Μπροστά στο τουρκοκυπριακό ψευδοκράτος

Είναι πολύ εύκολο για έναν Ε/Κ δημοσιογράφο να γράψει για την παράνομη ανακήρυξη του «κράτους» των Τ/Κ στον βορρά το 1983: Η Τουρκία εισέβαλε το 1974, έδιωξε 200.000 πρόσφυγες από τις πατρογονικές τους εστίες, ανακήρυξε ψευδοκράτος και έκτοτε επιβάλλει τετελεσμένα και εποικίζει το βόρειο τμήμα της Κύπρου.

Το ίδιο εύκολο θα ήταν και το εγχείρημα ενός Τ/Κ δημοσιογράφου από την αντίπερα όχθη: Οι Ε/Κ από τη γένεση της Κυπριακής Δημοκρατίας δεν σεβάστηκαν τους Τ/Κ. Επιχείρησαν να αλλάξουν το Σύνταγμα και στη συνέχεια προσπάθησαν να απομονώσουν τους Τ/Κ στους θύλακες διεκδικώντας με πάθος την Ένωση με την Ελλάδα. Μετά το πραξικόπημα, η ειρηνευτική εκστρατεία της Τουρκίας έσωσε την τ/κ κοινότητα από τον εξανδραποδισμό.
Με λίγα λόγια τόσο οι Ε/Κ όσο και οι Τ/Κ είναι σε θέση επικαλούμενοι (συνήθως επιλεκτικά) νόμους και πολιτικές συνθήκες να δικαιολογήσουν με πειθώ πώς φτάσαμε στη δεύτερη διχοτόμηση του 1983 (η πρώτη επισυνέβη το 1963 όταν οι Τ/Κ αποχώρησαν από την κυβέρνηση Μακαρίου). Συζητώντας πάνω σε αυτή τη βάση τα τελευταία 50 χρόνια καταλήξαμε πουθενά; Υπάρχει περίπτωση να λυθεί ποτέ το Κυπριακό με τέτοιου είδους προσεγγίσεις;

Αυτό που είναι δύσκολο τόσο σε έναν Ε/Κ όσο και έναν Τ/Κ δημοσιογράφο ή και πολιτικό είναι να αναλάβει να εξηγήσει τις ευθύνες που είχε η δική του κοινότητα σε σχέση με την κατάσταση που επικρατεί σήμερα. Ομολογουμένως δεν υπάρχουν πολλοί που το επιχειρούν ένθεν και ένθεν του οδοφράγματος. Όσοι δε το κάνουν γίνονται εύκολα θύματα σε κατηγορίες που φθάνουν μέχρι και την εσχάτη προδοσία. Αυτή η αυτοκριτική όμως επιβάλλεται όχι τόσο για πολιτικούς λόγους, όσο για ανθρώπινους καθαρά λόγους. Η αυτοκριτική οδηγεί στη δημιουργία καλύτερων ανθρώπων, αφού έρχονται πολύ πιο κοντά σε αυτό που έλεγε ο Σωκράτης: Γνώθι σ’ αυτόν. Προεκτείνεται επίσης σε αυτό που προσέθεσαν ο Πλάτων και ο Ζήνων ο Κιτιεύς: Για να έχεις γνώμη πρέπει πρώτα να έχεις γνώση. Η γνώση δε που ξεκινά από τον εαυτό μας και εξακτινώνεται σε άλλα αντικείμενα βρίσκεται πολύ κοντά σε αυτό που αποκαλούμε παιδεία. Ο άνθρωπος δηλαδή που ξέρει να κάνει αυτοκριτική είναι πρωτίστως καλλιεργημένος άνθρωπος. Κατ’ επέκταση δεν μπορεί να έχει ιδεολογικές αγκυλώσεις, αφού είναι ένας πεπαιδευμένος και μορφωμένος άνθρωπος.
Όσοι λοιπόν εξακολουθούν να αναρωτιούνται γιατί δεν λύνεται το Κυπριακό (ή γιατί είναι τόσο διεφθαρμένη η κοινωνία μας) η απάντηση είναι μάλλον απλή: Ο εχθρός είναι μέσα μας. Μας λείπει η απαραίτητη παιδεία και απέχουμε πάρα πολύ από το να χαρακτηριστούμε μια πολιτισμένη κοινωνία γιατί αναζητούμε την αλήθεια μόνο μέσα από την κριτική που ασκούμε στους άλλους.

