Σε αυτή τη χώρα κατανοούμε ο ένας τα προβλήματα του άλλου; Ένας βουλευτής για παράδειγμα που κάθεται στη Βουλή και προβληματίζεται και κυρίως αποφασίζει περί της κατανομής των κονδυλίων, ή ένας υπουργός μπορεί να «ακούσει το βραχνά των άλλων» όπως θα έλεγε και ο Γιώργος Σεφέρης; Ή μήπως πάντα κατά τον ποιητή, ο «καθένας χωριστά ονειρεύεται»; Με λίγα λόγια υπάρχει σε αυτό τον τόπο στοιχειώδης ενσυναίσθηση;
Τον όρο αυτό εισήγαγε το 1906, με τη δημοσίευση της μονογραφίας του, ο Γερμανός φιλόσοφος και ψυχολόγος Theodor Lipps με τίτλο «Ενσυναίσθηση και αισθητική απόλαυση». Για τον Lipps η ενσυναίσθηση αποτελεί «την αναγκαία συνθήκη όχι μόνο κάθε αισθητικής εμπειρίας αλλά και της βαθύτερης ενότητας του υποκειμένου με τον κόσμο». Δηλαδή; Πρόκειται για τη μαγική ικανότητα που διαθέτει κάθε άνθρωπος να ταυτίζεται και να εισδύει απρόσκλητος στις «εσωτερικές» νοητικές καταστάσεις άλλων προσώπων. Τη δυνατότητα να «συναισθάνεται», να «αντιλαμβάνεται» βιωματικά τα αισθήματα ενός τρίτου προσώπου. Πονάς, πονώ μαζί σου. Υποφέρεις, υποφέρω μαζί σου. Όπως το θέτει και ο διάσημος ψυχολόγος Daniel Coleman, «η ενσυναίσθηση οικοδομείται πάνω στην αυτεπίγνωση. Όσο περισσότερο ανοιχτοί είμαστε στις ίδιες μας τις συγκινήσεις τόσο περισσότερο ικανοί θα είμαστε στο να αντιληφθούμε τα συναισθήματα των άλλων».
Δύο ταχύτητες
Ες γην εναλίαν Κύπρο υπάρχουν αυτή τη στιγμή δύο ταχύτητες ανθρώπων. Από τη μια η μεγάλη πλειονότητα αυτών που βιώνουν στο πετσί τους την οικονομική και κοινωνική κρίση, δηλαδή οι 100.000 άνεργοι, το μεγάλο ποσοστό των συνανθρώπων μας που βρίσκονται κάτω από το όριο της φτώχειας, τα πεινασμένα παιδιά στα σχολεία, τα εκατοντάδες παιδιά που κυκλοφορούν μες στο ψοφόκρυο των ημερών χωρίς σακάκι γιατί δεν έχουν και οι συνταξιούχοι των 300 ευρώ. Από την άλλη μια μικρή κακομαθημένη ελίτ πολιτικών και επιχειρηματιών που βύθισε ολόκληρη την κοινωνία στο άγος και την αναξιοπρέπεια.
Μια ελίτ χωρίς ευαισθησίες και κυρίως χωρίς ενσυναίσθηση. Τι συζητά και επί ποιων σοβαρών θεμάτων προβληματίζεται αυτή την περίοδο η κυπριακή ελίτ των ολίγων υπουργών, των ολίγων γενικών διευθυντών, των ολίγων μεγαλοχρεωστών, κάποιων δημάρχων και βεβαίως των εντίμων και μονίμως φωνασκούντων βουλευτών;
• Αντί να σταθούν δίπλα στον Πρόεδρο της Δημοκρατίας ο οποίος δίνει μοναχικά τη μάχη για τη λύση του Κυπριακού χάνονται μέσα σε λέξεις και σε ανιστόρητες αναλύσεις προσμετρώντας πολιτικά οφέλη. Η στάση τους εξηγείται εύκολα. Σκεφτείτε πχ κόμματα όπως το ΔΗΚΟ η ΕΔΕΚ η Συμμαχία Πολιτών, οι Οικολόγοι, αν μετά τη λύση του Κυπριακού έχουν λόγο ύπαρξης. Σήμερα υπάρχουν για να εξιχνιάζουν συνομωσίες των ξένων, να ζητούν την παύση του Ντάουνερ, να επισείουν τον τουρκικό κίνδυνο, να καλούν το λαό σε ένα συνεχή απροσδιόριστο αγώνα. Τι είδους αγώνας είναι αυτός όταν αποκλείεται ο πόλεμος με την Τουρκία και δεν αναλαμβάνεται καμιά πρωτοβουλία για λύση; Είναι ο αγώνας του τίποτα που διεξάγεται στο πλαίσιο μια τιποτένιας πολιτικής.
