη μέσω του αγωγού TAP, ο οποίος από το 2019 θα λειτουργεί με αζέρικο φυσικό αέριο που θα περνά από την Τουρκία και την Ελλάδα. Αυτό, σύμφωνα με έγκυρες πληροφορίες μας, ήταν και το κυρίαρχο θέμα στις συζητήσεις των ΥΠΕΞ Βενιζέλου και Νταβούτογλου στη συνάντηση που είχαν την Παρασκευή στην Άγκυρα και μέσω αυτού παρεισέφρησε δυναμικά στη συζήτησή τους το Κυπριακό και η επιδιωκόμενη λύση του.

Τόσο για τους Αμερικανούς όσο και τους Ευρωπαίους αυτή η λύση φαίνεται λογική και ρεαλιστική. Λύνει το Κυπριακό και ίσως και το Παλαιστινιακό. Διασφαλίζει τεράστια οικονομικά οφέλη στον λαό της Κύπρου μέσω του τερματικού και βγάζει τη χώρα από την οικονομική κρίση. Διασφαλίζει την τ/κ κοινότητα και τέλος ωφελεί σημαντικά και την Τουρκία και την Ελλάδα, οι οποίες θα μπορούσαν να εξασφαλίσουν τις ενεργειακές τους ανάγκες βασιζόμενες σε φθηνότερο προϊόν όπως είναι το φυσικό αέριο, σε αντίθεση με το πετρέλαιο. Βεβαίως τα κόμματα στην Κύπρο έχουν έναν δικό τους τρόπο να αναλύουν τα δεδομένα και σίγουρα είναι σε θέση να ανατρέψουν αυτό το σκηνικό. Την ίδια στιγμή όμως θα πρέπει να συνυπολογίσουν ότι ίσως ανατραπεί και το ενεργειακό σκηνικό που στήνεται αυτήν τη στιγμή προς όφελος και της Κύπρου. Ένα σκηνικό που δεν εξαντλείται στο τερματικό και σε έναν αγωγό. Σε περίπτωση επίλυσης του Κυπριακού, η χώρα μας θα είναι η μόνη χώρα στην Ανατολική Μεσόγειο η οποία δεν θα έχει πρόβλημα με κανέναν από τους γείτονές της. Στα επόμενα χρόνια, εν ολίγοις, μέσω Κύπρου θα μπορούσε να λειτουργεί ένα σύστημα αγωγών για μεταφορά του ισραηλινού, του λιβανικού και αιγυπτιακού φυσικού αερίου, μετατρέποντας τη χώρα μας σε ένα τεράστιο ενεργειακό ΧΑΠ. Εκτός κι αν, για ακόμα μία φορά, δεν πάρουμε χαμπάρι.

Το 2004, για όσους δεν εθελοτυφλούν, είχε στηθεί ένα παρόμοιο σκηνικό. Ένα σκηνικό λύσης του Κυπριακού με ένταξη της Κύπρου στην ΕΕ και εκκίνηση ενταξιακών διαπραγματεύσεων για την Τουρκία. Η ε/κ πλευρά τότε, με βάση τη διεθνή κοινότητα, είχε παραβιάσει τους κανόνες του παιχνιδιού, και αν σήμερα είναι υπερβολικά σκληρή μαζί της αυτό έχει να κάνει και με το 2004. Με λίγα λόγια, αν κρίνουμε από τις κινήσεις των Αμερικανών, σήμερα επιδιώκουν μιαν επανάληψη του 2004, και μάλιστα υπό καλύτερα γεωπολιτικά δεδομένα, λόγω φυσικού αερίου. Θέλουν εξομάλυνση στην περιοχή προς όφελος όλων. Αν ήθελαν να βοηθήσουν μόνο την Τουρκία, όπως όλοι νομίζουν, δεν θα επέτρεπαν στη Noble να ξεκινήσει εξορύξεις στην ΑΟΖ της Κύπρου. Δεν θα απέτρεπαν την Τουρκία να προβεί σε θερμό επεισόδιο, δεν θα στήριζαν στην κυρίαρχη επιλογή μας για τερματικό στην Κύπρο. Την ίδια στιγμή όμως θέλουν να δώσουν και στην Τουρκία, κι αυτό δεν είναι παράλογο, εφόσον συναινέσει σε μια σωστή λύση του Κυπριακού. Αυτό δεν σημαίνει ότι κατ’ ανάγκην θα επιχειρήσουν να μας γονατίσουν, όπως κάποιοι Κύπριοι ηγέτες δηλώνουν νυχθημερόν, επειδή βρισκόμαστε σε κρίση. Αν ήθελαν να το κάνουν, εδώ και 39 χρόνια υπήρχαν ευκολότεροι τρόποι. Μετά από τριάντα εννιά χρόνια αδιέξοδης σκέψης στο Κυπριακό, έφτασε η στιγμή να σκεφτούμε εναλλακτικά.

Η ηλεκτρική προεδρική καρέκλα

Μπορούν τα υφιστάμενα κόμματα και πολιτικές παρατάξεις να οδηγήσουν την Κύπρο έξω από την κρίση; Το τρέχον πολιτικό προσωπικό της χώρας μας ανά πάσα στιγμή δείχνει έτοιμο να δώσει καταφατική  απάντηση. Αναλόγως της ιδεολογικής απόκλισης του κάθε πολιτικού σχηματισμού η απάντηση είναι έτοιμη και διατυπώνεται με περισσή αυτοπεποίθηση. Δυστυχώς η ζωή διαψεύδει τους πολιτικούς και γεμίζει απόγνωση τους απλούς ψηφοφόρους. Με αποτέλεσμα σε κάθε εκλογική αναμέτρηση να λιγοστεύουν και τα κόμματα να φθίνουν. Ο σκεπτικισμός υπό ανωνύμου του γράφοντος είναι εύλογα αποτυπωμένος στον τοίχο: «Αν οι εκλογές άλλαζαν τον κόσμο θα ήταν παράνομες».

