Μπροστά στο τουρκοκυπριακό ψευδοκράτος

Είναι πολύ εύκολο για έναν Ε/Κ δημοσιογράφο να γράψει για την παράνομη ανακήρυξη του «κράτους» των Τ/Κ στον βορρά το 1983: Η Τουρκία εισέβαλε το 1974, έδιωξε 200.000 πρόσφυγες από τις πατρογονικές τους εστίες, ανακήρυξε ψευδοκράτος και έκτοτε επιβάλλει τετελεσμένα και εποικίζει το βόρειο τμήμα της Κύπρου.

Το ίδιο εύκολο θα ήταν και το εγχείρημα ενός Τ/Κ δημοσιογράφου από την αντίπερα όχθη: Οι Ε/Κ από τη γένεση της Κυπριακής Δημοκρατίας δεν σεβάστηκαν τους Τ/Κ. Επιχείρησαν να αλλάξουν το Σύνταγμα και στη συνέχεια προσπάθησαν να απομονώσουν τους Τ/Κ στους θύλακες διεκδικώντας με πάθος την Ένωση με την Ελλάδα. Μετά το πραξικόπημα, η ειρηνευτική εκστρατεία της Τουρκίας έσωσε την τ/κ κοινότητα από τον εξανδραποδισμό.
Με λίγα λόγια τόσο οι Ε/Κ όσο και οι Τ/Κ είναι σε θέση επικαλούμενοι (συνήθως επιλεκτικά) νόμους και πολιτικές συνθήκες να δικαιολογήσουν με πειθώ πώς φτάσαμε στη δεύτερη διχοτόμηση του 1983 (η πρώτη επισυνέβη το 1963 όταν οι Τ/Κ αποχώρησαν από την κυβέρνηση Μακαρίου). Συζητώντας πάνω σε αυτή τη βάση τα τελευταία 50 χρόνια καταλήξαμε πουθενά; Υπάρχει περίπτωση να λυθεί ποτέ το Κυπριακό με τέτοιου είδους προσεγγίσεις;

Αυτό που είναι δύσκολο τόσο σε έναν Ε/Κ όσο και έναν Τ/Κ δημοσιογράφο ή και πολιτικό είναι να αναλάβει να εξηγήσει τις ευθύνες που είχε η δική του κοινότητα σε σχέση με την κατάσταση που επικρατεί σήμερα. Ομολογουμένως δεν υπάρχουν πολλοί που το επιχειρούν ένθεν και ένθεν του οδοφράγματος. Όσοι δε το κάνουν γίνονται εύκολα θύματα σε κατηγορίες που φθάνουν μέχρι και την εσχάτη προδοσία. Αυτή η αυτοκριτική όμως επιβάλλεται όχι τόσο για πολιτικούς λόγους, όσο για ανθρώπινους καθαρά λόγους. Η αυτοκριτική οδηγεί στη δημιουργία καλύτερων ανθρώπων, αφού έρχονται πολύ πιο κοντά σε αυτό που έλεγε ο Σωκράτης: Γνώθι σ’ αυτόν. Προεκτείνεται επίσης σε αυτό που προσέθεσαν ο Πλάτων και ο Ζήνων ο Κιτιεύς: Για να έχεις γνώμη πρέπει πρώτα να έχεις γνώση. Η γνώση δε που ξεκινά από τον εαυτό μας και εξακτινώνεται σε άλλα αντικείμενα βρίσκεται πολύ κοντά σε αυτό που αποκαλούμε παιδεία. Ο άνθρωπος δηλαδή που ξέρει να κάνει αυτοκριτική είναι πρωτίστως καλλιεργημένος άνθρωπος. Κατ’ επέκταση δεν μπορεί να έχει ιδεολογικές αγκυλώσεις, αφού είναι ένας πεπαιδευμένος και μορφωμένος άνθρωπος.
Όσοι λοιπόν εξακολουθούν να αναρωτιούνται γιατί δεν λύνεται το Κυπριακό (ή γιατί είναι τόσο διεφθαρμένη η κοινωνία μας) η απάντηση είναι μάλλον απλή: Ο εχθρός είναι μέσα μας. Μας λείπει η απαραίτητη παιδεία και απέχουμε πάρα πολύ από το να χαρακτηριστούμε μια πολιτισμένη κοινωνία γιατί αναζητούμε την αλήθεια μόνο μέσα από την κριτική που ασκούμε στους άλλους.

Τα σχολεία

Στα δημόσια σχολεία στον νότο αλλά και στα σχολεία στον βορρά έγιναν εκδηλώσεις με αφορμή την επέτειο της ανακήρυξης του «κράτους» των Τ/Κ. Καταδικαστικές στον νότο, εορταστικές στον βορρά. Διαβάστηκαν ομιλίες, ανεβάστηκαν θεατρικά και δόθηκαν εθνικές υποσχέσεις από τους νέους για την προάσπιση της πατρίδας του καθενός. Οι Ε/Κ θα αγωνισθούν για την ενιαία Κύπρο, οι Τ/Κ θα δώσουν την μάχη για την προστασία του «κράτους» τους.
Κάπως έτσι διαπαιδαγωγούνταν οι νέοι Γάλλοι και οι νέοι Γερμανοί από το 1870 έως και το 1945. Οι διαφωνίες των δύο χωρών επί του εδάφους οδήγησαν τους νέους τους σε 3 αιματηρούς πολέμους, το 1870, το 1913 και το 1939, εκ των οποίων οι δύο τελευταίοι ήταν και Παγκόσμιοι. Εκατομμύρια νεαροί Γερμανοί και Γάλλοι χάθηκαν στα πεδία των μαχών του Σεντάν, στα χαρακώματα της Σομ και του Βερντέν, στη Νορμανδία, στο Παρίσι και στο Βερολίνο. Γι’ αυτούς τους πολέμους εργάστηκαν πολιτικοί, διανοούμενοι και δάσκαλοι οι οποίοι έχυσαν άφθονο μελάνι, δάκρυα και υποσχέσεις για να εξηγήσουν στους νέους ποιος είναι ο εχθρός. Ξέχασαν βέβαια να τους πουν ότι αυτό που θα κέρδιζαν με το σπαθί τους σε ένα μήνα θα χρειάζονταν να το προστατεύουν με το σπαθί τους για μισό αιώνα. Ξέχασαν να τους πουν ότι μια χώρα θεμελιωμένη με πόλεμο, όπως έλεγε και ο Μοντεσκιέ, μπορεί να συντηρηθεί μόνο με πόλεμο.


Η παιδεία

Αλλά μια παιδεία που διδάσκει την αντιπαλότητα, τι παιδεία είναι; Αυτό είναι μια έμμεση απάντηση γιατί στην Κύπρο δεν έχουμε παιδεία. Έχουμε σχολεία στα οποία διδάσκονται χρηστικές γνώσεις και γίνεται συστηματική προπαγάνδα. Διδάσκουμε στους μαθητές ιστορία ως να είναι ένα μαχαίρι για να ξεκοιλιάσεις τον γείτονά σου. Πώς η Γαλλία και η Γερμανία άλλαξαν την κουλτούρα του Πολέμου και έγιναν οι δύο χώρες επί των οποίων εδράζεται σήμερα η Ευρωπαϊκή Ένωση; Η απάντηση είναι απλή: Σταμάτησαν να πουλάνε προπαγάνδα μέσω των σχολείων στους μαθητές τους. Τους είπαν ότι η Ιστορία είναι ένα μαχαίρι μέσω του οποίου μπορείς να κόψεις ψωμί και να το μοιραστείς με τον γείτονά σου. Ξανάγραψαν τα βιβλία τους, αναθεώρησαν τις παιδαγωγικές τους μεθόδους μετατρέποντας τα σχολεία τους όχι σε ιδρύματα φανατικών, αλλά σε σχολές κριτικής σκέψης.
Με λίγα λόγια ανακάλυψαν την ελληνική σκέψη: Της φιλομάθειας, της φιλερευνητικότητας, της ανεκτικότητας και της συνεργασίας. Ολόκληρος ο ελληνισμός σήμερα παρακολουθεί εκστατικός τις ανασκαφές στην Αμφίπολη και εύχεται ο τάφος στον τύμβο Καστά να κρύβει τον Μεγαλέξανδρο. Εγώ θα ευχόμουν να βρεθεί ο τάφος του Αριστοτέλη. Για να ξαναβρούμε όλοι αυτό που έκανε την ελληνική σκέψη παγκόσμια. Για να θυμηθούμε ότι οι Έλληνες έκαναν τον κόσμο καλύτερο όχι με τις λόγχες τους αλλά μέσα από το πανανθρώπινο πνεύμα τους.
Κοιτάζοντας λοιπόν το ψευδοκράτος αλλά και το δικό μας επίσημο κράτος δεν μπορώ σήμερα να δηλώσω δυσαρεστημένος: Έχουμε ό,τι μας αξίζει.      

Κυπριακό: Οι δειλοί και τα ογλάνια

Πιστεύω σε μια ενωμένη και δημοκρατική Κύπρο, στην οποία ο κυπριακός λαός (Ε/Κ, Τ/Κ, Αρμένιοι, Μαρωνίτες, Λατίνοι, Ευρωπαίοι, και όποιοι άλλοι έχουν κυπριακή υπηκοότητα) θα μπορούν να ζουν με ειρήνη και ασφάλεια. Αυτή η Κύπρος θα μπορούσε να διαπρέψει στην περιοχή μας και την ίδια στιγμή να λειτουργήσει ως ισότιμος εταίρος στην Ευρωπαϊκή Ένωση ως κράτος και ως μέλος του ισχυρού πυρήνα της ευρωζώνης και σίγουρα όχι ως περιουσιακό της στοιχείο, όπως δήλωσε προχθές ο Έλληνας πρωθυπουργός Αντώνης Σαμαράς. Δυστυχώς αυτό το ρεαλιστικό και λογικό όραμα δεν το προωθούν σοβαρά ούτε οι Ελληνοκύπριοι ούτε οι Τουρκοκύπριοι πολιτικοί. Οι πρώτοι δείχνουν δειλοί. Οι  δεύτεροι λειτουργούν περισσότερο ως ογλάνια της Άγκυρας.


Οι Τ/Κ πολιτικοί


Ρώτησα κάποτε τον Κουντρέτ Όζερσαϊ, όταν τον προσκαλέσαμε στον «Πολίτη» για μια ανοικτή συζήτηση, γιατί ο ίδιος και η ομάδα του όταν πριν μερικά χρόνια «διαπραγματεύτηκαν» τη βόρεια ΑΟΖ της Κύπρου με την Τουρκία συμφώνησαν σε ένα ποσοστό 80:20 υπέρ της Τουρκίας. Αντέτεινα ότι οι Ε/Κ πολιτικοί είχαν συμφωνήσει για τη νότια ΑΟΖ με την Αίγυπτο και το Ισραήλ στη λογική της μέσης γραμμής, δηλαδή στο 50:50. Η απάντησή του ήταν η εξής: «Εγώ δεν είμαι μέρος της Κυπριακής Δημοκρατίας. Όταν δε κάθε μήνα πληρώνομαι τον μισθό μου από την τουρκική πρεσβεία, δεν θα μπορούσα να συμφωνήσω σε κάτι διαφορετικό από αυτό που έβαλε το τουρκικό υπουργείο Εξωτερικών στο τραπέζι». Η απάντηση του κ. Οζερσάι έχω την εντύπωση ότι (με εξαίρεση ίσως τον Μουσταφά Ακιντζί και μερικούς άλλους) καλύπτει την πλειονότητα των Τ/Κ πολιτικών σε ολόκληρο το spectrum των σχέσεων της τ/κ κοινότητας με την Τουρκία, αγγίζοντας φυσιολογικά και τη λύση του Κυπριακού. Με αυτόν τον τρόπο οι Τ/Κ πολιτικοί προδίδουν την Κύπρο ως πατρίδα τους, την κοινότητά τους και τις νέες τ/κ γενιές που έρχονται, επιτρέποντας τη μετατροπή της βόρειας Κύπρου σε προτεκτοράτο της Άγκυρας.

Γιατί είναι ογλάνια

Ιστορικά ομιλούντες, ο μόνος πραγματικός ηγέτης που είχαν οι Τ/Κ ήταν ο Ραούφ Ντενκτάς. Ο οποίος πάλεψε για τα δικαιώματα των Τ/Κ επενδύοντας στα ανόητα λάθη του Μακαρίου και των διαδόχων του από το 1963 και μετά. Η μάχη του Ραούφ δόθηκε για πραγματικά δικαιώματα των Τ/Κ όπως ήταν η πολιτική τους ισότητα και εν γένει η νομή της εξουσίας στην Κυπριακή Δημοκρατία της οποίας ήταν συνιδρυτές. Βεβαίως κι αυτός από κεκτημένη ταχύτητα δεν αντιλήφθηκε τις σημαντικές αλλαγές που επισυνέβησαν εν τω μεταξύ στους κόλπους της ε/κ κοινότητας τα τελευταία χρόνια. Ειδικότερα μετά το τραυματικό 2004 για τους Ε/Κ η ηγεσία των Ελληνοκυπρίων και στην πλειοψηφία τους οι Ε/Κ πολίτες έμαθαν επιτέλους να κάνουν τον διαχωρισμό ότι άλλο Τουρκία, άλλο Τουρκοκύπριοι. Στο διάστημα αυτό έμπρακτα οι Τ/Κ έχουν πάρει στο τραπέζι των διαπραγματεύσεων σχεδόν ό,τι τους αναλογεί:

• Έχει εμπεδωθεί με κάθε τρόπο ότι θα έχουμε λύση ομοσπονδίας με τ/κ συνιστών κρατίδιο το οποίο θα έχει πλήρη πολιτική ισότητα με το ε/κ.
• Έχει ξεκαθαρίσει ότι οι Τ/Κ είναι πολίτες μέλη της Ευρωπαϊκής Ένωσης και αμέσως μετά τη λύση θα έχουν όλο το ευρωπαϊκό κεκτημένο στη διάθεσή τους.
• Έχει ξεκαθαρίσει στο τραπέζι των διαπραγματεύσεων ότι οι φυσικοί πόροι της Κύπρου (και το φυσικό αέριο) θα ανήκουν στο ομόσπονδο κράτος και ότι η τ/κ κοινότητα θα παίρνει τα 5/6 των ομοσπονδιακών οικονομικών πόρων για ανάπτυξη, μέχρις ότου φθάσει στο ίδιο επίπεδο με την ε/κ κοινότητα.
• Έχει συμφωνηθεί ότι η Γερουσία η οποία θα εκφράζει την πολιτική ισότητα θα είναι 50:50. Το ίδιο θα ισχύσει και για το Ανώτατο Δικαστήριο. 

Με βάση τα πιο πάνω, κι αν οι Τ/Κ ηγέτες σήμερα εκπροσωπούσαν τα πραγματικά συμφέροντα των Τ/Κ, θα έπρεπε να ήταν πολύ πιο θετικοί, από ό,τι δηλώνουν, στο τραπέζι των διαπραγματεύσεων. Θα έπρεπε αυτοί να πιέζουν την Τουρκία για λύση, αφού τα πραγματικά τους συμφέροντα διασφαλίζονται σε πολύ μεγάλο βαθμό. Αντί αυτού, στο τραπέζι των διαπραγματεύσεων δείχνουν ότι περισσότερο εκπροσωπούν τα συμφέροντα της Άγκυρας παρά των Τουρκοκυπρίων.


Οι Ε/Κ ανίκανοι


Μπροστά σε αυτό το φαινόμενο η ε/κ ηγεσία έχει αναπτύξει τη θεωρία ότι οι Τ/Κ δεν μπορούν να πάρουν αποφάσεις, οπότε έχουν αναπτύξει τη δόγμα ότι «το κλειδί της λύσης βρίσκεται στην Άγκυρα». Πρόκειται για μια προβληματική επί της ουσίας ανάλυση. Κι αυτό διότι οι παρενέργειες που προκαλεί στη διπλωματία των Ε/Κ ζημιώνουν ολόκληρη την Κύπρο: στην πράξη, η Άγκυρα δεν ενδιαφέρεται ούτε για τους Τ/|Κ ούτε για τους Ε/Κ. Η δράση της στην κυπριακή ΑΟΖ βοά: χρησιμοποιώντας τους Τ/Κ πολιτικούς στον βορά έχει δήθεν υπογράψει συμφωνία διά της οποίας έχει πάρει το 80% της θάλασσας στη βόρεια Κύπρο. Εξ ονόματος των ιδίων πολιτικών επιχειρεί να ελέγξει τη νότια ΑΟΖ της Κύπρου, βγάζοντας στο σεργιάνι το Barbaros. Την ίδια στιγμή αμφισβητεί από το 2011 και τη δυτική ΑΟΖ της Κύπρου, ζητώντας άμεση διαπραγμάτευση με την Αίγυπτο, υποστηρίζοντας ότι η Κύπρος ως νησί δεν δικαιούται ΑΟΖ. Με λίγα λόγια, η Τουρκία επιθυμεί να ελέγξει την περιοχή της Ανατολικής Μεσογείου για τον εαυτό της και όχι για κάποιους αφελείς Τ/Κ πολιτικούς.
Αυτά βεβαίως δεν σημαίνουν ότι η Τουρκία, ως μια μεγάλη χώρα στην Ανατολική Μεσόγειο, δεν έχει δικαιώματα ή και νόμιμες διεκδικήσεις. Ούτε είναι δυνατόν να αποδεχτεί αποκλεισμό της από τον ενεργειακό σχεδιασμό της περιοχής. Θα πρέπει ωστόσο να πειστεί ότι αυτό δεν μπορεί να κάνει εις βάρος μικρότερων κρατών, όπως η Κύπρος. Και ο πιο πειστικός σύμβουλος να της το υποδείξει αυτό θα ήταν η ίδια η τουρκοκυπριακή κοινότητα, αν βεβαίως η κοινότητα αυτή διέθετε μια σοβαρή ηγεσία.

