Αντίο Νεβτζιχάν Ολουσιούμ. Θα μπορούσες να ήσουν η μητέρα μου, η μητέρα του Νίκου, του Μουσταφά, του Οζντίλ, του Κουντρέτ και του Αντρέα. Θα μπορούσες να ήσουν η μητέρα του κάθε πολίτη αυτής της πολύπαθης χώρας που αρνείται να μεγαλώσει, που αρνείται να ωριμάσει, που φοβάται να αναλάβει τις ευθύνες του. Πέθανες σε ηλικία 84 ετών Νεβτζιχάν, αλλά η φωτογραφία σου, με τον πόνο του θανάτου αποτυπωμένο στο πρόσωπό σου, με το παιδί σου ως ικέτης να ζητά το χέρι σου για παρηγοριά, με τις γειτόνισσές σου να σε κρατούν να μην σωριαστείς στο χώμα, έχει πλέον εντυπωθεί στο ιστορικό μας DNA.
Δεν σε γνώρισα ποτέ, αλλά έχω την εντύπωση ότι σε ξέρω από τα γεννοφάσκια μου. Μοιάζεις σε όλες τις Κυπριώτισσες γυναίκες. Ευρωπαία και Μεσανατολίτισσα ταυτόχρονα. Μαύρα κορακίσια μακριά μαλλιά, μεγάλα όμορφα κυπριακά μάτια και ένα πρόσωπο χαρακωμένο από την απόγνωση ενός πρόωρου χαμού. Ένας ατέλειωτος πόνος που γίνεται συνταρακτικός στην παρουσία του ανήλικού σου παιδιού, του τότε μικρού Κουμπιλάι, που προσπαθούσε να συνειδητοποιήσει γιατί τα επόμενα χρόνια θα έπρεπε να ζήσει χωρίς πατέρα. Ένας πόνος που καθίσταται κραυγαλέος γιατί δεν ήξερες τι θα πεις στον Ερτζάλ, το τρίτο παιδί που κυοφορούσες, ο οποίος θα ερχόταν σε λίγους μήνες στο φως και δεν θα μπορούσε ποτέ να νιώσει ένα πατρικό χάδι.
Χουσεΐν
Διαλύθηκε η οικογένειά σου καλή μου Νεβτζιχάν. Έχασες τον άντρα σου Χουσεΐν Νιγιαζί Χασάν στις 19 Μαρτίου 1964, στα 33 σου χρόνια, καθώς δολοφονήθηκε από Ε/Κ στα Καζιβερά. Και αργότερα, τα δύο από τα τρία σου παιδιά μετανάστευσαν στην Αυστραλία. Έμεινες μόνο με τη φωτογραφία σου στα χέρια κάποιων ακραίων που σε μετέτρεψαν σε σύμβολο. Γιατί για να μπορούν να υπάρχουν, χρειάζονταν κι άλλες πολλές φωτογραφίες σαν τη δικιά σου. Μου θυμίζεις την Παναγιώτα από την Κώμη Κεπήρ. Τ/Κ δολοφόνησαν τον άντρα και τον γιο της στη Γαλάτεια. Μου θυμίζεις τη Σεμιλάι. Ε/Κ δολοφόνησαν τη μητέρα και τον πατέρα της στο Τρίκωμο. Μου θυμίζεις τη Μαρία. Τ/Κ δολοφόνησαν τη μητέρα, τον πατέρα, την αδελφή και τον αδελφό της στην Κυθρέα. Την Κιζέν, της οποίας σκότωσαν τον πατέρα στον Τακτακαλά, και την Κατερίνα της οποίας δολοφόνησαν τον αδελφό στη Μεσαορία. Μου θυμίζεις χιλιάδες πονεμένους Κύπριους σε αυτόν τον δύσμοιρο τόπο που δεν έφταιξαν σε τίποτα, αλλά πλήρωσαν και έχασαν τα πάντα. Όλες σύμβολα μιας προπαγάνδας αυτών που κατέστρεψαν και συνεχίζουν να καταστρέφουν αυτήν τη χώρα. Κανένας δεν σας ρώτησε αν θέλατε να πληρώσετε αυτό το τίμημα.
Σύμβολο
Κάποιοι Τ/Κ που δεν έμαθαν τίποτα ανέδειξαν τη φωτογραφία σου ως σύμβολο αντίστασής τους. Κάνουν λάθος. Αυτήν τη φωτογραφία την αναρτούμε κι εμείς οι Ελληνοκύπριοι, πολλές φορές επετειακά, για να θυμίσουμε τον ανείπωτο πόνο αυτής της χώρας από το 1964 και μετά.
