Κάτω απ΄την σκιά της σημαίας

 

Τι ξεχωρίζει μια σημαία από ένα πανί; Πώς ένα κομμάτι πανί γίνεται σημαία; Γιατί διαχρονικά δισεκατομμύρια άνθρωποι στοιχήθηκαν πίσω της, εκατομμύρια έχασαν τις ζωές τους, εκατομμύρια ριγούν στην έπαρσή της και τη χειροκροτούν όταν το τιμητικό άγημά της προηγείται των στρατιωτικών παρελάσεων; Πώς μπορεί μια σημαία σκαρφαλωμένη στην κορυφή ενός ξύλινου νεκρού κονταριού να μαγεύει γενεές γενεών ανθρώπων;

 

Μια σημαία, αν δεχτούμε την ανάλυση του Michael Billing (Billig, M. (1995). Banal Nationalism. London: Sage Publications), πέρα από τον εξτρεμιστικό εκφράζει και έναν μπανάλ εθνικισμό. Εξτρεμισμό κρύβει μέσα του κάθε επιθετικός πόλεμος που είναι γέννημα κάθε μασκαρά εθνικιστή που παριστάνει τον πατριώτη. Ο μπανάλ είναι ο υποδόριος εθνικισμός της καθημερινότητάς μας, που αφορά τα γεωγραφικά μας όρια, τις καθημερινές μας εκφράσεις του τύπου «Σαν την Κύπρο δεν έχει», το φαγητό μας, τα σύμβολά μας και εν γένει τη διαφορετικότητά μας από τους άλλους…τους ξένους. Η σημαία, κατά τον συγγραφέα, συμβολίζει τη φαντασιακή σχέση και αλληλεγγύη μεταξύ μιας ομάδας ανθρώπων. Υπ’ αυτές τις συνθήκες το ερώτημα ηχεί λογικό: τελικά, όσοι λατρεύουμε τις σημαίες στην εποχή της παγκοσμιοποίησης, όσοι ριγούμε στο αναπέταγμά τους δεν είμαστε παρά όντα πεπερασμένα, κουρέλια της Ιστορίας και εν γένει οργανισμοί οι οποίοι δεν μπορούμε να επιβιώσουμε εάν δεν αισθανόμαστε ότι είμαστε διαφορετικοί;

Η Ιστορία

Οι πρώτες σημαίες μαρτυρούνται ιστορικά στην αρχαία Αίγυπτο το 3100 π.Χ. Ήταν κατασκευασμένες από ξύλο ή μέταλλο. Έκτοτε απέκτησαν διάφορες χρήσεις. Στη μάχη έδιναν το σύνθημα της επίθεσης, διαχώριζαν τους αντιπάλους και κυμάτιζαν στα τείχη οχυρωμένων πόλεων. Αργότερα η χρήση τους επεκτάθηκε και στη θάλασσα, με το κάθε πλοίο να φέρει τη σημαία προέλευσής του ή χρήσης του. Ακόμα και οι πειρατές ένιωσαν την ανάγκη να έχουν τη δική τους σημαία με τη νεκροκεφαλή. Στον Μεσαίωνα επίσης το κάθε ιπποτικό τάγμα είχε τη δική του σημαία, η οποία αποτυπωνόταν στην πανοπλία του κάθε ιππότη. Σήμερα οι σημαίες κατά κύριο λόγο εκπροσωπούν τα κράτη, καθορίζουν σύνορα και κατά κανόνα εκπροσωπούν ή περιχαρακώνουν αυτό που οι λαοί θέλουν να ονομάζουν ανεξαρτησία και εθνική κυριαρχία. Η χρήση των σημαιών νομοτελειακά επεκτάθηκε σε όλες τις εκφάνσεις της οικονομικής και κοινωνικής ζωής. Σημαίες έχουν οι δήμοι, οι εταιρείες, τα σχολεία, οι ποδοσφαιρικές ομάδες, ακόμα και οι διάφοροι σύνδεσμοι χούλιγκαν που τις υποστηρίζουν.
Ήδη από τον Μεσαίωνα αναπτύχθηκαν και ειδικές επιστήμες για την παρακολούθηση και εξέλιξη της σημασίας αλλά και της σημειολογίας των σημαιών και εν γένει των συμβόλων. Η Εραλδική (Heraldry) είναι η μελέτη των συμβόλων. Προέρχεται από την αγγλονορμανδική λέξη herald, και ξεκίνησε κυρίως μέσα από τη μελέτη του πρωτοκόλλου των στρατιωτικών. Στη συνέχεια υπήρξε περαιτέρω εξειδίκευση, η επιστήμη της Σημαιολογίας (Βεξιλολογία). Διεθνώς ο όρος αναφέρεται ως Vexillology, μια σύνθετη λέξη από τη λατινική vexillum που σημαίνει σημαία και την ελληνική κατάληξη -λογία.

