Οι δικοί μου Έλληνες

Η δήλωση του γ. γραμματέα του ΑΚΕΛ Άντρου Κυπριανού στον 107,6 FM ότι προτιμά Τ/κ αριστερό, αντί Ε/κ δεξιό για την προεδρία της Ομοσπονδιακής Κύπρου σε περίπτωση λύσης του Κυπριακού, πυροδότησε μια σειρά από αντεγκλήσεις οι οποίες λόγω εκλογών μετεξελίχθηκαν σε κοκορομαχία και διαγωνισμό Ελληνικότητας. «Ένας πραγματικός Έλληνας σήμερα δεν μπορεί να συμμαχήσει με Τούρκο» μας λένε κάποιοι, ενώ από την πλευρά τους στο ΑΚΕΛ που παραδοσιακά ταυτίζουν τον Ελληνισμό με τον εθνικισμό, υπό το φόβο των Ιουδαίων επιστράτευσαν περιστασιακά μέχρι και το Μέγα Αλέξανδρο για να αποσείσουν τις κατηγορίες. Λες και είμαστε σε θέση να ξέρουμε για τι καν συζητούμε όλοι μας! Ας επιχειρήσουμε να προσεγγίσουμε το θέμα μέσα από κάποιους ορισμούς που εύχομαι να μην καταλήξουν σε αφορισμούς.

Ερώτημα: Ποιος είναι ο Έλληνας του 21^ου αιώνα και ποιοι έχουν δικαίωμα να ταυτίζονται μαζί του;

Ο Ορισμός

Ο Ελληνισμός, αν με αυτό εννοούμε μια ομάδα ανθρώπων που κατοικούν σήμερα σε συγκεκριμένες περιοχές του πλανήτη σε διάφορα κράτη (κυρίως στην Ελλάδα –Κύπρο –ΗΠΑ και Αυστραλία) έχοντας κοινή γλώσσα, θρησκεία και ήθη και έθιμα, δεν διαφέρει σε τίποτε από οποιαδήποτε άλλη ομάδα ανθρώπων. Ούτε προς το καλύτερο, ούτε προς το χειρότερο.

Η αξία του Ελληνισμού έγκειται στις διαχρονικές οικουμενικές αξίες που δημιούργησε από την αρχαιότητα μέχρι το τέλος της Βυζαντινής αυτοκρατορίας, οι οποίες στη συνέχεια- όχι εξαιτίας των Ελλήνων - έγιναν πανανθρώπινες και κατ΄ επέκταση οικουμενικές. Οι αξίες αυτές, της Δημοκρατίας, της ελευθερίας, της φιλομάθειας, της αναζήτησης της επιστημονικής αλήθειας, της ανοχής, της σύνθεσης απόψεων και της αξιοπρέπειας τις παρέλαβαν οι Βρετανοί και τις ενσωμάτωσαν στην Μαγκνα Κάρτα, τις παρέλαβαν οι αναγεννησιακοί φιλόσοφοι, οι διαφωτιστές της Γαλλίας και της Γερμανίας, τις ενσωμάτωσε στο μανιφέστο της η αμερικανική και αργότερα η Γαλλική Επανάσταση. Το ελληνικό πνεύμα, διά του Πλάτωνα και του Αριστοτέλη μέσα από πολλούς άλλους ενδιάμεσους, εμφύσησε τη σοφία της σκέψης στον Καντ, οι σοφιστές εμβολίασαν τη διαλεκτική σκέψη του Μαρξ και του Ένγκελς, ο Πυθαγόρας και οι αστρονομικές του παρατηρήσεις επηρέασαν τον Χόκινγκ, ο Θουκυδίδης τον Χόμπσμπαουμ, ο Ευκλείδης τον Αϊνστάιν.

Γιατί οι Έλληνες μεγαλούργησαν; Διότι δεν υποτίμησαν τους άλλους. Έμαθαν από τους Σουμέριους, από τους Αιγύπτιους, από τους Βαβυλώνιους από τους Φοίνικες και συνέθεσαν ένα νέο πολιτισμό. Αυτή ήταν και η παρακαταθήκη τους. Η ανοχή και η σύνθεση. Όποιοι το κατάλαβαν στη συνέχεια έγιναν κληρονόμοι αυτού του πολιτισμού.

Οι δήθεν Έλληνες

Αν οι ελληνικές ιδέες σήμερα περιορισθούν στα σύνορα κάποιων μικρών κρατών και κυρίως στα μισγάγκεια του εγκεφάλου κάποιων μικρών ανθρώπων που θέλουν να τις μονοπωλούν κραδαίνοντας ως διαπιστευτήριο μια πολιτική ταυτότητα, τότε οι ιδέες αυτές απαξιώνονται. Αν οι ιδέες αυτές εγκλωβιστούν σε γελοίες ταμπέλες του τύπου Δεξιός-Αριστερός τότε οι ιδέες αυτές είναι νεκρές.

Όπως σημειώνει σε μια συνέντευξή του ο καθηγητής Βασίλης Λαμπρόπουλος, «η «ελληνικότητα» ήταν ένα ιδεολογικό κατασκεύασμα διανοουμένων του Μεσοπολέμου το οποίο δημιουργήθηκε μετά τον ανεπανόρθωτο τραυματισμό του οικουμενικού Ελληνισμού το 1922. Αντικατέστησε τον κοσμοπολιτισμό ενός Καβάφη με την τοπογραφία ενός Ελύτη, προσφέροντας αίσθημα για συνείδηση. Έτσι, η αισθητική της «ελληνικότητας» έγινε η ηθική του Ελλαδισμού και άνθησε για μισό αιώνα περίπου. Στη δεκαετία του 1990 έχασε και το πολιτιστικό και το πνευματικό της κύρος και σήμερα επιβιώνει μόνο στους χώρους του υψηλού ή δημώδους λαϊκισμού. Αποτελεί πλέον αντικείμενο ιστορικής μελέτης μαζί με παλαιότερα κινήματα, όπως ο Ρομαντισμός και ο Συμβολισμός. Εδώ και είκοσι χρόνια, η διερεύνηση της μείξης και της υβριδικότητας έχει θέσει τις αντιλήψεις περί Ελληνισμού σε μια νέα, πλουσιότατη προβληματική, στην οποία συμβάλλουν τόσο οι τέχνες όσο και οι επιστήμες».
 

 Με λίγα λόγια η ελληνικότητα σήμερα (το είπε εξάλλου από αρχαιοτάτων χρόνων και ο Σωκράτης) δεν πρέπει να ταυτίζεται με την καταγωγή ενός ανθρώπου, αλλά κυρίως με την αγωγή του.

Συμπερασματικά η ελληνικότητα είναι ιδιότητα την οποία πρέπει σήμερα όλοι να διεκδικούμε. Δεν είναι ταυτότητα που μας κατοχυρώνει. Ο Ελληνισμός είναι διεθνισμός και ανταμείβει με πρόοδο όσους ανθρώπους τον βλέπουν έτσι, καθιστώντας τους μέλη μιας παγκόσμιας κοινότητας φιλέρευνης και ανοικτόμυαλης η οποία συμμετέχει ενεργά και ισότιμα σε έναν οικουμενικό διάλογο όπου η αδράνεια ή άγνοια και η αυταρέσκεια απέχουν.

Οι σύγχρονοι εντός συνόρων Έλληνες έχουν ξεπουλήσει εδώ και πολλά χρόνια τις ιδέες του Ελληνισμού και τις έχουν αντικαταστήσει με πλαστικές σημαιούλες με μια ακατάσχετη προγονοπληξία, με αναζήτηση χαμένων πατρίδων, με πολεμικούς παιάνες με ποδοσφαιρικές νίκες, διαγωνισμούς γιουροβίζιον και κυρίως ένα τεράστιο φαγοπότι χωρίς αύριο.

Οι άλλοι Έλληνες

Οι δικοί μου Έλληνες είναι αλλού. Είναι πλάνητες πολίτες της οικουμένης, μαθητές ενός κοσμοπολίτη Διογένη, ενός ανατρεπτικού Καστοριάδη, ενός Παγκόσμιου Παπανικολάου, ενός φιλέρευνου Πισσαρίδη. Ο δικός μου Ελληνισμός είναι ένας στίχος του Ομήρου, μια ωδή του Ρωμανού του Μελωδού, μια συμφωνία του Μπετόβεν, μια κραυγή απόγνωσης του T.S. Elliot. Ο δικός μου Ελληνισμός είναι ένα πήλινο αγγείο του Εξηκία, το τεντωμένο δάκτυλο του Μιχαηλάγγελου που θέλει να αγγίξει την τελειότητα, ένα θλιμμένο γλυπτό του Ροντέν και η Γκουέρνικα του Πικάσο.

Ο δικός μου Ελληνισμός χωρά όλες τις εκδοχές του κόσμου και τις συνθέτει γιατί είναι πολιτισμός της αγάπης και της αλληλεγγύης. Είναι ταυτόχρονα ρηξικέλευθος και εικονοκλάστης και καθόλου φοβικός.

