Ο εμπλεκόμενος Νίκος Αναστασιάδης

Αν κρίνει κανείς από το προχθεσινό tweet του προέδρου του ΔΗΚΟ Νικόλα Παπαδόπουλου, ο Πρόεδρος Αναστασιάδης δεν τα πήγε καθόλου καλά στις Βρυξέλλες, αφού επέτρεψε στην Τουρκία να ανοίξει ένα ακόμα κεφάλαιο στις ενταξιακές της διαπραγματεύσεις χωρίς η Κύπρος να πάρει τίποτα. Συμπέρασμα: αντί η Κύπρος να πει το μεγάλο «ΟΧΙ», σύμφωνα με τον κ. Παπαδόπουλο, είπε το μεγάλο «ΝΑΙ». Να υπενθυμίσουμε βέβαια στον νεαρότερο τότε Νικόλα ότι τον Δεκέμβριο του 2004 ο μακαριστός Τάσσος Παπαδόπουλος είπε πρώτος ένα πελώριο «ΝΑΙ» στις ενταξιακές της Τουρκίας ...έναντι όχι της λύσης του Κυπριακού, αλλά της ομαλοποίησης των σχέσεων της Κυπριακής Δημοκρατίας με την Τουρκία. Δηλαδή, η Τουρκία από το 2004 και εξής δεν πιέζεται για λύση του Κυπριακού, τουτέστιν για την επιστροφή εδαφών και των προσφύγων στα σπίτια τους, αλλά για να ανοίξει κάποια λιμάνια και αεροδρόμια. Κι αυτό γιατί αυτή ήταν η επιλεχθείσα τακτική τότε του Τάσσου Παπαδόπουλου, ο οποίος έβλεπε ότι μετά το βροντερό «ΟΧΙ» στο δημοψήφισμα του Απριλίου του 2004 δεν είχε κανένα περιθώριο αξιοπιστίας να διαπραγματευθεί κάτι άλλο. Ο Νίκος Αναστασιάδης βέβαια είναι εμπλεκόμενος και αποφασισμένος από το 2004 στην επίλυση της ουσίας του Κυπριακού και όχι σε μεσοβέζικες λύσεις μέσω των οποίων θα διαιωνίζεται το status quo. Ο εμπλεκόμενος λοιπόν Νίκος Αναστασιάδης, ο οποίος αποδεικνύεται ο καλύτερος μαθητής του Βάσου Λυσσαρίδη και της θεωρίας των εμπλεκομένων συμφερόντων, πήγε στις Βρυξέλλες προχθές, αλλά και στις 11 Μαρτίου, όχι για να μπουρδουκλώσει τη λύση, όχι για να επιστρέψει πίσω υπό τους ήχους των ιαχών των οπαδών τού status quo, αλλά έχοντας πλήρη επίγνωση ότι από το 1974 αυτός και η γενιά του χρωστούν στους 160.000 Ε/Κ και τους 50.000 Τ/Κ πρόσφυγες, μια απάντηση. Και η απάντηση δεν είναι άλλη από αυτήν της επανένωσης της χώρας μας. Τα εμπλεκόμενα Από τις 11 Μαρτίου είχε διαγνώσει και τις τάσεις και τα εμπλεκόμενα στους κόλπους της ΕΕ αλλά και της Τουρκίας. Ο Νταβούτογλου, εκμεταλλευόμενος την προσφυγική κρίση, ξεκίνησε επιθετικά, ζητώντας χρήματα, άνοιγμα όλων των κεφαλαίων και βίζες. Η ελευθεροποίηση των βιζών, δηλαδή ο κάθε Τούρκος πολίτης να ταξιδεύει ελεύθερος στην ΕΕ, ήταν εξυπαρχής casus belli για πολλές χώρες. Κυρίως όμως για τη Βρετανία, η οποία στις 23 Ιουνίου πάει σε δημοψήφισμα για Brexit. Ο Κάμερον σαφέστατα θέλει να μείνει εντός, οπότε, βίζες γιοκ. Λογικά η πίεση θα έπεφτε στην Κύπρο για να ανοίξει κεφάλαια, προϊούσης δε της συμφωνίας Ελλάδας – Τουρκίας για επιστροφή προσφύγων στη δεύτερη η Κύπρος κινδύνευε να βρεθεί αντιμέτωπη ακόμα και με την Ελλάδα, αν ο Αναστασιάδης επέμενε σε βέτο. Σε αυτό το σημείο ο Κύπριος Πρόεδρος εκμεταλλεύθηκε τη δυσαρέσκεια του προέδρου της ΕΕ Ντόναλντ Τουσκ για τις κρυφές συμφωνίες Γερμανίας – Ολλανδίας με τον Νταβούτογλου, και θαρραλέα και στις δύο συνόδους ξεκαθάρισε τη θέση του: «Την ώρα που θέλω να επανενώσω την πατρίδα μου δεν θέλω να με φέρετε σε αντιπαράθεση με την Τουρκία και