Τα σχολεία

Στα δημόσια σχολεία στον νότο αλλά και στα σχολεία στον βορρά έγιναν εκδηλώσεις με αφορμή την επέτειο της ανακήρυξης του «κράτους» των Τ/Κ. Καταδικαστικές στον νότο, εορταστικές στον βορρά. Διαβάστηκαν ομιλίες, ανεβάστηκαν θεατρικά και δόθηκαν εθνικές υποσχέσεις από τους νέους για την προάσπιση της πατρίδας του καθενός. Οι Ε/Κ θα αγωνισθούν για την ενιαία Κύπρο, οι Τ/Κ θα δώσουν την μάχη για την προστασία του «κράτους» τους.
Κάπως έτσι διαπαιδαγωγούνταν οι νέοι Γάλλοι και οι νέοι Γερμανοί από το 1870 έως και το 1945. Οι διαφωνίες των δύο χωρών επί του εδάφους οδήγησαν τους νέους τους σε 3 αιματηρούς πολέμους, το 1870, το 1913 και το 1939, εκ των οποίων οι δύο τελευταίοι ήταν και Παγκόσμιοι. Εκατομμύρια νεαροί Γερμανοί και Γάλλοι χάθηκαν στα πεδία των μαχών του Σεντάν, στα χαρακώματα της Σομ και του Βερντέν, στη Νορμανδία, στο Παρίσι και στο Βερολίνο. Γι’ αυτούς τους πολέμους εργάστηκαν πολιτικοί, διανοούμενοι και δάσκαλοι οι οποίοι έχυσαν άφθονο μελάνι, δάκρυα και υποσχέσεις για να εξηγήσουν στους νέους ποιος είναι ο εχθρός. Ξέχασαν βέβαια να τους πουν ότι αυτό που θα κέρδιζαν με το σπαθί τους σε ένα μήνα θα χρειάζονταν να το προστατεύουν με το σπαθί τους για μισό αιώνα. Ξέχασαν να τους πουν ότι μια χώρα θεμελιωμένη με πόλεμο, όπως έλεγε και ο Μοντεσκιέ, μπορεί να συντηρηθεί μόνο με πόλεμο.


Η παιδεία

Αλλά μια παιδεία που διδάσκει την αντιπαλότητα, τι παιδεία είναι; Αυτό είναι μια έμμεση απάντηση γιατί στην Κύπρο δεν έχουμε παιδεία. Έχουμε σχολεία στα οποία διδάσκονται χρηστικές γνώσεις και γίνεται συστηματική προπαγάνδα. Διδάσκουμε στους μαθητές ιστορία ως να είναι ένα μαχαίρι για να ξεκοιλιάσεις τον γείτονά σου. Πώς η Γαλλία και η Γερμανία άλλαξαν την κουλτούρα του Πολέμου και έγιναν οι δύο χώρες επί των οποίων εδράζεται σήμερα η Ευρωπαϊκή Ένωση; Η απάντηση είναι απλή: Σταμάτησαν να πουλάνε προπαγάνδα μέσω των σχολείων στους μαθητές τους. Τους είπαν ότι η Ιστορία είναι ένα μαχαίρι μέσω του οποίου μπορείς να κόψεις ψωμί και να το μοιραστείς με τον γείτονά σου. Ξανάγραψαν τα βιβλία τους, αναθεώρησαν τις παιδαγωγικές τους μεθόδους μετατρέποντας τα σχολεία τους όχι σε ιδρύματα φανατικών, αλλά σε σχολές κριτικής σκέψης.
Με λίγα λόγια ανακάλυψαν την ελληνική σκέψη: Της φιλομάθειας, της φιλερευνητικότητας, της ανεκτικότητας και της συνεργασίας. Ολόκληρος ο ελληνισμός σήμερα παρακολουθεί εκστατικός τις ανασκαφές στην Αμφίπολη και εύχεται ο τάφος στον τύμβο Καστά να κρύβει τον Μεγαλέξανδρο. Εγώ θα ευχόμουν να βρεθεί ο τάφος του Αριστοτέλη. Για να ξαναβρούμε όλοι αυτό που έκανε την ελληνική σκέψη παγκόσμια. Για να θυμηθούμε ότι οι Έλληνες έκαναν τον κόσμο καλύτερο όχι με τις λόγχες τους αλλά μέσα από το πανανθρώπινο πνεύμα τους.
Κοιτάζοντας λοιπόν το ψευδοκράτος αλλά και το δικό μας επίσημο κράτος δεν μπορώ σήμερα να δηλώσω δυσαρεστημένος: Έχουμε ό,τι μας αξίζει.      

