Η Κύπρος που... αντιστέκεται

Οι εικόνες από τους τηλεοπτικούς μας δέκτες μάς βομβαρδίζουν καθημερινά. Εκ πρώτης όψεως φαντάζουν άσχετες μεταξύ τους. Στην πραγματικότητα συναποτελούν τις δυναμικές ψηφίδες ενός παζλ που σταδιακά αποκαλύπτεται μπροστά μας. Η τελική εικόνα θα μας εξυφάνει το πρόσωπο της νέας Κύπρου με ένα ερωτηματικό βέβαια πάντα να αιωρείται. Θα είναι μια εντελώς καινούργια εικόνα ή απλώς μια σπαγγέτι από τα ίδια στη γραμμή του Σέρτζιο Λεόνε;

Οι  καλοί 

Εκατόν εργαζόμενοι της εταιρείας Αρίστο τις τελευταίες δύο μέρες διαδήλωναν έξω από τον αστυνομικό σταθμό και

Όταν οι ψηφίδες του παζλ αρχίζουν να τοποθετούνται δεξιά, αποκαλύπτεται εκείνη η αμφίδρομη διαδρομή Πινδάρου - Προεδρικού η οποία δίκην πρόωρης πολιτικής εκσπερμάτωσης δεν ολοκληρώνεται ποτέ. Τα πράγματα δεν μπορούν να ιδωθούν παρά μόνο σουρεαλιστικά

 το Επαρχιακό Δικαστήριο Πάφου υπέρ του κ. Θεόδωρου Αριστοδήμου. Αντιλαμβανόμαστε όλοι την ανησυχία τους και τον προβληματισμό τους. Έχουν δίκαιο να φοβούνται για τις εργασίες, τους μισθούς και το μέλλον των παιδιών τους. Όμως αυτά τα πανό περί «σκευωρίας», «περί αλληλεγγύης»  στους εργοδότες τους δεν είναι υπερβολικά; Από πότε οι εργαζόμενοι σε μια εταιρεία έγιναν αστυνομικοί και δικαστές; Δεν θα τους ενδιέφερε άραγε να μάθουν αν κάπου, κάποτε η εταιρεία και τα αφεντικά τους διέπραξαν κάποιες παρανομίες και ότι πρέπει να απολογηθούν γι’ αυτό; Προφανώς έδειξαν ότι δεν τους ενδιαφέρει. Αυτό που τους ενδιαφέρει δεν είναι να λειτουργούν ως πολίτες ενός κράτους, αλλά να έχουν τη δουλειά τους. Δεν τους αδικούμε ιδιαίτερα. Αν τα κόμματα και οι πολιτικοί δεν σέβονται το κράτος και το πολίτευμα, θα το σεβαστεί  ένας απλός εργαζόμενος, η μόνη έγνοια του οποίου είναι να προσφέρει στην οικογένειά του τα προς το ζην;  Εξ ου και η ακόλουθη εικόνα είναι πολύ πιο αποκαλυπτική.
Οι κακοί