Οι περισσότεροι από μας δεν γνωρίζαμε αν ήσουν Τ/Κ ή Ε/Κ. Δεν είχε αυτό καμία σημασία. Πίστεψέ με. Πλέον δεν έχει καμία σημασία. Χορτάσαμε φανατισμό, εθνικισμό και πλέον ο φόβος μας είναι τόσο εξουθενωμένος και ανόητος που δεν παράγει επιθετικότητα. Αυτό που απομένει σήμερα είναι να εξοβελίσουμε τα συμφέροντα των λίγων που μας κυβερνούν και επίσης να θάψουμε τον απέραντο κυνισμό που μας διακατέχει. Ο οποίος εκδηλώνεται με εκείνο το βλακώδες ειρωνικό χαμόγελο όταν κάποιος αφελής σαν και μένα αρχίσει να μιλά για ειρήνη, αδελφοσύνη και πραγματική αγάπη σε αυτόν τον τόπο. Θα το ξαναπώ. Σε αυτόν τον τόπο χορτάσαμε αίμα, κουραστήκαμε να κουβαλάμε φλάμπουρα, βαρεθήκαμε να κτίζουμε μνημεία ηρώων μιας άλλης εποχής. Οι ήρωες που έχει ανάγκη σήμερα η Κύπρος δεν χρειάζεται να κρατούν όπλα, ούτε να κραδαίνουν γιαταγάνια. Στην κατάσταση που βρισκόμαστε ηρωισμός είναι να κτυπάς έναν άνθρωπο φιλικά στην πλάτη, να του σφίγγεις το χέρι με τιμιότητα και να μιλάς μαζί του για το παρόν και το μέλλον.
Θέλουμε λοιπόν να κρατήσουμε για πάντα ζωντανή την εικόνα σου για να θυμόμαστε ποιοι ήμασταν στο παρελθόν. Αυτή ελπίζουμε πλέον να είναι η χρησιμότητά της. Γι' αυτό και δεν ανήκει σε κανέναν αυτή η φωτογραφία. Γι' αυτό και αυτή η φωτογραφία σου δεν προσφέρεται για προπαγάνδα. Η φωτογραφία αυτή του Άγγλου φωτορεπόρτερ και πολεμικού ανταποκριτή Ντον ΜακΚάλιν ήταν και είναι μια φωτογραφία που ανήκει σε όλη την Κύπρο. Δεν ανήκει σε καμία κοινότητα, σε καμία εθνότητα, σε καμία θρησκευτική ομάδα. Αν ο μεγάλος μας ζωγράφος Διαμαντής σε έναν πίνακα ζωγράφισε τον "Κόσμο της Κύπρου", με τον πίνακα αυτό να θεωρείται κλασικός γιατί μιλά στην ψυχή όλων των Κυπρίων, η φωτογραφία αυτή αντίστοιχα μπορεί να απεικονίζει τον "Πόνο της Κύπρου". Διεκδικούμε τη φωτογραφία σου Νεβτζιχάν, και επέτρεψέ μας το αυτό, ως μια φωτογραφία που ανήκει σε όλους μας.
Για να θυμόμαστε αυτό που έγραψε κάποτε ο νομπελίστας ποιητής Γιώργος Σεφέρης:
"Κύριε, βόηθα να θυμόμαστε πώς έγινε τούτο το φονικό? την αρπαγή, τον δόλο, την ιδιοτέλεια, το στέγνωμα της αγάπης?
Κύριε, βόηθα να τα ξεριζώσουμε...".
(Από το ποίημα του Γιώργου Σεφέρη "Σαλαμίνα της Κύπρος")
Χουσεΐν
Διαλύθηκε η οικογένειά σου καλή μου Νεβτζιχάν. Έχασες τον άντρα σου Χουσεΐν Νιγιαζί Χασάν στις 19 Μαρτίου 1964, στα 33 σου χρόνια, καθώς δολοφονήθηκε από Ε/Κ στα Καζιβερά. Και αργότερα, τα δύο από τα τρία σου παιδιά μετανάστευσαν στην Αυστραλία. Έμεινες μόνο με τη φωτογραφία σου στα χέρια κάποιων ακραίων που σε μετέτρεψαν σε σύμβολο. Γιατί για να μπορούν να υπάρχουν, χρειάζονταν κι άλλες πολλές φωτογραφίες σαν τη δικιά σου. Μου θυμίζεις την Παναγιώτα από την Κώμη Κεπήρ. Τ/Κ δολοφόνησαν τον άντρα και τον γιο της στη Γαλάτεια. Μου θυμίζεις τη Σεμιλάι. Ε/Κ δολοφόνησαν τη μητέρα και τον πατέρα της στο Τρίκωμο. Μου θυμίζεις τη Μαρία. Τ/Κ δολοφόνησαν τη μητέρα, τον πατέρα, την αδελφή και τον αδελφό της στην Κυθρέα. Την Κιζέν, της οποίας σκότωσαν τον πατέρα στον Τακτακαλά, και την Κατερίνα της οποίας δολοφόνησαν τον αδελφό στη Μεσαορία. Μου θυμίζεις χιλιάδες πονεμένους Κύπριους σε αυτόν τον δύσμοιρο τόπο που δεν έφταιξαν σε τίποτα, αλλά πλήρωσαν και έχασαν τα πάντα. Όλες σύμβολα μιας προπαγάνδας αυτών που κατέστρεψαν και συνεχίζουν να καταστρέφουν αυτήν τη χώρα. Κανένας δεν σας ρώτησε αν θέλατε να πληρώσετε αυτό το τίμημα.