Ο δικός μου Ελληνισμός δεν έχει πατρίδα, αλλά συνεχώς την αναζητεί, όπως ο Οδυσσέας την Ιθάκη. Ο δικός μου Ελληνισμός είναι το άλας του κόσμου. Κάποιοι δήθεν Έλληνες έμειναν να φρουρούν την κατάξερη αλυκή αυτοϊκανοποιούμενοι με την ανακάλυψη κάποιων απολιθωμάτων στον πρώην βυθό της. Κι επειδή δεν γνωρίζουν τι να τα κάνουν τα ρίχνουν ο ένας στον άλλο συνθλίβοντας τις ξερές τους κεφαλές.

Οι δικοί μου Έλληνες

Η δήλωση του γ. γραμματέα του ΑΚΕΛ Άντρου Κυπριανού στον 107,6 FM ότι προτιμά Τ/κ αριστερό, αντί Ε/κ δεξιό για την προεδρία της Ομοσπονδιακής Κύπρου σε περίπτωση λύσης του Κυπριακού, πυροδότησε μια σειρά από αντεγκλήσεις οι οποίες λόγω εκλογών μετεξελίχθηκαν σε κοκορομαχία και διαγωνισμό Ελληνικότητας. «Ένας πραγματικός Έλληνας σήμερα δεν μπορεί να συμμαχήσει με Τούρκο» μας λένε κάποιοι, ενώ από την πλευρά τους στο ΑΚΕΛ που παραδοσιακά ταυτίζουν τον Ελληνισμό με τον εθνικισμό, υπό το φόβο των Ιουδαίων επιστράτευσαν περιστασιακά μέχρι και το Μέγα Αλέξανδρο για να αποσείσουν τις κατηγορίες. Λες και είμαστε σε θέση να ξέρουμε για τι καν συζητούμε όλοι μας! Ας επιχειρήσουμε να προσεγγίσουμε το θέμα μέσα από κάποιους ορισμούς που εύχομαι να μην καταλήξουν σε αφορισμούς.

Ερώτημα: Ποιος είναι ο Έλληνας του 21^ου αιώνα και ποιοι έχουν δικαίωμα να ταυτίζονται μαζί του;

Ο Ορισμός

Ο Ελληνισμός, αν με αυτό εννοούμε μια ομάδα ανθρώπων που κατοικούν σήμερα σε συγκεκριμένες περιοχές του πλανήτη σε διάφορα κράτη (κυρίως στην Ελλάδα –Κύπρο –ΗΠΑ και Αυστραλία) έχοντας κοινή γλώσσα, θρησκεία και ήθη και έθιμα, δεν διαφέρει σε τίποτε από οποιαδήποτε άλλη ομάδα ανθρώπων. Ούτε προς το καλύτερο, ούτε προς το χειρότερο.

Η αξία του Ελληνισμού έγκειται στις διαχρονικές οικουμενικές αξίες που δημιούργησε από την αρχαιότητα μέχρι το τέλος της Βυζαντινής αυτοκρατορίας, οι οποίες στη συνέχεια- όχι εξαιτίας των Ελλήνων - έγιναν πανανθρώπινες και κατ΄ επέκταση οικουμενικές. Οι αξίες αυτές, της Δημοκρατίας, της ελευθερίας, της φιλομάθειας, της αναζήτησης της επιστημονικής αλήθειας, της ανοχής, της σύνθεσης απόψεων και της αξιοπρέπειας τις παρέλαβαν οι Βρετανοί και τις ενσωμάτωσαν στην Μαγκνα Κάρτα, τις παρέλαβαν οι αναγεννησιακοί φιλόσοφοι, οι διαφωτιστές της Γαλλίας και της Γερμανίας, τις ενσωμάτωσε στο μανιφέστο της η αμερικανική και αργότερα η Γαλλική Επανάσταση. Το ελληνικό πνεύμα, διά του Πλάτωνα και του Αριστοτέλη μέσα από πολλούς άλλους ενδιάμεσους, εμφύσησε τη σοφία της σκέψης στον Καντ, οι σοφιστές εμβολίασαν τη διαλεκτική σκέψη του Μαρξ και του Ένγκελς, ο Πυθαγόρας και οι αστρονομικές του παρατηρήσεις επηρέασαν τον Χόκινγκ, ο Θουκυδίδης τον Χόμπσμπαουμ, ο Ευκλείδης τον Αϊνστάιν.

Γιατί οι Έλληνες μεγαλούργησαν; Διότι δεν υποτίμησαν τους άλλους. Έμαθαν από τους Σουμέριους, από τους Αιγύπτιους, από τους Βαβυλώνιους από τους Φοίνικες και συνέθεσαν ένα νέο πολιτισμό. Αυτή ήταν και η παρακαταθήκη τους. Η ανοχή και η σύνθεση. Όποιοι το κατάλαβαν στη συνέχεια έγιναν κληρονόμοι αυτού του πολιτισμού.

Οι δήθεν Έλληνες

Αν οι ελληνικές ιδέες σήμερα περιορισθούν στα σύνορα κάποιων μικρών κρατών και κυρίως στα μισγάγκεια του εγκεφάλου κάποιων μικρών ανθρώπων που θέλουν να τις μονοπωλούν κραδαίνοντας ως διαπιστευτήριο μια πολιτική ταυτότητα, τότε οι ιδέες αυτές απαξιώνονται. Αν οι ιδέες αυτές εγκλωβιστούν σε γελοίες ταμπέλες του τύπου Δεξιός-Αριστερός τότε οι ιδέες αυτές είναι νεκρές.

Όπως σημειώνει σε μια συνέντευξή του ο καθηγητής Βασίλης Λαμπρόπουλος, «η «ελληνικότητα» ήταν ένα ιδεολογικό κατασκεύασμα διανοουμένων του Μεσοπολέμου το οποίο δημιουργήθηκε μετά τον ανεπανόρθωτο τραυματισμό του οικουμενικού Ελληνισμού το 1922. Αντικατέστησε τον κοσμοπολιτισμό ενός Καβάφη με την τοπογραφία ενός Ελύτη, προσφέροντας αίσθημα για συνείδηση. Έτσι, η αισθητική της «ελληνικότητας» έγινε η ηθική του Ελλαδισμού και άνθησε για μισό αιώνα περίπου. Στη δεκαετία του 1990 έχασε και το πολιτιστικό και το πνευματικό της κύρος και σήμερα επιβιώνει μόνο στους χώρους του υψηλού ή δημώδους λαϊκισμού. Αποτελεί πλέον αντικείμενο ιστορικής μελέτης μαζί με παλαιότερα κινήματα, όπως ο Ρομαντισμός και ο Συμβολισμός. Εδώ και είκοσι χρόνια, η διερεύνηση της μείξης και της υβριδικότητας έχει θέσει τις αντιλήψεις περί Ελληνισμού σε μια νέα, πλουσιότατη προβληματική, στην οποία συμβάλλουν τόσο οι τέχνες όσο και οι επιστήμες».
 

 Με λίγα λόγια η ελληνικότητα σήμερα (το είπε εξάλλου από αρχαιοτάτων χρόνων και ο Σωκράτης) δεν πρέπει να ταυτίζεται με την καταγωγή ενός ανθρώπου, αλλά κυρίως με την αγωγή του.

Συμπερασματικά η ελληνικότητα είναι ιδιότητα την οποία πρέπει σήμερα όλοι να διεκδικούμε. Δεν είναι ταυτότητα που μας κατοχυρώνει. Ο Ελληνισμός είναι διεθνισμός και ανταμείβει με πρόοδο όσους ανθρώπους τον βλέπουν έτσι, καθιστώντας τους μέλη μιας παγκόσμιας κοινότητας φιλέρευνης και ανοικτόμυαλης η οποία συμμετέχει ενεργά και ισότιμα σε έναν οικουμενικό διάλογο όπου η αδράνεια ή άγνοια και η αυταρέσκεια απέχουν.

Οι σύγχρονοι εντός συνόρων Έλληνες έχουν ξεπουλήσει εδώ και πολλά χρόνια τις ιδέες του Ελληνισμού και τις έχουν αντικαταστήσει με πλαστικές σημαιούλες με μια ακατάσχετη προγονοπληξία, με αναζήτηση χαμένων πατρίδων, με πολεμικούς παιάνες με ποδοσφαιρικές νίκες, διαγωνισμούς γιουροβίζιον και κυρίως ένα τεράστιο φαγοπότι χωρίς αύριο.

Οι άλλοι Έλληνες

Οι δικοί μου Έλληνες είναι αλλού. Είναι πλάνητες πολίτες της οικουμένης, μαθητές ενός κοσμοπολίτη Διογένη, ενός ανατρεπτικού Καστοριάδη, ενός Παγκόσμιου Παπανικολάου, ενός φιλέρευνου Πισσαρίδη. Ο δικός μου Ελληνισμός είναι ένας στίχος του Ομήρου, μια ωδή του Ρωμανού του Μελωδού, μια συμφωνία του Μπετόβεν, μια κραυγή απόγνωσης του T.S. Elliot. Ο δικός μου Ελληνισμός είναι ένα πήλινο αγγείο του Εξηκία, το τεντωμένο δάκτυλο του Μιχαηλάγγελου που θέλει να αγγίξει την τελειότητα, ένα θλιμμένο γλυπτό του Ροντέν και η Γκουέρνικα του Πικάσο.