Επαρχιακό Δικαστήριο Λάρνακας. Το τέως ηγετικό στέλεχος του ΑΚΕΛ Βενιζέλος Ζαννέττος, όπως και οι απλοί εργαζόμενοι της Αρίστο, καταγγέλλει τη Νομική υπηρεσία για πολιτική σκευωρία εναντίον του ιδίου και του κόμματός του. Στη θέση του, όπως υποστηρίζει, θα έπρεπε να βρίσκεται ο Νίκος Κατσουρίδης και όχι ο ίδιος για να απαντά στις ερωτήσεις που θέτει το δικαστήριο. Υπεύθυνος στο ΑΚΕΛ για τη CYTA κατά την επίμαχη περίοδο, όπως είπε, ήταν ο κ. Κατσουρίδης, ο δε γιος του κ. Κατσουρίδη εργαζόταν με τον Λίλλη, οπότε αυτός, εξυπονόησε, θα είχε προφανώς να δώσει καλύτερες απαντήσεις. Με αυτή τη θέση συμφωνεί απόλυτα και η ηγεσία του ΑΚΕΛ. Στο κόμμα αυτό υπάρχει μια σχιζοειδής ανάλυση και ένα θέσφατο, το οποίο ταυτίζει το δημόσιο συμφέρον με το κομματικό συμφέρον. Σύμφωνα με την ανάλυση, όσα στελέχη έκαναν δάνεια εν ονόματι του κόμματος και των εταιρειών του με οποιοδήποτε τρόπο, ακόμα και εις βάρος των ταμείων προνοίας των εργαζομένων της CYTA είναι δικαιολογημένοι, είναι πραγματικοί αριστεροί. Όσοι πήραν χρήματα και τα έβαλαν στην τσέπη είναι διεφθαρμένοι. Με λίγα λόγια, μια όλο και συρρικνούμενη κάστα έμμισθων κομματικών, που έχουν κάνει τον Μαρξ και τον Έγκελς ρόμπα έχοντας μετατρέψει τις θεωρίες τους από εργαλείο διαλεκτικής ανάλυσης σε δόγμα και θρησκεία παρόμοια με αυτή των αγιατολάδων του Ιράν, εξακολουθούν να κοροϊδεύουν χιλιάδες έντιμους αριστερούς οι οποίοι βρίσκονται στην ανεργία και καταφεύγουν στα κοινοτικά παντοπωλεία για τον άρτο τον επιούσιο.

Οι άσχημοι

Όταν οι ψηφίδες του παζλ αρχίζουν να τοποθετούνται δεξιά, αποκαλύπτεται εκείνη η αμφίδρομη διαδρομή Πινδάρου - Προεδρικού η οποία δίκην πρόωρης πολιτικής εκσπερμάτωσης δεν ολοκληρώνεται ποτέ. Τα πράγματα δεν μπορούν να ιδωθούν παρά μόνο σουρεαλιστικά, καταφεύγοντας στη λογική της αυτόματης γραφής: Εκποιήσεις, παραποιήσεις, αποσιωπήσεις, ατέρμονες συζητήσεις γύρω από ένα μπουκάλι Jonhy Walker, αναγκαστικές μεσημβρινές κατακλίσεις, βολέματα επ’ ανδραγαθία ΔΗΚΟϊκών σφογγοκωλάριων, πολιτικό άδειασμα υπουργών ανεξαρτήτων, αξιωματούχων και πολιτικών τους συνεργατών, πεντάλεπτες συναντήσεις με τη συμμορία της ΠΑΣΥΔΥ και μουκταραίοι. Ατέλειωτες ορδές μουκταραίων, παπάδων, εξαπτέρυγων και άλλων παραγόντων της μικρής κατεχόμενής μας πατρίδας για να σχεδιάσουμε από κοινού τη νέα Κύπρο του μέλλοντος, των μεγάλων ευκαιριών για συμμετοχή σε μια ατέλειωτη πατριωτική διαπλοκή, σε ένα κολασμένο φαγοπότι με στόχο την κυπριακή Ιθάκη, τα glorious British Vergins Islands. Εκεί πραγματώνεται το πανανθρώπινο ιδεώδες: «Απατεώνες όλου του κόσμου ενωθείτε».

Και οι κακάσχημοι

   Στο κέντρο της εικόνας οι κακάσχημοι. Κραδαίνοντας πατριωτικά λάβαρα, κλείστρα των G3 και πλακάτ υπέρ των φτωχών και αδυνάτων οι κεντρώοι πάτρονες βλέπουν πού γέρνει η πλάστιγγα για τον απόλυτο έλεγχο της συμμορίας. Μετρούν ισορροπίες και ετοιμάζονται να δώσουν ψήφο εμπιστοσύνης γονατίζοντας και φιλώντας το χέρι του νέου νονού. Πλαισιώνονται από τις ορδές των Logistics: Τραπεζίτες, δικηγόροι, λογιστές ντιβέλοπερς όλοι δηλώνουν έτοιμοι να υπηρετήσουν το σύστημα. Την πατρίδα, τα ιδεώδη της χώρας μας.
Όλοι αυτοί, όπως καταλαβαίνετε, εκπροσωπούν την Κύπρο που αντιστέκεται. Την Κύπρο που ξέρει να επιβιώνει κι όποιος δεν καταλαβαίνει δεν ξέρει που πατά και πού πηγαίνει.   