Κάπου εδώ ξεκινά και η ανικανότητα της ε/κ ηγεσίας. Η οποία, αντί να κτίζει με την τ/κ κοινότητα, χαλά, προσφέροντας τους Τ/Κ στο πιάτο της Τουρκίας. Η οποία, αντί να ξεγυμνώσει την Τουρκία από επιχειρήματα του τύπου «κάνω έρευνες στη νότια ΑΟΖ της Κύπρου κατ’ εντολήν των Τ/Κ», βάζοντας το φυσικό αέριο στο τραπέζι των διαπραγματεύσεων, αναστέλλει τη συμμετοχή της στις συνομιλίες στο Κυπριακό και κινείται σε λογικές αντιπαλότητας και αποκλεισμού της Τουρκίας από το ενεργειακό παιχνίδι της περιοχής, ενισχύοντας με αυτόν τον τρόπο τη δράση της. Αντί να κτίζει γέφυρες με τους Τ/Κ, αποδεχόμενη θαρραλέα ΜΟΕ, στην ουσία συλλήβδην κάνει προεκλογική εκστρατεία υπέρ του σκληροπυρηνικού Έρογλου, ο οποίος αναμένεται να κάνει περίπατο στις εκλογές του Μαρτίου.


Αμερικανοί - «Αφροδίτη»

Το μόνο ελαφρυντικό στοιχείο για την ε/κ πλευρά είναι οι μικρές ποσότητες φυσικού αερίου που υπάρχουν αυτήν τη στιγμή διαθέσιμες. Τα 3 τρισ. κυβικά πόδια του οικοπέδου 12 για εμπορικούς λόγους μάλλον θα κινηθούν προς την Αίγυπτο με βάση τους σχεδιασμούς των Αμερικανών και τη σύμφωνο γνώμη του Ισραήλ. Αυτό που ίσως αλλάξει τον ρου των εξελίξεων στο Κυπριακό είναι οι τυχόν θετικές ανακοινώσεις της ΕΝΙ-KOGAS τους επόμενους μήνες στο οικόπεδο 9. Αν έως τον ερχόμενο Μάρτη, όταν θα ολοκληρωθούν οι γεωτρήσεις, η Κύπρος διαθέτει έστω 10 τρισ. κυβικά μέτρα φυσικού αερίου, όχι μόνο πρέπει να το βάλει στο τραπέζι, αλλά μπορεί να έχει και την τελική λύση του Κυπριακού μέχρι το τέλος του 2015. Για να γίνει βέβαια αυτό θα πρέπει οι Ελληνοκύπριοι και οι Τουρκοκύπριοι πολιτικοί να αποφασίσουν ότι από κοινού θα δώσουν τη μάχη για την Κύπρο. Μπορεί κανείς να τους το εξηγήσει;

Ουαί υμιν διαπλεκόμενοι

Κάποιοι πολιτικοί στην Κύπρο, προφανώς διότι η ντροπή πλέον είναι δυσεύρετο είδος, ζητούν την παραίτηση της Χρυστάλλας Γιωρκάτζη για παραβίαση των κανόνων δεοντολογίας επικαλούμενοι σύγκρουση συμφερόντων. Το τραγικό για τον τόπο είναι ότι έχουν δίκαιο. Η κ. Γιωρκάτζη είτε διότι πολιτικά είναι αφελής, είτε διότι είναι διαπλεκόμενη, είναι εκτεθειμένη για δύο λόγους: Πρώτον, δεν είναι εύκολο να δικαιολογήσει επικοινωνιακά την παρουσία της κόρης της στο δικηγορικό γραφείο του συζύγου της, το οποίο διαχειρίζεται την υπόθεση Βγενόπουλου, όντας η ίδια εκ των πραγμάτων αντίπαλος, δηλαδή εκπρόσωπος των Κυπρίων μετόχων της Λαϊκής. Δεύτερον, η επιλογή του ανώδυνου συμβολαίου, αν δεν αποδεικνύει ότι είχε επίγνωση της σύγκρουσης συμφερόντων, τουλάχιστον στα μάτια του κόσμου λειτουργεί ως η γυναίκα του Καίσαρα: Δεν φαίνεται τίμια.
Βεβαίως οι πολιτικοί μας, που εξανίστανται, διαρρηγνύουν τα ιμάτιά τους και κόπτονται υπέρ της χρηστής διοίκησης, μάλλον υποτιμούν τη νοημοσύνη μας. Πόσο αξιόπιστοι για παράδειγμα μπορεί να είναι ο ίδιος ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας, ο πρόεδρος του ΔΗΚΟ Νικόλας Παπαδόπουλος, κάποιοι ηγέτες των υπολοίπων κομμάτων και τα μέλη της επιτροπής Θεσμών όταν ζητούν την παραίτηση της;  

Η διαπλοκή των πάντων

• Ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας, μέχρι πρότινος κύριος μέτοχος του δικηγορικού γραφείου Νίκος Αναστασιάδης & Σία, βρίσκεται άραγε στο απυρόβλητο; Η πλειοψηφία των μετοχών του γραφείου ανήκει και σήμερα στην οικογένειά του διά μέσου των θυγατέρων του. Οι οποίες έχουν πελάτη τον αντιπρόεδρο του δ.σ. της Τράπεζας Κύπρου. Της οποίας τράπεζας βασικός μέτοχος είναι το κράτος διά του ποσοστού της κακής Λαϊκής. Η οποία κακή Λαϊκή είναι από τους μεγαλύτερους μετόχους στην Τράπεζα Κύπρου και έχει δικαίωμα ψήφου. Το οποίο ασκείται και με τη σύμφωνο γνώμη της κυβέρνησης. Της οποίας κυβέρνησης προΐσταται ο Νίκος Αναστασιάδης. Με λίγα λόγια ο πελάτης της κόρης του κ. Αναστασιάδη εξελέγη αντιπρόεδρος της Τράπεζας διά της ψήφου και της κακής Λαϊκής την οποία ελέγχει η κυβέρνηση Αναστασιάδη. Αυστηρώς ομιλούντες υπάρχει εδώ σύγκρουση ή όχι;
Με την ίδια λογική, υπάρχει σύγκρουση συμφερόντων όταν πίσω από την πώληση του παραρτήματος της Τράπεζας Κύπρου στην Ουκρανία βρίσκεται το δικηγορικό γραφείο Νίκος Αναστασιάδης; Υπάρχει σύγκρουση όταν πίσω από τη φημολογούμενη πώληση της άλλης θυγατρικής της Τράπεζας Κύπρου στη Ρωσία, της Uniastrum, και πάλιν βρίσκεται το δικηγορικό γραφείο Νίκος Αναστασιάδης; Υπάρχει άραγε κώλυμα πολιτικό και ηθικό όταν οι συνεταίροι του στο ίδιο γραφείο σε πολλές περιπτώσεις δίνουν την κάρτα του Προέδρου σε πελάτες και όταν οι πελάτες αυτοί με χαρακτηριστική άνεση επισκέπτονται το Προεδρικό και με παρεμβάσεις του Προεδρικού βλέπουν τη διοικήτρια της Κεντρικής Τράπεζας; Τέλος ένας εκ των δύο γαμπρών του Προέδρου Αναστασιάδη, που ασχολείται με κτηματομεσιτικά, προβάλλει σε ιστοσελίδα στην Κίνα ότι «είναι γιος(!) του Προέδρου της Δημοκρατίας της Κύπρου και έχει τη δυνατότητα να εκδώσει βίζες και να πολιτογραφήσει Κινέζους ως Κύπριους πολίτες». Υπάρχει εδώ κώλυμα; Αυτά για να μην μιλήσουμε για κουρέματα, οικόπεδα και αεροπλανάκια!
• Ο πρόεδρος του ΔΗΚΟ κ. Νικόλας Παπαδόπουλος επίσης κόπτεται περί δεοντολογίας προφανώς γιατί ξεχνά σε ποιο δικηγορικό γραφείο εργαζόταν μέχρι πρότινος, του οποίου σήμερα προΐσταται η αδελφή του. Το δικηγορικό γραφείο Τάσσος Παπαδόπουλος έγινε γνωστό με την υπόθεση Μιλόσεβιτς και τα δισ. που διέφυγαν από τη Σερβία μέσω κυπριακών εταιρειών που ίδρυσε και διηύθυνε ο Τάσσος Παπαδόπουλος.
Δικηγόροι της Λαϊκής, τον καιρό της παντοδυναμίας Ανδρέα Βγενόπουλου, επί προεδρίας Τάσσου Παπαδόπουλου ήταν το δικηγορικό γραφείο «Τάσσος Παπαδόπουλος και Σία» με τον Νικόλα Παπαδόπουλο έναν εκ των βασικών συνεταίρων. Δικηγόροι επίσης της αντιπροσώπου εταιρείας της κινεζικής NORINCON, με την οποία το κράτος επί προεδρίας Τάσσου Παπαδόπουλου διαπραγματευόταν την αγορά πυροβόλων 50 εκατ. λιρών, ήταν το δικηγορικό γραφείο «Τάσσος Παπαδόπουλος και Σία» με τον Νικόλα Παπαδόπουλο πάντα έναν εκ των βασικών συνεταίρων. Δικηγόροι της γαλλικής SBM με την οποία το κράτος διαπραγματευόταν το 2006-2007 τη μεταφορά υγροποιημένου φυσικού αερίου στην Κύπρου, επί προεδρίας Τάσσου Παπαδόπουλου, ήταν το δικηγορικό γραφείο «Τάσσος Παπαδόπουλος και Σία». Τον ρόλο του Νικόλα, βουλευτή από τότε, κατήγγειλε στην επιτροπή Ελέγχου το καλοκαίρι του 2007 ο Νίκος Αναστασιάδης, γι’ αυτό και σήμερα ο Νικόλας ανταποδίδει τα πυρά.
Δικηγόροι της εργοληπτικής εταιρείας  στην εντονότατη και μακρά διαπραγμάτευση με το κράτος για τις οικονομικές εκκρεμότητες της ανέγερσης του Νοσοκομείου Λεμεσού ήταν και πάλι το δικηγορικό γραφείο «Τάσσος Παπαδόπουλος και Σία», με τον Νικόλα Παπαδόπουλο έναν εκ των βασικών συνεταίρων. Ο επίσης εκ των βασικών συνεταίρων του εν λόγω γραφείου Νίκος Παπαευσταθίου διαπραγματευόταν με τον τέως γενικό εισαγγελέα και η συμφωνία υπέρ της εταιρείας έκλεισε επί προεδρίας Τάσσου Παπαδόπουλου.
Δικηγόροι κοινοπραξιών, οι οποίες μετείχαν σε διαγωνισμούς που προκήρυσσε το Δημόσιο επί προεδρίας Τάσσου Παπαδόπουλου, για μαρίνες και αυτοκινητόδρομους, ήταν και πάλι το ομώνυμο δικηγορικό γραφείο, με τον Νικόλα Παπαδόπουλο έναν εκ των βασικών συνεταίρων. Να θυμίσουμε τέλος στον κ. Νικόλα Παπαδόπουλο ότι υπήρξε αντιπρόεδρος της ΑΗΚ (έφυγε ένα μήνα πριν) όταν τα ταμεία προνοίας του οργανισμού φαγώθηκαν σε ανεμοεπενδύσεις στο Χρηματιστήριο;
• Την ουρά τους βέβαια δεν μπορούν να βγάζουν έξω και οι υπόλοιποι πολιτικοί ταγοί αυτής της χώρας. Ηγέτες όπως ο Γιώργος Λιλλήκας, βουλευτές δικηγόροι, γιατροί, μηχανικοί μετείχαν στη συζήτηση και στην ετοιμασία νομοθεσιών που έχουν άμεσες σχέσεις με τις επαγγελματικές τους δραστηριότητες και ουδέποτε το δήλωσαν. Κάποιοι στο παρελθόν με τη στάση τους καθόρισαν την πορεία συγκεκριμένων νομοθεσιών και επωφελήθηκαν προσωπικά ή εισέπραξαν παχυλές εισφορές τα κόμματά τους. Η υπόθεση του αποχετευτικού της Πάφου ίσως σύντομα προσφέρει μιας πρώτης τάξεως ευκαιρία να βγουν κι άλλα πράγματα στη φόρα.

Η τύχη της

Κατά την ταπεινή μου γνώμη η Χρυστάλλα Γιωρκάτζη, μετά την πρόσφατη κρίση στις σχέσεις της με όλο το κυπριακό κατεστημένο, δύσκολα θα μπορέσει να επιβιώσει. Αν παραμείνει, ωστόσο, έχει μια μεγάλη ευκαιρία να μετριάσει την κατακραυγή κάνοντας στο ακέραιο το καθήκον της. Ως ανεξάρτητος αξιωματούχος είναι ένας από τους ελάχιστους Κυπρίους που μπορεί να αντέξει στην πίεση ενός συστήματος που τελειώνει, γι’ αυτό είναι και ιδιαίτερα επικίνδυνο. Στην ίδια μοίρα βρίσκεται και η Νομική υπηρεσία με τους Κώστα Κληρίδη και Ρίκκο Ερωτοκρίτου. Τα ίδια θα μπορούσαν να λεχθούν και για τη δικαστική εξουσία η οποία οφείλει να αρθεί στο ύψος της ανάγκης εξυπηρέτησης των φτωχών και αδυνάτων αυτής της χώρας. Μαζί με τους ελάχιστους πολιτικούς και ΜΜΕ που παραμένουν τίμιοι οφείλουν να δώσουν τη μάχη για να καθαρίσει η σαβούρα από αυτήν τη χώρα. Η οποία καθημερινά μειώνει, εξευτελίζει και παρασύρει στον βόρβορο ολόκληρη την κυπριακή κοινωνία.

---

Οι ανοησίες για το φυσικό αέριο

Οι κάτοικοι μικρών χωρών και κυρίως νησιωτικών καμιά φορά δεν έχουν αίσθηση του μεγέθους τους και κατ’ επέκταση του κόσμου του οποίου τους περιβάλλει. Πολύ περισσότερο δεν μπορούν να αντιληφθούν την πολυπλοκότητα των διεθνών προβλημάτων και κυρίως τις προτεραιότητες που τίθενται διεθνώς για την αντιμετώπισή τους.

Στην περιοχή της Μέσης Ανατολής μαίνεται ένας πόλεμος με πολλαπλά μέτωπα, με δεκάδες πρωταγωνιστές, εμφανείς και αφανείς. Διακυβεύονται συνοριακές διευθετήσεις και ζώνες επιρροής δεκαετιών, εκπατρίζονται εκατομμύρια άνθρωποι, πεθαίνουν χιλιάδες άνθρωποι και βρίσκεται στην πλάστιγγα η ενεργειακή επάρκεια της Δύσης. Στην περιοχή αυτή ισχυρό γεωπολιτικό ρόλο ασκούν οι ΗΠΑ και η Ρωσία και σε δεύτερο επίπεδο γειτονικές χώρες όπως το Ιράν, η Τουρκία και το Ισραήλ.

Μέσα σε αυτό τον κυκεώνα επέλεξε η Τουρκία να κάνει μια προβοκατόρικη κίνηση δημιουργώντας στην Κυπριακή Δημοκρατία σύγχυση και κυρίως αποπροσανατολισμό σε ό,τι αφορά τη στρατηγική της. Ποια είναι η στρατηγική μας των τελευταίων 40 ετών; Λύση ομοσπονδίας στο Κυπριακό. Πώς επιτυγχάνεται; Αποφασίσαμε συλλογικά ότι αυτή θα επέλθει μέσω συνομιλιών διότι δεν έχουμε άλλα όπλα. Η κίνηση λοιπόν της Τουρκίας να στείλει το Barbaros μάς ώθησε να εγκαταλείψουμε τη στρατηγική μας αναστέλλοντας τη συμμετοχή μας στις συνομιλίες. Θα κερδίσουμε κάτι από αυτό; Το μόνο σίγουρο είναι ότι θα παρέλθουν κάποιοι μήνες χωρίς συνομιλίες και αυτό ευνοεί την Τουρκία, όχι εμάς. Και γιατί ευνοεί μόνο την Τουρκία; Διότι στο Κυπριακό έχει την πολυτέλεια και για λύση και για μη λύση, σε αντίθεση με μας.

Κάποιοι ανέμεναν ότι θα υπάρξει έντονη καταδίκη της Τουρκίας από τη διεθνή κοινότητα. Πώς θα γίνει αυτό όταν η διεθνής κοινότητα στηρίζεται στην Τουρκία σε ό,τι αφορά την υποδοχή εκατ. προσφύγων από το Ιράκ; Πώς θα γίνει αυτό όταν η Τουρκία ξοδεύει 5 εκατ. δολ. τη μέρα για τη σίτιση και τη στέγαση αυτών των προσφύγων, τη στιγμή που οι γειτονικές χώρες, όπως ο Λίβανος και η Ιορδανία, έχουν βουλιάξει οικονομικά από την ακατάσχετη ροή προσφύγων στο έδαφός τους; Η Τουρκία, εν ολίγοις, σε μια στιγμή που όλοι την έχουν ανάγκη (και αναγκάζεται ακόμα και ο Αμερικανός αντιπρόεδρος να απολογηθεί στον Ερντογάν) κάνει μια κίνηση στην περιφέρεια που μέσα στην απόλυτη σύγχυση θα περάσει χωρίς σοβαρές αντιδράσεις, αναγκάζοντας τους Κυπρίους να εκτεθούν ξανά και να τεθούν εν αμφιβόλω οι προθέσεις τους.