την Ελλάδα, φορτώνοντας το προσφυγικό στους ώμους της Κύπρου». Άρπαξε το επιχείρημα ο Κάμερον, έδειξε μεγαλοψυχία ο Ολάντ και άνοιξε ένα κεφάλαιο στην Τουρκία που δεν είχε μπλοκάρει η Κύπρος, με αποτέλεσμα ο κύριος Νταβούτογλου να δεχθεί μια συναινετική λύση. Στις 11 του Μάρτη, εξάλλου, δεν κρύφτηκε ούτε από τον ίδιο τον κ. Νταβούτογλου με τον οποίο συναντήθηκε διακριτικά για περισσότερο από 20 λεπτά: «Η Κύπρος, αν λυθεί το Κυπριακό, θα είναι ο μεγαλύτερος σύμμαχος της Τουρκίας για ένταξη στην ΕΕ». Κατά την ίδια συνάντηση, ο Νίκος Αναστασιάδης απέρριψε μεσοβέζικες λύσεις για άνοιγμα της Τύμπου έναντι ενός λιμανιού, αφού εξήγησε ότι άλλα λέει το πρωτόκολλο της Άγκυρας και άλλα προνοεί η πρόταση για Τύμβου και Βαρώσι. Ο κ. Νταβούτογλου, ο οποίος επίσης γνωρίζει πολύ καλά το παιχνίδι των εμπλεκομένων συμφερόντων, απεδείχθη μετριοπαθής. Θέλει αυτήν την περίοδο περισσότερη Ευρώπη για να αντιμετωπίσει εσωτερικά τον Ερντογάν. Θέλει Ευρώπη, γιατί πλέον δεν μπορεί να παίζει παιχνίδια με τη Ρωσία, θέλει Ευρώπη γιατί οι Αμερικανοί, οι Ισραηλινοί, οι Ιρανοί και οι Αιγύπτιοι δεν θεωρούν την Τουρκία αξιόπιστη. Γνωρίζει λοιπόν ότι μέσω Κύπρου και Ελλάδας θα μπορούσε να ανοίξει διόδους σε μια ασφυκτική περικύκλωση που έχει οδηγηθεί η χώρα του τελευταίως. Το Κυπριακό Έμμεσα πλην σαφώς, το μήνυμα του Προέδρου ήταν σαφές: «Ενθαρρύνετε τους Τ/Κ στο Τραπέζι των διαπραγματεύσεων να προχωρήσουμε σε λύση το συντομότερο δυνατόν». Και το είπε αυτό ο Κύπριος Πρόεδρος ενώπιον και των 27 ηγετών της ΕΕ, και έπεισε, δημιουργώντας για πρώτη φορά στα ευρωπαϊκά δεδομένα ένα ισχυρότατο μπλοκ στήριξης προς την Κύπρο. Το είπε χωρίς να μπαίνει επί της ουσίας του Κυπριακού και χωρίς ίχνος υποτίμησης προς τον συνομιλητή του στην Κύπρο Μουσταφά Ακιντζί, αφού γνωρίζει πολύ καλά ότι μια βιώσιμη λύση δεν μπορεί να επιτευχθεί χωρίς τη συγκατάθεση των Τουρκοκυπρίων. Αυτό είναι το μήνυμα που πρέπει να εμπεδώσει ο κ. Ακιντζί, αναλαμβάνοντας τις δικές του ευθύνες στη συνάντηση της 28ης Μαρτίου με τον Νίκο Αναστασιάδη. Από την άλλη, βέβαια, ο πάντα… εμπλεκόμενος Νίκος Αναστασιάδης κατάφερε να ξαναβάλει προχθές το Κυπριακό στις ράγες της πάγιας πολιτικής που οι Γιώργος Βασιλείου και Γλαύκος Κληρίδης συμφώνησαν με την Ελλάδα αλλά και την ΕΕ. Δηλαδή, λύση του Κυπριακού και ένταξη της Τουρκίας στην ΕΕ. Στην προχθεσινή σύνοδο, ο Αχμέτ Νταβούτογλου πήρε ψίχουλα σε σχέση με αυτά που ζητούσε. Η μεγάλη εικόνα όμως τον ευνοεί. Η Τουρκία ξαναμπαίνει σε τροχιά ένταξης στην ΕΕ, αν και όποτε είναι έτοιμη να ενταχθεί, αλλά η ένταξή της περνά από τη λύση του Κυπριακού. Αυτό οφείλεται στον ...εμπλεκόμενο Νίκο Αναστασιάδη. Ο οποίος δεν πήγε στις Βρυξέλλες για να παίξει τα παιχνίδια του Τάσσου και της ομαλοποιήσης χωρίς λύση  ούτε για να μηρυκάσει τα νέα βροντερά «ΟΧΙ» του Νικόλα Παπαδόπουλου, συζητώντας για αεροδρόμια και λιμάνια. Πήγε με την μεγάλη εικόνα της λύσης του Κυπριακού. Με στόχο να δικαιώσει τον λαό της Κύπρου και να δώσει μέλλον στους νέους αυτής της χώρας.