Σύμβολο
Κάποιοι Τ/Κ που δεν έμαθαν τίποτα ανέδειξαν τη φωτογραφία σου ως σύμβολο αντίστασής τους. Κάνουν λάθος. Αυτήν τη φωτογραφία την αναρτούμε κι εμείς οι Ελληνοκύπριοι, πολλές φορές επετειακά, για να θυμίσουμε τον ανείπωτο πόνο αυτής της χώρας από το 1964 και μετά.
Οι περισσότεροι από μας δεν γνωρίζαμε αν ήσουν Τ/Κ ή Ε/Κ. Δεν είχε αυτό καμία σημασία. Πίστεψέ με. Πλέον δεν έχει καμία σημασία. Χορτάσαμε φανατισμό, εθνικισμό και πλέον ο φόβος μας είναι τόσο εξουθενωμένος και ανόητος που δεν παράγει επιθετικότητα. Αυτό που απομένει σήμερα είναι να εξοβελίσουμε τα συμφέροντα των λίγων που μας κυβερνούν και επίσης να θάψουμε τον απέραντο κυνισμό που μας διακατέχει. Ο οποίος εκδηλώνεται με εκείνο το βλακώδες ειρωνικό χαμόγελο όταν κάποιος αφελής σαν και μένα αρχίσει να μιλά για ειρήνη, αδελφοσύνη και πραγματική αγάπη σε αυτόν τον τόπο. Θα το ξαναπώ. Σε αυτόν τον τόπο χορτάσαμε αίμα, κουραστήκαμε να κουβαλάμε φλάμπουρα, βαρεθήκαμε να κτίζουμε μνημεία ηρώων μιας άλλης εποχής. Οι ήρωες που έχει ανάγκη σήμερα η Κύπρος δεν χρειάζεται να κρατούν όπλα, ούτε να κραδαίνουν γιαταγάνια. Στην κατάσταση που βρισκόμαστε ηρωισμός είναι να κτυπάς έναν άνθρωπο φιλικά στην πλάτη, να του σφίγγεις το χέρι με τιμιότητα και να μιλάς μαζί του για το παρόν και το μέλλον.
Θέλουμε λοιπόν να κρατήσουμε για πάντα ζωντανή την εικόνα σου για να θυμόμαστε ποιοι ήμασταν στο παρελθόν. Αυτή ελπίζουμε πλέον να είναι η χρησιμότητά της. Γι' αυτό και δεν ανήκει σε κανέναν αυτή η φωτογραφία. Γι' αυτό και αυτή η φωτογραφία σου δεν προσφέρεται για προπαγάνδα. Η φωτογραφία αυτή του Άγγλου φωτορεπόρτερ και πολεμικού ανταποκριτή Ντον ΜακΚάλιν ήταν και είναι μια φωτογραφία που ανήκει σε όλη την Κύπρο. Δεν ανήκει σε καμία κοινότητα, σε καμία εθνότητα, σε καμία θρησκευτική ομάδα. Αν ο μεγάλος μας ζωγράφος Διαμαντής σε έναν πίνακα ζωγράφισε τον "Κόσμο της Κύπρου", με τον πίνακα αυτό να θεωρείται κλασικός γιατί μιλά στην ψυχή όλων των Κυπρίων, η φωτογραφία αυτή αντίστοιχα μπορεί να απεικονίζει τον "Πόνο της Κύπρου". Διεκδικούμε τη φωτογραφία σου Νεβτζιχάν, και επέτρεψέ μας το αυτό, ως μια φωτογραφία που ανήκει σε όλους μας.
Για να θυμόμαστε αυτό που έγραψε κάποτε ο νομπελίστας ποιητής Γιώργος Σεφέρης:
"Κύριε, βόηθα να θυμόμαστε πώς έγινε τούτο το φονικό? την αρπαγή, τον δόλο, την ιδιοτέλεια, το στέγνωμα της αγάπης?
Κύριε, βόηθα να τα ξεριζώσουμε...".
(Από το ποίημα του Γιώργου Σεφέρη "Σαλαμίνα της Κύπρος")
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου