Ο πρόεδρος του ΔΗΚΟ Νικόλας Παπαδόπουλος δικαιολόγησε την
επιλογή του κ. Νίκου Χριστοδουλίδη ως υποψήφιου του κόμματός του στις
προεδρικές εκλογές του 2023, δίνοντας έμφαση σε ένα επιχείρημα: «Ο Νίκος Χριστοδουλίδης
στο Κραν Μοντανά επέμενε (μαζί με τον Νίκο Κοτζιά) σε μηδέν στρατεύματα και
μηδέν εγγυήσεις».
Τι πρακτικά
σημαίνει αυτή η δήλωση του κ. Παπαδόπουλου και ποιο πολιτικό περιτύλιγμα
επιχειρεί να προσδώσει στον κ. Χριστοδουλίδη, ο οποίος από την περασμένη
Κυριακή αποτελεί τον εκλεκτό του ΔΗΚΟ;
* Το ΔΗΚΟ
προσεγγίζει τη λύση του Κυπριακού με βάση τη θέση αυτή. Για να συμφωνήσει σε
λύση, θέλει να τερματισθούν οι εγγυήσεις του 1960 και να φύγει και ο τελευταίος
Τούρκος στρατιώτης από την Κύπρο.
* Το ΔΗΚΟ υποστηρίζει τον κ. Χριστοδουλίδη διότι ο κ. Νικόλας Παπαδόπουλος είναι πεπεισμένος ότι αυτές είναι και οι θέσεις στο Κυπριακό του υποψηφίου που επέλεξε.
Η πραγματικότητα
Στην πράξη
βέβαια η δήλωση του κ. Νικόλα Παπαδόπουλου δεν έχει κανένα αντίκρυσμα. Ως θέμα
συζήτησης, κανένας Κύπριος πολίτης δεν θέλει εγγυήσεις και στρατεύματα στην
Κύπρο, οπότε η εκ του περισσού επίδειξη πατριωτισμού μας προσβάλλει. Το
ζητούμενο εδώ δεν είναι τι θέλουμε, αλλά τι προκύπτει από τις μακροχρόνιες
διαπραγμάτευσεις στο Κυπριακό, και αυτό αφορά ακόμα και
τους προκατόχους του κ. Παπαδόπολου στην ηγεσία του ΔΗΚΟ και της
κυβέρνησης.
* Ο πρόεδρος
του ΔΗΚΟ Σπύρος Κυπριανού από το 1979 έως και το 1988 συζήτησε το Κυπριακό με
τους κυρίους Κουεγιάρ και Βαλντχαιμ, αλλά ουδέποτε έθεσε θέμα μηδέν
στρατευμάτων σε διαπραγματεύσεις. Πώς, εξάλλου, μπορούσε να το κάνει από τη
στιγμή που στο τραπέζι των διαπραγματεύσεων δεν τέθηκε ποτέ θέμα κατάργησης των
εγγυήσεων του 1960;
* Ο πρόεδρος
του ΔΗΚΟ Τάσσος Παπαδόπουλος, επίσης ουδέποτε έθεσε θέμα μηδενικών στρατευμάτων
ενώπιον του Κόφι Ανάν. Στο Σχέδιο Ανάν που διαπραγματεύτηκε, έθεσε θέμα
σταδιακής μείωσης στρατευμάτων. Δεν άγγιξε επίσης το θέμα των εγγυήσεων, αλλά
το άφησε να συζητηθεί σε ευθετότερο χρόνο.
