Η τακτική Ακιντζί και η απάντηση Αναστασιάδη

Ο Νοέμβριος θα κρίνει κατά πόσο θα υπάρξει λύση στο Κυπριακό ή αν η συζήτηση του προβλήματος θα πάρει μια ακόμα αναβολή για το καλοκαίρι του 2016. Όλα θα κριθούν, σύμφωνα με ενημερωμένες πηγές, από τη συζήτηση κυρίως στο περιουσιακό, πάντα βέβαια σε συνάρτηση με το εδαφικό. Τα υπόλοιπα θέματα, όπως τα κεφάλαια της διακυβέρνησης, της νομοθετικής εξουσίας, της οικονομίας και της Ευρωπαϊκής Ένωσης, είναι μεν σε βάθος επεξεργασμένα αλλά δεν κλείνουν αφού, όπως έχει καταγραφεί και στο κοινό ανακοινωθέν, τίποτε δεν έχει συμφωνηθεί εάν όλα δεν έχουν συμφωνηθεί. Στο πλαίσιο της ίδιας λογικής θα συζητηθούν και οι εγγυήσεις.

Το περιουσιακό
Το θέμα των περιουσιών, όπως αυτό αναδύεται μέσα από τις δύσκολες διαπραγματεύσεις Μαυρογιάννη - Ναμί, έχει δύο βασικές πτυχές. Η πρώτη αφορά την ουσία του και η δεύτερη είναι περισσότερο επικοινωνιακή. * Επί της ουσίας το περιουσιακό είναι ένα καθαρά εσωτερικό πρόβλημα που δημιούργησε ο χρόνος και πλέον αφορά τον ορισμό των όρων "ιδιοκτήτης" και "χρήστης". Το θέμα είναι περίπλοκο παρά την προσπάθεια κάποιων -κυρίως στην ε/κ πλευρά- να το απλουστεύσουν. Η τ/κ πλευρά επί του θέματος αυτού για σκοπούς διαπραγμάτευσης έχει υπαναχωρήσει στις πάγιες θέσεις Ντενκτάς. Θέλει το τ/κ συνιστών κρατίδιο να λειτουργεί ως καθαρή ζώνη με τους Τ/Κ να αποτελούν τη συντριπτική πλειοψηφία του πληθυσμού, αλλά και να κατέχουν το μεγαλύτερο ποσοστό του εδάφους. Στο θέμα του πληθυσμού τα πράγματα είναι απλά. Οι Τ/Κ θέλουν να ζήσουν ως κοινότητα και σ' αυτό εξάλλου έχουν καταλήξει και οι συμφωνίες Μακαρίου - Ντενκτάς το 1977 για δύο αυτοδιοικούμενες περιφέρειες. Το πρόβλημα έγκειται στις περιουσίες, με δεδομένο ότι στο τ/κ ομόσπονδο κρατίδιο το συντριπτικό ποσοστό γης ανήκει στους Ε/Κ. Αυτό το πρόβλημα ο κ. Ακιντζί επιχείρησε τις τελευταίες βδομάδες στο τραπέζι των συνομιλιών να το λύσει όχι μέσα από συμφωνημένα κριτήρια αλλά μέσα από μια συνολική συμφωνία για έλεγχο του 70% της γης από τους Τ/Κ. Ήταν φυσικό να υπάρξουν αντιδράσεις, γιατί κάτι τέτοιο δεν θα μπορούσε να γίνει αποδεκτό από τους Ε/Κ στο πλαίσιο των δημοψηφισμάτων.

Σε αυτή τη λύση σταδιακά άρχισαν να αντιδρούν και οι ίδιοι οι Τ/Κ αφού στην πράξη δεν θα μπορούν να πωλούν περιουσίες τους αν το επιθυμούν. * Κάπου εδώ ξεκινά και το επικοινωνιακό κομμάτι του περιουσιακού. Η ε/κ πλευρά στο τραπέζι των διαπραγματεύσεων υποστήριξε ότι θα πρέπει να ολοκληρωθούν τα κριτήρια του περιουσιακού με γνώμονα τις αποφάσεις των Ευρωπαϊκών Δικαστηρίων, διατηρώντας τα δικαιώματα της επανεγκατάστασης, της ανταλλαγής και της αποζημίωσης στην ευχέρεια των ιδιοκτητών. Σε τέτοια περίπτωση οι περιουσίες οι οποίες μπορεί να περιέλθουν υπό τον έλεγχο Τ/Κ μπορεί να ξεπεράσουν και το 70% που ο Μουσταφά Ακιντζί ζήτησε να κατοχυρωθεί για την τ/κ πλευρά. Ο λόγος είναι απλός και έχει να κάνει με την απροθυμία των Ε/Κ να ζήσουν υπό τ/κ διοίκηση, οπότε θα προτιμήσουν την ανταλλαγή και την αποζημίωση. Με λίγα λόγια ο Αναστασιάδης πρότεινε τη λύση να τη δώσει ρεαλιστικά η ίδια η ζωή και η οικονομία, όχι a priori οι νομοθέτες.

Η τακτική

Στην προσπάθειά του πάντως να πετύχει τον κύριό του στόχο ο κ. Ακιντζί, που δεν είναι άλλος από την τοποθέτηση οροφής στις περιουσίες στο τ/κ συνιστών κρατίδιο, έκανε ακόμα ένα βήμα διεκδικώντας οροφή για τους Ε/Κ ακόμα και σε ό,τι αφορά τις τέσσερις βασικές ελευθερίες, όπως αυτές προνοούνται από το κοινοτικό κεκτημένο. Αυτό παραλίγο να προκαλέσει σύρραξη στην τελευταία συνάντηση των δύο ηγετών, με τον Πρόεδρο Αναστασιάδη να αναζητεί... τασάκια. Ο κ. Ακιντζί υποστήριξε ότι με την πάροδο του χρόνου οι Ε/Κ που θα εργάζονται ή θα ενοικιάζουν σπίτια στον βορρά μπορεί να διεκδικήσουν και να κερδίσουν την εσωτερική ιθαγένεια του τ/κ συνιστώντος κρατιδίου, με αποτέλεσμα να αλλοιωθεί η πληθυσμιακή αναλογία και να διαβρωθεί η πολιτική ισότητα των Τ/Κ.

Το επιχείρημα αυτό όχι μόνον δεν ευσταθεί, απεναντίας δημιουργεί και τεράστιες αγκυλώσεις στην ανάπτυξη του ίδιου του τ/κ συνιστώντος κρατιδίου:

* Σε ό,τι αφορά την αλλοίωση της πληθυσμιακής αναλογίας το επιχείρημα δεν ευσταθεί γιατί η συμφωνία για πολιτική ισότητα εξυπακούει ότι οι Τ/Κ ποτέ δεν θα γίνουν μειοψηφία στον βορρά. Με λίγα λόγια υπάρχει συμφωνημένη οροφή στην απόδοση εσωτερικής ιθαγένειας και στα δύο συνιστώντα κρατίδια.

