Ο εντιμότατος θωρακισμένος συμπολίτης μας Ajmal Rahmani

 

Δημοσιεύτηκε 30 Αυγουστου 2020 

Φήμες περί απόπειρας δολοφονίας εναντίον Κύπριου υπηκόου από το Αφγανιστάν

.

---

Εδώ και τέσσερα χρόνια ο διάσημος ανά τας οδούς και τα ρύμας της Καμπούλ, πρωτεύουσας του Αφγανιστάν, Haji Ajmal Rahmani Mir Rahman, άλλως "θωρακισμένος Ajmal" ("Armoured Ajmal), είναι συμπολίτης μας εδώ στην Κύπρο. Του εκδόθηκε κυπριακό διαβατήριο στις 13 Ιουλίου 2016, με ημερομηνία λήξης στις 13 Ιουλίου 2021. Ο κ. Ajmal Rahmani γεννήθηκε στο Αφγανιστάν, είναι σήμερα μέλος της Αφγανικής Βουλής, έχει ως χώρο διαμονής του το Ντουμπάι, αλλά για λόγους έκδοσης κυπριακού διαβατηρίου δηλώνει και κάτοικος Κύπρου με διεύθυνση την περιοχή Άμμος του Καμπούρη στην Αγία Νάπα, στο ίδιο δηλαδή σύμπλεγμα επαύλεων που έχει την πολυτελή κατοικία του ο επίσης Κύπριος υπήκοος από τη Μαλαισία και φυγόδικος Τζο Λόου. Το όνομα του Κυπροαφγανού συμπατριώτη μας απασχολεί σήμερα για δύο λόγους:
Πρώτον, εντός Ιουλίου επιχείρησε να επεκτείνει τις δραστηριότητές του στην Κύπρο, δεύτερον, λόγω ενός post σε ιστοσελίδα φίλων του στο facebook για φήμη που κυκλοφορεί περί απόπειρας δολοφονίας εναντίον του και σοβαρού τραυματισμού του.
Η κυπριοποίηση

Ο κ. Haji Ajmal Rahmani έφτασε στην Κύπρο μέσω των ίδιων καναλιών που έφτασε και ο Μαλαισιανός φυγόδικος Τζο Λόου, με μια διαφορά. Ο Αφγανός χρησιμοποιεί την Κύπρο ως βάση για μια σειρά επιχειρήσεων που έχει σε διάφορες περιοχές του κόσμου έχοντας τραπεζικούς λογαριασμούς σε κυπριακή τράπεζα. Πρόσφατα επιχείρησε να επεκτείνει περαιτέρω τις δραστηριότητές του, αλλά με βάση τα νέα κριτήρια που έχουν επιβληθεί πλέον στην Κύπρο, ως πολιτικά εκτεθειμένο πρόσωπο, αυτό δεν κατέστη δυνατόν. Από το 2012 ο Ajmal Rahmani είναι κάτοχος και τρίτου διαβατηρίου (πέραν του αφγανικού και του κυπριακού) από τα St. Kitts and Nevis. Το διαβατήριό του εκδόθηκε στις 24 Απριλίου 2012 και λήγει στις 23 Απριλίου 2022.


Στην Κύπρο ο κ. Ajmal Rahmani είναι άγνωστος, στο Αφγανιστάν όμως είναι πολύ γνωστή προσωπικότητα. Είναι γιος του προέδρου του Κοινοβουλίου του Αφγανιστάν (Wolesi Jirga) από το 2018 Al-Haj Mir Rahman Rahmani, πρώην στρατηγού, πολεμάρχου (επί σοβιετικής κατοχής) και επιχειρηματία στην επαρχία Parwan, όπου διετέλεσε και πρόεδρος του επιμελητηρίου. Ο πατέρας του ξεκίνησε με μια εταιρεία μεταφορών και αργότερα μπήκε στον κατασκευαστικό τομέα. Μετά την πολιτογράφησή του ως Κύπριου υπηκόου ο Ajmal Rahmani έφερε στην Κύπρο και τον πατέρα του Al-Ηaj και τις τρεις αδελφές του, περί τα μέσα του 2016, οι οποίοι είναι σήμερα επίσης Κύπριοι υπήκοοι και κάτοχοι κυπριακών διαβατηρίων. Με τον πατέρα Rahmani ασχολήθηκε τις προηγούμενες μέρες και το Al Jazeera.

Πολιτική καριέρα

Ο νεαρός Ajmal Rahmani, σύμφωνα με τον διεθνή Τύπο, εγκαταστάθηκε στην Καμπούλ όπου έγινε γνωστός ως "θωρακισμένος Ajmal", αφού είχε αντιπροσωπεία εισαγωγής θωρακισμένων πολυτελών αυτοκινήτων τα οποία διέθετε στην ελίτ του Αφγανιστάν. Κάθε πλούσιος φύλαρχος, ολιγάρχης ή επιχειρηματίας στο Αφγανιστάν δεν έχει άλλη επιλογή πλην του θωρακισμένου αυτοκινήτου λόγω της υψηλής εγκληματικότητας, της απειλής των Ταλιμπάν και του πολέμου φατριών που επικρατεί. Εδώ αξίζει να σημειωθεί ότι το Αφγανιστάν θεωρείται μια χώρα με πολύ υψηλούς δείκτες διαφθοράς. Με βάση τον διεθνή οργανισμό Transparency International, από 180 χώρες που έχουν ελεγχθεί, το 2019 το Αφγανιστάν βρισκόταν στην 173η θέση. Σήμερα μαζί με τον πατέρα του θεωρούνται από τους πλουσιότερους ανθρώπους στο Αφγανιστάν. Έχει πάρει πτυχίο Bachelor of Arts από το Πανεπιστήμιο της Καμπούλ και έχει κάνει μεταπτυχιακό στο Business Administration στο Πανεπιστήμιο Hult του Λονδίνου.
 Ο Ajmal μπήκε στην πολιτική αρκετά ενωρίς, λίγο μετά την εφηβεία του, όταν μέσα από περίπλοκες αφγανικού τύπου διαδικασίες εξελέγη στο εμπορικό επιμελητήριο της Καμπούλ τον Νοέμβριο του 2011. Ανέλαβε επικεφαλής της Επιτροπής Μεταφορών, όπου δραστηριοποιούνται και οι οικογενειακές του επιχειρήσεις. Σύμφωνα με σχετικά δημοσιεύματα ("Afghanistan's business elite has its own election" στις 23 Nov. 2011, του Martine van Bijlert) οι εκλογές ήταν φαρσοκωμωδία, αφού ψήφιζαν και μαθητές λυκείου με ταυτότητες, ενώ υπήρξαν και διαμαρτυρίες για καλπονοθεία. Το Εμπορικό Επιμελητήριο της Καμπούλ όπως αναφέρει το δημοσίευμα λειτουργεί ως ένα κλαμπ των εκατομμυριούχων της χώρας και είναι σημαντικό γιατί υποδέχεται όλους τους ξένους επιχειρηματίες που θέλουν να επενδύσουν αλλά και έχει εικόνα των πολλών δισ. δολαρίων που εισέρχονται στη χώρα μέσω της αμερικανικής και ευρωπαϊκής βοήθειας με στόχο την ανασυγκρότησή της. Ο Ajmal Rahmani εμφανιζόταν τότε ως ιδιοκτήτης δύο εταιρειών: Της Ajmal Rahmani Construction and Road Building και της Afghan International Transport and Logistics. Η εταιρεία αυτή για κάποιο χρονικό διάστημα μπήκε στη μαύρη λίστα για παρατυπίες αλλά στη συνέχεια επανήλθε. Η πρώτη εταιρεία κατηγορήθηκε επανειλημμένα για κατασκευαστικές απάτες, κυρίως δρόμων, ωστόσο η οικογένεια Rahmani απέρριψε όλες τις κατηγορίες. Η εταιρεία Construction and Road Building που ιδρύθηκε το 2002 κατασκεύασε τον αυτοκινητόδρομο Kabul-Parwan μεταξύ 2012 και 2014. Όπως αναφέρεται σε σχετική έκθεση (Anna Larson and Noah Coburn, United States Institute Of Peace www.usip.org Special Report), ο δρόμος κατασκευάστηκε εν μέσω καταγγελιών για διαφθορά, ωστόσο η οικογένεια Rahmani υποστήριξε ότι έγινε με δικά της έξοδα για να βοηθήσει το λαό του Αφγανιστάν.
Το 2018 ο Ajmal Rahmani εξελέγη βουλευτής στην περιφέρεια της Καμπούλ. Οι εκλογές έγιναν τον Οκτώβριο του 2018 και η καταμέτρηση ολοκληρώθηκε... τον Γενάρη του 2019. Με βάση την καταμέτρηση ο Ajmal Rahmani ήταν πρώτος σε σταυρούς προτίμησης με πάνω από 12.000 ψήφους. Τον Μάιο του 2019 πραγματοποιήθηκαν εκλογές για την ανάδειξη προέδρου της Βουλής και υποψήφιος ήταν ο πατέρας του, ο επίσης Κύπριος υπήκοος Al-Haj Mir Rahman Rahmani, ο οποίος ψηφίστηκε νέος πρόεδρος του σώματος εν μέσω αμφισβήτησης. Υπήρξαν καταγγελίες για εκτεταμένη καλπονοθεία, επήλθε μάλιστα και σύρραξη στη Βουλή όπου έπεσαν γροθιές μεταξύ των δύο αντιμαχόμενων φραξιών. (Βλέπε βίντεο στο YouTube: Afghan Lawmakers Brawl As New Speaker Tries To Take Seat). Με λίγα λόγια η Κύπρος μπορεί πλέον να περηφανεύεται, μετά τον Δημήτρη Συλλούρη, ότι διαθέτει δύο Κύπριους προέδρους Κοινοβουλίων. Αν λάβουμε υπόψη και τις πολιτογραφήσεις του υπουργού Οικονομικών και του αρχηγού της Αστυνομίας της Καμποτίας, που αποκάλυψε τον Οκτώβριο του 2019 το πρακτορείο Ρόιτερ, η Κύπρος διαθέτει και δύο υπουργούς Οικονομικών και δυο αρχηγούς της Αστυνομίας.

