Η Κύπρος ανήκει στους Κυπρίους

Αν στην Κύπρο «έχουμε ένα δεύτερο ελληνικό κράτος», όπως άκουγα από έναν προσκεκλημένο στο Μέγα προχθές, τότε ουδείς εμποδίζει και τους Τουρκοκυπρίους να κάνουν λόγο για «Τουρκική Δημοκρατία της Βορείου Κύπρου». Η Κυπριακή Δημοκρατία, με βάση τις ιδρυτικές συνθήκες του 1960, κατοικείται από ένα λαό ο οποίος δεν είναι εθνικά ομοιογενής: Αποτελείται από  Έλληνες, Τούρκους, Αρμένιους, Μαρωνίτες, Λατίνους. Σήμερα λόγω Ευρωπαϊκής Ένωσης θα μπορούσαμε να προσθέσουμε και όλους τους Ευρωπαίους μόνιμους κατοίκους που έχουν δικαίωμα ψήφου στη χώρα μας αλλά και τους Ρώσους, ακόμα και τους Κινέζους που παίρνουν συλλήβδην διαβατήρια για να δραστηριοποιηθούν οικονομικά στην Κύπρο.


Βεβαίως αν ρωτήσεις έναν απλό Ε/Κ  πολίτη, πολύ  περισσότερο ένα νεαρό μαθητή, ακόμα και της τρίτης Λυκείου, τι είναι η Κύπρος, δεν πρόκειται να σκεφθεί αν η Κύπρος είναι νησί ή είναι μέρος της Ευρώπης ή ακόμα ότι ανήκει στην Ανατολική Μεσόγειο. Θα σου απαντήσει στερεότυπα: «Η Κύπρος είναι ελληνική». Το ίδιο και ένας Τ/Κ: «Η Κύπρος είναι τουρκική».


Πρόκειται για την ίδια πεισματική απάντηση που έδινα κι εγώ ως μαθητής και θιασώτης της Ένωσης της Κύπρου με την μητέρα Ελλάδα, κραυγάζοντας το σύνθημα «Ένας είναι ο σκοπός, ο ωραίος Παρθενών» αρχές της δεκαετίας του 1970 σε ηλικία 10-12 ετών! Στην αντίπερα όχθη του ποταμού Γαρύλλη στην τ/κ συνοικία της Λεμεσού ο Μεχμέτ κραύγαζε υπέρ της διχοτόμησης. Όταν το 1997 τον γνώρισα στο Μπέλφαστ, διαπίστωσα ότι δεν είχα μαζί του να μοιράσω τίποτε. Όταν μου είπε «Εγιώ είμαι Λεμεσσσιανός» τον αγκάλιασα και τον φίλησα.


Θα μπορούσε κάποιος να δικαιολογήσει αυτή τη στάση τότε. Οι Τουρκοκύπριοι εγκατέλειψαν την Κυπριακή Δημοκρατία το 1964 κι έτσι επικράτησε ένθεν και ένθεν ένας άκρατος εθνικισμός, με τις δύο κοινότητες να ζουν χωριστά και να βομβαρδίζονται από μια ακατάσχετη εθνικιστική προπαγάνδα.

Ποιο ήταν το οξύμωρο κυρίως για την ε/κ πλευρά; Οικοδομούσαμε ψυχή τε και σώματι από το 1964 τη λογική ενός δεύτερου ελληνικού κράτους (δεν έλειπαν και αρκετοί που επανέφεραν το αίτημα της Ένωσης) ενώ την ίδια στιγμή αντλούσαμε τη νομιμότητά μας ως κράτος μέλος του ΟΗΕ από τις συμφωνίες Ζυρίχης - Λονδίνου στο οποίο συμμέτοχοι ήταν και οι Τουρκοκύπριοι.

Ο ίδιος παραλογισμός συνεχίστηκε και μετά το 1974 παρά την προδοσία της χούντας, ο ίδιος παραλογισμός καλλιεργείται -ευτυχώς από λιγότερους- και σήμερα.

Οι Τουρκοκύπριοι
Αν μπούμε στα παπούτσια των Τουρκοκυπρίων, θα κατανοήσουμε γιατί σε όλους αυτούς τους γύρους των διαπραγματεύσεων διεκδικούν με επίμονο τρόπο την πολιτική τους ισότητα. Προσωπικά δεν νομίζω ότι αυτό που

Ποια Κυπριακή Δημοκρατία; Αυτήν που ιδρύσαμε με τους Τουρκοκυπρίους και από την οποία αντλούμε τη νομιμότητά μας στα Ηνωμένα Έθνη; Την Ελληνο-Κυπριακή Δημοκρατία του 1964 η οποία μετά τη φυγή των Τουρκοκυπρίων γέννησε τη νέα φάση του Κυπριακού και την οποία χάσαμε οριστικά το 1974;

