Είμαι Έλλην, το καυχώμαι

Είμαι Έλληνας και αγαπώ τους μετανάστες. Η οικογένειά μου κατάγεται από ένα μικρό χωριό της επαρχίας Λεμεσού που χάνεται στα βάθη της ιστορίας. Γεράσα. Ιερή Βάσσα. Το αντίστοιχο τοπωνύμιο βρίσκεται στην Αρκαδία της Πελοποννήσου όπου και ιερό του Επικούρειου Απόλλωνα. Τα διαπιστευτήρια των προπατόρων Αχαιών της περιοχής τα δίνουν χιλιάδες τάφοι με κτερίσματα της αρχαϊκής εποχής. Η ιστορία λοιπόν μας καθοδηγεί. Κάποτε υπήρξαμε κι εμείς μετανάστες. Ήρθαμε σε αυτή την όμορφη γη στην οποία μας υποδέχτηκαν οι γλυκύτατοι Ετεοκύπριοι με 6.000 χρόνια πολιτισμό χωρίς να σπάσει μύτη. Τα αρχαιολογικά ευρήματα δεν μαρτυρούν μαζικούς τάφους επικών μαχών προς επικράτησή μας. Απεναντίας, μέσα στην πορεία του χρόνου τα τετράγωνα σπίτια μας αντικατέστησαν τις κυκλικές κατοικίες τους.

Είμαι Έλληνας και αγαπώ τους μετανάστες. Το μάθημα σε όλους τους πραγματικούς Έλληνες το διδάσκει ένας μεγάλος καθηγητής ιστορίας. Ο Θουκυδίδης. Ο οποίος θέλει τον Περικλή στον Επιτάφιο να μας παραδίδει: «Αφήνουμε την πόλη μας ανοικτή σε όλους και δε διώχνουμε τους ξένους, ούτε τους εμποδίζουμε να μάθουν ή να γνωρίσουν τον πολιτισμό μας. Εμείς πιστεύουμε όχι τόσο στις πολεμικές προετοιμασίες και στα απατηλά τεχνάσματα, όσο στην προσωπική γενναιοψυχία –γενναιοδωρία». Οι πραγματικοί Έλληνες, εκτός κι αν αμφισβητεί κανείς τον Αθηναίο Περικλή, οφείλουν να είναι γενναιόψυχοι και γενναιόδωροι. Όπως μας το τραγούδησε και ο Όμηρος στην Ιλιάδα: «Είναι ως ίδιος αδελφός ο ξένος που προσπέφτει».


Είμαι Έλληνας και ευχαριστώ τους πολιτικούς πρόσφυγες και τους αιτητές ασύλου γιατί μου θυμίζουν πόσο πολύτιμό πράγμα είναι η Δημοκρατία, το κράτος δικαίου και η δυνατότητα κάθε ανθρώπου να διαμορφώνει τη ζωή του όπως ο ίδιος το επιθυμεί. Αυτοί οι άνθρωποι μας προτρέπουν να θυμόμαστε ότι πρέπει να είμαστε σε πολιτική εγρήγορση γιατί όλα όσα κερδίσαμε με τόσους κόπους μπορεί να τα χάσουμε. Η Δημοκρατία δύσκολα οικοδομείται και εύκολα χάνεται ειδικά εάν την αφήσουμε στα χέρια κάποιων ματσουκοφόρων.


Είμαι Έλληνας και ευχαριστώ τις 50.000 οικιακές βοηθούς από τη Σρι Λάνκα, τις Φιλιππίνες και το Βιετνάμ που βρίσκονται στη χώρα μας και διατηρούν τα σπίτια των ανθρώπων καθαρά, που φροντίζουν τους γέροντές μας, που έχουν εμβολιάσει την κουζίνα μας με εξωτικές γεύσεις, που μεταφέρουν σε όλους εμάς τους αγχωτικούς με την εργασία και τα παιδιά μας τη γήινη σοφία τους.

Είμαι Έλληνας και έχω μάθει να μην ξεχωρίζω τους ανθρώπους από τη δύναμη ή την ανάγκη τους, από το χρώμα ή τη θρησκεία τους. Γι’ αυτό αγαπώ όλους τους μη Έλληνες συμπολίτες μου σε αυτή τη χώρα: Τουρκοκύπριους, Μαρωνίτες, Αρμένιους, Λατίνους, Ρώσους, λοιπούς Ευρωπαίους. «Η φύση» όπως μας δίδαξε ο σοφιστής Αντιφώντας, είκοσι δύο αιώνες πριν τη γαλλική επανάσταση «δεν διακρίνει Έλληνες και Βάρβαρους, ελεύθερους και δούλους». Ο δε Απόστολος Παύλος που υπήρξε μύστης του ελληνικού πολιτισμού το επανέλαβε τον 1ο αιώνα μ.Χ. διά της γνωστής επιστολής προς Γαλάτας: «Ουκ ένι Ιουδαίος, ουδέ Έλλην, ουκ ένι δούλος ουδέ ελεύθερος, ουκ ένι άρσεν και θήλυ. Πάντες γαρ υμείς εις εστέ εν Χριστώ Ιησού».


Είμαι Έλληνας και δεν είμαι φοβικός. Μπορώ να ζω με ανθρώπους άλλων φυλών και άλλων γλωσσών. Μου το έμαθε ο κυνικός φιλόσοφος Διογένης, που έκανε πατρίδα του ένα μετακινούμενο πιθάρι διδάσκοντας εκείνο το μαγικό «Κοσμοπολίτης ειμί». Μου το διδάσκουν εκατομμύρια Έλληνες που φιλοξενούνται στις ΗΠΑ την Αγγλία, την Αυστραλία και διαπρέπουν. Μας το δίδαξε ο καθηγητής Πισσαρίδης ο οποίος από την Αγγλία που ζει μοιράστηκε με όλους τους συνέλληνές του το τρίτο βραβείο Νόμπελ που κερδίζουν οι απανταχού Έλληνες.