Η φούσκα του Κυπριακού

Δυστυχώς ή ευτυχώς η φούσκα που κρατούσε στον αέρα τα τελευταία 15 χρόνια το κυπριακό οικονομικό μοντέλο έσπασε. Δυστυχώς, γιατί ένας ολόκληρος λαός βρέθηκε ξαφνικά στο έδαφος με πολλαπλά κατάγματα. Ευτυχώς, γιατί κάποιοι τουλάχιστον άρχισαν να αναθεωρούν τη στάση τους μπαίνοντας σε πορεία αυτογνωσίας.
Κρίνοντας από τις τελευταίες εξελίξεις στο Κυπριακό (επίσκεψη Ερντογάν, επίσκεψη Espen Barth Eide, συνομιλίες Σαμαρά - Ερντογάν στη σύνοδο του ΝΑΤΟ) έχουμε την εντύπωση ότι θα πρέπει να σπάσει ακόμα μια φούσκα πολύ μεγαλύτερων διαστάσεων. Θα πρέπει να εκραγεί το αερόστατο του Κυπριακού το οποίο υπερίπταται ακόμα πάνω από τη χώρα μας παραφουσκωμένο με πατριωτικές υπερβολές και λεκτικά στερεότυπα που η συνεχής επανάληψή τους οδηγεί ένα ολόκληρο λαό (Ελληνοκυπρίους και Τουρκοκυπρίους) στην ανάδειξη της ανοησίας σε πολιτική σκέψη και ανάλυση.


Οι φούσκες των Ε/Κ

• Να εφαρμοστούν τα ψηφίσματα του ΟΗΕ στο Κυπριακό: Όλα τα ψηφίσματα του ΟΗΕ μιλούν για συναινετική λύση και κανένα δεν κατονομάζει την Τουρκία ως μια χώρα που την 20ή Ιουλίου 1974 έκανε εισβολή στην Κύπρο, όπως επιμένουν οι Ε/Κ. Όλα μιλούν για αποχώρηση των ξένων στρατευμάτων που ήρθαν στην Κύπρο μετά το πραξικόπημα και την εισβολή. Όλα τα ψηφίσματα μιλούν για υιοθέτηση των συμφωνιών υψηλού επιπέδου Μακαρίου - Ντενκτάς και Κυπριανού - Ντενκτάς το 1977 και το 1979 τα οποία εισήγαγαν τους όρους της ομοσπονδίας, των δύο περιφερειών και εμμέσως πλην σαφώς της διζωνικότητας. Κανένα ψήφισμα δεν αναφέρει ότι η Κύπρος είναι ελληνική και ότι οι Τουρκοκύπριοι θα πρέπει να δεχτούν να λειτουργήσουν ως κοινότητα δεύτερης κατηγορίας, απλούστατα γιατί ο Μακάριος, ο Κυπριανού, ο Βασιλείου, ο Κληρίδης, ο Τάσσος, ο Χριστόφιας και ο Αναστασιάδης αναγνώρισαν την πολιτική τους ισότητα όπως αυτή ίσχυε από το 1960 με τις συνθήκες Ζυρίχης - Λονδίνου. Πόσο ανόητος μπορεί να είναι κανείς για να πιστεύει ότι οι Τουρκοκύπριοι μετά την εισβολή του 1974 θα δεχτούν κάτι λιγότερο από αυτό που είχαν το 1960; Λογικότερο είναι να θεωρεί ότι θα πάρουν κάτι περισσότερο το οποίο και πήραν διά της λύσης ομοσπονδίας 3 μόλις χρόνια μετά την εισβολή διά της υπογραφής του Αρχιεπισκόπου Μακαρίου.
• Όλοι οι πρόσφυγες να επιστρέψουν στα σπίτια και τις περιουσίες τους: Σε όλες τις δημοσκοπήσεις που έγιναν από το 1974 η συντριπτική πλειοψηφία των Ε/Κ και το 100% των Τ/Κ που ζούσαν πριν το 1974 στον νότο λένε ότι δεν θέλουν να επιστρέψουν αντίστοιχα υπό τ/κ και ε/κ διοίκηση όπως συμφώνησε ο Μακάριος το 1977. Προφανώς λοιπόν όταν μιλάμε για σπίτια και περιουσίες μιλούμε για τη χρηματική ή την ανταλλακτική τους αξία στο παρόν. Αυτό θα πρέπει να είναι σήμερα το αντικείμενο των συνομιλιών στο περιουσιακό και όχι να συζητάμε για ένα δικαίωμα επιστροφής το οποίο η συντριπτική πλειοψηφία των πολιτών δεν θα θελήσει ποτέ να ασκήσει, είτε γιατί οι περισσότεροι πρόσφυγες έχουν πεθάνει ή γιατί κανείς δεν θέλει να ζήσει σε μια περιοχή που έχει αλλάξει άρδην το δημογραφικό της προφίλ. Ο ρεαλισμός λοιπόν για τους Ε/Κ είναι να διεκδικήσουν έδαφος υπό ε/κ διοίκηση και για τους Τ/Κ να ανταλλάξουν τις 500.000 σκάλες που έχουν στον νότο με αντίστοιχα ε/κ τεμάχια στον βορρά. Διαφορετικά θα συζητούμε τη λύση του Κυπριακού μέχρι τη Δευτέρα παρουσία.

