Ας ονειρευτούμε για την Κύπρο

Ποιο είναι το μεγαλύτερο πρόβλημά μας εδώ στην Κύπρο; Η απάντηση νομίζω εμπερικλείεται σε ένα επιπλέον ερώτημα δύο λέξεων: Πού πάμε; Κάποια στιγμή ηγεσία και λαός πρέπει να κοντοσταθούν και να σκεφτούν σοβαρά επαναλαμβάνοντας αργά: Πού πάμε; Το δίλημμα είναι πλέον μπροστά στα μάτια μας: Θα συνεχίσουμε να σκιαμαχούμε με το παρελθόν μέσα από επιλεκτικές αναγνώσεις της Ιστορίας ή θα ονειρευτούμε το μέλλον μας; Θα συζητούμε για την Ένωση, την Ανεξαρτησία, την αντιπαράθεση Ε/Κ - Τ/Κ, το πραξικόπημα, την εισβολή, τις συμφωνίες κορυφής, τις ιδέες Γκάλι και το σχέδιο Ανάν; Θα μείνουμε δηλαδή στο παρελθόν ή θα αδράξουμε τη μέρα και θα κοιτάξουμε μπροστά;  


Το μέλλον

Έχει μέλλον αυτός ο τόπος; Όχι όσο οι πολιτικοί μας σχεδιάζουν μέχρι… πιο κάτω.  Ο τόπος αυτός θα έχει μέλλον

Προσωπικά δεν μπορώ να μπω στον εγκέφαλο οποιουδήποτε πολιτικού. Το μόνο που όλοι γνωρίζουμε είναι ότι οι πολιτικοί που βλέπουν μέχρι εκεί που φτάνει η μύτη τους, έχουν αποτύχει και έχουν καταστρέψει αυτή τη χώρα

αν σηκώσουμε το βλέμμα από τα παπούτσια μας σκεφτόμενοι το επόμενο βήμα και κοιτάξουμε πιο μακριά στον ορίζοντα. Πώς θέλουμε να είναι η Κύπρος το 2050; Αν ονειρευτούμε την Κύπρο σε 35 χρόνια ίσως βρούμε τις πολιτικές για να υπηρετήσουμε αυτό το όραμα. Ίσως τότε η εξουσία σταματήσει να είναι λάφυρο αλλά ένα αξιόπιστο εργαλείο άσκησης πολιτικής.
Προσωπικά δεν μπορώ να μπω στον εγκέφαλο οποιουδήποτε πολιτικού. Το μόνο που όλοι γνωρίζουμε είναι ότι οι πολιτικοί που βλέπουν μέχρι εκεί που φτάνει η μύτη τους, έχουν αποτύχει και έχουν καταστρέψει αυτή τη χώρα. Σίγουρα χρειαζόμαστε μιας άλλης πάστας πολιτικούς. Μέχρι τότε το μόνο που μπορώ να ρισκάρω να πω είναι τη δική μου άποψη.