 * Αν επιβληθούν οροφές στις τέσσερις βασικές ελευθερίες, αυτές δεν θα αφορούν μόνον τους Ε/Κ (που ούτως ή άλλως, όπως εξήγησε και ο κ. Βαν Νούφελ, απαγορεύεται σε πολίτες της ίδιας χώρας) αλλά τους υπόλοιπους Ευρωπαίους και πολίτες τρίτων χωρών. Οπότε πώς μπορεί το τ/κ συνιστών κράτος να προσελκύσει επενδυτές;

Ο Νοέμβριος
Με τις θέσεις Μουσταφά Ακιντζί, οι οποίες διατυπώθηκαν περισσότερο για λόγους εσωτερικής κατανάλωσης λόγω των αρνητικών αποτελεσμάτων κάποιων δημοσκοπήσεων αλλά και των σφοδρών επικρίσεων των εθνικιστών ότι "τα έδωσε όλα στους Ελληνοκύπριους", διαφωνεί διακριτικά και ο Μεχμέτ Αλί Ταλάτ ο οποίος παραπέμπει στις συγκλίσεις που επιτεύχθηκαν το 2008 με τον Δημήτρη Χριστόφια. Η τακτική Ακιντζί, πάντως, θα ξεδιπλωθεί μετά τις τουρκικές εκλογές και θα ξεκαθαρίσει όλο τον μήνα Νοέμβριο όταν εντατικοποιηθούν οι συνομιλίες.

Εκτίμηση πολλών αναλυτών είναι ότι ο Τ/Κ ηγέτης επιμορφώνεται σταδιακά γύρω από το κοινοτικό κεκτημένο και ότι αυτό που θα επιδιώξει μέχρι τέλους είναι η διαμόρφωση τέτοιων κριτηρίων στο περιουσιακό τα οποία στην ουσία θα ευνοούν τον Τ/Κ χρήστη στον βορρά σπρώχνοντας τον Ε/Κ ιδιοκτήτη να προτιμήσει την ανταλλαγή και την αποζημίωση. Η τ/κ αυτή πρακτική είναι κατανοητή αν την εξηγήσει κανείς ιστορικά αντιλαμβανόμενος τις πάγιες ανασφάλειες των Τ/Κ αλλά και το μεγάλο κόμπλεξ τους έναντι των Ε/Κ. Αν η τακτική Ακιντζί τελεσφορήσει, σαφέστατα από αυτήν θα ευνοηθούν και οι 40.000 Ε/Κ χρήστες τ/κ περιουσιών στον νότο οι οποίοι ήδη άρχισαν να

αγωνιούν για το καθεστώς κυριότητας της γης που κατέχουν από το 1974.

Την ίδια στιγμή, βέβαια, αυτή η τακτική Ακιντζί επιτρέπει στον Νίκο Αναστασιάδη να σκληρύνει τη στάση του σε ό,τι αφορά τα εδάφη τα οποία θα επιστραφούν υπό ε/κ διοίκηση. Το εδαφικό και η επιστροφή όσο το δυνατόν περισσότερων προσφύγων θα καταστήσει το περιουσιακό λιγότερο επώδυνο. Αυτό πρέπει να το έχει σοβαρά υπ' όψιν του ο κ. Ακιντζί, σε διαφορετική περίπτωση η λύση δεν θα μπορεί να περάσει σε δημοψήφισμα από τους Ε/Κ.

Το νερό και ο Ε/κ Εθνικισμός

Χθες 17 Οκτωβρίου είχαμε δύο επετείους. Μια επίκαιρη και μια ιστορική. Ο μητροπολίτης Κιτίου Νικόδημος Μυλωνάς το 1931 κήρυξε την Ένωση μετά της μητρός Ελλάδος, χθες ο Ερντογάν ένωσε τα κατεχόμενα με τον Μέλανα Ποταμό, όπως τον ονόμαζε ο Ηρόδοτος, φέρνοντας μερικά εκατομμύρια κυβικά  ύδατος στην Κύπρο για σκοπούς ύδρευσης και άρδευσης.

Πώς αλλάζουν οι καιροί ρε παιδιά! Αν το ψάξει κανείς ιστορικά, ίσως καταλήξει και βρει ποια είναι η κακοδαιμονία των Ελληνοκυπρίων: Φωνές, προκηρύξεις, διακηρύξεις, απελευθερωτικοί αγώνες, ορκωμοσίες στη Φανερωμένη, οικονομικά θαύματα, ηρωικά ΟΧΙ και γενικά πολιτικές πλάνες. Προσπαθούμε, αγωνιζόμαστε αλλά στο τέλος κλοτσάμε την καρδάρα με το γάλα, προφανώς γιατί δεν έχουμε ηγεσία. Αν το ψάξει κανείς, την ηγεσία μας πάντα απαρτίζουν ένα τσούρμο εθνικο-φανφαρόνοι που μόνο φωνάζουν, σκούζουν, παλεύουν, κυρίως διαμαρτύρονται, αλλά στο τέλος λόγω πολιτικής στυτικής δυσλειτουργίας δεν μπορούν να ολοκληρώσουν.

• Τι ήταν ο Νικόδημος Μυλωνάς; Ένας ωραίος εθνικός λογάς που δεν είχε επαφή ούτε με την πολιτική συγκυρία της εποχής του ούτε άκουγε από λόγια και προειδοποιήσεις, ακόμα κι αν αυτές προέρχονταν από έναν Ελευθέριο Βενιζέλο. Κατέληξε εξόριστος και μέθυσος στα Ιεροσόλυμα όπου πέθανε. Τόσο οι προκάτοχοι όσο και οι διάδοχοί του, διά της στενότητας αντίληψης όπως απέδειξε στο βιβλίο του ο δρ Φαίδωνας Παπαδόπουλος («Οι Κρυπτοχριστιανοί της Κύπρου»), υποχρέωσαν τη συντριπτική πλειονότητα των εξισλαμισθέντων Ε/Κ να παραμείνουν Τ/Κ, παρότι ήθελαν να επιστρέψουν στην «πατρώα πίστη». Ο λόγος; Για να μην «ξιμαρίσουν το Έθνος».  

• Ποιοι ήταν ο Μακάριος και ο Γρίβας στη δεκαετία του 1950; Και οι δύο αντικομουνιστές και Χίτες, παιδιά του ηλίθιου εμφυλίου και της προάσπισης της μισής Ελλάδας. Ο ένας μεγάλωσε μέσα στους βυζαντινισμούς των μοναστηριών και ο άλλος εκτελώντας μονότονα ασκήσεις ακριβείας στη σχολή Ευελπίδων. Ανέλαβαν την ηγεσία του εθνικοαπελευθερωτικού αγώνα και φρόντισαν a priori να αποκλείσουν το 50% του πληθυσμού (δηλ. της μισής Κύπρου) οδηγώντας στη συνέχεια τη χώρα μας σε μια λύση/συμφωνία στην οποία δεν πίστευαν. Η αντιπαλότητα των δύο αυτών ηγετών μας οδήγησε κυρίως μετά το 1964 σε έναν ψυχρό ε/κ εμφύλιο που έγινε θερμός την περίοδο 1972-74 διά της δράσης της ΕΟΚΑ Β΄.

• Ακόμα και όταν ο Μακάριος αντιλήφθηκε τα λάθη του το 1977, υπογράφοντας τον συμβιβασμό της διζωνικής ομοσπονδίας, προσμετρώντας την εθνική καταστροφή του 1974, δεν κατάφερε να χρίσει διάδοχό του τον Γλαύκο Κληρίδη, τον μόνο ο οποίος τότε είχε και ηλικία και κρίση ώστε να βάλει τέλος στους ανόητους ε/κ μαξιμαλισμούς. Τον διαδέχθηκαν οι Σπύρος Κυπριανού, Βάσος Λυσσαρίδης και Τάσσος Παπαδόπουλος οι οποίοι εξέθρεψαν μια νέα γενεά φλύαρων και υπερφίαλων πολιτικών οι οποίοι πάντα καταφέρνουν να κεντρίζουν το ενδιαφέρον της φοβισμένης πλειοψηφίας της χώρας μας. Ευτυχώς οι Νικόλες, οι Λιλλήκες και οι Σιζόπουλοι δεν έχουν το εκτόπισμα των προκατόχων τους.