Κυπριακό: Οι δειλοί και τα ογλάνια

Πιστεύω σε μια ενωμένη και δημοκρατική Κύπρο, στην οποία ο κυπριακός λαός (Ε/Κ, Τ/Κ, Αρμένιοι, Μαρωνίτες, Λατίνοι, Ευρωπαίοι, και όποιοι άλλοι έχουν κυπριακή υπηκοότητα) θα μπορούν να ζουν με ειρήνη και ασφάλεια. Αυτή η Κύπρος θα μπορούσε να διαπρέψει στην περιοχή μας και την ίδια στιγμή να λειτουργήσει ως ισότιμος εταίρος στην Ευρωπαϊκή Ένωση ως κράτος και ως μέλος του ισχυρού πυρήνα της ευρωζώνης και σίγουρα όχι ως περιουσιακό της στοιχείο, όπως δήλωσε προχθές ο Έλληνας πρωθυπουργός Αντώνης Σαμαράς. Δυστυχώς αυτό το ρεαλιστικό και λογικό όραμα δεν το προωθούν σοβαρά ούτε οι Ελληνοκύπριοι ούτε οι Τουρκοκύπριοι πολιτικοί. Οι πρώτοι δείχνουν δειλοί. Οι  δεύτεροι λειτουργούν περισσότερο ως ογλάνια της Άγκυρας.


Οι Τ/Κ πολιτικοί


Ρώτησα κάποτε τον Κουντρέτ Όζερσαϊ, όταν τον προσκαλέσαμε στον «Πολίτη» για μια ανοικτή συζήτηση, γιατί ο ίδιος και η ομάδα του όταν πριν μερικά χρόνια «διαπραγματεύτηκαν» τη βόρεια ΑΟΖ της Κύπρου με την Τουρκία συμφώνησαν σε ένα ποσοστό 80:20 υπέρ της Τουρκίας. Αντέτεινα ότι οι Ε/Κ πολιτικοί είχαν συμφωνήσει για τη νότια ΑΟΖ με την Αίγυπτο και το Ισραήλ στη λογική της μέσης γραμμής, δηλαδή στο 50:50. Η απάντησή του ήταν η εξής: «Εγώ δεν είμαι μέρος της Κυπριακής Δημοκρατίας. Όταν δε κάθε μήνα πληρώνομαι τον μισθό μου από την τουρκική πρεσβεία, δεν θα μπορούσα να συμφωνήσω σε κάτι διαφορετικό από αυτό που έβαλε το τουρκικό υπουργείο Εξωτερικών στο τραπέζι». Η απάντηση του κ. Οζερσάι έχω την εντύπωση ότι (με εξαίρεση ίσως τον Μουσταφά Ακιντζί και μερικούς άλλους) καλύπτει την πλειονότητα των Τ/Κ πολιτικών σε ολόκληρο το spectrum των σχέσεων της τ/κ κοινότητας με την Τουρκία, αγγίζοντας φυσιολογικά και τη λύση του Κυπριακού. Με αυτόν τον τρόπο οι Τ/Κ πολιτικοί προδίδουν την Κύπρο ως πατρίδα τους, την κοινότητά τους και τις νέες τ/κ γενιές που έρχονται, επιτρέποντας τη μετατροπή της βόρειας Κύπρου σε προτεκτοράτο της Άγκυρας.