Ο δικός μου Ελληνισμός χωρά όλες τις εκδοχές του κόσμου και τις συνθέτει γιατί είναι πολιτισμός της αγάπης και της αλληλεγγύης. Είναι ταυτόχρονα ρηξικέλευθος και εικονοκλάστης και καθόλου φοβικός.

Ο δικός μου Ελληνισμός δεν έχει πατρίδα, αλλά συνεχώς την αναζητεί, όπως ο Οδυσσέας την Ιθάκη. Ο δικός μου Ελληνισμός είναι το άλας του κόσμου. Κάποιοι δήθεν Έλληνες έμειναν να φρουρούν την κατάξερη αλυκή αυτοϊκανοποιούμενοι με την ανακάλυψη κάποιων απολιθωμάτων στον πρώην βυθό της. Κι επειδή δεν γνωρίζουν τι να τα κάνουν τα ρίχνουν ο ένας στον άλλο συνθλίβοντας τις ξερές τους κεφαλές.

 

Τα σύνορά μας στην Κερύνεια

Το κακό σε αυτή τη χώρα είναι ότι όσοι ξέρουν πώς να την κυβερνήσουν είναι πολύ απασχολημένοι, οδηγώντας ταξί ή κουρεύοντας μαλλιά.

Το συμπέρασμα του Μπερνς δεν είναι επιφανειακό ή αβίαστο. Τις τελευταίες μέρες ο γράφων κυκλοφορεί πολύ με ταξί και έχει την ευκαιρία να διαπιστώσει πόσο οξυδερκείς είναι αυτοί οι άνθρωποι. Τους κατονομάζεις μια οδό και, λες και έχουν ενσωματωμένο navigator στον εγκέφαλό τους, σε πάνε στη δουλειά σου στο πι και φι.

Ο οδικός χάρτης τους στο Κυπριακό είναι εξίσου εντυπωσιακός.

Ο νεαρός ταξιτζής με πήρε από τον «Πολίτη» και κινήσαμε για τον Στρόβολο. Η εφημερίδα Πολίτης πάντα ιντριγκάρει το συνομιλητή σου για το Κυπριακό.

-Τι γίνεται, έσιει λύση;

- Δύσκολα τα πράγματα, αλλά να δούμε το εξάμηνο που έρχεται. Εσύ τι λές;

- Εγώ είμαι από την Κερύνεια.

-Δεν βλέπεις λύση δηλαδή;

- Όι, βλέπω λύση. Εν’ άλλοι που δεν βλέπουν.

- Τι εννοείς με αυτό;

- Εγώ στην Κερύνεια με 50.000 Τούρκους δεν πάω να ζήσω. Εκτός τζι αν φύουν ούλλοι. Εν να φύουν όμως; Είδες κανέναν μες σ’ τούντον τόπον να θέλει να πολεμήσει; Ούλλον πόρτους!

- Τι θα πρότεινες δηλαδή αφού θέλεις λύση;

- Εγώ παντρεύτηκα Λευκωσιάτισσα, έχω δύο μωρά. Οι Κερυνειώτες δεν μπορούν να επιστρέψουν και το ξέρουν ούλλοι. Αυτό που μένει είναι να μας αποζημιώσουν ή να μας δώσουν τις περιουσίες που άφησαν οι Τ/Κ που ποδά. Αλλά πού να σκεφτούν έτσι; Αφήνουν τους Τ/Κ τζιαι έρκουνται τζιαι πουλούν τες τζιαι τες άλλες εδώκαν τες σε κάποιους επιχειρηματίες. Εμείς εν να μείνουμε επί ξύλου κρεμμάμενοι. Στο κάτω–κάτω, εάν θέλουν αντικατοχικό και τον εννοούν, ας μας δώσουν τζιαι μας γην τζιαι να αγωνιζόμαστε μαζί έως τη Δευτέρα Παρουσία. Οι Πολιτικοί μας κάμνουν αγώνα πάσ’ στην ράσιην μας.

        Ο νεαρός ταξιτζής προφανώς δεν θέλει να κατανοήσει τη θέση που διατύπωσε προχθές ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας, ότι κάνουμε όσα μπορούμε να κάνουμε, αλλά σκοντάφτουμε πάνω στην τουρκική αδιαλλαξία. Τα 37 χρόνια που έχουν περάσει είναι πολλά. Προφανώς δεν ανέχεται το διπλωματικά αδιέξοδο παιχνίδι του Προέδρου Χριστόφια, ούτε τις υποσχέσεις Αναστασιάδη ότι αν βγει πρόεδρος θα το λύσει, ούτε κυρίως τις θέσεις διαφόρων πολιτικών του Κέντρου ότι θα πρέπει να περάσουμε στο σχέδιο Β και να αγωνιστούμε για να εκθέσουμε την Τουρκία. Όλα αυτά τα χαρακτηρίζει με την παροιμιώδη κυπριακή λέξη «πόρτους».

Το είπε εξάλλου και ο Βίλχελμ Ράιχ στο «Άκου Ανθρωπάκο»: «Σε αυτόν τον κόσμο υπάρχουν δύο ειδών ήχοι. Το βούισμα της καταιγίδας πάνω από τις βουνοκορφές και η πορδή». Το βούισμα αυτό το άκουσαν οι Αυξεντίου, Μάτσης, οι Μισιαούλης και Καβάζογλου, ο Κουτλού Ανταλί, που έδωσαν τη ζωή τους για τα πιστεύω τους. Στη χώρα μας οι πολιτικοί μας πέρδονται και ζουν με την ψευδαίσθηση ότι η πορδή τους έχει άρωμα βιολέτας.

Η απάντηση

Βεβαίως, κάποιοι πολιτικοί και δημοσιογράφοι έχουν έτοιμη την απάντησή τους. «Ο ταξιτζής είναι ενδοτικός. Έχει προσχωρήσει στις θέσεις των Τούρκων. Αγόρασε το ταξί του με λεφτά της UNOPS».

Οι πολιτικοί μας κοιτάζουν το μέλλον με αισιοδοξία, αφού, όπως είπε και προχθές ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας, έχουμε γίνει ισχυρότεροι ως κράτος. Επιπρόσθετα δε ο Μάριος Καρογιάν, σε πρόσφατη ομιλία του, μας είπε ότι η ανακάλυψη των κοιτασμάτων φυσικού αερίου έχει αλλάξει τα γεωπολιτικά δεδομένα και πλέον μπορούμε να αντιμετωπίσουμε την Τουρκία.

Όλοι, εν ολίγοις, επενδύουν στο μέλλον, χωρίς να αποκαλύπτουν την πιο σίγουρη διάσταση του μέλλοντος: Το θάνατο. Αυτό είναι το πιο σίγουρο μέλλον που έχουμε όλοι ως θνητοί. Ξεχνούν να μας πουν ότι μετά το θάνατο θα κριθούμε όλοι με βάση το τι κάναμε στο παρόν μας.

Και ποιο ήταν το παρόν μας;

·       Εισπράτταμε παχυλούς μισθούς και παχυλότερες συντάξεις.

·        Κυκλοφορούσαμε με θωρακισμένες μερσεντές.

·       Βγάζαμε πατριωτικούς δεκάρικους αφήνοντας την Κύπρο μέρα με τη ημέρα να τουρκεύει.

·       Επιτρέψαμε στη διχοτόμηση να επικρατήσει, διότι δεν είχαμε το θάρρος να πάρουμε σκληρές αποφάσεις. 

Ρεαλισμός

Σε αυτόν τον τόπο οι πολιτικοί μας καλούνται πάραυτα να αποδείξουν ότι οι καρέκλες στις οποίες κάθονται δεν τους έχουν δημιουργήσει αιμορροΐδες στο μυαλό.

Η Τουρκία δεν θέλει λύση, διότι ξέρει ότι έχει πάρει πολλά στην Κύπρο και ότι με τη λύση μόνο να δώσει πίσω έχει. Αν δώσει έδαφος, εξανεμίζεται ο στόχος της να δημιουργήσει για ολόκληρη την Κύπρο μια νέα Αλεξανδρέττα. Αν οι Τ/Κ γίνουν Ευρωπαίοι πολίτες, γνωρίζει ότι δεν θα μπορεί πλέον να τους χρησιμοποιεί για τα δικά της συμφέροντα. Αν όλη η Κύπρος ενταχθεί στο Σένγκεν και στο ευρωπαϊκό σύστημα ασφάλειας, τότε δεν θα μπορεί να δικαιολογήσει στην Κύπρο ούτε την παρουσία ενός Τούρκου στρατιώτη. Αν Ε/Κ και Τ/Κ εκλέγουν από κοινού τους ηγέτες τους, η Τουρκία δεν θα μπορεί να διοικεί τα κατεχόμενα με τους εγκάθετούς της.

Αντί να κοιτάξουμε τα πιο πάνω, ασχολούμαστε με τον Ντάουνερ και την απογραφή. Νέα θέση μας πλέον είναι ότι την απογραφή πρέπει να την διενεργήσει η Κυπριακή Δημοκρατία. Πώς αλλιώς: Τα σύνορά μας είναι, ως γνωστόν, στην Κερύνεια.