Χαμένοι στα σκουπίδια

Η εικόνα είναι εκκωφαντικά απελπιστική. Η Κύπρος τελικά δεν είναι η γη της λεμονιάς και της ελιάς, δεν είναι χρυσοπράσινο φύλλο ριγμένο στο πέλαγος. Είναι ένας ατελείωτος και κακάσχημος σκουπιδότοπος. Μέσα σε ένα φρικαλέο περιβάλλον που όζει απελπισίας, πολιτικοί μαζεύουν σε μαυροσάκουλα τις μίζες τους, αστυνομικοί αναζητούν στοιχεία να τους καταδικάσουν, δημόσιοι υπάλληλοι κρύβονται κάτω από τόνους απορριμμάτων, ο υπόλοιπος λαός παρακολουθεί κι από πάνω κοράκια, γύπες και άλλα πουλιά των σκουπιδιών πετούν, τους βλέπουν και γελούν. Αν ζούσε ο Διαμαντής δεν θα ζωγράφιζε τον «Κόσμο της Κύπρου», όπως τον ξέρουμε. Θα ζωγράφιζε ένα ΧΥΤΥ. Έναν απέραντο σκουπιδότοπο. Αν ο Διαμαντής ήταν σουρεαλιστής ζωγράφος, όπως ο Ντε Κίρικο, θα έκανε ένα βήμα παρακάτω. Θα ζωγράφιζε τους εγκεφάλους μας ως σκουπιδότοπους ή καλύτερα σκουπιδοτενεκέδες.  Διότι περί αυτού πρόκειται.

 Τι άλλο από σκουπίδια μπορούμε να έχουμε στους εγκεφάλους μας όταν ακόμα και από ένα σύστημα υγειονομικής ταφής απορριμμάτων προσπαθούμε να κλέψουμε  τους συμπολίτες μας;

Η ιστορία της Κύπρου, για να φύγουμε από τη ζωγραφική, γράφεται εν ολίγοις μέσα από τα ρεκόρ παραγωγής σκουπιδιών κατά κεφαλήν σε αυτό τον τόπο, κυριολεκτικά και μεταφορικά.

Και τι δεν πετάμε; Γενικά ό,τι δεν μας αρέσει: Φαγητά, κι ας πεινάνε οι πρόσφυγες, ρούχα κι ας κρυώνουν οι μετανάστες, ανθρώπινες ζωές που ξεψυχούν στις παραλίες, πολτοποιημένα έμβρυα, όνειρα, ιδεολογίες, πολιτική ηθική, ιδανικά, σύμβολα, ιδέες! Όλα αυτά χωράνε στον σκουπιδοτενεκέ του παρόντος για να προετοιμάσουν το αχανές τοπίο της χωματερής του μέλλοντός μας. 