Γιατί είναι ογλάνια

Ιστορικά ομιλούντες, ο μόνος πραγματικός ηγέτης που είχαν οι Τ/Κ ήταν ο Ραούφ Ντενκτάς. Ο οποίος πάλεψε για τα δικαιώματα των Τ/Κ επενδύοντας στα ανόητα λάθη του Μακαρίου και των διαδόχων του από το 1963 και μετά. Η μάχη του Ραούφ δόθηκε για πραγματικά δικαιώματα των Τ/Κ όπως ήταν η πολιτική τους ισότητα και εν γένει η νομή της εξουσίας στην Κυπριακή Δημοκρατία της οποίας ήταν συνιδρυτές. Βεβαίως κι αυτός από κεκτημένη ταχύτητα δεν αντιλήφθηκε τις σημαντικές αλλαγές που επισυνέβησαν εν τω μεταξύ στους κόλπους της ε/κ κοινότητας τα τελευταία χρόνια. Ειδικότερα μετά το τραυματικό 2004 για τους Ε/Κ η ηγεσία των Ελληνοκυπρίων και στην πλειοψηφία τους οι Ε/Κ πολίτες έμαθαν επιτέλους να κάνουν τον διαχωρισμό ότι άλλο Τουρκία, άλλο Τουρκοκύπριοι. Στο διάστημα αυτό έμπρακτα οι Τ/Κ έχουν πάρει στο τραπέζι των διαπραγματεύσεων σχεδόν ό,τι τους αναλογεί:

• Έχει εμπεδωθεί με κάθε τρόπο ότι θα έχουμε λύση ομοσπονδίας με τ/κ συνιστών κρατίδιο το οποίο θα έχει πλήρη πολιτική ισότητα με το ε/κ.
• Έχει ξεκαθαρίσει ότι οι Τ/Κ είναι πολίτες μέλη της Ευρωπαϊκής Ένωσης και αμέσως μετά τη λύση θα έχουν όλο το ευρωπαϊκό κεκτημένο στη διάθεσή τους.
• Έχει ξεκαθαρίσει στο τραπέζι των διαπραγματεύσεων ότι οι φυσικοί πόροι της Κύπρου (και το φυσικό αέριο) θα ανήκουν στο ομόσπονδο κράτος και ότι η τ/κ κοινότητα θα παίρνει τα 5/6 των ομοσπονδιακών οικονομικών πόρων για ανάπτυξη, μέχρις ότου φθάσει στο ίδιο επίπεδο με την ε/κ κοινότητα.
• Έχει συμφωνηθεί ότι η Γερουσία η οποία θα εκφράζει την πολιτική ισότητα θα είναι 50:50. Το ίδιο θα ισχύσει και για το Ανώτατο Δικαστήριο. 

Με βάση τα πιο πάνω, κι αν οι Τ/Κ ηγέτες σήμερα εκπροσωπούσαν τα πραγματικά συμφέροντα των Τ/Κ, θα έπρεπε να ήταν πολύ πιο θετικοί, από ό,τι δηλώνουν, στο τραπέζι των διαπραγματεύσεων. Θα έπρεπε αυτοί να πιέζουν την Τουρκία για λύση, αφού τα πραγματικά τους συμφέροντα διασφαλίζονται σε πολύ μεγάλο βαθμό. Αντί αυτού, στο τραπέζι των διαπραγματεύσεων δείχνουν ότι περισσότερο εκπροσωπούν τα συμφέροντα της Άγκυρας παρά των Τουρκοκυπρίων.