Οι δύο κυπριακές σχολές σκέψης

Στην Κύπρο υπάρχουν σε όλα τα θέματα που προκύπτουν δύο σχολές σκέψης. Τις βλέπουμε καθημερινά να ξεδιπλώνονται σε μια προσπάθεια ανάλυσης της πραγματικότητας και των προβλημάτων που μας περιβάλλουν, αλλά ακόμα δεν έχουμε καταλήξει στον χαρακτηρισμό τους. Κάποιοι μιλούν για συντηρητικούς και προοδευτικούς, κάποιοι κάνουν λόγο για φοβικούς και τολμηρούς, όταν δε φτάνουμε στο Κυπριακό, το λεξιλόγιό μας διευρύνεται. Απορριπτικοί - ενδοτικοί, πατριώτες - ρεαλιστές, ελληνόψυχοι- νεοταξικοί, διχοτομικοί –τουρκοπροσκηνυμένοι και πάει λέγοντας. Παρότι δεν συμφωνούμε όλοι με τους χαρακτηρισμούς, από τη συμπεριφορά και μόνο των δύο αυτών σχολών βλέπουμε να υπάρχει μια συνέπεια στην ανάλυσή τους επί όλων σχεδόν των θεμάτων που προκύπτουν διαφορές. Μια θεματολογική περιδιάβαση θα ήταν αρκούντως κατατοπιστική.

Φυσικό αέριο

Στην υπόθεση της εκμετάλλευσης του φυσικού αερίου με βάση τις τοποθετήσεις που ακούγονται καταλήγουμε σε δύο προσεγγίσεις. Η πρώτη προσέγγιση -η συντηρητική- αφορμάται από την πάγια θέση της ότι η Κύπρος είναι περικυκλωμένη από εχθρούς και ότι το φυσικό αέριο μας δίνει μια πρώτης τάξεως ευκαιρία να επανακαθορίσουμε τις συμμαχίες μας. Γύρω μας η περιοχή ισλαμοποιείται. Στην Τουρκία επικράτησε ο Ερντογάν, το καθεστώς της Αιγύπτου αλλάζει, με τους μουσουλμάνους να προβάλλουν στο προσκήνιο. Το ίδιο συμβαίνει στην Τυνησία, ενώ η απειλή επικρέμαται και επί της Συρίας και του Λιβάνου. Οπότε, χρειαζόμαστε συμμαχία με το Ισραήλ, το οποίο βλέπει την Κύπρο και την Ελλάδα ως τις μόνες ευρωπαϊκές χώρες που μπορούν να του δώσουν διέξοδο. Μια συμφωνία λοιπόν για από κοινού εκμετάλλευση στο φυσικό αέριο δεν μπορεί να είναι μόνο οικονομική, αλλά θα έχει και στρατηγική σημασία. Η αντίθετη προσέγγιση –η ρεαλιστική- υποστηρίζει ότι η Κύπρος έχει πολυδιάστατη πολιτική στην περιοχή της και δεν μπορεί να συνεργαστεί μόνο με το Ισραήλ, διότι αυτό θα την φέρει στην ίδια θέση με τη χώρα αυτή. Θα την απομονώσει δηλαδή, όπως απομονωμένο είναι και το Ισραήλ. Η εκμετάλλευση λοιπόν του φυσικού αερίου θα πρέπει να γίνει σε συνεργασία με όλες τις γύρω χώρες –ακόμα και την Τουρκία- για να μπορέσει η Κύπρος να αναδείξει τη στρατηγική της αξία ως μια ευρωπαϊκή, πολυπολιτισμική χώρα που παράγει σταθερότητα ως γεωπολιτικό αντίβαρο σε μια περιοχή που παράγει ρευστότητα και ανασφάλεια. Με τέτοια προσέγγιση η Κύπρος γίνεται το επίκεντρο της συνεργασίας και της ασφάλειας, αποκτώντας πολλαπλά οικονομικά οφέλη, πέρα από την εκμετάλλευση του φυσικού αερίου.

Μετανάστες

Στο εσωτερικό της χώρας μας αυτές τις μέρες προεξάρχει το θέμα της μετανάστευσης. Στο επίκεντρο η Λάρνακα και τα επεισόδια με τους Παλαιστινίους, τα οποία δυστυχώς μεταφέρθηκαν στο Λύκειο της Βεργίνας. Η ανάλυση των πολλών εδράζεται στο φόβο ότι οι μετανάστες μόνο δεινά προκαλούν στον τόπο μας. Φτάνει πια. Πρέπει να επιδείξουμε μηδενική ανοχή. Οι μετανάστες και κυρίως οι αιτητές ασύλου έρχονται εδώ για να εισπράξουν εν μέσω οικονομικής κρίσης παχυλά επιδόματα, απειλούν τη συνοχή μας ως πληθυσμού και δη την ελληνικότητα της χώρας μας, συντείνουν στην αύξηση της εγκληματικότητας και δημιουργούν κοινωνικά προβλήματα, αφού ως φθηνό εργατικό δυναμικό επιτείνουν το πρόβλημα της ανεργίας των Κυπρίων. Από την άλλη πλευρά, βεβαίως, ο αντίλογος είναι εξίσου ισχυρός. Το πρόβλημα δεν το δημιουργούν 3.000 Παλαιστίνιοι. Ούτε κάποιοι μετανάστες που εκμεταλλεύονται τα κενά του συστήματός μας. Στην Κύπρο υπάρχουν αυτοί τη στιγμή γύρω στις 100.000 νόμιμοι μετανάστες και άγνωστό πόσοι παράνομοι. Οι μετανάστες ασχολούνται με επαγγέλματα (υπηρέτριες- εργάτες σε χοιροστάσια- γεωργία- γκαρσόνια) στα οποία οι Κύπριοι δεν δείχνουν κανένα ενδιαφέρον και παράγουν πλούτο για τη χώρα. Σύμφωνα με ακαδημαϊκές έρευνες, οι μετανάστες διά της σχετικά φθηνής εργασίας τους παράγουν το 2-3% του εθνικού μας προϊόντος. Αν δεν υπήρχαν, δηλαδή, η Κύπρος θα βρισκόταν ακόμα υπό καθεστώς οικονομικής ύφεσης. Το δίλλημα εν ολίγοις είναι σαφές. Θέλουμε τους μετανάστες ή όχι; Εάν τους θέλουμε θα πρέπει να δεχτούμε- όπως εξάλλου συμβαίνει σε όλες τις χώρες της ΕΕ- ότι θα υπάρχουν και κάποια αρνητικά φαινόμενα. Αν δεν τους θέλουμε, τότε ας μην στέλνουμε όλοι τα παιδιά μας για σπουδές και στην ανεργία. Πολλές από τις κόρες μας μπορούν να εργαστούν ως υπηρέτριες με 500 ευρώ το μήνα, ενώ για τα αγόρια μας υπάρχει πληθώρα θέσεων εργασίας σε χοιροστάσια και σε εστιατόρια. Η δουλειά εξάλλου δεν είναι ντροπή για κανένα.

Κυπριακό

Στο Κυπριακό, η ανάλυση του οποίου εμβολιάζει όλες τις άλλες επιμέρους αναλύσεις, η στάση των Κυπρίων είναι διαχρονική. Οι σκληροί, οι επικαλούμενοι και απορριπτικοί, ταυτίζονται με όσους θέλουν να αναπτύξουν στρατηγικό τόξο συνεργασίας με το Ισραήλ και την Ελλάδα για το φυσικό αέριο και σίγουρα ανησυχούν για τους μετανάστες. Αυτοί πασχίζουν για την επιβίωση του Ελληνισμού στην Κύπρο. Γι’ αυτούς η Κύπρος είναι ελληνική και οι Τ/Κ μια μικρή μειονότητα η οποία πρέπει να αποδεκτεί τη βούληση της πλειοψηφίας. Βεβαίως αυτή θέση πάσχει, αν απενδυθεί του συναισθηματισμού που τη φορτίζει, στο διά ταύτα. Πώς λύνουμε δηλαδή το Κυπριακό; Μέχρι πρόσφατα μας βόλευε το status quo, το οποίο σε συνδυασμό με την οικονομική άνθηση στο Νότο επέτρεπε κάποιας μορφής εφησυχασμό. Σήμερα τα πράγματα έχουν δυσκολέψει, αφού τα τετελεσμένα στο Βορρά, υπό μορφή πολιτικής αναβάθμισης του ψευδοκράτους και αύξησης του αριθμού των εποίκων, δεν επιτρέπουν κάτι τέτοιο. Κάποιοι άρχισαν να προβάλλουν δειλά – δειλά στο σύνθημα της διχοτόμησης, αλλά στην πράξη αυτοαναιρούνται. Παλιότερα έλεγαν στον κόσμο «τα σύνορά μας είναι στην Κερύνεια», πώς θα πείσουν σήμερα τους πρόσφυγες να αποδεκτούν ότι τα σύνορά μας φτάνουν μέχρι το οδόφραγμα του Αγίου Δομετίου; Από την άλλη, υπάρχουν οι ρεαλιστές, οι επικαλούμενοι και ενδοτικοί. Αυτοί σε συνδυασμό με τα πιο πάνω βλέπουν ότι το φυσικό αέριο θα μπορούσε να αποδειχθεί το μέσο για επίλυση του Κυπριακού, ενώ είναι χαλαρότεροι με τους μετανάστες. Θεωρούν ότι στην Κύπρο υπάρχουν Έλληνες, Τούρκοι, Ευρωπαίοι και άλλες θρησκευτικές ομάδες, που θα μπορούσαν να ζήσουν υπό ένα φιλελεύθερο καθεστώς, το οποίο δεν θα στηρίζεται στην υπεροχή της φυλής, της ιστορίας και της παράδοσης, αλλά στην υπεροχή των νόμων και την κοινή πίστη σε ένα δημοκρατικό σύνταγμα. Προτείνουν λοιπόν συμβιβασμό στο Κυπριακό και ευελπιστούν ότι εντός της ΕΕ ο συμβιβασμός αυτός θα επουλώσει τις πληγές του παρελθόντος, όπως συνέβη με τις πλείστες ευρωπαϊκές χώρες μετά το Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο.


Δύο σχολές σκέψης στην Κύπρο. Σε ποια από τις δυο ανήκετε;

Δυο Λεμεσιανοί πρόσφυγες

Ας ξεκινήσω με την ομολογία του κλασικού εικονοκλάστη: δεν έχει κανένα νόημα να πιστεύει κανείς σε περιούσια Έθνη και μητέρες πατρίδες। Δεν ανήκω σε κανένα κόμμα ή πατριωτική οργάνωση, ούτε πιστεύω σε εθνικές πλειοψηφίες ή μειοψηφίες। Τα Έθνη και τα εθνικά κόμματα υπηρετούν μιαν πολιτικο-οικονομική ελίτ η οποία αντιμετωπίζει τους ανθρώπους μέσα από τη λογική της στάνης. Με τη συνδρομή πληρωμένων ή ιδεολογικά χαμηλής νοημοσύνης τσοπανόσκυλων κατορθώνουν να περιχαρακώνουν τα σύνορα του μαντριού, κρατώντας τους απλούς ανθρώπους σε απόσταση από την υγιή λογική ενός ελεύθερου και χωρίς συρματοπλέγματα βοσκότοπου που παραπέμπει στο αρχαιοελληνικό: όπου γη και πατρίς! Μέσα από αυτή τη λογική ίσως οι σύγχρονοι και πραγματικοί επαναστάτες είναι μόνο οι λαθρομετανάστες.
Για μας, ωστόσο, τους σταθερούς ενοίκους αγροτεμαχίων του πλανήτη τι είναι πατρίς, τι μη Πατρίς και τι τ΄ ανάμεσό της; Έχω την εντύπωση ότι όσο μεγαλώνουμε διαπιστώνουμε ότι όλο και περισσότερο ανήκουμε στην παιδική μας ηλικία και στους φίλους μας। Προσωπικά δεν ανήκω στους μιξοκλαίοντες σε συναυλίες: Η δική μου η πατρίδα δεν έχει μοιραστεί στα δύο, ούτε μοιάζει με σταθερό κι αμετακίνητο εικονοστάσι. Μάλλον ταυτίζεται με τις μικρές φορητές εικόνες του πάνω διαζώματος που τις παίρνεις και τις πας όπου θέλεις: Είναι ο αυλόγυρος της Καθολικής στη Λεμεσό. Ένα σπιτάκι με δυο δωματιάκια όλα κι όλα, τέσσερα ξύλινα κασόνια με ψιντρή βασιλιτζιά, μια γλάστρα γιασεμί, οι βυζαντινές ψαλμωδίες του πατέρα μου και η μυρωδιά της κανέλας που άλεθε η μάνα μου για να συνοδέψει το απογευματινό ρυζόγαλο.Είναι οι φίλοι μου με τους οποίους διαγωνιζόμουν κάθε Κυριακή για το ποιος θα μαζέψει περισσότερους κουραμπιέδες και παστίτσια από τους γάμους και τα βαφτίσια που τελούνταν στην Παναγία την Παντάνασσα. Στον ίδιο αυλόγυρο της χαράς κάποιες άλλες δύσκολες μέρες τρέχαμε να αισθανθούμε στα πόδια μας το τσίμπημα κάποιων ξεθυμασμένων σκαγιών που έπεφταν κατά χιλιάδες από την Τουρκοκυπριακή συνοικία.Το πέρασμα του γιοφυριού του Γαρύλλη μετά τα 4 φανάρια ήταν απαγορευμένο για μας τους μικρούς μετά τα γεγονότα του 1963.
Απαγορευμένη πλατεία
Κι όμως εκεί στην πλατεία του Τ/κ διοικητηρίου ο Μεχμέτ, ένας συνομήλικός μου Τ/Κ έπαιζε κι αυτός με τους φίλους του। Δεν είχα την ευκαιρία τότε να παίξω μαζί του μπίλιες। Την περίοδο αυτή έπαιζαν με τα δίκαννα τα μεγάλα παιδιά που μας κυβερνούν σήμερα. Δεν υπήρχε χώρος για άλλα παιχνίδια. Τον Μεχμέτ τον γνώρισα το 2002 στο Μπέλφαστ σε ένα συνέδριο ιστορίας για το Βορειοϊρλανδικό. Αισθάνεται και είναι λεμεσιανός και δηλώνει πρόσφυγας που εγκαταστάθηκε στο Βόρειο τμήμα της Λευκωσίας. Και γω το ίδιο αισθάνομαι: Λεμεσιανός οικονομικός πρόσφυγας στη Λευκωσία. Τα σπίτια μας δεν απέχουν μεταξύ τους περισσότερο από 3 χιλιόμετρα. Ως πρόσφυγες Λεμεσιανοί που δεν συναντηθήκαμε ποτέ στη Λεμεσό, περπατήσαμε αργότερα μαζί στους δρόμους του Λάντοτερι για να διαπιστώσουμε ότι η τρέλα των ανθρώπων δεν βασιλεύει μόνο στην Κύπρο. Δρόμοι γεμάτοι αγάλματα ηρώων που αγωνίστηκαν για την καθολική τους πίστη και άλλοι τόσοι με στεφάνια για προτεστάντες ήρωες που αγωνίστηκαν για τη Μεγάλη Βρετανία και τη βασίλισσα Ελισάβετ. Το βράδυ ένα εντελώς διαφορετικό σκηνικό: οι εκατοντάδες παμπ λειτουργούσαν ως χωνευτήρι πολιτισμικών, εθνικών και άλλων διαφορών: Ήταν η ιερή ώρα της ζυθοκατάνυξης στην πίκρα της μαύρης γκίνες η οποία καταλάγιαζε τα πάθη της καρδιάς μέχρι αυτή με τη σειρά της να κατακτήσει πλήρως τον εγκέφαλο. Τότε οι μεθυσμένοι ενδεδυμένοι τον μανδύα του πατριώτη έβγαιναν στους δρόμους για να ξανασφαχτούν. Στην Ιρλανδία πάντως είναι πιο προχωρημένοι από μας. Τσακώνονται μόνον όταν μεθύσουν. Εμείς σκοτωνόμαστε από το 1963 χωρίς να έχουμε καταφέρει να πιούμε μαζί ούτε ένα ποτήρι κρασί. Κι όλα αυτά γιατί εμείς εδώ όπως και σε άλλες περιοχές αυτού του πλανήτη δεν καταφέραμε να κάνουμε μια επιβεβλημένη υπέρβαση. Κολλήσαμε στα έθνη και τα κράτη, που η επίκλησή τους σήμερα παράγει κυρίως βαρβαρότητα. Μπήκαμε στην Ευρώπη αλλά όλοι μας επιτρέπουμε σε μια χώρα που διοικείται από στρατηγούς να καταπιέζει και Ε/Κ και Τ/Κ, με τους πολιτικούς μας ένθεν και ένθεν της γραμμής να παίζουν το παιχνίδι της. Αφήνοντας κατά μέρος τον πραγματικό ανθρώπινο πολιτισμό στον οποίο όλοι έχουν συνεισφέρει και στον οποίο όλοι μπορούν να συμμετέχουν ως υποσύνολα και ομάδες.

Είμαι Έλλην, το καυχώμαι

Είμαι Έλληνας και αγαπώ τους μετανάστες. Η οικογένειά μου κατάγεται από ένα μικρό χωριό της επαρχίας Λεμεσού που χάνεται στα βάθη της ιστορίας. Γεράσα. Ιερή Βάσσα. Το αντίστοιχο τοπωνύμιο βρίσκεται στην Αρκαδία της Πελοποννήσου όπου και ιερό του Επικούρειου Απόλλωνα. Τα διαπιστευτήρια των προπατόρων Αχαιών της περιοχής τα δίνουν χιλιάδες τάφοι με κτερίσματα της αρχαϊκής εποχής. Η ιστορία λοιπόν μας καθοδηγεί. Κάποτε υπήρξαμε κι εμείς μετανάστες. Ήρθαμε σε αυτή την όμορφη γη στην οποία μας υποδέχτηκαν οι γλυκύτατοι Ετεοκύπριοι με 6.000 χρόνια πολιτισμό χωρίς να σπάσει μύτη. Τα αρχαιολογικά ευρήματα δεν μαρτυρούν μαζικούς τάφους επικών μαχών προς επικράτησή μας. Απεναντίας, μέσα στην πορεία του χρόνου τα τετράγωνα σπίτια μας αντικατέστησαν τις κυκλικές κατοικίες τους.