Είμαι Έλληνας και παρακαλώ κάποιους συμπολίτες μας, με μόρφωση και αξιώματα πολλές φορές, να μην παρασύρουν στον εθνικισμό, το ρατσισμό και τη ξενοφοβία εκατοντάδες νέους ανθρώπους. Τους παρακαλώ να μην οργανώνουν νέα παιδιά κατά τα φασιστικά πρότυπα του μεσοπολέμου. Ο πόλεμος κατά των μεταναστών που έχουν κηρύξει κάποιοι δεν μπορεί να διεξαχθεί με όρους ελληνικότητας. Αν το κάνουμε, αυτό που θα χάσουμε είναι την ελληνικότητά μας. Τα προβλήματα της μετανάστευσης που είναι υπαρκτά, είναι παγκόσμια, αλλά άπτονται ενός φαινομένου κυρίως οικονομικού. Πίσω από την εθνικοποίηση οικονομικών ζητημάτων κρύβονται άλλες σκοπιμότητες και ανομιμοποίητες φιλοδοξίες. Η ιστορία είναι εκεί για να μας νουθετεί και κυρίως να μας θυμίζει ότι κάπως έτσι ξεκίνησαν την πολιτική καριέρα τους όλοι οι δικτάτορες. Μουσολίνι-Χίτλερ-Μεταξάς. Οι τρεις αυτοί έχουν ένα κοινό σημείο. Χρησιμοποίησαν τον ελληνισμό αλά καρτ. Επικεντρώθηκαν στην Αρχαία Σπάρτη. Προσπάθησαν να δημιουργήσουν μια στρατοκρατούμενη νεολαία η οποία στη συνέχεια θα γινόταν στρατός για να τους φέρει στην εξουσία. Το τραγικό είναι ότι και οι τρεις τα κατάφεραν.


* Ευχαριστώ τους μαθητές του Λυκείου Βεργίνας για τα παραθέματα που μου έχουν στείλει από αρχαίους συγγραφείς, επιτρέποντας μου έτσι διά της επίκλησης στην αυθεντία να προσπαθήσω να γίνω όσο πιο πειστικός μπορώ.

Οι θέσεις αρχών της Ρωσίας

Η επίσκεψη Μεντβέντεφ στην Κύπρο επιβεβαίωσε ότι η Ρωσία εδράζει την πολιτική της διεθνώς σε θέσεις αρχών ή μήπως η επίσκεψη του Ρώσου Προέδρου ανάγκασε την Κυπριακή Δημοκρατία να εγκαταλείψει και τις τελευταίες αρχές που διαθέτει; Μια σειρά αποφάσεων που λήφθηκαν και συμφωνιών που υπογράφηκαν βάζουν στη ζυγαριά από τη μια την ηθική και το λεγόμενο διεθνές δίκαιο στο οποίο συχνά πυκνά καταφεύγουμε και από την άλλη τις πολιτικές σκοπιμότητες και τα οικονομικά συμφέροντα κάθε κράτους.
Ο δικός μας πρόεδρος πέρασε μια ολόκληρη μέρα με τον πρόεδρο της Ρωσίας και μας έδειξε πόσο εύκολο πράγμα είναι να μιλάς για τις αρχές σου παρά να ζεις σύμφωνα με αυτές. Από την πλευρά του ο κ Μεντβέντεφ, ως εκπρόσωπος μιας υπερδύναμης και με το θράσος του ισχυρού το πήγε λίγο παρακάτω: Αυτές είναι οι αρχές μου. Αν δεν σας αρέσουν έχω κι άλλες».

Κυπριακό

Αναμφισβήτητα κιαν θέλουμε να είμαστε ρεαλιστές, δηλαδή άνθρωποι που δεν καταφεύγουν μόνο στην ηθική και στις αρχές, η επίσκεψη Μεντβέντεφ είχε και τα θετικά της. Ο ηγέτης μιας μεγάλης χώρας με βέτο στο Συμβούλιο Ασφαλείας επισκέφθηκε την Κύπρο σε μια περίοδο που κάποιες κινήσεις αποαναγνώρισης της Κυπριακής Δημοκρατίας είναι ορατές. Η Τουρκία έχει κερδίσει για μια ακόμα φορά το παιχνίδι των εντυπώσεων στο Κυπριακό, όχι γιατί έχει δίκαιο, αλλά διότι το Κυπριακό έχει κουράσει διεθνώς και η Ε/κ πλευρά για μια ακόμα φορά να συλλαμβάνεται να μην ξέρει τι θέλει. Όλοι διεθνώς γνωρίζουν τι δεν θέλουμε, τι αρνούμαστε να δεχθούμε και επί της διαδικασίας και επί της ουσίας, αλλά αυτό δεν τους αρκεί. Αντίθετα η Ρωσία στο θέμα αυτό δείχνει μια απέραντη κατανόηση, την οποία εμείς βαφτίσαμε «σεβασμό στις αρχές του διεθνούς δικαίου και της ηθικής». Συμφωνεί με τα δεν θέλω μας στα χρονοδιαγράμματα, στην επιδιαιτησία και στις διεθνείς διασκέψεις, γνωρίζοντας βέβαια ότι αυτό δεν ενοχλεί την Τουρκία με την οποία κάνει μπίζνες τρισεκατομμυρίων. Η Τουρκία έχοντας διασφαλίσει από το 2004 τη διζωνικότητα και την πολιτική ισότητα των Τ/κ, θα μπορούσε να κινηθεί προς λύση και σήμερα, αλλά και του χρόνου. Ο χρόνος εξάλλου κινείται υπέρ της. Και όσο αυτός περνά, όλο και περισσότερα κερδίζει λόγω των τετελεσμένων που δημιουργεί επί του εδάφους.
Από την πλευρά της η Ρωσία όπως έπραξε κατά κόρο στο παρελθόν, δεν θέλει λύση στην Κύπρο διά της οποίας η χώρα μας θα ενταχθεί γεωστρατηγικά στο χώρο επιρροής της Δύσης. Απεναντίας πιστεύει ότι η ίδια ως πολιτική και στρατιωτική υπερδύναμη διά της οικονομικής της εξάπλωσης στην Εγγύς και Μέση Ανατολή θα ελέγξει αυτή την περιοχή, ειδικά εάν η Τουρκία μείνει εκτός ΕΕ. Πρόκειται για ένα στόχο που διαπνέει τη ρωσική εξωτερική πολιτική από την εποχή της Μεγάλης Αικατερίνης.