Οι Ε/Κ ανίκανοι


Μπροστά σε αυτό το φαινόμενο η ε/κ ηγεσία έχει αναπτύξει τη θεωρία ότι οι Τ/Κ δεν μπορούν να πάρουν αποφάσεις, οπότε έχουν αναπτύξει τη δόγμα ότι «το κλειδί της λύσης βρίσκεται στην Άγκυρα». Πρόκειται για μια προβληματική επί της ουσίας ανάλυση. Κι αυτό διότι οι παρενέργειες που προκαλεί στη διπλωματία των Ε/Κ ζημιώνουν ολόκληρη την Κύπρο: στην πράξη, η Άγκυρα δεν ενδιαφέρεται ούτε για τους Τ/|Κ ούτε για τους Ε/Κ. Η δράση της στην κυπριακή ΑΟΖ βοά: χρησιμοποιώντας τους Τ/Κ πολιτικούς στον βορά έχει δήθεν υπογράψει συμφωνία διά της οποίας έχει πάρει το 80% της θάλασσας στη βόρεια Κύπρο. Εξ ονόματος των ιδίων πολιτικών επιχειρεί να ελέγξει τη νότια ΑΟΖ της Κύπρου, βγάζοντας στο σεργιάνι το Barbaros. Την ίδια στιγμή αμφισβητεί από το 2011 και τη δυτική ΑΟΖ της Κύπρου, ζητώντας άμεση διαπραγμάτευση με την Αίγυπτο, υποστηρίζοντας ότι η Κύπρος ως νησί δεν δικαιούται ΑΟΖ. Με λίγα λόγια, η Τουρκία επιθυμεί να ελέγξει την περιοχή της Ανατολικής Μεσογείου για τον εαυτό της και όχι για κάποιους αφελείς Τ/Κ πολιτικούς.
Αυτά βεβαίως δεν σημαίνουν ότι η Τουρκία, ως μια μεγάλη χώρα στην Ανατολική Μεσόγειο, δεν έχει δικαιώματα ή και νόμιμες διεκδικήσεις. Ούτε είναι δυνατόν να αποδεχτεί αποκλεισμό της από τον ενεργειακό σχεδιασμό της περιοχής. Θα πρέπει ωστόσο να πειστεί ότι αυτό δεν μπορεί να κάνει εις βάρος μικρότερων κρατών, όπως η Κύπρος. Και ο πιο πειστικός σύμβουλος να της το υποδείξει αυτό θα ήταν η ίδια η τουρκοκυπριακή κοινότητα, αν βεβαίως η κοινότητα αυτή διέθετε μια σοβαρή ηγεσία.

Κάπου εδώ ξεκινά και η ανικανότητα της ε/κ ηγεσίας. Η οποία, αντί να κτίζει με την τ/κ κοινότητα, χαλά, προσφέροντας τους Τ/Κ στο πιάτο της Τουρκίας. Η οποία, αντί να ξεγυμνώσει την Τουρκία από επιχειρήματα του τύπου «κάνω έρευνες στη νότια ΑΟΖ της Κύπρου κατ’ εντολήν των Τ/Κ», βάζοντας το φυσικό αέριο στο τραπέζι των διαπραγματεύσεων, αναστέλλει τη συμμετοχή της στις συνομιλίες στο Κυπριακό και κινείται σε λογικές αντιπαλότητας και αποκλεισμού της Τουρκίας από το ενεργειακό παιχνίδι της περιοχής, ενισχύοντας με αυτόν τον τρόπο τη δράση της. Αντί να κτίζει γέφυρες με τους Τ/Κ, αποδεχόμενη θαρραλέα ΜΟΕ, στην ουσία συλλήβδην κάνει προεκλογική εκστρατεία υπέρ του σκληροπυρηνικού Έρογλου, ο οποίος αναμένεται να κάνει περίπατο στις εκλογές του Μαρτίου.


Αμερικανοί - «Αφροδίτη»