Η θέση αυτή βεβαίως, όσα ψήγματα αληθείας κι αν έχει, δεν οδηγεί πουθενά υπό την έννοια ότι αν καταλυθεί το δημοκρατικό σύστημα οι εναλλακτικές λύσεις που δοκιμάστηκαν, ιστορικά δεν έχουν δικαιωθεί. Είμαστε λοιπόν υποχρεωμένοι να επιμένουμε στα κόμματα, όσο κι αν αυτά μας απογοητεύουν, υποδεικνύοντας την ανάγκη βελτίωσής τους. Αυτό ισχύει και για έναν πρόσθετο λόγο. Από τις συνεργασίες των κομμάτων προκύπτει η προεδρία της Δημοκρατίας, με το ύπατο αξίωμα της Κυπριακής Δημοκρατίας για ιστορικούς λόγους να είναι εξαιρετικά σημαντικό για την πορεία της χώρας.

Μια σύγκριση

Τι μας έχει αποδείξει η πολιτική ιστορία της Κύπρου τα τελευταία 25 τουλάχιστον χρόνια; Στο διάστημα αυτό είχαμε  τις προεδρίες  Βασιλείου, Κληρίδη, Παπαδόπουλου, Χριστόφια και σήμερα Αναστασιάδη. Τι σχέση έχουν οι προεδρίες αυτές μεταξύ τους; Θα μπορούσαν να ταξινομηθούν με βάση κάποια κριτήρια και να αξιολογηθούν με βάση τις επιδόσεις τους; Ο περιορισμένος χώρος της στήλης δεν προσφέρεται για τέτοιου είδους αναλύσεις, εμπειρικά όμως ομιλούντες, η εντύπωση που αποκόμισα ρωτώντας έναν  ΑΚΕλιστή είναι ότι η διακυβέρνηση Βασιλείου ήταν καλύτερη από την κυβέρνηση Χριστόφια. Παρά το γεγονός ότι μόνο τρεις μήνες έχει στην εξουσία, και ο συναγερμικός στον οποίο έθεσα το ίδιο ερώτημα δεν είχε δυσκολία να απαντήσει ότι η διακυβέρνηση Κληρίδη ήταν καλύτερη από αυτήν του Νίκου Αναστασιάδη.

Η εντύπωση που έχουν οι δύο πιο πάνω ψηφοφόροι εκ πρώτης όψεως φαίνεται ορθή. Τόσο η διακυβέρνηση Βασιλείου όσο και η διακυβέρνηση Κληρίδη, συναινούσης της δημιουργικής λήθης, κύλησαν ομαλά, αφού η Κύπρος βρισκόταν σε πορεία ανάπτυξης. Όλοι μιλούσαν τότε για «κυπριακό θαύμα», όρος βέβαια που έλκει την καταγωγή του από τη διακυβέρνηση Σπύρου Κυπριανού. Το κυρίαρχο θέμα και στις δύο διακυβερνήσεις ήταν το Κυπριακό, το οποίο οι πολιτικές ηγεσίες συζητούσαν νυχθημερόν, αλλά στην πραγματικότητα κι αυτό δεν μπορούσε να προχωρήσει λόγω της αδιαλλαξίας της Τουρκίας. Την ίδια στιγμή τα κόμματα σε μια ευημερούσα πολιτεία, την οποία έβαλε στις ράγες μια επιχειρηματική ελίτ, ασχολούνταν με διορισμούς, ρουσφέτια, αύξηση της κομματικής τους πελατείας, χωρίς να λείπουν και τα τυχερά από τη μοιρασιά των μιζών που προέκυπταν από τις συνεχείς αγορές οπλικών συστημάτων για τις ανάγκες του ενιαίου αμυντικού δόγματος σε συνεργασία με συνέλληνες μιζαδόρους εξ Αθηνών.

Το κρίσιμο 2004

Η ένταξή μας στην ΕΕ το 2004 δεν κατάφερε να μας απαλλάξει από την πολιτική νιρβάνα δεκαετιών, παρά την απαιτητική εναρμόνισή μας με το κοινοτικό κεκτημένο. Η διακυβέρνηση Τάσσου Παπαδόπουλου κινήθηκε μεν στους παλαιούς ρυθμούς, αλλά πρόλαβε να ολοκληρώσει τη θητεία της χωρίς ιδιαίτερους κραδασμούς, κερδίζοντας μάλιστα και τις εντυπώσεις γιατί μας έβαλε στο ευρώ. Ταυτόχρονα η μη λύση του Κυπριακού τότε δεν διατάραξε το οριακά βιώσιμο πολιτικό οικονομικό μοντέλο της χώρας. Απεναντίας το 2008 στην Κύπρο, με βάση το ευρωβαρόμετρο, νιώθαμε ολοκληρωμένοι και ακόμα ο πιο ευτυχισμένος λαός της Ευρώπης. Ωστόσο τα πρώτα προβληματικά δείγματα είχαν διαφανεί από την πενταετία αυτή, όπως αποκάλυψε πρόσφατα ο υπουργός Οικονομικών της κυβέρνησης Παπαδόπουλου Μιχάλης Σαρρής, μιλώντας ενώπιον της ερευνητικής επιτροπής. 

Ο δείκτης πολυπλοκότητας

Γιατί απέτυχε παταγωδώς η κυβέρνηση Χριστόφια οδηγώντας την Κύπρο στην πτώχευση; Γιατί προσελκύει κυρίως μεμψιμοιρίες αντί επαίνων μέχρι στιγμής η διακυβέρνηση Αναστασιάδη; Η απάντηση δεν θα είναι καθόλου δίκαιη εάν υποστηρίξουμε ότι οι κύριοι Χριστόφιας και Αναστασιάδης είναι κατώτεροι των κυρίων Βασιλείου, Κληρίδη και Τάσσου Παπαδόπουλου. Μια πιο δίκαιη απάντηση είναι ότι συναινούσης της οικονομικής κρίσης και μιας πιο απαιτητικής διακυβέρνησης που επιβάλλουν τα σύνθετα θέματα  εντός της Ευρωπαϊκής Ένωσης, το πεπαλαιωμένο πολιτικό οικονομικό μας σύστημα απέτυχε να ανταποκριθεί στην πολυπλοκότητα των προβλημάτων που κλήθηκε να αντιμετωπίσει.

Ας δούμε τα πράγματα λίγο πιο αναλυτικά:

• Το επιχειρηματικό μας μοντέλο απέτυχε κατά τους ειδικούς, διότι οι επενδύσεις μας δεν είχαν διάχυση σε αρκετούς τομείς. Μείναμε στον τουρισμό και στον χρηματοπιστωτικό τομέα, αποφεύγοντας να διεισδύσουμε στους τομείς της έρευνας, της τεχνολογίας και της καινοτομίας. Ειδικότερα στον τραπεζικό τομέα μια παραδοσιακή οικογενειοκρατούμενη παρέα επένδυσε τα χρήματα των Κυπρίων και των ξένων καταθετών σε έωλα έργα μετατρέποντας την κυπριακή οικονομία σε φούσκα. Την ίδια στιγμή η ίδια παρέα λόγω αρίθμητου, πλην πρόσκαιρου, πλούτου υπέταξε τις πολιτικές ηγεσίες στην Κύπρο μετατρέποντάς τις σε πιόνια.
• Τα κόμματα, παρά την ένταξή τους στους μεγάλους ιδεολογικούς σχηματισμούς στην Ευρώπη, παρέμειναν παραδοσιακά και αρχηγικά και κυρίως πελατειακά. Αντί να στελεχώνονται με νέους επιστήμονες και τεχνοκράτες για να ανταποκριθούν στην πολυπλοκότητα των καιρών, επέλεγαν τα στελέχη τους με την πελατειακή λογική ότι ο καλύτερος πολιτικός είναι αυτός που πάει σε περισσότερους γάμους τα Σαββατοκύριακα και μπορεί να βολεύει λόγω προσβάσεων στην ΕΕΥ και την ΕΔΥ περισσότερους κομματικούς πελάτες στο Δημόσιο. Έτσι σταδιακά οπαδοί των κομμάτων έμειναν οι κομματικοί πελάτες, οι οποίοι επέβαλλαν τους  ηγέτες που είχαν τα μέσα να τους ικανοποιήσουν. Τα τραγικά αποτελέσματα της ανεπάρκειας των κομματικών μηχανισμών τα είδαμε πρόσφατα στη Βουλή: Όταν οι βουλευτές ψήφιζαν χωρίς να γνωρίζουν τι ψήφιζαν. Όταν ρωτούσαν εκ των υστέρων τι είναι ο ΕLA, ο ESM και τα  Spreads. Όταν αντί προτάσεων έψαχναν σωτήρες στο πρόσωπο του «ξανθού γένους», όταν έτρεχαν από πίσω τον Αρχιεπίσκοπο να βρει επενδύσεις για τη χώρα μέσω… άλλων αρχιερέων.
• Από αυτούς τους ηγέτες κάποιοι πρέπει να επιλεγούν στη θέση του Προέδρου της Δημοκρατίας, κάποιοι να γίνουν υπουργοί και κάποιοι να πλαισιώσουν τα επιτελεία της προεδρίας. Στη δεκαετία του 1990, με την οικονομία στον αυτόματο πιλότο, αφού με τον πάτο που πιάσαμε μετά την εισβολή μόνο πάνω θα μπορούσε να πάει (οικοδόμηση συνοικισμών, ξενοδοχειακών μονάδων, ανάπτυξη τουρισμού, «επωφελείς» τραγωδίες στον Λίβανο και στη Σερβία, κάθοδος Ρώσων) οι Κύπριοι Πρόεδροι και τα επιτελεία τους μάλλον αντιμετωπίζονταν ως Μεσσίες. Δεν υπήρχαν λανθασμένες αποφάσεις; Σαφέστατα υπήρχαν. Ο δημόσιος προϋπολογισμός μεγάλωνε μέσα από συνεχείς προσλήψεις και αυξήσεις μισθών, μέσα από σπάταλα έργα, μέσα από εξωφρενικούς αμυντικούς εξοπλισμούς. Αλλά όταν έχεις μια οικονομία που τρέχει με 4 και 6% ανάπτυξη, αυτά δεν φαίνονται έγκαιρα. Την ίδια στιγμή στα κόμματα υπερίσχυσε ο λαϊκισμός με την προώθηση ενός αχαλίνωτου ευδαιμονισμού που προσαρμόστηκε και στον πατριωτισμό κάποιων υπό μορφή συνθημάτων του τύπου «κάθε σπίτι και κάστρο», που σταδιακά έγινε «κάθε έπαυλη και κάστρο» και «κάθε μερσεντές και θωρακισμένο». Εν ολίγοις ο θεσμός του Προέδρου μέχρι το 2008 στην Κύπρο παρέμενε σχεδόν αλώβητος.