Είμαι Έλληνας και αγαπώ τους μετανάστες. Το μάθημα σε όλους τους πραγματικούς Έλληνες το διδάσκει ένας μεγάλος καθηγητής ιστορίας. Ο Θουκυδίδης. Ο οποίος θέλει τον Περικλή στον Επιτάφιο να μας παραδίδει: «Αφήνουμε την πόλη μας ανοικτή σε όλους και δε διώχνουμε τους ξένους, ούτε τους εμποδίζουμε να μάθουν ή να γνωρίσουν τον πολιτισμό μας. Εμείς πιστεύουμε όχι τόσο στις πολεμικές προετοιμασίες και στα απατηλά τεχνάσματα, όσο στην προσωπική γενναιοψυχία –γενναιοδωρία». Οι πραγματικοί Έλληνες, εκτός κι αν αμφισβητεί κανείς τον Αθηναίο Περικλή, οφείλουν να είναι γενναιόψυχοι και γενναιόδωροι. Όπως μας το τραγούδησε και ο Όμηρος στην Ιλιάδα: «Είναι ως ίδιος αδελφός ο ξένος που προσπέφτει».


Είμαι Έλληνας και ευχαριστώ τους πολιτικούς πρόσφυγες και τους αιτητές ασύλου γιατί μου θυμίζουν πόσο πολύτιμό πράγμα είναι η Δημοκρατία, το κράτος δικαίου και η δυνατότητα κάθε ανθρώπου να διαμορφώνει τη ζωή του όπως ο ίδιος το επιθυμεί. Αυτοί οι άνθρωποι μας προτρέπουν να θυμόμαστε ότι πρέπει να είμαστε σε πολιτική εγρήγορση γιατί όλα όσα κερδίσαμε με τόσους κόπους μπορεί να τα χάσουμε. Η Δημοκρατία δύσκολα οικοδομείται και εύκολα χάνεται ειδικά εάν την αφήσουμε στα χέρια κάποιων ματσουκοφόρων.


Είμαι Έλληνας και ευχαριστώ τις 50.000 οικιακές βοηθούς από τη Σρι Λάνκα, τις Φιλιππίνες και το Βιετνάμ που βρίσκονται στη χώρα μας και διατηρούν τα σπίτια των ανθρώπων καθαρά, που φροντίζουν τους γέροντές μας, που έχουν εμβολιάσει την κουζίνα μας με εξωτικές γεύσεις, που μεταφέρουν σε όλους εμάς τους αγχωτικούς με την εργασία και τα παιδιά μας τη γήινη σοφία τους.

Είμαι Έλληνας και έχω μάθει να μην ξεχωρίζω τους ανθρώπους από τη δύναμη ή την ανάγκη τους, από το χρώμα ή τη θρησκεία τους. Γι’ αυτό αγαπώ όλους τους μη Έλληνες συμπολίτες μου σε αυτή τη χώρα: Τουρκοκύπριους, Μαρωνίτες, Αρμένιους, Λατίνους, Ρώσους, λοιπούς Ευρωπαίους. «Η φύση» όπως μας δίδαξε ο σοφιστής Αντιφώντας, είκοσι δύο αιώνες πριν τη γαλλική επανάσταση «δεν διακρίνει Έλληνες και Βάρβαρους, ελεύθερους και δούλους». Ο δε Απόστολος Παύλος που υπήρξε μύστης του ελληνικού πολιτισμού το επανέλαβε τον 1ο αιώνα μ.Χ. διά της γνωστής επιστολής προς Γαλάτας: «Ουκ ένι Ιουδαίος, ουδέ Έλλην, ουκ ένι δούλος ουδέ ελεύθερος, ουκ ένι άρσεν και θήλυ. Πάντες γαρ υμείς εις εστέ εν Χριστώ Ιησού».


Είμαι Έλληνας και δεν είμαι φοβικός. Μπορώ να ζω με ανθρώπους άλλων φυλών και άλλων γλωσσών. Μου το έμαθε ο κυνικός φιλόσοφος Διογένης, που έκανε πατρίδα του ένα μετακινούμενο πιθάρι διδάσκοντας εκείνο το μαγικό «Κοσμοπολίτης ειμί». Μου το διδάσκουν εκατομμύρια Έλληνες που φιλοξενούνται στις ΗΠΑ την Αγγλία, την Αυστραλία και διαπρέπουν. Μας το δίδαξε ο καθηγητής Πισσαρίδης ο οποίος από την Αγγλία που ζει μοιράστηκε με όλους τους συνέλληνές του το τρίτο βραβείο Νόμπελ που κερδίζουν οι απανταχού Έλληνες.



Είμαι Έλληνας και παρακαλώ κάποιους συμπολίτες μας, με μόρφωση και αξιώματα πολλές φορές, να μην παρασύρουν στον εθνικισμό, το ρατσισμό και τη ξενοφοβία εκατοντάδες νέους ανθρώπους. Τους παρακαλώ να μην οργανώνουν νέα παιδιά κατά τα φασιστικά πρότυπα του μεσοπολέμου. Ο πόλεμος κατά των μεταναστών που έχουν κηρύξει κάποιοι δεν μπορεί να διεξαχθεί με όρους ελληνικότητας. Αν το κάνουμε, αυτό που θα χάσουμε είναι την ελληνικότητά μας. Τα προβλήματα της μετανάστευσης που είναι υπαρκτά, είναι παγκόσμια, αλλά άπτονται ενός φαινομένου κυρίως οικονομικού. Πίσω από την εθνικοποίηση οικονομικών ζητημάτων κρύβονται άλλες σκοπιμότητες και ανομιμοποίητες φιλοδοξίες. Η ιστορία είναι εκεί για να μας νουθετεί και κυρίως να μας θυμίζει ότι κάπως έτσι ξεκίνησαν την πολιτική καριέρα τους όλοι οι δικτάτορες. Μουσολίνι-Χίτλερ-Μεταξάς. Οι τρεις αυτοί έχουν ένα κοινό σημείο. Χρησιμοποίησαν τον ελληνισμό αλά καρτ. Επικεντρώθηκαν στην Αρχαία Σπάρτη. Προσπάθησαν να δημιουργήσουν μια στρατοκρατούμενη νεολαία η οποία στη συνέχεια θα γινόταν στρατός για να τους φέρει στην εξουσία. Το τραγικό είναι ότι και οι τρεις τα κατάφεραν.


* Ευχαριστώ τους μαθητές του Λυκείου Βεργίνας για τα παραθέματα που μου έχουν στείλει από αρχαίους συγγραφείς, επιτρέποντας μου έτσι διά της επίκλησης στην αυθεντία να προσπαθήσω να γίνω όσο πιο πειστικός μπορώ.

Οι θέσεις αρχών της Ρωσίας

Η επίσκεψη Μεντβέντεφ στην Κύπρο επιβεβαίωσε ότι η Ρωσία εδράζει την πολιτική της διεθνώς σε θέσεις αρχών ή μήπως η επίσκεψη του Ρώσου Προέδρου ανάγκασε την Κυπριακή Δημοκρατία να εγκαταλείψει και τις τελευταίες αρχές που διαθέτει; Μια σειρά αποφάσεων που λήφθηκαν και συμφωνιών που υπογράφηκαν βάζουν στη ζυγαριά από τη μια την ηθική και το λεγόμενο διεθνές δίκαιο στο οποίο συχνά πυκνά καταφεύγουμε και από την άλλη τις πολιτικές σκοπιμότητες και τα οικονομικά συμφέροντα κάθε κράτους.
Ο δικός μας πρόεδρος πέρασε μια ολόκληρη μέρα με τον πρόεδρο της Ρωσίας και μας έδειξε πόσο εύκολο πράγμα είναι να μιλάς για τις αρχές σου παρά να ζεις σύμφωνα με αυτές. Από την πλευρά του ο κ Μεντβέντεφ, ως εκπρόσωπος μιας υπερδύναμης και με το θράσος του ισχυρού το πήγε λίγο παρακάτω: Αυτές είναι οι αρχές μου. Αν δεν σας αρέσουν έχω κι άλλες».