Οι μικροί
Ίσως κάποιος αντιτείνει ότι διά της πιο πάνω θέσης οι μικρές και αδύνατες χώρες δεν έχουν κανένα μέλλον και είναι υποχρεωμένες να υποχωρούν πάντοτε. Ουδέν αναληθέστερο. Οι μικρές χώρες, και υπάρχουν πολλά μοντέλα πετυχημένων μικρών χωρών (Ελβετία, Λουξεμβούργο, Σιγκαπούρη, Λίνχτεσταϊν, Μονακό), μπορούν να επιτυγχάνουν υπό δύο όρους: πρώτον, πρέπει να αποβάλουν τις φοβίες τους και, δεύτερον, πρέπει να εξελίξουν την πολιτική τους σκέψη ώστε να μπορούν να εκμεταλλεύονται στο έπακρο τα συγκριτικά τους πλεονεκτήματα. Στη συγκεκριμένη περίπτωση μπορούμε να διαπραγματευθούμε με την Τουρκία αν πείσουμε διεθνώς (και την Τουρκία) ότι είμαστε πολύ χρησιμότεροι ως σύμμαχοι και συνεργάτες παρά ως εχθροί και αντίπαλοι. Τα συγκριτικά μας πλεονεκτήματα προς την επίτευξη αυτού του στόχου είναι η παρουσία μας στην ΕΕ και το φυσικό αέριο.

Το Κυπριακό
Πρέπει βέβαια να λύσουμε το Κυπριακό. Κάπου εδώ όμως ο εγκέφαλός μας σταματά να λειτουργεί ορθολογικά και αφήνουμε τεράστια περιθώρια στον συναισθηματισμό. Αν δεν ήμασταν συναισθηματικοί, θα μπορούσαμε να αντιληφθούμε ότι η Τουρκία δεν έχει εγκαταλείψει ακόμα τη λογική μιας λύσης διζωνικής ομοσπονδίας. Θα βλέπαμε ότι η Τουρκία δεν βρίσκεται καν στο εδώλιο του κατηγορουμένου για τη μη λύση. Το 2004 εμείς ψηφίσαμε «όχι» στα δημοψηφίσματα. Σήμερα εμείς αναστείλαμε τις συνομιλίες. Για ποιο λόγο ζητούν κάποια κόμματα του Κέντρου σήμερα την κεφαλή του Μπαν Κι-μουν επί πίνακι; Να τιμωρήσει την Τουρκία γιατί δεν λύνει το Κυπριακό από τη στιγμή που εμείς αποχωρήσαμε και αφήσαμε τον Έσπεν Μπαρθ Άιντε στα κρύα του λουτρού; Να τιμωρήσει την Τουρκία γιατί δεν αναγνωρίζει την ΑΟΖ μας; Μα η Τουρκία δεν αναγνωρίζει την Κυπριακή Δημοκρατία από το 1964, θα αναγνωρίσει την ΑΟΖ μας το 2014; Συνομιλούμε με την Τουρκία από το 1964 και μετά την εισβολή του 1974, όταν κατέλαβε το 36% του εδάφους της Κύπρου, και δεν συνομιλούμε επειδή έστειλε ένα ερευνητικό σκάφος;

Ο ρεαλισμός
Ο ρεαλισμός επιβάλλει ότι οι διαπραγματεύσεις είναι ο μόνος δρόμος για επίτευξη λύσης πριν επέλθει η λύση των δύο κρατών. Δυστυχώς όμως, ακόμα και ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας προσχώρησε στους ρομαντικούς του Κυπριακού και δεν βλέπει καθαρά την εικόνα, ειδικά στο θέμα του φυσικού αερίου. Κάτι που ειρήσθω εν παρόδω βλέπει πολύ πιο καθαρά ο κυπριακός λαός: Σε δημοσκόπηση του τέλους του 2013 που πραγματοποίησε ο ΔΗΣΥ και στο ερώτημα «Νομίζετε ότι το θέμα του φυσικού αερίου πρέπει να τεθεί στο τραπέζι των διαπραγματεύσεων;» η κοινή γνώμη με ποσοστό 71-27% αποφάνθηκε πως ναι, πρέπει να τεθεί. Και είναι λογικό: αν η λύση μπορεί να εξευρεθεί μόνο μέσω διαπραγματεύσεων, στο τραπέζι βάζω τα πιο ισχυρά χαρτιά που έχω. Το 2003-4 διαπραγματευόμενοι το σχέδιο Ανάν βάλαμε στο τραπέζι το πιο ισχυρό μας χαρτί, που ήταν η ΕΕ. Τότε η τουρκική θέση από λύση δύο κρατών υποχώρησε σε λύση ομοσπονδίας και ο Ντενκτάς που διαφωνούσε παύθηκε εν μια νυκτί. Σήμερα, λοιπόν, αν το φυσικό αέριο αποτελεί έναν νέο καταλύτη στο Κυπριακό, γιατί δεν θέλουμε να μπει στο τραπέζι;

Διότι λένε κάποιοι ότι θα φτάσουμε σε ένα σημείο που θα συμφωνήσουμε στη μοιρασιά και η Τουρκία θα εγκαταλείψει το τραπέζι για λύση, αλλά θα πάρει το αέριο! Πρόκειται για αφελέστατες προσεγγίσεις, από τη στιγμή που στη διαπραγμάτευση ισχύει η πάγια θέση ότι τίποτα δεν θεωρείται συμφωνημένο αν δεν έχουν συμφωνηθεί όλα.

Οι ψευδαισθήσεις
Στην πραγματικότητα δεν θέλουμε να μπει το φυσικό αέριο στο τραπέζι γιατί κάποιοι μας έχουν γεμίσει τα μυαλά με ανοησίες. Ότι διά του αερίου θα εξοπλιστούμε και με τη βοήθεια των γειτόνων μας θα γονατίσουμε την Τουρκία.

Ετοιμάζεται και ο Πρόεδρος για τριμερείς μεταξύ Ελλάδας - Αιγύπτου και Κύπρου και Ελλάδας- Ισραήλ και Κύπρου, γείτονες οι οποίοι για δικούς τους λόγους αυτή την περίοδο θέλουν να συντηρήσουν την αντιπαλότητά τους με την Τουρκία. Κανείς δεν λέει ότι δεν πρέπει να οικοδομήσουμε σε αυτού του είδους τις συνεργασίες. Όχι όμως εις βάρος της λύσης του Κυπριακού. Δεν μπορούμε να λέμε ότι θέλουμε λύση του Κυπριακού και να συζητούμε ταυτόχρονα με την Αίγυπτο και το Ισραήλ για αποκλεισμό της Τουρκίας από τον ενεργειακό σχεδιασμό της περιοχής. Από τη στιγμή μάλιστα που αυτό δεν μας συμφέρει ΟΥΤΕ και οικονομικά. Η Αίγυπτος θέλει 5 τρισ. κυβ. πόδια αερίου για να λύσει πρόσκαιρα προβλήματά της, ενώ η ίδια έχει 77 τρισ. αποθέματα. Το Ισραήλ έχει αποθέματα 35 τρισ. Αναρωτιέται λοιπόν κανείς αν η γεώτρηση της ΕΝΙ/KOGAS αποδειχθεί επιτυχής που θα πουλήσουμε εμείς το φυσικό μας αέριο;
Πού θα το πουλήσουμε, ιδιαίτερα αν η κατασκευή τερματικού κριθεί ασύμφορη;

Ιστορική αναλογία
Για όσους νομίζουν ότι η Κύπρος δεν είχε άλλη επιλογή από του να αναστείλει τη συμμετοχή της στις διαπραγματεύσεις, μετά την αποστολή του Barbaros, το παράδειγμα της Ουκρανίας είναι ηχηρό. Παρότι η Ρωσία κατέλαβε την Κριμαία και έθεσε εν αμφιβόλω την κυριαρχία της χώρας στην ανατολική Ουκρανία, ο Πρόεδρος Ποροσένκο άφησε κατά μέρος τους συναισθηματισμούς και τις ψευδοπερηφάνιες και κάθισε στο τραπέζι των διαπραγματεύσεων με τον Πούτιν. Γνωρίζει προφανώς ότι τα αδιέξοδα και τα τετελεσμένα ευνοούν μόνο τους ισχυρούς. Γνωρίζει, τέλος, ότι η μοναδική λύση που υπάρχει αυτή τη στιγμή για τη λύση του Ουκρανικού είναι η λύση ομοσπονδίας. Όσο σκληρό κι αν ακούγεται και γι αυτόν και για μας εδώ στην Κύπρο, παρότι η πλειονότητα των Κυπρίων δεν ταυτίζεται με τον Ποροσένκο, αλλά με τον Πούτιν. Χωρίς να κατανοούν ότι με αυτό τον τρόπο, ότι ιστορικά και στην πράξη δικαιολογούν αυτό που έκανε η Τουρκία στην Κύπρο το 1974.

Ας ονειρευτούμε για την Κύπρο

Ποιο είναι το μεγαλύτερο πρόβλημά μας εδώ στην Κύπρο; Η απάντηση νομίζω εμπερικλείεται σε ένα επιπλέον ερώτημα δύο λέξεων: Πού πάμε; Κάποια στιγμή ηγεσία και λαός πρέπει να κοντοσταθούν και να σκεφτούν σοβαρά επαναλαμβάνοντας αργά: Πού πάμε; Το δίλημμα είναι πλέον μπροστά στα μάτια μας: Θα συνεχίσουμε να σκιαμαχούμε με το παρελθόν μέσα από επιλεκτικές αναγνώσεις της Ιστορίας ή θα ονειρευτούμε το μέλλον μας; Θα συζητούμε για την Ένωση, την Ανεξαρτησία, την αντιπαράθεση Ε/Κ - Τ/Κ, το πραξικόπημα, την εισβολή, τις συμφωνίες κορυφής, τις ιδέες Γκάλι και το σχέδιο Ανάν; Θα μείνουμε δηλαδή στο παρελθόν ή θα αδράξουμε τη μέρα και θα κοιτάξουμε μπροστά;  


Το μέλλον

Έχει μέλλον αυτός ο τόπος; Όχι όσο οι πολιτικοί μας σχεδιάζουν μέχρι… πιο κάτω.  Ο τόπος αυτός θα έχει μέλλον

Προσωπικά δεν μπορώ να μπω στον εγκέφαλο οποιουδήποτε πολιτικού. Το μόνο που όλοι γνωρίζουμε είναι ότι οι πολιτικοί που βλέπουν μέχρι εκεί που φτάνει η μύτη τους, έχουν αποτύχει και έχουν καταστρέψει αυτή τη χώρα

αν σηκώσουμε το βλέμμα από τα παπούτσια μας σκεφτόμενοι το επόμενο βήμα και κοιτάξουμε πιο μακριά στον ορίζοντα. Πώς θέλουμε να είναι η Κύπρος το 2050; Αν ονειρευτούμε την Κύπρο σε 35 χρόνια ίσως βρούμε τις πολιτικές για να υπηρετήσουμε αυτό το όραμα. Ίσως τότε η εξουσία σταματήσει να είναι λάφυρο αλλά ένα αξιόπιστο εργαλείο άσκησης πολιτικής.
Προσωπικά δεν μπορώ να μπω στον εγκέφαλο οποιουδήποτε πολιτικού. Το μόνο που όλοι γνωρίζουμε είναι ότι οι πολιτικοί που βλέπουν μέχρι εκεί που φτάνει η μύτη τους, έχουν αποτύχει και έχουν καταστρέψει αυτή τη χώρα. Σίγουρα χρειαζόμαστε μιας άλλης πάστας πολιτικούς. Μέχρι τότε το μόνο που μπορώ να ρισκάρω να πω είναι τη δική μου άποψη.

Το 2050

Το 2050 λοιπόν ονειρεύομαι ότι η Κύπρος θα είναι μια ευημερούσα ομοσπονδία Ελλήνων και Τούρκων, μέλος της ΕΕ, στην οποία θα εφαρμόζονται όλες οι βασικές ελευθερίες που ισχύουν σε όλες τις πολιτισμένες χώρες. Μέσω των 4 λιμανιών της (Λεμεσού, Αμμοχώστου, Κερύνειας, Λάρνακας) και μέσω των 4 αεροδρομίων της (Λάρνακας, Τύμπου, Πάφου και Λευκονοίκου) θα είναι η πρώτη χώρα στην Ανατολική Μεσόγειο σε διακίνηση τουριστών. Ονειρεύομαι επίσης ότι η Κύπρος θα είναι το μεγαλύτερο χαπ στη Μεσόγειο σε ό,τι αφορά τη διακίνηση φυσικού αερίου, το οποίο (χαπ) θα εξυπηρετεί τις ανάγκες της Ελλάδας, της Τουρκίας, της Αιγύπτου, του Ισραήλ, του Λιβάνου και της Συρίας. Από την Κύπρο θα ξεκινούν επίσης δύο τεράστιοι αγωγοί μεταφοράς φυσικού αερίου για την Τουρκία και την Αίγυπτο ενώ μέσω ενός τερματικού αποϋγροποίησης η Κύπρος θα εξάγει αέριο στην Άπω Ανατολή. Ονειρεύομαι ότι η Κύπρος θα είναι το μεγαλύτερο χρηματοπιστωτικό κέντρο στη Μέση Ανατολή προσελκύοντας κεφάλαια από όλες τις αραβικές χώρες, την Ευρώπη, τη Ρωσία και την Αμερική διότι θα είναι ένας από τους ελάχιστους πυλώνες σταθερότητας και ασφάλειας στην περιοχή γιατί κατάφερε μέσα από τη σοφία των πολιτικών της και του λαού της να οικοδομήσει ένα πολιτικό μοντέλο όπου Έλληνες και Τούρκοι, όπου χριστιανοί και μουσουλμάνοι συνεργάζονται, προοδεύουν και έχουν το πιο ψηλό βιοτικό επίπεδο στην περιοχή. Ονειρεύομαι μια Κύπρο η οποία θα διαθέτει 10 πανεπιστήμια ανάμεσα στα 500 καλύτερα του κόσμου εργοδοτώντας χιλιάδες πολίτες της ως καθηγητές οι οποίοι θα θεωρούνται από τους καλύτερους διεθνώς στα θέματα τεχνολογίας φυσικού αερίου, εκτόνωσης γεωπολιτικών κρίσεων και πολιτικής και κοινωνικής συνύπαρξης των λαών. Ονειρεύομαι μια Κύπρο που θα είναι ένα τεράστιο ιατρικό κέντρο με πανεπιστημιακές κλινικές με ερευνητικά προγράμματα στους τομείς της βιολογίας και της φαρμακολογίας. Ονειρεύομαι μια χώρα μοντέλο δημοκρατίας και κοινωνικής συνύπαρξης στην οποία οι εθνικισμοί θα υποβιβασθούν στο επίπεδο μιας περήφανης παράδοσης και οι θρησκείες θα ταυτίζονται με τα ήθη και τα έθιμα κάθε κοινότητας προσφέροντας μια αρμονική κοινωνική πολυχρωμία.


Γιατί ονειρεύομαι;

Τολμώ να ονειρεύομαι γιατί έχω ζήσει μερικά χρόνια στη Νέα Υόρκη και έχω βιώσει αυτή τη δημιουργική πολυχρωμία. Ονειρεύομαι γιατί παρακολουθώ την Ελβετία και τη Σιγκαπούρη και βλέπω πώς το διαφορετικό μπορεί να γίνει δημιουργικό, προκαλώντας μια νέα αξεπέραστη σύνθεση.
Στη Νέα Υόρκη ζούν 100 εθνότητες μετατρέποντάς την σε μια μαγική πόλη, που εύχομαι στον καθένα να τη ζήσει και να ρουφήξει την εμπειρία της. Στην Ελβετία ζούν τρεις εθνότητες (Γερμανοί, Γάλλοι και Ιταλοί) και έμαθαν να γιορτάζουν τη διαφορετικότητά τους μετατρέποντας τη χώρα τους σε μια από τις πλουσιότερες και πιο ευημερούσες χώρες του κόσμου. Στη Σιγκαπούρη επίσης 3 εθνότητες (Κινέζοι, Ταμίλ και Μαλαίσιοι) έχουν μετατρέψει μια σταλιά γης στη χώρα της Επαγγελίας.     


Τελευταίο ερώτημα

Βεβαίως υπάρχει και το λογικό ερώτημα κάθε ανθρώπου που είναι καχύποπτος. Πώς φτάνουμε στην πραγμάτωση αυτού του ονείρου; Δεν είναι δύσκολη η απάντηση. Φτάνουμε όπως έφτασαν οι Νεοϋορκέζοι, οι Ελβετοί και οι Σιγκαπούριοι. Με οδηγό τη λογική και τη μετριοπάθεια. Εκτός βέβαια κι αν πιστεύουμε ότι αυτοί είναι πιο έξυπνοι από μας.  

Προς τους κομματικούς ηγέτες

Παρακολουθεί κανείς τα κυπριακά κόμματα και τις αντιδράσεις τους σε σχέση με τις προκλήσεις της Τουρκίας στην ΑΟΖ και πραγματικά θέλει να κλάψει. Θυμίζουν τα πρώτα κόμματα κατά την Ελληνική Επανάσταση, δηλαδή το Ρωσικό, το Αγγλικό και το Γαλλικό, που ιδρύθηκαν ανάλογα με την προτίμησή τους στις Μεγάλες Δυνάμεις της εποχής. Αν για την εποχή του 1825 μπορούν να προβληθούν κάποιες δικαιολογίες, τι θα μπορούσαν οι σημερινοί Κύπριοι κομματάρχες να προτάξουν ως δικαιολογία;


Ιστορική αναλογία

Το Ρωσικό (δηλαδή ρωσόφιλο) Κόμμα ήταν ελληνική πολιτική παράταξη των πρώτων χρόνων ύπαρξης του ελληνικού κράτους και άρχισε να διαμορφώνεται περί το 1825-26 με αρχηγό τον Ανδρέα Μεταξά, συγχρόνως περίπου με τα άλλα δύο κόμματα, το Γαλλικό υπό τον Ιωάννη Κωλέττη και το Αγγλικό υπό τον Αλέξανδρο Μαυροκορδάτο. Όπως φαίνεται και από την ονομασία, η κάθε παράταξη προσέβλεπε στην αντίστοιχη Μεγάλη Δύναμη για βοήθεια σε εθνικό επίπεδο, αλλά και για να επιβάλει την κυριαρχία της στην Ελλάδα. Εννοείται ότι η ρωσόφιλη παράταξη υποστήριζε θερμά τον Καποδίστρια, που ήταν υπουργός Εξωτερικών της Ρωσίας, ενώ τα άλλα δύο κόμματα έπαιρναν γραμμή κατευθείαν από τους πρέσβεις των Μεγάλων Δυνάμεων, που είχαν ως έδρα τους τον Πόρο, δίπλα από την πρώτη ελληνική πρωτεύουσα, που ήταν το Ναύπλιο.