Η δυνατότητα
Ο μόνος Κύπριος
ηγέτης που είχε ενώπιόν του τη δυνατότητα για μηδέν εγγυήσεις και μηδέν
στρατεύματα ήταν ο Πρόεδρος Μακάριος το 1956, προφανώς γιατί η Τουρκία ήταν
τότε απούσα από την Κύπρο. Το 1956 είχε συμφωνήσει τα πάντα με τον κυβερνήτη
Τζον Χάρτιγκ για παροχή αυτοκυβέρνησης στην Κύπρο και χρονοδιάγραμμα για
ανεξαρτησία, χωρίς καμιά εμπλοκή της Τουρκίας. Με τους Τ/Κ να συμμετέχουν στην
κυβέρνηση με έναν υπουργό θρησκευτικών υποθέσεων. Τότε ο μακαριότατος
κυριολεκτικά κλότσησε την καρδάρα με το γάλα, δίνοντας την ευκαιρία στον Ντενκτάς
να βγάλει την ΤΜΤ έξω, να αρχίσει να σκοτώνει Ε/Κ και να εμπεδώνει τον
διαχωρισμό. Διευκολύνοντας τους Βρετανούς να τον εκβιάσουν με λύση δύο κρατών
και να τον αναγκάσουν να πάει στο Λονδίνο για να υπογράψει λύση Ανεξαρτησίας
στη λογική ενός δικοινοτικού κράτους. Υπό τις συνθήκες που δημιούργησε η
αβάστακτη ξεροκεφαλιά του Μακαρίου, δεν ήταν κακή η λύση Ανεξαρτησίας.
Ο δεύτερος
Κύπριος ηγέτης που είχε καλές δυνατότητες να συζητήσει και να πετύχει μηδέν
εγγυήσεις και μηδέν στρατεύματα, παρά τα τετελεσμένα των Δικοινοτικών Ταραχών
της περίοδου 1963/64 και κυρίως της εισβολής του 1974, ήταν ο κ. Νίκος
Αναστασιάδης στο Κραν Μοντανά. Το πλαίσιο Γκουτέρες προνοούσε και τις δύο αυτές
πτυχές. Μπορούσαμε, αν υπήρχε μια σοβαρή διάθεση για διαπραγμάτευση, να επιτευχθούν
και οι δύο αυτοί στόχοι. Επρονοείτο κατάργηση των εγγυήσεων μέσα από τη Συνθήκη
Εγκαθίδρυσης της λύσης υπό την εποπτεία του ΟΗΕ. Από την άλλη, είχε συμφωνηθεί
να αποχωρήσει σε μικρό χρονικό διάστημα σχεδόν το σύνολο του τουρκικού στρατού,
και αυτό που απέμενε προς συζήτηση ήταν πότε θα αποχωρούσαν οριστικά οι 650
Τούρκοι στρατιώτες της ΤΟΥΡΔΥΚ και οι 950 της ΕΛΔΥΚ. Στ’ αλήθεια, ποιος
σοβαρός πολιτικός θα μπορούσε να εγείρει θέμα 650 στρατιωτών για τη λύση, όταν
εξαιτίας της μη λύσης παραμένουν στην Κύπρο 40.000 Τούρκοι στρατιώτες, χάνεται
η Μόρφου και το Βαρώσι και παραβιάζεται η κυπριακή ΑΟΖ; Ο Νίκος
Αναστασιάδης πήγε στο Κραν Μοντανά έχοντας καλές προοπτικές να επιστρέψει ως ο
μεγαλύτερος ηγέτης που ανέδειξε η Κύπρος. Επέστρεψε ως φρικτή καρικατούρα του
Μακαρίου, του Σπύρου και του Τάσσου.
Η διαπραγμάτευση
Όταν κάποιος
έχει ένα πρόβλημα το οποίο θέλει να λύσει, καταφεύγει είτε σε πόλεμο για να
ανατρέψει την κατάσταση υπέρ του, αν έχει τη δύναμη, είτε σε
διαπραγμάτευση σε μια προσπάθεια με συναίνεση να βελτιώσει τα πράγματα.
Η ε/κ πλευρά
αποφάσισε από το 1974 να μπει σε μια διαπραγμάτευση με στόχο την επανένωση της
χώρας μας. Σε αυτή τη διαπραγμάτευση είναι λογικό η κάθε πλευρά να μπαίνει με
μαξιμαλιστικές θέσεις σε μια προσπάθεια να κερδίσει ό,τι μπορεί περισσότερο. Αν
θέλει βέβαια να εξευρεθεί λύση, σίγουρα έχει στη διάθεσή της και δεύτερη και
τρίτη γραμμή διαπραγμάτευσης, αναλόγως πάντα και των υποχωρήσεων της άλλης
πλευράς. Σε αυτή τη διαπραγμάτευση, η ε/κ πλευρά ήξερε ότι θα δώσει και θα
πάρει. Ήξερε ότι θα κερδίσει και θα χάσει.