Ποικιλότητα

Για τον μέσο άνθρωπο σήμερα η σημαία εκφράζει κάποιας μορφής ταυτότητα, ιδεολογία, ενώ δεν λείπουν και αυτοί που της προσδίδουν εξωπραγματικούς συμβολισμούς που αγγίζουν τα όρια του φετιχισμού. Για παράδειγμα, η σημαία για κάποιους δεν συμβολίζει τη δική τους ταυτότητα, αλλά είναι το σύμβολο που τους διαχωρίζει από τους μισητούς τους εχθρούς… των οποίων η σημαία έχει άλλο χρώμα. Είναι γι’ αυτό παραδεκτό διεθνώς ότι όσο πιο πολιτισμικά καθυστερημένος είναι ένας λαός, τόσο μεγαλύτερους συμβολισμούς αποδίδει στη σημαία του. Για παράδειγμα, εάν «προσβάλεις» τη σημαία ενός Έλληνα ή ενός Τούρκου, είσαι νεκρός. Η πράξη αυτή εκλαμβάνεται ως προσβολή του έθνους, της καταγωγής του, της ουσίας της ύπαρξής του. Στις ΗΠΑ συνταγματικά επιτρέπεται το κάψιμο της αμερικανικής σημαίας ακόμα και έξω από τον Λευκό Οίκο σε ένδειξη διαμαρτυρίας. Μόδιστροι επίσης σχεδιάζουν μαγιό για καλλίπυγες Αμερικανίδες με τα χρώματα της αστερόεσσας. Ο Τζορτζ Μπέρναρντ Σο με τον καυστικό του λόγο έθεσε νομίζω το θέμα στις ορθές του διαστάσεις: «Ένα υγιές έθνος δεν χρειάζεται να έχει συνείδηση της εθνικότητάς του, όπως ένας υγιής άνθρωπος δεν έχει συνείδηση των οστών του».

Συμβολισμοί 

Με λίγα λόγια οι παρωχημένες σημαίες πολλές φορές είναι εκεί για να συμπυκνώνουν τις ζωές μας και κυρίως για να τους δίνουν νόημα, εφόσον επιμένουμε να ζούμε το παρόν μέσω του παρελθόντος. Π.χ. για τον Κοράι Μπασντογρουλτματζί και τη σύζυγό του Τζινέλ Σενέμ Σουνέλ η χαλκόεσσα κυπριακή σημαία με το λευκό φόντο και το κλωνάρι ελιάς μπορεί να συμβολίζει την Κυπριακή Δημοκρατία που έχασαν. Για τους Ελληνοκύπριους που μαζεύτηκαν να υποστηρίξουν το ζευγάρι έξω από το δικαστήριο της Αμμοχώστου προφανώς συμβολίζει την Κυπριακή Δημοκρατία που διέλυσαν, λοιδόρησαν και εξευτέλισαν. Σήμερα το «κουρελόπανο» που σχεδίασε ένας Τουρκοκύπριος δίκην πύρινης γλώσσης, προκαλεί πολιτική επιφοίτηση και τάση για αυτοκριτική. Στην αντίπερα όχθη κραδαίνοντας τουρκικές σημαίες οι Γκρίζοι Λύκοι μαζεύτηκαν για να γιουχάρουν το ζευγάρι. Η κυπριακή σημαία μπορεί να ξυπνά μέσα τους τον Κόναν τον Βάρβαρο ή εκείνες τις θύμησες των γονιών τους που μεγάλωσαν μέσα στους τ/κ θύλακες από το 1963 έως το 1974 χωρίς νερό και ρεύμα. Έξω από το δικαστήριο της Αμμοχώστου πάντως εκείνο το πρωινό της Πέμπτης οι σημαίες λειτούργησαν ως οπτικά σλόγκαν και οι εθνικοί ύμνοι ως μουσικά σλόγκαν. Κάτω από τις σημαίες στοιχήθηκαν άνθρωποι, φωνές, μίση και πάθη. Οι σημαίες εξάλλου δεν έχουν σκιά για να καλύψουν την ασχήμια των ανθρώπων. Απεναντίας, την αποκαλύπτουν.