Οικονομία

Σε ότι αφορά τις οικονομικές παραμέτρους της επίσκεψης η Ρωσία επέβαλε πλήρως τις θέσεις της, πάντοτε βεβαίως σύμφωνα με τον πρόεδρο Χριστόφια βασισμένη σε θέσεις αρχών. Στην Κύπρο βρίσκονται κατατεθειμένα πολλά δισεκατομμύρια δολάρια Ρώσων μεγιστάνων και μεγαλοκλεπτών. Η Κύπρος τα τελευταία 5 χρόνια επένδυσε μέσω αυτών, γύρω στα 52 δισεκατομμύρια δολάρια στη Ρωσία, κερδίζοντας αρκετά χρήματα από τις φορολογίες που επέβαλε. Η Ρωσία ζήτησε μερίδιο στη φορολογία αυτή και την πήρε. Στο κεφάλαιο αυτό των δισεκατομμυρίων που εξιτάρει κυρίως τα μυαλά των Κυπρίων η αλήθεια είναι πικρή. Αυτά τα χρήματα αφορούν μια μικρή ελίτ ρώσων επιχειρηματιών και καρπό μιας τεράστιας κλοπής εις βάρος του ρωσικού λαού που στην μεγάλη του πλειοψηφία ζει κάτω από το όριο της φτώχειας. Τα λεφτά αυτά ακόμα αφορούν τις κυπριακές τράπεζες, κάποιους κύπριους μεγαλοδικηγόρους, κάποιους ντιβέλοπερς που πωλούν επαύλεις και τη σεβαστή πλέον και διάσημη κάστα των σούπερ κυπρίων λογιστών, οι οποίοι σε χρόνο ρεκόρ μπορούν να κάνουν το μαύρο, άσπρο. Για να μας χρυσώσουν βέβαια το χάπι οι αρμόδιοι κάνουν λόγο και για την παρουσία 150,000 ρώσων τουριστών που ξοδεύουν ασύλληπτα. Στην πραγματικότητα μια χυδαία μορφή καπιταλισμού που λειτουργεί στη Ρωσία με επικεφαλής τον Πούτιν και τον Μεντβέντεφ, με αιχμή του δόρατος μια μικρή κάστα Κυπρίων φραγκολεβαντίνων που ασκούν έλεγχο σε αυτή τη χώρα, έχουν καταφέρει να δορυφοροποιήσουν οικονομικά την Κυπριακή Δημοκρατία του αριστερού Δ. Χριστόφια .



Η παραχάραξη

Τα πιο πάνω, χωρίς υποκρισίες και με επίγνωση ότι ζούμε σε ένα άναρχο διεθνές σύστημα (δηλαδή χωρίς αρχές) είναι ίσως κατανοητά. Συνιστούν εξάλλου την πρακτική όλων των χωρών του κόσμου, είτε αυτές είναι υπερδυνάμεις όπως οι ΗΠΑ και η Ρωσία, είτε είναι μικρές όπως η Κύπρος και η Μάλτα. Την ηθική και τις αρχές τις καθορίζουν το χρήμα και εν γένει τα συμφέροντα.
Δυστυχώς εμείς στο πλαίσιο αυτού του πάρε δώσε με τη Ρωσία πέραν του σχοινιού βγάλαμε και το παλούκι.
Αν διαβάσει κανείς προσεκτικά τη λεγόμενη «Αντιφασιστική Δήλωση» που υπέγραψαν ο Πρόεδρος Χριστόφιας με τον Δημήτρη Μεντβέντεφ, που πέρασε στα ψιλά θα διαπιστώσει ότι η Κύπρος συνειδητά συμμετέχει και στην παραχάραξη της ευρωπαϊκής και εν γένει της παγκόσμιας ιστορίας. Και όχι μόνον αυτό, αλλά κυριολεκτικά ασελγεί πάνω στον πόνο ευρωπαϊκών Λαών που είναι σύμμαχοι μας και μέλη της ΕΕ όπως η Πολωνία, η Εσθονία, η Λιθουανία, η Ρουμανία η Λατβία, η Φιλανδία κλπ.
Στην εν λόγω αντιφασιστική δήλωση η Κύπρος μαζί με τη Ρωσία θεωρούν «παραχάραξη της ιστορίας» τις κραυγές όλων αυτών των Λαών κατά των εγκλημάτων της Σοβιετικής Ένωσης εις βάρος τους κατά τη διάρκεια του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου και μετά. Η Σοβιετική Ένωση και η διάδοχος Ρωσία σήμερα θέλουν να υπερτονίζουν τη συμμετοχή του Κόκκινου στρατού στην ανατροπή του Χίτλερ μετά το 1941 κάνοντας λόγο για τα εκατομμύρια Ρώσους που θυσιάστηκαν για την απελευθέρωση της Ευρώπης. Αυτόν τον αγώνα του Στάλιγκραντ, του Λένιγκραντ και της Μόσχας εναντίον των Ναζί και βεβαίως τον τιμούμε όλοι.
Ο Β’ Παγκόσμιος βέβαια ξεκίνησε το 1939. Ποια ήταν η στάση της Σοβιετικής Ένωσης και του Στάλιν από το 1939 έως και το 1941; Η αλήθεια είναι ότι διά του Συμφώνου Ρίμπεντροπ (Υπεξ της ναζιστικής Γερμανίας) και Μολότοφ (Υπέξ της Σοβιετικής Ενωσης) που υπογράφηκε στις 23 Αυγούστου 1939 οι δύο χώρες ήταν σύμμαχοι. Οι Σοβιετικοί ιστορικοί υποστηρίζουν ότι το σύμφωνο αυτό υπογράφηκε ως άμυνα διότι οι Αγγλοβρετανοί διά της συμφωνίας του Μονάχου στις 29 Σεπτεμβρίου 1938 παρέδωσαν στον Χίτλερ την Τσεχοσλοβακία και τον εξωθούσαν να επιτεθεί εναντίον της Σοβιετικής Ένωσης. Η θέση αυτή βεβαίως είναι παντελώς ανιστόρητη αφού 13 μέρες αργότερα στις 3 Σεπτεμβρίου 1939 η Ναζιστική Γερμανία και μετά η Σοβιετική Ένωση εισέβαλαν στην Πολωνία μοιράζοντας την στα δυο. Αυτό σήμανε και την έναρξη του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου.