Ο Ερντογάν κι εμείς

Από την άλλη ο Ερντογάν και νοητά η στρατιά των εθνικιστών προκατόχων του βρέθηκαν χθες στην κατεχόμενη Κύπρο για να θέσουν τον θεμέλιο λίθο του δικού τους μαξιμαλισμού. Χθες μπήκε ακόμα ένα τσιμεντομπλόκ στη διχοτόμηση. Γιατί το λέω αυτό; Διότι η τ/κ πλευρά στη συνέχεια των διαπραγματεύσεων θα επιχειρήσει να μην επιστρέψει εδάφη τα οποία επιστρέφονταν με το σχέδιο Ανάν το 2004. Πού στα αλήθεια θα μπορούσε να πάει αυτό το νερό αν δεν υπάρχουν κάποιες πεδιάδες στη Μόρφου και τη Μεσαορία να αρδεύονται;

Η άφιξη του νερού από την Τουρκία είναι ένα υπερεαλιστικό έργο που επέτρεψε να πραγματωθεί η αλά Αντρέ Μπρετόν απελευθέρωση της φαντασίας του Ταγίπ Ερντογάν. Στήθηκε δε γιατί στη δική μας πλευρά δεν υπήρξαν ποτέ ηγέτες με ρεαλιστική προσέγγιση και γι’ αυτό δεν μπορούν να απαντήσουν στην κίνηση αυτή. 

Το έθεσε προχθές σωστά ο Αβέρωφ Νεοφύτου: Αν αυτό το έργο γινόταν επί ενωμένης Κύπρου, δεν θα ήμασταν όλοι εκεί να χειροκροτάμε κοντράροντας την κατάρα της ανομβρίας που χρωματίζει το DNA αυτής τη χώρας από αρχαιοτάτων χρόνων; Ο Ερντογάν δεν θα αισθανόταν και λίγο ανόητος αναλαμβάνοντας την εκπόνηση ενός αντιοικονομικού, πολυέξοδου και κατ’ επέκταση επιχορηγούμενου από την Τουρκία έργου για να ποτίζουν τα χωράφια τους κυρίως οι Ε/Κ;

Δεν ήμασταν εκεί γιατί είμαστε ανιστόρητοι, φοβικοί και πάσχουμε από ανίατη έλλειψη ρεαλισμού. Να εξηγούμαστε: Δεν φταίμε εμείς για όλα. Η μπότα της Τουρκίας είναι σίγουρα πολύ βαριά και για μας αλλά και για τους Τ/Κ που μαζεύτηκαν χθες στα κατεχόμενα για να διαμαρτυρηθούν για την επίσκεψη του αφέντη Ερντογάν. Το ερώτημα που τίθεται είναι τι μπορούσαμε να κάνουμε και δεν κάναμε; Τι μπορούν σήμερα να κάνουν ο Αναστασιάδης, ο Ακιντζί, ο Ταλάτ, ο Άντρος και ο Αβέρωφ και δεν το κάνουν; Μέχρι να αποφασίσουν, τα αυτιά μας θα υποφέρουν από τις άναρθρες κραυγές των σούπερ πατριωτών αυτής της χώρας.          

Χαλαρά κυπριακέ Λαέ

Τα κόμματα ετοιμάζονται για βουλευτικές εκλογές. Ετοιμάζουν πλάνα, αναζητούν υποψηφίους, συνθήματα, πολιτικές προσεγγίσεις και κλείνουν διαφημιστικές πινακίδες. Οι δημοκρατικές διαδικασίες πάνω από όλους και όλα, για να υπηρετηθεί ο λαός από τους άριστους των αρίστων. Το Κυπριακό, σύμφωνα με διάφορους κομματάρχες, δεν χάθηκε ο κόσμος αν πάρει ακόμα μία παράταση. Τι είναι ένας ακόμα χρόνος, για παράδειγμα; Εδώ καρτερούμε μέρα νύκτα για 41 χρόνια, τι θα αλλάξει αν καρτερούμε 42 χρόνια; Φτάνει να φυσά εκείνος ο δροσερός αέρας ο οποίος θα ανατρέψει τα πάντα, κατά τον ποιητή!
Από την άλλη και ο Πρόεδρός μας κάνει ό,τι περνά από το χέρι του για τη λύση. Σε κάθε ευκαιρία μιλά για τη επίλυση του Κυπριακού, δείχνει αποφασισμένος, αλλά βεβαίως δεν ξεχνά ότι έχουμε και ένα κράτος την υπόσταση του οποίου οφείλουμε διαχρονικά να στηρίξουμε. Όπως εξάλλου λέει και ο Νικόλας Παπαδόπουλος, το μόνο μας όπλο είναι η Κυπριακή Δημοκρατία, έστω μισή, έστω καταχρεωμένη και ανυπόληπτη πολιτικά. Ετοιμάζεται λοιπόν ο Πρόεδρός μας, μετά την παρακολούθηση της στρατιωτικής παρέλασης της 1^{ης Οκτωβρίου, για νέες εξορμήσεις στην Παλαιστίνη, στην Κίνα, την Ιορδανία, την Ισπανία, μετά την εντυπωσιακή παρουσία του στη Νέα Υόρκη τον Σεπτέμβριο, οπότε δεν μπορεί να βρει χρόνο για το Κυπριακό. Θα δει αύριο τον Ακιντζί, θα τον ξαναδεί σε έναν μήνα και μετά βλέποντας και κάνοντας, αναλόγως των καιρικών συνθηκών (του αέρα) και του τι θα προκύψει από τις τουρκικές εκλογές.
Δεν θα πρέπει να παραγνωρίζουμε επίσης και τη στάση του μυξοκλαίοντος Ακιντζί, όπως τον αποκαλούν οι σύντροφοι του Τουρκικού Ρεπουμπλικανικού Κόμματος. Συνομιλούσε μαζί μας μέχρι τον Ιούλιο, και προφανώς σαγηνευμένος από την επιθετική αγάπη του Νίκαρου μας έδωσε τις ποσοστώσεις πληθυσμού, το όνομα της ομοσπονδίας αλλά κυρίως αναγνώρισε ότι οι Ε/Κ ιδιοκτήτες γης στον Βορρά έχουν ψυχή και δικαιώματα τα οποία πρέπει να συζητηθούν. Από τη μια οι διαμαρτυρίες των Τ/Κ, που σύμφωνα με δημοσκοπήσεις τάσσονται τώρα εναντίον της λύσης, και από την άλλη η κλήση του από την Τουρκία τον συνέφεραν.
Το Κυπριακό εν ολίγοις με βάση τις εξελίξεις των τελευταίων βδομάδων επανήλθε στις γνωστές του διαστάσεις. Στην εξωτερική και την εσωτερική του πτυχή. Εξωτερική πτυχή ορίζονται συνήθως τα θέλω της Τουρκίας και εσωτερική τα θέλω ή δεν θέλω των Κυπρίων. Η Τουρκία, λόγω εκλογών και γεωπολιτικής, είναι χαμένη στο διάστημα. Οι Κύπριοι πολιτικοί, Ε/Κ και Τ/Κ, είναι μια ιδιότυπη ράτσα. Είναι όλοι τους πολιτικά ανώριμοι, αλλά το δικό τους το ξέρουν πάντα. Πάνω από όλα λοιπόν η καρέκλα, μετά η διασύνδεση με τους λεφτάδες του τόπου και στη συνέχεια όλα τα άλλα. Καθόμαστε εν ολίγοις καλά, περνάμε καλά, τρώμε καλά (προχθές, πληροφορούμαι, σε μια συνάθροιση σκεπτόμενων Ε/Κ και Τ/Κ για το Κυπριακό καταναλώθηκαν 8 ντουζίνες αμπελοπούλια) και στη συνέχεια προβληματιζόμαστε για το μέλλον αυτού του υπέροχου λαού.
　
Γιατί είναι υπέροχος ο κυπριακός λαός;}

<sup>Πρώτον, γιατί σε ποσοστό 50% δεν ψηφίζει. Οπότε οι λιγοστοί ψηφοφόροι των κομμάτων αυτομάτως διπλασιάζονται.