Αναφερόμαστε σε περίοδο δύσκολη, με τον ελληνικό λαό πολιτικά να κινείται σε δρόμους υπανάπτυξης και δημοκρατικού ελλείμματος. Αν τότε λοιπόν μπορούν να προβληθούν δικαιολογίες για τον εμφύλιο πόλεμο, για τις δολοφονίες του Καποδίστρια και του γενναίου Κολοκοτρώνη, τι θα μπορούσε να ειπωθεί εν έτει 2014 για τη δουλικότητα και την πολιτική ανωριμότητα των κομμάτων της ευρωπαϊκής Κύπρου; Πώς θα μπορούσε κανείς να δικαιολογήσει την αποσβολωτική δουλοπρέπεια του ΑΚΕΛ και την αφωνία του απέναντι στη Ρωσία, η οποία με τις δύο ανακοινώσεις της για την κυπριακή ΑΟΖ στην πραγματικότητα θέτει έμμεσα πλην σαφώς θέμα αποαναγνώρισης της Κυπριακής Δημοκρατίας; Αντί ο Άντρος Κυπριανού να περάσει από τη ρωσική πρεσβεία και να τα πει ένα χεράκι με τον Ρώσο πρέσβη, έσπευσε να τη δικαιολογήσει ότι τάχα είναι εκνευρισμένη με τη φιλοδυτική στροφή της κυβέρνησης Αναστασιάδη. Την ίδια στιγμή ο Πρόεδρος Αναστασιάδης εκλιπαρεί γονυπετής για μια συνάντηση με τον Βλαντίμιρ Πούτιν όπου να ’ναι. Για πέντε λεπτά. Για να ζητήσει βοήθεια. Λες και δεν κατανοεί ότι αυτού του εκτοπίσματος χώρες έχουν συμφέροντα, ατζέντα και στρατηγική βάθους, και ότι τα προβλήματα δεν λύνονται με παρακλήσεις.


Δουλοπρεπέστατη στάση έναντι της Ρωσίας έδειξαν επίσης το ΔΗΚΟ, η ΕΔΕΚ και η Συμμαχία Πολιτών, για να εκφράσουν περισσότερο τη δυσαρέσκεια για τις «αδύνατες δηλώσεις» των δυτικών συμμάχων μας, οι οποίοι παρ’ όλα αυτά αναγνώρισαν το δικαίωμα της Κυπριακής Δημοκρατίας να κάνει γεωτρήσεις στην ΑΟΖ της. Η Ρωσία ούτε λέξη, αλλά παραμένει μια χώρα η οποία κινείται στη βάση αρχών!

Βεβαίως στο πλαίσιο της ίδιας ανακοινωσιολάγνου νοοτροπίας θα πρέπει να κριθεί και ο Αβέρωφ Νεοφύτου, ο οποίος εκφράζοντας τις ιδεολογικές του προτιμήσεις έδωσε ψήφο εμπιστοσύνης στην ανακοίνωση της Μεγάλης Βρετανίας, λέγοντας ότι του άρεσε περισσότερο από όλες τις υπόλοιπες. Με λίγα λόγια, αντί σε αυτόν τον τόπο να παράγουμε πολιτική, μπήκαμε σε μια λογική καλλιστείων για το ποια ισχυρή χώρα εξέδωσε την καλύτερη ανακοίνωση.


Αλλαγή νοοτροπίας


Από την πιο πάνω και μόνο νοοτροπία είναι σαφής η ρηχότητα των κυπριακών κομμάτων και η πλήρης εξάρτησή τους από εξωτερικές δυνάμεις, αφού κατά κανόνα οι ηγέτες μας μπαινοβγαίνουν σε ξένες πρεσβείες για να πάρουν γραμμή. Αυτή η νοοτροπία επιβεβαιώνει επίσης ότι δεν μπορούμε να είμαστε αυτόφωτοι στη σκέψη για να μπορέσουμε να χαράξουμε μια ρεαλιστική πολιτική. Πολύ περισσότερα θα μπορούσαν να λεχθούν για τον τρόπο με τον οποίο τα κόμματα διαχειρίζονται τα θέματα εσωτερικής πολιτικής, αλλά αυτά ήδη η κοινή γνώμη τα γνωρίζει. Γνωρίζει ότι η ανικανότητα των κομμάτων (για να μην πιάσουμε στο στόμα μας και τους δημάρχους) και η οικονομική και πολιτική τους διαπλοκή οδήγησαν τη χώρα μας στην καταστροφή και στα μνημόνια.

Η πρόταση Αβέρωφ


Ο Αβέρωφ Νεοφύτου, παρότι δεν μπορεί να εξαιρεθεί από τον κυκεώνα των προαναφερθεισών ανακοινώσεων, σταδιακά φαίνεται να πιάνει το νόημα των ουσιαστικών προβλημάτων του τόπου και τείνει να μετεξελιχθεί σε έναν ευπρεπή πολιτικό -τηρουμένων πάντα των αναλογιών- για τη χώρα μας. Συναντήθηκε προχθές με την οργάνωση για τη Διαφάνεια και έθεσε επί τάπητος τα οικονομικά των κυπριακών κομμάτων. Δυστυχώς όλα από εκεί ξεκινούν.

Τα κυπριακά κόμματα, στην προσπάθειά τους να εξεύρουν τους απαραίτητους πόρους λειτουργίας τους όλα αυτά τα χρόνια, έγιναν υποχείρια των χρηματοδοτών τους. Ανέχτηκαν τους απατεώνες, έγιναν ένα με τους απατεώνες, και από σύνολα παραγωγής πολιτικής για επίλυση των προβλημάτων κατάφεραν να γίνουν μέρος του προβλήματος. Θα συμφωνούσαμε λοιπόν με την πρόταση Αβέρωφ Νεοφύτου για αύξηση της χορηγίας προς τα κόμματα υπό έναν όρο: ότι τα λογιστήρια των κυπριακών κομμάτων θα ελέγχονται ανά πάσα στιγμή από το Γενικό Λογιστήριο του κράτους και για τη διάθεση της κρατικής χορηγίας αλλά και για τις εισφορές των ιδιωτών. Ο απόλυτος έλεγχος των οικονομικών των κομμάτων θα τα βοηθήσει να γίνουν πολύ καλύτερα, αφού θα προσελκύσει πολύ πιο ποιοτικά στελέχη στις τάξεις τους.

Σήμερα πώς εκλέγεται ένας ηγέτης κόμματος; Όλοι κοιτάζουν τον προϋπολογισμό του κόμματος και αναζητούν όχι αυτόν που έχει τις καλύτερες ιδέες, αλλά αυτόν που μπορεί να φέρει χρήματα στο ταμείο. Για να σταματήσει αυτό θα πρέπει να δούμε το θέμα θεσμικά και να κατανοήσουμε ότι η πραγματική δημοκρατία έχει και το απαραίτητο τίμημα. Πρέπει να κατανοήσουμε ότι το πρόβλημα δεν είναι να δίνουμε π.χ. 10 εκατ. ευρώ τον χρόνο στα κόμματα, αλλά πώς τα κόμματα θα λειτουργήσουν ως δημοκρατικοί φάροι για να μπορούν να μας προστατεύουν από τη διασπάθιση δισεκατομμυρίων. Ο γράφων -πέραν ίσως του Αβέρωφ που το πρότεινε- πολύ αμφιβάλλει αν έστω και υπό αυτές τις συνθήκες χρηματοδότησης τα κόμματα θα αποδεχθούν την πρόταση, γι’ αυτό και προκαλεί όλους τους κομματικούς ηγέτες να τοποθετηθούν: αποδέχονται μεγαλύτερη χρηματοδότηση από μας τους φορολογούμενους, αλλά και έλεγχο μέχρι και του τελευταίου σεντ που μπαίνει στα ταμεία τους; Δεν ζητώ να τοποθετηθούν στο ερώτημα ενός ταπεινού γραφιά, αλλά να απαντήσουν στον κυπριακό λαό.

Γιατί δεν κάνουν το καθήκον τους;

Η Κύπρος σήμερα βρίσκεται στη μέγγενη ενός μνημονίου 10 δισ., οι τράπεζες παρουσιάζουν επισφαλή δάνεια της τάξης των 27 δισ., ενώ κατά μέσον όρο τα κυπριακά νοικοκυριά είναι υπερδανεισμένα σε ποσοστό 300% των ετήσιων εισοδημάτων τους. Δεκάδες δισ. επίσης αναζητούνται στο εξωτερικό από διάφορους μανδαρίνους οι οποίοι ανέλαβαν τα ηνία του χρηματοπιστωτικού μας συστήματος κάνοντας πάρτι με τα 80 δισ. των τραπεζικών καταθέσεων στις κυπριακές τράπεζες.
Παρ’ όλα αυτά η κοινή γνώμη εύκολα παρασύρεται από το ουσιώδες στο επουσιώδες με αποτέλεσμα όλοι μας, συμπεριλαμβανομένων και των ΜΜΕ, να ασχολούμαστε με θέματα για στημένες δίκες και «Ναό της Αφροδίτης», τα οποία είναι μεν σημαντικά αλλά στην ουσία αποτελούν συμπτώματα της θανατηφόρας ασθένειας που κουβαλούμε ως κοινωνία.

Το κυρίαρχο θέμα εν ολίγοις είναι πώς αυτή η κοινωνία κατέρρευσε πολιτικά, οικονομικά, κοινωνικά και ηθικά κατά την περίοδο 2011-2013 και τι κάνουμε γι’ αυτό; Πολιτικά χάσαμε την ανεξαρτησία μας ως κράτος υπογράφοντας μνημόνιο. Οικονομικά είμαστε επαίτες. Το πρώτο μνημόνιο του Δεκεμβρίου του 2012 και το επικαιροποιημένο του Μαρτίου του 2013 ουσιαστικά έχει δημιουργήσει ένα καθεστώς νεοαποικισμού στη χώρα μας για το οποίο, αν είμαστε ειλικρινείς, δεν πρέπει να διαμαρτυρόμαστε. Αν είχαμε ίχνος αυτοκριτικής σε αυτό τον τόπο, όπως σκωπτικά μου είπε ένας καλός μου φίλος, «την περασμένη Πέμπτη το βράδυ όταν ο Κάμερον έφτασε στις Βρετανικές Βάσεις έπρεπε, ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας, ο πρόεδρος της Βουλής, ο Αρχιεπίσκοπος, οι αρχηγοί των κομμάτων και οι βουλευτές, όλοι εν πομπή να πάνε εκεί έξω από την καγκελόπορτα και να ζητήσουν γονατιστοί από τον Βρετανό πρωθυπουργό να του δώσουν πίσω τα κλειδιά της Κυπριακής Δημοκρατίας με την παράκληση: «Ελάτε πίσω. Κάναμε λάθος που σας διώξαμε». Είναι δυστυχώς ηλίου φαεινότερο ότι δεν έχουμε πολιτική ηγεσία να αναλάβει τις ευθύνες της. Ούτε θεσμούς.


Το Προεδρικό




Το Προεδρικό μέγαρο και ο εκάστοτε Πρόεδρος θα μπορούσε να είναι ο βηματοδότης σε μια νέα άνοιξη της Κυπριακής Δημοκρατίας. Μάλλον αποτελεί τροχοπέδη.


Το Προεδρικό μέγαρο και ο εκάστοτε Πρόεδρος θα μπορούσε να είναι ο βηματοδότης σε μια νέα άνοιξη της Κυπριακής Δημοκρατίας. Μάλλον αποτελεί τροχοπέδη. Ο νυν Πρόεδρος της Δημοκρατίας, ο οποίος εξελέγη με σύνθημα την πάταξη της διαφθοράς και τον τερματισμό της ατιμωρησίας, σε πρόσφατη συνάντησή του με την κοινοβουλευτική ομάδα του ΔΗΣΥ διαμαρτυρήθηκε για τον τρόπο λειτουργίας και δράσης του γενικού εισαγγελέα, αποκαλώντας τον «δικαστή». Και γιατί τον αποκάλεσε έτσι; Διότι, όπως εξήγησε στους βουλευτές του ΔΗΣΥ, το πρόβλημα της Κύπρου δεν είναι ο Χριστόδουλος αλλά… κάποιοι, γενικώς και αόριστα, που πρέπει να τιμωρηθούν. «Θα φορτώσουμε στον Χριστόδουλο δηλαδή την οικονομική καταστροφή της Κύπρου»; Με τέτοιες προσεγγίσεις αναμένει κανείς πολιτική βούληση για διερεύνηση των σκανδάλων; Η εξήγηση βεβαίως είναι απλή: Ο Χριστόδουλος Χριστοδούλου είναι ο πρώτος εισπράξας υπό την ιδιότητα του εμπειρογνώμονα από τη Focus των Βγενόπουλου - Ζολώτα και ο πρώτος που παραδέχτηκε ενώπιον του δικαστηρίου φοροδιαφυγή. Τώρα γιατί μόνο φοροδιαφυγή, ένας Κώστας Κληρίδης γνωρίζει! Μετά τον Χριστόδουλο βέβαια είναι γνωστό ότι μπήκε μισό εκατομμύριο στα ταμεία του ΔΗΣΥ υπό την προεδρία Αναστασιάδη και άλλο ένα τουλάχιστον εκατ. στα ταμεία της προεκλογικής εκστρατείας του Δημήτρη Χριστόφια το 2008. Γίνεται αντιληπτό ότι η υπόθεση των 50 εκατ. ευρώ που μοίρασε η Focus σε Κύπριους πολιτικούς, παράγοντες και δημοσιογράφους είναι ποσό μηδαμινό σε σχέση με αυτά που διεκδικούνται από τον κ. Βγενόπουλο. Ξεπουληθήκαμε μάλλον πολύ φθηνά και άλλο τόσο φθηνά θέλουμε να καλύψουμε τις πομπές μας!
Χαρακτηριστικά, η «κακή» Λαϊκή με διαχειρίστρια την κ. Άντρη Αντωνιάδου έχει κινήσει νομική διαδικασία εναντίον του κ. Βγενόπουλου διεκδικώντας ένα ποσό 3,7 δισ. εκ μέρους των καταθετών της τράπεζας. Επιπλέον ομάδα Κυπρίων καταθετών διεκδικεί αρκετά δισ. ευρώ προσφεύγοντας κατά της ελληνικής κυβέρνησης για την απώλεια των κυπριακών τραπεζών στην Ελλάδα. Δεκάδες Κύπριοι τεχνοκράτες επίσης βρίσκονται υπό έρευνα για γελοίες αγορές, μίζες και διασπάθιση δισεκατομμυρίων.


Νομική υπηρεσία



Ποιανών υποτιμά τη νοημοσύνη ο γενικός εισαγγελέας κ. Κώστας Κληρίδης όταν δεν εκδίδει ένα διεθνές ένταλμα σύλληψης κατά του κ. Ζολώτα, να τον φέρει στην Κύπρο να μας εξηγήσει τι συμβουλές του δίνει τα τελευταία 6 χρόνια ο Χριστόδουλος;


Πέρα από τον Πρόεδρο, αστείες φαίνονται και οι κινήσεις του γενικού εισαγγελέα. Την αγωγή κατά Βγενόπουλου διαχειρίζονται δύο δικηγορικά γραφεία στην Κύπρο τα οποία με δικαστικό διάταγμα έχουν παγώσει όλα τα περιουσιακά στοιχεία του. Τα θέματα της Focus χειρίζεται ο γενικός εισαγγελέας. Είναι φυσιολογικό ότι η πίεση εναντίον του κ. Βγενόπουλου θα ήταν αφόρητη αν η Νομική υπηρεσία ζητούσε από τον κ. Ζολώτα να καταθέσει. Κι ας μην πάμε μακριά. Ας μείνουμε στην απλή υπόθεση Χριστόδουλου ο οποίος υποστήριξε ότι πήρε ένα εκατ. ευρώ προκαταβολικά για τα επόμενα δέκα χρόνια για παροχή συμβουλών στον κ. Ζολώτα. Ποιανών υποτιμά τη νοημοσύνη ο γενικός εισαγγελέας κ. Κώστας Κληρίδης όταν το δέχεται αυτό; Γιατί δεν εκδίδει ένα διεθνές ένταλμα σύλληψης κατά του κ. Ζολώτα, να τον φέρει στην Κύπρο να μας εξηγήσει τι συμβουλές του δίνει τα τελευταία 6 χρόνια ο Χριστόδουλος; Γιατί δεν τον φέρνει στην Κύπρο να μας πει τι επενδύσεις έχει κάνει όλα αυτά τα χρόνια με τις συμβουλές του Χριστόδουλου στην Κύπρο; Πώς μπορεί όμως να γίνει κάτι τέτοιο όταν η κατάθεση Ζολώτα μπορεί να κάψει τον νυν και τον πρώην Πρόεδρο της Δημοκρατίας;  Δυστυχώς και η Νομική υπηρεσία δεν στέκεται στο ύψος της. Ο νυν γενικός εισαγγελέας άνοιξε μεν την υπόθεση Focus, αλλά στη συνέχεια λόγω άνωθεν πιέσεων την άφησε να αργοπεθαίνει και για να σώσει τα προσχήματα κατηγόρησε τον Χριστόδουλο μόνο για φοροδιαφυγή. Η διερεύνηση της ροής πολιτικού χρήματος στην προεκλογική καμπάνια του 2008 εγκαταλείφθηκε, ο ερευνητής εξωθήθηκε σε παραίτηση, και η μητέρα Ελλάς του κ. Αντώνη Σαμαρά κάνει ό,τι είναι δυνατό να μην ανακινηθεί άλλο η υπόθεση αφού πρόσφατα οι διωκτικές αρχές στην Ελλάδα αρνήθηκαν να συνεργασθούν με τις κυπριακές αρχές για δημιουργία κοινής ομάδας για διερεύνηση των λογαριασμών Βγενόπουλου. Οι πληροφορίες μας αναφέρουν ότι έγιναν και κατευθείαν εκκλήσεις στο Προεδρικό μέγαρο για κλείσιμο της υπόθεσης.