Επιχειρήσεις

Ο Ajmal Rahmani φρόντισε αρκετά νωρίς να αναζητήσει κυπριακό διαβατήριο, αφού αρχικά είχε αποκτήσει κατοικία και στο Ντουμπάι. Την Πέμπτη 7 Αυγούστου 2014 δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα "Αλήθεια" η σχετική αναγκαία ανακοίνωση που απορρέει εκ του νόμου, με βάση την οποία κοινοποιήθηκε η πρόθεσή του να διεκδικήσει κυπριακή υπηκοότητα. Εκαλείτο μάλιστα όποιος γνώριζε κάτι εναντίον του να υποβάλει γραπτή έκθεση στον υπουργό Εσωτερικών. Ο κ. Rahmani πήρε διαβατήριο και κυπριακή υπηκοότητα στις 13 Ιουλίου 2016 μέσω του γνωστού οίκου Henleys & Partners η οποία τον έφερε στην Κύπρο. Ο Ajmal Rahmani, μέχρι τότε κάτοικος Hills Fourth στο Ντουμπάι, δήλωσε για τις ανάγκες έκδοσης του κυπριακού διαβατηρίου ως τόπο διαμονής τη συνοικία Άμμος του Καμπούρη στην Αγία Νάπα, όπου αγόρασε πολυτελή εξοχική κατοικία. Υπενθυμίζουμε ότι μέσω της ίδιας διαδικασίας η Henleys & Partners στις 23 Σεπτεμβρίου 2015 αγόρασε έπαυλη ύψους 5 εκατ. ευρώ και στον φυγόδικο Μαλαισιανό Τζο Λόου στην ίδια συνοικία της Αγίας Νάπας. Η διαδρομή των χρημάτων της αγοράς του κ. Ajmal Rahmani ξεκίνησε από γερμανική τράπεζα με πρώτη ενδιάμεσο βελγική τράπεζα. Στην Κύπρο τα χρήματα για την αγορά της έπαυλης ύψους 2.350.000 ευρώ έφτασαν μέσω της τράπεζας της Βαλέτας με έδρα τη Μάλτα.
Στις 15 Ιανουαρίου 2019 ο Ajmal Rahmani ίδρυσε την εταιρεία Pyramaxia Limited με έδρα τη Λευκωσία έχοντας ο ίδιος τη θέση του διευθυντή. Η εταιρεία αυτή εμφανίζεται ως ιδιοκτήτρια πολλών ακινήτων στη χώρα μας. Ο Rahmani είναι επίσης βασικός μέτοχος και διευθυντής της αυστριακής εταιρείας Ocean Holding GmbH με έδρα τη Βιέννη. Αντικείμενο της δραστηριότητας της εταιρείας αυτής είναι η απόκτηση, ιδιοκτησία, διαχείριση, πραγματοποίηση επενδύσεων σε ακίνητα. Γενικά ο κ. Rahmani είναι πρόεδρος και εκτελεστικός διευθυντής του Rahmani Group που δραστηριοποιείται στους τομείς της ενέργειας, του real estate, των υποδομών, των οικονομικών υπηρεσιών στο Αφγανιστάν, στο Ντουμπάι, στο Πακιστάν, στο Χονγκ Κονγκ, στην Κύπρο, την Ολλανδία, τη Γερμανία και την Αυστρία.
Ο θείος του
Θείος του Ajmal Rahmani και αδελφός του πατέρα του είναι ο απόστρατος πλέον στρατηγός Abdul Wahid Rahman Baba Jan. Στο Αφγανιστάν είναι γνωστός ως "General Babajan", και ήταν μέλος της φατρίας Parcham του Δημοκρατικού Κόμματος του Αφγανιστάν κατά τη διάρκεια της προεδρίας του Dr. Najibullah. Προήχθη σε στρατηγό και ανέλαβε τη φρουρά της Καμπούλ κατά τη διάρκεια της προεδρίας Najibullah μέχρι που συνενώθηκε με τα στρατεύματα του Ahmed Shah Massoud. Κάποιες μονάδες στρατού υπό την ηγεσία του φέρεται να έχουν εμπλοκή στις σφαγές στην Afshar το 1993. Μετά την ήττα των Μουτζαχεντίν - Ταλιμπάν ο στρατηγός συμμάχησε πλήρως με τους Αμερικανούς και το ΝΑΤΟ. Ο ανεψιός του κατηγορήθηκε τότε για διαφθορά. Συγκεκριμένα ότι πλήρωνε 20.000 τον μήνα Αμερικανούς για να κλείνει στρατιωτικά συμβόλαια εκ μέρους του στρατηγού. Ο ίδιος ο Μπαπατζάν δήλωσε αργότερα ότι δεν είχε καμιά σχέση με τις δοσοληψίες των συγγενών του. (Πηγή: Who is Who in Afganistan- afghan-bios.info).
Ο Ajmal Rahmani έχει πάντως πολύ στενές σχέσεις και επαφές με Αμερικανούς στρατιωτικούς αξιωματούχους. Σε ανάρτησή του στο facebook στις 17 Σεπτεμβρίου 2018 παρουσιάζει με φωτογραφικό υλικό συνάντησή του με υψηλόβαθμους στρατιωτικούς στην επαρχία Parwan. Μεταξύ αυτών ο στρατηγός Austin S. Miller (διοικητής των ΝΑΤΟϊκών και αμερικανικών στρατευμάτων στο Αφγανιστάν), ο πρέσβης του ΝΑΤΟ στο Αφγανιστάν Cornelius Zimmermann καθώς και ο υποδιοικητής του ΝΑΤΟ στην περιοχή, αντιστράτηγος Richard J. Cripwell Miller και πολλοί άλλοι.
Φλασάκι
Ο φιλάνθρωπος Only Haji Ajmal Rahmani
Ο Ajmal Rahmani είναι επικεφαλής του Rahmani Foundation, ένα ίδρυμα το οποίο επιδίδεται σε φιλανθρωπίες. Πρόσφατα λόγω και της πανδημίας, εξαιτίας της οποίας η χώρα θρήνησε 1.250 νεκρούς, μοίρασε 50.000 μάσκες για προστασία από τον κορωνοϊό. Το 2020 το ίδρυμα αυτό έχει αναλάβει ως ο κύριος σπόνσορας του αφγανικού πρωταθλήματος ποδοσφαίρου.

Στις 8 Αυγούστου 2020 στην ιστοσελίδα φίλων και θαυμαστών του κ. Rahmani με όνομα "Only Haji Ajmal Rahmani" καταγράφηκε διάψευση μιας περίεργης φημολογίας που κυκλοφορεί στην Καμπούλ. Μεταφέρουμε ακριβώς τη δήλωση φίλου του κ. Rahmani με τίτλο "Απορρίπτοντας μια φήμη":

"Στις σελίδες των κοινωνικών δικτύων υπάρχει μια φήμη που όλο και περισσότερο εξαπλώνεται και κυκλοφορεί, η οποία αναφέρει ότι έγινε επίθεση στο σπίτι του Haji Ajmal Rahmani, του αξιότιμου εκπροσώπου των πολιτών της Καμπούλ. Σύμφωνα με τη φήμη αυτή ο Haji Ajmal Rahmani τραυματίστηκε. Πρόκειται περί ψευδούς είδησης και εγώ ως ένας από τους ανθρώπους που βρίσκονται κοντά του απορρίπτω εντελώς αυτό το ψέμα. Αναφέρω δε στους έντιμους πολίτες του Αφγανιστάν ότι ο νεαρότερος πολιτικός μας είναι πλήρως υγιής. Μην λαμβάνετε υπόψη ψευδείς φημολογίες". Μετά τη διάψευση αυτή, στα ανώτατα κυβερνητικά κλιμάκια της Λευκωσίας είναι διάχυτο ένα αίσθημα ανακούφισης.

#Διαβατηρια #CyprusPassports 

Μηδέν στρατεύματα, μηδέν εγγυήσεις, μηδέν εις το πηλικον

Ο πρόεδρος του ΔΗΚΟ Νικόλας Παπαδόπουλος δικαιολόγησε την επιλογή του κ. Νίκου Χριστοδουλίδη ως υποψήφιου του κόμματός του στις προεδρικές εκλογές του 2023, δίνοντας έμφαση σε ένα επιχείρημα: «Ο Νίκος Χριστοδουλίδης στο Κραν Μοντανά επέμενε (μαζί με τον Νίκο Κοτζιά) σε μηδέν στρατεύματα και μηδέν εγγυήσεις».

Τι πρακτικά σημαίνει αυτή η δήλωση του κ. Παπαδόπουλου και ποιο πολιτικό περιτύλιγμα επιχειρεί να προσδώσει στον κ. Χριστοδουλίδη, ο οποίος από την περασμένη Κυριακή αποτελεί τον εκλεκτό του ΔΗΚΟ;

* Το ΔΗΚΟ προσεγγίζει τη λύση του Κυπριακού με βάση τη θέση αυτή. Για να συμφωνήσει σε λύση, θέλει να τερματισθούν οι εγγυήσεις του 1960 και να φύγει και ο τελευταίος Τούρκος στρατιώτης από την Κύπρο.