Δεύτερον, γιατί τον κλέβουν, τον διαλύουν, τον εξευτελίζουν κι αυτός δεν αντιδρά, νομιζόμενος ότι έτσι αντιστέκεται.

Τρίτον, γιατί στην πλειοψηφία του θεωρεί ότι το Κυπριακό θα λυθεί διά της επιφοίτησης του Αγίου Πνεύματος και όχι μέσα από μια διαδικασία σκληρών διαπραγματεύσεων.</sup>

<sup>Εν ολίγοις...

Αν δεν προκύψει κάτι συνταρακτικό τον Νοέμβριο στο Κυπριακό, πάμε για βουλευτικές τον Μάη του 2016, με το 2018 να αχνοχαράζει για τις προεδρικές, αφού από το 2017 θα αρχίσουμε να αναζητούμε υποψηφίους. Ο Νίκαρος λογικά θα πάει σπίτι του, ο Φούλης θα βγει στην αναζήτηση υποψηφίου, ο Άντρος θα αναζητά από την εν εξελίξει αριστερή πασαρέλα τον δικό του υποψήφιο, ενώ οι Νικόλας και Λιλλήκας θα σφάζονται ποιος θα εκπροσωπήσει τον κεντρώο εθνικιστικό χώρο. Δεν ευκαιρούμε εν ολίγοις για συζήτηση του περιουσιακού, το οποίο σήμερα αποτελεί το μεγαλύτερο αγκάθι. Το οποίο βέβαια αν λύσουμε πάμε σε δημοψηφίσματα τον Μάρτιο, γιατί ορθά το είπε ο Άιντε και σας διαβεβαιώ ότι δεν είναι μάντης ο άνθρωπος. Κοινή λογική διαθέτει. Εμείς βεβαίως περί άλλα τυρβάζουμε. Οπότε χαλαρά, κυπριακέ λαέ!</sup>

Ποιος σκότωσε το Θεό;

Γράφω αυτό το κείμενο για να σας μεταφέρω αρχικά κάτι το αυτονόητο:

Υποστηρίζω το δικαίωμα του κάθε Κύπριου πολίτη, συμπεριλαμβανομένου και του κ. Ανδρέα Πιτσιλλίδη, να λέει ευθαρσώς την άποψή του χωρίς φόβο και πάθος.
Αντιτάσσομαι με πάθος στην προσπάθεια διαφόρων ομάδων, είτε αυτές λέγονται Σύνοδος της Εκκλησίας της Κύπρου είτε Κεντρικές Επιτροπές Κομμάτων είτε Σύνδεσμος Μασκαράδων Κύπρου, όταν επιχειρούν να φιμώσουν έναν συνάνθρωπό μου ο οποίος λέει την άποψή του και κυρίως όταν τη λέει χωρίς να βρίζει κανέναν.
　

Το ζητούμενο σε αυτή τη χώρα είναι ακόμα ο Διαφωτισμός, έστω και ως αντιδάνειο από τη Δύση, για να μπορέσουμε, μέσω του Βολταίρου και του Μοντεσκιέ, να φτάσουμε στους αρχαίους προπάτορές μας, τον Πλάτωνα, τον Αριστοτέλη και τον Ηράκλειτο, για να αντιληφθούμε ότι η ελευθερία της σκέψης και του λόγου οδηγεί στη γνώση η οποία σου επιτρέπει να έχεις υπεύθυνη άποψη. Ο Πλάτωνας το είπε καθαρά: Για να έχεις γνώμη πρέπει να έχεις γνώση.

　

Επί της ουσίας

Ο Ανδρέας Πιτσιλλίδης τα τελευταία χρόνια, ως μεταμοντέρνος θεούσος με ακροατήριο τους θαμώνες συνοικιακών κομμωτηρίων τα οποία βρίσκονται σε ζωντανή σύνδεση με τηλεοπτικά πλατό δίκην talk show, απαιτεί ελευθερία λόγου. Στην πραγματικότητα η ελευθερία λόγου του δεν είναι τίποτα άλλο από έλλειψη ελευθερίας σκέψης, την οποία συστηματικά αποφεύγει. Προσπαθεί απλώς να ξεχειλώσει το κουτάκι μέσα στο οποίο κινείται η Εκκλησία και τα ανόητα δόγματά της, επιχειρώντας να εμφανιστεί ως αναθεωρητής, μεταρρυθμιστής και καινοτόμος. Ερμηνεύει τον Θεό και τις προσταγές του, μας μιλά για τους αγιασμούς και τις εξομολογήσεις, τις βαφτίσεις, τους γάμους και αποδομεί τη λειψανολαγνεία και τη θρησκοληψία των παπάδων. Δεν τολμά βέβαια να κάνει ένα βήμα παρακάτω και να αποκαλύψει στους πιστούς του ότι δυστυχώς οι Θεοί πέθαναν, ότι η κωμωδία των Θεών τέλειωσε και ότι το φρικτό και φοβισμένο ακροατήριό τους, που από φόβο και μόνο δεν μπορούσε να γελάσει, τώρα μπορεί να σκάσει στα γέλια.

Υπάρχει;

Ο Θεός δεν είναι τίποτε άλλο από έναν αλγόριθμο που κρύβουμε όλοι μέσα μας, ο οποίος έχει να κάνει με τους φόβους και τις ανασφάλειές μας. Ο Θεός είναι ένα αναπάντητο υπαρξιακό ερώτημα. Το έθεσαν οι προσωκρατικοί φιλόσοφοι, το πραγματεύτηκε ο Σωκράτης, ο Πλάτωνας, ο Ηράκλειτος, οι Διαφωτιστές, ακόμα και ο Στίβεν Χόκινγκ, καταλήγοντας ότι εξέλιξη, επιστήμη και αλλαγή δεν μπορούν να συνυπάρξουν μαζί του.

　

Κάποτε ο Θεός έριχνε τους κεραυνούς του και οι άνθρωποι έσκυβαν από φόβο μπροστά στην οργή του. Η ανακάλυψη της ηλεκτρικής εκκένωσης τους αποδόμησε.

Στη συνέχεια οι Θεοί έπλασαν τον άνθρωπο και του έδωσαν ψυχή, μέχρι που ένας απλός άνθρωπος μέσα από έναν δοκιμαστικό σωλήνα έπλασε κι αυτός τον δικό του άνθρωπο.
　