 διεκδικούν είναι τόσο την ξεχωριστή κυριαρχία για να φύγουν, αλλά την αμετάκλητη δέσμευση, κατοχυρωμένη μέσα από διεθνείς  συνθήκες, ότι δεν θα ξαναζήσουν σε θύλακες χωρίς ρεύμα, νερό και δρόμους. Πριν το 1974 το αίτημα για ισότητα μεταφραζόταν σε αποτελεσματική συμμετοχή στη διακυβέρνηση του τόπου. Ο Μακάριος αρνήθηκε να τους την δώσει ακόμα και την υστάτη όταν το 1973 ο Γλαύκος Κληρίδης του την πρόσφερε στο πιάτο. Τότε μπορούσαμε να σώσουμε το ενιαίο κράτος και να γλυτώσουμε τον ξεριζωμό και την προσφυγιά. Ο Αρχιεπίσκοπος ως συνήθως ήθελε πάντα το κάτι παραπάνω πιεζόμενους από τους ανεγκέφαλους Γριβικούς. Όπως και το 1956. Όταν οι Βρετανοί του πρότειναν αυτοκυβέρνηση και σε δέκα χρόνια ανεξαρτησία χωρίς να έχουν λόγο οι Τουρκοκύπριοι, ζήτησε από την ΕΟΚΑ να ανατινάξουν όλες τις βρετανικές εγκαταστάσεις. Έτσι μοιραία φτάσαμε στο 1974. Όπου ο Αρχιεπίσκοπος αναγκάστηκε να δεχθεί ντε φάκτο διζωνική δικοινοτική ομοσπονδία, με τους Τ/Κ να βολεύονται στα σπίτια των Ε/Κ προσφύγων και ξεδιάντροπα να επιχειρούν όλα αυτά τα χρόνια να πείσουν ότι τους ανήκουν.
Οι πραγματικότητες
Εδώ και 50 χρόνια αρνούμαστε να δούμε κατάματα κάποιες θλιβερές πραγματικότητες στη χώρα μας επιτρέποντας στα πράγματα να επιδεινώνονται. Οι Ε/Κ είδαν τον εθνικισμό τους να ξεφουσκώνει και το μοντέλο οικονομικής τους ανάπτυξης να διαλύεται. Οι Τ/Κ κατάλαβαν ότι το ψευδοκράτος δεν οδηγεί πουθενά και στην καλύτερη περίπτωση αυτό που θα μπορούσαν να γίνουν είναι μέρος της υποβαθμισμένης επαρχίας του Ντιγιαρμπακίρ. Κάποιοι μαθητές του Αρχιεπισκόπου εξακολουθούν να ζητούν κάτι παραπάνω, χωρίς βέβαια να μπορούν να το ορίσουν. Το ίδιο και οι μαθητές του Ντενκτάς στον βορρά. Απλώς ξέρουν να λένε «όχι» και να ρίχνουν μια βαρύγδουπη δήλωση ότι θέλουν να διασώσουν την Κυπριακή Δημοκρατία οι μεν και την «ΤΔΒΚ» οι δε.

Η σύγχυση
Ποια Κυπριακή Δημοκρατία; Αυτήν που ιδρύσαμε με τους Τουρκοκυπρίους και από την οποία αντλούμε τη νομιμότητά μας στα Ηνωμένα Έθνη; Την Ελληνο-Κυπριακή Δημοκρατία του 1964 η οποία μετά τη φυγή των Τουρκοκυπρίων γέννησε τη νέα φάση του Κυπριακού και την οποία χάσαμε οριστικά το 1974; Ποιαν «ΤΔΒΚ»; Αυτήν που δεν αναγνωρίζει κανείς πλην της Τουρκίας;
Εν ολίγοις η λύση του Κυπριακού δεν βρίσκεται σε εκείνο το δύσμοιρο κοινό ανακοινωθέν αλλά στα μυαλά Ε/Κ και Τ/Κ. Όλοι οι νόμιμοι κάτοικοι της Κύπρου μπορούν να δώσουν νομιμότητα σε μια νέα προσπάθεια αρπάζοντας το νήμα από το κράτος που ίδρυσαν και πάλιν από κοινού το 1960. Η Κύπρος κατοικείται από Έλληνες, Τούρκους, Αρμενίους, Μαρωνίτες, Λατίνους. Όλοι μπορούμε να ζήσουμε σε αυτό τον τόπο σεβόμενοι το Σύνταγμα και τους νόμους. Μπορεί ο καθένας να μιλά τη γλώσσα του, να λατρεύει τον θεό του και να έχει τα δικά του ήθη και έθιμα. Αυτά δεν πρέπει να μας διαχωρίζουν πλέον αλλά να εμπλουτίζουν την κοινή πολιτική κυπριακή μας κουλτούρα. Υπό αυτή την έννοια η Κύπρος θα ανήκει στους Κυπρίους.