Ποιος σκότωσε το Θεό;

Γράφω αυτό το κείμενο για να σας μεταφέρω αρχικά κάτι το αυτονόητο:

Υποστηρίζω το δικαίωμα του κάθε Κύπριου πολίτη, συμπεριλαμβανομένου και του κ. Ανδρέα Πιτσιλλίδη, να λέει ευθαρσώς την άποψή του χωρίς φόβο και πάθος.
Αντιτάσσομαι με πάθος στην προσπάθεια διαφόρων ομάδων, είτε αυτές λέγονται Σύνοδος της Εκκλησίας της Κύπρου είτε Κεντρικές Επιτροπές Κομμάτων είτε Σύνδεσμος Μασκαράδων Κύπρου, όταν επιχειρούν να φιμώσουν έναν συνάνθρωπό μου ο οποίος λέει την άποψή του και κυρίως όταν τη λέει χωρίς να βρίζει κανέναν.
　

Το ζητούμενο σε αυτή τη χώρα είναι ακόμα ο Διαφωτισμός, έστω και ως αντιδάνειο από τη Δύση, για να μπορέσουμε, μέσω του Βολταίρου και του Μοντεσκιέ, να φτάσουμε στους αρχαίους προπάτορές μας, τον Πλάτωνα, τον Αριστοτέλη και τον Ηράκλειτο, για να αντιληφθούμε ότι η ελευθερία της σκέψης και του λόγου οδηγεί στη γνώση η οποία σου επιτρέπει να έχεις υπεύθυνη άποψη. Ο Πλάτωνας το είπε καθαρά: Για να έχεις γνώμη πρέπει να έχεις γνώση.

　

Επί της ουσίας

Ο Ανδρέας Πιτσιλλίδης τα τελευταία χρόνια, ως μεταμοντέρνος θεούσος με ακροατήριο τους θαμώνες συνοικιακών κομμωτηρίων τα οποία βρίσκονται σε ζωντανή σύνδεση με τηλεοπτικά πλατό δίκην talk show, απαιτεί ελευθερία λόγου. Στην πραγματικότητα η ελευθερία λόγου του δεν είναι τίποτα άλλο από έλλειψη ελευθερίας σκέψης, την οποία συστηματικά αποφεύγει. Προσπαθεί απλώς να ξεχειλώσει το κουτάκι μέσα στο οποίο κινείται η Εκκλησία και τα ανόητα δόγματά της, επιχειρώντας να εμφανιστεί ως αναθεωρητής, μεταρρυθμιστής και καινοτόμος. Ερμηνεύει τον Θεό και τις προσταγές του, μας μιλά για τους αγιασμούς και τις εξομολογήσεις, τις βαφτίσεις, τους γάμους και αποδομεί τη λειψανολαγνεία και τη θρησκοληψία των παπάδων. Δεν τολμά βέβαια να κάνει ένα βήμα παρακάτω και να αποκαλύψει στους πιστούς του ότι δυστυχώς οι Θεοί πέθαναν, ότι η κωμωδία των Θεών τέλειωσε και ότι το φρικτό και φοβισμένο ακροατήριό τους, που από φόβο και μόνο δεν μπορούσε να γελάσει, τώρα μπορεί να σκάσει στα γέλια.

Υπάρχει;

Ο Θεός δεν είναι τίποτε άλλο από έναν αλγόριθμο που κρύβουμε όλοι μέσα μας, ο οποίος έχει να κάνει με τους φόβους και τις ανασφάλειές μας. Ο Θεός είναι ένα αναπάντητο υπαρξιακό ερώτημα. Το έθεσαν οι προσωκρατικοί φιλόσοφοι, το πραγματεύτηκε ο Σωκράτης, ο Πλάτωνας, ο Ηράκλειτος, οι Διαφωτιστές, ακόμα και ο Στίβεν Χόκινγκ, καταλήγοντας ότι εξέλιξη, επιστήμη και αλλαγή δεν μπορούν να συνυπάρξουν μαζί του.

　

Κάποτε ο Θεός έριχνε τους κεραυνούς του και οι άνθρωποι έσκυβαν από φόβο μπροστά στην οργή του. Η ανακάλυψη της ηλεκτρικής εκκένωσης τους αποδόμησε.

Στη συνέχεια οι Θεοί έπλασαν τον άνθρωπο και του έδωσαν ψυχή, μέχρι που ένας απλός άνθρωπος μέσα από έναν δοκιμαστικό σωλήνα έπλασε κι αυτός τον δικό του άνθρωπο.
　

Νομοτελειακά, οι νοήμονες άνθρωποι βρίσκονται σε μια εναγώνια αντιπαλότητα με τον φόβο και την αποκάλυψη της γνώσης: θα βολευτούν με τον Παράδεισο, ή έστω την Κόλαση σε μια άλλη ζωή ή θα παλέψουν γι’ αυτήν τη ζωή και θα συμβιβαστούν με μια τελική μακάβρια γνωριμία με τα σκουλήκια; Ο Προμηθέας υπήρξε ο πρώτος αντίπαλος των Θεών κλέβοντας τη φωτιά από τον Όλυμπο για να τη δώσει στους ανθρώπους. Ο συμβολισμός στην πορεία των χιλιετιών είναι κολοσσιαίος και αφορά την αποδόμηση όλων των θρησκειών. Η δε αποδόμηση στα σοβαρά κράτη γίνεται μέσω της παιδείας.

Έχουμε παιδεία; 

Σε αυτή τη χώρα και εν γένει στον ελληνικό χώρο έχουμε παιδεία; Στόχος του έτους, λέει, είναι η απόκτηση κριτικής σκέψης. Αλλά πώς αποκτά ένας νέος κριτική σκέψη όταν οι στρατιές των θεολόγων τον φλομώνουν καθημερινά με μεταφυσικές αρλούμπες, με θαύματα, παπουτσάκια και παντοφλίτσες αγίων; Πώς ένας νέος αποκτά κριτική σκέψη όταν βλέπει τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας και τους πολιτικούς αρχηγούς να σκύβουν και να προσκυνούν δουλικά το χέρι του Αρχιεπισκόπου, αναγνωρίζοντάς τον ως υπέρτατο αντιπρόσωπο του Θεού-Φόβου μας στη Γη;

Τον Θεό των χριστιανών τουλάχιστον, αν υπήρξε ποτέ, τον σκότωσαν άτομα ίδιας ιδεολογίας με αυτά που αφόρισαν προχθές τον Πιτσιλλίδη. Πρόκειται για τους ίδιους Γραμματείς και Φαρισαίους τους οποίους η απαίδευτη κοινωνία μας κλωνοποίησε και από το 33 μ.Χ. διακτίνισε στο 2015.

«Πού είναι ο Θεός;» γράφει ήδη στα 1882 ο Νίτσε. «Θα σας το πω εγώ. Τον σκοτώσαμε. Εμείς όλοι είμαστε οι φονιάδες του... ο Θεός είναι νεκρός... ο Θεός θα μείνει νεκρός. Τι άλλο είναι οι εκκλησίες παρά οι τάφοι και τα μνήματα του Θεού;».

05/10/2015