Νομοτελειακά, οι νοήμονες άνθρωποι βρίσκονται σε μια εναγώνια αντιπαλότητα με τον φόβο και την αποκάλυψη της γνώσης: θα βολευτούν με τον Παράδεισο, ή έστω την Κόλαση σε μια άλλη ζωή ή θα παλέψουν γι’ αυτήν τη ζωή και θα συμβιβαστούν με μια τελική μακάβρια γνωριμία με τα σκουλήκια; Ο Προμηθέας υπήρξε ο πρώτος αντίπαλος των Θεών κλέβοντας τη φωτιά από τον Όλυμπο για να τη δώσει στους ανθρώπους. Ο συμβολισμός στην πορεία των χιλιετιών είναι κολοσσιαίος και αφορά την αποδόμηση όλων των θρησκειών. Η δε αποδόμηση στα σοβαρά κράτη γίνεται μέσω της παιδείας.

Έχουμε παιδεία; 

Σε αυτή τη χώρα και εν γένει στον ελληνικό χώρο έχουμε παιδεία; Στόχος του έτους, λέει, είναι η απόκτηση κριτικής σκέψης. Αλλά πώς αποκτά ένας νέος κριτική σκέψη όταν οι στρατιές των θεολόγων τον φλομώνουν καθημερινά με μεταφυσικές αρλούμπες, με θαύματα, παπουτσάκια και παντοφλίτσες αγίων; Πώς ένας νέος αποκτά κριτική σκέψη όταν βλέπει τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας και τους πολιτικούς αρχηγούς να σκύβουν και να προσκυνούν δουλικά το χέρι του Αρχιεπισκόπου, αναγνωρίζοντάς τον ως υπέρτατο αντιπρόσωπο του Θεού-Φόβου μας στη Γη;

Τον Θεό των χριστιανών τουλάχιστον, αν υπήρξε ποτέ, τον σκότωσαν άτομα ίδιας ιδεολογίας με αυτά που αφόρισαν προχθές τον Πιτσιλλίδη. Πρόκειται για τους ίδιους Γραμματείς και Φαρισαίους τους οποίους η απαίδευτη κοινωνία μας κλωνοποίησε και από το 33 μ.Χ. διακτίνισε στο 2015.

«Πού είναι ο Θεός;» γράφει ήδη στα 1882 ο Νίτσε. «Θα σας το πω εγώ. Τον σκοτώσαμε. Εμείς όλοι είμαστε οι φονιάδες του... ο Θεός είναι νεκρός... ο Θεός θα μείνει νεκρός. Τι άλλο είναι οι εκκλησίες παρά οι τάφοι και τα μνήματα του Θεού;».

05/10/2015

Η λύση του Κυπριακού και κάποιοι γραφικοί δημοσιογράφοι

Τόσο ο Νίκος Αναστασιάδης όσο και ο Μουσταφά Ακιντζί έχουν ενώπιόν τους σοβαρές δημοσκοπήσεις που καταδεικνύουν ότι ποσοστό πέραν 90% των πολιτών αναμένουν, επιθυμούν ή και επιδιώκουν λύση του Κυπριακού μέσα σε σύντομο χρονικό διάστημα. Ο κόσμος γενικώς έχει μπουχτίσει. Ειδικότερα οι Ε/Κ πρόσφυγες είναι αγανακτισμένοι γιατί εδώ και 41 χρόνια δεν γνωρίζουν τι θα γίνει με τα σπίτια και τις περιουσίες τους. Θα επιστρέψουν, θα αποζημιωθούν, θα τα ανταλλάξουν; Ακόμα χιλιάδες Τουρκοκύπριοι κατοικούν εγκλωβισμένοι σε ε/κ σπίτια στον βορρά και αναρωτιούνται: είναι δικά μου ή όχι; Να τα επιδιορθώσω, να τα ανακαινίσω ή όχι; Οι Τ/Κ της Μόρφου επίσης έχουν ένα ακόμα δίλημμα: Πού να θάψουν τους νεκρούς τους; Στη Μόρφου ή στη Λευκωσία; Μέχρι πρόσφατα τους έφερναν στη Λευκωσία, αφού η συντριπτική πλειοψηφία των Τ/Κ στη Μόρφου το 2004 ψήφισαν η πόλη να επιστραφεί στους Ε/Κ Μορφίτες.

Ο χρόνος

Με λίγα λόγια όλοι αναγνωρίζουν τις επιπτώσεις, τις αγκυλώσεις και τις επιπλοκές που επιφέρει ο χρόνος και αν δεν με πιστεύετε, ας ερωτηθούν οι δύο διαπραγματευτές οι οποίοι αυτή τη στιγμή προσπαθούν να βρουν λύση στην επίλυση του περιουσιακού. Μέχρι στιγμής έχουν δημιουργήσει 24 κατηγορίες περιουσιών και κάτω από την κάθε μία καταγράφουν δεκάδες κριτήρια για το πώς η περιουσία αυτή θα τύχει διαχείρισης. Ακόμα και να συμφωνήσουν στις εκκλήσεις κάποιων πολιτών ότι η καλύτερη λύση είναι ο κάθε Κύπριος να επιστρέψει στο σπίτι του όπως ήταν το 1974, σας διαβεβαιώ ότι δεν θα έβρισκαν λογαριασμό για πολλούς λόγους: Λόγους που έχουν να κάνουν με την εξεύρεση εργασίας των πολιτών, σχολείων για τα παιδιά τους, κοινωνικής συναναστροφής, αίσθησης ασφάλειας κ.λπ. Λόγους που παραπέμπουν δηλαδή στη θέση ότι μια κοινωνία δεν λειτουργεί μέσα από σπίτια και χωράφια μόνον, αλλά κυρίως μέσα από την καθημερινή οργανωμένη διαβίωση των ανθρώπων. Οι ρίζες, με λίγα λόγια, δεν διαμορφώνονται από τη μια μέρα στην άλλη αλλά μέσα από τον χρόνο. Δυστυχώς όλα αυτά τα χρόνια ήμασταν ακίνητοι από τον χρόνο, ασυγκίνητοι. Ήμασταν ανίκητοι αλλά χάσαμε κι οι δυο:

• Στον νότο σήμερα υπάρχουν μερικές δεκάδες χιλιάδες Ε/Κ πρόσφυγες που μέσα από προγράμματα αυτοστέγασης έκτισαν τα σπίτια τους πάνω σε τ/κ γη. Αυτοί οι άνθρωποι είναι έτοιμοι σήμερα να παραδώσουν τα σπίτια τους και να μεταβούν στον βορρά στα σπίτια των γονιών τους, αν τους επιτραπεί; Κάποιοι από αυτούς λένε ναι, οι περισσότεροι θέλουν ανταλλαγή ή αποζημιώσεις.
•  Στον βορρά υπάρχουν μερικές χιλιάδες Τ/Κ Λεμεσιανοί (ίδρυσαν μάλιστα και δική τους τράπεζα, καθότι οι Λεμεσιανοί είναι παντού και πάντοτε τοπικιστές). Όταν τους ρωτάς, όμως, αν θέλουν να επιστρέψουν στη Λεμεσό στον γνωστό τουρκομαχαλά, ελάχιστοι κουνούν το κεφάλι τους καταφατικά. Θέλουν ανταλλαγή ή αποζημίωση, επειδή, όπως λένε, φοβούνται να επιστρέψουν.