Τι κρατάμε

 Την ίδια στιγμή βέβαια κρατάμε και κάποια πράγματα. Προς Θεού δεν τα πετάμε όλα. Κρατάμε τα χρήσιμα. Την άγνοιά μας, το απύθμενο θράσος μας, τους τακτικισμούς μας, τα συμφέροντά μας, τους φόβους μας, την ψευτιά μας, την απροσμέτρητη μαγκιά μας, τον εθνικισμό μας. Αυτά δηλαδή που διαφημίζουν οι επιτήδειοι λαοπλάνοι μετατρέποντας το μυαλό μας σε ένα τεράστιο σκουπιδόλακκο. Ό,τι πιο βρομερό και απαίσιο και επικίνδυνο υπάρχει. 

• Τη στιγμή που μιλάμε, πέρα από τον ΧΥΤΥ της Κόσης, δηλαδή λίγο πιο πέρα από τη μύτη μας, η Ευρώπη και η Μέση Ανατολή έχουν μετατραπεί σε ένα σκουπιδότοπο ψυχών.

• Τη στιγμή που μιλάμε η Τουρκία εμπορεύεται μερικά εκατομμύρια πρόσφυγες με τη Μέρκελ, για να κερδίσει δισεκατομμύρια ευρώ και σίγουρα βίζες για να ταξιδεύουν οι Τούρκοι στην ΕΕ, ενώ ο μικρός Αϊλάν ξεψυχά αβοήθητος σε μια ερημική παραλία. Ενώ τα σκουπιδιάρικα στο Μποντρούμ με το χάραμα μαζεύουν όλους τους νεκρούς πρόσφυγες από την κοσμική παραλία πριν ξυπνήσουν οι τουρίστες και αντικρίσουν το αποτρόπαιο θέαμα και τους κάτσει το English breakfast στον λαιμό.

• Τη στιγμή που μιλάμε, το Κυπριακό βαλτώνει, η διχοτόμηση εμπεδώνεται, αλλά  όλα τα κόμματα στην Κύπρο μέσω των αστείων υποψηφίων τους περιφέρονται ανά τας οδούς και τα ρύμας, μαζεύοντας εισφορές από απατεώνες… με αντιπαροχή έναν άλλο σκουπιδότοπο που θα νομοθετήσουν, πουλώντας ελπίδα και γεμίζοντας τον σκουπιδοτενεκέ της κεφαλής μας με ψεύτικες ελπίδες για το μέλλον.

Το χθεσινό δελτίο

 Το χθεσινό αστυνομικό δελτίο δεικνύει ότι η Κύπρος μετατρέπεται αργά αλλά σταθερά σε μια χωματερή υλικών απορριμμάτων και ανθρώπινων ψυχών. Κοινωνιολογικά ο αλγόριθμος στέκει. Όσα περισσότερα σκουπίδια παράγουμε, τόσο περισσότερο ανόητοι και σκάρτοι γινόμαστε. Όσο δε γινόμαστε ένα με τα σκουπίδια, τόσο περισσότερο επικοινωνούμε με τα κοράκια που εμφιλοχωρούν στις χωματερές.

 Κάποτε ο φιλόσοφος Διογένης μάζεψε το πιθάρι του και πήγε στην Αθήνα να διδάξει. Στήθηκε στη μέση της αγοράς των Αθηναίων και άρχισε να μιλά: Για τη λιτότητα που χρειάζεται να έχουν οι άνθρωποι, την αποποίηση των υλικών αγαθών, για την απλότητα και για την αναγκαιότητα να έχουν πλούσιο μυαλό παρά πλούσια τα ελέη τους. Κανένας δεν τον άκουγε. Όλοι τον αγνοούσαν.

 Σταμάτησε να μιλά και άρχισε να φωνάζει: «Ε, άνθρωποι πού είστε;». Σαν μαζεύτηκαν κάμποσοι, πολιτικάντηδες, τότε άρχισε να τους κυνηγά και να τους χτυπά με το ραβδί του, λέγοντάς τους: «Ανθρώπους κάλεσα, όχι παλιανθρώπους».