Η ελπίδα

Ο μόνος ελπιδοφόρος συμβολισμός είναι ότι οι σημαίες δεν κυματίζουν στο κενό, σύμφωνα με τον Άρθουρ Κλαρκ. Η θέση είναι υπερβατική και διαλεκτική γιατί δεν αφορά το θανατηφόρο περιβάλλον της γεωγραφίας στο οποίο ζούμε. Απλώς ακόμα να αντιληφθούμε ότι πολιτικές και ιδεολογικές διαφορές στην πραγματικότητα δεν σημαίνουν τίποτα σημαντικό, απεναντίας έχουν καταστεί τετριμμένες και στην πορεία εκφυλίζονται. Η ελπίδα για το ανθρώπινο είδος θα υπάρξει όταν προσδιορίσει τα όρια της ύπαρξής του, όταν καταργήσει τα διαχωριστικά τείχη και κυρίως τα σύμβολα του διαχωρισμού. Οι σημαίες τότε δεν θα κυματίζουν στο κενό, αλλά θα διαφημίζουν και θα πανηγυρίζουν την πολυχρωμία της ζωής των ανθρώπων πάνω σε αυτόν τον πλανήτη. Η πρώτη σημαία που λειτουργεί μέσα από αυτόν τον συμβολισμό είναι η σημαία της Ευρωπαϊκής Ένωσης.

Η ελπίδα πεθαίνει τελευταία

Προορισμός των ηγετών είναι να δημιουργούν περισσοτέρους ηγέτες και όχι οπαδούς. Αυτό είναι το στοίχημα σήμερα τόσο για τον Νίκο Αναστασιάδη όσο και τον Μουσταφά Ακιντζί. Κανένας από τους δυο δεν έχει να αποδείξει τίποτα σε ό,τι αφορά τις προθέσεις του στην επίλυση του Κυπριακού. Φάνηκε εξάλλου από τα πλατιά τους χαμόγελα και κυρίως από τις δηλώσεις τους μετά τις τρεις τελευταίες συναντήσεις.

Σε τι μοιάζουν Ακιντζί και Αναστασιάδης; Και οι δύο σπιλώθηκαν πολιτικά και απομονώθηκαν, αλλά τελικά

Ο δρόμος στον οποίο θα κινηθούν τις αμέσως επόμενες βδομάδες οι κύριοι Αναστασιάδης και Ακιντζί δεν είναι στρωμένος με ροδοπέταλα. Είναι μάλλον σίγουρο ότι θα προκύψουν δυσκολίες και ότι οι διαπραγματεύσεις θα παρουσιάσουν σκαμπανεβάσματα. Όμως αυτό δεν πρέπει να πτοήσει κανένα

 κατάφεραν μέσα από τη λαϊκή ψήφο να επανέλθουν. Τι σημαίνει αυτό; Ότι ο λαός πολλές φορές παρασύρεται, αλλά πάντα διατηρεί ένα αξιόπιστο κριτήριο, να αναγνωρίζει τους πολιτικούς, με όλες τις αδυναμίες και τα ελαττώματά τους, που κοιτάνε μπροστά. Η πολιτική εξάλλου είναι σύμφυτη με την ελπίδα, και όποιος πολιτικός δεν ξέρει να τη διαχειρίζεται δεν μπορεί να είναι πολιτικός. Μπορεί να φωνασκεί, μπορεί να τρομοκρατεί τον κόσμο για κάποιο διάστημα, μπορεί ακόμα να τον πείσει να τον ακολουθήσει, αλλά δεν μπορεί να επιβιώσει μακροπρόθεσμα. Κανένας λαός δεν αντέχει τη μιζέρια, τη μεμψιμοιρία και το κλάμα ως πολιτική του. Όλοι θέλουμε να ελπίζουμε για το καλύτερο και κυρίως να προσπαθούμε για το καλύτερο, γιατί αυτή η νοοτροπία είναι ριζωμένη βαθιά στα μισγάγκεια του ανθρώπινου DNA. Είναι το κυρίαρχο στοιχείο που επέτρεψε στο ανθρώπινο είδος να επιβιώσει.

Επί του πρακτέου 

Εν ολίγοις, αυτό που χρειαζόμαστε σήμερα είναι οι δύο αυτοί ηγέτες να δώσουν τον βηματισμό για όλους τους υπολοίπους, υλοποιώντας τις εξαγγελίες και το όραμά τους στο τραπέζι των συνομιλιών. Το Κυπριακό και οι ατέρμονες συζητήσεις όλα αυτά τα χρόνια έχουν δημιουργήσει οπαδούς οι οποίοι δεν διαφέρουν από τους οπαδούς των ποδοσφαιρικών ομάδων. Αυτό που χρειαζόμαστε τούτη τη στιγμή είναι πολίτες ενημερωμένους, οι οποίοι θα αναλάβουν το μερίδιο της ευθύνης που τους αναλογεί. Και όποιος αναλαμβάνει την ευθύνη του, είτε ως πολιτικός είτε ως πολίτης, μεταμορφώνεται την ίδια στιγμή σε ηγέτη. Δηλαδή ηγείται και προχωρεί από το παρόν στο μέλλον. Αυτό εξάλλου χρειαζόμαστε σήμερα. Να βάλει ο καθένας το λιθαράκι του σε μια πορεία από το παρόν προς το μέλλον. Όλα τα προηγούμενα χρόνια αυτό που Ε/Κ και Τ/Κ κάναμε ήταν να ανακυκλωνόμαστε στο αδιέξοδο παρελθόν. Με αποτέλεσμα να μένουμε στο παρελθόν, αφήνοντας τον σχεδιασμό του παρόντος και του μέλλοντος στα χέρια κάποιων επιτήδειων. Οι οποίοι οδήγησαν τη χώρα μας πρώτα στην εθνική τραγωδία και στη συνέχεια στην οικονομική καταστροφή.