Αυτό στην πράξη τι σημαίνει; Ότι όταν λέμε επανένωση εννοούμε κατά κύριο λόγο τη δημιουργία ενός κράτους με μια κυβέρνηση, ένα νόμισμα, ένα εθνικό ύμνο και μια σημαία ... και βλέπουμε; Αν θέλουμε να είμαστε ειλικρινείς, επανένωση μετά από 41 χρόνια διαχωρισμού, αυτό ακριβώς σημαίνει σήμερα. Αυτό σημαίνει ακόμα και για περιοχές που θα επιστραφούν υπό ε/κ διοίκηση, αφού ελάχιστοι Ε/Κ θα είναι σε θέση να ξηλώσουν άμεσα τις ζωές τους για να μεταβούν στο κατεστραμμένο Βαρώσι, στη Μόρφου, σε κάποια χωριά της Μεσαορίας ή της Καρπασίας. Αυτό θα γίνει σταδιακά.

Αυτό ίσως που μπορεί να γίνει πιο άμεσα είναι αυτό που δεν αναμένεται: Δηλαδή ένας Ε/Κ να αγοράσει εξοχικό στην Κερύνεια ή ένας Τ/Κ στην Πάφο ασκώντας τα δικαιώματά του ως Ευρωπαίος πολίτης σε μια ευρωπαϊκή επικράτεια στην οποία θα μετατραπεί ολόκληρη η Κύπρος.

Ο ρεαλισμός

Έχοντας υπόψη την πιο πάνω ρεαλιστική αποτίμηση, που καταγράφεται καθημερινά μέσα από συζητήσεις αλλά και από δημοσκοπήσεις, αναρωτιέται κανείς τι περιμένουν οι πολιτικές ηγεσίες των Ε/Κ και των Τ/Κ; Οι συνομιλίες εδώ και 10 μέρες έχουν παγώσει. Έως και τις αρχές Οκτωβρίου οι δύο ηγέτες θα βρίσκονται στη Νέα Υόρκη για να υπονομεύουν ο ένας τον άλλο σε ξένους ηγέτες και κέντρα αποφάσεων, δεν θα συναντηθούν μεταξύ τους, ενώ λόγω τουρκικών εκλογών ο κανονικός ρυθμός των συνομιλιών θα επανέλθει τον Νοέμβριο. Με λίγα λόγια η ε/κ ηγεσία, ως η ηγεσία της Κυπριακής Δημοκρατίας, επιχειρεί να ενδυναμώσει την κρατική μας υπόσταση, ενώ η τ/κ να την αποδυναμώσει αναβαθμίζοντας το ψευδοκράτος. Στο παρελθόν όσο καιρό δεν το έκαναν αυτό οι ηγέτες, συνομιλούσαν μεταξύ τους για να μην τους επιρριφθεί η ευθύνη της αποτυχίας. Αυτή την τακτική είχαμε την ελπίδα ότι οι κύριοι Αναστασιάδης και Ακιντζί, θα την απέφευγαν.

Θα πρέπει βέβαια να ομολογήσουμε ότι προσπαθούν περισσότερο από οποιουσδήποτε άλλους, αλλά η προσπάθειά τους δεν είναι αρκούντως επιτυχής.

• Η τ/κ πλευρά λόγω εκλογών στην Τουρκία πάγωσε τις συνομιλίες για ένα δίμηνο, για να διαπιστώσει τις νέες ισορροπίες και να δει πώς θα πορευθεί. Κάποιοι λένε ότι φοβήθηκε τις αντιδράσεις των γκρίζων λύκων.
• Η ε/κ πλευρά κινδυνεύει με τη νέα χρονιά να παγιδευθεί μέσα στη ρητορική των βουλευτικών εκλογών και στον φανατισμό των μικρών κομμάτων του Κέντρου. Σκεφτείτε τι θα γίνει αν αμοληθούν 500 υποψήφιοι στους καφενέδες.

Το μομέντουμ υπήρχε και θα υπάρχει ακόμα για λίγο. Αν οι δύο ηγέτες δεν το εκμεταλλευθούν, τότε πάμε για νέα άτυπα χρονοδιαγράμματα, όπως ακούγεται, για του χρόνου τέτοιο καιρό. Αλλά και πάλιν τα ίδια θα έχουμε. Του χρόνου τέτοιο καιρό ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας θα πρέπει να μεταβεί στη Νέα Υόρκη να υπερασπισθεί την υπόσταση της αναγνωρισμένης Κυπριακής Δημοκρατίας. Ο δε Τ/Κ ηγέτης επίσης θα μεταβεί στη Νέα Υόρκη να προασπισθεί τα δίκαια των Τ/Κ. Ανακυκλώνοντας τα ίδια και τα ίδια εδώ και δεκαετίες. Επιτρέποντας να περνά ο χρόνος, να εμπεδώνονται η διαίρεση και τα τετελεσμένα. Επιτρέποντας να υπερισχύουν οι εθνικιστές, οι φοβικοί και αυτοί που δεν μπορούν να φαντασθούν μια όμορφη χώρα τα επόμενα 20 χρόνια. Με αποτέλεσμα κάποιοι γραφικοί  τύποι, σαν του λόγου μου, να αναμένουν ότι σε αυτή τη χώρα θα βρεθούν κάποιοι στιβαροί ηγέτες οι οποίοι επιτέλους θα αναλάβουν τις ευθύνες τους έναντι του κυπριακού λαού.     

Οι ψευδαισθήσεις της λύσης

Πέραν του 70% των Κυπριών πολιτών, με βάση τη δημοσκόπηση της Ομάδας Κύπρος, θεωρούν ότι αυτή τη φορά οδεύουμε ανεπιστρεπτί σε λύση του Κυπριακού. Πρόκειται, εκλογική αδεία, για μια συντριπτική παράσταση λύσης, η οποία βεβαίως δεν προδικάζει την ψήφο των πολιτών. Η μεγάλη πλειοψηφία των πολιτών, σε ποσοστό πέραν του 40%, θα ψηφίσει αφού πρώτα διαβάσει το νέο σχέδιο και ακούσει επιχειρήματα ένθεν και ένθεν.

Τα στερεότυπα

Βεβαίως στην πράξη αυτό που θα κρίνει την ψήφο Ε/Κ και Τ/Κ, αν κρίνουμε από δεκάδες δημοσκοπήσεις στον νότο αλλά και στον βορρά, είναι και κάποιες ψευδαισθήσεις που έχουν εμπεδωθεί διά του διαχωρισμού των δύο κοινοτήτων τα τελευταία 51 χρόνια.

• Είναι σαφές ότι οι Τ/Κ δεν θέλουν να επιστρέψουν στις περιοχές που ζούσαν πριν το 1974 διότι, όπως λένε, φοβούνται τους Ε/Κ. Οικοδομώντας έτσι στη λογική της ομοσπονδίας, διεκδικούν στην τ/κ συνιστώσα πολιτεία πλειοψηφία πληθυσμού, αλλά και γης. Το ερώτημα που τίθεται εδώ είναι, αν πάρουν πλειοψηφία γης ποιος θα την αποζημιώσει;
• Μεταξύ των Ε/Κ, παρά τις συναισθηματικές εξάρσεις, η συντριπτική πλειοψηφία δεν επιθυμεί να ζήσει υπό τ/κ διοίκηση. Δείχνουν έτσι κατά πλειοψηφία διάθεση να αποδεχτούν ανταλλαγή περιουσιών και αποζημίωση. Οι Τ/Κ προσφέρουν 500.000 σκάλες στον νότο για ανταλλαγή. Δεν αρκούν βέβαια. Ποιος θα αποζημιώσει τις υπόλοιπες στους Ε/Κ;