Η Κεντρική Τράπεζα



Γιατί πρέπει η κ. Γιωρκάτζη να δώσει έγκριση για τη διερεύνηση της διακίνησης ενός ποσού 100 εκατ. του κ. Βγενόπουλου από τράπεζα της Αγγλίας, γιατί πρέπει να έχει γνώση των νομικών προσεγγίσεων της υπόθεσης, ιδιαίτερα μετά τις κατηγορίες ότι ο εν διαστάσει σύζυγός της και η κόρη της εκπροσωπούν τον κ. Βγενόπουλο;


Ο κεντρικός τραπεζίτης στον οποίο υπάγονται όλες οι τράπεζες μπορεί να διατάξει έρευνα και να ζητήσει στοιχεία για την πορεία του χρήματος. Για παράδειγμα στην περίπτωση της FBME η κ. Χρυστάλλα Γιωρκάτζη εν ριπή οφθαλμού έκλεισε την τράπεζα και την έθεσε υπό κηδεμονία, λαμβάνοντας υπόψη στοιχεία που της έδωσαν οι Αμερικανοί για ξέπλυμα. Στην υπόθεση Βγενόπουλου βέβαια, όπου οι Κύπριοι καταθέτες διεκδικούν μερικά δισ., όχι μόνο δεν δρα ακαριαία, αλλά με τις ενέργειές της είναι δυνατόν να θέσει σε κίνδυνο και την εργασία που εδώ και μήνες κάνουν δυο δικηγορικά γραφεία εκ μέρους των καταθετών της Λαϊκής. Για παράδειγμα μαζί με το διοικητικό της συμβούλιο κάλεσε σε ανάκριση την κ. Άντρη Αντωνιάδη ζητώντας της περίπου να απολύσει τον έναν από τους δύο νομικούς οίκους (Ανδρέα Νεοκλέους) που εκπροσωπούν τους καταθέτες, λόγω conflict αλλά και επειδή υποστηρίζει ότι βρίσκεται πίσω από τη γνωστή διαρροή ότι η κόρη της εργοδοτείται στο δικηγορικό γραφείο του πατέρα της που εκπροσωπεί νομικά τον κ. Βγενόπουλο. Και έτσι να έχουν τα πράγματα, δεν μπορεί άραγε να αντιληφθεί ότι αν φύγει από τη νομική διαδικασία, τότε πέφτει η υπόθεση κατά του κ. Βγενόπουλου διότι η μαρτυρία εναντίον του Ελλαδίτη επιχειρηματία δόθηκε από δικηγόρο (Γλυκύς) του οίκου αυτού; Και αν πέσει η υπόθεση δεν θα βγουν όλοι να της προσάπτουν σκοπιμότητα επαναφέροντας την υπόθεση της εργοδότησης της κόρης της; Το χειρότερο όμως -και ίσως ύποπτο- δεν είναι αυτό. Η κ. Γιωρκάτζη, ως αρχή εξυγίανσης της «κακής» Λαϊκής, έχει αποφασίσει ότι θα χειρίζεται διαδικαστικά την υπόθεση (παρά την περί του αντιθέτου γνωμάτευση του γενικού εισαγγελέα) κατά του Βγενόπουλου καθυστερώντας τη διαδικασία. Γιατί π.χ. πρέπει η κ. Γιωρκάτζη να δώσει έγκριση για τη διερεύνηση της διακίνησης ενός ποσού 100 εκατ. του κ. Βγενόπουλου από τράπεζα της Αγγλίας αρνούμενη να εγκρίνει τον προϋπολογισμό; Γιατί πρέπει να έχει γνώση των νομικών προσεγγίσεων της υπόθεσης, ιδιαίτερα μετά τις κατηγορίες ότι ο εν διαστάσει σύζυγός της και η κόρη της εκπροσωπούν τον κ. Βγενόπουλο;    

Το πάθημα δεν έγινε μάθημα Αυτό που θα ανέμενε κανείς από τους πολιτικούς μας αλλά και τους ανεξάρτητους θεσμούς αυτής της χώρας είναι κάτι ίσως φαινομενικά απλό: Να κάνει ο καθένας το καθήκον του για να αναστηλωθεί αυτή η χώρα. Για να μπορέσουμε όλοι μας να οραματιστούμε ένα μέλλον για τα παιδιά μας. Με λίγα λόγια να μάθουμε από το πάθημά μας. Σε αυτό τον τομέα κατά την ταπεινή μου άποψη τίποτα δεν γίνεται κι αυτό είναι απολύτως λογικό. Οι ίδιοι πολιτικοί και τεχνοκράτες που μας οδήγησαν στην κρίση και τον εξευτελισμό εξακολουθούν να κυβερνούν τον τόπο είτε από το Προεδρικό είτε από τη Βουλή, είτε από άλλους θεσμούς. Όποιοι λοιπόν νομίζουν ότι οι άπειρες υποσχέσεις που πήραμε για τιμωρία των ενόχων και για επιστροφή των κλεμμένων χρημάτων θα ευοδωθούν, μάλλον είναι αφελείς. Οι πολιτικοί μας είναι εμπλεκόμενοι και οι ανεξάρτητοι θεσμοί μας, είτε λόγω φόβου είτε ανικανότητας, απολύτως εξαρτώμενοι.

 

Η Κύπρος που... αντιστέκεται

Οι εικόνες από τους τηλεοπτικούς μας δέκτες μάς βομβαρδίζουν καθημερινά. Εκ πρώτης όψεως φαντάζουν άσχετες μεταξύ τους. Στην πραγματικότητα συναποτελούν τις δυναμικές ψηφίδες ενός παζλ που σταδιακά αποκαλύπτεται μπροστά μας. Η τελική εικόνα θα μας εξυφάνει το πρόσωπο της νέας Κύπρου με ένα ερωτηματικό βέβαια πάντα να αιωρείται. Θα είναι μια εντελώς καινούργια εικόνα ή απλώς μια σπαγγέτι από τα ίδια στη γραμμή του Σέρτζιο Λεόνε;

Οι  καλοί 

Εκατόν εργαζόμενοι της εταιρείας Αρίστο τις τελευταίες δύο μέρες διαδήλωναν έξω από τον αστυνομικό σταθμό και

Όταν οι ψηφίδες του παζλ αρχίζουν να τοποθετούνται δεξιά, αποκαλύπτεται εκείνη η αμφίδρομη διαδρομή Πινδάρου - Προεδρικού η οποία δίκην πρόωρης πολιτικής εκσπερμάτωσης δεν ολοκληρώνεται ποτέ. Τα πράγματα δεν μπορούν να ιδωθούν παρά μόνο σουρεαλιστικά

 το Επαρχιακό Δικαστήριο Πάφου υπέρ του κ. Θεόδωρου Αριστοδήμου. Αντιλαμβανόμαστε όλοι την ανησυχία τους και τον προβληματισμό τους. Έχουν δίκαιο να φοβούνται για τις εργασίες, τους μισθούς και το μέλλον των παιδιών τους. Όμως αυτά τα πανό περί «σκευωρίας», «περί αλληλεγγύης»  στους εργοδότες τους δεν είναι υπερβολικά; Από πότε οι εργαζόμενοι σε μια εταιρεία έγιναν αστυνομικοί και δικαστές; Δεν θα τους ενδιέφερε άραγε να μάθουν αν κάπου, κάποτε η εταιρεία και τα αφεντικά τους διέπραξαν κάποιες παρανομίες και ότι πρέπει να απολογηθούν γι’ αυτό; Προφανώς έδειξαν ότι δεν τους ενδιαφέρει. Αυτό που τους ενδιαφέρει δεν είναι να λειτουργούν ως πολίτες ενός κράτους, αλλά να έχουν τη δουλειά τους. Δεν τους αδικούμε ιδιαίτερα. Αν τα κόμματα και οι πολιτικοί δεν σέβονται το κράτος και το πολίτευμα, θα το σεβαστεί  ένας απλός εργαζόμενος, η μόνη έγνοια του οποίου είναι να προσφέρει στην οικογένειά του τα προς το ζην;  Εξ ου και η ακόλουθη εικόνα είναι πολύ πιο αποκαλυπτική.
Οι κακοί

Επαρχιακό Δικαστήριο Λάρνακας. Το τέως ηγετικό στέλεχος του ΑΚΕΛ Βενιζέλος Ζαννέττος, όπως και οι απλοί εργαζόμενοι της Αρίστο, καταγγέλλει τη Νομική υπηρεσία για πολιτική σκευωρία εναντίον του ιδίου και του κόμματός του. Στη θέση του, όπως υποστηρίζει, θα έπρεπε να βρίσκεται ο Νίκος Κατσουρίδης και όχι ο ίδιος για να απαντά στις ερωτήσεις που θέτει το δικαστήριο. Υπεύθυνος στο ΑΚΕΛ για τη CYTA κατά την επίμαχη περίοδο, όπως είπε, ήταν ο κ. Κατσουρίδης, ο δε γιος του κ. Κατσουρίδη εργαζόταν με τον Λίλλη, οπότε αυτός, εξυπονόησε, θα είχε προφανώς να δώσει καλύτερες απαντήσεις. Με αυτή τη θέση συμφωνεί απόλυτα και η ηγεσία του ΑΚΕΛ. Στο κόμμα αυτό υπάρχει μια σχιζοειδής ανάλυση και ένα θέσφατο, το οποίο ταυτίζει το δημόσιο συμφέρον με το κομματικό συμφέρον. Σύμφωνα με την ανάλυση, όσα στελέχη έκαναν δάνεια εν ονόματι του κόμματος και των εταιρειών του με οποιοδήποτε τρόπο, ακόμα και εις βάρος των ταμείων προνοίας των εργαζομένων της CYTA είναι δικαιολογημένοι, είναι πραγματικοί αριστεροί. Όσοι πήραν χρήματα και τα έβαλαν στην τσέπη είναι διεφθαρμένοι. Με λίγα λόγια, μια όλο και συρρικνούμενη κάστα έμμισθων κομματικών, που έχουν κάνει τον Μαρξ και τον Έγκελς ρόμπα έχοντας μετατρέψει τις θεωρίες τους από εργαλείο διαλεκτικής ανάλυσης σε δόγμα και θρησκεία παρόμοια με αυτή των αγιατολάδων του Ιράν, εξακολουθούν να κοροϊδεύουν χιλιάδες έντιμους αριστερούς οι οποίοι βρίσκονται στην ανεργία και καταφεύγουν στα κοινοτικά παντοπωλεία για τον άρτο τον επιούσιο.

Οι άσχημοι

Όταν οι ψηφίδες του παζλ αρχίζουν να τοποθετούνται δεξιά, αποκαλύπτεται εκείνη η αμφίδρομη διαδρομή Πινδάρου - Προεδρικού η οποία δίκην πρόωρης πολιτικής εκσπερμάτωσης δεν ολοκληρώνεται ποτέ. Τα πράγματα δεν μπορούν να ιδωθούν παρά μόνο σουρεαλιστικά, καταφεύγοντας στη λογική της αυτόματης γραφής: Εκποιήσεις, παραποιήσεις, αποσιωπήσεις, ατέρμονες συζητήσεις γύρω από ένα μπουκάλι Jonhy Walker, αναγκαστικές μεσημβρινές κατακλίσεις, βολέματα επ’ ανδραγαθία ΔΗΚΟϊκών σφογγοκωλάριων, πολιτικό άδειασμα υπουργών ανεξαρτήτων, αξιωματούχων και πολιτικών τους συνεργατών, πεντάλεπτες συναντήσεις με τη συμμορία της ΠΑΣΥΔΥ και μουκταραίοι. Ατέλειωτες ορδές μουκταραίων, παπάδων, εξαπτέρυγων και άλλων παραγόντων της μικρής κατεχόμενής μας πατρίδας για να σχεδιάσουμε από κοινού τη νέα Κύπρο του μέλλοντος, των μεγάλων ευκαιριών για συμμετοχή σε μια ατέλειωτη πατριωτική διαπλοκή, σε ένα κολασμένο φαγοπότι με στόχο την κυπριακή Ιθάκη, τα glorious British Vergins Islands. Εκεί πραγματώνεται το πανανθρώπινο ιδεώδες: «Απατεώνες όλου του κόσμου ενωθείτε».

Και οι κακάσχημοι

   Στο κέντρο της εικόνας οι κακάσχημοι. Κραδαίνοντας πατριωτικά λάβαρα, κλείστρα των G3 και πλακάτ υπέρ των φτωχών και αδυνάτων οι κεντρώοι πάτρονες βλέπουν πού γέρνει η πλάστιγγα για τον απόλυτο έλεγχο της συμμορίας. Μετρούν ισορροπίες και ετοιμάζονται να δώσουν ψήφο εμπιστοσύνης γονατίζοντας και φιλώντας το χέρι του νέου νονού. Πλαισιώνονται από τις ορδές των Logistics: Τραπεζίτες, δικηγόροι, λογιστές ντιβέλοπερς όλοι δηλώνουν έτοιμοι να υπηρετήσουν το σύστημα. Την πατρίδα, τα ιδεώδη της χώρας μας.
Όλοι αυτοί, όπως καταλαβαίνετε, εκπροσωπούν την Κύπρο που αντιστέκεται. Την Κύπρο που ξέρει να επιβιώνει κι όποιος δεν καταλαβαίνει δεν ξέρει που πατά και πού πηγαίνει.   

Η φούσκα του Κυπριακού

Δυστυχώς ή ευτυχώς η φούσκα που κρατούσε στον αέρα τα τελευταία 15 χρόνια το κυπριακό οικονομικό μοντέλο έσπασε. Δυστυχώς, γιατί ένας ολόκληρος λαός βρέθηκε ξαφνικά στο έδαφος με πολλαπλά κατάγματα. Ευτυχώς, γιατί κάποιοι τουλάχιστον άρχισαν να αναθεωρούν τη στάση τους μπαίνοντας σε πορεία αυτογνωσίας.
Κρίνοντας από τις τελευταίες εξελίξεις στο Κυπριακό (επίσκεψη Ερντογάν, επίσκεψη Espen Barth Eide, συνομιλίες Σαμαρά - Ερντογάν στη σύνοδο του ΝΑΤΟ) έχουμε την εντύπωση ότι θα πρέπει να σπάσει ακόμα μια φούσκα πολύ μεγαλύτερων διαστάσεων. Θα πρέπει να εκραγεί το αερόστατο του Κυπριακού το οποίο υπερίπταται ακόμα πάνω από τη χώρα μας παραφουσκωμένο με πατριωτικές υπερβολές και λεκτικά στερεότυπα που η συνεχής επανάληψή τους οδηγεί ένα ολόκληρο λαό (Ελληνοκυπρίους και Τουρκοκυπρίους) στην ανάδειξη της ανοησίας σε πολιτική σκέψη και ανάλυση.


Οι φούσκες των Ε/Κ

• Να εφαρμοστούν τα ψηφίσματα του ΟΗΕ στο Κυπριακό: Όλα τα ψηφίσματα του ΟΗΕ μιλούν για συναινετική λύση και κανένα δεν κατονομάζει την Τουρκία ως μια χώρα που την 20ή Ιουλίου 1974 έκανε εισβολή στην Κύπρο, όπως επιμένουν οι Ε/Κ. Όλα μιλούν για αποχώρηση των ξένων στρατευμάτων που ήρθαν στην Κύπρο μετά το πραξικόπημα και την εισβολή. Όλα τα ψηφίσματα μιλούν για υιοθέτηση των συμφωνιών υψηλού επιπέδου Μακαρίου - Ντενκτάς και Κυπριανού - Ντενκτάς το 1977 και το 1979 τα οποία εισήγαγαν τους όρους της ομοσπονδίας, των δύο περιφερειών και εμμέσως πλην σαφώς της διζωνικότητας. Κανένα ψήφισμα δεν αναφέρει ότι η Κύπρος είναι ελληνική και ότι οι Τουρκοκύπριοι θα πρέπει να δεχτούν να λειτουργήσουν ως κοινότητα δεύτερης κατηγορίας, απλούστατα γιατί ο Μακάριος, ο Κυπριανού, ο Βασιλείου, ο Κληρίδης, ο Τάσσος, ο Χριστόφιας και ο Αναστασιάδης αναγνώρισαν την πολιτική τους ισότητα όπως αυτή ίσχυε από το 1960 με τις συνθήκες Ζυρίχης - Λονδίνου. Πόσο ανόητος μπορεί να είναι κανείς για να πιστεύει ότι οι Τουρκοκύπριοι μετά την εισβολή του 1974 θα δεχτούν κάτι λιγότερο από αυτό που είχαν το 1960; Λογικότερο είναι να θεωρεί ότι θα πάρουν κάτι περισσότερο το οποίο και πήραν διά της λύσης ομοσπονδίας 3 μόλις χρόνια μετά την εισβολή διά της υπογραφής του Αρχιεπισκόπου Μακαρίου.
• Όλοι οι πρόσφυγες να επιστρέψουν στα σπίτια και τις περιουσίες τους: Σε όλες τις δημοσκοπήσεις που έγιναν από το 1974 η συντριπτική πλειοψηφία των Ε/Κ και το 100% των Τ/Κ που ζούσαν πριν το 1974 στον νότο λένε ότι δεν θέλουν να επιστρέψουν αντίστοιχα υπό τ/κ και ε/κ διοίκηση όπως συμφώνησε ο Μακάριος το 1977. Προφανώς λοιπόν όταν μιλάμε για σπίτια και περιουσίες μιλούμε για τη χρηματική ή την ανταλλακτική τους αξία στο παρόν. Αυτό θα πρέπει να είναι σήμερα το αντικείμενο των συνομιλιών στο περιουσιακό και όχι να συζητάμε για ένα δικαίωμα επιστροφής το οποίο η συντριπτική πλειοψηφία των πολιτών δεν θα θελήσει ποτέ να ασκήσει, είτε γιατί οι περισσότεροι πρόσφυγες έχουν πεθάνει ή γιατί κανείς δεν θέλει να ζήσει σε μια περιοχή που έχει αλλάξει άρδην το δημογραφικό της προφίλ. Ο ρεαλισμός λοιπόν για τους Ε/Κ είναι να διεκδικήσουν έδαφος υπό ε/κ διοίκηση και για τους Τ/Κ να ανταλλάξουν τις 500.000 σκάλες που έχουν στον νότο με αντίστοιχα ε/κ τεμάχια στον βορρά. Διαφορετικά θα συζητούμε τη λύση του Κυπριακού μέχρι τη Δευτέρα παρουσία.