Οι φούσκες των Τ/Κ

• Η λύση στην Κύπρο θα δοθεί μέσα από ένα κράτος που θα ιδρύσουν δύο ανεξάρτητα κράτη: Αυτή η ανοησία παράγεται κυρίως από τουρκικής πλευράς για να εκνευρίζονται οι Ε/Κ και να διαιωνίζεται η μη λύση, κάτι που συμφέρει στην Τουρκία. Πάνω στο τραπέζι των διαπραγματεύσεων οι Τούρκοι έχουν δεχθεί ότι η Κυπριακή Δημοκρατία θα μετεξελιχθεί σε Ομόσπονδη Κυπριακή Δημοκρατία. Το ψήφισαν το 2004 στα δημοψηφίσματα, το αποδέχθηκαν στην πράξη μέσω του κοινού ανακοινωθέντος Αναστασιάδη - Έρογλου τον περασμένο Γενάρη. Ακόμα και ένας ανόητος μπορεί να το αντιληφθεί αυτό, από τη στιγμή που η Κυπριακή Δημοκρατία δεν θα υποβάλει ξανά αίτηση για να ενταχθεί στον ΟΗΕ, στην Ευρωπαϊκή Ένωση, στο Συμβούλιο της Ευρώπης και σε όλα τα διεθνή φόρα που είναι μέλος. Τώρα αν ο κάθε Ερντογάν και ο κάθε Έρογλου μιλούν για δύο κράτη, το κάνουν γιατί κάποιοι Τ/Κ πρέπει να το ακούνε από την άλλη πλευρά του οδοφράγματος δίκην του δικού τους πατριωτικού αυνανισμού. Το παιχνίδι εν ολίγοις που παίζεται σε σχέση με τη μετεξέλιξη και την παρθενογένεση είναι στο πλαίσιο μιας άτυπης συμφωνίας μεταξύ των εκάστοτε δύο ηγετών για να ικανοποιούνται οι ανόητοι. Στην πράξη όλοι γνωρίζουμε ότι στο τρένο που ονομάζεται Κυπριακή Δημοκρατία θα επιβιβαστούν και οι Τ/Κ και μετά την υπογραφή συμφωνίας θα ταξιδεύουμε πλέον όλοι μαζί.
• Η πολιτική ισότητα να λειτουργήσει και ως αριθμητική ισότητα: Οι Τ/Κ μέσα από μια σειρά φοβικά σύνδρομα και ανασφάλειες, που εν μέρει είναι κατανοητά, διεκδικούν πράγματα στο πλαίσιο μιας συμφωνίας που δεν μπορούν να σταθούν στη λογική. Διεκδικούν έδαφος στο τ/κ συνιστών κρατίδιο που είναι πέρα και πάνω από τα λογικά ποσοστά τα οποία μπορούν να διασφαλίσουν την οικονομική τους ανάπτυξη (π.χ. πόσο δίκαιο είναι να κατέχουν το 65% της ακτογραμμής της Κύπρου;). Διεκδικούν μερίδιο στην εκπροσώπηση της κοινότητάς τους στη διακυβέρνηση του τόπου πέρα και πάνω από αυτό που δικαιολογεί η πληθυσμιακή τους αναλογία. Για παράδειγμα θέλουν περισσότερους υπουργούς, περισσότερους πρέσβεις, διεκδικούν σε κάθε τμήμα δικό τους διευθυντή ή υποδιευθυντή. Αντιλαμβανόμαστε ότι το όνειρο κάθε Τ/Κ είναι να εργάζεται στο Δημόσιο, αλλά κάποια στιγμή θα πρέπει να αντιληφθούν αυτό που κατάλαβαν και οι Ε/Κ μέσω ενός σκληρού μνημονίου. Ποιος θα τους πληρώνει όλους αυτούς; Η περίοδος των παχιών αγελάδων έχει περάσει ανεπιστρεπτί. 