Το 2050

Το 2050 λοιπόν ονειρεύομαι ότι η Κύπρος θα είναι μια ευημερούσα ομοσπονδία Ελλήνων και Τούρκων, μέλος της ΕΕ, στην οποία θα εφαρμόζονται όλες οι βασικές ελευθερίες που ισχύουν σε όλες τις πολιτισμένες χώρες. Μέσω των 4 λιμανιών της (Λεμεσού, Αμμοχώστου, Κερύνειας, Λάρνακας) και μέσω των 4 αεροδρομίων της (Λάρνακας, Τύμπου, Πάφου και Λευκονοίκου) θα είναι η πρώτη χώρα στην Ανατολική Μεσόγειο σε διακίνηση τουριστών. Ονειρεύομαι επίσης ότι η Κύπρος θα είναι το μεγαλύτερο χαπ στη Μεσόγειο σε ό,τι αφορά τη διακίνηση φυσικού αερίου, το οποίο (χαπ) θα εξυπηρετεί τις ανάγκες της Ελλάδας, της Τουρκίας, της Αιγύπτου, του Ισραήλ, του Λιβάνου και της Συρίας. Από την Κύπρο θα ξεκινούν επίσης δύο τεράστιοι αγωγοί μεταφοράς φυσικού αερίου για την Τουρκία και την Αίγυπτο ενώ μέσω ενός τερματικού αποϋγροποίησης η Κύπρος θα εξάγει αέριο στην Άπω Ανατολή. Ονειρεύομαι ότι η Κύπρος θα είναι το μεγαλύτερο χρηματοπιστωτικό κέντρο στη Μέση Ανατολή προσελκύοντας κεφάλαια από όλες τις αραβικές χώρες, την Ευρώπη, τη Ρωσία και την Αμερική διότι θα είναι ένας από τους ελάχιστους πυλώνες σταθερότητας και ασφάλειας στην περιοχή γιατί κατάφερε μέσα από τη σοφία των πολιτικών της και του λαού της να οικοδομήσει ένα πολιτικό μοντέλο όπου Έλληνες και Τούρκοι, όπου χριστιανοί και μουσουλμάνοι συνεργάζονται, προοδεύουν και έχουν το πιο ψηλό βιοτικό επίπεδο στην περιοχή. Ονειρεύομαι μια Κύπρο η οποία θα διαθέτει 10 πανεπιστήμια ανάμεσα στα 500 καλύτερα του κόσμου εργοδοτώντας χιλιάδες πολίτες της ως καθηγητές οι οποίοι θα θεωρούνται από τους καλύτερους διεθνώς στα θέματα τεχνολογίας φυσικού αερίου, εκτόνωσης γεωπολιτικών κρίσεων και πολιτικής και κοινωνικής συνύπαρξης των λαών. Ονειρεύομαι μια Κύπρο που θα είναι ένα τεράστιο ιατρικό κέντρο με πανεπιστημιακές κλινικές με ερευνητικά προγράμματα στους τομείς της βιολογίας και της φαρμακολογίας. Ονειρεύομαι μια χώρα μοντέλο δημοκρατίας και κοινωνικής συνύπαρξης στην οποία οι εθνικισμοί θα υποβιβασθούν στο επίπεδο μιας περήφανης παράδοσης και οι θρησκείες θα ταυτίζονται με τα ήθη και τα έθιμα κάθε κοινότητας προσφέροντας μια αρμονική κοινωνική πολυχρωμία.


Γιατί ονειρεύομαι;

Τολμώ να ονειρεύομαι γιατί έχω ζήσει μερικά χρόνια στη Νέα Υόρκη και έχω βιώσει αυτή τη δημιουργική πολυχρωμία. Ονειρεύομαι γιατί παρακολουθώ την Ελβετία και τη Σιγκαπούρη και βλέπω πώς το διαφορετικό μπορεί να γίνει δημιουργικό, προκαλώντας μια νέα αξεπέραστη σύνθεση.
Στη Νέα Υόρκη ζούν 100 εθνότητες μετατρέποντάς την σε μια μαγική πόλη, που εύχομαι στον καθένα να τη ζήσει και να ρουφήξει την εμπειρία της. Στην Ελβετία ζούν τρεις εθνότητες (Γερμανοί, Γάλλοι και Ιταλοί) και έμαθαν να γιορτάζουν τη διαφορετικότητά τους μετατρέποντας τη χώρα τους σε μια από τις πλουσιότερες και πιο ευημερούσες χώρες του κόσμου. Στη Σιγκαπούρη επίσης 3 εθνότητες (Κινέζοι, Ταμίλ και Μαλαίσιοι) έχουν μετατρέψει μια σταλιά γης στη χώρα της Επαγγελίας.     


Τελευταίο ερώτημα

Βεβαίως υπάρχει και το λογικό ερώτημα κάθε ανθρώπου που είναι καχύποπτος. Πώς φτάνουμε στην πραγμάτωση αυτού του ονείρου; Δεν είναι δύσκολη η απάντηση. Φτάνουμε όπως έφτασαν οι Νεοϋορκέζοι, οι Ελβετοί και οι Σιγκαπούριοι. Με οδηγό τη λογική και τη μετριοπάθεια. Εκτός βέβαια κι αν πιστεύουμε ότι αυτοί είναι πιο έξυπνοι από μας.