* Το ΔΗΚΟ υποστηρίζει τον κ. Χριστοδουλίδη διότι ο κ. Νικόλας Παπαδόπουλος είναι πεπεισμένος ότι αυτές είναι και οι θέσεις στο Κυπριακό του υποψηφίου που επέλεξε.

Η πραγματικότητα 

Στην πράξη βέβαια η δήλωση του κ. Νικόλα Παπαδόπουλου δεν έχει κανένα αντίκρυσμα. Ως θέμα συζήτησης, κανένας Κύπριος πολίτης δεν θέλει εγγυήσεις και στρατεύματα στην Κύπρο, οπότε η εκ του περισσού επίδειξη πατριωτισμού μας προσβάλλει. Το ζητούμενο εδώ δεν είναι τι θέλουμε, αλλά τι προκύπτει από τις μακροχρόνιες διαπραγμάτευσεις στο Κυπριακό, και αυτό αφορά ακόμα και τους προκατόχους του κ. Παπαδόπολου στην ηγεσία του ΔΗΚΟ και της κυβέρνησης.

* Ο πρόεδρος του ΔΗΚΟ Σπύρος Κυπριανού από το 1979 έως και το 1988 συζήτησε το Κυπριακό με τους κυρίους Κουεγιάρ και Βαλντχαιμ, αλλά ουδέποτε έθεσε θέμα μηδέν στρατευμάτων σε διαπραγματεύσεις. Πώς, εξάλλου, μπορούσε να το κάνει από τη στιγμή που στο τραπέζι των διαπραγματεύσεων δεν τέθηκε ποτέ θέμα κατάργησης των εγγυήσεων του 1960;

* Ο πρόεδρος του ΔΗΚΟ Τάσσος Παπαδόπουλος, επίσης ουδέποτε έθεσε θέμα μηδενικών στρατευμάτων ενώπιον του Κόφι Ανάν. Στο Σχέδιο Ανάν που διαπραγματεύτηκε, έθεσε θέμα σταδιακής μείωσης στρατευμάτων. Δεν άγγιξε επίσης το θέμα των εγγυήσεων, αλλά το άφησε να συζητηθεί σε ευθετότερο χρόνο.

Η δυνατότητα

Ο μόνος Κύπριος ηγέτης που είχε ενώπιόν του τη δυνατότητα για μηδέν εγγυήσεις και μηδέν στρατεύματα ήταν ο Πρόεδρος Μακάριος το 1956, προφανώς γιατί η Τουρκία ήταν τότε απούσα από την Κύπρο. Το 1956 είχε συμφωνήσει τα πάντα με τον κυβερνήτη Τζον Χάρτιγκ για παροχή αυτοκυβέρνησης στην Κύπρο και χρονοδιάγραμμα για ανεξαρτησία, χωρίς καμιά εμπλοκή της Τουρκίας. Με τους Τ/Κ να συμμετέχουν στην κυβέρνηση με έναν υπουργό θρησκευτικών υποθέσεων. Τότε ο μακαριότατος κυριολεκτικά κλότσησε την καρδάρα με το γάλα, δίνοντας την ευκαιρία στον Ντενκτάς να βγάλει την ΤΜΤ έξω, να αρχίσει να σκοτώνει Ε/Κ και να εμπεδώνει τον διαχωρισμό. Διευκολύνοντας τους Βρετανούς να τον εκβιάσουν με λύση δύο κρατών και να τον αναγκάσουν να πάει στο Λονδίνο για να υπογράψει λύση Ανεξαρτησίας στη λογική ενός δικοινοτικού κράτους. Υπό τις συνθήκες που δημιούργησε η αβάστακτη ξεροκεφαλιά του Μακαρίου, δεν ήταν κακή η λύση Ανεξαρτησίας.

Ο δεύτερος Κύπριος ηγέτης που είχε καλές δυνατότητες να συζητήσει και να πετύχει μηδέν εγγυήσεις και μηδέν στρατεύματα, παρά τα τετελεσμένα των Δικοινοτικών Ταραχών της περίοδου 1963/64 και κυρίως της εισβολής του 1974, ήταν ο κ. Νίκος Αναστασιάδης στο Κραν Μοντανά. Το πλαίσιο Γκουτέρες προνοούσε και τις δύο αυτές πτυχές. Μπορούσαμε, αν υπήρχε μια σοβαρή διάθεση για διαπραγμάτευση, να επιτευχθούν και οι δύο αυτοί στόχοι. Επρονοείτο κατάργηση των εγγυήσεων μέσα από τη Συνθήκη Εγκαθίδρυσης της λύσης υπό την εποπτεία του ΟΗΕ. Από την άλλη, είχε συμφωνηθεί να αποχωρήσει σε μικρό χρονικό διάστημα σχεδόν το σύνολο του τουρκικού στρατού, και αυτό που απέμενε προς συζήτηση ήταν πότε θα αποχωρούσαν οριστικά οι 650 Τούρκοι στρατιώτες της ΤΟΥΡΔΥΚ και οι 950 της ΕΛΔΥΚ. Στ’ αλήθεια, ποιος σοβαρός πολιτικός θα μπορούσε να εγείρει θέμα 650 στρατιωτών για τη λύση, όταν εξαιτίας της μη λύσης παραμένουν στην Κύπρο 40.000 Τούρκοι στρατιώτες, χάνεται η Μόρφου και το Βαρώσι και παραβιάζεται η κυπριακή ΑΟΖ; Ο Νίκος Αναστασιάδης πήγε στο Κραν Μοντανά έχοντας καλές προοπτικές να επιστρέψει ως ο μεγαλύτερος ηγέτης που ανέδειξε η Κύπρος. Επέστρεψε ως φρικτή καρικατούρα του Μακαρίου, του Σπύρου και του Τάσσου.

Η διαπραγμάτευση

Όταν κάποιος έχει ένα πρόβλημα το οποίο θέλει να λύσει, καταφεύγει είτε σε πόλεμο για να ανατρέψει την κατάσταση υπέρ του, αν έχει τη δύναμη, είτε σε διαπραγμάτευση σε μια προσπάθεια με συναίνεση να βελτιώσει τα πράγματα.

Η ε/κ πλευρά αποφάσισε από το 1974 να μπει σε μια διαπραγμάτευση με στόχο την επανένωση της χώρας μας. Σε αυτή τη διαπραγμάτευση είναι λογικό η κάθε πλευρά να μπαίνει με μαξιμαλιστικές θέσεις σε μια προσπάθεια να κερδίσει ό,τι μπορεί περισσότερο. Αν θέλει βέβαια να εξευρεθεί λύση, σίγουρα έχει στη διάθεσή της και δεύτερη και τρίτη γραμμή διαπραγμάτευσης, αναλόγως πάντα και των υποχωρήσεων της άλλης πλευράς. Σε αυτή τη διαπραγμάτευση, η ε/κ πλευρά ήξερε ότι θα δώσει και θα πάρει. Ήξερε ότι θα κερδίσει και θα χάσει.

Προπαγάνδα

Αν κάποιος μπαίνει σε διαπραγμάτευση χωρίς να το θέλει αλλά γιατί είναι υποχρεωμένος να μπει, τότε εμμένει από την αρχή μέχρι το τέλος στις αρχικές του θέσεις. Τις οποίες, για να πείσει κυρίως την εσωτερική κοινή γνώμη, βαφτίζει πατριωτικές, θέσεις αρχών, ως θέσεις ακόμα συνάδουσες με το διεθνές δίκαιο και τις παγκόσμιες αξίες. Την ίδια στιγμή κρύβει σημαντικά γεγονότα από τον λαό που θα τον βοηθούσαν να αποδεκτεί έναν συμβιβασμό, επιλέγοντας τη γνωστή πρακτική που παραπέμπει σε προπαγάνδα.

Το αφήγημα γίνεται πιο εύπεπτο και η προπαγάνδα πιο αποτελεσματική κάθε φορά που κάποιοι Τούρκοι και Τ/Κ πολιτικοί (μετά από ένα νέο αδιέξοδο στο Κυπριακό) ανεβάζουν τους τόνους διατυπώνοντας νέες αξιώσεις και εμπεδώνοντας νέα τετελεσμένα. Ανεξαρτήτως τι κάνουν οι Τούρκοι, οι ευθύνες των οποίων στην Κύπρο μετά το 1974 είναι εγκληματικές, ως Ε/Κ οφείλουμε να δούμε με περισσότερη προσοχή τα του οίκου μας. Κι αυτό γιατί κάθε φορά που πήγαμε σε διαπραγματεύσεις με σοβαρότητα, η Τουρκία τα χρειάστηκε και αναγκάστηκε να συζητήσει. Το 2004 αποδέκτηκε τη λύση Διζωνικής, το 2017 έβαλε στο τραπέζι την κατάργηση των εγγυήσεων.

Πολλοί Ε/Κ πολιτικοί, δυστυχώς, δεν είναι έτοιμοι για έναν συμβιβασμό. Προτιμούν να πορεύονται με μισές αλήθειες και ερωτήματα του στυλ τι ήθελε η Τουρκία και εισέβαλε το 1974 στην Κύπρο, επιλέγουν να πωλούν στον λαό τη θεωρία ότι όλος ο κόσμος βρίσκεται στο πλευρό των Τούρκων και συνωμοτεί κατά της χώρας μας γιατί κοιτάζει το συμφέρον του. Όπότε, η δική μας μοίρα, η δική μας ιστορία, επιτάσσει να φυλάμε Θερμοπύλες.

Στην Κύπρο, οι 140.000 πρόσφυγες και η συντριπτική πλειοψηφία των μη προσφύγων τάχθηκαν να φυλάνε Θερμοπύλες. Μερικές εκατοντάδες πολιτικοί και επιχειρηματίες γης κατάφεραν να μετατρέψουν την ελεύθερη Κύπρο σε λάφυρο ενός πολέμου που χάσαμε. Οι επιχειρηματίες, αφού οι πρόσφυγες έχασαν τις περιουσίες τους, είδαν τη γη στις ελεύθερες περιοχές να δεκαπλασιάζει την αξία της. Οι πολιτικοί έκαναν λόγο για οικονομικό θαύμα και επιδόθηκαν σε προγράμματα προσέλκυσης επενδύσεων, με επενδυτές αρχικά τύπου Μιλόσεβιτς. Η συνέχεια δόθηκε διά της πρόσκλησης Ρώσων και Κινέζων ολιγαρχών, προσφέροντας αυτό που on camera εκστόμισε ο Δημήτρης Συλλούρης. Full Support σε άτομα που κατάκλεψαν τις χώρες τους, είναι κυνηγημένοι από την Ιντερπολ, αλλά βρήκαν στη φιλόξενη Κύπρο, because this is Cyprus, τον κατάλληλο χώρο να ξεπλύνουν τα χρήματά τους. Ίσως να μην είναι υπερβολικό αν πούμε ότι σήμερα η Κύπρος διαθέτει πολιτικούς από τους πλουσιότερους στον κόσμο. Αυτό ίσως εξηγεί σε κάποιο βαθμό γιατί η μη λύση του Κυπριακού προάγει τη διαφθορά κάποιων πολιτικών στη χώρα μας.

Ο Νικόλας

Ο πρόεδρος του ΔΗΚΟ κ. Νικόλας Παπαδόπουλος, παρά το ότι είναι νεαρός σε ηλικία, επιμένει να εμφανίζεται ως ένας πολιτικός που κλωνοποιήθηκε από το παρελθόν. Σε σημείο που προκαλεί θλίψη σε κάθε σκεπτόμενο Κύπριο που τον παρακολουθεί. Αποφάσισε, μάλιστα, να συμπαρασύρει σε αυτή τη λογική και τον νεαρότερο του κ. Νίκο Χριστοδουλίδη. Σε συνέντευξή του την Πέμπτη στην εκπομπή του Ανδρέα Κιμίτρη στο ΡΙΚ, ο κ. Παπαδόπουλος, πέρα από το σλόγκαν «μηδέν στρατεύματα, μηδέν εγγυήσεις», μας εξήγησε ότι ο κ. Χριστοδουλίδης δεν αποδέχεται ούτε το πλαίσιο Γκουτέρες όπως αυτό κατατέθηκε στο Κραν Μοντανά, δηλαδή δεν αποδέχεται ούτε την πολιτική ισότητα σε ένα ομοσπονδιακό κράτος. Δεν μας είπε βέβαια ότι με αυτές τις θέσεις στην ουσία αποδεχόμαστε το status quo στην Κύπρο που επιβλήθηκε και λειτουργεί υπέρ της Τουρκίας και ότι η μοναδική του κατάληξη πλέον είναι η λύση δύο κρατών στη χώρα μας. Απεναντίας, μας εξήγησε ότι αν ο κ. Χριστοδουλίδης εκλεγεί, θα συνεχίσει αυτό που ξεκίνησε ως ΥΠΕΞ, δηλαδή να επιβάλει μέσω της ΕΕ κυρώσεις στην Τουρκία μέχρι να καμφθεί και να υποχωρήσει στο Κυπριακό. Ως γνωστόν, την πολιτική αυτή υιοθέτησε ο κ. Χριστοδουλίδης για τέσσερα χρόνια ως υπουργός Εξωτερικών, χωρίς να πετύχει κάποιες κυρώσεις κατά της Τουρκίας, με μόνο αποτέλεσμα να χάσουμε και το Βαρώσι. Με λίγα λόγια, ο κ. Παπαδόπουλος παρουσίασε τον κ. Χριστοδουλίδη ως τον αυθεντικό διάδοχο του Σπύρου Κυπριανού και του Τάσσου Παπαδόπουλου, ο οποίος αν εκλεγεί θα επιμένει στην πολιτική της πρόταξης κάποιων αρχών και αξιών και όχι σε έναν δημιουργικό διάλογο.

Φευ! Ο κ. Παπαδόπουλος, αντί να ονειρευτεί το μέλλον, αντί να αναγνωρίσει ότι αυτό που απομένει στην Κύπρο είναι να ακολουθήσει τον ευρωπαϊκό δρόμο επίλυσης προβλημάτων, περισσότερο φαίνεται να θέλει να εκπροσωπεί το χρεοκοπημένο πολιτικό και οικονομικό κατεστημένο αυτής της χώρας. Στο οποίο συμπεριλαμβάνει και τον κ. Νίκο Χριστοδουλίδη.

 

 

Θα εκλέξουμε ένα νέο δικτάτορα;

Ενόψει προεδρικών εκλογών, μεσούσης της προεκλογικής εκστρατείας και με αφορμή την πρόταση μομφής εναντίον του Πρωθυπουργού της Βρετανίας, ως πολιτεία και ως πολίτες, έχω την εντύπωση ότι οφείλουμε να προβληματισθούμε για το πώς ελέγχεται ο εκάστοτε

Πρόεδρος 

Η ιστορική γνώση και εμπειρία από το 1964 και εξής, δείχνει ότι ο Πρόεδρος της Κυπριακής Δημοκρατίας, είτε είναι ανίκανος, είτε είναι πολιτικά ανακόλουθος, είτε είναι διεφθαρμένος και απατεώνας, δεν μπορεί να ελεγχθεί ούτε πολιτικά, ούτε δικαστικά. Το δίκαιο της ανάγκης έχει ανατρέψει τη δυνατότητα ελέγχου του εκάστοτε Προέδρου, αφού όλες οι εξουσίες, μετά την αποχώρηση του Τ/Κ αντιπροέδρου και των Τ/Κ αξιωματούχων, έχουν μεταφερθεί στο πρόσωπό του. Τα δικοινοτικά check and balances έχουν εκλείψει. Με αποτέλεσμα, να μπορεί να διορίζει και να παύει το Υπουργικό Συμβούλιο. Να διορίζει όλους τους ανεξάρτητους αξιωματούχους και όλα τα μέλη των ημικρατικών. Να διορίζει τα μέλη της ΕΕΥ και της ΕΔΥ. Να διορίζει γύρω στα 1.000 άτομα σε θέσεις κλειδιά. Στο πλαίσιο της στοιχειώδους διάκρισης των εξουσιών του Συντάγματός μας, η Βουλή μπορεί να στείλει πίσω κάποια νομοσχέδια ή να περικόψει κονδύλια, αλλά ουσιαστικό έλεγχο δεν μπορεί να ασκήσει. Ο Πρόεδρος ελέγχεται από τη Δικαστική Εξουσία μόνο για εσχάτη προδοσία ή αν προβεί σε μια αξιόποινη και ατιμωτική πράξη.

Αλλού

Σε άλλες χώρες με πιο ώριμο δημοκρατικό σύστημα, υπάρχουν διαδικασίες με βάση τις οποίες οι πολιτικοί αξιωματούχοι μπορούν να ελεγχθούν, να κριθούν, ακόμα και να αποπεμφθούν, για μια σειρά από λόγους, χωρίς να χρειάζεται να κατηγορηθούν π.χ. ως προδότες ή για απόπειρα βιασμού. Ο Ρίτσιαρντ Νίξον παραιτήθηκε για τα έγγραφα του Γουότεργκεϊτ. Ο Πρόεδρος Μπιλ Κλίντον μπαινόβγαινε σε εξεταστικές επιτροπές για μια κηλίδα στο παντελόνι του. Ο Πρωθυπουργός της Ουγγαρίας για αντιγραφή της διδακτορικής του διατριβής, ο Πρόεδρος της Γερμανίας γιατί αγόρασε ένα διαμέρισμα με έκπτωση.

Στη Μεγάλη Βρετανία, τη βδομάδα που πέρασε, βιώσαμε τα επακόλουθα του σκανδάλου «Partygate». Των κατηγοριών δηλαδή εναντίον του Πρωθυπουργού Μπορίς Τζόνσον, ότι ενώ η κυβέρνησή του είχε κηρύξει λοκντάουν για τον κορωνοϊό, ο ίδιος και κάποιοι επιτελείς του το παραβίαζαν, κάνοντας πάρτι στην πρωθυπουργική κατοικία στη 10 Ντάουνινγκ στριτ. Οι Βρετανοί πολίτες ξεσηκώθηκαν διότι η Αστυνομία στην Αγγλία επέβαλλε σοβαρές ποινές στους πολίτες, τηρώντας τη νομοθεσία, αλλά ο βρετανός Πρωθυπουργός θεωρούσε ότι ήταν υπεράνω του νόμου. Εναντίον του Μπόρις Τζόνσον κατατέθηκε πρόταση μομφής από το ίδιο του το κόμμα, με αίτημα να απομακρυνθεί από Πρωθυπουργός. Την πρόταση μομφής σε σύνολο 359 καταψήφισαν 211 βουλευτές των Τόρις, ενώ την υπερψήφισαν 148. Κατάφερε τελικά, προσωρινά, να κερδίσει την ψήφο εμπιστοσύνης και να παραμείνει. Όπως παρατηρεί ωστόσο ο Γκάρντιαν σε σχόλιό του, «το γεγονός ότι σχεδόν το 40% των βουλευτών των συντηρητικών δεν επιθυμεί την παραμονή Τζόνσον στην εξουσία, προοικονομεί εξελίξεις στο αμέσως επόμενο διάστημα, μολονότι ο Τζόνσον δεν μπορεί, πρακτικά, να αμφισβητηθεί για τον επόμενο χρόνο».