Το στοίχημα της Κύπρου

Υπό τις παρούσες συνθήκες η επανένωση της Κύπρου, αν είναι πλέον εφικτή, δεν μπορεί να επιτευχθεί στο πλαίσιο μιας λύσης ισχυρής ομοσπονδίας. Το κλειδί, με λίγα λόγια, δεν είναι στην Άγκυρα ή στη Νέα Υόρκη αλλά στα χέρια μας έτοιμο να ξεκλειδώσει τους εγκεφάλους μας εάν το θέλουμε. Δεν υπάρχει εμπιστοσύνη και η αναγκαστική πολιτική συνύπαρξη μέσω ενός καθημερινού εκβιασμού για λήψη συναινετικών αποφάσεων σε όλα τα επίπεδα, δεν πρόκειται να λειτουργήσει. Αυτό που χρειαζόμαστε είναι τρεις πυλώνες χαλαρής συνύπαρξης για να μπορέσουμε να λειτουργήσουμε εντός της ΕΕ. Κοινή εξωτερική πολιτική, κοινή οικονομία και κοινή πολιτική ασφάλειας. Με την ένταξη των Τ/Κ λειτουργικά εντός της ΕΕ η Κομισιόν ας αναλάβει την εναρμόνισή τους με το υπόλοιπο κοινοτικό κεκτημένο. Από τη στιγμή που η ΕΕ νίπτει τα χείρας της δηλώνοντας ότι οποιαδήποτε λύση είναι αποδεκτή, ας αναλάβουν αυτοί την ευθύνη, κάτι που θα αποτελούσε και τη μεγαλύτερη εγγύηση ότι το Κυπριακό Κράτος δεν θα κατέρρεε σε μερικές εβδομάδες. Στην πορεία του χρόνου, όπως έγινε και με την αμερικανική ομοσπονδία, σίγουρα θα επέλθει και μια βαθύτερη συνεργασία Ε/Κ και Τ/Κ.       

Ο περήφανος κυπριακός λαός

Σε κάθε ευνομούμενο δημοκρατικό κράτος όλοι έχουν δικαιώματα και υποχρεώσεις. Αυτή η θέση εμπεδώθηκε σταδιακά μέσα από επαναστάσεις και αγώνες λαών αλλά και τάξεων, τουλάχιστον σε κάποιες περιοχές του πλανήτη, γι’ αυτό και οι περιοχές αυτές θεωρούνται και οι πιο προχωρημένες. Σε αυτές τις περιοχές ανήκει και η Κυπριακή Δημοκρατία, η οποία παρουσιάζεται ως μια δημοκρατική πολιτεία εντός της ευρωπαϊκής ζώνης και, ως εκ τούτου, διαθέτει πολίτες που είναι ίσοι ενώπιον των νόμων και του Συντάγματος. Πόσο αληθής είναι αυτός ο συλλογισμός; Ο έλεγχος μπορεί να γίνει μέσα από την προσωπική εμπειρία του καθενός από μας, αλλά και από τη συλλογική μας εμπειρία ως κοινωνία. Οι ενδείξεις είναι εμφανείς ακόμα και από κάποια εκ πρώτης όψεως ασήμαντα παραδείγματα:
　

