Γιατί ο γενικός εισαγγελέας πρέπει να δώσει λύση στο πρόβλημα του βουλευτή Ανδρέα Θεμιστοκλέους επειδή την είδε ...Σουμάχερ; Γιατί πρέπει να ασχοληθεί με τον Ευγένιο Χαμπουλλά επειδή αποφάσισε να φωτογραφηθεί... σε παράνομες πόζες με βραστά αμπελοπούλια; Γιατί οφείλει να δώσει λύσεις όταν ο οίστρος του βουλευτή Ανδρέα Κυπριανού τον οδήγησε να θεωρεί την Ειρήνη Χαραλαμπίδου ως υπό φωτογράφιση μοντέλο στα έδρανα της Βουλής; Από πότε ο Κώστας Κληρίδης αναγορεύτηκε σε καθολικό θεσμό, του στυλ «όλοι σε ένα», σε ανεξάρτητο αξιωματούχο all inclusive, σε γεύμα compo στα Μακτόναλντς, εν κατακλείδι σε πολυεργαλείο για κάθε χρήση που όλα τα σφάζει και όλα τα μαχαιρώνει; Όταν δε υποχρεώνεται να ασχολείται με τρίχες, πώς θα επιληφθεί των υπολοίπων; Των σοβαροτέρων;
Αναρωτιέται βέβαια κανείς ποιους παριστάνουν οι υπόλοιποι θεσμοί; Για παράδειγμα, ποια είναι η συμβολή της διοικήτριας της Κεντρικής Τράπεζας στο ξεκαθάρισμα του σκανδάλου των τραπεζών και της κλοπής δισεκατομμυρίων από κάποιους τέως fit and proper τραπεζίτες; Ποια ουσιαστική υπηρεσία προσφέρει η Ελεγκτική Υπηρεσία εκτός από το να αυτοϋμνείται διαρρέοντας έγγραφα περί δήθεν εξάλειψης της διαφθοράς και της διαπλοκής; Τι κάνουν τα κόμματα και η Βουλή για τους βουλευτές της που ασχημονούν εκτός από το να προετοιμάζονται για τις επόμενες εκλογές;
Τι κάνουν τα ΜΜΕ εκτός από τα αναδεικνύουν τα ήσσονος σημασίας και να υποβαθμίζουν τα μείζονος, είτε επειδή είναι πιασμένα είτε διότι οι δημοσιογράφοι είμαστε άσχετοι;
Τα κόμματα
Ο καθείς εις το είδος του και το Λαϊκό Καφεκοπτείο στους καφέδες. Εν ολίγοις, ο γενικός εισαγγελέας δεν μπορεί να το παίζει μονίμως τζόκερ. Νομοτελειακά κάποια στιγμή θα αρχίσει κι αυτός να βλέπει το έργο του ως ένα ακόμα πολιτικό παιχνίδι το οποίο οφείλει να παίξει για να μην εκτεθεί.
Στην Αγγλία, για παράδειγμα, δι’ ασήμαντον αφορμή οι ηγεσίες των Συντηρητικών και των Εργατικών κάλεσαν βουλευτές τους να καταθέσουν τις έδρες τους. Κάποιοι γιατί παραβίασαν το όριο ταχύτητας. Κάποιοι γιατί έστειλαν με λεφτά του Δημοσίου τα ρούχα τους στο καθαριστήριο, κάποιοι γιατί αγόρασαν λουλούδια με χρήματα του Δημοσίου.
* Στην Κύπρο ο Αβέρωφ Νεοφύτου βγάζει αυστηρές ανώνυμες ανακοινώσεις για υπερβάσεις ταχύτητας, παράνομης βρώσης αμπελοπουλιών και άλλων πτηνών, αλλά και για παράνομα φωτογραφικά ενσταντανέ, αλλά οι καταγγελίες δεν έχουν όνομα.
Ανακοινώσεις προς γνώση και συμμόρφωση ένα πράμα!
* Στην Κύπρο ο Άντρος Κυπριανού δίνει δημοσίως τη μάχη κατά της διαπλοκής και υπέρ της διαφάνειας. Για τους πολιτικούς άλλων κομμάτων φαντάζομαι. Διότι όταν το θέμα αφορά το δικό του κόμμα ακόμα και οι καταδικασθέντες από τα δικαστήρια χρίζονται πολιτικοί κρατούμενοι!