Στην Κύπρο

Κατ’ αναλογία, για να αντιληφθούμε όλοι θεσμικά πόσο πίσω βρισκόμαστε, σκεφτείτε την περίπτωση το ΑΚΕΛ ή ο ΔΗΣΥ να κατέθεταν πρόταση μομφής με αίτημα να παραιτηθεί ο Δημήτρης Χριστόφιας ή ο Νίκος Αναστασιάδης. Πόσα έτη πολιτικού φωτός βρισκόμαστε πίσω;

Το προεδρικό σύστημα της Κύπρου, ούτως ή άλλως, δεν προνοεί πρόταση μομφής, οπότε ο έλεγχος του Προέδρου γίνεται ακόμα δυσκολότερος. Το φαινόμενο είναι μονίμως επαναλαμβανόμενο:

* Ο Τάσσος Παπαδόπουλος κατάφερε να ξεπεράσει τις καταγγελίες για τις εταιρείες του Μιλόσεβιτς, τα 10 δις που ακόμα αναζητά το Σερβικό Κράτος και τις δημόσιες δικαστικές αντιπαραθέσεις με τους Financial Times.

* Ο Δημήτρης Χριστόφιας ξεπέρασε τις καταγγελίες του εργολάβου Μιλτή για οφειλές για οικοδομικές εργασίες στο σπίτι του στην Έγκωμη. Έγινε, βεβαίως, έρευνα εναντίον για την υπόθεση στο Μαρί, του καταλογίστηκαν πολιτικές ευθύνες αλλά δεν ήταν υποχρεωμένος να παραιτηθεί.

* Ο Νίκος Αναστασιάδης αγνοεί τις αντιδράσεις για τα δωρεάν ταξίδια αναψυχής στις Σεϋχέλλες από τον φίλο του Σαουδάραβα, κατά παράβαση του κώδικα δεοντολογίας που ο ίδιος το 2013 και 2018 επέβαλε στους υπουργούς του, προειδοποιώντας κάθε επίδοξο παραβάτη διά της ποινής του πολιτικού αποκεφαλισμού.

Και στις τρεις περιπτώσεις, εάν η Κύπρος διέθετε μια ώριμη Δημοκρατία κι αν ήμασταν ένα ευνομούμενο κράτος, θα έπρεπε να διαταχθούν τουλάχιστον έρευνες από ανεξάρτητους αξιωματούχους αυτής της χώρας, οι οποίοι να έχουν το δικαίωμα (αυτό είναι το σημαντικό) να προχωρήσουν στη συνέχεια και νομικά τις υποθέσεις. Στις ΗΠΑ, ο Ντόναλντ Τράμπ και ενώ ήταν Πρόεδρος είχε να αντιμετωπίσει δύο έρευνες εναντίον του, μια από το Κογκρέσο και μια από ανεξάρτητο ποινικό ανακριτή.

Στην Κύπρο, βέβαια, όπως προκύπτει από απαντήσεις σε σχετικά ερωτήματά μας, δεν υπάρχει νομοθεσία με βάση την οποία μπορεί κάποια ανεξάρτητη αρχή να οδηγήσει έναν Πρόεδρο της Δημοκρατίας ενώπιον δικαστηρίου, εκτός κι αν αυτός κατηγορηθεί για εσχάτη προδοσία ή για δολοφονία ή βιασμό! Για όλα τα υπόλοιπα, ο εκάστοτε Πρόεδρος της Δημοκρατίας δέχεται μεν κριτική από τα ΜΜΕ, αλλά νομικά βρίσκεται στο απυρόβλητο. Μπορεί, για παράδειγμα, όλοι να ξέρουμε με βάση τους προϋπολογισμούς του κράτους ότι ο μισθός ενός Προέδρου είναι 100.000 ευρώ τον χρόνο, να καταθέτει αυτά τα στοιχεία στο Πόθεν Έσχες του, αλλά την ίδια στιγμή να δηλώνει ότι είναι εκατομμυριούχος, αλλά να μην σπάει μύτη. Μπορεί να ταξιδεύει με τζετ διαφόρων Ρώσων που έχουν αποκτήσει διαβατήριο της Κυπριακής Δημοκρατίας και καταζητούνται από τις χώρες τους, αλλά δεν τρέχει τίποτα. Μπορεί δικηγόροι του δικηγορικού του γραφείου να επιχειρούν να κλείσουν συμφωνίες με αεροπορικές εταιρείες με το κράτος του οποίου προΐσταται, δηλώνοντας ψευδώς ότι εργάζονται για άλλο δικηγορικό γραφείο, αλλά ποιος νοιάζεται;

Επαναλαμβάνουμε ότι ο εκάστοτε Πρόεδρος της Κυπριακής Δημοκρατίας διώκεται μόνον για εσχάτη προδοσία, για βιασμό ή αν σκοτώσει κάποιο πολίτη στη μέση του δρόμου. Αν για παράδειγμα το αυτοκίνητο της Προεδρικής Φρουράς, τρέχοντας με ιλιγγιώδη ταχύτητα στη διασταύρωση πριν το Προεδρικό, παραβιάζοντας τα φώτα τροχαίας, διαλύσει στην κυριολεξία το αυτοκίνητο της δημοσιογράφου κ. Στέλλας Σουρμελή, όπως συνέβη με τον Τάσσο Παπαδόπουλο, βεβαίως δεν υπάρχει θέμα. Ο εκάστοτε Πρόεδρος της Κυπριακής Δημοκρατίας δικαιούται να τρέχει «όπως τον πελλόν» και να παραβιάζει όλες τις διατάξεις του κώδικα οδικής κυκλοφορίας. Το εξοργιστικό είναι ότι το αυτοκίνητό του οδηγούν αστυνομικοί, οι οποίοι είναι υπεύθυνοι για την τήρηση της νομοθεσίας.

Οι υποψήφιοι για την Προεδρία

Αναμένουμε, με βάση τον πιο πάνω προβληματισμό, όλοι οι υποψήφιοι για την Προεδρία του 2023 να τοποθετηθούν ξεκάθαρα για το τεράστιο αυτό έλλειμμα που παρουσιάζει η χώρα μας, το οποίο, για την ακρίβεια, δεν είναι μόνο έλλειμμα Δημοκρατίας, αλλά και όχημα διαφθοράς.

Το Σύνταγμα που μας απέμεινε το 1964 με βάση το Δίκαιο της Ανάγκης δεν εξυπηρετεί πλέον αυτή τη χώρα. Δεν υπηρετεί τον απαραίτητο έλεγχο της εξουσίας, δεν εξυπηρετεί τη διαφάνεια και την απόδοση ευθυνών στην εκτελεστική εξουσία.

Μέχρι στιγμής, έχουν αλλάξει πολλά σημεία αυτού του Συντάγματος, οπότε η δικαιολογία ότι κάθε αλλαγή δημιουργεί προβλήματα συνταγματικής τάξης για την Κυπριακή Δημοκρατία, μάλλον δεν ευσταθεί.

Πρέπει πάραυτα να προχωρήσουμε σε μεταρρύθμιση του Συντάγματος, με κύριο στόχο να αφαιρεθούν αρμοδιότητες από τον Πρόεδρο. Πρέπει να θεσμοθετηθεί ουσιαστική διαδικασία ελέγχου του. Δεν μπορεί να διορίζει τους πάντες και τα πάντα. Η λογική να πετριγυρίζεται από δικούς του ανθρώπους, έχει νόημα για το Υπουργικό του Συμβούλιο και 5-10 άτομα στο Προεδρικό Μέγαρο. Δεν μπορεί να διορίζει τον γενικό εισαγγελέα, τον γενικό ελεγκτή, τον επίτροπο Διοικήσεως, τους προέδρους του ΡΙΚ, της ΑΗΚ, της ΑΤΗΚ, τα μέλη της ΕΔΥ και της ΕΕΥ. Δεν μπορεί να διορίζει ακόμα και τους μουχτάρηδες των κατεχόμενών μας χωριών.

Πρέπει να εξευρεθεί μέσω αλλαγής του Συντάγματος ένας δημοκρατικός και διαφανής τρόπος διορισμού κάποιων κρατικών και άλλων αξιωματούχων. Αυτό θα επιτρέψει τη λειτουργία ανεξάρτητων ανταγωνιστικών θεσμών, κάτι το οποίο θα οδηγήσει τη Δημοκρατία της χώρας μας σε περαιτέρω εμβάθυνση, θα επιφέρει περισσότερη αξιοκρατία και διαφάνεια.