Χριστόφιας

Όλα αυτά μέχρι  τη θητεία Χριστόφια, την οποία  η τραγική συγκυρία της κρίσης κατέλαβε εξ απίνης. Πολιτικά ρακένδυτη, ιδεολογικά αποπροσανατολισμένη, τεχνοκρατικά και επιστημονικά υποστελεχωμένη. Το Μαρί, στο οποίο κολλήσαμε όλοι εκείνο το φοβερό καλοκαίρι, με βάση την πιο πάνω περιγραφή θα μπορούσε να συμβεί σε όλους τους Προέδρους. Ήταν ένα θέμα αναλογικά μικρής πολυπλοκότητας το οποίο η κυβέρνηση Χριστόφια απέτυχε να λύσει. Πώς μπορούσαν στη συνέχεια οι παραδοσιακοί συντεχνιακοί του κόμματος και τα καλά παιδιά της ΕΔΟΝ να αντιληφθούν το βάθος και το εύρος των προβλημάτων που είχε να αντιμετωπίσει η Κύπρος; Ήταν πολύ πιο εύκολο να καταφύγουν στη μη λήψη δύσκολων αποφάσεων και κυρίως σε συνωμοσιολογίες του τύπου «θέλουν να μας καταστρέψουν οικονομικά για να μας επιβάλουν λύση στο Κυπριακό», θέση στην οποία προσχώρησε σταδιακά ολόκληρη η κυπριακή κοινωνία.  

Ποιο ήταν το μεγαλύτερο επίτευγμα της διακυβέρνησης Χριστόφια; Το ότι λόγω κρίσης κατάφερε να απομυθοποιήσει το αξίωμα του Προέδρου της Κυπριακής Δημοκρατίας, αποκαλύπτοντας παράπλευρα και την ανεπάρκεια του πολιτικού  συστήματος της χώρας, κάτι που αφήνει τον Αναστασιάδη χωρίς πλέον καμιά ασπίδα προστασίας. Επί της προεδρίας του εξαντλήθηκαν  ολοκληρωτικά τα περιθώρια ανοχής του κυπριακού λαού προς τους πολιτικούς. Οι πολιτικοί πλέον για τον μέσο Κύπριο δεν διαφέρουν από τους υδραυλικούς. Αν δεν κάνουν καλά τη δουλειά τους πρέπει να φεύγουν.

Ο προεδρικός θώκος

Η καρέκλα της κυπριακής προεδρίας, όπως αποδείχθηκε πλέον τα τελευταία 5 χρόνια, είναι ηλεκτρική. Δεν προσφέρεται για ξάπλες, ούτε για την γλουτιαία χώρα δήθεν χαρισματικών προσωπικοτήτων. Η Κύπρος παρότι μικρή έχει τεράστια προβλήματα τα οποία είναι ευρωπαϊκά και παγκόσμια και πλέον καλείται να κινείται σε πολιτικές θάλασσες με επικίνδυνους υφάλους και σε τρικυμίες πολλών Μποφόρ. Ακόμα και σε χώρες οι οποίες χαρακτηρίζονται υπερδυνάμεις η προεδρία στελεχώνεται με το καλύτερο δυνατό πλήρωμα για να μπορέσει να ανταποκριθεί στους δύσκολους καιρούς που ζούμε. Η κυπριακή προεδρία πρέπει εν ολίγοις να ανταποκριθεί στην πολυπλοκότητα της εποχής. Όποιος θεωρεί ότι είναι χαρισματικός και ότι με ένα νεύμα του εφευρίσκονται λύσεις, μάλλον είναι άτομο με χαμηλή νοημοσύνη.

Δεν μπορεί πλέον ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας να στηρίζεται σε συνεργάτες υφιστάμενούς του. Πρέπει να είναι πρώτος μεταξύ ίσων. Πρέπει να ακούει και να μαθαίνει και ακόμα να δέχεται κριτική  από επιστήμονες οι οποίοι ξέρουν περισσότερα από αυτόν. Πρέπει να καλεί δίπλα του ανθρώπους που είναι καλύτεροι από τον ίδιο σε τομείς που δεν γνωρίζει, αφού δεν  είναι παντογνώστης για να γνωρίζει.

Η σημερινή κυβέρνηση Αναστασιάδη είναι αλήθεια ότι ξεκίνησε έχοντας στο προεκλογικό της πρόγραμμα πολλές τέτοιες ιδέες. Πριν προλάβει να τις υλοποιήσει, μας πρόλαβαν τα δύο Γιούρογκρουπ τα οποία απογοήτευσαν και αποσυντόνισαν τον Πρόεδρο, ο οποίος αναγκαστικά προσέγγισε αυτή την τεράστια πρόκληση με τη λογική «ο φίλος τον φίλον ού λείπει». Προηγήθηκε επίσης η σύνθεση ενός Υπουργικού Συμβουλίου η οποία έγινε με τις παλιές κομματικές συνταγές. Ποτέ δεν είναι όμως αργά για αλλαγή πλεύσης και αυτό για δύο επιπρόσθετους λόγους. Πρώτον τα προβλήματα της χώρας μεγαλώνουν. Δεύτερον η ανοχή των πολιτών έχει στερέψει.     