Το μόνο ελαφρυντικό στοιχείο για την ε/κ πλευρά είναι οι μικρές ποσότητες φυσικού αερίου που υπάρχουν αυτήν τη στιγμή διαθέσιμες. Τα 3 τρισ. κυβικά πόδια του οικοπέδου 12 για εμπορικούς λόγους μάλλον θα κινηθούν προς την Αίγυπτο με βάση τους σχεδιασμούς των Αμερικανών και τη σύμφωνο γνώμη του Ισραήλ. Αυτό που ίσως αλλάξει τον ρου των εξελίξεων στο Κυπριακό είναι οι τυχόν θετικές ανακοινώσεις της ΕΝΙ-KOGAS τους επόμενους μήνες στο οικόπεδο 9. Αν έως τον ερχόμενο Μάρτη, όταν θα ολοκληρωθούν οι γεωτρήσεις, η Κύπρος διαθέτει έστω 10 τρισ. κυβικά μέτρα φυσικού αερίου, όχι μόνο πρέπει να το βάλει στο τραπέζι, αλλά μπορεί να έχει και την τελική λύση του Κυπριακού μέχρι το τέλος του 2015. Για να γίνει βέβαια αυτό θα πρέπει οι Ελληνοκύπριοι και οι Τουρκοκύπριοι πολιτικοί να αποφασίσουν ότι από κοινού θα δώσουν τη μάχη για την Κύπρο. Μπορεί κανείς να τους το εξηγήσει;

Ουαί υμιν διαπλεκόμενοι

Κάποιοι πολιτικοί στην Κύπρο, προφανώς διότι η ντροπή πλέον είναι δυσεύρετο είδος, ζητούν την παραίτηση της Χρυστάλλας Γιωρκάτζη για παραβίαση των κανόνων δεοντολογίας επικαλούμενοι σύγκρουση συμφερόντων. Το τραγικό για τον τόπο είναι ότι έχουν δίκαιο. Η κ. Γιωρκάτζη είτε διότι πολιτικά είναι αφελής, είτε διότι είναι διαπλεκόμενη, είναι εκτεθειμένη για δύο λόγους: Πρώτον, δεν είναι εύκολο να δικαιολογήσει επικοινωνιακά την παρουσία της κόρης της στο δικηγορικό γραφείο του συζύγου της, το οποίο διαχειρίζεται την υπόθεση Βγενόπουλου, όντας η ίδια εκ των πραγμάτων αντίπαλος, δηλαδή εκπρόσωπος των Κυπρίων μετόχων της Λαϊκής. Δεύτερον, η επιλογή του ανώδυνου συμβολαίου, αν δεν αποδεικνύει ότι είχε επίγνωση της σύγκρουσης συμφερόντων, τουλάχιστον στα μάτια του κόσμου λειτουργεί ως η γυναίκα του Καίσαρα: Δεν φαίνεται τίμια.
Βεβαίως οι πολιτικοί μας, που εξανίστανται, διαρρηγνύουν τα ιμάτιά τους και κόπτονται υπέρ της χρηστής διοίκησης, μάλλον υποτιμούν τη νοημοσύνη μας. Πόσο αξιόπιστοι για παράδειγμα μπορεί να είναι ο ίδιος ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας, ο πρόεδρος του ΔΗΚΟ Νικόλας Παπαδόπουλος, κάποιοι ηγέτες των υπολοίπων κομμάτων και τα μέλη της επιτροπής Θεσμών όταν ζητούν την παραίτηση της;  