Οι φούσκες των Τ/Κ

• Η λύση στην Κύπρο θα δοθεί μέσα από ένα κράτος που θα ιδρύσουν δύο ανεξάρτητα κράτη: Αυτή η ανοησία παράγεται κυρίως από τουρκικής πλευράς για να εκνευρίζονται οι Ε/Κ και να διαιωνίζεται η μη λύση, κάτι που συμφέρει στην Τουρκία. Πάνω στο τραπέζι των διαπραγματεύσεων οι Τούρκοι έχουν δεχθεί ότι η Κυπριακή Δημοκρατία θα μετεξελιχθεί σε Ομόσπονδη Κυπριακή Δημοκρατία. Το ψήφισαν το 2004 στα δημοψηφίσματα, το αποδέχθηκαν στην πράξη μέσω του κοινού ανακοινωθέντος Αναστασιάδη - Έρογλου τον περασμένο Γενάρη. Ακόμα και ένας ανόητος μπορεί να το αντιληφθεί αυτό, από τη στιγμή που η Κυπριακή Δημοκρατία δεν θα υποβάλει ξανά αίτηση για να ενταχθεί στον ΟΗΕ, στην Ευρωπαϊκή Ένωση, στο Συμβούλιο της Ευρώπης και σε όλα τα διεθνή φόρα που είναι μέλος. Τώρα αν ο κάθε Ερντογάν και ο κάθε Έρογλου μιλούν για δύο κράτη, το κάνουν γιατί κάποιοι Τ/Κ πρέπει να το ακούνε από την άλλη πλευρά του οδοφράγματος δίκην του δικού τους πατριωτικού αυνανισμού. Το παιχνίδι εν ολίγοις που παίζεται σε σχέση με τη μετεξέλιξη και την παρθενογένεση είναι στο πλαίσιο μιας άτυπης συμφωνίας μεταξύ των εκάστοτε δύο ηγετών για να ικανοποιούνται οι ανόητοι. Στην πράξη όλοι γνωρίζουμε ότι στο τρένο που ονομάζεται Κυπριακή Δημοκρατία θα επιβιβαστούν και οι Τ/Κ και μετά την υπογραφή συμφωνίας θα ταξιδεύουμε πλέον όλοι μαζί.
• Η πολιτική ισότητα να λειτουργήσει και ως αριθμητική ισότητα: Οι Τ/Κ μέσα από μια σειρά φοβικά σύνδρομα και ανασφάλειες, που εν μέρει είναι κατανοητά, διεκδικούν πράγματα στο πλαίσιο μιας συμφωνίας που δεν μπορούν να σταθούν στη λογική. Διεκδικούν έδαφος στο τ/κ συνιστών κρατίδιο που είναι πέρα και πάνω από τα λογικά ποσοστά τα οποία μπορούν να διασφαλίσουν την οικονομική τους ανάπτυξη (π.χ. πόσο δίκαιο είναι να κατέχουν το 65% της ακτογραμμής της Κύπρου;). Διεκδικούν μερίδιο στην εκπροσώπηση της κοινότητάς τους στη διακυβέρνηση του τόπου πέρα και πάνω από αυτό που δικαιολογεί η πληθυσμιακή τους αναλογία. Για παράδειγμα θέλουν περισσότερους υπουργούς, περισσότερους πρέσβεις, διεκδικούν σε κάθε τμήμα δικό τους διευθυντή ή υποδιευθυντή. Αντιλαμβανόμαστε ότι το όνειρο κάθε Τ/Κ είναι να εργάζεται στο Δημόσιο, αλλά κάποια στιγμή θα πρέπει να αντιληφθούν αυτό που κατάλαβαν και οι Ε/Κ μέσω ενός σκληρού μνημονίου. Ποιος θα τους πληρώνει όλους αυτούς; Η περίοδος των παχιών αγελάδων έχει περάσει ανεπιστρεπτί. 

Το στοίχημα της Κύπρου

Υπό τις παρούσες συνθήκες η επανένωση της Κύπρου, αν είναι πλέον εφικτή, δεν μπορεί να επιτευχθεί στο πλαίσιο μιας λύσης ισχυρής ομοσπονδίας. Το κλειδί, με λίγα λόγια, δεν είναι στην Άγκυρα ή στη Νέα Υόρκη αλλά στα χέρια μας έτοιμο να ξεκλειδώσει τους εγκεφάλους μας εάν το θέλουμε. Δεν υπάρχει εμπιστοσύνη και η αναγκαστική πολιτική συνύπαρξη μέσω ενός καθημερινού εκβιασμού για λήψη συναινετικών αποφάσεων σε όλα τα επίπεδα, δεν πρόκειται να λειτουργήσει. Αυτό που χρειαζόμαστε είναι τρεις πυλώνες χαλαρής συνύπαρξης για να μπορέσουμε να λειτουργήσουμε εντός της ΕΕ. Κοινή εξωτερική πολιτική, κοινή οικονομία και κοινή πολιτική ασφάλειας. Με την ένταξη των Τ/Κ λειτουργικά εντός της ΕΕ η Κομισιόν ας αναλάβει την εναρμόνισή τους με το υπόλοιπο κοινοτικό κεκτημένο. Από τη στιγμή που η ΕΕ νίπτει τα χείρας της δηλώνοντας ότι οποιαδήποτε λύση είναι αποδεκτή, ας αναλάβουν αυτοί την ευθύνη, κάτι που θα αποτελούσε και τη μεγαλύτερη εγγύηση ότι το Κυπριακό Κράτος δεν θα κατέρρεε σε μερικές εβδομάδες. Στην πορεία του χρόνου, όπως έγινε και με την αμερικανική ομοσπονδία, σίγουρα θα επέλθει και μια βαθύτερη συνεργασία Ε/Κ και Τ/Κ.       

Ο περήφανος κυπριακός λαός

Σε κάθε ευνομούμενο δημοκρατικό κράτος όλοι έχουν δικαιώματα και υποχρεώσεις. Αυτή η θέση εμπεδώθηκε σταδιακά μέσα από επαναστάσεις και αγώνες λαών αλλά και τάξεων, τουλάχιστον σε κάποιες περιοχές του πλανήτη, γι’ αυτό και οι περιοχές αυτές θεωρούνται και οι πιο προχωρημένες. Σε αυτές τις περιοχές ανήκει και η Κυπριακή Δημοκρατία, η οποία παρουσιάζεται ως μια δημοκρατική πολιτεία εντός της ευρωπαϊκής ζώνης και, ως εκ τούτου, διαθέτει πολίτες που είναι ίσοι ενώπιον των νόμων και του Συντάγματος. Πόσο αληθής είναι αυτός ο συλλογισμός; Ο έλεγχος μπορεί να γίνει μέσα από την προσωπική εμπειρία του καθενός από μας, αλλά και από τη συλλογική μας εμπειρία ως κοινωνία. Οι ενδείξεις είναι εμφανείς ακόμα και από κάποια εκ πρώτης όψεως ασήμαντα παραδείγματα:
　

• Το όριο ταχύτητας π.χ. που ισχύει στους αυτοκινητόδρομους είναι 120 χλμ. Προχθές ο γράφων το ξεπέρασε και δικαίως τιμωρήθηκε με πρόστιμο. Στον ίδιο αυτοκινητόδρομο βέβαια διακινείται ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας, υπουργοί και βουλευτές. Ιδίοις όμμασι τους είδα να παραβιάζουν το όριο ταχύτητας ξεπερνώντας πολλές φορές τα 170 χλμ. Τιμωρούνται; Όχι, αλλά το χειρότερο δεν είναι αυτό. Ουδείς αστυνομικός της Τροχαίας τολμά να διανοηθεί ότι μπορεί να τους σταματήσει (τουλάχιστον τους αναγνωρίσιμους) και να τους δώσει κλήση. Συνεκδοχικά μπορεί κανείς να εικάσει ότι το όριο ταχύτητας και ο υφιστάμενος νόμος που το καθορίζει ισχύει μόνο για τους απλούς πολίτες αυτής της χώρας. Για τους πολιτικούς οι αυτοκινητόδρομοι δεν διαφέρουν από την αγωνιστική πίστα του Μόντε Κάρλο.

• Κατά τη διάρκεια της μεγάλης οικονομικής κρίσης του 2013 πάνω από 200.000 Κύπριοι και ξένοι πολίτες έχασαν τις καταθέσεις και τις μετοχές τους στη Λαϊκή, κουρεύτηκαν σε ποσοστό 48% στην Τράπεζα Κύπρου, είδαν τις μετοχές τους σε όλες τις εμπορικές τράπεζες τις οποίες αγόρασαν προς 10 και 12 λίρες να γίνονται σεντς, είδαν τις καταθέσεις τους σε αξιόγραφα να γίνονται κωλόχαρτα. Ο μέσος Κύπριος από την άλλη σε ποσοστό 20% πέρασε στην ανεργία, στον ιδιωτικό τομέα είχαμε μειώσεις μέχρι και 50% μισθών και στο Δημόσιο 30%. Όλοι χάσαμε για να καλύψουμε τις δημοσιονομικές αλχημείες της διακυβέρνησης Χριστόφια και τα κουρέματα της κυβέρνησης Αναστασιάδη, εκτός από κάποιους της ελίτ. Δεν είδαμε κανένα ανώτατο στέλεχος ή μέλος δ.σ. τράπεζας που χειραγωγούσε μετοχές, που έδινε χαριστικά δάνεια, που έπαιρνε μίζες (π.χ. από την αγορά της Uniastrum) να οδηγείται ενώπιον της δικαιοσύνης. Δεν είδαμε κανέναν πολιτικό που έκανε τράμπες, που του χάριζαν τα δάνεια οι τράπεζες, που έπαιρνε μίζες από τη Focus του Ζολώτα να μπαίνει φυλακή. Δεν είδαμε κανέναν μεγαλοεπιχειρηματία που δεν πληρώνει σήμερα τις δόσεις του στις τράπεζες να οδηγείται στις Κεντρικές Φυλακές. Εκεί θέση έχουν μόνο τα πρεζόνια, αυτοί που δεν πληρώνουν τη διατροφή της συζύγου και τα λαπόρτα της Τροχαίας. Το αποτέλεσμα της διαφορετικής συμπεριφοράς του κράτους και της ετεροβαρούς εφαρμογής των νόμων και του Συντάγματος αποτυπώνεται στον πληθυσμό των Κεντρικών Φυλακών.

• Στις Κεντρικές φυλακές της Δημοκρατίας υπάρχουν αυτήν τη στιγμή μερικές εκατοντάδες κρατούμενοι. Το ένα τρίτο από αυτούς είναι βαποράκια και χρήστες ναρκωτικών. Οι περισσότεροι είναι πολίτες που δεν έχουν πληρώσει διατροφή, έχουν εκδώσει ακάλυπτες επιταγές, δεν έχουν πληρώσει κάποιο πρόστιμο ή τις δόσεις τους και πάει λέγοντας. Μερικές επίσης δεκάδες βρίσκονται πίσω από τα σίδερα γιατί έχουν διαπράξει σεξουαλικά εγκλήματα και φόνους. Στις Κεντρικές Φυλακές εξ όσων πληροφορούμαι δεν βρίσκεται κανένας πολιτικός ή επιχειρηματίας, παρά το ότι αυτή η χώρα από το σκάνδαλο του ΧΑΚ το 1999 έως και σήμερα έχει σταδιακά οδηγηθεί στην οικονομική καταστροφή και την εξαθλίωση, παρά τις εξεταστικές επιτροπές και τα πορίσματα που έχουν εκδοθεί.

Συμπερασματικά, οι νόμοι σε αυτή τη χώρα ισχύουν για τους απλούς πολίτες που διαπράττουν ποινικά αδικήματα και όχι για τους ισχυρούς. Εκτός βέβαια κι αν ισχύει ότι οι πολιτικοί και οι μεγαλοεπιχειρηματίες σε αυτό το κράτος είναι άψογοι έναντι του νόμου και οι μόνοι που παρανομούν είναι οι απλοί πολίτες.

Η εφαρμογή των νόμων
Ένα κράτος δεν μπορεί να πάει μπροστά, εάν δεν εξελιχθεί σε κράτος δικαίου μέσω της εφαρμογής των νόμων του. Γιατί στην Κύπρο δεν ισχύει αυτό; Υπάρχουν πάρα πολλοί λόγοι, με τους πολίτες, πέρα από τη διεφθαρμένη ελίτ της χώρας, να μην είναι άμοιροι ευθυνών.

• Καταρχάς στην πλειονότητά τους οι Κύπριοι πολίτες συμπεριφέρονται ως δουλοπάροικοι. Η Κύπρος έγινε κράτος μόλις το 1960 σέρνοντας πίσω του αιώνες Φραγκοκρατίας, Οθωμανοκρατίας και Αγγλοκρατίας. Οι περισσότεροι Κύπριοι έχουν μάθει να φιλούν τα χέρια των ισχυρών, έχουν γλώσσα για να γλείφουν και όχι για να επιχειρηματολογούν και να διαμαρτύρονται και κυρίως είναι διεφθαρμένοι ώς το κόκαλο. Το επίπεδο και το ήθος ενός λαού εξάλλου το κρίνεις μεταξύ άλλων και από τις παροιμίες του.

Οι κυπριακές παροιμίες «απόν φορτώννει πόσσω σου τάνα του να φορτώσει», ή «χέρι που δεν μπορείς να κόψεις φίλα το», ή «κρύψε να περάσουμε» είναι ενδεικτικές του υψηλού δείκτη κοινωνικής διαφθοράς και υποκρισίας στη χώρα μας. Όσο υπήρχε η ψευδεπίγραφη ευημερία της τελευταίας τριακονταετίας η ηλίθια αυτή συμπεριφορά εμφανιζόταν και ως ίδιον ενός sui generis κυπριακού life style.

Τα φράγκα όμως τέλειωσαν και ο μέσος Κύπριος δίνει σήμερα τη μάχη για να μην χάσει την έπαυλη 800 τ.μ. που στήθηκε δίκην Μεγάρου των Ηλυσίων επί της οδού Ελαιώνων. Πώς θα μπορούσε να αλλάξει αυτή η νοοτροπία; Μπορούμε σταδιακά να αλλάξουμε μέσω της παιδείας. Όταν όμως το εκπαιδευτικό σύστημα της χώρας είναι παρωχημένο, όταν η καινοτομία είναι ανύπαρκτη, όταν οι μαθητές μέσα από στερεότυπες εθνικές και θρησκευτικές εκδηλώσεις μαθαίνουν να χειροκροτούν, να υπακούουν και όχι να σκέφτονται, όταν οι δάσκαλοι και οι καθηγητές της χώρας είναι στην πλειονότητά τους κοινοί σφουγγοκωλάριοι, μισθοθήρες και θεσιθήρες, οι νέες γενιές είναι καταδικασμένες να ακολουθήσουν το ιστορικό κεκτημένο της παροιμιώδους κυπριακής αμπαλατοσύνης.

• Το νεοσύστατο κυπριακό κράτος είναι αλήθεια ότι δεν κατόρθωσε να αρθεί στο ύψος της πολυπλοκότητας της εποχής του. Η Κύπρος είναι υποχρεωμένη να λειτουργεί στην ΕΕ και την ευρωζώνη, αλλά το κυπριακό πολιτικό σύστημα στέλνει ως εκπροσώπους του (αν κρίνουμε από τους ευρωβουλευτές που μας εκπροσώπησαν έως τώρα) άτομα με μειωμένη μόρφωση και αντίληψη, χωρίς τη γνώση μιας βασικής γλώσσας, χωρίς ίχνος τεχνοκρατικής επάρκειας. Οι τράπεζές μας παρότι μέρος του ευρωσυστήματος στελεχώνονταν μέχρι πρόσφατα οικογενειακά και λειτουργούσαν τοκογλυφικά. Οι θεσμοί (Νομική υπηρεσία, Επιτροπή Κεφαλαιαγοράς, αστυνομία, Ελεγκτική υπηρεσία κ.ά.) δείχνουν ανήμποροι και ανεπαρκείς να τεκμηριώσουν καταγγελίες και εγκλήματα λευκού κολάρου, αφού τα μεγάλα δικηγορικά γραφεία της Κύπρου και οι μεγάλοι λογιστικοί οίκοι καταφέρνουν να τους τυλίγουν μέχρι σήμερα σε μια κόλλα λαδόχαρτο. Στην Κύπρο γενικά οι θεσμοί είναι υποχείρια των ατόμων που διορίζονται και γι’ αυτό γίνονται γιο-γιο. Σε σοβαρές χώρες οι θεσμοί είναι πάνω από τα άτομα.