Ο Έσπεν Μπαρθ Άιντε αναχωρώντας από την Κύπρο προχθές μας είπε ότι μεταβαίνει στις ΗΠΑ και την Ευρώπη για να επικεντρωθεί στην οικονομική πτυχή της λύσης. Ο Νίκος Αναστασιάδης επίσης είναι διατεθειμένος να μπει σε ένα αεροπλάνο, όπως λέει, να κάνει τη γύρα του κόσμου και να μαζέψει λεφτά. Βεβαίως, αν κοιτάξει κανείς τι γίνεται στην περιοχή μας, ίσως αντιληφθεί ότι τα πράγματα δεν είναι εύκολα. Η Κύπρος διεκδικεί αποζημιώσεις για 200.000 πρόσφυγες (150.000 Ε/Κ και 50.000 Τ/Κ) που ξεριζώθηκαν το 1974 αλλά σήμερα έχουν σπίτια και περιουσίες ασχέτως της νομιμότητας της κατοχής τους ή όχι, ενώ η Μέση και η ευρύτερη Μέση Ανατολή (Ιράκ - Συρία - Αφγανιστάν) έχουν πέραν των 10 εκατ. περιπλανώμενων προσφύγων να αναζητούν καταφύγιο σε πρόχειρους προσφυγικούς συνοικισμούς στην Τουρκία, τον Λίβανο και την Ιορδανία και πρόσφατα σε ευρωπαϊκές χώρες. Ποιος θα τους αποζημιώσει αυτούς; Ποιος μπορεί να θέσει ως προτεραιότητα την αποζημίωση των Κυπρίων προσφύγων σε σχέση με τα καραβάνια των νεοπροσφύγων από το Ιράκ και τη Συρία;

Ας ρωτήσει επίσης κανείς τον επίτροπό μας Χρήστο Στυλιανίδη πόσα μάζεψε από την παγκόσμια καμπάνια που έκανε για τον Έμπολα. Πέντε δισ. κι αυτά μετά βίας. Είναι δυνατόν κάποιοι να ονειρεύονται ότι η διεθνής κοινότητα θα βρει και θα διαθέσει 50 δισ. για την Κύπρο;

Από την άλλη η Κυπριακή Δημοκρατία είναι καταχρεωμένη με 22 δισ. στους δανειστές της, ενώ και το ψευδοκράτος χρωστά στην Τουρκία ένα ποσό πέραν των 8 δισ. Τα περισσότερα από αυτά τα χρέη είναι απόρροια της κακοδιαχείρισης ή της διαφθοράς των πολιτικών. Αναρωτιέται λοιπόν κανείς: Ποιο είναι το ζητούμενο σήμερα; Να επανενώσουμε τα χρέη μας ή τις διαφθορές των πολιτικών μας;

Ο ρεαλισμός

Γιατί καταγράφω αυτούς τους αριθμούς; Μήπως για να καταλήξω στο συμπέρασμα ότι δεν συμφέρει σε κανέναν η λύση; Απεναντίας. Οι αριθμοί αυτοί αν λειτουργήσουν ρεαλιστικά βοηθούν ώστε να εγκαταλείψουμε τις τρέχουσες ψευδαισθήσεις που έχουν κάποιοι για τη λύση του Κυπριακού. Με λίγα λόγια, το Κυπριακό δεν θα λυθεί κατά τρόπο που θα γεμίσει τις τσέπες των Ε/Κ προσφύγων με gas ούτε θα δώσει στους Τ/Κ δωρεάν γη. Από πού θα προκύψουν τα οφέλη; Ο δρόμος είναι δύσκολος και μπορεί να προκύψει μέσω της συνεργασίας όλων.

• Η λύση θα ανεβάσει τις τιμές στον βορρά εξισορροπώντας τις με αυτές στον νότο. Από τον τριπλασιασμό π.χ. των αξιών της γης θα προκύψουν και κάποιες αποζημιώσεις στους Ε/Κ πρόσφυγες. Τα Ηνωμένα Έθνη έχουν επίσης αρκετά σχέδια για κοινές αναπτύξεις γης, κυρίως εκεί που το περιουσιακό καθίσταται προβληματικό να επιλυθεί μεταξύ ιδιοκτήτη και χρήστη.
• Η ελευθερία εγκατάστασης, διακίνησης και περιουσίας θα επιτρέψει την επιχειρηματική συνεργασία των δύο κοινοτήτων, ανοίγοντας μια τεράστια αγορά στην Κύπρο, όπως η Τουρκία.
• Η λύση θα φέρει την πολυπόθητη ασφάλεια στην Κύπρο και θα επιτρέψει εν μέσω της γεωπολιτικής ανασφάλειας στη γύρω από εμάς περιοχή την προσέλκυση πρόσθετων επενδύσεων στη χώρα μας. Η Κύπρος με λίγα λόγια μπορεί να καταστεί επιχειρηματικό κέντρο της περιοχής για εμπορικές και άλλες συναλλαγές με 500 εκατ. πληθυσμό που κατοικεί στις γύρω χώρες. Αυτό θα φέρει ανάπτυξη.
• Η Κύπρος ως ενωμένη χώρα μέλος της ΕΕ θα μπορέσει να αντλήσει τεράστια φθηνά δάνεια από την ΕΚΤ, προσελκύοντας επίσης νέες επενδύσεις διά της μόχλευσης κεφαλαίων.
• Η οικοδομική δραστηριότητα (π.χ. ανοικοδόμηση Βαρωσίων) θα επαναφέρει σε τροχιά επαναδραστηριοποίησης έναν σημαντικό κλάδο της οικονομίας, ρίχνοντας κατακόρυφα την ανεργία.
• Η επανένωση της χώρας και η προσθήκη νέων κλινών στην τουριστική βιομηχανία θα ανεβάσει κατακόρυφα την προσέλευση τουρισμού στην Κύπρο.
• Η Κύπρος διά της λύσης θα προχωρήσει απρόσκοπτα στην εκμετάλλευση του φυσικού αερίου, έχοντας ανοικτά ενδεχόμενα αγορών, όπως η Αίγυπτος, η Τουρκία και η ΕΕ. Σε αυτό μπορεί να συνεργαστεί και με το Ισραήλ.

Εν κατακλείδι

Με λίγα λόγια, θα πρέπει να επιλέξουμε. Χωρίς λύση Ε/Κ και Τ/Κ παραμένουμε ως έχουμε. Καταχρεωμένοι και υποχείρια των πολιτικών μας ηγεσιών. Με λύση και με ένα Σύνταγμα που θα επανακαθορίσει τα checks & balances περιορίζοντας την αυθαιρεσία των πολιτικών, αλλά και προσδίδοντας νέο αέρα ανάπτυξης, τότε έχουμε ως χώρα ελπίδες να πάμε μπροστά. Κανένας βέβαια δεν πρόκειται να μας χαρίσει τίποτα. Κανένας δεν θα μας αποζημιώσει για να δεχθούμε λύση. Γραμμένους μας έχουν. Να μας βοηθήσουν βέβαια υπάρχουν πολλοί. Φτάνει να ξέρουμε τι θέλουμε και να είμαστε σοβαροί.

Ποιοι κάνουν αντικατοχικό αγώνα;

Τι είναι τελικά αντικατοχικός αγώνας; Να αφήνεις τις εκκλησιές να γίνονται τζαμιά, να ρημάζονται, να γκρεμίζονται ή να τις επαναφέρεις, να τις λειτουργείς και να τις συντηρείς;

Ο Τάκης Χατζηδημητρίου και ο Μόρφου Νεόφυτος είμαι σίγουρος ότι έχουν να μας πουν πολλά επ’ αυτού.