Προπαγάνδα
Αν κάποιος
μπαίνει σε διαπραγμάτευση χωρίς να το θέλει αλλά γιατί είναι υποχρεωμένος να
μπει, τότε εμμένει από την αρχή μέχρι το τέλος στις αρχικές του θέσεις. Τις
οποίες, για να πείσει κυρίως την εσωτερική κοινή γνώμη, βαφτίζει πατριωτικές,
θέσεις αρχών, ως θέσεις ακόμα συνάδουσες με το διεθνές δίκαιο και τις
παγκόσμιες αξίες. Την ίδια στιγμή κρύβει σημαντικά γεγονότα από τον λαό που θα
τον βοηθούσαν να αποδεκτεί έναν συμβιβασμό, επιλέγοντας τη γνωστή πρακτική που παραπέμπει
σε προπαγάνδα.
Το αφήγημα
γίνεται πιο εύπεπτο και η προπαγάνδα πιο αποτελεσματική κάθε φορά που
κάποιοι Τούρκοι και Τ/Κ πολιτικοί (μετά από ένα νέο αδιέξοδο στο Κυπριακό)
ανεβάζουν τους τόνους διατυπώνοντας νέες αξιώσεις και εμπεδώνοντας νέα τετελεσμένα.
Ανεξαρτήτως τι κάνουν οι Τούρκοι, οι ευθύνες των οποίων στην Κύπρο μετά το 1974
είναι εγκληματικές, ως Ε/Κ οφείλουμε να δούμε με περισσότερη προσοχή τα του
οίκου μας. Κι αυτό γιατί κάθε φορά που πήγαμε σε διαπραγματεύσεις με
σοβαρότητα, η Τουρκία τα χρειάστηκε και αναγκάστηκε να συζητήσει. Το 2004
αποδέκτηκε τη λύση Διζωνικής, το 2017 έβαλε στο τραπέζι την κατάργηση των
εγγυήσεων.
Πολλοί Ε/Κ
πολιτικοί, δυστυχώς, δεν είναι έτοιμοι για έναν συμβιβασμό. Προτιμούν να
πορεύονται με μισές αλήθειες και ερωτήματα του στυλ τι ήθελε η Τουρκία και
εισέβαλε το 1974 στην Κύπρο, επιλέγουν να πωλούν στον λαό τη θεωρία ότι όλος ο
κόσμος βρίσκεται στο πλευρό των Τούρκων και συνωμοτεί κατά της χώρας μας
γιατί κοιτάζει το συμφέρον του. Όπότε, η δική μας μοίρα, η δική μας
ιστορία, επιτάσσει να φυλάμε Θερμοπύλες.
Στην Κύπρο, οι
140.000 πρόσφυγες και η συντριπτική πλειοψηφία των μη προσφύγων τάχθηκαν να
φυλάνε Θερμοπύλες. Μερικές εκατοντάδες πολιτικοί και επιχειρηματίες γης
κατάφεραν να μετατρέψουν την ελεύθερη Κύπρο σε λάφυρο ενός πολέμου που
χάσαμε. Οι επιχειρηματίες, αφού οι πρόσφυγες έχασαν τις περιουσίες τους, είδαν
τη γη στις ελεύθερες περιοχές να δεκαπλασιάζει την αξία της. Οι πολιτικοί
έκαναν λόγο για οικονομικό θαύμα και επιδόθηκαν σε προγράμματα προσέλκυσης επενδύσεων,
με επενδυτές αρχικά τύπου Μιλόσεβιτς. Η συνέχεια δόθηκε διά της
πρόσκλησης Ρώσων και Κινέζων ολιγαρχών, προσφέροντας αυτό που on
camera εκστόμισε ο Δημήτρης Συλλούρης. Full Support σε άτομα που
κατάκλεψαν τις χώρες τους, είναι κυνηγημένοι από την Ιντερπολ, αλλά βρήκαν στη
φιλόξενη Κύπρο, because this is Cyprus, τον κατάλληλο χώρο να ξεπλύνουν τα
χρήματά τους. Ίσως να μην είναι υπερβολικό αν πούμε ότι σήμερα η Κύπρος
διαθέτει πολιτικούς από τους πλουσιότερους στον κόσμο. Αυτό ίσως εξηγεί σε κάποιο
βαθμό γιατί η μη λύση του Κυπριακού προάγει τη διαφθορά κάποιων πολιτικών στη
χώρα μας.