Αχαπαροσύνης Εγκώμιον

Δεν έχουμε πάρει χαμπάρι το μέγεθος της αχαπαροσύνης μας. Με την ψευδαίσθηση ότι χαμπαριάζουμε τα πάντα, εμείς οι μέσοι Κύπριοι άχαπαρ, διακινούμαστε στον ρουν μιας ιστορίας για την οποία δεν έχουμε πάρει χαμπάρι πού μας οδηγεί. Εξού το επίθετο αχάπαρος δεν αποτελεί προσωνύμιο που μπορεί να μονοπωλεί ο Δημήτρης Χριστόφιας, αλλά είναι ίδιον όλων μας. Μια περιήγηση στην απέραντη αχαπαροσύνη μας θα ήταν νομίζω αρκούντως χρήσιμη:

• Αχάπαροι, για παράδειγμα, είναι άτομα όπως εγώ, οι οποίοι αγοράζαμε μετοχές 10 λίρες το 1999 και περιμέναμε ότι θα γίνουν 20 για να πουλήσουμε και να ξοφλήσουμε τα χρέη μας. Τελικά τα χρέη μας διπλασιάστηκαν.
• Αχάπαροι ήταν επίσης κάποιοι τραπεζίτες που μας τα μάζεψαν τότε και άρχισαν να επενδύουν στη γη, η αξία της οποίας, όπως έλεγαν, πάει μόνο προς τα πάνω. Αφού αγόρασαν και το τελευταίο κάκκαφο χρηματοδοτώντας ταυτόχρονα και κάποιους τσιφλικάδες κυρίως στην Πάφο, είδαν το 2004 τη λύση του Κυπριακού ως απειλή, επειδή οι πρόσφυγες θα έπαιρναν πίσω τη γη τους και θα έπεφταν οι τιμές των δικών τους κτημάτων στον Νότο. Έτσι έστελναν μέσα σε μαύρες σακούλες χρήματα για την δήθεν πατριωτική καμπάνια του «όχι».
• Αχάπαρος ήταν και ο μακαρίτης ο Τάσσος Παπαδόπουλος. Ο οποίος αφού αποδέχτηκε χρονοδιαγράμματα και επιδιαιτησίες, στη συνέχεια πήγε στο Μπούργκενστοκ και έκανε τον αχάπαρο για ό,τι είχε συμφωνήσει. Ήρθε στην Κύπρο, έριξε ένα γοερό κλάμα και όλοι οι αχάπαροι ψήφισαν «όχι».
• Αχάπαροι ήταν και όλοι αυτοί που στη συνέχεια νόμισαν ότι μπήκαμε στην ΕΕ και ότι γελάσαμε τους Ευρωπαίους, όπως ο μεγαλοαχάπαρος Αρχιεπίσκοπος Κύπρου είπε και δημοσίως λίγο αργότερα. Νομίζαμε, οι αχάπαροι, ότι θα φορτώσουμε στην ΕΕ μια χώρα 80 εκατ. όπως η Τουρκία κι εμείς στην αχάπαρη νιρβάνα μας θα καθόμασταν εδώ να ξεπλένουμε χρήματα, να ευημερούμε και να κάνουμε αντικατοχικό αγώνα στον αιώνα τον άπαντα, οδηγώντας θωρακισμένες Μερσεντές και πολύστροφα Φεράρι.
• Αχάπαροι ήταν αυτοί που τα έβαλαν με τον Δημήτρη Χριστόφια το 2008 όταν επανεκκίνησε το Κυπριακό με τον Ταλάτ. Η αχαπαροσύνη μας δεν μας επέτρεψε να δούμε τα πλεονεκτήματα της διασταυρούμενης ψήφου σε συνδυασμό με την εκ περιτροπής προεδρία η οποία βελτίωνε κατά πολύ ακόμα και τη Ζυρίχη στην οποία όλοι ανεξαιρέτως κόπτονταν ότι ήθελαν να επιστρέψουν.
• Αχάπαροι ήταν αυτοί που δεν εκτίμησαν στη συνέχεια την υπόθεση Δημόπουλος, το 2010, ότι ήταν πολιτικό χαστούκι της ΕΕ η οποία αναγνώριζε την τουρκική επιτροπή αποζημιώσεων στα κατεχόμενα και έστελνε τους Ε/Κ πρόσφυγες να διαπραγματευθούν την περιουσία τους με τις κατοχικές δυνάμεις. Δεν κατάλαβαν ότι το Κυπριακό χωρίς Έλληνες ιδιοκτήτες στον Βορρά δεν υπάρχει πλέον… τέλειωσε αχάπαροι, με την πρόσφατη απόφαση του ΕΔΑΔ στην υπόθεση Μελεάγρου!
• Αχάπαροι ήταν όλοι αυτοί που δεν πήραν είδηση μετά τη φούσκα των μετοχών και της γης και επένδυσαν στη συνέχεια τις καταθέσεις τους σε αξιόγραφα για να παίρνουν επιτόκια 9%, ενώ τα επιτόκια στις σοβαρές τράπεζες της ΕΕ ήταν 0,5%.
• Αχάπαρος αποδείχτηκε ο Δημήτρης Χριστόφιας με την υπόθεση στο Μαρί όταν για 36 φορές ενώπιον της επιτροπής Πολυβίου είπε ότι δεν ξέρει, δεν μπορεί να απαντήσει.
• Αχάπαρος ήταν ακόμα ο Δημήτρης Χριστόφιας, όταν είδε την οικονομική κρίση το 2009 και είπε ότι μας προσπέρασε, όταν του είπαν να σουλουπώσει την οικονομία κι αυτός μοίραζε τσεκκούθκια, όταν ο ELA στη Λαϊκή ξεπερνούσε τα 9,6 δις κι αυτός δήλωσε σε όλα τα ευρωπαϊκά φόρα ότι είναι περήφανος κομουνιστής. Ο Αχάπαρος αυτός Πρόεδρος αντί να εκμεταλλευθεί το δώρο της Προεδρίας της ΕΕ υπογράφοντας μνημόνιο τον Ιούνιο του 2012 για να το διαχειρισθεί ευνοϊκά ως προεδρεύων της Ευρώπης υπέρ του λαού του (σκεφτείτε ότι το πολυετές δημοσιονομικό πλαίσιο της ΕΕ ήταν 1 τρις ευρώ κι αυτό θα το διαπραγματευόταν ο Δημήτρης Χριστόφιας με τους υπόλοιπους 26) εξάντλησε τη χάρη που είχε, ώστε να μην υπογράψει μνημόνιο επί της προεδρίας του, για να το φορτώσει υπό δυσμενέστερους όρους δήθεν στην επόμενη κυβέρνηση. Όμως, αχαπαρότατε τέως, σε μας το φόρτωσες το μνημόνιο και όχι στον Αναστασιάδη και στον συμπέθερό του, που τους πρόλαβε όλους.
• Καρά αχάπαροι επίσης ήταν και οι 56 βουλευτές οι οποίοι είτε διά του βροντερού τους «όχι», είτε διά της επιτήδειάς τους αποχής, απέρριψαν την πρώτη συμφωνία Αναστασιάδη με το Γιούρογκρουπ, πιστεύοντας εν τη αχαπαροσύνη τους ότι έτσι θα γκρεμίσουν τα ευρωπαϊκά χρηματιστήρια και θα καταποντίσουν το ευρώ στα τάρταρα. Δεν κατάλαβαν οι αχάπαροι ότι το λάθος του Γιούρογκρουπ για κούρεμα καταθέσεων κάτω των 100 χιλιάδων έκανε την Κύπρο μερικώς συστημική, αφού άρχισαν να αντιδρούν οι υπόλοιποι Ευρωπαίοι καταθέτες και ότι μας έδινε κάποιο χρόνο να διαχειριστούμε κάπως πιο ομαλά ένα σκληρό μνημόνιο. Είναι οι ίδιοι αχάπαροι του 2004 που αυτή τη φορά το 2013 είπαν για δεύτερη φορά ένα αχάπαρο βροντερό «όχι» και οδήγησαν την Κύπρο στην πτώχευση.
• Αχάπαροι τέλος είναι όλοι αυτοί (μεταξύ των οποίων και η κυβέρνηση Αναστασιάδη) που πιστεύουν ότι σε δυο-τρία χρόνια θα βγάλουμε το φυσικό αέριο και θα επιστρέψουμε στην ευημερία για να μπορέσουμε από θέσεως ισχύος να αγωνιζόμαστε και πάλιν εκ του ασφαλούς για… λύση του Κυπριακού. Αγαπητοί αχάπαροι, χωρίς λύση του Κυπριακού δεν θα βγάλουμε το αέριο. Κι αν το βγάλουμε υπό τις σημερινές συνθήκες, θα μας το φάνε οι τόκοι. Το αέριο θα φέρει ευημερία εάν λυθεί το Κυπριακό, εάν η Κύπρος μπει σε διαδικασία ανάπτυξης με τις δικές της δυνάμεις και σίγουρα με αλλαγή μοντέλου ανάπτυξης. Τότε το αέριο θα είναι ευλογία και όχι κατάρα.