Τα ΜΟΕ που εξαγγέλθηκαν, και αυτά που ακόμα θα εξαγγελθούν, είναι προς τη σωστή κατεύθυνση αλλά δεν αρκούν. Αυτό που περιμένει η Κύπρος εδώ και 41 χρόνια είναι μια συνολική λύση, η οποία θα την πάρει ένα ακόμα βήμα μπροστά.

• Θέλουμε μια λύση η οποία θα μετατρέπει τη χώρα μας σε κράτος δικαίου και θα αποκαθιστά σε μεγάλο βαθμό αυτά που έγιναν εις βάρος του κυπριακού λαού το 1963 και το 1974.
• Θέλουμε μια λύση η οποία θα βοηθήσει ολόκληρο τον κυπριακό λαό να ανακάμψει οικονομικά, σταματώντας ταυτόχρονα την ξέφρενη φυγή των νέων από τη χώρα μας.
• Θέλουμε μια λύση η οποία θα στηρίζεται στις αρχές της Ευρώπης και θα επιτρέπει, λαμβάνοντας τις όποιες πρακτικές δυσκολίες υπάρχουν, την αποκατάσταση της ψυχικής και πολιτικής ενότητας του κυπριακού λαού.

Οι δυσκολίες

Ο δρόμος στον οποίο θα κινηθούν τις αμέσως επόμενες βδομάδες οι κύριοι Αναστασιάδης και Ακιντζί δεν είναι στρωμένος με ροδοπέταλα. Είναι μάλλον σίγουρο ότι θα προκύψουν δυσκολίες και ότι οι στις διαπραγματεύσεις θα παρουσιαστούν σκαμπανεβάσματα. Όμως αυτό δεν πρέπει να πτοήσει κανέναν, για έναν και μοναδικό λόγο. Όλα αυτά τα χρόνια χάσαμε πολύ χρόνο -πολλές φορές άδικα-, με την Τουρκία να το εκμεταλλεύεται και να δημιουργεί τετελεσμένα. Σήμερα, εάν εξαιρέσουμε τις τρεις κοινές επαναστάσεις Ε/Κ και Τ/Κ του 1833 κατά του σουλτάνου, και τη συμφωνία της Ζυρίχης - Λονδίνου το 1960, έχουμε ακόμα μία ευκαιρία να συμπορευθούμε. Για πρώτη φορά διαμορφώνεται με τόση σαφήνεια ένα κοινό μέτωπο Ε/Κ και Τ/Κ με κοινό στόχο την επίλυση του Κυπριακού στη λογική ενός σχεδίου που πρώτα και κύρια θα εξυπηρετεί τους Κυπρίους. Ελπίζουμε αυτήν την εκπεφρασμένη βούληση να την κάνει σεβαστή η Τουρκία. Μπορεί να διαψευσθούμε επί τούτου, μπορεί και όχι, αλλά τα δεδομένα είναι εκεί. Η ελπίδα είναι εκεί και πεθαίνει πάντα τελευταία.

Θα επανέλθει ή όχι το σχέδιο Ανάν;