Σε σοβαρές χώρες ψάχνουν ικανά άτομα να αρθούν στο ύψος των θεσμών, π.χ. στην ηγεσία της αστυνομίας ή της Εισαγγελίας. Στην Κύπρο ακόμα διορίζονται άτομα από την ελίτ και την κυβέρνηση για να στελεχώσουν θεσμικές θέσεις όχι για να υπηρετήσουν το κράτος και τους πολίτες, αλλά αυτούς που τους έχουν διορίσει. Στην Κύπρο τέλος -κι αυτό είναι το χειρότερο- οι νόμοι κόβονται και ράβονται στα μέτρα της διεφθαρμένης ελίτ που μας κυβερνά.
　

Οι τέσσερις κατηγορίες ανθρώπων

Με βάση το βιβλίο «Οι νόμοι της ηλιθιότητας και του συμφέροντος» του Θ. Λιανού υπάρχουν, κατά τους κλασικούς Έλληνες φιλοσόφους, 4 κατηγορίες ανθρώπων:

• Εκείνοι των οποίων οι πράξεις είναι ηθικές και νόμιμες μπορούν να χαρακτηρισθούν ως χρηστοί
• Εκείνοι των οποίων οι πράξεις είναι ηθικές αλλά παράνομες μπορούν να χαρακτηρισθούν ως καλοί
• Εκείνοι των οποίων οι πράξεις είναι ανήθικες και παράνομες μπορεί να χαρακτηρισθούν ως κακοί
• Εκείνοι των οποίων οι πράξεις μπορούν να χαρακτηρισθούν ως ανήθικες αλλά νόμιμες μπορεί να χαρακτηρισθούν ως επικίνδυνοι.

Στη χώρα μας, η πολιτικοοικονομική ελίτ ανήκει στην πλειονότητά της στην τέταρτη κατηγορία. Και ξέρετε γιατί ανήκουν στην τέταρτη κατηγορία των επικινδύνων; Διότι οι περισσότεροι από μας ανήκουμε στην τρίτη κατηγορία των κακών. Όταν δε οι πολίτες είναι κακοί εκλέγουν στην εξουσία επικίνδυνους. Αυτές οι δύο κατηγορίες πολιτών και πολιτικών συνθέτουν κατά κύριο λόγο σήμερα το αξεπέραστο κυπριακό κράτος. Ένα κράτος μπουρδέλο με διακριτούς ρόλους! Ρόλο τσατσάς εκτελεί ο εκάστοτε Πρόεδρος της Δημοκρατίας, ρόλο πατρώνων έχουν αναλάβει κάποιοι πολιτικοί και μεγαλοκαρχαρίες, οπότε αντιλαμβάνεστε ποιος εκπορνεύεται;

Έφυγε ο πολεμιστής του φωτός

Μου είναι επώδυνο να χρησιμοποιώ αόριστο χρόνο για τον Γιάγκο Μικελλίδη. Όμως έφυγε το πρωινό της Τετάρτης (20/8/2014) για πάντα και δεν μπορούμε να κάνουμε τίποτε γι’ αυτό. Μόνο να τον αποχαιρετίσουμε. Έτσι το θέλησε ο ίδιος αψηφώντας εγκεφαλικά, καρδιακές και νεφρικές ανεπάρκειες. «Το εγκεφαλικό που υπέστην», μου έλεγε κάποτε αυτοσαρκαζόμενος, «καταδεικνύει πέραν πάσης αμφιβολίας ότι διαθέτω εγκέφαλον. Πόσοι Κύπριοι μπορούν να το ισχυριστούν αυτό;». 

Ας μου επιτραπεί να τον περιγράψω με όρους εκκλησιαστικούς, πολιτικούς και κοινωνικούς. Ο Γιάγκος Μικελλίδης δεν ήταν μέλος κανενός κοινοβίου, δεν ήταν μέλος καμιάς κομματικής αγέλης, δεν ανήκε σε καμιά ομάδα συμφερόντων. Ήταν ένας κλασικός, ιδιόρρυθμος άνθρωπος. Ένας ελεύθερος άνθρωπος. Ζούσε στους δικούς του ρυθμούς, έκανε τα ίδια λάθη με μας, αλλά είχε κι ένα μεγαλείο που του επέτρεπε πάντα να κάνει εκπληκτικές υπερβάσεις στη ζωή του. Η μόνη υποχώρηση που έκανε ίσως ήταν μπροστά στην επιμονή του πατέρα του. Ήθελε να σπουδάσει ηθοποιός και είχε μάλιστα γραφτεί στη σχολή του Κάρολου Κουν, παρότι είχε περάσει στην ιατρική σχολή Θεσσαλονίκης. Ο πατέρας του τότε κάθισε σε μια καρέκλα και έκανε 15 μέρες να μιλήσει. Μέχρι που ο Γιάγκος πήγε και του το υποσχέθηκε. Σπούδασε τελικά, αλλά η ιατρική δεν ήταν μόνο το μέσο για να θεραπεύει. Ήταν κυρίως η σκηνή για να βρίσκεται κοντά στους ανθρώπους.

Η κατάθλιψη

Το μεγαλύτερό του επίτευγμα, εξάλλου, ήταν να απομυθοποιήσει την ίδια την επιστήμη του. Έβαλε την ψυχιατρική στην καθημερινότητά μας, εκπαιδεύοντας χιλιάδες συμπολίτες μας με προβλήματα κατάθλιψης και άλλα φοβικά σύνδρομα, επιμένοντας ότι η επίσκεψη στον ψυχίατρο δεν διαφέρει από μια επίσκεψη στον παθολόγο ή στον ορθοπεδικό ή τον οφθαλμίατρο. Μέσα κυρίως από τις τηλεοπτικές του παρουσίες στην Ελίτα και την Χριστιάνα κατάφερε να εκλαϊκεύσει την ψυχιατρική, επιτρέποντας σε χιλιάδες Κυπρίους να βγαίνουν δημόσια και να μιλούν για το πρόβλημά τους. Χωρίς ταμπού, χωρίς τον φόβο του στιγματισμού. Ο ίδιος καμιά φορά το παινευόταν. «Μετά το 1978, το Ψυχιατρείο Αθαλάσσας (όπου πρωτοδιορίστηκε και στη συνέχεια παραιτήθηκε) υπολειτουργούσε. Δεν χρειάζεται οι άνθρωποι να κλείνονται μέσα. Μετά από μια σωστή θεραπεία μπορούν να ζουν τη ζωή τους μαζί με τις οικογένειές τους». Για να συνεχίσει με το αστείρευτο χιούμορ του: «Λλίον πολλά, ούλλοι πελλοί είμαστε σε τούτον τον τόπο, οπότε έναν χαππούδιν αναλογεί στον καθένα μας. Κάποιοι το παίρνουν και γίνονται καλά, κάποιοι μεινίσκουν πελλοί μια ζωή».

Το φρενοκομείο

Για τον Γιάγκο Μικελλίδη, το πραγματικό φρενοκομείο βρισκόταν σε όλους εκείνους που δεν αναγνώριζαν ότι έχουν πρόβλημα. Κι αυτούς μετά το 1999 με την έκδοση του «Πολίτη» αποφάσισε να τους αντιμετωπίσει με ένα διαφορετικό φάρμακο. Την πένα του. Ομολογώ ότι ήταν απρόθυμος στην αρχή να γράψει, αλλά στήσαμε πόδι με τον Γιάννη Παπαδόπουλο και ξεκίνησε γύρω στο 2000 τη στήλη του De Profundis. Ο Γιάγκος ξεκίνησε να γράφει εκ βαθέων, μεταφέροντας την προσωπική του ιδιορρυθμία ως προέκταση της γραφίδας του. Έγραφε στην κοινή ελληνική, αλλά διάνθιζε τα κείμενά του με εκφράσεις του κυπριακού ιδιώματος καταφέρνοντας να αγγίζει τις καρδιές των αναγνωστών του.

Έγραφε ό,τι ήθελε παρά το ότι κάποιοι τον κυνήγησαν στα δικαστήρια. Με δύο απανωτές αποφάσεις του Επαρχιακού Δικαστηρίου Λευκωσίας και του Ανωτάτου, ο Γιάγκος Μικελλίδης μπορούσε να πιάνει όποιον ήθελε στο στόμα του. Το δικαστήριο του αναγνώρισε καλή προαίρεση, αλλά κυρίως χιούμορ, με τη δικαστίνα να έχει ξεραθεί στα γέλια κατά την ακροαματική διαδικασία. Του είχε κινήσει αγωγή ο Νίκος Κουτσού διότι του είχε γράψει ότι έμοιαζε με τον Μουσολίνι να καλπάζει πάνω σε άσπρο άλογο. Ο Νίκος Αναστασιάδης που προσήλθε ως μάρτυρας υπεράσπισης είπε στη δικαστίνα ότι κι αυτόν τον είχε αποκαλέσει Χίτλερ, αλλά όταν το διάβασε είχε σκάσει στα γέλια.

Οι αρχοντοχωριάτες

            Στηλίτευε τον αρχοντοχωριατισμό μας χωρίς να μας προσβάλλει:  Έγραφε στις 24/06/2001 από τη στήλη του: «Το να περπατάς στην οδό Μακαρίου ή στον τάδε δρόμο του Manchester ή του Oslo, είναι ακριβώς το ίδιο πράγμα. Αρχίσαμε να τρώμε μήλα από το Amsterdam και σε λίγο θα τρώμε κοτόπουλα από τη Στοκχόλμη! Χάσαμε πια και την ιδιομορφία που είχαμε στο ντύσιμό μας και γίναμε πιο Ευρωπαίοι. Την τελευταία φορά που έψαχνα στο Παρίσι το terminal της Cyprus Airways, δεν μπόρεσα να το ξεχωρίσω, ενώ πριν από 10 χρόνια ξεχωρίζαμε από «ένα μίλι τόπο».

Οι παραπότες

Δεν μπορούσε να αντέξει την παροιμιώδη κυπριακή κουτοπονηριά  που ενίοτε άγγιζε τα όρια της εγκληματικότητας: «Οι παραπότες μας άρχισαν να αλλάζουν και αυτοί. Άρχισαν να γίνονται international παραπότες και να βγάζουν τους παράδες τους από «διεθνείς» πια κομπίνες. Τα εγκλήματα γίνονται πια με Τσετσένους ή Βούλγαρους δολοφόνους. Έχει, επίσης, δημιουργηθεί μια τεράστια «βιομηχανία» δικηγόρων, λογιστών και τραπεζιτών που ασχολούνται με τις διεθνείς απάτες. Φαίνεται ότι πολλά από τα χρήματα που κυκλοφορούν στο παζάρι, είναι από την κάλυψη των Ευρωπαίων κομπιναδόρων, την οποία εμείς προσφέρουμε. Το χρηματιστήριο, η εξαφάνιση της μεσαίας τάξης, η δημιουργία των δύο νέων τάξεων, δηλαδή των μάστρων και των υπαλλήλων, ανήκουν και αυτά στη νέα εποχή»!!!

Οι εθνικιστές

Πολύ συχνές ήταν και οι πολιτικές παρεμβάσεις του οι οποίες είχαν σχέση με το Κυπριακό. Όταν το 2009 κάποιοι μεγαλοδικηγόροι στην Κύπρο προσπάθησαν να μειώσουν τον «ναινέκο» Τουμάζο Τσιελεπή, αμφισβητώντας δήθεν τα πτυχία του, αλλά στην πραγματικότητα την τετράγωνη λογική του στο Κυπριακό, αναγκάζοντάς τον να αποχωρήσει από τηλεοπτική εκπομπή, ο Γιάγκος ήταν ακάθεκτος: «Τέσσερις πομπαστικοί δικηγόροι, κάποιας τάξεως και κάποιας λεβαντίνικης κουλτούρας, αποφάσισαν να ξεφτιλίσουν έναν φουκαρά Πραστειώτη που σπούδασε στο Κίεβο και δεν είχε μετεκπαίδευση στην Αγγλία, ούτε τη φωτογραφία της βασίλισσας Ελισάβετ στον τοίχο του. Σικκιμέ κι αν έφυγε, σικκιμέ κι αν έμεινε. Εφόσον ο Τσελεπής, κοντός και μικροκαμωμένος, δεν είχε το κατάλληλο κορμί να τους τραβήσει τους φούσκους, είτε έφευγε, είτε έμενε και τους ξιτίμαζε, δεν έχει σημασία. Πάντως είναι σε όλους γνωστό ότι κάθε φορά που ο Τσελεπής πήγαινε στο Κίεβο, έπαιρνε 20 πατανίες σκοτσέζικες, 50 πένες πάρκερ από τον Κολοκασίδη και 20 λοττούδες από το χοιροστάσιο του χωρκού του. Επίσης, καμιάν εικοσαρκάν πασιές όρνιθες. Όλα αυτά τα καλούδια ήταν τα πεσκέσια του για τους καθηγητές του. Έτσι τέλειωσε ο Τσελεπής το πανεπιστήμιο κι έτσι τελείωσαν όλοι οι λουμούμπηδες, όλοι οι φουκαράδες της Κύπρου τα πανεπιστήμια. Αναφερόμαστε τώρα σε ρατσισμό. Το ρατσισμό των παραλήδων της Κύπρου, που τα παιδκιά τους σπούδασαν στην Αγγλία στο Όξφορντ και στο Κέιμπριτζ εναντίον των παιδκιών του ΑΚΕΛ που σπούδαζαν στα πανεπιστήμια της Ρωσίας και των άλλων ανατολικών χωρών με υποτροφίες… Άκου, ρε, στη χώρα που οι δικηγόροι έχουν ξεφτιλιστεί και θεωρούνται οι μεγαλύτεροι κλέφτες και απατεώνες, εκτός ελαχίστων εξαιρέσεων που ακόμα διατηρούν την αξιοπρέπειά τους, να βγαίνουν στην τηλεόραση και να κομπάζουν πως είναι δικηγόροι, αντί να ντρέπονται να το πουν».

Η Πατρίδα του

Ο Γιάγκος έζησε στη Λευκωσία, στη Λάρνακα, στη Λεμεσό, αλλά ήταν ξεκάθαρο ποια ήταν η πατρίδα του. Πάντα έλεγε ότι καταγόταν από τη Γιαλούσα Καρπασίας και σε πολλά κείμενά του το έγραφε ξεδιπλώνοντας τις παιδικές του αναμνήσεις παρέα με τον Γιαννάκη Παπαδόπουλο, τον παιδικό του φίλο, αλλά και τον θηριώδη θείο του τον Χάλα Κατέβα και τη γιαγιά του την οποία λάτρευε. Αυτός ο ωκεανός παιδικότητας τον συντρόφευε σε όλες τις φουρτούνες της ζωής του.

Ήταν ίσως από τους ελάχιστους Κυπρίους που δεν έχασαν ποτέ επαφή με τα κατεχόμενα αφού δεν αποδεχόταν ότι η ζωή του είχε κοπεί στα δυο. Εκτός από χιλιάδες Ε/Κ είχε και εκατοντάδες Τ/Κ φίλους, με τους οποίους πολλές Κυριακές έπινε τον καφέ του, πότε στους καφενέδες της Λύσης, πότε στο Βαρώσι και πότε στο λιμανάκι της Κερύνειας.

Μόλις άνοιξαν τα οδοφράγματα το 2003 πήγαμε μαζί στην Κερύνεια. Καθίσαμε σε ένα παγκάκι δίπλα από το λιμανάκι κι άρχισε να μου μιλά για τα παιδικά του χρόνια. Έβαλε τα κλάματα, σχεδόν μούγκριζε μέχρι τα μεσάνυκτα. Δεν έκλαιγε για τους Ε/Κ ούτε τους Τ/Κ. Έκλαιγε για το γένος των Κυπρίων το οποίο κατοικεί σε αυτό το νησί από το 8000 π.Χ. και σιγά σιγά εξαφανίζεται. Ο Γιάγκος είχε επίγνωση του τι έλεγε και μπορούσε να σου το αποδείξει μέσα από τη μεγαλύτερη ίσως ιδιωτική συλλογή αρχαίων αντικειμένων που είχε στα Πυργά, η οποία ξεκινούσε από ειδώλια και αγγεία του 4000 π.Χ. και έφτανε μέχρι τις πανοπλίες των Σταυροφόρων, των πολεμιστών του φωτός, τις χριστιανικές εικόνες του Κορνάρου, τα πιθάρια του 19^ου αιώνα και τα αγάλματα των ηρώων της ΕΟΚΑ. Ίσως γι’ αυτό ήθελε τόσο πολύ να βρεθεί λύση στο Κυπριακό. Πίστευε ότι ο πολιτισμός θα επανένωνε τη χώρα πριν τα σημάδια του αφεθούν στη λήθη. Η ζωή του όλη ήταν μια πορεία με οδηγό το κυπριακό φως, εξού και η επιγραφή έξω από τον πύργο του στα Πυργά: «Πύργος των Πολεμιστών του Φωτός».

Την Τετάρτη στις 4 τα ξημερώματα έπεσε μαχόμενος από τις πολεμίστρες του κάστρου του. Μιλήσαμε το βράδυ για λίγο. Ήταν στα καλά του, σχεδόν χαρούμενος μετά από ένα διήμερο ξεκούρασης στην Πάφο. Έφυγε  γαλήνιος και αξιοπρεπής, αφήνοντάς μας παρακαταθήκη την αγάπη του για την Κύπρο. 