• Ασχολούνται με τα αυτοκίνητα των κρατικών αξιωματούχων. Σφάζονται ποιος θα κρατήσει τη λιμουζίνα, τον οδηγό, τους αστυνομικούς προστάτες και την ιδιαιτέρα γραμματέα των 2.000 ευρώ. Μιλούμε για άτομα-δικαιούχους των οποίων οι μισθοί ξεπερνούν την κλίμακα Α16, και τα οποία παρά τις όποιες μειώσεις μισθών δεν έχουν ενοχληθεί ποσώς από την οικονομική κρίση.
• Ασχολούνται με τις αγορές όπλων. 100 εκατομμύρια για φρεγάτες οι οποίες θα αντιπαραταχθούν στην τουρκική αρμάδα στην κυπριακή ΑΟΖ. 30 εκατομμύρια για να αναβαθμίσουμε για 300 ώρες πτήσης τις παλιατζούρες τις οποίες αγοράσαμε δίκην ελικοπτέρων από τη Ρωσία, διότι σε διαφορετική περίπτωση θα δυσαρεστηθεί το Κρεμλίνο.
• Ασχολούνται με την καταστροφή πυρομαχικών και βλημάτων όλμων που αγοράσαμε στο παρελθόν και σάπισαν στις αποθήκες έναντι εκατοντάδων εκατομμυρίων, τα οποία βέβαια έναντι δεκάδων εκατομμυρίων πρέπει να αναπληρώσουμε, για να πάρουν και τα κόμματα τη μοιρασιά στις μίζες.
• Ασχολούνται με την επιχορήγηση των κομμάτων τα οποία πρέπει να συνεχίσουν να ασκούν τον πελατειακό τους ρόλο, αλλά και για τη διατήρηση των επιδομάτων τους τα οποία απέκοψαν για μερικούς μήνες, τα οποία όμως επανήλθαν διότι οι πολιτικοί έχουν υποχρέωση να γυρίζουν την Κύπρο και να καταθέτουν φακελάκια σε γάμους παιδιών διαφόρων παραγόντων που τους εξυπηρετούν διαχρονικά.
• Ασχολούνται νυχθημερόν πώς θα κρύψουν στοιχεία με βάση τα οποία εμφαίνεται η χυδαία τους διαπλοκή με μεγαλοκεφαλαιοκράτες της Κύπρου και του εξωτερικού οι οποίοι έκαναν παχυλές εισφορές στα κόμματά τους με αντίτιμο να τους αφήσουν τη χώρα μας ξέφραγο αμπέλι. Προχθές από τον πρώτο μέχρι τον τελευταίο ήταν στα εγκαίνια του Μολ στην Πάφο. Με ποιου τα χρήματα λειτούργησε αυτό το πολυκατάστημα όταν ο ιδιοκτήτης του χρωστά ήδη 350 εκατ στην Τράπεζα και κυρίως δεν πληρώνει;
Με λίγα λόγια η ελίτ αυτής της χώρας ζεί στην κοσμάρα της. Δεν φαίνεται να κατανοεί παρά την πρώτη άτακτη ριπή του εξουθενωμένου κατόχου του G3 προχθές έξω από τη Βουλή. Δεν κατανοεί ότι η ταχέως συντελούμενη εξαχρείωση της μεσαίας τάξης και των λούμπεν αυτής της χώρας δημιουργεί σε πρώτη φάση μια διαδικασία εξαχρείωσης της κοινωνίας στο σύνολό της. Μια εξαχρειωμένη κοινωνία οικονομικά, ιδεολογικά και ηθικά δεν μπορεί να έχει μέλλον. Ο Μαρτιν Λούθερ Κιγκ ήταν ξεκάθαρος: «Η θα μάθουμε να ζούμε μαζί σαν αδέλφια ή θα καταστραφούμε μαζί σαν ανόητοι».
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου