Αν το ζητούμενο στις επερχόμενες προεδρικές εκλογές του 2023 είναι η εκλογή ενός Προέδρου που θα ενώσει τους Κυπρίους, θα λύσει το Κυπριακό, θα προσδώσει στο σύστημά μας μια αύρα κοινωνικής και οικονομικής δικαιοσύνης και θα απαλλάξει τη χώρα από τη διαφθορά, τότε δεν είμαστε σε καλό δρόμο. Είναι πλέον σαφές ότι κανένα κόμμα από μόνο του δεν μπορεί να διασφαλίσει τέτοια εκλογή.
* Για διάφορους λόγους, άλλοτε εύλογους και άλλοτε παράλογους, τα κόμματα στη χώρα μας δεν μπορούν να ενώσουν τη χώρα με ομπρέλα ένα κοινό όραμα. Η απώλεια κύρους και αξιοπιστίας διαφαίνεται στα αποτελέσματα όλων των τελευταίων εκλογικών αναμετρήσεων. Οι πολίτες αδιαφορούν όταν ο δημόσιος διάλογος εκτρέπεται σε διαγωνισμό συνθημάτων, ο πολιτικός λόγος ηχεί διχαστικός και καταστροφικός με αποτέλεσμα να κλονίζεται το δημοκρατικό προαπαιτούμενο, ότι ναι μεν διαφωνούμε αλλά όλοι αγωνιζόμαστε για το καλό αυτής της χώρας. Η αποχή, ως εκ τούτου, μεγαλώνει, αφού όλο και περισσότερο εμπεδώνεται η άποψη μεταξύ των απλών ανθρώπων, δικαίως ή αδίκως, ότι τα κόμματα λειτουργούν μάλλον ως φυλές και κογκλάβια συμφερόντων, παρά ως οργανισμοί οι οποίοι κινούνται με γνώμονα την εξυπηρέτηση του δημοσίου συμφέροντος.
* Το Κυπριακό επί διακυβέρνησης Αναστασιάδη έχει φτάσει στα τάρταρα. Δεν υπάρχει καμιά κινητικότητα και αυτό πλέον είναι απότοκο της υποβάθμισής του στα Ηνωμένα Έθνη. Ανεξαρτήτως των απαράδεκτων κινήσεων της Τουρκίας, η κατεχόμενη Κύπρος επί αυτού του Προέδρου, κατάφερε να κερδίσει ίσες ευθύνες με τον κατακτητή της, αφού ο κ. Αναστασιάδης πέταξε στον κάλαθο των αχρήστων όλες τις ευκαιρίες και τη βοήθεια που του δόθηκαν από τον ΟΗΕ και την ΕΕ. Κατέληξε να είναι ο πρώτος Πρόεδρος, από γενέσεως Κυπριακής Δημοκρατίας, ο οποίος κατηγορεί τον Γενικό Γραμματέα του ΟΗΕ ως «επιτήδειο ουδέτερο», επειδή δεν υιοθετεί την αλλοπρόσαλλη πολιτική του μεταξύ Ενιαίου Κράτους, ΔΔΟ και Διχοτομικής λύσης Δύο Κρατών, που αναλόγως ακροατηρίου στην Κύπρο σερβίρει. Καταλήξαμε σε υποβάθμιση της Κυπριακής Δημοκρατίας και αναβάθμιση της λεγόμενης Τουρκικής Δημοκρατίας Βορείου Κύπρου, η οποία πλέον συναποφασίζει για τον διορισμό αντιπροσώπου του Γενικού Γραμματέα και για την ανανέωση της θητείας της ΟΥΝΦΙΚΥΠ. Αλλά, γιατί να μην το κάνει ο Τ/Κ ηγέτης Τατάρ, όταν η Κυπριακή Δημοκρατία, με απόφαση της Βουλής, μετατρέπει την Πράσινη Γραμμή περίπου σε σκληρό σύνορο μεταξύ δύο κρατών
* Στην Κύπρο, μετά την οικονομική κρίση του 2011, γενεές γενεών νέων ανθρώπων καταδικάστηκαν σε μισθούς πείνας των 500 και 700 ευρώ. Κάποιοι έγιναν πολύ πιο πλούσιοι. Το πολιτικό προσωπικό αυτής της χώρας φρόντισε όλα αυτά τα χρόνια να εξυπηρετήσει και να διασώσει μια διεφθαρμένη επιχειρηματική ελίτ και την ίδια στιγμή μοίρασε χιλιάδες διαβατήρια σε αμφιβόλου ηθικής επιχειρηματίες. Η Κύπρος από τους ίδιους τους κατοίκους της, με βάση τα στοιχεία της Eurostad, θεωρείται το πιο διεφθαρμένο κράτος στην Ευρωπαϊκή Ένωση. Πώς να μην έχει αυτήν την αντίληψη; Στην Αγγλία καταρρέει η κυβέρνηση Τζόνσον γιατί έγιναν κάποια πάρτι στην Ντάουνιγκ Στριτ εν μέσω λοκντάουν, στην Αυστρία παραιτήθηκε ο Πρωθυπουργός γιατί ενίσχυσε παράτυπα κάποιες δημοσκοπήσεις, στη Γαλλία ο πρώην Πρόεδρος Σαρκοζί κυκλοφορεί με βραχιολάκι γιατί ξεπέρασε το ποσοστό της κρατικής χορηγίας για την προεκλογική του. Στην Κύπρο, ο Πρόεδρος κάνει εξωτικά ταξίδια στις Σεϋχέλλες με τζετ Σαουδάραβα, ο οποίος πήρε δεκάδες διαβατήρια για την οικογένειά του, χωρίς να υπάρξει εναντίον του καμία επίπτωση. Για τον βίο και την πολιτεία του γράφτηκαν δύο βιβλία, με πρωτογενές υλικό από συνεργάτη του και απολύθηκε ένας διευθυντής εφημερίδας, αλλά οι θεσμοί αυτής της χώρας περί άλλα τυρβάζουν.
Η πρακτική
Παρακολουθούμε τις προσεγγίσεις των κομμάτων, τις τελευταίες βδομάδες, σε σχέση με τις προεδρικές εκλογές. Ανιχνεύουμε κινήσεις στη λογική μιας παλαιάς κοπής αριθμητικής, διακρίνουμε λογικές που αντιμετωπίζουν τους πολίτες ως μια αγελαία μάζα, πολιτικές ακόμα στη λογικής μιας πασαρέλας, όπου εκλείπουν οι θέσεις και ο στιβαρός πολιτικός λόγος και περισσεύουν οι κινήσεις εντυπωσιασμού. Παρακολουθούμε μια διεργασία που παραγνωρίζει τα καυτά προβλήματα που αντιμετωπίζει αυτή η χώρα: Σε ό,τι αφορά την κοινωνική της συνοχή, στη διαχείριση του Κυπριακού και στην αντιμετώπιση της διαφθοράς.
Κανένας σε αυτόν τον τόπο δεν θέλει να ασχοληθεί με την ουσία, εξού και η κατάντια στην οποία έχει περιπέσει η προεκλογική διεργασία:
Ο ΔΗΣΥ, ως πρώτο κόμμα, θέλει να επιβάλει τον ηγέτη του για την προεδρία, γιατί μπορεί να κουμαντάρει το μπουρδέλο που έχει δημιουργηθεί. Το ΑΚΕΛ ψάχνει δεξιό υποψήφιο με σοσιαλιστικές ευαισθησίες, για να διαχειριστεί το κατάστημα. Το ΔΗΚΟ διεκδικεί ρόλο τσατσάς και όλα τα υπόλοιπα μικρά κόμματα κάρτα μέλους και καλές τιμές στη χρήση του. Ο Νίκος Χριστοδουλίδης, από τους Ιερούς Κήπους και μύστης των Αφροδισίων διά του «επικαλέω τοι την θεόν», πιστεύει ότι μπορεί να διασφαλίσει ιερόδουλες σε όλους.
Τι πρέπει να γίνει
Εξήντα δύο χρόνια μετά την ίδρυση και λειτουργία της Κυπριακής Δημοκρατίας, ίσως έχει φτάσει η ώρα να σκεφτούμε έξω από το κουτί. Ότι η χώρα αυτή δεν είναι μια αγελάδα και όποιος κερδίσει τις εκλογές έχει δικαίωμα να την αρμέγει.
Το 2004 μπήκαμε στην Ευρωπαϊκή Ένωση και πλέον δεν υπάρχουν δικαιολογίες. Έχουμε την πολιτική στήριξη και τα εργαλεία να κάνουμε το ποιοτικό βήμα μπροστά. Ο πολιτικός βίος αυτής της χώρας κινήθηκε προς την εξουσία ως να ήταν λάφυρο που κέρδισε στο πεδίο της μάχης. Έφτασε η στιγμή ίσως για μια νέα σύνθεση, για αναβίωση του Κοινού των Κυπρίων για να κάνουμε ένα βήμα αριστείας.
Το ζητούμενο
Σε αυτές τις εκλογές, το ζητούμενο είναι να βάλουμε τη χώρα μας σε ρυθμούς μιας συλλογικής μεταρρύθμισης. Διεκδικούμε τα αυτονόητα. Ένα κράτος δικαίου. Το οποίο θα λειτουργεί με διαφάνεια, με γρήγορη απονομή της δικαιοσύνης με ανεξάρτητους ανταγωνιστικούς θεσμούς, με κοινωνική ευαισθησία. Μια λειτουργική λύση του Κυπριακού, η οποία θα ενώσει τη χώρα μας, θα εντάξει τους συμπατριώτες μας Τουρκοκυπρίους στην ΕΕ και θα μας απαλλάξει από τον έλεγχο της Τουρκίας. Μια ορθολογιστική οικονομική ανάπτυξη, η οποία θα δίνει κίνητρα σε υγιείς επιχειρήσεις, θα ενθαρρύνει την καινοτομία, θα προωθεί την πράσινη ανάπτυξη, αλλά θα διασφαλίζει και σωστές απολαβές στους εργαζόμενους. Μια χώρα που θα αποτελεί για την περιοχή της πρότυπο και συνάμα τίμιο διαμεσολαβητή για τις γειτονικές της χώρες.
Με βάση το τι αρχίσαμε να βλέπουμε και να ακούμε στο πλαίσιο αυτής της προεκλογικής περιόδου, κανένα κόμμα και κανένας ανεξάρτητος υποψήφιος δεν μπορεί να καθοδηγήσει τη χώρα μας στην αλλαγή που χρειαζόμαστε. Απαιτούνται υπερβάσεις. Χρειάζονται συνέργειες όλων των κομμάτων προς αυτήν την κατεύθυνση. Εξήντα δύο χρόνια μετά την ίδρυση της Κυπριακής Δημοκρατίας και 58 χρόνια μετά το Δίκαιο της Ανάγκης, με βάση το οποίο ο εκάστοτε Πρόεδρος της Δημοκρατίας λειτουργεί ως εκλεγμένος Δικτάτορας, ίσως τα κόμματα, κάποιοι ανεξάρτητοι πολιτικοί και, βεβαίως, όλοι εμείς οι πολίτες, θα πρέπει να προβληματισθούμε. Δεν μπορούμε να εκλέξουμε έναν ακόμα ανέλεγκτο Πρόεδρο για να διαχειρίζεται τις υποθέσεις της χώρας. Η δεκαετής παρουσία του Προέδρου Αναστασιάδη στην προεδρία αυτής της χώρας ανέδειξε πέραν πάσης αμφιβολίας το επιχείρημα γιατί η Κυπριακή Δημοκρατία δεν μπορεί να είναι λάφυρο κανενός. Ας σκεφτούμε για μια φορά στην ιστορία μας να λειτουργήσουμε με οδηγό τους προαναφερθέντες πυλώνες πολιτικής, με μια κυβέρνηση Εθνικής Ενότητας. Όλοι μαζί μπορούμε καλύτερα, γιατί αυτό έχει ανάγκει η χώρα μας, έχει ανάγκη τις πλάτες ολονών μας. Για να μην θεωρηθεί ότι απλώς ωραιολογώ, βάζω στο τραπέζι τρία ονόματα τα οποία, θεωρώ, ότι με τη συνδρομή των κομμάτων μπορούν για μια πενταετία να εκπληρώσουν αυτή την αποστολή: Χρήστος Στυλιανίδης, Ανδρέας Μαυρογιάννης, Μάριος Ηλιάδης.