Κυπριακό

Αναμφισβήτητα κιαν θέλουμε να είμαστε ρεαλιστές, δηλαδή άνθρωποι που δεν καταφεύγουν μόνο στην ηθική και στις αρχές, η επίσκεψη Μεντβέντεφ είχε και τα θετικά της. Ο ηγέτης μιας μεγάλης χώρας με βέτο στο Συμβούλιο Ασφαλείας επισκέφθηκε την Κύπρο σε μια περίοδο που κάποιες κινήσεις αποαναγνώρισης της Κυπριακής Δημοκρατίας είναι ορατές. Η Τουρκία έχει κερδίσει για μια ακόμα φορά το παιχνίδι των εντυπώσεων στο Κυπριακό, όχι γιατί έχει δίκαιο, αλλά διότι το Κυπριακό έχει κουράσει διεθνώς και η Ε/κ πλευρά για μια ακόμα φορά να συλλαμβάνεται να μην ξέρει τι θέλει. Όλοι διεθνώς γνωρίζουν τι δεν θέλουμε, τι αρνούμαστε να δεχθούμε και επί της διαδικασίας και επί της ουσίας, αλλά αυτό δεν τους αρκεί. Αντίθετα η Ρωσία στο θέμα αυτό δείχνει μια απέραντη κατανόηση, την οποία εμείς βαφτίσαμε «σεβασμό στις αρχές του διεθνούς δικαίου και της ηθικής». Συμφωνεί με τα δεν θέλω μας στα χρονοδιαγράμματα, στην επιδιαιτησία και στις διεθνείς διασκέψεις, γνωρίζοντας βέβαια ότι αυτό δεν ενοχλεί την Τουρκία με την οποία κάνει μπίζνες τρισεκατομμυρίων. Η Τουρκία έχοντας διασφαλίσει από το 2004 τη διζωνικότητα και την πολιτική ισότητα των Τ/κ, θα μπορούσε να κινηθεί προς λύση και σήμερα, αλλά και του χρόνου. Ο χρόνος εξάλλου κινείται υπέρ της. Και όσο αυτός περνά, όλο και περισσότερα κερδίζει λόγω των τετελεσμένων που δημιουργεί επί του εδάφους.
Από την πλευρά της η Ρωσία όπως έπραξε κατά κόρο στο παρελθόν, δεν θέλει λύση στην Κύπρο διά της οποίας η χώρα μας θα ενταχθεί γεωστρατηγικά στο χώρο επιρροής της Δύσης. Απεναντίας πιστεύει ότι η ίδια ως πολιτική και στρατιωτική υπερδύναμη διά της οικονομικής της εξάπλωσης στην Εγγύς και Μέση Ανατολή θα ελέγξει αυτή την περιοχή, ειδικά εάν η Τουρκία μείνει εκτός ΕΕ. Πρόκειται για ένα στόχο που διαπνέει τη ρωσική εξωτερική πολιτική από την εποχή της Μεγάλης Αικατερίνης.

Οικονομία

Σε ότι αφορά τις οικονομικές παραμέτρους της επίσκεψης η Ρωσία επέβαλε πλήρως τις θέσεις της, πάντοτε βεβαίως σύμφωνα με τον πρόεδρο Χριστόφια βασισμένη σε θέσεις αρχών. Στην Κύπρο βρίσκονται κατατεθειμένα πολλά δισεκατομμύρια δολάρια Ρώσων μεγιστάνων και μεγαλοκλεπτών. Η Κύπρος τα τελευταία 5 χρόνια επένδυσε μέσω αυτών, γύρω στα 52 δισεκατομμύρια δολάρια στη Ρωσία, κερδίζοντας αρκετά χρήματα από τις φορολογίες που επέβαλε. Η Ρωσία ζήτησε μερίδιο στη φορολογία αυτή και την πήρε. Στο κεφάλαιο αυτό των δισεκατομμυρίων που εξιτάρει κυρίως τα μυαλά των Κυπρίων η αλήθεια είναι πικρή. Αυτά τα χρήματα αφορούν μια μικρή ελίτ ρώσων επιχειρηματιών και καρπό μιας τεράστιας κλοπής εις βάρος του ρωσικού λαού που στην μεγάλη του πλειοψηφία ζει κάτω από το όριο της φτώχειας. Τα λεφτά αυτά ακόμα αφορούν τις κυπριακές τράπεζες, κάποιους κύπριους μεγαλοδικηγόρους, κάποιους ντιβέλοπερς που πωλούν επαύλεις και τη σεβαστή πλέον και διάσημη κάστα των σούπερ κυπρίων λογιστών, οι οποίοι σε χρόνο ρεκόρ μπορούν να κάνουν το μαύρο, άσπρο. Για να μας χρυσώσουν βέβαια το χάπι οι αρμόδιοι κάνουν λόγο και για την παρουσία 150,000 ρώσων τουριστών που ξοδεύουν ασύλληπτα. Στην πραγματικότητα μια χυδαία μορφή καπιταλισμού που λειτουργεί στη Ρωσία με επικεφαλής τον Πούτιν και τον Μεντβέντεφ, με αιχμή του δόρατος μια μικρή κάστα Κυπρίων φραγκολεβαντίνων που ασκούν έλεγχο σε αυτή τη χώρα, έχουν καταφέρει να δορυφοροποιήσουν οικονομικά την Κυπριακή Δημοκρατία του αριστερού Δ. Χριστόφια .



Η παραχάραξη

Τα πιο πάνω, χωρίς υποκρισίες και με επίγνωση ότι ζούμε σε ένα άναρχο διεθνές σύστημα (δηλαδή χωρίς αρχές) είναι ίσως κατανοητά. Συνιστούν εξάλλου την πρακτική όλων των χωρών του κόσμου, είτε αυτές είναι υπερδυνάμεις όπως οι ΗΠΑ και η Ρωσία, είτε είναι μικρές όπως η Κύπρος και η Μάλτα. Την ηθική και τις αρχές τις καθορίζουν το χρήμα και εν γένει τα συμφέροντα.
Δυστυχώς εμείς στο πλαίσιο αυτού του πάρε δώσε με τη Ρωσία πέραν του σχοινιού βγάλαμε και το παλούκι.
Αν διαβάσει κανείς προσεκτικά τη λεγόμενη «Αντιφασιστική Δήλωση» που υπέγραψαν ο Πρόεδρος Χριστόφιας με τον Δημήτρη Μεντβέντεφ, που πέρασε στα ψιλά θα διαπιστώσει ότι η Κύπρος συνειδητά συμμετέχει και στην παραχάραξη της ευρωπαϊκής και εν γένει της παγκόσμιας ιστορίας. Και όχι μόνον αυτό, αλλά κυριολεκτικά ασελγεί πάνω στον πόνο ευρωπαϊκών Λαών που είναι σύμμαχοι μας και μέλη της ΕΕ όπως η Πολωνία, η Εσθονία, η Λιθουανία, η Ρουμανία η Λατβία, η Φιλανδία κλπ.
Στην εν λόγω αντιφασιστική δήλωση η Κύπρος μαζί με τη Ρωσία θεωρούν «παραχάραξη της ιστορίας» τις κραυγές όλων αυτών των Λαών κατά των εγκλημάτων της Σοβιετικής Ένωσης εις βάρος τους κατά τη διάρκεια του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου και μετά. Η Σοβιετική Ένωση και η διάδοχος Ρωσία σήμερα θέλουν να υπερτονίζουν τη συμμετοχή του Κόκκινου στρατού στην ανατροπή του Χίτλερ μετά το 1941 κάνοντας λόγο για τα εκατομμύρια Ρώσους που θυσιάστηκαν για την απελευθέρωση της Ευρώπης. Αυτόν τον αγώνα του Στάλιγκραντ, του Λένιγκραντ και της Μόσχας εναντίον των Ναζί και βεβαίως τον τιμούμε όλοι.
Ο Β’ Παγκόσμιος βέβαια ξεκίνησε το 1939. Ποια ήταν η στάση της Σοβιετικής Ένωσης και του Στάλιν από το 1939 έως και το 1941; Η αλήθεια είναι ότι διά του Συμφώνου Ρίμπεντροπ (Υπεξ της ναζιστικής Γερμανίας) και Μολότοφ (Υπέξ της Σοβιετικής Ενωσης) που υπογράφηκε στις 23 Αυγούστου 1939 οι δύο χώρες ήταν σύμμαχοι. Οι Σοβιετικοί ιστορικοί υποστηρίζουν ότι το σύμφωνο αυτό υπογράφηκε ως άμυνα διότι οι Αγγλοβρετανοί διά της συμφωνίας του Μονάχου στις 29 Σεπτεμβρίου 1938 παρέδωσαν στον Χίτλερ την Τσεχοσλοβακία και τον εξωθούσαν να επιτεθεί εναντίον της Σοβιετικής Ένωσης. Η θέση αυτή βεβαίως είναι παντελώς ανιστόρητη αφού 13 μέρες αργότερα στις 3 Σεπτεμβρίου 1939 η Ναζιστική Γερμανία και μετά η Σοβιετική Ένωση εισέβαλαν στην Πολωνία μοιράζοντας την στα δυο. Αυτό σήμανε και την έναρξη του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου.