Από το 1939 έως και το 1941 όταν δηλαδή δέκτηκαν και οι Σοβιετικοί επίθεση από το Χίτλερ, ο Ιωσήφ Στάλιν ενεργώντας με έναν απέραντο κυνισμό αποκατέστησε την επιρροή και τον έλεγχο σε χώρες τις οποίες παραχώρησε η Ρωσία στους Γερμανούς με τη συνθήκη του Μπρεστ Λιτόβσκ του 1917 όταν λόγω της Κομουνιστικής Επανάστασης επέλεξε να αποχωρήσει από τον Α΄ Παγκόσμιο Πόλεμο. Τι προσπαθούν να ξεχάσουν σήμερα οι Ρώσοι από τα δύο αυτά χρόνια συνεργασίας τους με τους ΝΑΖΙ με την αμέριστη και βασισμένη σε αρχές στήριξη του Προέδρου της Κυπριακής Δημοκρατίας Δημήτρη Χριστόφια;

Μετά τη συμφωνία Στάλιν –Χίτλερ, «πάνω από ένα εκατ. σοβιετικά στρατεύματα εισέρρευσαν στις 7 επαρχίες της Πολωνίας στη σοβιετική σφαίρα επιρροής», αναφέρει ο ιστορικός Ρίτσαρντ Οβερι στο βιβλίο του «Ο Πόλεμος της Ρωσίας». «Μέχρι τις 24 Σεπτέμβρη, μετά από συνοπτικές αψιμαχίες, όλη η περιοχή είχε τεθεί υπό έλεγχο. Στις 28 Σεπτέμβρη, ο Ρίμπεντροπ πήγε ξανά αεροπορικώς στη Μόσχα για να κανονίσει τη μοιρασιά. Οι περιοχές που δεν κυριαρχούσε το πολωνικό στοιχείο δόθηκαν στην ΕΣΣΔ, οι υπόλοιπες στη Γερμανία».
Τους επόμενους μήνες, δύο εκατ. πολωνικές οικογένειες στο πλαίσιο ενός εθνικού ξεκαθαρίσματος, απελάθηκαν στη Σιβηρία και την κεντρική Ασία με προορισμό τα σοβιετικά στρατόπεδα συγκέντρωσης. Τις ακολούθησαν χιλιάδες Πολωνοί στρατιώτες. Οι περίπου 40.000 υπαξιωματικοί και αξιωματικοί του πολωνικού στρατού που έπεσαν στα χέρια των Ρώσων δεν είχαν την ίδια «τύχη».
Στις αρχές Μάρτη του 1940, ο αρχηγός της μυστικής ρωσικής αστυνομίας πρότεινε στο Στάλιν την εκτέλεση όλων των αιχμαλώτων πολέμου. Οι σφαγές πραγματοποιήθηκαν γύρω από διάφορα στρατόπεδα, αλλά πήραν συμβολικά το όνομα Κατίν, από το δάσος κοντά στα σύνορα της Ρωσίας με τη Λευκορωσία όπου βρέθηκε ένας από τους μεγαλύτερους μαζικούς τάφους -20.000 περίπου Πολωνών. Οι περισσότεροι Πολωνοί εκτελούνταν με πυροβολισμό στον αυχένα, έχοντας τα χέρια τους δεμένα πισθάγκωνα. Οι Σοβιετικοί όπως και οι Τούρκοι την Αρμενική γενοκτονία αρνήθηκαν τις δολοφονίες. Τη γενοκτονία αναγνώρισε μόλις το 1990 ο Μιχαήλ Γκορπατσόφ.
Τον Ιούνη του 1940, μισό εκατομμύριο Ρώσοι στρατιώτες εισέβαλαν στην Εσθονία, τη Λετονία και τη Λιθουανία. Χιλιάδες σκοτώθηκαν χωρίς κανένα λόγο από τις μυστικές υπηρεσίες της ΕΣΣΔ και χιλιάδες ακόμα, περίπου 127.000, απελάθηκαν στα στρατόπεδα της Σιβηρίας. Στο τέλος του ίδιου μήνα, προχώρησαν στη Ρουμανία. Η κυβέρνηση της χώρας αναγκάστηκε να παραδώσει δύο περιοχές στα χέρια των ρωσικών στρατευμάτων.
Όταν η Φινλανδία αρνήθηκε να ικανοποιήσει ανάλογες απαιτήσεις, ήρθε αντιμέτωπη με την στρατιωτική εισβολή των Σοβιετικών. Το μέτωπο της Φινλανδίας, παρότι ο πόλεμος έληξε με την ικανοποίηση των αιτημάτων της ρωσικής πλευράς, αποδείχτηκε δυσκολότερο απ΄ ότι περίμενε ο Στάλιν που θεωρούσε σίγουρη μια γρήγορη νίκη. Μέσα σε τέσσερις μήνες 126.875 Ρώσοι στρατιώτες έχασαν τη ζωή τους.
Πέρα από τις εδαφικές, υπήρχαν και σημαντικές εμπορικές συναλλαγές. Μέσα στους 17 μήνες που κράτησε το Σύμφωνο, η ΕΣΣΔ προμήθευσε τη Γερμανία με 865.000 τόνους πετρέλαιο, 648.000 τόνους ξυλεία, 14.000 τόνους χαλκού και 1,5 εκατομμύριο τόνους σιτηρά. Όταν τον Ιούνη του 1941 ο ναζιστικός στρατός εξαπέλυσε την περίφημη επιχείρηση Μπαρμπαρόσα εναντίον της Ρωσίας, το έκανε με τα υλικά που του είχε εξασφαλίσει το Σύμφωνο Μολότοφ - Ρίμπεντροπ.
Φλάσακι