• Το όριο ταχύτητας π.χ. που ισχύει στους αυτοκινητόδρομους είναι 120 χλμ. Προχθές ο γράφων το ξεπέρασε και δικαίως τιμωρήθηκε με πρόστιμο. Στον ίδιο αυτοκινητόδρομο βέβαια διακινείται ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας, υπουργοί και βουλευτές. Ιδίοις όμμασι τους είδα να παραβιάζουν το όριο ταχύτητας ξεπερνώντας πολλές φορές τα 170 χλμ. Τιμωρούνται; Όχι, αλλά το χειρότερο δεν είναι αυτό. Ουδείς αστυνομικός της Τροχαίας τολμά να διανοηθεί ότι μπορεί να τους σταματήσει (τουλάχιστον τους αναγνωρίσιμους) και να τους δώσει κλήση. Συνεκδοχικά μπορεί κανείς να εικάσει ότι το όριο ταχύτητας και ο υφιστάμενος νόμος που το καθορίζει ισχύει μόνο για τους απλούς πολίτες αυτής της χώρας. Για τους πολιτικούς οι αυτοκινητόδρομοι δεν διαφέρουν από την αγωνιστική πίστα του Μόντε Κάρλο.

• Κατά τη διάρκεια της μεγάλης οικονομικής κρίσης του 2013 πάνω από 200.000 Κύπριοι και ξένοι πολίτες έχασαν τις καταθέσεις και τις μετοχές τους στη Λαϊκή, κουρεύτηκαν σε ποσοστό 48% στην Τράπεζα Κύπρου, είδαν τις μετοχές τους σε όλες τις εμπορικές τράπεζες τις οποίες αγόρασαν προς 10 και 12 λίρες να γίνονται σεντς, είδαν τις καταθέσεις τους σε αξιόγραφα να γίνονται κωλόχαρτα. Ο μέσος Κύπριος από την άλλη σε ποσοστό 20% πέρασε στην ανεργία, στον ιδιωτικό τομέα είχαμε μειώσεις μέχρι και 50% μισθών και στο Δημόσιο 30%. Όλοι χάσαμε για να καλύψουμε τις δημοσιονομικές αλχημείες της διακυβέρνησης Χριστόφια και τα κουρέματα της κυβέρνησης Αναστασιάδη, εκτός από κάποιους της ελίτ. Δεν είδαμε κανένα ανώτατο στέλεχος ή μέλος δ.σ. τράπεζας που χειραγωγούσε μετοχές, που έδινε χαριστικά δάνεια, που έπαιρνε μίζες (π.χ. από την αγορά της Uniastrum) να οδηγείται ενώπιον της δικαιοσύνης. Δεν είδαμε κανέναν πολιτικό που έκανε τράμπες, που του χάριζαν τα δάνεια οι τράπεζες, που έπαιρνε μίζες από τη Focus του Ζολώτα να μπαίνει φυλακή. Δεν είδαμε κανέναν μεγαλοεπιχειρηματία που δεν πληρώνει σήμερα τις δόσεις του στις τράπεζες να οδηγείται στις Κεντρικές Φυλακές. Εκεί θέση έχουν μόνο τα πρεζόνια, αυτοί που δεν πληρώνουν τη διατροφή της συζύγου και τα λαπόρτα της Τροχαίας. Το αποτέλεσμα της διαφορετικής συμπεριφοράς του κράτους και της ετεροβαρούς εφαρμογής των νόμων και του Συντάγματος αποτυπώνεται στον πληθυσμό των Κεντρικών Φυλακών.

• Στις Κεντρικές φυλακές της Δημοκρατίας υπάρχουν αυτήν τη στιγμή μερικές εκατοντάδες κρατούμενοι. Το ένα τρίτο από αυτούς είναι βαποράκια και χρήστες ναρκωτικών. Οι περισσότεροι είναι πολίτες που δεν έχουν πληρώσει διατροφή, έχουν εκδώσει ακάλυπτες επιταγές, δεν έχουν πληρώσει κάποιο πρόστιμο ή τις δόσεις τους και πάει λέγοντας. Μερικές επίσης δεκάδες βρίσκονται πίσω από τα σίδερα γιατί έχουν διαπράξει σεξουαλικά εγκλήματα και φόνους. Στις Κεντρικές Φυλακές εξ όσων πληροφορούμαι δεν βρίσκεται κανένας πολιτικός ή επιχειρηματίας, παρά το ότι αυτή η χώρα από το σκάνδαλο του ΧΑΚ το 1999 έως και σήμερα έχει σταδιακά οδηγηθεί στην οικονομική καταστροφή και την εξαθλίωση, παρά τις εξεταστικές επιτροπές και τα πορίσματα που έχουν εκδοθεί.