Ο Νικόλας
Ο πρόεδρος του
ΔΗΚΟ κ. Νικόλας Παπαδόπουλος, παρά το ότι είναι νεαρός σε ηλικία, επιμένει να
εμφανίζεται ως ένας πολιτικός που κλωνοποιήθηκε από το παρελθόν. Σε σημείο που
προκαλεί θλίψη σε κάθε σκεπτόμενο Κύπριο που τον παρακολουθεί. Αποφάσισε,
μάλιστα, να συμπαρασύρει σε αυτή τη λογική και τον νεαρότερο του κ. Νίκο
Χριστοδουλίδη. Σε συνέντευξή του την Πέμπτη στην εκπομπή του Ανδρέα Κιμίτρη στο
ΡΙΚ, ο κ. Παπαδόπουλος, πέρα από το σλόγκαν «μηδέν στρατεύματα, μηδέν
εγγυήσεις», μας εξήγησε ότι ο κ. Χριστοδουλίδης δεν αποδέχεται ούτε το πλαίσιο
Γκουτέρες όπως αυτό κατατέθηκε στο Κραν Μοντανά, δηλαδή δεν αποδέχεται ούτε την
πολιτική ισότητα σε ένα ομοσπονδιακό κράτος. Δεν μας είπε βέβαια ότι με αυτές
τις θέσεις στην ουσία αποδεχόμαστε το status quo στην Κύπρο που επιβλήθηκε και
λειτουργεί υπέρ της Τουρκίας και ότι η μοναδική του κατάληξη πλέον είναι η λύση
δύο κρατών στη χώρα μας. Απεναντίας, μας εξήγησε ότι αν ο κ. Χριστοδουλίδης
εκλεγεί, θα συνεχίσει αυτό που ξεκίνησε ως ΥΠΕΞ, δηλαδή να επιβάλει μέσω της ΕΕ
κυρώσεις στην Τουρκία μέχρι να καμφθεί και να υποχωρήσει στο Κυπριακό. Ως
γνωστόν, την πολιτική αυτή υιοθέτησε ο κ. Χριστοδουλίδης για τέσσερα χρόνια ως
υπουργός Εξωτερικών, χωρίς να πετύχει κάποιες κυρώσεις κατά της Τουρκίας, με
μόνο αποτέλεσμα να χάσουμε και το Βαρώσι. Με λίγα λόγια, ο κ. Παπαδόπουλος
παρουσίασε τον κ. Χριστοδουλίδη ως τον αυθεντικό διάδοχο του Σπύρου Κυπριανού
και του Τάσσου Παπαδόπουλου, ο οποίος αν εκλεγεί θα επιμένει στην πολιτική της
πρόταξης κάποιων αρχών και αξιών και όχι σε έναν δημιουργικό διάλογο.
Φευ! Ο κ.
Παπαδόπουλος, αντί να ονειρευτεί το μέλλον, αντί να αναγνωρίσει ότι αυτό που
απομένει στην Κύπρο είναι να ακολουθήσει τον ευρωπαϊκό δρόμο επίλυσης
προβλημάτων, περισσότερο φαίνεται να θέλει να εκπροσωπεί το χρεοκοπημένο
πολιτικό και οικονομικό κατεστημένο αυτής της χώρας. Στο
οποίο συμπεριλαμβάνει και τον κ. Νίκο Χριστοδουλίδη.