Ιστορικό επιμύθιον

Η Σοβιετική Ένωση μετά τη νίκη κατά του Χίτλερ επιμένει να υπερτονίζει τη συμβολή της στον αντιφασιστικό αγώνα κατά του Χίτλερ. Η αλήθεια αυτή είναι μισή. Μετά τη λήξη του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου το 1945, οι πρόεδροι των ΗΠΑ και της ΕΣΣΔ, Φρανκλίνος Ρούσβελτ και Ιωσήφ Στάλιν αντίστοιχα, μαζί με τον Βρετανό πρωθυπουργό Ουίνστον Τσόρτσιλ, συναντήθηκαν με σκοπό να αναδιανείμουν τις ζώνες επιρροής των χωρών τους. Μήπως ο ιστορικός πλέον Δημήτρης Χριστόφιας και όχι ο πολιτικός, θεωρεί ότι και αυτή η συμφωνία διαμοιρασμού της γης, των συμφερόντων και των ανθρώπων, έγινε με βάση αρχές και έχει να κάνει με οποιοδήποτε αντιφασιστικό αγώνα;
Τι θα μπορούσε να πει στους εταίρους μας σήμερα Πολωνούς, Τσέχους, Ρουμάνους, και στους Πολίτες των Βαλτικών Δημοκρατιών οι οποίοι ακόμα θρηνούν θύματα γενοκτονιών και θυμούνται την καταπίεση και το σαραντάχρονο σοβιετικό βούρδουλα; Με Ψήφισμα του το Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο το Σεπτέμβριο του 2009 καταγγέλλει με ιστορικές αναφορές στο Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο τον ολοκληρωτισμό από οπουδήποτε κιαν προέρχεται. Και τον Αμερικανικό και το Σοβιετικό και τον Ευρωπαϊκό.
Ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας Δημήτρης Χριστόφιας αρνείται να δει αυτές τις αλήθειες και την απόλυτη ασυνέπεια αρχών της πολιτικής των Ρώσων ακόμα και σήμερα. Έτσι διά της κοινής δήλωσης του με τον Μεντβέντεφ συντάσσεται δουλικά και ανιστόρητα πίσω από το άρμα της Ρωσικής προπαγάνδας.
Αρνείται να δει τις σφαγές του Στάλιν, δεν θέλει να δει το ολοκαύτωμα των Τσετσένων για μερικούς αγωγούς πετρελαίων, κλείνει τα μάτια μπροστά στην εισβολή των Ρώσων στην Γεωργία.
Ίσως αύριο οι σύμμαχοι και εταίροι μας στην Ευρώπη, του πρώην Ανατολικού μπλοκ, όταν θα ψηφίζουν για το απευθείας εμπόριο παραγράφοντας την Τουρκική Εισβολή και κατοχή να αρχίσει να φωνάζει για παραβίαση των αρχών της δικαιοσύνης. Σήμερα βεβαίως αυτές τις αρχές ο ίδιος τις έχει κάνει λάστιχο, αναγορεύοντας τον εαυτό του και την Κυπριακή Δημοκρατία σε ένα κακέκτυπο πολιτικού Τιραμόλα εντός της Ευρωπαϊκής Ένωσης.



Σημείωση:

· Το ΑΚΕΛ τη δεκαετία του 1950 συμπορεύτηκε με τον Χρουστσόφ όσον αφορά τις θέσεις του κατά της προσωπολατρίας, σε μια προσπάθεια απομυθοποίησης του Στάλιν. Δέχτηκε επίσης τις θέσεις Γκορμπατσόφ τη δεκαετία του 1980 εναντίον των εγκλημάτων κατά του ρωσικού λαού από την ηγεσία του, συμφώνησε μάλιστα και με την αποκατάσταση του Μπουχάριν. Στη δεκαετία του 1990 στο κείμενο "οι δικές μας θέσεις για το Σοσιαλισμό" το ΑΚΕΛ μίλησε καθαρά για εγκλήματα επί Στάλιν. Αν λοιπόν το ΑΚΕΛ παραδέχεται ότι ο Στάλιν διέπραξε εγκλήματα κατά του ρωσικού λαού, πώς μπορεί ο Δημήτρης Χριστόφιας να αμφισβητεί ότι ο Στάλιν διέπραξε και εγκλήματα εναντίον άλλων λαών; Η συντριπτική πλειοψηφία των ακελιστών, έχουν απομυθοποιήσει αυτήν την περίοδο. Έχουν απομείνει να την υποστηρίζουν κάποιοι συνεργάτες της Χαραυγής που αμφισβητούν ακόμα και τη σφαγή στο Κατίν, αλλά και ο Πρόεδρος Χριστόφιας. Μάλλον οι σφαγές Ρώσων, Πολωνών και Εσθονών έγιναν στη βάση αρχών! Αντίθετα, οι Αμερικανοί έσφαζαν και σφάζουν τους λαούς επειδή δεν έχουν αρχές. Ε, άμα ξέρεις από ιστορία, όλα τα σφάζεις, όλα τα μαχαιρώνεις!

Ο πρόεδρος και ο Ηράκλειτος

• Ακούγοντας κανείς τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας χθες στη δίωρη συνέντευξή του από τον «Άστρα», μπορούσε να αντιληφθεί αυτό που ο κάθε Κύπριος πολίτης έχει πλέον εμπεδώσει βαθύτατα στη σκέψη του: «Δεν μπορεί να υπάρξει λύση στο Κυπριακό».
  Σίγουρα, δεν φταίει και δεν ευθύνεται γι' αυτό ο Δημήτρης Χριστόφιας. Στο πλαίσιο της συμβατικής διαχείρισης του Κυπριακού, δεν είναι χειρότερος από τον Γιώργο Βασιλείου και τον Γλαύκο Κληρίδη και, σίγουρα, είναι πολύ καλύτερος από τον Τάσσο Παπαδόπουλο.
  Γιατί δεν μπορούμε να πετύχουμε λύση; Ο Πρόεδρος επικέντρωσε και συμπύκνωσε τη σκέψη του στον παράγοντα Ευρώπη, προσπαθώντας να την εμβολιάσει με κάποια ψήγματα αισιοδοξίας για το απώτερο μέλλον. Είπε ο κ. Πρόεδρος στον Γιώργο Παυλίδη: «Δεν πρέπει να βλέπουμε στατικά τα πράγματα». Το Κυπριακό θα μπορούσε να λυθεί εάν, όπως του είπε και ο κ. Μπαρόζο, «η Τουρκία ήταν σίγουρη για πλήρη ένταξή της στην Ευρωπαϊκή Ένωση. Επειδή αυτό δεν μπορεί να της το προσφέρει κανένας, ουδείς μπορεί να την πιέσει πραγματικά για λύση στο πρόβλημα».
  Πανάκεια
  Αυτή η θέση είναι εν μέρει ορθή, δεν αποτελεί όμως πανάκεια. Εάν ο μόνος λόγος που η Τουρκία θέλει να λύσει το Κυπριακό είναι η πλήρης ένταξή της στην ΕΕ, τότε γιατί μετακινήθηκε από τη θέση που από το 1974 υποστήριζε περί λύσης δύο κρατών, καλώντας το 2004 τους Τ/Κ να ψηφίσουν ΝΑΙ στα δημοψηφίσματα; Μήπως και η προοπτική της ένταξης την ικανοποιεί προς το παρόν;
  Η Τουρκία, βέβαια, υπαναχώρησε διότι για πρώτη φορά στην ιστορία μας ως Ε/Κ ασκήσαμε δυναμική εξωτερική πολιτική, γιατί διασυνδέσαμε την ένταξη της Κύπρου με τη λύση και διότι εκμεταλλευθήκαμε τον διεθνή παράγοντα, ο οποίος μας βοήθησε να γελοιοποιήσουμε τις απειλές της χώρας αυτής ακόμα και για πολεμικό επεισόδιο σε περίπτωση ένταξής μας.
  Η Τουρκία υπαναχώρησε, επίσης, διότι για πρώτη φορά ως Ε/Κ μπήκαμε σε μια λογική παραχωρήσεων αποδεχόμενοι στο τραπέζι των συνομιλιών τη διζωνική δικοινοτική ομοσπονδία και την πολιτική ισότητα των Τ/Κ.
  Εν τέλει, η λύση του Κυπριακού μήπως είναι σημαντική για την Τουρκία ανεξαρτήτως της ένταξης της στην ΕΕ, διότι στην προσπάθειά της να αναβαθμιστεί σε περιφερειακή δύναμη στην περιοχή, δεν μπορεί να είναι όσο αξιόπιστη θέλει να φαίνεται, διατηρώντας στρατεύματα κατοχής σε μια ευρωπαϊκή χώρα;
  