Η διαπλοκή των πάντων

• Ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας, μέχρι πρότινος κύριος μέτοχος του δικηγορικού γραφείου Νίκος Αναστασιάδης & Σία, βρίσκεται άραγε στο απυρόβλητο; Η πλειοψηφία των μετοχών του γραφείου ανήκει και σήμερα στην οικογένειά του διά μέσου των θυγατέρων του. Οι οποίες έχουν πελάτη τον αντιπρόεδρο του δ.σ. της Τράπεζας Κύπρου. Της οποίας τράπεζας βασικός μέτοχος είναι το κράτος διά του ποσοστού της κακής Λαϊκής. Η οποία κακή Λαϊκή είναι από τους μεγαλύτερους μετόχους στην Τράπεζα Κύπρου και έχει δικαίωμα ψήφου. Το οποίο ασκείται και με τη σύμφωνο γνώμη της κυβέρνησης. Της οποίας κυβέρνησης προΐσταται ο Νίκος Αναστασιάδης. Με λίγα λόγια ο πελάτης της κόρης του κ. Αναστασιάδη εξελέγη αντιπρόεδρος της Τράπεζας διά της ψήφου και της κακής Λαϊκής την οποία ελέγχει η κυβέρνηση Αναστασιάδη. Αυστηρώς ομιλούντες υπάρχει εδώ σύγκρουση ή όχι;
Με την ίδια λογική, υπάρχει σύγκρουση συμφερόντων όταν πίσω από την πώληση του παραρτήματος της Τράπεζας Κύπρου στην Ουκρανία βρίσκεται το δικηγορικό γραφείο Νίκος Αναστασιάδης; Υπάρχει σύγκρουση όταν πίσω από τη φημολογούμενη πώληση της άλλης θυγατρικής της Τράπεζας Κύπρου στη Ρωσία, της Uniastrum, και πάλιν βρίσκεται το δικηγορικό γραφείο Νίκος Αναστασιάδης; Υπάρχει άραγε κώλυμα πολιτικό και ηθικό όταν οι συνεταίροι του στο ίδιο γραφείο σε πολλές περιπτώσεις δίνουν την κάρτα του Προέδρου σε πελάτες και όταν οι πελάτες αυτοί με χαρακτηριστική άνεση επισκέπτονται το Προεδρικό και με παρεμβάσεις του Προεδρικού βλέπουν τη διοικήτρια της Κεντρικής Τράπεζας; Τέλος ένας εκ των δύο γαμπρών του Προέδρου Αναστασιάδη, που ασχολείται με κτηματομεσιτικά, προβάλλει σε ιστοσελίδα στην Κίνα ότι «είναι γιος(!) του Προέδρου της Δημοκρατίας της Κύπρου και έχει τη δυνατότητα να εκδώσει βίζες και να πολιτογραφήσει Κινέζους ως Κύπριους πολίτες». Υπάρχει εδώ κώλυμα; Αυτά για να μην μιλήσουμε για κουρέματα, οικόπεδα και αεροπλανάκια!
• Ο πρόεδρος του ΔΗΚΟ κ. Νικόλας Παπαδόπουλος επίσης κόπτεται περί δεοντολογίας προφανώς γιατί ξεχνά σε ποιο δικηγορικό γραφείο εργαζόταν μέχρι πρότινος, του οποίου σήμερα προΐσταται η αδελφή του. Το δικηγορικό γραφείο Τάσσος Παπαδόπουλος έγινε γνωστό με την υπόθεση Μιλόσεβιτς και τα δισ. που διέφυγαν από τη Σερβία μέσω κυπριακών εταιρειών που ίδρυσε και διηύθυνε ο Τάσσος Παπαδόπουλος.
Δικηγόροι της Λαϊκής, τον καιρό της παντοδυναμίας Ανδρέα Βγενόπουλου, επί προεδρίας Τάσσου Παπαδόπουλου ήταν το δικηγορικό γραφείο «Τάσσος Παπαδόπουλος και Σία» με τον Νικόλα Παπαδόπουλο έναν εκ των βασικών συνεταίρων. Δικηγόροι επίσης της αντιπροσώπου εταιρείας της κινεζικής NORINCON, με την οποία το κράτος επί προεδρίας Τάσσου Παπαδόπουλου διαπραγματευόταν την αγορά πυροβόλων 50 εκατ. λιρών, ήταν το δικηγορικό γραφείο «Τάσσος Παπαδόπουλος και Σία» με τον Νικόλα Παπαδόπουλο πάντα έναν εκ των βασικών συνεταίρων. Δικηγόροι της γαλλικής SBM με την οποία το κράτος διαπραγματευόταν το 2006-2007 τη μεταφορά υγροποιημένου φυσικού αερίου στην Κύπρου, επί προεδρίας Τάσσου Παπαδόπουλου, ήταν το δικηγορικό γραφείο «Τάσσος Παπαδόπουλος και Σία». Τον ρόλο του Νικόλα, βουλευτή από τότε, κατήγγειλε στην επιτροπή Ελέγχου το καλοκαίρι του 2007 ο Νίκος Αναστασιάδης, γι’ αυτό και σήμερα ο Νικόλας ανταποδίδει τα πυρά.
Δικηγόροι της εργοληπτικής εταιρείας  στην εντονότατη και μακρά διαπραγμάτευση με το κράτος για τις οικονομικές εκκρεμότητες της ανέγερσης του Νοσοκομείου Λεμεσού ήταν και πάλι το δικηγορικό γραφείο «Τάσσος Παπαδόπουλος και Σία», με τον Νικόλα Παπαδόπουλο έναν εκ των βασικών συνεταίρων. Ο επίσης εκ των βασικών συνεταίρων του εν λόγω γραφείου Νίκος Παπαευσταθίου διαπραγματευόταν με τον τέως γενικό εισαγγελέα και η συμφωνία υπέρ της εταιρείας έκλεισε επί προεδρίας Τάσσου Παπαδόπουλου.
Δικηγόροι κοινοπραξιών, οι οποίες μετείχαν σε διαγωνισμούς που προκήρυσσε το Δημόσιο επί προεδρίας Τάσσου Παπαδόπουλου, για μαρίνες και αυτοκινητόδρομους, ήταν και πάλι το ομώνυμο δικηγορικό γραφείο, με τον Νικόλα Παπαδόπουλο έναν εκ των βασικών συνεταίρων. Να θυμίσουμε τέλος στον κ. Νικόλα Παπαδόπουλο ότι υπήρξε αντιπρόεδρος της ΑΗΚ (έφυγε ένα μήνα πριν) όταν τα ταμεία προνοίας του οργανισμού φαγώθηκαν σε ανεμοεπενδύσεις στο Χρηματιστήριο;
• Την ουρά τους βέβαια δεν μπορούν να βγάζουν έξω και οι υπόλοιποι πολιτικοί ταγοί αυτής της χώρας. Ηγέτες όπως ο Γιώργος Λιλλήκας, βουλευτές δικηγόροι, γιατροί, μηχανικοί μετείχαν στη συζήτηση και στην ετοιμασία νομοθεσιών που έχουν άμεσες σχέσεις με τις επαγγελματικές τους δραστηριότητες και ουδέποτε το δήλωσαν. Κάποιοι στο παρελθόν με τη στάση τους καθόρισαν την πορεία συγκεκριμένων νομοθεσιών και επωφελήθηκαν προσωπικά ή εισέπραξαν παχυλές εισφορές τα κόμματά τους. Η υπόθεση του αποχετευτικού της Πάφου ίσως σύντομα προσφέρει μιας πρώτης τάξεως ευκαιρία να βγουν κι άλλα πράγματα στη φόρα.