Εν κατακλείδι, η αχαπαροσύνη όλων μας οδήγησε την Κύπρο, όπως εύγλωττα είπε και η γενική ελέγκτρια ενώπιον της τριμελούς ερευνητικής επιτροπής, στη διάλυση και την αποσύνθεση. Εάν συνεχίσουμε αχαπάρως κινούμενοι, τα βάσανα δυστυχώς είναι ακόμα πίσω μας.

Η κινεζοποίηση της Ευρώπης

Έχει μέλλον σήμερα η Ευρωπαϊκή Ένωση; Η αμφισβήτηση εν μέσω οικονομικής κρίσης από τους ίδιους τους λαούς της όλο και φουντώνει. Σύμφωνα με το Ευρωβαρόμετρο του 2013, μόνο το 63% των πολιτών της ΕΕ πιστεύει στην Ευρώπη, με τις χώρες του Νότου όλο και περισσότερο να απομακρύνονται από το ευρωπαϊκό όραμα. Στην έρευνα «Διατλαντικές Τάσεις 2012» -μια ετήσια δημοσκόπηση της κοινής γνώμης σε ΗΠΑ και Ευρώπη- διαπιστώνεται επίσης ότι οι Ευρωπαίοι είναι ένθερμοι υποστηρικτές του Αμερικανού Προέδρου Μπαράκ Ομπάμα, ενώ το 57% όσων συμμετείχαν στην έρευνα σε 12 ευρωπαϊκές χώρες (εντός και εκτός ευρωζώνης) είπαν ότι το ευρώ ήταν ή θα ήταν κακό για την οικονομία τους. Πέρσι το αντίστοιχο ποσοστό ήταν 53%. Οι αριθμοί ούτως ή άλλως είναι αμείλικτοι. Η ευρωζώνη έστω οριακά βρίσκεται σε ύφεση και η ανεργία ξεπερνά το 12%, με την κόντρα Νοτίων και Βορείων να φουντώνει προκαλώντας διαλυτικά φαινόμενα. Στις ΗΠΑ η κόντρα Βορείων -Νοτίων, μετά από ένα μακρύ και αιματηρό εμφύλιο πόλεμο (1861-1865), κατέληξε στην ενίσχυση της αμερικανικής ομοσπονδίας. Στην Ευρωπαϊκή Ένωση το στοίχημα είναι ίσως διαφορετικό. Το 1989 ο στόχος που τέθηκε ήταν η μετεξέλιξη του γερμανικού μοντέλου ανάπτυξης σε μοντέλο για την οικοδόμηση της Ευρώπης. Σήμερα οι όροι αντιστράφηκαν. Η Ευρωπαϊκή Ένωση γερμανοποιείται. Το πρόβλημα όμως δεν είναι ευρωπαϊκό. Είναι παγκόσμιο.