Πρέπει η Κύπρος, μετά τις προεδρικές εκλογές του 2023, να ξεκινήσει την προσπάθεια να γίνει ένα κανονικό ευρωπαϊκό κράτος. Σε αυτήν την προσπάθεια, βέβαια, δεν αρκεί να αλλάξουν οι πολιτικοί. Χρειάζεται να αλλάξει το νομοθετικό πλαίσιο, το οποίο μέχρι στιγμής επιτρέπει στον εκάστοτε Πρόεδρο της Δημοκρατίας να λειτουργεί ως εκλελεγμένος δικτάτορας. Κυρίως όμως, πρέπει να αλλάξουμε όλοι εμείς.

  

Ο Ζελένσκι και οι ελαστικές μας συνειδήσεις

 

 

Σε δηλώσεις του μετά την ομιλία Ζελένσκι στο κυπριακό Κοινοβούλιο, ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας Νίκος Αναστασιάδης εξέφρασε την ενόχλησή του γιατί, όπως είπε, «δεν υπήρξε η οποιαδήποτε αναφορά στην τουρκική εισβολή στην Κύπρο. Οι αρχές δικαίου, είπε, «δεν διακρίνουν μεταξύ κρατών, όπου παραβιάζονται τα δικαιώματα των μεν, αλλά αγνοούνται τα δικαιώματα των άλλων». Για να προσθέσει: « Αν υπάρχουν άλλοι με ελαστικότερες συνειδήσεις ή που μπορεί να ανεχθούν ανάλογες πράξεις αρκεί να μην επηρεάζονται οι ίδιοι, αυτό είναι παντελώς ξένο από τις αρχές που διέπει μια ευρωπαϊκή χώρα και ιδιαίτερα μια χώρα που βίωσε και βιώνει ακόμα μέχρι και σήμερα τα δεινά μιας εισβολής που στήθηκε ή αιτιολογήθηκε πάνω στα ίδια ακριβώς επιχειρήματα και πάνω στα ίδια, δυστυχώς, ανύπαρκτα γεγονότα». Ο κ. Αναστασιάδης, δυστυχώς, σοβαρολογούσε όταν έκανε αυτές τις δηλώσεις.

Ο γράφων θεωρεί ότι ο κ. Ζελένσκι, και μόνον ότι δέχτηκε να μιλήσει στη Βουλή των Αντιπροσώπων της Κυπριακής Δημοκρατίας, έμμεσα πλην σαφώς έδωσε στήριξη και αναγνώριση στην κρατική υπόσταση της Κύπρου την οποία αμφισβητεί η Τουρκία εδώ και 46 χρόνια. Θα μπορούσε να κάνει και κάποια άμεση αναφορά στο Κυπριακό; Μπορούσε να το κάνει υπό την έννοια ότι η Ουκρανία έχει υπερψηφίσει όλες τις αποφάσεις υπέρ της Κύπρου στον ΟΗΕ, καταγράφοντας ότι η χώρα του μέχρι πρόσφατα συμμετείχε με στρατιωτικό άγημα στην Ειρηνευτική Δύναμη (Ουνφικύπ) στην Κύπρο. Από την άλλη ίσως, γιατί έτσι επιτάσσει το συμφέρον της χώρας του, δεν είπε τίποτε.

* Ο Ζελένσκι, με 5 εκατομμύρια πρόσφυγες, το 30% της χώρας του κατεχόμενο, με χιλιάδες νεκρούς, με δεκάδες ερειπωμένες πόλεις, αυτή την περίοδο θέλει μόνο φίλους και υποστηρικτές.

Κάποιοι στρουθοκαμηλίζοντες στην Κύπρο μιλούν για ωφελιμισμό του Ζελένσκι ή ακόμα και για υποκρισία. Από την άλλη, τα ίδια αυτά άτομα δεν καταδικάζουν τη ρωσική εισβολή στην Ουκρανία, απεναντίας προσπαθούν να δικαιολογήσουν τον Πούτιν, αναπτυσσοντας διάφορες γεωπολιτικές θεωρίες, ενώ ουδέποτε διαμαρτυρήθηκαν γιατί η Ρωσία ποτέ δεν καταδίκασε την τουρκική εισβολή στην Κύπρο.

Η ελαστικότητά μας

Ας μπούμε και στο ψητό και ας αναρωτηθούμε: Στ’ αλήθεια, ως λαός και ηγεσία στην Κύπρο έχουμε το ηθικό ανάστημα να κρίνουμε τον Ζελένσκι;

Στις 27 Φεβρουαρίου 2014, ο ρωσικός στρατός εισέβαλε στο έδαφος της Ουκρανίας. Η Ρωσία κατέλαβε την Κριμαία και παραβίασε την ανεξαρτησία μιας χώρας μέλους του ΟΗΕ. Η ΕΕ καταδίκασε την εισβολή και επέβαλε στη Ρωσία κυρώσεις. Μαζί και η Κύπρος, τουλάχιστον φραστικά. Επί της ουσίας ωστόσο, πώς αντέδρασε η χώρα μας, η οποία σύμφωνα με τον Πρόεδρο Αναστασιάδη δεν διαθέτει ελαστική συνείδηση αλλά λέει την εισβολή -εισβολή;

* Στις 27 Μαρτίου 2014 Μαρτίου, έναν μήνα μετά τη ρωσική εισβολή στην Κριμαία, η κυπριακή Βουλή, προληπτικά, υιοθέτησε κατά πλειοψηφία ψήφισμα «ενόψει και της αναμενόμενης τοποθέτησης των μελών του ΟΗΕ στη Γενική Συνέλευση του διεθνούς οργανισμού κατά της Ρωσίας αναφορικά με την κρίση στην Κριμαία΄». Στο ψήφισμά της η κυπριακή Βουλή «κάλεσε την κυβέρνηση να διαφυλάξει τις σχέσεις της Κύπρου με τη Ρωσική Ομοσπονδία». Την υιοθέτηση του ψηφίσματος υπερψήφισαν οι 30 παρόντες βουλευτές των κομμάτων ΑΚΕΛ, ΔΗΚΟ, ΚΣ ΕΔΕΚ, ΕΥΡΩΚΟ, Κινήματος Οικολόγων και Συμμαχίας Πολιτών. Εναντίον ψήφισε ο βουλευτής του ΔΗΣΥ Ρίκκος Μαππουρίδης, ενώ οι υπόλοιποι (15) παρόντες βουλευτές του ΔΗΣΥ τήρησαν αποχή.

* Από το βήμα της Βουλής, πριν το σχέδιο ψηφίσματος τεθεί σε ψηφοφορία, ο πρόεδρος του ΔΗΚΟ Νικόλας Παπαδόπουλος παρατήρησε ότι από κυβερνητικής πλευράς ακολουθείται μία μονόπλευρη και μονοδιάστατη προσέγγιση επί του ζητήματος της Κριμαίας, με γνώμονα και πάλι την πολιτική του «καλού παιδιού» έναντι των ΗΠΑ. Πρόσθεσε ότι το ΔΗΚΟ θεωρεί πως η κυβέρνηση της Κυπριακής Δημοκρατίας οφείλει να λάβει σοβαρά υπόψη της τον διαχρονικό και σημαντικό ρόλο της Ρωσίας στο Συμβούλιο Ασφαλείας του ΟΗΕ. Στις 3 Απριλίου 2014, ο πρόεδρος του ΔΗΚΟ συναντήθηκε με τον Ρώσο πρέσβη Οσάτσι, στον οποίο εξήγησε, σε απολογητικούς τόνους, ότι δεν θέλαμε να πάρουμε μέτρα, αλλά μας υποχρεώσε η «κακή Ευρώπη».

* Η Κύπρος, που δεν έχει ελαστική συνείδηση, όπως δήλωσε ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας, δεν έμεινε ώς εκεί. Το επόμενο χρονικό διάστημα, όταν η Κριμαία προσαρτήθηκε παράνομα στη Ρωσία και παρά το εμπάργκο, στις 20 Απριλίου 2017 ομάδα Κυπρίων βουλευτών ( Νικόλας Παπαδόπουλος – Άνδρος Κυπριανού – Γιώργος Λιλλήκας- Ελένη Θεοχάρους, κ.ά.) μετέβησαν στην κατεχόμενη Κριμαία για να λάβουν μέρος στο 3ο Οικονομικό Φόρουμ της Γιάλτας και άλλες εκδηλώσεις, προκαλώντας τις έντονες αντιδράσεις του Κιέβου. Το Κίεβο αντέδρασε όπως αντιδρά και η Λευκωσία όταν ξένοι αξιωματούχοι επισκέπτονται παράνομα τα κατεχόμενα.

* Στις 7 Ιουλίου 2016, η κυπριακή Βουλή, η οποία δεν έχει ελαστική συνείδηση, με 33 ψήφους των παρόντων βουλευτών όλων των κομμάτων εκτός του ΔΗΣΥ, του οποίου οι 17 παρόντες βουλευτές τήρησαν αποχή, ενέκρινε ψήφισμα με το οποίο καλούσε την κυβέρνηση να εργαστεί στο πλαίσιο του Ευρωπαϊκού Συμβουλίου για άρση των κυρώσεων που επέβαλε η ΕΕ κατά της Ρωσικής Ομοσπονδίας. Το Υπουργείο Εξωτερικών της Ρωσίας χαιρέτισε το ψήφισμα που ενέκρινε η Βουλή.

* Στις 14 Δεκεμβρίου 2017, ο τότε κύπριος ΥΠΕΞ Ιωάννης Κασουλίδης σε δηλώσεις του τάχθηκε υπέρ της άρσης των κυρώσεων που επιβλήθηκαν από την ΕΕ κατά της Ρωσίας μετά την προσάρτηση της Κριμαίας. Σε απαντητική του επιστολή προς τη Βουλή, ημερομηνίας 8/12/2017, ο κ. Κασουλίδης δημοσιοποίησε την πρόθεση της κυβέρνησης να θέσει προς συζήτηση στις Βρυξέλλες, όταν οι συνθήκες είναι κατάλληλες, το θέμα της άρσης των κυρώσεων, αφήνοντας να νοηθεί ότι η Δημοκρατία συναίνεσε στη λήψη των περιοριστικών μέτρων κατά της Ρωσίας με βαριά καρδιά.