Η τύχη της

Κατά την ταπεινή μου γνώμη η Χρυστάλλα Γιωρκάτζη, μετά την πρόσφατη κρίση στις σχέσεις της με όλο το κυπριακό κατεστημένο, δύσκολα θα μπορέσει να επιβιώσει. Αν παραμείνει, ωστόσο, έχει μια μεγάλη ευκαιρία να μετριάσει την κατακραυγή κάνοντας στο ακέραιο το καθήκον της. Ως ανεξάρτητος αξιωματούχος είναι ένας από τους ελάχιστους Κυπρίους που μπορεί να αντέξει στην πίεση ενός συστήματος που τελειώνει, γι’ αυτό είναι και ιδιαίτερα επικίνδυνο. Στην ίδια μοίρα βρίσκεται και η Νομική υπηρεσία με τους Κώστα Κληρίδη και Ρίκκο Ερωτοκρίτου. Τα ίδια θα μπορούσαν να λεχθούν και για τη δικαστική εξουσία η οποία οφείλει να αρθεί στο ύψος της ανάγκης εξυπηρέτησης των φτωχών και αδυνάτων αυτής της χώρας. Μαζί με τους ελάχιστους πολιτικούς και ΜΜΕ που παραμένουν τίμιοι οφείλουν να δώσουν τη μάχη για να καθαρίσει η σαβούρα από αυτήν τη χώρα. Η οποία καθημερινά μειώνει, εξευτελίζει και παρασύρει στον βόρβορο ολόκληρη την κυπριακή κοινωνία.

---