  
  Ο δρόμος της ιστορίας
  Ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας ανέφερε ότι κι αυτός ως μέλος του ΑΚΕΛ αγωνίστηκε το 1960 για την απόρριψη των συμφωνιών της Ζυρίχης Λονδίνου. Έκανε επίσης αναφορά σε αυτούς που έχουν πλήξει την Κυπριακή Δημοκρατία, αναφερόμενος στην ανακήρυξη του ψευδοκράτους. Ο Πρόεδρος σε ένα καταπληκτικό διάγγελμά του τον Αύγουστο του 2008 είχε μιλήσει πολύ πιο ξεκάθαρα. Σήμερα, το αποφεύγει. Είχε μιλήσει τότε και για τα δικά μας τα λάθη. Για τους δικούς μας εθνικισμούς.
  Την Κυπριακή Δημοκρατία, στην οποία κανείς δεν πίστευε, δυστυχώς την πλήξαμε όλοι μας. Ως Ελληνοκύπριοι θυμούμαστε μόνο την εισβολή και το ψευδοκράτος. Το 1964, ωστόσο, ακόμα κι αν κάποιος επιρρίψει όλη την ευθύνη στους Τ/Κ για την αποχώρηση τους από την Κυβέρνηση, ως Ε/Κ κάναμε χοντράδες. Πήραμε την Κυπριακή Δημοκρατία ως πληρεξούσιοι της με απόφαση του ΟΗΕ και τη διαχειριστήκαμε ως ένα δεύτερο ελληνικό κράτος. Σαν να μην έφτανε αυτό, το 1974 κάναμε και πραξικόπημα με σύνθημα την Ένωση με την Ελλάδα.
  Τι θέλαμε να κάνει η Τουρκία; Να κάτσει και να μας βλέπει; Έκανε ότι κάναμε και μεις το 1964. Δημιούργησε τετελεσμένα για να μπορεί μέσω των Τ/κ να έχει λόγο στην Κύπρο. Και το πέτυχε.
  Μέσα από συνομιλίες, μέσα από διαδικασίες και συναντήσεις κατάφερε να αναβαθμίσει τους Τουρκοκυπρίους σημαντικά εμπεδώνοντας στη διεθνή κοινή γνώμη ότι το Κυπριακό δεν είναι θέμα εισβολής και κατοχής, αλλά θέμα δύο κοινοτήτων σε μια χώρα που δεν μπορούν να ζήσουν μαζί.
  Αυτό είναι το Κυπριακό σήμερα, όσο κι αν δεν μας αρέσει να το ακούμε. Αυτή είναι η εντύπωση που έχει και η ίδια η Ευρώπη, της οποία είμαστε μέλη, η οποία για όσους γνωρίζουν ιστορία οικοδομήθηκε πάνω σε χιλιάδες κυπριακά προβλήματα, με εκατομμύρια νεκρούς, με εκατοντάδες εκατομμύρια πρόσφυγες, με χιλιάδες εδαφικές προσαρμογές και αναπροσαρμογές.
  