Όπως ορθά έλεγε ο πρώην Πρόεδρος Τάσσος Παπαδόπουλος «όταν ένα σχέδιο λύσης τεθεί στο τραπέζι ποτέ δεν φεύγει απ’ αυτό». Είναι γνωστό και παραδεκτό ότι ο Τάσσος Παπαδόπουλος παρέλαβε τον Φεβρουάριο του 2003 το σχέδιο Ανάν 3, διαπραγματεύτηκε στο Μπούργκενστοκ το σχέδιο Ανάν 4 και παρουσίασε ενώπιον του κυπριακού λαού στις 24 Απριλίου 2004 το σχέδιο Ανάν 5, αφού τον Γενάρη του ίδιου χρόνου αποδέχτηκε στη Νέα Υόρκη στενά χρονοδιαγράμματα, επιδιαιτησία και δημοψηφίσματα. Προφανώς ο Τάσσος Παπαδόπουλος, διά της τοποθέτησης αυτής, δεν ήταν τόσο απόλυτος όσο εμφανίζονται τις τελευταίες μέρες κάποιοι πολιτικοί και αρθρογράφοι οι οποίοι επιμένουν ότι το αποτέλεσμα του νέου γύρου συνομιλιών που ξεκινά στο Κυπριακό θα έχει ως αποτέλεσμα το σχέδιο Ανάν να επανέλθει ως σχέδιο λύσης. Απεναντίας ο Τάσσος Παπαδόπουλος αυτό που κατά τη γνώμη μου ήθελε να τονίσει είναι ότι όλο το κεκτημένο των συνομιλιών από το 1974 και μετά καταγράφεται και υπολογίζεται στην πορεία εξεύρεσης λύσης. Αν πίστευε δηλαδή ότι τα σχέδια δεν εξελίσσονται και δεν διαμορφώνονται αναλόγως των συνθηκών που επικρατούν, σαφέστατα και δεν θα υποσχόταν στον κυπριακό λαό στην ομιλία του υπέρ του ΟΧΙ ότι «θα έρθουν καλύτερες μέρες». Με λίγα λόγια ο Τάσσος Παπαδόπουλος πίστευε ότι διά του ΟΧΙ μας τότε και διά της ένταξής μας στην ΕΕ θα μπορούσαμε να πετύχουμε κάποια καλύτερη λύση. Συνεκδοχικά το παλιό αφήγημα της κακής λύσης, του κακού σχεδίου Ανάν, των ξένων δυνάμεων που συνωμοτούν εναντίον μας, καταρρίπτεται από την ίδια τη διαλεκτική του Τάσσου Παπαδόπουλου. Ο οποίος μπορεί να μην ήθελε τη συγκεκριμένη εκείνη λύση το 2004, αλλά σαφέστατα και ήθελε λύση ομοσπονδίας, εξ ου και δεν δίστασε να έρθει σε ανοικτή σύγκρουση με τον Ανδρέα Αγγελίδη από το κόμμα του αλλά και τον Νίκο Κουτσού όταν διατύπωσαν θέσεις που οδηγούσαν σε αλλαγή στρατηγικού στόχου, όπως επιχειρούν σήμερα ο Νικόλας Παπαδόπουλος και ο Μαρίνος Σιζόπουλος σε ΔΗΚΟ και ΕΔΕΚ αντίστοιχα. Το ερωτηματικό Ας μείνουμε όμως στο αρχικό μας ερώτημα. Μπορεί υπό οποιονδήποτε τρόπο να επανέλθει είτε αυτούσιο, είτε μεταμφιεσμένο, ένα σχέδιο τύπου Ανάν; Το σχέδιο Ανάν δεν μπορεί να επανέλθει με κανένα τρόπο αυτούσιο στο τραπέζι των συνομιλιών διότι έχει απορριφθεί από το 76% του λαού. Ταυτόχρονα έχει από τη δική μας πλευρά διατυπωθεί ως κόκκινη γραμμή η θέση ότι δεν γίνεται πλέον αποδεκτή η υποβολή νέων σχεδίων από τρίτους, ούτε αποδεχόμαστε χρονοδιαγράμματα και επιδιαιτησίες, αλλά ότι οποιοδήποτε νέο σχέδιο πρέπει να συμφωνηθεί από τους ηγέτες των δύο κοινοτήτων και να πάει ξανά σε δημοψηφίσματα. Επιπλέον το εν λόγω σχέδιο δεν μπορεί να επανέλθει ως έχει, διότι σχεδιάστηκε για τη λύση του Κυπριακού και ταυτόχρονα την ένταξη ολόκληρης της Κύπρου στην Ευρώπη το 2004. Έκτοτε έχουν παρέλθει 11 χρόνια, με την Κυπριακή Δημοκρατία εντός της ΕΕ και από το 2008 εντός της ευρωζώνης, με όλα σχεδόν να έχουν αλλάξει, από πλευράς πολιτικού κεκτημένου, οικονομίας και νομισματικής πολιτικής. Το Ανάν δεν μπορεί να επανέλθει γιατί σχεδιάστηκε για να υπηρετήσει την ιδέα μιας ισχυρής και λειτουργικής ομοσπονδιακής κυβέρνησης, ενώ σήμερα συζητούμε για μια λιγότερο ισχυρή εκ των πραγμάτων κεντρική κυβέρνηση. Κι αυτό δεν αφορά μόνο την Κύπρο, αλλά και τις 28 χώρες μέλη της ΕΕ αφού οι εξουσίες και οι αρμοδιότητες όλο και περισσότερο ασκούνται από τις Βρυξέλλες, είτε μέσω της  πολιτικής που χαράσσουν οι σύνοδοι κορυφής, είτε μέσω της ενισχυμένης Κομισιόν, είτε του αναβαθμισμένου Ευρωκοινοβουλίου και κυρίως μέσω της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας η οποία έχει θέσει τις οικονομίες των κρατών και τις συστημικές τράπεζες υπό την εποπτεία της. Ας μην μιλήσουμε για τις ιδιαιτερότητες της Κύπρου η οποία το 2004 εμφανιζόταν ως μια ανθούσα οικονομία ενώ σήμερα διάγει λιτόν οικονομικό βίο κάτω από τις αυστηρές ντιρεκτίβες του μνημονίου και της τρόικας.  