Η γυναίκα του Καίσαρα

Ας σκεφτούμε όλοι για μια στιγμή λογικά. Μπορεί να βάλουμε την αλεπού να φυλάει τις όρνιθες; Μπορούμε να βάλουμε έναν κλεπτομανή να φρουρεί μια τράπεζα. Μπορούμε να βάλουμε έναν αναλφάβητο να διδάσκει τα παιδιά μας; Με λίγα λόγια, μπορεί η κυβέρνηση και τα κόμματα αυτής της χώρας να εκσυγχρονίσουν τη δημόσια υπηρεσία και να καταστήσουν το κυπριακό κράτος ικανό να ανταποκριθεί στην πολυπλοκότητα των προβλημάτων που αντιμετωπίζει σε αυτούς τους δύσκολους καιρούς;

Τα ερωτήματα έχω την εντύπωση προκύπτουν αβίαστα μετά την προχθεσινή δημοσιογραφική διάσκεψη του Προέδρου της Δημοκρατίας, όπου έκανε λόγο για πέντε άξονες για τη μεταρρύθμιση της δημόσιας υπηρεσίας. Όσα είπε ο κ. Πρόεδρος, περί αξιοκρατίας, περί λειτουργικότητας , περί αξιοποίησης του δυναμικού, περί εξυπηρέτησης του πολίτη, είναι σωστά και όλοι ευχόμαστε να τεθούν σε εφαρμογή. Ας μας επιτρέψει, ωστόσο, ο κ. Πρόεδρος, αλλά και τα υπόλοιπα κόμματα που έσπευσαν χθες να χαιρετίσουν τις εκσυγχρονιστικές εξαγγελίες της κυβέρνησης, να διατυπώσουμε καλοπροαίρετα μερικά σχόλια:

·        Ο εκσυγχρονισμός της δημόσιας υπηρεσίας εξαγγέλθηκε με συνέπεια από κάθε Πρόεδρο της Δημοκρατίας τα τελευταία 20 χρόνια. Ουδείς όμως τόλμησε να αλλάξει οτιδήποτε. Αυτά που εξαγγέλλονται σήμερα είναι επιταγές της τρόικας και εμπεριέχονται με κάθε λεπτομέρεια στο επικαιροποιημένο μνημόνιο που υπέγραψε ο υπουργός Οικονομικών. Σε τι διαφέρει ο σημερινός Πρόεδρος; Απλώς αποδεικνύεται πιο έξυπνος από τον προηγούμενο «την ανάγκην φιλοτιμίαν ποιούμενος». Ο κ. Χριστόφιας προτιμούσε να παριστάνει τον αντιστασιακό στο μνημόνιο, οδηγώντας τη χώρα στη χρεοκοπία. Εν ολίγοις, εάν υπάρξουν αλλαγές, αυτές θα γίνουν γιατί μας το επιβάλλουν και όχι γιατί το θέλουμε.

·        Δεν το θέλουμε γιατί οι πολιτικοί μας είναι μέρος του προβλήματος. Οι πολιτικοί μας μιλούν σήμερα για εναλλαξιμότητα. Γιατί δεν την εφάρμοσαν τόσα χρόνια, επιτρέποντας για παράδειγμα η Αρχή Αναδασμού να στελεχώνεται από 300 άτομα για δεκαετίες, ενώ ο αναδασμός έπαψε να υπάρχει ως διαδεδομένη πρακτική από το 1980; Οι πολιτικοί μας μιλούν για αξιοκρατία. Γιατί δεν την εφάρμοσαν τόσα χρόνια; Γιατί αντί για αξιοκρατία επέβαλαν την κομματοκρατία και το ρουσφέτι στις προαγωγές και τις προσλήψεις;  Οι πολιτικοί μας μιλούν για υπεράριθμο προσωπικό στο Δημόσιο. Ποιος τους διόρισε όλους αυτούς κατά χιλιάδες; Δεν είναι η κάθε διακυβέρνηση ανά πενταετία που φόρτωνε το Δημόσιο με δεκάδες χιλιάδες υπεράριθμους στο πλαίσιο μιας πελατειακής πολιτικής;

Η αξιοπιστία

Με λίγα λόγια, οι πολιτικοί μας σήμερα εξαγγέλλουν δοτά προγράμματα εκσυγχρονισμού (τα οποία μπορεί να είναι και σωστά), αλλά στην πραγματικότητα δεν διαθέτουν την απαραίτητη αξιοπιστία να πείσουν ότι θα τα εφαρμόσουν. Εξαγγέλλουν μονόπλευρους εκσυγχρονισμούς του Δημοσίου χωρίς να κοιτάζουν και την υπόλοιπη κοινωνία των ιδιωτών. Όπου η ανεργία καλπάζει, όπου οι μισθοί συρρικνώνονται, όπου η πλειοψηφία των πολιτών αυτής της χώρας εξευτελίζεται με μισθούς κάτω του ορίου της φτώχειας. Για να πείσουν λοιπόν χρειάζεται να προηγηθούν κάποιες άλλες ενέργειες εκ μέρους τους. Για να πείσουν οι πολιτικοί ότι μπορούν να αλλάξουν την Κύπρο, πρέπει να αλλάξουν πρώτα οι ίδιοι. Ολίγα παραδείγματα, δεν βλάπτουν:

·        Πώς μπορεί σήμερα ο ΔΗΣΥ να πείσει ότι ενδιαφέρεται για εκσυγχρονισμό, δικαιοσύνη και αξιοκρατία όταν έχει μετατραπεί σε σούπερ μάρκετ των μεγαλοοφειλετών των τραπεζών; Πώς το ΑΚΕΛ μπορεί να πείσει ότι αγωνίζεται για δίκαιη κοινωνία όταν ήταν ανάμεσα σε αυτούς που οι -αμαρτωλές κατά το ίδιο το κόμμα- τράπεζες διέγραφαν χρέη; Πώς το ΔΗΚΟ και η ΕΔΕΚ που αγωνίστηκαν να βολέψουν δικούς τους στο νέο τραπεζικό κατεστημένο που γεννιέται θα μπορέσουν να αλλάξουν μια χώρα που εξαιτίας αυτών των κατεστημένων χρεοκόπησε; Πώς μπορούν τα κόμματα να απαλλάξουν την Κύπρο από τη διαφθορά, όταν τα ίδια διαχειρίζονται τα οικονομικά τους με αδιαφανή τρόπο και όταν το πόθεν έσχες εφαρμόζεται τύποις;    

«Η πληροφορία», είχε πει ο πατέρας του αμερικανικού έθνους Τόμας Τζέφερσον, «είναι το νόμισμα της δημοκρατίας». Χρειαζόμαστε με λίγα λόγια διαφάνεια σε όλα. Κυρίως διαφανείς όμως πρέπει να είναι όλοι αυτοί που αποφασίζουν για μας. Αυτοί πρέπει να δώσουν το παράδειγμα για να ακολουθήσουμε όλοι. Διότι για να είμαστε ειλικρινείς, σε μια κοινωνία διεφθαρμένη, πέραν των πολιτικών, διεφθαρμένοι κατ’ αναλογία είναι και οι πολίτες. Αν ίσχυε το αντίθετο, κανένας δεν θα τους εξέλεγε στην εξουσία.