* Κατά την 21η Οκτωβρίου 2019, ο υπουργός Εξωτερικών της Κύπρου, Νίκος Χριστοδουλίδης, πραγματοποιησε επίσκεψη εργασίας στη Ρωσία, ανταποκρινόμενος σε σχετική πρόσκληση του υπουργού Εξωτερικών της Ρωσικής Ομοσπονδίας, Σεργκέι Λαβρόφ. Μεταξύ άλλων ανασκοπήθηκαν και οι σχέσεις ΕΕ-Ρωσίας, με τις προοπτικές και προκλήσεις που υπάρχουν, όπως επίσης περιφερειακά και διεθνή ζητήματα κοινού ενδιαφέροντος. Υποσχεθήκαμε βασικά ότι θα εργαστούμε για άρση των κυρώσεων κατά της Ρωσίας εντός της ΕΕ, της οποίας είμαστε μέλη. Βασική θέση του κ. Χριστοδουλίδη σε κάθε συμβούλιο υπουργών, όταν ζητούσε μέτρα και κυρώσεις κατά της Τουρκίας, ήταν να αντιστρέφει τα πράγματα: Γιατί επιβάλλετε κυρώσεις κατά της Ρωσίας, ενώ δεν κάνετε το ίδιο για την Τουρκία, σε μια αρεστή προσπάθεια στη Μόσχα να καταδείξει την υποκρισία της ΕΕ.

* ‘Όλο το προηγούμενο διάστημα, και ενώ υπήρχαν κυρώσεις κατά της Ρωσίας λόγω της εισβολής στην Κριμαία, η Κύπρος απετέλεσε καταφυγιο Ρώσων ολιγαρχών, ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας ταξίδευε με τα αεροπλανάκια τους, οι οικογενειακές του επιχειρήσεις τους πωλούσαν επαύλεις, η Νομική μας Υπηρεσία είχε μετατραπεί σε υποκατάστημα της Ρωσικής Εισαγγελίας για να εκδίδουμε στη Μόσχα κάθε Ρώσο αντιφρονούντα, οι τράπεζες τακτοποιούσαν τα μαύρα τους και το Υπουργικό Συμβούλιο της Κυπριακής Δημοκρατίας έδινε αβέρντα διαβατήρια σε Ρώσους καθεστωτικούς, οι οποίοι θεωρούσαν την Κύπρο αμπελοχώραφό τους. Επρόκειτο για μια φάση που οι μη ελαστικές μας συνειδήσεις ξεχείλωσαν και η Κύπρος άνοιξε φτερά. Τότε ο Πρόεδρός μας, αν θυμάστε καλά, εκστόμισε την τεράστια ατάκα ότι «Η Λεμεσός πετά».

Ο Ζελένσκι

Κάπως έτσι, με τις συνειδήσεις μας να οιστρηλατούνται από το ανεξάντλητο πάθος που έχουμε ως λαός υπέρ του Δικαίου, της Πολιτικής Συνέπειας και της Ηθικής, φτάσαμε αισίως στις 7 Απριλίου 2022, όταν ο Βολοντιμίρ Ζελένσκι κλήθηκε να μιλήσει ενώπιον της κυπριακής Βουλής. Έμελλε κατά τη διάρκεια της ομιλίας αυτής να δείξει τις αντιδυτικές αγκυλώσεις του για ακόμα μια φορά το ΑΚΕΛ. Η κοινοβουλευτική του ομάδα αποχώρησε και δεν παρακολούθησε την ομιλία στη Βουλή, γιατί ο Ζελένσκι σε ένα άλλο Κοινοβούλιο (αυτό της Ελλάδας) παρουσιάσε έναν ομογενή στρατιώτη της Μαριούπολης, ο οποίος δήλωσε ότι είναι μέλος του τάγματος του Αζόφ. Στο ΑΚΕΛ αντιλαμβάνεστε ότι η λέξη Αζόφ ήχησε ως καμπανάκι του Παβλόφ. Το έκαναν γνωρίζοντας ότι κάτι τέτοιο δεν θα επαναληφθεί στο κυπριακό Κοινοβούλιο, αλλά επειδή ακούστηκε «η φασιστική λέξη Αζόφ», 1.500 ναυτικά μίλια δυτικά της Λευκωσίας. Αποφάσισαν να απέχουν, παρά το ότι στα τρία μέτρα από τα έδρανά τους στη Βουλή κάθονται τα παιδιά του Τάγματος των Φασιστών. Με αυτό τον τρόπο ικανοποίησαν, φαντάζομαι, κάποια ανερμάτιστα Σταλινάκια του κόμματος, τα οποία διαδηλώνουν σε πόλεις της Κύπρου τελευταία μαζί με κάποιους Ρώσους εθνικοφασίστες υπέρ του Πούτιν.

Τα αίσχη 

Συμπερασματικά, με βάση τις αρχές του διεθνούς δικαίου, τις οποίες επικαλούμαστε όταν μας συμφέρει, η Κυπριακή Δημοκρατία και σχεδόν ολόκληρο το πολιτικό συστημα της χώρας προέβη σε αίσχη εναντίον της Ουκρανίας. Έχει δίκαιο ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας όταν λέει ότι οι συνειδήσεις μας δεν είναι ελαστικές. Οι συνειδήσεις μας τα τελευταία χρόνια έχουν γίνει γιο-γιο. Διάφοροι παραδόπιστοι, αμοραλιστές και πολιτικοί απατεώνες, έχοντας στο πλευρό τους την πλειοψηφία των Κυπριλλήδων του Facebook, βγήκαν την περασμένη Πέμπτη να κατηγορήσουν τον Ζελέσνκι για έλλειψη αρχών. Ας δώσουμε όμως κάτι σε αυτό τον δυστυχή άνθρωπο. Όταν η Ουκρανία δέκτηκε εισβολή, αυτός, ο πρώην ηθοποιός, έμεινε στη χώρα του και ηγείται της αντίστασης. Όταν έγινε στην Κύπρο η εισβολή το 1974, κάποιοι ηγέτες μας ήταν εξαφανισμένοι.  

 

Γιατί χρειαζόμαστε μια υπέρβαση στις προεδρικές του 2023;

 Αν το ζητούμενο στις επερχόμενες προεδρικές εκλογές του 2023 είναι η εκλογή ενός Προέδρου που θα ενώσει τους Κυπρίους, θα λύσει το Κυπριακό, θα προσδώσει στο σύστημά μας μια αύρα κοινωνικής και οικονομικής δικαιοσύνης και θα απαλλάξει τη χώρα από τη διαφθορά, τότε δεν είμαστε σε καλό δρόμο. Είναι πλέον σαφές ότι κανένα κόμμα από μόνο του δεν μπορεί να διασφαλίσει τέτοια εκλογή.

Το σκηνικό

* Για διάφορους λόγους, άλλοτε εύλογους και άλλοτε παράλογους, τα κόμματα στη χώρα μας δεν μπορούν να ενώσουν τη χώρα με ομπρέλα ένα κοινό όραμα. Η απώλεια κύρους και αξιοπιστίας διαφαίνεται στα αποτελέσματα όλων των τελευταίων εκλογικών αναμετρήσεων. Οι πολίτες αδιαφορούν όταν ο δημόσιος διάλογος εκτρέπεται σε διαγωνισμό συνθημάτων, ο πολιτικός λόγος ηχεί διχαστικός και καταστροφικός με αποτέλεσμα να κλονίζεται το δημοκρατικό προαπαιτούμενο, ότι ναι μεν διαφωνούμε αλλά όλοι αγωνιζόμαστε για το καλό αυτής της χώρας. Η αποχή, ως εκ τούτου, μεγαλώνει, αφού όλο και περισσότερο εμπεδώνεται η άποψη μεταξύ των απλών ανθρώπων, δικαίως ή αδίκως, ότι τα κόμματα λειτουργούν μάλλον ως φυλές και κογκλάβια συμφερόντων, παρά ως οργανισμοί οι οποίοι κινούνται με γνώμονα την εξυπηρέτηση του δημοσίου συμφέροντος.