Από το 1939 έως και το 1941 όταν δηλαδή δέκτηκαν και οι Σοβιετικοί επίθεση από το Χίτλερ, ο Ιωσήφ Στάλιν ενεργώντας με έναν απέραντο κυνισμό αποκατέστησε την επιρροή και τον έλεγχο σε χώρες τις οποίες παραχώρησε η Ρωσία στους Γερμανούς με τη συνθήκη του Μπρεστ Λιτόβσκ του 1917 όταν λόγω της Κομουνιστικής Επανάστασης επέλεξε να αποχωρήσει από τον Α΄ Παγκόσμιο Πόλεμο. Τι προσπαθούν να ξεχάσουν σήμερα οι Ρώσοι από τα δύο αυτά χρόνια συνεργασίας τους με τους ΝΑΖΙ με την αμέριστη και βασισμένη σε αρχές στήριξη του Προέδρου της Κυπριακής Δημοκρατίας Δημήτρη Χριστόφια;

Μετά τη συμφωνία Στάλιν –Χίτλερ, «πάνω από ένα εκατ. σοβιετικά στρατεύματα εισέρρευσαν στις 7 επαρχίες της Πολωνίας στη σοβιετική σφαίρα επιρροής», αναφέρει ο ιστορικός Ρίτσαρντ Οβερι στο βιβλίο του «Ο Πόλεμος της Ρωσίας». «Μέχρι τις 24 Σεπτέμβρη, μετά από συνοπτικές αψιμαχίες, όλη η περιοχή είχε τεθεί υπό έλεγχο. Στις 28 Σεπτέμβρη, ο Ρίμπεντροπ πήγε ξανά αεροπορικώς στη Μόσχα για να κανονίσει τη μοιρασιά. Οι περιοχές που δεν κυριαρχούσε το πολωνικό στοιχείο δόθηκαν στην ΕΣΣΔ, οι υπόλοιπες στη Γερμανία».
Τους επόμενους μήνες, δύο εκατ. πολωνικές οικογένειες στο πλαίσιο ενός εθνικού ξεκαθαρίσματος, απελάθηκαν στη Σιβηρία και την κεντρική Ασία με προορισμό τα σοβιετικά στρατόπεδα συγκέντρωσης. Τις ακολούθησαν χιλιάδες Πολωνοί στρατιώτες. Οι περίπου 40.000 υπαξιωματικοί και αξιωματικοί του πολωνικού στρατού που έπεσαν στα χέρια των Ρώσων δεν είχαν την ίδια «τύχη».
Στις αρχές Μάρτη του 1940, ο αρχηγός της μυστικής ρωσικής αστυνομίας πρότεινε στο Στάλιν την εκτέλεση όλων των αιχμαλώτων πολέμου. Οι σφαγές πραγματοποιήθηκαν γύρω από διάφορα στρατόπεδα, αλλά πήραν συμβολικά το όνομα Κατίν, από το δάσος κοντά στα σύνορα της Ρωσίας με τη Λευκορωσία όπου βρέθηκε ένας από τους μεγαλύτερους μαζικούς τάφους -20.000 περίπου Πολωνών. Οι περισσότεροι Πολωνοί εκτελούνταν με πυροβολισμό στον αυχένα, έχοντας τα χέρια τους δεμένα πισθάγκωνα. Οι Σοβιετικοί όπως και οι Τούρκοι την Αρμενική γενοκτονία αρνήθηκαν τις δολοφονίες. Τη γενοκτονία αναγνώρισε μόλις το 1990 ο Μιχαήλ Γκορπατσόφ.
Τον Ιούνη του 1940, μισό εκατομμύριο Ρώσοι στρατιώτες εισέβαλαν στην Εσθονία, τη Λετονία και τη Λιθουανία. Χιλιάδες σκοτώθηκαν χωρίς κανένα λόγο από τις μυστικές υπηρεσίες της ΕΣΣΔ και χιλιάδες ακόμα, περίπου 127.000, απελάθηκαν στα στρατόπεδα της Σιβηρίας. Στο τέλος του ίδιου μήνα, προχώρησαν στη Ρουμανία. Η κυβέρνηση της χώρας αναγκάστηκε να παραδώσει δύο περιοχές στα χέρια των ρωσικών στρατευμάτων.
Όταν η Φινλανδία αρνήθηκε να ικανοποιήσει ανάλογες απαιτήσεις, ήρθε αντιμέτωπη με την στρατιωτική εισβολή των Σοβιετικών. Το μέτωπο της Φινλανδίας, παρότι ο πόλεμος έληξε με την ικανοποίηση των αιτημάτων της ρωσικής πλευράς, αποδείχτηκε δυσκολότερο απ΄ ότι περίμενε ο Στάλιν που θεωρούσε σίγουρη μια γρήγορη νίκη. Μέσα σε τέσσερις μήνες 126.875 Ρώσοι στρατιώτες έχασαν τη ζωή τους.
Πέρα από τις εδαφικές, υπήρχαν και σημαντικές εμπορικές συναλλαγές. Μέσα στους 17 μήνες που κράτησε το Σύμφωνο, η ΕΣΣΔ προμήθευσε τη Γερμανία με 865.000 τόνους πετρέλαιο, 648.000 τόνους ξυλεία, 14.000 τόνους χαλκού και 1,5 εκατομμύριο τόνους σιτηρά. Όταν τον Ιούνη του 1941 ο ναζιστικός στρατός εξαπέλυσε την περίφημη επιχείρηση Μπαρμπαρόσα εναντίον της Ρωσίας, το έκανε με τα υλικά που του είχε εξασφαλίσει το Σύμφωνο Μολότοφ - Ρίμπεντροπ.
Φλάσακι

Ιστορικό επιμύθιον

Η Σοβιετική Ένωση μετά τη νίκη κατά του Χίτλερ επιμένει να υπερτονίζει τη συμβολή της στον αντιφασιστικό αγώνα κατά του Χίτλερ. Η αλήθεια αυτή είναι μισή. Μετά τη λήξη του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου το 1945, οι πρόεδροι των ΗΠΑ και της ΕΣΣΔ, Φρανκλίνος Ρούσβελτ και Ιωσήφ Στάλιν αντίστοιχα, μαζί με τον Βρετανό πρωθυπουργό Ουίνστον Τσόρτσιλ, συναντήθηκαν με σκοπό να αναδιανείμουν τις ζώνες επιρροής των χωρών τους. Μήπως ο ιστορικός πλέον Δημήτρης Χριστόφιας και όχι ο πολιτικός, θεωρεί ότι και αυτή η συμφωνία διαμοιρασμού της γης, των συμφερόντων και των ανθρώπων, έγινε με βάση αρχές και έχει να κάνει με οποιοδήποτε αντιφασιστικό αγώνα;
Τι θα μπορούσε να πει στους εταίρους μας σήμερα Πολωνούς, Τσέχους, Ρουμάνους, και στους Πολίτες των Βαλτικών Δημοκρατιών οι οποίοι ακόμα θρηνούν θύματα γενοκτονιών και θυμούνται την καταπίεση και το σαραντάχρονο σοβιετικό βούρδουλα; Με Ψήφισμα του το Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο το Σεπτέμβριο του 2009 καταγγέλλει με ιστορικές αναφορές στο Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο τον ολοκληρωτισμό από οπουδήποτε κιαν προέρχεται. Και τον Αμερικανικό και το Σοβιετικό και τον Ευρωπαϊκό.
Ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας Δημήτρης Χριστόφιας αρνείται να δει αυτές τις αλήθειες και την απόλυτη ασυνέπεια αρχών της πολιτικής των Ρώσων ακόμα και σήμερα. Έτσι διά της κοινής δήλωσης του με τον Μεντβέντεφ συντάσσεται δουλικά και ανιστόρητα πίσω από το άρμα της Ρωσικής προπαγάνδας.
Αρνείται να δει τις σφαγές του Στάλιν, δεν θέλει να δει το ολοκαύτωμα των Τσετσένων για μερικούς αγωγούς πετρελαίων, κλείνει τα μάτια μπροστά στην εισβολή των Ρώσων στην Γεωργία.
Ίσως αύριο οι σύμμαχοι και εταίροι μας στην Ευρώπη, του πρώην Ανατολικού μπλοκ, όταν θα ψηφίζουν για το απευθείας εμπόριο παραγράφοντας την Τουρκική Εισβολή και κατοχή να αρχίσει να φωνάζει για παραβίαση των αρχών της δικαιοσύνης. Σήμερα βεβαίως αυτές τις αρχές ο ίδιος τις έχει κάνει λάστιχο, αναγορεύοντας τον εαυτό του και την Κυπριακή Δημοκρατία σε ένα κακέκτυπο πολιτικού Τιραμόλα εντός της Ευρωπαϊκής Ένωσης.



Σημείωση:

· Το ΑΚΕΛ τη δεκαετία του 1950 συμπορεύτηκε με τον Χρουστσόφ όσον αφορά τις θέσεις του κατά της προσωπολατρίας, σε μια προσπάθεια απομυθοποίησης του Στάλιν. Δέχτηκε επίσης τις θέσεις Γκορμπατσόφ τη δεκαετία του 1980 εναντίον των εγκλημάτων κατά του ρωσικού λαού από την ηγεσία του, συμφώνησε μάλιστα και με την αποκατάσταση του Μπουχάριν. Στη δεκαετία του 1990 στο κείμενο "οι δικές μας θέσεις για το Σοσιαλισμό" το ΑΚΕΛ μίλησε καθαρά για εγκλήματα επί Στάλιν. Αν λοιπόν το ΑΚΕΛ παραδέχεται ότι ο Στάλιν διέπραξε εγκλήματα κατά του ρωσικού λαού, πώς μπορεί ο Δημήτρης Χριστόφιας να αμφισβητεί ότι ο Στάλιν διέπραξε και εγκλήματα εναντίον άλλων λαών; Η συντριπτική πλειοψηφία των ακελιστών, έχουν απομυθοποιήσει αυτήν την περίοδο. Έχουν απομείνει να την υποστηρίζουν κάποιοι συνεργάτες της Χαραυγής που αμφισβητούν ακόμα και τη σφαγή στο Κατίν, αλλά και ο Πρόεδρος Χριστόφιας. Μάλλον οι σφαγές Ρώσων, Πολωνών και Εσθονών έγιναν στη βάση αρχών! Αντίθετα, οι Αμερικανοί έσφαζαν και σφάζουν τους λαούς επειδή δεν έχουν αρχές. Ε, άμα ξέρεις από ιστορία, όλα τα σφάζεις, όλα τα μαχαιρώνεις!