Την Ευρωπαϊκή Ένωση από το 1950 την ίδρυσαν και την μετεξέλιξαν πολιτικοί με όραμα και ιστορική γνώση. Οικοδομήθηκε στα ερείπια του Δευτέρου Παγκοσμίου Πολέμου με στόχο να αποφευχθεί ξανά ένας πόλεμος. Προόδευε ως οικονομικό και κοινωνικό μοντέλο (με την αρωγή του σχεδίου Μάρσαλ) εν μέσω Ψυχρού Πολέμου από το 1950 έως και το 1990. Κυρίως όμως λιπάνθηκε πολιτικά και πολιτισμικά από τις αρχές της ελληνορωμαϊκής σκέψης, την αγγλική Magna Carta (1215), την Αναγέννηση, τη Βιομηχανική Επανάσταση και τη γέννηση του συνδικαλισμού, τη Γαλλική Επανάσταση της Αδελφοσύνης και της Ισότητας, τη γένεση του Καπιταλισμού και της ιδιωτικής πρωτοβουλίας, αλλά και την αντίστοιχη κριτική του διαλεκτικού υλισμού και του Σοσιαλισμού.

Αυτό το λίπασμα ήταν αρκετό από το 1950 έως και το τέλος του 20ού αιώνα να συντηρεί μια Ευρώπη με συνεκτικά στοιχεία τον πολιτικό συμβιβασμό, την αλληλεγγύη και την οικονομική συνεργασία συντεταγμένη στις παραμέτρους μιας στοιχειώδους ηθικής. Ήταν η Ευρώπη του πολιτικού οράματος, με την οικονομική ανάπτυξη να επικουρεί την πολιτική και όχι το αντίθετο.

Η παγκοσμιοποίηση

Βεβαίως η τρομακτική ανάπτυξη της τεχνολογίας στις τελευταίες δεκαετίες του παρελθόντος αιώνα, η δημιουργία του πλανητικού χωριού, οι εκπληκτικές δυνατότητες των ανθρώπων για επικοινωνία πέρα από τα νοητά σύνορα των χωρών, επέδρασε καταλυτικά στις ισορροπίες και την ιεραρχία στη διαδικασία λήψης αποφάσεων. Αν το βιομηχανικό κεφάλαιο, όπως προέβλεψε αρχικά ο Μαρξ κατά τον 19ο αιώνα, άρχισε σταδιακά να επιβάλλεται επί της πολιτικής και κοινωνικής ζωής, το κεφάλαιο γενικά σήμερα έχει κερδίσει ολοκληρωτικά τη μάχη με την πολιτική και τους πολιτικούς. Μια μάχη την οποία επέλεξε να δώσει τα τελευταία χρόνια, όχι στις συντεταγμένες κοινωνίες της Δύσης όπου η παράδοση και η κουλτούρα των λαών θα μπορούσε να αποτελέσει σοβαρή τροχοπέδη, αλλά σε χώρες πολιτικά, ιδεολογικά και πολιτισμικά απορρυθμισμένες και αλλοτριωμένες, όπως η Κίνα, η Ινδία, η Βραζιλία, η Ινδονησία και η Τουρκία. Χώρες με τεράστιους πληθυσμούς, οπότε με φθηνό εργατικό δυναμικό. Χώρες με τεράστια ελλείμματα δημοκρατίας, οπότε με πολιτικούς χωρίς λαϊκό έλεγχο, έτοιμους να εξαγορασθούν αντί πινακίου φακής από τις κολοσσιαίες πολυεθνικές που αποζητούν το κέρδος και μόνο το κέρδος.
Η θέση του μακαρίτη Στιβ Τζομπς για την επιλογή της κατασκευής του iPhone στην Κίνα είναι αποκαλυπτική: Στην Κίνα, είπε, υπάρχουν εργάτες που εργάζονται 17 ώρες με χαμηλούς μισθούς, επιτρέποντας το κόστος κατασκευής του τηλεφώνου να πέφτει στα 8 δολάρια. Στις ΗΠΑ για να κατασκευασθεί χρειαζόταν 64 δολάρια. Παρότι το πωλούσε 700 δολάρια, προτιμούσε την Κίνα και για έναν άλλο λόγο. Δεν υπήρχαν απεργίες, ενώ οι εργάτες δούλευαν σε βάρδιες χωρίς παράπονα. Σύμφωνα με τις προβλέψεις της Ernst & Young, σε 25 χρόνια, οι BRIC (Βραζιλία, Ρωσία, Ινδία και Κίνα) θα συγκαταλέγονται στις έξι μεγαλύτερες οικονομίες του κόσμου, η Ινδονησία στις δέκα μεγαλύτερες, ενώ η Νότιος Αφρική και η Νιγηρία στις 20 μεγαλύτερες. Η Τουρκία, το Μεξικό, η Νότιος Κορέα και η Σαουδική Αραβία θα έχουν και αυτές ανεβεί σημαντικά στην κατάταξη.

Ουδείς πρέπει να δυσανασχετεί για την ανάπτυξη των χωρών αυτών. Το ερώτημα που τίθεται είναι εάν με την ανάπτυξη που παρουσιάζουν θα αρχίσουν να ευημερούν ταυτόχρονα και οι λαοί τους. Το τραγικότερο ερώτημα βέβαια που τίθεται αφορά την Ευρώπη και τον δυτικό κόσμο. Θα καταφέρει η Δύση να προσφέρει το πολιτικό και οικονομικό της μοντέλο στις χώρες αυτές ή μήπως αργά, αλλά σταθερά, το μοντέλο των χωρών αυτών μεταφέρεται στη Δύση; Με την Ευρωπαϊκή Ένωση καθημερινά να εξασθενεί. Με την αντιπαράθεση των «εργατικών» Βορείων και των «τεμπέληδων» Νοτίων να τροφοδοτεί τον λαϊκιστικό σκεπτικισμό, ενθαρρύνοντας τον οικονομικό εθνικισμό, αντί της ολοκλήρωσης μεταξύ των ευρωπαϊκών οικονομιών; Μάλλον συμβαίνει το δεύτερο προς όφελος πολύ ελαχίστων ανθρώπων.