* Το Κυπριακό επί διακυβέρνησης Αναστασιάδη έχει φτάσει στα τάρταρα. Δεν υπάρχει καμιά κινητικότητα και αυτό πλέον είναι απότοκο της υποβάθμισής του στα Ηνωμένα Έθνη. Ανεξαρτήτως των απαράδεκτων κινήσεων της Τουρκίας, η κατεχόμενη Κύπρος επί αυτού του Προέδρου, κατάφερε να κερδίσει ίσες ευθύνες με τον κατακτητή της, αφού ο κ. Αναστασιάδης πέταξε στον κάλαθο των αχρήστων όλες τις ευκαιρίες και τη βοήθεια που του δόθηκαν από τον ΟΗΕ και την ΕΕ. Κατέληξε να είναι ο πρώτος Πρόεδρος, από γενέσεως Κυπριακής Δημοκρατίας, ο οποίος κατηγορεί τον Γενικό Γραμματέα του ΟΗΕ ως «επιτήδειο ουδέτερο», επειδή δεν υιοθετεί την αλλοπρόσαλλη πολιτική του μεταξύ Ενιαίου Κράτους, ΔΔΟ  και Διχοτομικής λύσης Δύο Κρατών, που αναλόγως ακροατηρίου στην Κύπρο σερβίρει. Καταλήξαμε σε υποβάθμιση της Κυπριακής Δημοκρατίας και αναβάθμιση της λεγόμενης Τουρκικής Δημοκρατίας Βορείου Κύπρου, η οποία πλέον συναποφασίζει για τον διορισμό αντιπροσώπου του Γενικού Γραμματέα και για την ανανέωση της θητείας της ΟΥΝΦΙΚΥΠ. Αλλά, γιατί να μην το κάνει ο Τ/Κ ηγέτης Τατάρ, όταν η Κυπριακή Δημοκρατία, με απόφαση της Βουλής, μετατρέπει την Πράσινη Γραμμή περίπου σε σκληρό σύνορο μεταξύ δύο κρατών

* Στην Κύπρο, μετά την οικονομική κρίση του 2011, γενεές γενεών νέων ανθρώπων καταδικάστηκαν σε μισθούς πείνας των 500 και 700 ευρώ. Κάποιοι έγιναν πολύ πιο πλούσιοι. Το πολιτικό προσωπικό αυτής της χώρας φρόντισε όλα αυτά τα χρόνια να εξυπηρετήσει και να διασώσει μια διεφθαρμένη επιχειρηματική ελίτ και την ίδια στιγμή μοίρασε χιλιάδες διαβατήρια σε αμφιβόλου ηθικής επιχειρηματίες. Η Κύπρος από τους ίδιους τους κατοίκους της, με βάση τα στοιχεία της Eurostad, θεωρείται το πιο διεφθαρμένο κράτος στην Ευρωπαϊκή Ένωση. Πώς να μην έχει αυτήν την αντίληψη; Στην Αγγλία καταρρέει η κυβέρνηση Τζόνσον γιατί έγιναν κάποια πάρτι στην Ντάουνιγκ Στριτ εν μέσω λοκντάουν, στην Αυστρία παραιτήθηκε ο Πρωθυπουργός γιατί ενίσχυσε παράτυπα κάποιες δημοσκοπήσεις, στη Γαλλία ο πρώην Πρόεδρος Σαρκοζί κυκλοφορεί με βραχιολάκι γιατί ξεπέρασε το ποσοστό της κρατικής χορηγίας για την προεκλογική του. Στην Κύπρο, ο Πρόεδρος κάνει εξωτικά ταξίδια στις Σεϋχέλλες με τζετ Σαουδάραβα, ο οποίος πήρε δεκάδες διαβατήρια για την οικογένειά του, χωρίς να υπάρξει εναντίον του καμία επίπτωση. Για τον βίο και την πολιτεία του γράφτηκαν δύο βιβλία, με πρωτογενές υλικό από συνεργάτη του και απολύθηκε ένας διευθυντής εφημερίδας, αλλά οι θεσμοί αυτής της χώρας περί άλλα τυρβάζουν.

Η πρακτική

Παρακολουθούμε τις προσεγγίσεις των κομμάτων, τις τελευταίες βδομάδες, σε σχέση με τις προεδρικές εκλογές. Ανιχνεύουμε κινήσεις στη λογική μιας παλαιάς κοπής αριθμητικής, διακρίνουμε λογικές που αντιμετωπίζουν τους πολίτες ως μια αγελαία μάζα, πολιτικές ακόμα στη λογικής μιας πασαρέλας, όπου εκλείπουν οι θέσεις και ο στιβαρός πολιτικός λόγος και περισσεύουν οι κινήσεις εντυπωσιασμού. Παρακολουθούμε μια διεργασία που παραγνωρίζει τα καυτά προβλήματα που αντιμετωπίζει αυτή η χώρα: Σε ό,τι αφορά την κοινωνική της συνοχή, στη διαχείριση του Κυπριακού και στην αντιμετώπιση της διαφθοράς.

Κανένας σε αυτόν τον τόπο δεν θέλει να ασχοληθεί με την ουσία, εξού και η κατάντια στην οποία έχει περιπέσει η προεκλογική διεργασία:

Ο ΔΗΣΥ, ως πρώτο κόμμα, θέλει να επιβάλει τον ηγέτη του για την προεδρία, γιατί μπορεί να κουμαντάρει το μπουρδέλο που έχει δημιουργηθεί. Το ΑΚΕΛ ψάχνει δεξιό υποψήφιο με σοσιαλιστικές ευαισθησίες, για να διαχειριστεί το κατάστημα. Το ΔΗΚΟ διεκδικεί ρόλο τσατσάς και όλα τα υπόλοιπα μικρά κόμματα κάρτα μέλους και καλές τιμές στη χρήση του. Ο Νίκος Χριστοδουλίδης, από τους Ιερούς Κήπους και μύστης των Αφροδισίων διά του «επικαλέω τοι την θεόν», πιστεύει ότι μπορεί να διασφαλίσει ιερόδουλες σε όλους.

Τι πρέπει να γίνει

Εξήντα δύο χρόνια μετά την ίδρυση και λειτουργία της Κυπριακής Δημοκρατίας, ίσως έχει φτάσει η ώρα να σκεφτούμε έξω από το κουτί. Ότι η χώρα αυτή δεν είναι μια αγελάδα και όποιος κερδίσει τις εκλογές έχει δικαίωμα να την αρμέγει.

Το 2004 μπήκαμε στην Ευρωπαϊκή Ένωση και πλέον δεν υπάρχουν δικαιολογίες. Έχουμε την πολιτική στήριξη και τα εργαλεία να κάνουμε το ποιοτικό βήμα μπροστά. Ο πολιτικός βίος αυτής της χώρας κινήθηκε προς την εξουσία ως να ήταν λάφυρο που κέρδισε στο πεδίο της μάχης. Έφτασε η στιγμή ίσως για μια νέα σύνθεση, για αναβίωση του Κοινού των Κυπρίων για να κάνουμε ένα βήμα αριστείας.

Το ζητούμενο

Σε αυτές τις εκλογές, το ζητούμενο είναι να βάλουμε τη χώρα μας σε ρυθμούς μιας συλλογικής μεταρρύθμισης. Διεκδικούμε τα αυτονόητα. Ένα κράτος δικαίου. Το οποίο θα λειτουργεί με διαφάνεια, με γρήγορη απονομή της δικαιοσύνης με ανεξάρτητους ανταγωνιστικούς θεσμούς, με κοινωνική ευαισθησία. Μια λειτουργική λύση του Κυπριακού, η οποία θα ενώσει τη χώρα μας, θα εντάξει τους συμπατριώτες μας Τουρκοκυπρίους στην ΕΕ και θα μας απαλλάξει από τον έλεγχο της Τουρκίας. Μια ορθολογιστική οικονομική ανάπτυξη, η οποία θα δίνει κίνητρα σε υγιείς επιχειρήσεις, θα ενθαρρύνει την καινοτομία, θα προωθεί την πράσινη ανάπτυξη, αλλά θα διασφαλίζει και σωστές απολαβές στους εργαζόμενους. Μια χώρα που θα αποτελεί για την περιοχή της πρότυπο και συνάμα τίμιο διαμεσολαβητή για τις γειτονικές της χώρες.

Με βάση το τι αρχίσαμε να βλέπουμε και να ακούμε στο πλαίσιο αυτής της προεκλογικής περιόδου, κανένα κόμμα και κανένας ανεξάρτητος υποψήφιος δεν μπορεί να καθοδηγήσει τη χώρα μας στην αλλαγή που χρειαζόμαστε. Απαιτούνται υπερβάσεις. Χρειάζονται συνέργειες όλων των κομμάτων προς αυτήν την κατεύθυνση. Εξήντα δύο χρόνια μετά την ίδρυση της Κυπριακής Δημοκρατίας και 58 χρόνια μετά το Δίκαιο της Ανάγκης, με βάση το οποίο ο εκάστοτε Πρόεδρος της Δημοκρατίας λειτουργεί ως εκλεγμένος Δικτάτορας, ίσως τα κόμματα, κάποιοι ανεξάρτητοι πολιτικοί και, βεβαίως, όλοι εμείς οι πολίτες, θα πρέπει να προβληματισθούμε. Δεν μπορούμε να εκλέξουμε έναν ακόμα ανέλεγκτο Πρόεδρο για να διαχειρίζεται τις υποθέσεις της χώρας. Η δεκαετής παρουσία του Προέδρου Αναστασιάδη στην προεδρία αυτής της χώρας ανέδειξε πέραν πάσης αμφιβολίας το επιχείρημα γιατί η Κυπριακή Δημοκρατία δεν μπορεί να είναι λάφυρο κανενός. Ας σκεφτούμε για μια φορά στην ιστορία μας να λειτουργήσουμε με οδηγό τους προαναφερθέντες πυλώνες πολιτικής, με μια κυβέρνηση Εθνικής Ενότητας. Όλοι μαζί μπορούμε καλύτερα, γιατί αυτό έχει ανάγκει η χώρα μας, έχει ανάγκη τις πλάτες ολονών μας. Για να μην θεωρηθεί ότι απλώς ωραιολογώ, βάζω στο τραπέζι τρία ονόματα τα οποία, θεωρώ, ότι με τη συνδρομή των κομμάτων μπορούν για μια πενταετία να εκπληρώσουν αυτή την αποστολή: Χρήστος Στυλιανίδης, Ανδρέας Μαυρογιάννης, Μάριος Ηλιάδης.