 

Τι είναι αντικατοχικός αγώνας; Να αφήνεις τα αρχαία θέατρα να χορταριάζουν ή να τα γεμίζεις με 4.000 Ε/Κ και Τ/Κ για να παρακολουθήσουν αρχαία ελληνική τραγωδία ονειρευόμενοι την ώρα της επανένωσης;　

Ο πρόεδρος του ΘΟΚ Γιάννης Τουμαζής, μετά την εμπειρία που αποκόμισε την Παρασκευή το βράδυ ανεβάζοντας τον «Ιππόλυτο» στο αρχαίο θέατρο της Σαλαμίνας, επίσης έχει πολλά να μας πει.

Βέβαια υπάρχουν και πολλοί αξιόλογοι συμπολίτες μας οι οποίοι διαφωνούν με τέτοιου είδους εκδηλώσεις. Διά των εκδηλώσεων αυτών, λένε, αναγνωρίζουμε την κατοχή, επισκεπτόμαστε την πατρίδα ως φιλοξενούμενοι των κατακτητών, προσφέρουμε άλλοθι σε μια εικόνα εξομάλυνσης της εισβολής και του απαράδεκτου status quo.

　

Τώρα κατάλαβαν;

　

　

Τα επιχειρήματα αυτά τα ακούμε εδώ και 41 χρόνια. Μας κατατρύχουν όλους. Την ίδια στιγμή, όμως, όλο και περισσότερο εμπεδώνουμε τη στασιμότητα. Η οποία διά της άγονης παρέλευσης του χρόνου διχοτομεί τη χώρα μας. Οπότε εύλογα κάθε καλόπιστος Κύπριος θέτει κάποια ερωτήματα:

• Διά της καταγγελτικής μας στάσης πόσοι Τούρκοι στρατιώτες έφυγαν από την Κύπρο από το 1974;
• Τι ποσοστό εδάφους της κατεχόμενης χώρας έχει επιστραφεί στους νόμιμους ιδιοκτήτες της; Πόσοι Ε/Κ πρόσφυγες έχουν επιστρέψει στα σπίτια και τις πατρογονικές τους περιουσίες; Ο χρόνος μέσα από την αδυσώπητη πορεία του έχει δημιουργήσει δυστυχώς πολλά τετελεσμένα. Τα οποία πέραν του ότι δεν ξεκινούν από το 1974, πολλά απ’ αυτά τα ξεχνάμε. Επιμένοντας κατά καιρούς στην ανάπλαση επιλεκτικών αναμνήσεων.

• Το κράτος μας πάσχει από το 1963 όταν αποχώρησαν από αυτό οι Τ/Κ με σοβαρές δικές μας ευθύνες
• Το κράτος μας διχοτομήθηκε de facto όταν η Ελλάδα, σύμφωνα με τον Αρχιεπίσκοπο Μακάριο, παραβίασε τις συνθήκες και το Σύνταγμα και επενέβη στην Κύπρο διά του πραξικοπήματος, δίνοντας έτσι ευκαιρία στην Τουρκία να κάνει τη δική της παράνομη εισβολή.
• Το ενιαίο κράτος του 1960 μάς τέλειωσε το 1977 όταν ο Αρχιεπίσκοπος Μακάριος υπέγραψε με τον Ντενκτάς διπεριφερειακή ομοσπονδία καθορίζοντας στη συνέχεια την πορεία των διαπραγματεύσεων.
• Από το άνοιγμα των οδοφραγμάτων το 2003, με την ανοχή του Τάσσου Παπαδόπουλου, χιλιάδες Κύπριοι επισκέπτονται το βόρειο μέρος της Κύπρου επιδεικνύοντας την ταυτότητά τους, για να παίξουν στα καζίνα.Διά της συμφωνίας της πράσινης γραμμής που υπέγραψε ο Τάσσος Παπαδόπουλος οι Ε/Κ αγοράζουν από τα σούπερ μάρκετ πορτοκάλια από την κατεχόμενη Μόρφου, λεμόνια από τη Λάπηθο και μανιτάρια από την Καρπασία. Σήμερα και χαλλούμι.
• Μετά την απόφαση Δημόπουλος του Ευρωπαϊκού Δικαστηρίου Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων το 2009, χιλιάδες Ε/Κ πρόσφυγες έχουν προσφύγει στην τ/κ επιτροπή αποζημιώσεων πωλώντας τις περιουσίες τους στα κατεχόμενα.
• Μέσα από σειρά ΜΟΕ που έχουν τεθεί σε εφαρμογή, χιλιάδες Ε/Κ μεταβαίνουν στα κατεχόμενα και επιδιορθώνουν ή λειτουργούν εκκλησίες.

Η παράνοια

　

Όλα τα πιο πάνω συνθέτουν την παράνοια του Κυπριακού αλλά ταυτοχρόνως καθορίζουν τις δύο μοναδικές επιλογές που έχουμε. Επιλογές τις οποίες έχουν καθορίσει οι πολιτικοί μας διά των αποφάσεών τους και ο λαός διά της καθημερινής του πρακτικής. Ποιες είναι αυτές;

Πρώτον, θα κινηθούμε σε μια διαδικασία ομαλοποίησης μέσω των πιο πάνω ενεργειών οι οποίες σταδιακά θα καταλήξουν σε διχοτόμηση της χώρας μας με βάση το υπάρχον status quo
Δεύτερον, θα προχωρήσουμε θαρραλέα σε μια διευθέτηση του Κυπριακού στη λύση ομοσπονδίας μέσω της οποίας θα αποκατασταθούν σε μεγάλο βαθμό τα ανθρώπινα δικαιώματα, μερικώς τα ιδιοκτησιακά δικαιώματα και θα πάρουμε πίσω σημαντικά ποσοστά εδάφους υπό ε/κ διοίκηση.
　
　

Ο ρεαλισμός

　

　

Οι 4.000 Ε/Κ και Τ/Κ που παρακολούθησαν την παράσταση του «Ιππόλυτου» στη Σαλαμίνα δείχνουν να είναι έτοιμοι να κινηθούν παρόλες τις δυσκολίες στη διευθέτηση του Κυπριακού μέσω μιας συμφωνημένης λύσης η οποία μπορεί ξανά να οδηγήσει τη χώρα μας προς την ευημερία και την πρόοδο.

Κρίνοντας μέσα από την ανακοίνωση 71 συμπατριωτών μας για τη Σαλαμίνα, μάλλον επιθυμούν να διαμαρτύρονται για να έχουν ήσυχη τη συνείδησή τους, προετοιμάζοντας με αυτό τον τρόπο τις νέες γενεές να υποδεχτούν το παλαιό γνωστό σύνθημα: «Πάλιν με χρόνια με καιρούς πάλιν δικά μας θα ’ναι».

Εν κατακλείδι όποιοι νομίζουν ότι το Κυπριακό θα λυθεί μέσα από συναισθηματικές ανακοινώσεις και όχι μέσα από έναν καθημερινό αγώνα αυτογνωσίας, συμφιλίωσης και ναι, συμβιβασμών, ας μας πουν πρακτικά πώς θα γίνει αυτό.　
Κατά την ταπεινή μου γνώμη το να επαναλαμβάνει κάποιος εδώ και 41 χρόνια τα ίδια και τα ίδια, χωρίς να κάνει κάτι, δεν συνιστά αντικατοχικό αγώνα, αλλά συμβιβασμό με την κατοχή.