Συμπερασματικά, οι νόμοι σε αυτή τη χώρα ισχύουν για τους απλούς πολίτες που διαπράττουν ποινικά αδικήματα και όχι για τους ισχυρούς. Εκτός βέβαια κι αν ισχύει ότι οι πολιτικοί και οι μεγαλοεπιχειρηματίες σε αυτό το κράτος είναι άψογοι έναντι του νόμου και οι μόνοι που παρανομούν είναι οι απλοί πολίτες.

Η εφαρμογή των νόμων
Ένα κράτος δεν μπορεί να πάει μπροστά, εάν δεν εξελιχθεί σε κράτος δικαίου μέσω της εφαρμογής των νόμων του. Γιατί στην Κύπρο δεν ισχύει αυτό; Υπάρχουν πάρα πολλοί λόγοι, με τους πολίτες, πέρα από τη διεφθαρμένη ελίτ της χώρας, να μην είναι άμοιροι ευθυνών.

• Καταρχάς στην πλειονότητά τους οι Κύπριοι πολίτες συμπεριφέρονται ως δουλοπάροικοι. Η Κύπρος έγινε κράτος μόλις το 1960 σέρνοντας πίσω του αιώνες Φραγκοκρατίας, Οθωμανοκρατίας και Αγγλοκρατίας. Οι περισσότεροι Κύπριοι έχουν μάθει να φιλούν τα χέρια των ισχυρών, έχουν γλώσσα για να γλείφουν και όχι για να επιχειρηματολογούν και να διαμαρτύρονται και κυρίως είναι διεφθαρμένοι ώς το κόκαλο. Το επίπεδο και το ήθος ενός λαού εξάλλου το κρίνεις μεταξύ άλλων και από τις παροιμίες του.

Οι κυπριακές παροιμίες «απόν φορτώννει πόσσω σου τάνα του να φορτώσει», ή «χέρι που δεν μπορείς να κόψεις φίλα το», ή «κρύψε να περάσουμε» είναι ενδεικτικές του υψηλού δείκτη κοινωνικής διαφθοράς και υποκρισίας στη χώρα μας. Όσο υπήρχε η ψευδεπίγραφη ευημερία της τελευταίας τριακονταετίας η ηλίθια αυτή συμπεριφορά εμφανιζόταν και ως ίδιον ενός sui generis κυπριακού life style.

Τα φράγκα όμως τέλειωσαν και ο μέσος Κύπριος δίνει σήμερα τη μάχη για να μην χάσει την έπαυλη 800 τ.μ. που στήθηκε δίκην Μεγάρου των Ηλυσίων επί της οδού Ελαιώνων. Πώς θα μπορούσε να αλλάξει αυτή η νοοτροπία; Μπορούμε σταδιακά να αλλάξουμε μέσω της παιδείας. Όταν όμως το εκπαιδευτικό σύστημα της χώρας είναι παρωχημένο, όταν η καινοτομία είναι ανύπαρκτη, όταν οι μαθητές μέσα από στερεότυπες εθνικές και θρησκευτικές εκδηλώσεις μαθαίνουν να χειροκροτούν, να υπακούουν και όχι να σκέφτονται, όταν οι δάσκαλοι και οι καθηγητές της χώρας είναι στην πλειονότητά τους κοινοί σφουγγοκωλάριοι, μισθοθήρες και θεσιθήρες, οι νέες γενιές είναι καταδικασμένες να ακολουθήσουν το ιστορικό κεκτημένο της παροιμιώδους κυπριακής αμπαλατοσύνης.