  Όραμα και ρεαλισμός
  
  Ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας στη συνέντευξή του στον Γιώργο Παυλίδη είπε χθες μια σοφή κουβέντα: Το Κυπριακό είναι δύσκολο να λυθεί, αλλά πολύ πιο δύσκολο να τεθεί σε εφαρμογή η λύση. Εάν αυτή η διαπίστωση αναλυθεί ρεαλιστικά και γίνει κατανοητή και από τις δύο πλευρές στην Κύπρο, τότε όλες αυτές οι συζητήσεις περί λύσης δεν θα ήταν τόσο δογματικές.
  Η Ευρωπαϊκή Ένωση έλυσε τα μεγαλύτερά της προβλήματα στην πορεία και όχι μέσα από την εμμονή σε εξ υπαρχής προϋποθέσεις. Πάρτε ως παράδειγμα το πρόβλημα της Βόρειας Ιρλανδίας, τα προβλήματα της Ισπανίας με τις επαρχίες της που ζητούν αυτονομία, ακόμα και τα προβλήματα που προκύπτουν σήμερα στο Βέλγιο. Εντός της ΕΕ όλα βρίσκουν το δρόμο τους. Αλλά, και εάν ακόμα συντηρούνται, δεν μπορούν να διαταράξουν την ευρωπαϊκή καθεστηκυία τάξη.
  Πρακτικά και σε επίπεδο πολιτικής πώς θα μπορούσε αυτή η λογική να εφαρμοστεί στο Κυπριακό;
  Για τους Ελληνοκύπριους το ζητούμενο σήμερα στις διαπραγματεύσεις δεν πρέπει να είναι μια ισχυρή κεντρική κυβέρνηση με είκοσι πέντε αρμοδιότητες. Αν επικεντρωνόμαστε π.χ. στην ασφάλεια, την ιθαγένεια, την οικονομία και την επιστροφή του μεγαλύτερου μέρους των προσφύγων υπό ε/κ διοίκηση, ίσως να αποφεύγαμε προβλήματα που έχει σήμερα το Βέλγιο. Θέλουμε με τη λύση οι Τ/Κ να ενταχθούν πλήρως και ολοκληρωτικά στους θεσμούς της Ευρώπης. Εάν θα έχουν δικαίωμα απόσχισης (όπως λένε σήμερα οι Φλαμανδοί) από την Ομόσπονδη Κυπριακή Δημοκρατία, πού στ’ αλήθεια θα πάνε; Θα εγκαταλείψουν την Ευρώπη. Ολίγον μας ενδιαφέρει. Αν θα συνάπτουν σχέσεις με άλλα κράτη και πάλιν ολίγον μας ενδιαφέρει, φτάνει να το κάνουν μέσα από το πλαίσιο του κοινοτικού κεκτημένου. Θέλουμε μια κεντρική κυβέρνηση με 500 δημόσιους υπαλλήλους, η οποία να ρυθμίζει τα του κοινού κράτους. Στην πορεία, όπως έγινε με την αμερικανική ομοσπονδία, όπως είδαμε να γίνεται με το βορειοϊρλανδικό, μπορούμε να έχουμε μια πιο ισχυρή κεντρική κυβέρνηση, εάν το επιθυμούμε και οι δύο. Αυτή τη στιγμή, κανένας δεν εμπιστεύεται κανένα.
  Από την άλλη, οι Τ/Κ θα πρέπει να εγκαταλείψουν τις ανοησίες περί κράτους τύπου Ταϊβάν. Η Ταϊβάν είναι ένα νησί τέσσερις φορές μεγαλύτερο από την Κύπρο, με είκοσι τρία εκατομμύρια πληθυσμό και ακαθάριστο εθνικό προϊόν όσο περίπου με της Ελλάδας, κοντά δηλαδή στα 350 δισεκατομμύρια δολάρια. Ακόμα και ο κ. Έρογλου που μιλά για κράτος είναι σε θέση να κατανοήσει ότι στο βόρειο τμήμα της Κύπρου δεν υπάρχει ούτε ο χώρος ούτε η αγορά και κυρίως ούτε η τεχνογνωσία, για να μετατραπούν σε μια χώρα με το οικονομικό εκτόπισμα της Ταϊβάν. Το δίλλημα για τους Τ/Κ, που επιτέλους πρέπει να συνάξουν το μυαλό τους, είναι το εξής: Είτε θα ενταχθούν στην Ευρώπη, όπου μαζί και με τους Ε/Κ θα έχουν συμμετοχή και απεριόριστα περιθώρια ανάπτυξης σε μια αγορά μισού δισεκατομμυρίου πολιτών, είτε θα γίνουν μια επαρχία τύπου Αλεξανδρέττας, η οποία σε 10 χρόνια θα έχει πρόεδρο έναν πρώην κάτοικο της Νοτιανατολικής Τουρκίας. Και βεβαίως, το πρόβλημα δεν είναι οι άνθρωποι και η καταγωγή τους. Το μεγάλο πρόβλημα είναι ότι οι Τ/Κ θα μπουν στον φαύλο κύκλο της τουρκικής οικονομίας, της πολιτικής αστάθειας και των δημοκρατικών ελλειμμάτων.
  Συμπερασματικά, συμφωνώ απόλυτα με τον κ. Πρόεδρο ότι δεν πρέπει να είμαστε στατικοί. Στατική ανάλυση κάνει κάποιος ο οποίος βλέπει τον κόσμο από μια συγκεκριμένη θέση, από θέσεως αρχής, δηλαδή, καταλήγοντας νομοτελειακά στο Παρμενίδειον «είναι» ή στο Θεό. Δυναμική ανάλυση κάνει κάποιος ο οποίος βλέπει τον κόσμο από πολλές και διαφορετικές θέσεις και οπτικές. Αυτό έκανε και ο Ηράκλειτος, σύμφωνα με τον οποίο «δις εις τον αυτόν ποταμόν ουκ αν εκβαίης», αφού «τα πάντα ρει».
  Η συμβατική πολιτική διαχείρισης, όλων των προέδρων μας, του Κυπριακού, υπήρξε στατική. Θέλουμε να λύσουμε το πρόβλημα εκ των προτέρων, θυμίζοντας το παραμύθι με τη μάγισσα, η οποία μεταμορφώνει τον κόσμο με ένα απλό τίναγμα του μαγικού της ραβδιού. Το Κυπριακό, όμως, θα λυθεί εάν ρισκάρουμε να αποδεχτούμε ένα ατελές σχέδιο λύσης μέσω του οποίου θα αναζητήσουμε επίμονα την τελική λύση. Το κέρδος μας - και αυτό μόνο αντιπαραβάλλω σε όσους θέλουν δύο κράτη - είναι ότι Ε/Κ και Τ/Κ θα γίνουμε καλύτεροι άνθρωποι.
  
  
  