Ρε πώς αλλάζουν οι καιροί

Ρε πώς αλλάζουν οι καιροί! Με τον Διονύση Διονυσίου 06/03/2016

Παλιά στα κόμματα γινόταν εμφύλιος για το ποιοι θα ήταν οι υποψήφιοι στις βουλευτικές. Πολλοί πλήρωναν κιόλας δι’ αντιπροσώπων τους cash σε μαύρες σακούλες, για να έχουν την τιμή να υπηρετήσουν την πατρίδα τους! Αυτή η διαδικασία ήταν ένας «ευχάριστος» πονοκέφαλος για όλους τους ηγέτες των κομμάτων, αφού είχαν να επιλέξουν από τους «καλούς, τάχα μου, τους καλύτερους» και μάλιστα με το αζημίωτο. Στη συνέχεια οι άριστοι εκ των αρίστων υποψήφιοι ξεκινούσαν από πόρτα σε πόρτα, να μαζέψουν χαζοκούμπαρους ψηφοφόρους. Μετρούσαν πριν μερικά χρόνια ακόμα και τα σλόγκαν: «Εσύ ξέρεις....», «Εμείς δεν φάγαμε», «Ενώνουμε δυνάμεις», «Στεκόμαστε στο πλευρό των Εργαζομένων και των ανθρώπων του μόχθου». Σήμερα βέβαια ο λαός ξέρει και παραξέρει. Και ποιοι έφαγαν και με ποιους απατεώνες τα κόμματα ένωσαν τις δυνάμεις τους και γιατί τα ταμεία προνοίας των εργαζομένων έγιναν το γιαλέλι του Αράπη σε επενδύσεις του ΑΕΡΑ. Σήμερα λοιπόν, αν κρίνουμε από τη δυστοκία των κομμάτων να παρουσιάσουν τα ψηφοδέλτιά τους, η κατάσταση έχει ανατραπεί άρδην. Τώρα οι ηγέτες των κομμάτων υποφέρουν από πραγματικούς πονοκεφάλους, να μην πω ημικρανίες: τώρα γυρίζουν από πόρτα σε πόρτα για να βρουν υποψηφίους. Μετά ...θα ψάξουν και για ψηφοφόρους. Οι οποίοι βέβαια έχουν προ πολλού απαξιώσει την πολιτική, αφού κυριολεκτικά και μεταφορικά έχουν καταστεί απολίτικοι. Τα προσόντα Ποια πρέπει να είναι σήμερα, υπό τις περιστάσεις, τα προσόντα των υποψηφίων, αν τους βρεις; Και όταν λέμε περιστάσεις, εννοούμε την τάση που δημιουργήθηκε τα τελευταία χρόνια στην Κύπρο, στον μέσο Κύπριο, ο οποίος όταν βλέπει πολιτικό θέλει να στρίψει καντούνι, να τον ξητιμάσει, ακόμα και να τον πεισκαλίσει. Ένας καλός υποψήφιος, λοιπόν, κρίνοντας από την τεράστια αποχή (βλέπε αδιαφορία) που σε κάποιες δημοσκοπήσεις κτυπά και το 40%, πρέπει να έχει τουλάχιστον τρία σοβαρά προσόντα, τα οποία σε παλαιότερες αναμετρήσεις δεν μετρούσαν και πολύ. Παλιότερα διάλεγες ένα μούτρο, έναν μουκτάρη του σαλονιού και του λιμανιού, που μπορούσε να κάνει ρουσφέτια και τον έβλεπες στη Βουλή. Σήμερα χρειάζεται οι υποψήφιοι να ανεβάσουν... επίπεδο: Πρώτον, πρέπει ένας υποψήφιος/α να είναι όμορφος/η, good looking, που λέμε. Σύμφωνα με όλες τις στατιστικές, οι εμφανίσιμοι άνδρες προσελκύουν περισσότερο τις αδιάφορες με την πολιτική γυναίκες, που τέλος πάντων έχουν μια δικαιολογία: «Ψηφίζω τον γιατί έν’ ωραίος» ή γιατί έν’ cute, αφού ξυπνά κάθε πρωί και πίνει γάλα με τριαντάφυλλο! Οι εμφανίσιμες γυναίκες για τον ίδιο λόγο προσελκύουν αδιάφορους περί την πολιτική άνδρες: «Ψηφίζω την γιατί είναι θεά». Αντιθέτως... πάντα για ευνόητους λόγους οι εμφανίσιμες υποψήφιες τρώνε γενικά μαύρο από τις γυναίκες. Η στάση όμως αυτή των γυναικών δεν αφορά τις εκλογές, είναι διαχρονική. Δεύτερον, οι