• Το νεοσύστατο κυπριακό κράτος είναι αλήθεια ότι δεν κατόρθωσε να αρθεί στο ύψος της πολυπλοκότητας της εποχής του. Η Κύπρος είναι υποχρεωμένη να λειτουργεί στην ΕΕ και την ευρωζώνη, αλλά το κυπριακό πολιτικό σύστημα στέλνει ως εκπροσώπους του (αν κρίνουμε από τους ευρωβουλευτές που μας εκπροσώπησαν έως τώρα) άτομα με μειωμένη μόρφωση και αντίληψη, χωρίς τη γνώση μιας βασικής γλώσσας, χωρίς ίχνος τεχνοκρατικής επάρκειας. Οι τράπεζές μας παρότι μέρος του ευρωσυστήματος στελεχώνονταν μέχρι πρόσφατα οικογενειακά και λειτουργούσαν τοκογλυφικά. Οι θεσμοί (Νομική υπηρεσία, Επιτροπή Κεφαλαιαγοράς, αστυνομία, Ελεγκτική υπηρεσία κ.ά.) δείχνουν ανήμποροι και ανεπαρκείς να τεκμηριώσουν καταγγελίες και εγκλήματα λευκού κολάρου, αφού τα μεγάλα δικηγορικά γραφεία της Κύπρου και οι μεγάλοι λογιστικοί οίκοι καταφέρνουν να τους τυλίγουν μέχρι σήμερα σε μια κόλλα λαδόχαρτο. Στην Κύπρο γενικά οι θεσμοί είναι υποχείρια των ατόμων που διορίζονται και γι’ αυτό γίνονται γιο-γιο. Σε σοβαρές χώρες οι θεσμοί είναι πάνω από τα άτομα.

Σε σοβαρές χώρες ψάχνουν ικανά άτομα να αρθούν στο ύψος των θεσμών, π.χ. στην ηγεσία της αστυνομίας ή της Εισαγγελίας. Στην Κύπρο ακόμα διορίζονται άτομα από την ελίτ και την κυβέρνηση για να στελεχώσουν θεσμικές θέσεις όχι για να υπηρετήσουν το κράτος και τους πολίτες, αλλά αυτούς που τους έχουν διορίσει. Στην Κύπρο τέλος -κι αυτό είναι το χειρότερο- οι νόμοι κόβονται και ράβονται στα μέτρα της διεφθαρμένης ελίτ που μας κυβερνά.
　

Οι τέσσερις κατηγορίες ανθρώπων

Με βάση το βιβλίο «Οι νόμοι της ηλιθιότητας και του συμφέροντος» του Θ. Λιανού υπάρχουν, κατά τους κλασικούς Έλληνες φιλοσόφους, 4 κατηγορίες ανθρώπων:

• Εκείνοι των οποίων οι πράξεις είναι ηθικές και νόμιμες μπορούν να χαρακτηρισθούν ως χρηστοί
• Εκείνοι των οποίων οι πράξεις είναι ηθικές αλλά παράνομες μπορούν να χαρακτηρισθούν ως καλοί
• Εκείνοι των οποίων οι πράξεις είναι ανήθικες και παράνομες μπορεί να χαρακτηρισθούν ως κακοί
• Εκείνοι των οποίων οι πράξεις μπορούν να χαρακτηρισθούν ως ανήθικες αλλά νόμιμες μπορεί να χαρακτηρισθούν ως επικίνδυνοι.

Στη χώρα μας, η πολιτικοοικονομική ελίτ ανήκει στην πλειονότητά της στην τέταρτη κατηγορία. Και ξέρετε γιατί ανήκουν στην τέταρτη κατηγορία των επικινδύνων; Διότι οι περισσότεροι από μας ανήκουμε στην τρίτη κατηγορία των κακών. Όταν δε οι πολίτες είναι κακοί εκλέγουν στην εξουσία επικίνδυνους. Αυτές οι δύο κατηγορίες πολιτών και πολιτικών συνθέτουν κατά κύριο λόγο σήμερα το αξεπέραστο κυπριακό κράτος. Ένα κράτος μπουρδέλο με διακριτούς ρόλους! Ρόλο τσατσάς εκτελεί ο εκάστοτε Πρόεδρος της Δημοκρατίας, ρόλο πατρώνων έχουν αναλάβει κάποιοι πολιτικοί και μεγαλοκαρχαρίες, οπότε αντιλαμβάνεστε ποιος εκπορνεύεται;