Το Κοινό των αχαΐρευτων και το Σύνταγμα

Είναι καλό από καιρού εις καιρόν να διαβάζουμε το Σύνταγμα της Κυπριακής Δημοκρατίας, όσο κι αν κάποιοι το χαρακτηρίζουν δοτό. Τόσο οι πολιτικοί όσο και οι πολίτες μπορούν μέσα από τις διατάξεις και τα άρθρα του να αντιληφθούν ότι αυτό το δοτό (από τους Άγγλους) Σύνταγμα, πέραν από υποχρεώσεις, διασφαλίζει και πολλά ανθρώπινα δικαιώματα. Ξεκίνησα την ανάγνωσή του μετά τη δημοσιογραφική διάσκεψη του Προέδρου της Δημοκρατίας με θέμα την παρουσίαση του νομοσχεδίου για τις εκποιήσεις περιουσιών. 


ΑΡΘΡΟΝ 28
1. Πάντες είναι ίσοι ενώπιον του νόμου, της διοικήσεως και της Δικαιοσύνης και δικαιούνται να τύχωσι ίσης προστασίας και μεταχειρίσεως.

Δεν γνωρίζω πώς τελικά θα καταλήξει το εν λόγω νομοσχέδιο στη Βουλή, ούτε και από ποια άλλα νομοσχέδια θα συνοδευτεί. Αυτό που κρατάω είναι ότι πάντες είναι ίσοι ενώπιον του νόμου …και δικαιούνται να τύχουν ίσης προστασίας και μεταχείρισης. Αντιλήφθηκε έστω και ένας πολίτης αυτής της Δημοκρατίας από το 2011 που ξέσπασε επίσημα η κρίση να έχουμε όλοι την ίδια προστασία και μεταχείριση; Προστασίας μέχρι στιγμής τυγχάνουν οι μεγαλοϊδιοκτήτες γης που γέμισαν την αγορά με φούσκες, οι τραπεζίτες που διαχειρίστηκαν τα δισ. και τα εξαφάνισαν, και οι πολιτικοί που τα έπαιρναν από τους πιο πάνω για να συντηρούν κόμματα και κομματόσκυλα. Χρωστάμε εξαιτίας αυτής της νοοτροπίας την τελευταία 15ετία (για να μην ξεκινήσω από το 1992 και το σκάνδαλο των χρημάτων του Μιλόσεβιτς) γύρω στα 40 δισ. Όλοι μιλούν για εγκληματίες, όλοι μιλούν για έρευνες της αστυνομίας, αλλά πορίσματα ερευνών και εγκληματίες στη φυλακή δεν βλέπουμε. Με λίγα λόγια και διά της εις άτοπον απαγωγής, προστασίας τυγχάνουν μέχρι στιγμής μόνον αυτοί που έχουν καταστρέψει αυτό τον τόπο, αφού εδώ και 15 χρόνια ΚΑΝΕΝΑΣ δεν έχει οδηγηθεί ενώπιον της δικαιοσύνης. Αυτοί που σίγουρα ΔΕΝ τυγχάνουν ίσης μεταχείρισης είναι οι απλοί πολίτες αυτής της χώρας. Οι οποίοι κλήθηκαν μέσα από το κούρεμα των καταθέσεών τους, τις  σκληρές φορολογίες, τις μειώσεις μισθών, την απώλεια περιουσιών και εργασίας να πληρώσουν τα σπασμένα. Δικαιολογημένα, λοιπόν, και με βάση τον έως τώρα εκ των πραγμάτων αληθή συλλογισμό, μπορεί κανείς να ερωτήσει τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας: Ποιους αφορούν τα 13 σημεία του νόμου περί εκποιήσεων που εξήγγειλε τη βδομάδα που πέρασε; Ποιος θα χάσει το σπίτι του, κύριε Πρόεδρε, νομίζετε; Αυτοί οι 30 απατεώνες που η πολιτική ηγεσία και το κυπριακό κατεστημένο στηρίζουν από την κλοπή του ΧΑΚ και εξής ή οι απλοί πολίτες που δεν έχουν στον ήλιο μοίρα;  
Συνεκδοχικά το ΑΡΘΡΟΝ 16 του Συντάγματος, που αναφέρει ρητά ότι «Η κατοικία εκάστου είναι απαραβίαστος», μάλλον ηχεί ως πολιτικό ανέκδοτο.
ΑΡΘΡΟΝ 9
Έκαστος έχει το δικαίωμα αξιοπρεπούς διαβιώσεως και κοινωνικής ασφαλείας. Ο νόμος θα προβλέψει περί προστασίας των εργατών, αρωγής προς τους πτωχούς και συστήματος κοινωνικών ασφαλίσεων.

Όταν μια χώρα έχει το 20% του πληθυσμού της ανέργους, όταν σύμφωνα με τη Στατιστική υπηρεσία Κύπρου και τη Eurostat σχεδόν 250.000 Κύπριοι βρίσκονται αντιμέτωποι με τον κίνδυνο της φτώχειας, ενώ 120.000 πολίτες ζουν με εισόδημα κάτω του ορίου της φτώχειας, μπορεί να μιλά κανείς για αξιοπρεπή διαβίωση όπως επιτάσσει το Σύνταγμα; Ποια προστασία παρέχεται στους εργάτες, που στη συντριπτική τους πλειονότητα είναι άνεργοι, ποιος κινείται ως αρωγός στους πτωχούς που κατακλύζουν τα κοινοτικά παντοπωλεία; Κι ας μην μιλούμε πλέον για σύστημα κοινωνικών ασφαλίσεων, όταν ο μισός πληθυσμός δεν είναι σε θέση να καταβάλει τις εισφορές του, ενώ τα ταμεία των Κοινωνικών Ασφαλίσεων έχουν αφανισθεί υπό μορφή δανείων από την προηγούμενη κυβέρνηση ή έχουν επενδυθεί σε ύποπτα αναπτυξιακά έργα για να εξοφληθούν τα χρέη μελών της Κεντρικής Επιτροπής του ΑΚΕΛ σε ελεγχόμενες ποδοσφαιρικές ομάδες;

ΑΡΘΡΟΝ 10Ουδείς τελεί εις κατάστασιν δουλείας ή υποτελείας.


Παλιότερα δούλοι και υποτελείς γίνονταν οι λαοί που έχαναν έναν πόλεμο. Σήμερα η υποτέλεια είναι οικονομική και δυστυχώς το μνημόνιο αποτελεί μια μορφή, όσο οξύμωρο κι αν ακούγεται, σωτήριας δουλείας.  Οι πολιτικοί μας λειτούργησαν όπως ο τελευταίος βασιλιάς της Περγάμου Άτταλος Γ΄ το 133 π. Χ., ο οποίος αποφάσισε να αφήσει στη διαθήκη του το βασίλειό του στην πιο ισχυρή δύναμη της εποχής του, τη Ρώμη. Ο Άτταλος πίστευε ότι μόνον έτσι θα σωθεί η πόλη από τις ξένες επιβουλές, οι δικοί μας πολιτικοί προφανώς διότι δεν είχαν άλλη επιλογή εδώ που έφεραν τα πράγματα. Και στις δύο περιπτώσεις μιλούμε για άμεση παραδοχή της αποτυχίας τους. Και απέτυχαν και συνεχίζουν να αποτυγχάνουν, όχι γιατί δεν μπόρεσαν να διαχειρισθούν την πολυπλοκότητα των προβλημάτων που είχαν να αντιμετωπίσουν: Ο ΄Ατταλος Γ΄, αντί να συνασπισθεί με τις υπόλοιπες ελληνικές πόλεις στον πόλεμο κατά των Ρωμαίων, συνασπίσθηκε μαζί τους πολεμώντας τους ομόφυλούς του. Οι πολιτικοί στην Κύπρο, αντί να συνασπισθούν με τον λαό και να ηγηθούν της χώρας εξυπηρετώντας τα καλώς νοούμενα συμφέροντά του, συνασπίσθηκαν με 50 ντόπιους και ξένους απατεώνες προσφέροντας τη χώρα μας στο πιάτο σε κάποιους διεθνείς ολιγάρχες, «χλωμοί  και κουρασμένοι, ιδεώδεις εν τη λύπη των, ελπίζοντας ακόμη να τους σπλαχνισθούν οι φαύλοι».
Σωστά το είπε ο Μακαριότατος, αλλά περίμενα ότι θα έκανε και ο ίδιος την αυτοκριτική του. Από το Κοινό των ευημερούντων Κυπρίων μετεξελιχθήκαμε σε Κοινό των αχαΐρευτων!

Μια Βελκουλέσκου στο Κυπριακό

Δεν έχω την ειδικότητα να κρίνω επιστημονικά αν όλες αυτές οι επιλογές που προκρίνονται στην οικονομία ως απόρροια του μνημονίου είναι σωστές ή λάθος. Αυτό που αναγνωρίζω και νομίζω κατανοεί ο μέσος άνθρωπος είναι ότι μέσω του μνημονίου επιτελούνται στη χώρα μας καθημερινές αλλαγές στη νομοθεσία και στους κανονισμούς λειτουργίας αυτού του κράτους και κατ' επέκταση στη νοοτροπία και το modus operandi της κυπριακής κοινωνίας που υπό άλλες συνθήκες σίγουρα θα ήταν αδύνατο να επιτευχθούν.

Αυτό που στην ουσία επέβαλε το μνημόνιο στην Κύπρο είναι μια σκληρή διαδικασία καταναγκαστικής σύνθεσης απόψεων στην καλύτερη περίπτωση ή επιβολής των απόψεων των δανειστών μας στη χειρότερη, διότι ως κοινωνία πρώτον αποτύχαμε να διαχειριστούμε τα προβλήματά μας και δεύτερον και πιο σημαντικό διότι δεν είχαμε την πολιτική παιδεία να αναλάβουμε αυτή την ευθύνη. Όπως κάποτε μου είπε ο πρώην υπουργός Παιδείας Ανδρέας Δημητρίου, αποτύχαμε ως κοινωνία και ως κράτος διότι δεν είχαμε τα εφόδια να αρθούμε στο ύψος της πολυπλοκότητας των προβλημάτων μας. Πώς αλλιώς; Η πολιτική μας ηγεσία είναι μέτρια και ρέπει προς τον λαϊκισμό. Η οικονομική ελίτ της χώρας αποδείχθηκε διεφθαρμένη. Οι διανοούμενοι είναι ανύπαρκτοι. Οι πολίτες της χώρας εκλαμβάνουν την πολιτικοποίησή τους ως συμμετοχή σε κομματικές μάντρες, ενώ το μεγαλύτερο ποσοστό των πολιτών απλώς ενδιαφέρεται κατά περίπτωση αγόμενο και φερόμενο από τις ανοησίες που προβάλλουν δίκην πληροφόρησης τα περισσότερα ΜΜΕ. Αν αυτή είναι η πραγματικότητα στη χώρα μας, πιστεύει κανείς ότι έχουμε τη δυνατότητα να προσεγγίσουμε σοβαρά την πολυπλοκότητα του Κυπριακού, έχοντας επιπλέον απέναντί μας την τ/κ κοινότητα η οποία κρινόμενη με την ίδια αυστηρότητα είναι μάλλον χειρότερη από μας;

Οικονομία

Στην οικονομία, λόγω μνημονίου, οι ελεύθερες περιοχές είναι όλες προς πώληση. Παίξαμε και χάσαμε, λένε, στο Κυπριακό και τα διεθνή χρηματιστήρια, αυτή δε τη στιγμή που συνομιλούμε όλοι οι χρεώστες στις τράπεζες, υπό κάποια διαδικασία η οποία δεν μπορεί να ξεπεράσει τους 12 μήνες, είναι δυνατό να χάσουν τα σπίτια και τις περιουσίες τους. Κινδυνεύουν να μετατραπούν σε πρόσφυγες χάνοντας τους κόπους μιας ζωής. Και το χειρότερο; Από τη στιγμή που θα ξεκινήσει η διαδικασία πλειστηριασμού ενός ακινήτου δεν θα μπορεί να έχει εμπλοκή το δικαστήριο. Η χρήση της νομικής διαδικασίας, αν είναι εφικτή, θα είναι δυνατή μόνο πριν ξεκινήσει η διαδικασία πλειστηριασμού, όταν δηλαδή η τράπεζα αποστείλει στον χρεώστη το τελεσίγραφό της να αποπληρώσει τα χρέη του. Τότε εκεί ίσως κάποιοι ευφάνταστοι δικηγόροι, αν διακριβώσουν παρατυπίες στην αποστολή της επιστολής ή τεκμηριώσουν μη παραλαβή της επιστολής, θα μπορούν ίσως να κερδίσουν κάποιο χρόνο. Στη συνέχεια θα εκτιμηθεί το ακίνητο και θα ορισθεί ο πλειστηριασμός στο 80% της τιμής, μετά στο 50%, αργότερα θα γίνει επανεκτίμηση και πάει λέγοντας, με την τιμή να καθορίζεται στο ποσό που επιβάλλει η ελεύθερη αγορά. Θα πρέπει να τονισθεί ότι μέχρι στιγμής ακούσαμε οικονομικά και επιχειρήματα κοινωνικής υφής για τη διαδικασία αυτή, δεν ακούσαμε όμως τα γνωστά επιχειρήματα περί του ξεπουλήματος της πατρώας γης. Ακόμα δεν έχω δει τον φίλο μου τον Ζαχαρία Κουλία να υψώνει το φλάμπουρο της αντίστασης. Στις ελεύθερες περιοχές, λοιπόν, αν κρίνουμε από τις συνεχείς πωλήσεις σε Ρώσους και Κινέζους, η γη μάλλον είναι προϊόν και όχι αντικείμενο επίδειξης των πατριωτικών μας αισθημάτων.

Κυπριακό

Βεβαίως όταν η πολιτική μας ηγεσία συζητά το περιουσιακό στο Κυπριακό η λογική είναι εντελώς διαφορετική. Η πλευρά μας επιμένει στο δικαίωμα του ιδιοκτήτη της περιουσίας στα κατεχόμενα να έχει τον πρώτο λόγο, επιμένει στο δικαίωμα της ατομικής προσφυγής στο ΕΔΑΔ επικαλούμενη τις υποθέσεις Τιτίνας Λοϊζίδου και Όραμς και κυρίως δεν αποδέχεται ανταλλαγή ή αποζημίωση διότι η πατρώα γη δεν είναι προς ξεπούλημα. Όποιος τολμήσει εξάλλου να πει το αντίθετο η τύχη του είναι προδιαγεγραμμένη. Τον στολίζουν με επίθετα του τύπου προδότης, μειωμένων εθνικών αντιστάσεων και οπαδό των γενναιόδωρων προσφορών προς τους Τούρκους. Σε αυτό συντείνει και το κλίμα που έχει δημιουργηθεί τα τελευταία 40 χρόνια. Για τα κατεχόμενα εδάφη μας έχουν γραφτεί ωδές και ποιήματα, ενώ και τα βουνά και οι θάλασσές μας φαίνεται να μας συμπονούν και συμμετέχουν στην αναζήτηση δικαιοσύνης. Π.χ. όλοι τραγουδώντας αναμένουν από τον Πενταδάκτυλο να ανασηκώσει την πλάτη και να αποσείσει τους Τούρκους, ενώ καμιά φορά αναρωτιόμαστε πώς έφερε τους Τούρκους η αγαπημένη θάλασσα της Κερύνειας! Ακούσατε ποτέ κανένα τραγούδι γεμάτο παράπονο για τη θάλασσα της Πάφου γιατί μας έφερε μερικές χιλιάδες Κινέζους; Για το Τρόοδος μήπως;
Η σύγκριση
Σαφέστατα και το θέμα δεν είναι ακριβώς το ίδιο αν και κάποιοι πολιτικοί ήδη έχουν συγκρίνει την κατοχή της Κύπρου στον βορρά από την Τουρκία με την κατοχή της νότιας Κύπρου από την τρόικα. Το πρόβλημα εντοπίζεται στην υποκρισία των ηγετών μας γενικότερα, με το ερώτημα να τίθεται ευθέως: Μήπως αυτό που χρειαζόμαστε στο Κυπριακό είναι ένα σκληρό μνημόνιο το οποίο θα πειθαναγκάσει Έλληνες και Τούρκους να συμβιβαστούν, όσο απάνθρωπο κι αν αυτό ακούγεται; Μήπως χρειαζόμαστε στο τραπέζι των συνομιλιών την κυρία Βελκουλέσκου;
Έως τότε βέβαια, η συνέπεια για την υπεράσπιση της πατρίδας μας από Τούρκους και δανειστές θα ελέγχεται ως ανακόλουθη: Με την πατρίδα μας, όταν μας συμφέρει, "να μην έχει κρικέλια για να την πάρεις στους ώμους και να φύγεις", αλλά όταν υπεισέρχονται οι μπίζνες να την κάνουμε φορτωτική για το Πεκίνο. Με τους απλούς ανθρώπους να έχουν πληρώσει το τίμημα της προσφυγιάς το 1974, με τους απλούς ανθρώπους να πληρώνουν και σήμερα. Το 1974 οι κατοχικές δυνάμεις ήταν οι Τούρκοι και σήμερα οι δανειστές μας. Και στις δύο περιπτώσεις είχαν ενδιάμεσους τους Κύπριους πολιτικούς και εν γένει τη νομενκλατούρα αυτού του τόπου. Υπάρχει διέξοδος; Παρόλη την αντίθεση που περιγράψαμε πιο πάνω υπάρχει πάντα και μια δυνατότητα σύνθεσης εφόσον προχωρήσουμε σε ρήξη με τον κακό μας εαυτό. Η λύση σήμερα του Κυπριακού είναι δυνατό να τερματίσει την κατοχή και στον βορρά και στον νότο της Κύπρου.