σύγχρονοι υποψήφιοι πρέπει να ασχολούνται κυρίως με την επικοινωνία, γι’ αυτό και επιλέγονται δημοσιογράφοι, ηθοποιοί, άνθρωποι του μάρκετινγκ και αθλητές. Κοιτάξτε, για παράδειγμα, με τι αέρα μιλά η Ειρήνη Χαραλαμπίδου και μετά σκεφτείτε πεντέξι βουλευτές στην υφιστάμενη Βουλή που εδώ και πέντε χρόνια δεν ακούσαμε τη φωνή τους. Όλοι επιπλέον οφείλουν να έχουν λογαριασμούς στο facebook, στο twitter και στο Instagram, για να μπορούν να επικοινωνούν, να ανεβάζουν τις φωτογραφίες των παιδιών, των γατιών και των σκυλιών τους, και κυρίως να εύχονται χρόνια πολλά στους εορτάζοντες ψηφοφόρους τους. Αυτό το καταραμένο το facebook κάθε μέρα πλέον σου βγάζει τους εορτάζοντες ή τους έχοντες γενέθλια, οπότε οφείλεις να ευχηθείς και στους Γιαννήδες και στους Κωστήδες, και στις Τούλλες ψηφοφόρους σου και σε χιλιάδες άλλους. Η ημέρα του απ. Ανδρέα έχει καταντήσει σκέτο μαρτύριο, αφού χρειάζεσαι συνεργείο πλέον για να γράφεις ευχές. Τρίτον, οι υποψήφιοι θα πρέπει να έχουν επιπλέον τρία άλλα προσόντα, και αυτό δείχνει πόσο ψηλά έχει πλέον ανεβεί ο δείκτης της πολιτικής στην Κύπρο: πρέπει να ξέρουν καλό κολύμπι, να είναι άνθρωποι του καφενέ και επίσης να αντέχουν στο ποτό και το ξενύχτι. Γιατί όλα αυτά είναι αναγκαία; Το καλό κολύμπι (η ναυαγοσωστική θεωρείται ως πρόσθετο προσόν) έχει να κάνει με τη συλλογή ψηφοφόρων την ημέρα των εκλογών. Πού είναι οι ψηφοφόροι σου; Στην παραλία και κολυμπούν. Βουτάς λοιπόν και αρχίζεις να τους κυνηγάς μέχρι τις σημαδούρες. Χρειάζεται να είσαι και fit ταυτόχρονα. Να κολυμπάς και να μιλάς μέχρι να σε βαρεθεί και να πάει στην κάλπη. Πρέπει επίσης να αντέχεις στους καφέδες από το πρωί έως και τα μεσάνυκτα. Πολλοί ψηφοφόροι βρίσκονται στις καφετέριες. Με τρία καπουτσίνο, δύο μεσαίους εσπρέσο και δύο κυπριακούς κερδίζεις μία ψήφο. Προσοχή με τους κυπριακούς καφέδες κυρίως στα χωριά. Οι δεξιοί πίνουν Γ. Χαραλάμπους, οι αριστεροί του Λαϊκού. Τέλος, χρειάζεται να αντέχεις στο ξενύχτι διότι οι νέοι ψηφοφόροι που χρειάζεται ένας υποψήφιος ξημερώνονται στα κλαμπ. Εκεί πρέπει να τους προσεγγίσεις, να πιεις τα ποτά σου, να πεις του κόσμου τις μαλακίες και στο τέλος να το ρίξεις: «Μια που γνωριστήκαμε δεν με ψηφίζεις κιόλας»; Ο άλλος τύφλα σού απαντά: «Ακατάχνωτα bro», αφού το ΦΑΚΑΤΕ ΤΟΥΣ έχει καθιερώσει νέα πολιτική ορολογία σε αντικατάσταση του «σύντροφε» ή του «συναγωνιστή». Μην ανησυχείτε Κάποιοι πολύ πολιτικοποιημένοι φίλοι ίσως ανησυχήσουν από την πιο πάνω σοβαρότατη ανάλυση. Κύριοι, μην ανησυχείτε. Ο γράφων σάς προτρέπει όλους να πάτε να ψηφίσετε. Οι εκλογές είναι τσάμπα. Τα αποτελέσματα είναι που πληρώνουμε με δόσεις. Είτε ψηφίσουμε είτε όχι. Βασικά ψηφίστε αυτόν που θα σας υποσχεθεί τα λιγότερα. Τουλάχιστον μετά θα είστε λιγότερο απογοητευμένοι. Γενικώς μην περιμένετε πολλά. Εξάλλου, αν οι εκλογές άλλαζαν τον κόσμο, θα ήταν εδώ και πολύ καιρό παράνομες.