Το μήνυμα του ΕΔΑΔ

Το Ευρωπαϊκό Δικαστήριο, υποστηρίζουν πολλοί συμπατριώτες μας, πήρε μια πολιτική απόφαση και όχι μια δίκαιη απόφαση, υποχρεώνοντας τους ε/κ πρόσφυγες της Τουρκικής εισβολής να ζητήσουν το δίκαιο τους από την κατοχική δύναμη. Αν ωστόσο θέλουμε να είμαστε ειλικρινείς με τους εαυτούς μας οφείλουμε να ελέγξουμε και την οπτική γωνία του ΕΔΑΔ τις αποφάσεις του οποίου έως τώρα χαιρετίζαμε. Στην πραγματικότητα τα πράγματα δεν είναι εύκολα ούτε για την Τουρκία. Για να κερδίσει την απόφαση του ΕΔΑΔ η Τουρκία αποδέχτηκε ότι είναι κατοχική δύναμη στην Κύπρο και ότι στην πραγματικότητα το ψευδοκράτος που αναγνωρίζει μόνον αυτή, δεν υφίσταται.
Με την απόφαση του ΕΔΑΔ επίσης η Τουρκία αποδέχτηκε ότι οι νόμιμοι ιδιοκτήτες της γης που κατέχει είναι οι Ε/κ οπότε όλες οι πράξεις διανομής της κατεχόμενης γης μας σε Τ/κ και Εποίκους είναι παράνομες. Οφείλει με λίγα λόγια μέσω της επιτροπής αποζημιώσεων που έχει διορίσει στα κατεχόμενα να εξετάσει όλες τις υποθέσεις ιδιοκτησίας εξ’ υπαρχής στο πλαίσιο ενός τριπτύχου: Επιστροφή – αποζημίωση- ανταλλαγή.
Το αρνητικό για τους Ε/κ στην περίπτωση αυτή είναι η σοβαρή διάβρωση του δικαιώματος χρήσης της ιδιοκτησίας κάτι ωστόσο που η δική μας πλευρά αποδέχτηκε με τις συμφωνίες υψηλού επιπέδου που υπέγραψε ο Μακάριος το 1977, αποδεχόμενος την ύπαρξη πρακτικών δυσκολιών στην επιστροφή όλων των προσφύγων. Το θετικό για την Τουρκία διά της απόφασης αυτής, τουλάχιστον έως το 2011 που όρισε το ΕΔΑΔ για την προσφυγή των Ε/κ στην επιτροπή, είναι ότι κέρδισε χρόνο ώστε να μην δεχθεί άλλες καταδικαστικές αποφάσεις.

Το δίλημμα

Το δίλημμα των Ε/κ, να προσφύγουμε ή όχι στην επιτροπή είναι φρικτό και όπως φαίνεται και από τις απόψεις έγκριτων νομικών μας (σελ 17) δεν αίρεται εύκολα. Πρακτικά ομιλούντες, ίσως να ήταν ορθό να προσφύγουν κάποιοι, και σίγουρα όχι όλοι οι πρόσφυγες, για να μπορέσουν μέσω της διαδικασίας που όρισε το ΕΔΑΔ να επανέλθουν σε αυτό σε 5-6 χρόνια σε περίπτωση που το Κυπριακό παραμείνει σε εκκρεμότητα.
Στην πραγματικότητα όμως το ΕΔΑΔ με την εξόχως πολιτική απόφαση του δεν μας παραπέμπει ούτε σε δίκες ούτε σε αιώνιες και αδιέξοδες μάχες. Με την απόφαση του το ΕΔΑΔ, παρότι ένα νομικό σώμα, αυτοαναιρείται, δηλώνει αδυναμία να προσεγγίσει το Κυπριακό συνολικά και μας παραπέμπει στους πολιτικούς και την πολιτική. Το μήνυμα που προσωπικά λαμβάνω από την 44σελιδη απόφαση είναι το εξής: «Λύστε το πρόβλημα με πολιτικά μέσα. Δεν μπορώ να ανατρέψω την Κατοχή της Τουρκίας στην Κύπρο, ωστόσο δεν τις προσδίδω νομιμότητα. Μόνον ο χρόνος μπορεί να νομιμοποιήσει την κατάσταση στην Κύπρο και ο χρόνος αγαπητοί Ε/κ δεν εργάζεται υπέρ σας».

Προτεραιότητα

Όσο η Τουρκία ενδιαφέρεται να ενταχθεί στην Ευρωπαϊκή Ένωση ο χρόνος έχει σημασία για μας. Είναι ξεκάθαρο ότι μπροστά στο στόχο της ένταξης στην ΕΕ η Τουρκία έχει περάσει το Κυπριακό σε δεύτερη μοίρα και δείχνει έτοιμη για κάποιες υποχωρήσεις. Έχει λοιπόν τεράστια σημασία το Κυπριακό να λύθεί τώρα. Εάν την επόμενη διετία η ενταξιακή προοπτική της Τουρκία τερματισθεί με την ΕΕ να της προτείνει κάποιου άλλου είδους σχέση, δεν θα θελήσει να το λύσει ποτέ. Με βάση την απόφαση του ΕΔΑΔ απλώς θα βάλει κάτω ένα κονδύλι μερικών δις και θα αγοράσει τις περιουσίες των προσφύγων και το θέμα θα λήξει οριστικά. Είναι ψευδαίσθηση λοιπόν ότι η Κύπρος θα έχει εσσαεί το δικαίωμα των μικρών βέτο και θα επηρεάζει την ένταξη της Τουρκίας. Τα μικρά βέτο θα ισχύουν για λίγο ακόμα και εφόσον οι μεγάλες χώρες της ΕΕ δεν βιάζονται να τοποθετηθούν επί της ουσίας κατά πόσον θέλουν δηλαδή ή όχι την Τουρκία ως πλήρες μέλος της ΕΕ. Αν κάποια στιγμή της ανακοινώσουν ότι δεν θα γίνει ποτέ πλήρες μέλος τι να τα κάνουμε τα βέτο; Για τα επόμενα δύο χρόνια λοιπόν, όπου αναμένεται να ξεκαθαρίσει πλήρως η τύχη της Τουρκίας για ένταξη ή όχι, η ΕΕ για δεύτερη φορά μας κάνει ένα μεγάλο δώρο: Μας επιτρέπει να χρησιμοποιήσουμε το τεράστιο πολιτικό της εκτόπισμα για να διαπραγματευθούμε σχεδόν επί ίσοις όροις με την Τουρκία τη λύση του Κυπριακού.

Επιμύθιον

Αντί λοιπόν κάποιοι κατά φαντασία πατριώτες να αγωνίζονται εναντίον της λύσης, αντί οι πολιτικοί που τάσσονται υπέρ της λύσης να διαγκωνίζονται πώς θα προσαρμόσουν τη λύση στα πολιτικά τους μέτρα και φιλοδοξίες, αντί να μεμψιμοιρούμε εναντίον της Ευρωπαϊκής Ένωσης, ας μαζέψουμε το μυαλό μας γιατί τα περιθώρια στενεύουν επικίνδυνα. Προς το παρόν το μήνυμα δεν έχει ληφθεί από την πολιτική ηγεσία αυτής της χώρας. Δυστυχώς στη χώρα μας, ένθεν και ένθεν του οδοφράγματος, η πολιτική εξακολουθεί να είναι ένας αγώνας συμφερόντων, μεταμφιεσμένος σε διαγωνισμό αρχών.