* Στην ΕΔΕΚ βουλευτής του οποίου έχει αρθεί η ασυλία ως υπόπτου χρηματισμού συνεχίζει να ψηφίζει στη Βουλή λες και δεν τρέχει τίποτα. Δήμαρχος και δημοτικοί σύμβουλοι του ΔΗΚΟ και της ΕΔΕΚ έχουν πάει φυλακή ή αναμένεται να πάνε, αλλά οι ηγεσίες τους ποζάρουν σαν σκεπάρνια λες και τίποτα δεν τρέχει... στα γύφτικα!
Αν οι καθηγητές είναι υποχρεωμένοι να παρέχουν παιδεία στους νέους, οι πολιτικοί είναι επιφορτισμένοι με την εκπαίδευση των πολιτών. Στην αρχαιότητα αυτό δεν το είχαμε ανάγκη, διότι οι πολίτες ήταν ταυτόχρονα και πολιτικοί.
Ο πολίτης, ο συνειδητοποιημένος πολίτης π.χ. της αθηναϊκής δημοκρατίας, όπως αναφέρει σε ένα άρθρο του περί πολιτικού πολιτισμού ο Γιώργος Μπαμπινιώτης, «συμμετείχε ενεργώς στα κοινά άλλοτε ως δικαστής, άλλοτε ως πολεμιστής, άλλοτε ως βουλευτής, άλλοτε ως πρεσβευτής, άλλοτε ως αγορητής, άλλοτε ως χορηγός, άλλοτε ως στρατηγός. Αυτός λοιπόν ο πολίτης, ασκώντας τα δικαιώματα και τις υποχρεώσεις του ως πολίτη της αρχαίας πόλεως-κράτους, λειτούργησε αυτομάτως και ως πολιτικός».
Σήμερα στην αντιπροσωπευτική δημοκρατία οι πολίτες έχουν χάσει αυτή τη δυνατότητα, με αποτέλεσμα οι κοινωνίες να εμπιστεύονται τους επαγγελματίες πολιτικούς. Οι οποίοι καταχρώμενοι αυτήν την εμπιστοσύνη έχουν προσδώσει στο επάγγελμά τους άλλες ιδιότητες. Αυτές του ραλίστα, του κλέφτη, του καταστροφέα της πανίδας της χώρας, του ηδονοβλεψία. Από υπηρέτες της δημοκρατίας έχουν καταντήσει αφέντες του λαού, θέτοντας στην προκρούστειο κλίνη της μικρότητάς τους ένα ολόκληρο πολίτευμα, πασχίζοντας να το φέρουν αυθαίρετα στα μέτρα τους.
Το χειρότερο
Το χειρότερο όμως δεν είναι αυτό. Και απ’ εδώ ξεκινούν και οι ευθύνες των ΜΜΕ διά της απώλειας του ορθού λόγου. Ο οποίος εκχυδαΐζεται μεν από τους πολιτικούς ακροβατισμούς, αλλά προσφέρεται με γαρνιτούρα σε αναλύσεις τηλεοπτικών ειδημόνων και σχολιαστών στον Τύπο. Ο λαός μπαίνει σε μια διαδικασία εκλογίκευσης της κατινιάς αφήνοντας κατά μέρος τα σημαίνοντα.
Πώς θα αντιληφθεί ότι οι πολιτικοί μας βρίσκονταν σε μια συνεχή διαπλοκή με κάποιους ουτιδανούς επιχειρηματίες μέσω των οποίων η χώρα καταστράφηκε οικονομικά το 2013; Πώς θα αντιληφθεί ότι η πλειοψηφία των βουλευτών που βρίσκονται στη Βουλή δεν ξέρουν τι ψηφίζουν; Πώς θα αντιληφθούν ότι η εξουσία στην Κύπρο δεν είναι μέσο άσκησης πολιτικής, δηλαδή μέσο επίλυσης των προβλημάτων τους, αλλά λάφυρο;
Πώς θα αποκτήσουμε όλοι το βασικό εκείνο αξιολογικό κριτήριο ώστε διά της ψήφου μας να είμαστε σε θέση να καθορίζουμε ένα ποιοτικότερο αποτέλεσμα στην κάλπη;
Πώς στ’ αλήθεια; Όταν η κριτική μας εξαντλείται σε μια υπέρβαση ορίου ταχύτητας, σε μια πιατέλα αμπελοπούλια και σε μια φωτογραφία ενός αδειανού εσωρούχου, τι ελπίδες έχουμε για κάτι πιο ουσιαστικό;