Ο παγκόσμιος πλούτος

Παρόλο που η παγκόσμια οικονομία κλυδωνίζεται από την κρίση, ο παγκόσμιος πλούτος συνεχίζει να αυξάνεται. Δυστυχώς όμως αυτή η αύξηση δεν αφορά όλους, αλλά μόνο ένα μικρό ποσοστό του παγκόσμιου πληθυσμού.
Σύμφωνα με την έκθεση της Credit Suisse του 2012 ο παγκόσμιος πλούτος έφτασε πέρυσι σε επίπεδα ρεκόρ, αγγίζοντας τα 231 τρισεκατομμύρια δολάρια. Το 2010 ήταν 195 τρισεκατομμύρια δολάρια, δηλαδή παρουσίασε αύξηση σχεδόν 20%. Η πρόβλεψη είναι ότι θα αυξηθεί κατά 50% (θα φτάσει τα 345 τρισεκατομμύρια δολάρια) μέχρι το τέλος του 2016!
Το εντυπωσιακό γεγονός είναι ότι το 0,5% του παγκόσμιου πληθυσμού κατέχει το 38,5% του συνολικού πλούτου, ενώ παράλληλα οι εκατομμυριούχοι και δισεκατομμυριούχοι αυξάνονται διαρκώς, τόσο σε αριθμό όσο και σε μέγεθος περιουσίας.
Ειδικότερα και με βάση πάντα τα στοιχεία της έκθεσης:
• To 0,5% του παγκόσμιου πληθυσμού κατέχει το 38,5% του συνολικού πλούτου! Το 8,2% κατέχει επιπλέον 43,6% του πλούτου. Δηλαδή, περίπου το 9% κατέχει το 82% του πλούτου!
• Τα 2/3 του παγκόσμιου πληθυσμού αντιπροσωπεύει μόλις το 3,3% του πλούτου.
• Παρόλο που η Κίνα, η Ινδία, η Λατινική Αμερική και η Αφρική αντιπροσωπεύουν το 56% του παγκόσμιου πληθυσμού, εντούτοις κατέχουν μόλις το 16% του πλούτου. Η Ευρώπη κατέχει περίπου το 1/3.
• Στην Αμερική ζει το 21% των ανθρώπων που έχουν περιουσία μεγαλύτερη από 100.000 δολάρια. Στην Ιαπωνία βρίσκεται το 16%, στη Γερμανία το 7%, στην Ιταλία το 8%, και στην Κίνα το 6%.
• Το 2011, η Ευρώπη ξεπέρασε την Αμερική ως προς τον αριθμό των κατοίκων που κατέχουν περιουσία μεταξύ 1 και 50 εκατομμυρίων δολαρίων.
• Το μερίδιο της Κίνας αυξάνεται διαρκώς. Ο αριθμός των εκατομμυριούχων στην Κίνα αναμένεται να διπλασιαστεί έως το 2016.

Εν κατακλείδι η οικονομική κρίση δεν επισυμβαίνει επειδή όλοι γίνονται πιο φτωχοί. Από την κρίση αυτή οι πολλοί φτωχαίνουν και οι ελάχιστοι γίνονται πολύ πιο πλούσιοι. Συνεκδοχικά η κρίση ωφελεί τους πλούσιους.

Πώς αντιδρούμε;

Δεν υπάρχουν εύκολες απαντήσεις. Σίγουρα δε όχι διά της αντιπαράθεσης του τύπου ιθαγενείς vs μετανάστες. Όχι διά της απαξίωσης των Κινέζων, των Ινδών και των Τούρκων εργατών.
Το πρόβλημα, είναι σαφές, το δημιουργούν λίγοι και κυρίως άπληστοι. Εκμεταλλευόμενοι την παγκοσμιοποίηση κατά το δοκούν και συμφέρον. Με τα ίδια όπλα όμως θα μπορούσαν να αντιδράσουν και οι φτωχοί, κι εδώ οι δυτικές κοινωνίες και οι λίγοι μη διεφθαρμένοι πολιτικοί έχουν ρόλο να επιτελέσουν λόγω της τεράστιας παράδοσης που έχει ο ευρωπαϊκός χώρος. Ένας χώρος όπου διακινήθηκαν μεγάλες ιδέες, δόθηκαν οι μεγάλες μάχες των εργαζομένων και για 50 χρόνια λειτούργησε το πείραμα μιας συγκριτικά αλληλέγγυας Ευρωπαϊκής Ένωσης, πρότυπο για τις υπόλοιπες περιοχές του πλανήτη. Αυτό το μοντέλο δεν πρέπει να χαθεί και οι Ευρωπαίοι πολίτες έχουν τεράστια ευθύνη να το διαφυλάξουν. Όχι μόνο για τους εαυτούς τους, όχι μόνο για τους Κινέζους, τους Ινδούς και τους Βραζιλιάνους εργαζόμενους, αλλά και για τα εκατομμύρια των κατοίκων της Αφρικής που ζουν υπό δυσμενέστερες ακόμα συνθήκες. Είναι αλήθεια ότι από την ευρωπαϊκή πολιτική ηγεσία δεν μπορεί να περιμένει κανείς πολλά σήμερα. Ο Μπαράκ Ομπάμα, αντίθετα, στην αντίπερα όχθη του Ατλαντικού δίνει μια μάχη πιο κοντά στα συμφέροντα του μέσου ανθρώπου, με την πλειοψηφία των Αμερικανών να τον στηρίζει. Θα μπορέσει; Αν πάντως αυτή η μάχη στον δυτικό κόσμο χαθεί, τότε η κινεζοποίηση της Ευρώπης, αλλά και του πλανήτη στο σύνολό του, είναι αναπόφευκτη.