Το νέο σχέδιο Σε τελευταία ανάλυση κανένα από τα σχέδια που υποβλήθηκαν στο Κυπριακό από το 1964 δεν ήταν απολύτως καλό ή απολύτως κακό. Στο τραπέζι, όπως είπε πολύ σωστά και ο Τάσσος Παπαδόπουλος, «βρίσκονται  όλα τα σχέδια», είτε ως φαντάσματα, είτε ως ερινύες, είτε ως ιδέες για να εμπλουτίζουν τον προβληματισμό μας. Στ’ αλήθεια ποιος ενδιαφέρεται αν το νέο σχέδιο στο οποίο ίσως καταλήξουν οι δύο ηγέτες έχει 10% από το αμερικανοβρετανοκαναδικό του 1978, 10% από τους δείκτες Κουεγιάρ, 10% από το σχέδιο Γκάλι, 20% από το σχέδιο Ανάν, 20% από τις συγκλίσεις Χριστόφια - Ταλάτ και άλλα 30% από ιδέες που θα προκύψουν από τις συνομιλίες Αναστασιάδη - Ακιντζί; Αυτό μάλλον που πρέπει να μας ενδιαφέρει είναι αν το σχέδιο είναι σωστό και μπορεί να λειτουργήσει ή όχι. Η αλήθεια πάντως είναι μία. Ότι από τον περασμένο Απρίλιο έως τον Ιούλιο οι δύο πλευρές κατέθεσαν γραπτώς τις θέσεις τους επί όλων των θεμάτων. Η κάθε πλευρά μάλιστα κατέθεσε περιγραφικά και τις αξιώσεις της στο εδαφικό χωρίς να υποβληθούν χάρτες, επιπλέον δε σε κάποια θέματα όπως η διακυβέρνηση, η δικαστική εξουσία, η λειτουργία της ομοσπονδιακής Βουλής και της δημόσιας υπηρεσίας θεωρούνται σχεδόν κλειστά ή κατά 90% κλειστά. Σήμερα υπάρχει ελπίδα;           Αυτό που σήμερα μπορεί να λεχθεί με σχετική σιγουριά πλέον είναι ότι βρισκόμαστε μπροστά σε μια νέα ευκαιρία για λύση. Σε αυτό συναινεί η παρουσία στο πηδάλιο της ε/κ και της τ/κ ηγεσίας του Νίκου Αναστασιάδη και του Μουσταφά Ακιντζί. Την ίδια στιγμή βλέπουμε μια έντονη δραστηριοποίηση από πλευράς ΟΗΕ, ΗΠΑ, Ρωσίας και κυρίως Ευρωπαϊκής Ένωσης η οποία σε ανώτατο επίπεδο θα επιδιώξει ενεργό εμπλοκή διά της επίσκεψης του προέδρου της Κομισιόν Ζαν-Κλοντ Γιούνκερ στη Λευκωσία περί το τέλος του μηνός. Από το 2004, εν ολίγοις, κάτι που άλλαξε είναι το πολιτικό πλαίσιο εντός του οποίου θα αναζητηθεί η λύση, οπότε όλοι αυτοί που υποστήριζαν το 2004 ότι «είναι προτιμότερο να μπούμε στην ΕΕ και μετά να αναζητήσουμε λύση», δεν νομιμοποιούνται σήμερα να υποστηρίζουν ότι θα επαναληφθεί το σκηνικό του 2004, διότι αυτοαναιρούνται. Αν διαβάσουμε μέσα από τις δηλώσεις Ερντογάν, Νταβούτογλου αλλά κυρίως μέσα από τις ξεκάθαρες τοποθετήσεις του Μουσταφά Ακιντζί στον ΄Αιντε «ότι η ένταξη των Τ/Κ στην ΕΕ αποτελεί εγγύηση για την ασφάλειά τους», φαίνεται η πλάστιγγα να γέρνει οριστικά και αμετάκλητα υπέρ της μετεξέλιξης της Κυπριακής Δημοκρατίας σε Ομόσπονδη Κυπριακή Δημοκρατία. Ήδη η Τ/κ Ομοσπονδία Ποδοσφαίρου έκανε το πρώτο θαρραλέο βήμα αλλάζοντας το καταστατικό της και ζητώντας την ένταξή της στην ΚΟΠ. Αν η ΕΕ μπορούσε να δώσει λύσεις και στο τεράστιο θέμα της ασφάλειας και των εγγυήσεων, αναβαθμίζοντας και η ίδια τον ατροφικό τρίτο της πυλώνα, δημιουργώντας δηλαδή νέο ευρωπαϊκό κεκτημένο ασφαλείας, τότε σίγουρα οι ελπίδες για λύση στο Κυπριακό θα μπορούσαν να γίνουν πολύ πιο βάσιμες.

Μουσταφά Ακιντζί: Ευλογία ή εφιάλτης;

Ο Νίκος Αναστασιάδης εξήγγειλε νέα μέτρα οικοδόμησης εμπιστοσύνης προς τους Τουρκοκυπρίους, αλλά, αν με ρωτάτε, το καλύτερο μέτρο οικοδόμησης προέκυψε από αλλού: μας το πρόσφεραν οι Τουρκοκύπριοι με την ψήφο τους και δεν είναι τίποτε άλλο από την εκλογή του Μουσταφά Ακιντζί στην ηγεσία τους.

Η πτήση

Κάποιοι ίσως δικαίως σχολιάσουν ότι θριαμβολογώ ή προτρέχω, και ίσως να είχαν δίκαιο αν παρέμεινα σε αυτή

Κυρίες και κύριοι, καλωσορίσατε στην εσωτερική πτήση Πάφου - Ριζοκαρπάσου, αλλά έχω να σας ανακοινώσω ότι ο συγκυβερνήτης Μουσταφά Ακιντζί δεν είναι ούτε του χεριού μας, ούτε ανέλαβε το πόστο του δίπλα στον Νίκο Αναστασιάδη για να μας κάνει χατίρια

 καθαυτή την εκλογή Ακιντζί. Προτείνω λοιπόν να προσδεθούμε, γιατί τώρα ξεκινά η πτήση στα 35.000 πόδια.

Κυρίες και κύριοι, καλωσορίσατε στην εσωτερική πτήση Πάφου – Ριζοκαρπάσου, αλλά έχω να σας ανακοινώσω ότι ο συγκυβερνήτης Μουσταφά Ακιντζί δεν είναι ούτε του χεριού μας, ούτε ανέλαβε το πόστο του δίπλα στον Νίκο Αναστασιάδη για να μας κάνει χατίρια. Η διαδρομή της επανίδρυσης της πατρίδας μας ως μίας χώρας από το ακρωτήριο Αρναούτη έως και τα νησάκια Κλείδες θα ολοκληρωθεί αν είμαστε σοβαροί. Σε διαφορετική περίπτωση, το αεροπλάνο θα κάνει αναγκαστική προσγείωση στο αεροδρόμιο Λευκωσίας εντός της νεκρής ζώνης που μας χωρίζει από το 1974.

Ο Μουσταφά

 Ο κ. Ακιντζί από τη Λεμεσό εκπροσωπεί σήμερα μια κοινότητα που από το 1963 δεν αναγνωρίζεται και δεν εκπροσωπείται διεθνώς. Εκπροσωπεί μια κοινότητα της οποίας οι παππούδες ίδρυσαν την Κυπριακή Δημοκρατία, τα παιδιά τους μεγάλωσαν στους θύλακες χωρίς νερό και ηλεκτρικό και τα εγγόνια τους δεν μπορούν να παίξουν ποδόσφαιρο: ούτε στο ΓΣΠ απέναντι στον Άγιαξ, μήτε στο Καμπ Νου απέναντι στην Μπαρσελόνα, μήτε στο Παρκ Ντε Πρενς απέναντι στην Παρί Σεν Ζερμέν, όπως έπαιξαν τα δικά μας παιδιά με τον ΑΠΟΕΛ, όπως ο Κωνσταντίνος Χαραλαμπίδης και ο Νεκτάριος Αλεξάνδρου. Οπότε η χθεσινή συνέντευξή του στην τουρκική εφημερίδα «Σταρ» μάλλον ήταν αναμενόμενη σε ό,τι αφορά τη στάση μας απέναντι στο αίτημα των Τ/Κ για πολιτική ισότητα. Δήλωσε συγκεκριμένα: "Η πολιτική θέση των Ε/Κ αυτή τη στιγμή είναι ‘εμείς είμαστε κράτος και εσείς είστε πολίτες μας’. Όχι, αυτό δεν είναι έτσι. Και οι Ε/Κ και οι Τ/Κ θα είναι πολίτες του κοινού κράτους. Και αυτός ο συνεταιρισμός θα αποτελείται από δύο συνιστώντα κρατίδια, πολιτικά ίσα», ανέφερε.

         

 Ο Ακιντζί από τη Λεμεσό μπορεί να έκανε μια προεκλογική εκστρατεία με ένα άσπρο πανί και ένα κλαδί ελιάς χωρίς σημαίες της Τουρκίας και του ψευδοκράτους, ωστόσο ας μην ξεχνάμε τους συμβολισμούς. Ορκίστηκε προχθές πρόεδρος της «ΤΔΒΚ» που ιδρύθηκε μετά την εισβολή του 1974, η οποία δημιούργησε νέα τετελεσμένα στην Κύπρο και νέα νοοτροπία στους Τ/Κ. Για να είναι αξιόπιστος λοιπόν στην κοινότητά του δεν μπορεί να καταργήσει τα πάντα, να μεταβεί στο Προεδρικό και να ζητήσει από τον Νίκο Αναστασιάδη την επανένωση της Κύπρου με βάση τις συμφωνίες Ζυρίχης - Λονδίνου, όπως ζητούν μερικοί Ε/Κ.

Τέλος, ο Ακιντζί από τη Λεμεσό μπορεί να εξελέγη από το 60% των Τουρκοκυπρίων, οι οποίοι μας έστειλαν ένα βροντερό μήνυμα ότι θέλουν επανένωση της χώρας, αλλά ποσώς μπορεί να παραγνωρίσει την Τουρκία. Η οποία, όπως σημείωσε και ο κ. Ερντογάν, εδώ και 40 χρόνια ξοδεύει ένα δισ. τουρκικές λίρες για τη χρηματοδότηση του κράτους στον βορρά (δηλαδή πληρώνει τους δημοσίους υπαλλήλους και από προχθές και τον μισθό του κ. Ακιντζί) και διατηρεί 30.000-40.000 στρατιώτες στο έδαφός του. Ο κ. Ακιντζί είναι υποχρεωμένος λοιπόν να χαμηλώσει τους τόνους με την Άγκυρα, διαφορετικά οι Τ/Κ θα πεινάσουν, και τον ίδιο, για να το περιγράψω και λίγο στην κυπριακή, «θα τον γυρεύκουμε σε κανένα χαντάτζι», όπως τον Καβάζογλου, τους Γκιουργκάν και Χικμέτ και τον Κουτλού Ανταλί.

Ο ρόλος Αναστασιάδη Με λίγα λόγια, ο Πρόεδρος Αναστασιάδης, ο ΔΗΣΥ, το ΑΚΕΛ, αλλά και οι υπόλοιποι πολιτικοί και πολίτες που θέλουν πραγματικά να δουν τη χώρα μας να κινείται στη λογική της επανένωσης, οφείλουν να είναι πρώτα και κύρια υπομονετικοί. Δεύτερον, πρέπει να κατανοήσουν ότι ο Μουσταφά Ακιντζί μπορεί, αν συνεχίσουν στον ίδιο χαβά, να αποβεί ο μεγαλύτερός τους εφιάλτης, ειδικά αν νομίζουν ότι έχουν ενώπιόν τους ένα ομοίωμα του Ντενκτάς ή του Έρογλου. Ο νέος Τ/Κ ηγέτης είναι αξιόπιστος και εσωτερικά και διεθνώς, οπότε κάθε κόλπο (όπως αυτά που έκανε ο Χριστόφιας στον Ταλάτ τον Φεβρουάριο του 2010, γιατί δήθεν έφυγε η ΕΔΕΚ ή απειλούσε να φύγει το ΔΗΚΟ από τη συγκυβέρνηση) θα το πληρώνουμε πλέον εις διπλούν. Τρίτον, πρέπει να αντιληφθούμε τα θέλω των Τουρκοκυπρίων πριν πάμε σε διαπραγμάτευση. Ο Ακιντζί στην ίδια συνέντευξη το διευκρίνισε: «Διεκδικούμε την πολιτική μας ισότητα και μετά συζητούμε οτιδήποτε θέλουν οι Ε/Κ να θέσουν στο τραπέζι». Συνεκδοχικά οι επόμενοι μήνες θα είναι πολύ κρίσιμοι και είμαι βέβαιος ότι ο Πρόεδρος Αναστασιάδης θα αποφύγει ό,τι είναι δυνατόν, καλοπροαίρετα ή κακοπροαίρετα, να θεωρηθεί ως πρόκληση, ώστε να αποδυναμωθεί η συντριπτική βούληση των Τ/Κ για λύση. Η εκλογή Ακιντζί μπορεί να αποτελέσει ευλογία και καταλύτη της λύσης, αλλά από μόνη της δεν προσθέτει δυναμική στη διαδικασία για τους λόγους που αναπτύξαμε πιο πάνω. Η δυναμική θα πρέπει να κτισθεί βήμα-βήμα και η πρόοδος θα επέλθει αν είμαστε όλοι, Ε/Κ και Τ/Κ, έτοιμοι για ειλικρινείς συζητήσεις και γενναίους συμβιβασμούς.

 Η γειτονιά που μεγάλωσε ο Ακιντζί στη Λεμεσό. Οδός Αφροδίτης 8. Οι Ε/κ γειτόνισσες τον τον θυμούνται πολύ καλά.