Οι Έλληνες της Κύπρου, της Κρήτης και οι Πόντιοι έχουν ένα σημαντικό γλωσσικό πλεονέκτημα σε σχέση με τους υπόλοιπους Έλληνες. Πέραν της ελληνικής γλώσσας ομιλούν και ζώσες διαλέκτους της ελληνικής. Διαλέκτους που στηρίζονται στην ομηρική, την αττική και την ελληνιστική. Κι αυτές διάλεκτοι ήταν, αφού η πλούσια γλωσσική παράδοση των Ελλήνων και ενίοτε ο τοπικισμός τους, επέτρεπε να υπάρχουν αρκετές γλωσσικές διαφοροποιήσεις.
Η κυπριακή διάλεκτος μάλιστα μέσα από τους αιώνες, και είμαστε σίγουροι ότι αυτό δεν το γνωρίζει ο Αρχιεπίσκοπος Χρυσόστομος, υπήρξε μια από αυτές τις ομιλούσες λαλιές που εμπλούτισαν και γαλβάνισαν τη νεοελληνική. Το «Χρονικό» του Λεόντιου Μαχαιρά, του Βουστρώνιου και ακόμα τα πετραρχικά υπό αγνώστου κυπριακά σονέτα, σε συνδυασμό με τα κείμενα του Κωνσταντινουπολίτη Πτωχοπρόδρομου, αποτελούν τη βάση της σύγχρονης νεοελληνικής σύμφωνα με μεγάλους νεοελληνιστές όπως ο Γ. Σαββίδης και ο Κεχαγιόγλου.
Διαβάζοντας κανείς την εγκύκλιο που συνέταξαν εκ μέρους του Αρχιεπισκόπου κάποιοι ψευδο-αμύντορες της ελληνικής γλώσσας διαπιστώνει ένα απύθμενο κόμπλεξ που μας κληροδότησαν κάποιοι εκκλησιαστικοί ταγοί και κάποιοι «καλαμαράδες» δάσκαλοι οι οποίοι ήρθαν και δίδαξαν στην Κύπρο στα τέλη του 19ου αιώνα - αρχές του 20ού αιώνα.
Τότε επεκράτησε ότι καθετί το κυπριακό δεν είναι και ελληνικό, με την εντύπωση αυτή να αποκτά εξωπραγματικές διαστάσεις λόγω και της εκκρεμότητας στο Κυπριακό και της αναζήτησης εκ μέρους των Τ/Κ ενός κυπριωτισμού για να αποφύγουν την ολοκληρωτική εξάρτηση από την Τουρκία.
Κι όμως η κυπριακή διάλεκτος είναι ελληνική διάλεκτος, είτε αυτή τη μιλούσαν Ελληνοκύπριοι, είτε Τουρκοκύπριοι. Από αυτό και μόνο θα έπρεπε κανείς να υποκλιθεί ταπεινά σε έναν λαό που πέρασε μέσα από μύριους κατακτητές και κατάφερε να συντηρήσει τη γλώσσα του.
Αντ’ αυτού ο Αρχιεπίσκοπος Κύπρου έρχεται να μηδενίσει έναν Δημήτρη Λιπέρτη, έναν Βασίλη Μιχαηλίδη, έναν Μιχάλη Πασιαρδή, έναν Κώστα Μόντη, 'ενα Μιχάλη Πιτσιλλίδη, χιλιάδες λαϊκούς ποιητές και τσιαττιστάδες.
Έρχεται ένας ημιμαθής παπάς να σκοτώσει μια διάλεκτο που κουβαλάμε μέσα μας για αιώνες, η οποία μας συντηρεί και μας τέρπει. Η οποία όμως στέλνει στον Μακαριότατο ένα μήνυμα: ότι αυτή είναι «έναν παναΰριν π’ αρκινά κι αυτός έναν παναΰριν που τελειώνει». Η τέλος πάντων έναν παναϋριν σκέτο!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου