Το Ευρωπαϊκό Δικαστήριο, υποστηρίζουν πολλοί συμπατριώτες μας, πήρε μια πολιτική απόφαση και όχι μια δίκαιη απόφαση, υποχρεώνοντας τους ε/κ πρόσφυγες της Τουρκικής εισβολής να ζητήσουν το δίκαιο τους από την κατοχική δύναμη. Αν ωστόσο θέλουμε να είμαστε ειλικρινείς με τους εαυτούς μας οφείλουμε να ελέγξουμε και την οπτική γωνία του ΕΔΑΔ τις αποφάσεις του οποίου έως τώρα χαιρετίζαμε. Στην πραγματικότητα τα πράγματα δεν είναι εύκολα ούτε για την Τουρκία. Για να κερδίσει την απόφαση του ΕΔΑΔ η Τουρκία αποδέχτηκε ότι είναι κατοχική δύναμη στην Κύπρο και ότι στην πραγματικότητα το ψευδοκράτος που αναγνωρίζει μόνον αυτή, δεν υφίσταται.
Με την απόφαση του ΕΔΑΔ επίσης η Τουρκία αποδέχτηκε ότι οι νόμιμοι ιδιοκτήτες της γης που κατέχει είναι οι Ε/κ οπότε όλες οι πράξεις διανομής της κατεχόμενης γης μας σε Τ/κ και Εποίκους είναι παράνομες. Οφείλει με λίγα λόγια μέσω της επιτροπής αποζημιώσεων που έχει διορίσει στα κατεχόμενα να εξετάσει όλες τις υποθέσεις ιδιοκτησίας εξ’ υπαρχής στο πλαίσιο ενός τριπτύχου: Επιστροφή – αποζημίωση- ανταλλαγή.
Το αρνητικό για τους Ε/κ στην περίπτωση αυτή είναι η σοβαρή διάβρωση του δικαιώματος χρήσης της ιδιοκτησίας κάτι ωστόσο που η δική μας πλευρά αποδέχτηκε με τις συμφωνίες υψηλού επιπέδου που υπέγραψε ο Μακάριος το 1977, αποδεχόμενος την ύπαρξη πρακτικών δυσκολιών στην επιστροφή όλων των προσφύγων. Το θετικό για την Τουρκία διά της απόφασης αυτής, τουλάχιστον έως το 2011 που όρισε το ΕΔΑΔ για την προσφυγή των Ε/κ στην επιτροπή, είναι ότι κέρδισε χρόνο ώστε να μην δεχθεί άλλες καταδικαστικές αποφάσεις.
Το δίλημμα
Το δίλημμα των Ε/κ, να προσφύγουμε ή όχι στην επιτροπή είναι φρικτό και όπως φαίνεται και από τις απόψεις έγκριτων νομικών μας (σελ 17) δεν αίρεται εύκολα. Πρακτικά ομιλούντες, ίσως να ήταν ορθό να προσφύγουν κάποιοι, και σίγουρα όχι όλοι οι πρόσφυγες, για να μπορέσουν μέσω της διαδικασίας που όρισε το ΕΔΑΔ να επανέλθουν σε αυτό σε 5-6 χρόνια σε περίπτωση που το Κυπριακό παραμείνει σε εκκρεμότητα.
Στην πραγματικότητα όμως το ΕΔΑΔ με την εξόχως πολιτική απόφαση του δεν μας παραπέμπει ούτε σε δίκες ούτε σε αιώνιες και αδιέξοδες μάχες. Με την απόφαση του το ΕΔΑΔ, παρότι ένα νομικό σώμα, αυτοαναιρείται, δηλώνει αδυναμία να προσεγγίσει το Κυπριακό συνολικά και μας παραπέμπει στους πολιτικούς και την πολιτική. Το μήνυμα που προσωπικά λαμβάνω από την 44σελιδη απόφαση είναι το εξής: «Λύστε το πρόβλημα με πολιτικά μέσα. Δεν μπορώ να ανατρέψω την Κατοχή της Τουρκίας στην Κύπρο, ωστόσο δεν τις προσδίδω νομιμότητα. Μόνον ο χρόνος μπορεί να νομιμοποιήσει την κατάσταση στην Κύπρο και ο χρόνος αγαπητοί Ε/κ δεν εργάζεται υπέρ σας».
Προτεραιότητα
Όσο η Τουρκία ενδιαφέρεται να ενταχθεί στην Ευρωπαϊκή Ένωση ο χρόνος έχει σημασία για μας. Είναι ξεκάθαρο ότι μπροστά στο στόχο της ένταξης στην ΕΕ η Τουρκία έχει περάσει το Κυπριακό σε δεύτερη μοίρα και δείχνει έτοιμη για κάποιες υποχωρήσεις. Έχει λοιπόν τεράστια σημασία το Κυπριακό να λύθεί τώρα. Εάν την επόμενη διετία η ενταξιακή προοπτική της Τουρκία τερματισθεί με την ΕΕ να της προτείνει κάποιου άλλου είδους σχέση, δεν θα θελήσει να το λύσει ποτέ. Με βάση την απόφαση του ΕΔΑΔ απλώς θα βάλει κάτω ένα κονδύλι μερικών δις και θα αγοράσει τις περιουσίες των προσφύγων και το θέμα θα λήξει οριστικά. Είναι ψευδαίσθηση λοιπόν ότι η Κύπρος θα έχει εσσαεί το δικαίωμα των μικρών βέτο και θα επηρεάζει την ένταξη της Τουρκίας. Τα μικρά βέτο θα ισχύουν για λίγο ακόμα και εφόσον οι μεγάλες χώρες της ΕΕ δεν βιάζονται να τοποθετηθούν επί της ουσίας κατά πόσον θέλουν δηλαδή ή όχι την Τουρκία ως πλήρες μέλος της ΕΕ. Αν κάποια στιγμή της ανακοινώσουν ότι δεν θα γίνει ποτέ πλήρες μέλος τι να τα κάνουμε τα βέτο; Για τα επόμενα δύο χρόνια λοιπόν, όπου αναμένεται να ξεκαθαρίσει πλήρως η τύχη της Τουρκίας για ένταξη ή όχι, η ΕΕ για δεύτερη φορά μας κάνει ένα μεγάλο δώρο: Μας επιτρέπει να χρησιμοποιήσουμε το τεράστιο πολιτικό της εκτόπισμα για να διαπραγματευθούμε σχεδόν επί ίσοις όροις με την Τουρκία τη λύση του Κυπριακού.
Επιμύθιον
Αντί λοιπόν κάποιοι κατά φαντασία πατριώτες να αγωνίζονται εναντίον της λύσης, αντί οι πολιτικοί που τάσσονται υπέρ της λύσης να διαγκωνίζονται πώς θα προσαρμόσουν τη λύση στα πολιτικά τους μέτρα και φιλοδοξίες, αντί να μεμψιμοιρούμε εναντίον της Ευρωπαϊκής Ένωσης, ας μαζέψουμε το μυαλό μας γιατί τα περιθώρια στενεύουν επικίνδυνα. Προς το παρόν το μήνυμα δεν έχει ληφθεί από την πολιτική ηγεσία αυτής της χώρας. Δυστυχώς στη χώρα μας, ένθεν και ένθεν του οδοφράγματος, η πολιτική εξακολουθεί να είναι ένας αγώνας συμφερόντων, μεταμφιεσμένος σε διαγωνισμό αρχών.
